Verhalen (5) : "Kindervriend" wordt beschermd - 2'de deel.
=========================================
Hieronder enkele fragmenten uit de bekentenis van V.S. tijdens de confrontatie
met de twee meisjes.
"Ik geef toe dat ik veel meisjes heb aangesproken in ... en in ...  (noemt verschillende dorpen in de omgeving van P.).
Ook de twee meisjes die ik hier zie. Ik heb hen elk 5 frank gegeven.
Terwijl T. snoep ging halen in een nabijgelegen kruidenierswinkeltje, begon ik aan de borsten van
F. (11) te voelen. Ik heb mijn hand in haar broekje gestoken en beken dat ik dan verder mijn vinger
in haar vrouwelijkheid heb gestoken. Het meisje durfde zich niet te verzetten en stond de hele
tijd naar het stuk van 5 frank te kijken dat ze in de hand had. Ik geef eveneens toe tegen haar
gezegd te hebben : 'Gelijk u heb ik ze liefst ... er mag nog geen haar op staan ... anders zijn ze
al bedorven.'
Toen T. terugkwam met de snoepjes liet ik F. naar het winkeltje gaan. zodat ook zij met haar vijffrankstuk
wat snoep kon gaan kopen. Ik ben ook beginnen voelen aan de dijen en de vrouwelijkheid van T. en heb ook mijn vinger in haar vrouwelijkheid gestoken ... tot F. met haar snoepgoed aankwam.
Al drie jaar pleeg ik dergelijke feiten in de omgeving van P. Daar durfde ik dat niet doen, want ik
was te goed gekend door iedereen.
Ik heb nooit één van de meisjes verkracht en een volwassen vrouw heb ik nog nooit gebruikt."

Zonder blikken of blozen legde de man deze verklaring af. Hij gaf de hele tijd de indruk nog fier te zijn op zijn 
daden ook.

Na het verhoor werd de man overgebracht naar de gevangenis van D. 
Niet zoveel later kregen we de opdracht een huiszoeking te doen in de woning van de kerel, en 
dat in zijn aanwezigheid. 
...
Met de handboeien aan volgde hij al onze bewegingen, wees schuiven aan en opende 
af en toe zelf een schuif of een kast ... ondanks de boeien. We vonden verschillende dozen 
met een hele verzameling foto's en vooral talrijke knipsels uit allerlei weekbladen. 
Allemaal foto's van kinderen die niet ouder dan 11-12 jaar waren. De hele verzameling werd 
uiteraard in beslag genomen.
"Ik ben alleenstaande en tijdens de lange eenzame avonden zit ik naar de foto's en de knipsels 
te kijken", vertelde hij ons. 'Urenlang. Voor foto's van meisjes die ouder zijn dan 12-13 jaar 
voel ik niets', vervolgde de man schaamteloos. 
In de schuiven en kasten hadden wij ook nog een hele verzameling kerkboeken (gebedenboeken!) 
gevonden. In de woonkamer, slaapkamer en zelfs in de keuken hing een grote speciale spiegel, 
een soort "vergrootspiegel". Aan de spiegel in de woonkamer zagen we bovenaan een paternoster hangen.
In de schuif van de slaapkamer troffen we verder twee schilderijen aan. Twee schilderijen die hij, naar eigen zeggen, zelf had gemaakt. Het waren twee afbeeldingen van naakte vrouwen. Hij had ze geschilderd op grote stukken
karton van 0,50 op 0,60m. "Ik heb die vrouwen in die houding voor mij alleen geschilderd en ik plaatste het schilderij dan voor de spiegel om het te vergroten", legde hij uit. "Dat was dan
precies of die vrouw was levend voor mij. Dan bevredigde ik mezelf. Maar in het echt moet ik van geen
volwassen vrouwen hebben ... alleen kleine meisjes ..."

We hadden genoeg gegevens om onze PV op te stellen en de man terug naar D. over te brengen. Het was nu aan justitie om hem te vervolgen en te veroordelen voor al de feiten die hij op kinderen had gepleegd in de omgeving van P. Onze opdracht zat er op.

Groot was onze verbazing toen diezelfde persoon, die we geboeid naar D. hadden overgebracht en aan het gerecht
hadden overgeleverd, tien dagen later terug vrij in de gemeente rondliep. We hadden ook onze bronnen wel en kwamen
vrij snel te weten dat de pedofiel dankzij bemiddeling van de plaatselijke geestelijkheid de gevangenis had mogen
verlaten. Hij was een familielid van een prominent politicus in de gemeente die nauwe banden had met de 
geestelijkheid. Hij ging elke dag naar de mis en werd aanzien als een diepgelovig mens.
Tijdens het onderzoek had ik al van een vooraanstaand persoon te horen gekregen : "Ik zal alles doen 
wat ik kan om meneer V.S. naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel zou lukken."
Ik had aan die woorden geen aandacht meer besteed, was er van overtuigd dat de feiten erg genoeg waren om de man voor
enige tijd achter slot en grendel te houden.
Kan je je de frustratie en machteloosheid inbeelden die zich van ons meester maakte. De manier waarop mensen ons aankeken 
in de gemeente sprak boekdelen en we werden meer dan een keer aangesproken. over die onbegrijpelijke en vooral onverantwoorde vrijlating. Wat konden we zeggen? Op onze woorden moesten we letten, ja !

NAWOORD :
**********
Ook in dit verhaal vind ik nergens een vermelding van veroordeling. Dat een en ander in de doofpot is 
terechtgekomen, zoveel is wel duidelijk. Zal zijn "strafmaat" meer geweest zijn dan niet meer in de 
omgeving van kinderen te mogen komen?  Ik vrees van niet.

Enkele jaren later :
============
Mijn vader was al enige tijd met pensioen en samen met mijn moeder maakte hij dikwijls uitstapjes met de fiets of zelfs te 
voet naar één van de omliggende dorpen van P. , terwijl ik diende te studeren. 
Op een keer wandelden ze in de richting van het lagere schooltje van het dorpje ... Het was kort voor het einde van de 
lessen. Plots zag vader niemand minder dan "meneer" V.S. heen en weer wandelen in de nabijheid van de school. 
Veel kinderen trokken in die tijd alleen te voet naar huis langs landelijke wegels. Wat had die man hier te zoeken op 
dit uur?  En waarom zou hij toevallig aan een schooltje voor de allerkleinsten zijn opwachting maken?
Op een bepaald moment moet hij mijn vader herkend hebben en maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten.
Vader zal het voorval wel doorgegeven hebben aan de rijkswacht ... maar heeft er verder nooit meer iets over gehoord.

Is het niet misdadig dat dergelijke figuren in bescherming worden genomen, als je weet dat het gevaar reëel is dat zo iemand opnieuw en nog eens opnieuw zal proberen kinderen seksueel te misbruiken ?
Hoeveel ellende, hoeveel menselijk leed had niet kunnen vermeden worden, indien kerkelijke autoriteiten toen hun volle verantwoordelijkheid hadden genomen en opgekomen waren voor de bescherming van de meest kwetsbare schakel in de samenleving : het kind ?
 
*****************