Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - laatste deel.
*************************************************
Een onderzoek met een staartje.
======================
Enige tijd later vernamen we heel toevallig dat in de prachtige villa van de familie C. geregeld nachtelijke 
feestjes plaatsvonden, waaraan ook Duitse officieren deelnamen ... en waarop ook meneer
onderpastoor H., als vriend des huizes, zijn opwachting maakte.
En wij maar patrouilleren, dag en nacht, in soms barre weersomstandigheden. We waren maar
al te graag gestart met een bijkomend onderzoek, alleen maar om de geestelijke meer feiten ten
laste te kunnen leggen, zodat zijn straf mogelijks zelfs verdubbeld zou kunnen worden. We wisten
ook wel dat de clerus heel wat bescherming genoot en de strafmaat die meneer H. te wachten stond
niet zou opwegen tegen de walgelijke feiten die hij gepleegd had. We waren niet naief. Maar we
moesten zien dat we onze vingers niet verbrandden, want de familie C was natuurlijk een graag geziene
familie bij de bezetter, invloedrijk ook. Daar moesten we onze handen afhouden en we konden hen bovendien geen 
strafbare feiten ten laste leggen. 
Toch startten we heel discreet een "navolgend onderzoek". Het zat ons hoog dat meneer onder-
pastoor er nog meer "bijzondere" activiteiten op nahield. De man die door alle parochianen op handen
werd gedragen, in wie iedereen het volste vertrouwen had (ook mensen waarvan we wisten dat ze 
weerstanders waren). 
De volgende dagen legden we ons oor hier en daar te luisteren ... en in een piepklein gehuchtje is er 
wel altijd iemand die "iets" meer gezien heeft. 
Op een dag was het lot ons gunstig gezind. Een gebuur van de onderpastoor, een man die dus niet ver 
van de pastorie woonde, wist te vertellen dat de oude meid van de pastoor enkele maanden geleden
ziek was geweest en dat gedurende een drietal weken een 15-jarig mentaal gehandicapt meisje uit een 
gesticht in de omgeving van L. de pastoor kwam helpen in de huishouding. Ze verbleef al vele 
jaren in de instelling. De gebuur vertelde dat eerwaarde zich soms heel eigenaardig kon gedragen 
tegenover haar. Hij had meneer H. en het meisje R. in de groentenserre in bepaalde rare houdingen
gezien. Tot zover onze tipgever die we moesten verzekeren zijn naam toch maar niet te vernoemen.
...
De enige mogelijkheid die overbleef was het meisje te kunnen aan een verhoor onderwerpen. We konden, 
gelukkig maar, rekenen op de medewerking van moeder-overste, en in haar aanwezigheid trachtten we 
zo voorzichtig mogelijk iets te weten te komen. Moeder-overste, het dient gezegd,
werkte goed mee, en vertelde ons dat het meisje zich toch al een hele tijd ongewoon gedroeg.
Zonder moeite ging het niet, want R. bleef in het begin maar herhalen "Meneer onderpastoor zegde 
mij dat ik er met niemand mocht over spreken, alleen met hem in de biechtstoel."
Na lang getreuzel en na haar de verzekering te hebben gegeven dat meneer onderpastoor voor altijd zou 
vertrekken, kwam haar verhaal met horten en stoten naar boven.
"Meneer H. was steeds vriendelijk met mij. Op een avond liet hij mij rare foto's zien ... foto's met blote 
mannen en vrouwen. Ik was zo beschaamd en durfde bijna niet te kijken. Maar meneer pastoor zegde mij 
dat hij mij alles zou uitleggen ... dat is het leven, het leven dat gij nog niet kent. Ik ben gelijk een dokter.
Een dokter geneest de mensen op lichamelijk gebied, een priester doet dat op geestelijk gebied. Hij deed mij 
soms houdingen aannemen zoals op die foto's. Ik moest mij dan uitkleden. Ik begreep niet wat hij met mij 
wilde doen. Hij begon dan overal aan mij te voelen ... ik wist niet wat ik moest doen. Meneer H. bleef maar 
herhalen "R., hetgeen we nu nu doen moogt ge tegen niemand vertellen, alleen tegen mij in de biechtstoel ...
en dan is alles vergeven." Ik beloofde te zullen zwijgen en in de biechtstoel biechtte ik alles aan hem op."

Moeder-overste kon op dat moment haar emoties niet meer bedwingen, sloeg de armen voor de ogen en 
riep "Jezus-Maria, de onderpastoor liet zijn eigen zonden biechten door een van mijn meisjes. Hoe is zoiets
mogelijk?"
Wij wisten genoeg en hoefden het meisje niet langer lastig te vallen met ons verhoor. We hadden ons doel 
bereikt. Nu hadden we genoeg bewijzen in handen om de strafmaat van de dader op zijn minst te zien 
verdubbelen. Hij zou zijn verdiende straf krijgen.
(NB.: De strafmaat vind ik niet terug in het verhaal, maar gezien de ernst van de zedenfeiten én het feit dat 
meneer H. op geen steun meer hoefde te rekenen van zijn invloedrijke vrienden, de familie C. , zal die niet licht geweest zijn.
Uiteraard blijft het koffiedik kijken wat er jaren later na zijn vrijlating met hem is gebeurd).

Nabeschouwing :
*************
Uiteraard blijf ikzelf ook met de vraag zitten hoe het met de onderpastoor na het uitzitten van zijn straf verder verlopen is.
In het verhaal stelden de rijkswachters (mijn vader en zijn collega) zich ook al de vraag wat er verder allemaal zou gebeurd 
zijn moesten ze die bewuste nacht het kapelletje niet als schuiloord hebben opgezocht. Zouden de feiten wel ooit aan het 
licht gekomen zijn ... en hoeveel slachtoffers zou meneer H. nog gemaakt hebben.? Ook vandaag kunnen we ons die vraag nog stellen : Hoeveel gevallen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken 
zijn tot op vandaag niet een diep geheim gebleven?  De redenen hiervoor kwamen in de lezersbrieven al meermaals naar 
voren. 
Om even bij stil te staan, niet!? (zie laatste lezersbrief).
***************************************************************************************************