Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed. - deel 2.
Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 2.
"Zet alles maar op papier", vervolgde de vrouw. "Dan kunnen ze die twee kinderen daar eindelijk weghalen, want het zijn sukkelaars, en de vader, dat is een echte lamzak. Hij ligt volledig onder de sloef van zijn Julienne en Vera en Karina zijn daar het slachtoffer van. Dat kan toch zo niet blijven duren, hé!"
Eens de buren het gevoel kregen dat we de zaak ernstig gingen aanpakken kwamen de tongen meer en meer los. Het duurde dan ook niet lang vooraleer we een aantal belangrijke getuigenissen in een PV konden verwerken. De pesterijen, straffen, wraakmaatregelen die de twee kinderen moesten ondergaan, deden onze haren ten berge rijzen : Op de blote knietjes in houten klompen zitten ... uren aan een stuk ; het toedienen van slagen met een borstelsteel of een 'mattenklopper', met verwondingen en kneuzingen tot gevolg. Tijdens de winter en ook 's avonds als het al donker was werden de kinderen vaak opgesloten in een hondenkot, terwijl de hond in de warme huiskamer kon vertoeven. De meisjes werden ook onterecht beschuldigd van bedwateren. Julienne vond er niet beter op dan de natte doeken van de twee kleinsten een tijdje in het bed te leggen van Vera en Karina. Zo kon ze haar man overtuigen dat ze een "rechtvaardige" reden had om de kinderen een straf op te leggen. Ook in de winter en zelfs 's avonds als het donker was geworden werd de 11-jarige Vera de weg opgestuurd om kolen te halen. Meer dan een kilometer ver diende het meisje te gaan, langs onverlichte, landelijke wegen. De kolenhandelaar had haar zelf meermaals naar huis gebracht, omdat hij het onverantwoord vond dat de moeder Vera er alleen, in de koude en langs die donkere wegeltjes had op uitgestuurd. Ook hij was op de hoogte van wat zich allemaal in het gezin aan de aardeweg nummer 6 afspeelde.
In aanwezigheid van haar onderwijzeres konden wij Vera op school verhoren. Ik laat het meisje hier aan het woord :
"Ik en mijn zusterke Karina krijgen alle dagen slaag met een borstelsteel of een 'mattenklopper'. Soms ook met de hand. Ons mama slaat ons zonder dat wij iets misdaan hebben. Dikwijls moet mijn kleine zus aan papa vertellen dat ze mij geslagen heeft met een stok. Vader gelooft dat allemaal en dan slaat hij Karina met zijn grote broeksriem. Ik ben ook al dikwijls gekwetst geweest door die grote gesp van zijn broeksriem. Wij moeten ook veel naar bed gaan zonder eten ... zonder dat we weten waarom. Als er pralinen te verdelen zijn, dan krijgen ik en mijn zusterke niets. We worden dan verplicht aan tafel te zitten kijken terwijl mama, papa en de twee kleintjes pralinen eten. Vader is dan wel kwaad, maar hij durft niets zeggen tegen ons ma. Tweemaal per week moet ik met mijn blote knieën in die harde klompen zitten in het 'schotelhuis'. Mama lacht ons dan uit en roept : 'Twee deugnieten ... dat ze u maar rap in een school steken. Dan ben ik van u twee af.' Ze heeft mij of Karina ook dikwijls in het hondenren gestoken, zelfs als het heel koud en al donker was. Als ik dan weende en riep : "Mama, het is zo koud, laat mij alstublieft binnenkomen. Ik heb toch niets misdaan", dan schreeuwde ze : "Verwarm u maar met beven, stuk venijn." Ik en mijn zusterke, wij wateren niet meer in ons bed. Ik heb mama de doeken van de twee kleintjes zien nemen en gezien hoe ze die in ons bedje legde. Dan kon ze later aan papa laten zien wat wij gedaan hadden. Ik heb haar dat eens gezegd : "Mama, dat is niet van ons. Ik zal het aan papa zeggen". Ik kreeg toen veel slaag en vloog in het hondenren tot wanneer ik haar beloofd had niets te zullen zeggen tegen mijn vader. Als papa dan thuis kwam moest ik hem bekennen dat wij in ons bedje hadden gedaan. Hij werd toen telkens heel kwaad en sloeg ons met zijn broeksriem. In volle winter moest ik ook kolen gaan halen. Ik heb veel kou geleden en ook veel schrik gehad, omdat ik langs donkere en verlaten wegen naar de kolenhandelaar moest gaan. Maar meneer S. bracht me bijna altijd naar huis, omdat ik weende van de schrik. Alle dagen kregen we slaag en altijd zei ze tegen ons : "Niets zeggen tegen uw vader, want anders krijgt ge nog meer slaag als hij weg is". Ik zou graag naar school gaan en niet meer naar huis komen ... of bij mijn peter gaan wonen in L. ".
Gezien de gemoedstoestand van het meisje drongen wij niet verder aan. We wisten genoeg en beloofden haar dat we er zo snel mogelijk zouden voor zorgen dat ze geen slagen meer zou krijgen van mama of papa.
Verhaal uit de notities van vader over onderzoeken naar seksueel misbruik van minderjarigen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling en kinderverwaarlozing.
Heb dit verhaal gekozen n.a.v. het artikel "Gemeente Duffel : Pleegdochter tien jaar lang geterroriseerd en mishandeld" (www.nieuwsblad.be - ook op prikbord van mijn Facebookpagina geplaatst via Luc Devriese). Cfr. SCANS (onderaan).
Het is absoluut niet de bedoeling met dit verhaal alle pleegouders of stiefouders te stigmatiseren, want kindermishandeling kan in om het even welk gezin voorkomen (zie Verhaal 5 : De lijdensweg van Ann).
Inleiding : Het verhaal werd gebracht om te wijzen op zoveel kinderleed in de samenleving vroeger en nu. Ondanks de vele zaken die de laatste maanden aan het licht gekomen zijn, is dat nog altijd maar het topje van een reusachtige ijsberg, zowel wat betreft : seksueel misbruik van kinderen (al dan niet door geestelijken), incest, kindermishandeling in gezinnen, kloosters, gestichten, ... en kinderverwaarlozing. Dan hebben we het nog niet over schrijnende toestanden "ver" over onze grenzen heen, in andere continenten, ook in "nieuwe" grootmachten, die in het westen de hemel in worden geprezen. Hoeven we de namen van landen op te sommen waar kinderarbeid tot op heden wordt getolereerd? Hoeven we de namen van landen op te sommen waar tot op vandaag heel jonge kinderen als kindsoldaten in gruwelijke burgeroorlogen worden gegooid?
We zijn zo gelukkig dat we onze kinderen en/of kleinkinderen welvaart kunnen bieden, maar het is goed dat we af en toe eens door elkaar geschud worden wanneer een zaak van kindermisbruik (eender hetwelk) het daglicht ziet.
****************************
Zolang zoveel verborgen leed.
Langs een afgelegen aardeweg in de omgeving van S. stonden enkele eenvoudige woonhuizen met tuintje. Alles zag er daar zo vredig en rustig uit. Idyllisch zelfs voor de wandelaars die bij het verlaten van de Scheldedijk enkele honderden meters verder het aardewegje onder de voeten kregen. "Hier zou ik ook wel willen wonen", moeten velen gedacht hebben.
Niemand die enig vermoeden had welk drama zich in één van de huisjes afspeelde. Een persoon, die onbekend wenste te blijven, had ons op de hoogte gebracht van verregaande kindermishandeling in het gezin aan het nummer 6 van de aardeweg. Om na te gaan in hoeverre de verklaring van de man klopte met de waarheid, begonnen we met een discreet onderzoek. Het betrof een gezin met vier kleine kinderen. De twee oudste, Vera (11) en Karina (7) waren kinderen uit het eerste huwelijk van de man. De moeder was overleden, en vader Leon was hertrouwd met Julienne (34). Bij haar had de man ondertussen ook al twee kinderen, eentje van 5 en eentje van 3 jaar oud. Na enkele dagen al kwamen we tot de vaststelling dat de geruchten absoluut niet overdreven waren, integendeel. We waren vrij snel te weten gekomen dat de tweede vrouw van Leon zich op zijn minst brutaal gedroeg tegenover de twee kinderen van 11 en 7 uit het eerste huwelijk van haar man. Alhoewel de weinige buren goed op de hoogte bleken te zijn van bepaalde feiten bleven zij heel terughoudend in hun verklaringen. We voelden maar al te goed aan dat ze zich liever niet te veel bemoeiden met de nare familiale toestand bij hun buren.
Toch hadden we na een aantal gesprekken voldoende gegevens om een uitgebreid onderzoek te starten. Aan één zaak hoefden we niet meer te twijfelen : De twee kinderen uit het eerste huwelijk van Leon werden omzeggens dagelijks geconfronteerd met allerlei pesterijen, vernederingen en zelfs slagen toegebracht door hun stiefmoeder Julienne. Leon, die was de ganse dag op zijn werk, maar was wel degelijk op de hoogte van het feit dat Vera en Karina dagelijks getergd en geslagen werden door zijn vrouw, zonder dat daar eigenlijk een reden toe was. Maar hij was te laf om weerstand te bieden en liet Julienne toe haar driften bot te vieren op de twee onschuldige kinderen uit zijn eerste huwelijk. In dit soort onderzoeken komt het er in de eerste plaats op aan zoveel mogelijk getuigenissen te kunnen bijeenkrijgen, zodat de kinderrechter van Dendermonde kon beslissen de kinderen zo snel mogelijk uit het gezin weg te laten halen. We hadden ook vernomen dat de twee meisjes regelmatig op school toekwamen met kneuzingen en blauwe plekken. Zo vernamen we dat de verwondingen afkomstig waren van "stokslagen", een borstelsteel of "mattenklopper". Het oudste meisje (Vera, 11j.) vooral kreeg stokslagen van haar stiefmoeder. Om de kneuzingen en blauwe plekken te kunnen verrechtvaardigen tegenover haar man en haar ouders (die naast het gezin woonden) dwong ze de jongste (Karina, 7j.) te zeggen tegen haar papa : "Papa, ik heb Vera geslagen met een stok". Om aan de wens van zijn tweede vrouw te voldoen ranselde Leon dan Karina af met zijn broeksriem. De lompe kolos van 95kg had zeker zijn broeksriem niet nodig om een klein onschuldig kind van 7 jaar oud te straffen. Op een onrechtvaardige manier dan nog, op grond van een leugen aan het kind opgedrongen door de harteloze Julienne. Die laatste stond bij de afstraffing meestal nog te lachen, vertelde Vera ons later. Bij een bezoek aan een snoepwinkeltje, waar de elfjarige Vera geregeld kwam, kregen we van de uitbaatster het volgende relaas te horen : "De kleine Vera, die komt hier wekelijks naar de winkel om 15O gram pralinen te kopen. Het kind ziet er soms heel onverzorgd uit, en dikwijls heb ik kneuzingen gezien op armen en benen. Soms kon je op haar mager gezichtje nog goed zien dat ze kaakslagen had gekregen. Ik weet het, de stiefmoeder is een echte beul voor de kinderen uit het eerste huwelijk van Leon. Maar wat kon ik doen? Op zekere dag toen ze terug pralinen kwam kopen, zegde ik spontaan tegen het meisje : "Verake, ge gaat het u eens laten smaken. Het meisje bekeek me met treurige ogen en antwoordde toen : "Madam, ik heb nog nooit een praline mogen eten. Die zijn voor mama, papa en de twee kleintjes. Ik en mijn zusje Karina krijgen nooit iets en we moeten er zitten op kijken als er pralinen gegeten worden. Ik was daar echt het hart van in en heb het meisje drie pralines gegeven ... gratis, en om direct op te eten. Ik heb ze ook twee pralinen meegegeven voor haar zusterke en haar gezegd dat ze er moest voor zorgen dat niemand het kon zien. Ik was er de hele dag niet goed van. Hoe kunnen er nu zulke mensen bestaan? Ik kan nog niet verdragen dat mijn kat naast mij zit te loeren om iets te krijgen."
Lezersbrief : Something is rotten in the state of Justice.
Lezersbriefn.a.v. de beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank van Bergen, die oordeelde dat Michèle Martin aan alle voorwaarden voldoet om vervroegd te worden vrijgelaten. -ingekorte versie in HLN van dinsdag 10 mei. -hieronder de volledige versie.
Something is rotten in the state of Justice. Dat het niet lang geduurd heeft eer Michèle Martin nog eens een aanvraag tot vervroegde vrijlating zou indienen, dat zal wellicht weinigen verwonderen. In 2OO4 werd ze veroordeeld tot 30 jaar gevangenisstraf. We zijn nog geen 8 jaar later en de strafuitvoeringsrechtbank heeft geoordeeld dat ze de gevangenispoort achter zich mag laten. Haar vierde verzoek (het eerste kwam er in 2007) werd dus door het Belgische gerecht ingewilligd. Voor de strafuitvoeringsrechtbank is het blijkbaar niet meer dan een fait-divers dat Michèle Martin in 1989 al eens veroordeeld werd wegens mededaderschap aan verkrachtingen van minderjarigen. Ze werd toen bedacht met een celstraf van 5 jaar. En, hoe raad je het, de handlangster van Dutroux werd na drie jaar vervroegd vrijgelaten. We kennen de gevolgen. Vandaag kunnen we ons de vraag stellen wat de waarde is van het begrip "recidive" voor de Belgische justitie. De beloften, geuit door de politieke wereld na de Witte Mars van 1996, om een adequatere en transparantere werking van justitie na te streven, zijn ondertussen niet meer dan loze beloften gebleken. De vele miskleunen, waarvan we het laatste decennium alleen al getuige zijn geweest, liegen er niet om. "De man in de straat wil wraak", hoor je bepaalde magistraten dan weer orakelen. Natuurlijk reageert de man in de straat geschokt. Toch maar normaal zeker ! Is het niet in de eerste plaats aan justitie om er voor te zorgen dat gerechtigheid geschiedt, dat een strafmaat wordt opgelegd én uitgevoerd die tenminste in verhouding staat tot de gepleegde feiten? Is het niet wat té gemakkelijk om zonder blikken of blozen te beweren : "Als iemand aan de 'voorwaarden' voor vervroegde vrijlating voldoet, dan moet de wet GERESPECTEERD worden. Ook voor Dutroux moet dat mogelijk zijn" (woorden van Ronny Baudewyn, advocaat van Marc Dutroux). Maar met geen woord wordt gerept over respect naar de slachtoffers en hun familie toe. Geen woord over "RECIDIVE". Ik wist ook niet dat de wet op vervroegde vrijlating kon blijven toegepast worden, wat eigenlijk inhoudt dat "recidive", althans in deze zaak, tot een waardeloos begrip herleid werd. Vervroegde vrijlating betekent dat justitie het aandeel van Michèle Martin in de zaak Dutroux én de feiten enkele jaren daarvoor gepleegd simpelweg minimaliseert. Niet vergeten dat zij nooit enige spijt heeft betoond voor de ontvoering, het seksueel misbruik en de moorden op de meisjes, waaraan ze medeplichtig werd geacht. Dit alles moet ongelooflijk hard aankomen voor de familie van de slachtoffers en uiteraard ook voor de slachtoffers die overleefd hebben. Nu nog meer dan ooit in een tijd waarin zoveel gezegd en geschreven wordt over het uitspreken van zware straffen voor seksueel misbruik van kinderen (eender door wie gepleegd). Hoe moeten zij verder leven met hun verdriet? Geef toe dat je je als mens bij dit 'soort rechtspraak' (van het Belgische ONrecht) moeilijk kan neerleggen. Eén van de voorwaarden bij haar vervroegde vrijlating houdt in dat ze geen verklaringen mag afleggen tegenover de pers. Kan tellen als voorwaarde, hé, als je weet dat ze al meer dan eens "in the picture" van de media heeft gestaan. In 2008 liet de ex van Dutroux immers een 'schandaalboek' publiceren. Ene Nicole Malinconi publiceerde een boek waarin Michèle Martin schaamteloos stelt dat Julie en Melissa zelf uit de kelder hadden kunnen ontsnappen. Zij, de 'bange moeder', had de deur half laten openstaan !? Ze profileert zich (via de hand van de publicatieschrijfster) als het slachtoffer van een reeks personen en instanties : haar moeder die haar manipuleerde (ze is nochtans onderwijzeres kunnen worden!?), Dutroux die haar sloeg, de media die van haar een monster hadden gemaakt en justitie dat 'geweld' op haar pleegde door haar 3O jaar cel te geven." Om een idee te geven van de teneur in het boek. Het was allemaal de schuld van de anderen - voor de tweede keer dan !? Een willoze vrouw in de handen van Dutroux, klonk het bij de verdediging tijdens het proces. Heel raar dat iemand, die zich in de gevangenis opwierp als een persoonlijkheid (bevestigd door medegevangenen), zich ten tijde van de feiten niet kon verzetten tegen de wil van Dutroux, ook niet toen hij achter de tralies zat. Ik kan hier alleen maar concluderen dat de incompetentie van de Belgische justitie en/of de onwil om bepaalde wetten aan te passen, voor de zoveelste keer dreigt in de verf te worden gezet. Hopelijk wordt rekening gehouden met het cassatieberoep van het Openbaar Ministerie. ***************************
Laatste berichten : "De vrijlating is nog niet voor direct", klinkt het bij justitie. Bij een eventuele vrijlating moeten alle maatregelen genomen worden om te kunnen controleren of aan de vereiste voorwaarden wordt voldaan. De Minister van Justitie bevestigde dat Martin, als ze vrijgelaten wordt en als de Franse autoriteiten akkoord gaan, naar een klooster in Frankrijk zal trekken. (Kloosters blijken in trek te zijn de laatste tijd!) Over recidive alweer geen woord. Procureur-generaal Claude Michaud maakt vandaag 10 mei bekend of cassatieberoep wordt aangetekend. Laten we hopen dat de magistraat zich niet laat "misleiden" door het zogenaamde "goeie nieuws" dat ze "vandaag" niet vrijkomt.
Vervolg : IJdele hoop was dat ! Het parket-generaal gaat NIET in cassatie tegen de vrijlating van Michèle Martin. Conclusie : "La douce France" wenkt voor de ex van Marc Dutroux. Benieuwd wanneer ze haar valiezen zal kunnen pakken. We staan dus weer met beide voetjes op de grond, maar mijn gedachten en die van velen onder ons zullen toch naar de familie van de slachtoffers gaan of naar hen die de "hel" overleefden. Raar dat nu ineens geen procedurefouten kunnen ingeroepen worden (die liggen hier anders voor het rapen!). In andere gevallen is men er er hier als de kippen bij om criminelen "buiten" te laten ... Wens te eindigen met de titel van de lezersbrief :
"Something is definitely rotten in the state of Justice".
Volgend vervolg !
Zopas lees ik dat Frankrijk niet de intentie heeft om Michèle Martin te "ontvangen". Het Franse Ministerie van Justitie heeft dit laten weten aan het persagentschap AFP. Anderzijds is er ook nog geen officiële aanvraag vanuit België bij de Franse justitie aangekomen. Die zou pas binnen twee weken verstuurd worden, wanneer de termijn verstrijkt waarbinnen Michèle Martin zelf cassatie kan aantekenen ! Dat wordt dus allicht nog enige tijd koffiedik kijken. Wat als definitief blijk dat de Fransen niet wensen toe te zien op de naleving van de voorwaarden voor haar vrijlating? Michèle Martin blijft dus "tot nader order" in de cel. Als Frankrijk haar weigert is het vonnis van de strafuitvoeringsrechtbank VOORLOPIG (!?!?) niet uitvoerbaar. Heeft ons Belgisch gerecht zichzelf nu niet in de knoei gewerkt, vooral omdat geen cassatieberoep werd aangetekend tegen de vrijlating? Staat justitie nu al niet "een beetje" met de billen bloot?
Hoe sarcastisch ook, eenieder zal zich de vraag stellen : Waarheen met Michèle Martin ?
Wordt dus vervolgd !
Verdere informatie : Nieuwsblad.be : -De Clerck heeft dossier Martin 'informeel' overgemaakt aan Frankrijk. -Paul Marchal trekt langs Franse media.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
