|
Meer dan een kwarteeuw later : Dodentocht Bornem 1999.
In de vorige bijdrage over de Dodentocht in Bornem schreven we 1973.
In 1974 volgde mijn 4'de deelname ... toen duurde het iets meer dan een kwarteeuw
vooraleer ik aan mijn vijfde deelname begon.
In 1999 kreeg de "dodentochtmicrobe" mij weer te pakken en ze heeft me sindsdien niet
meer losgelaten !
Het was me wel het jaartje. Veel regen, donder en bliksem in de loop van de nacht ...
maar het was toch terug
een 'aangename kennismaking' met deze unieke sporthappening.
Het parcours was ook helemaal anders dan in de eerste helft van de jaren '70 en het aantal
deelnemers bleef maar in stijgende lijn gaan.
Ch�peau voor de organisatoren en de talrijke medewerkers die er jaar op jaar in slagen
alles in zo goed mogelijke banen te leiden. Niet evident als je even denkt aan alles wat hier
bij komt kijken.
2004 was dan weer zo'n editie waarbij je zou denken : "Wat hebben wij de weergoden misdaan ?"
Regen van lang voor de start (aan het klooster toen) tot in de vroege morgenduren. Talrijke
wegels en straten waren ondergelopen. Een verschrikking voor de organisatoren die er ook
toen in geslaagd zijn alles nog tot een goed einde te brengen.
Jammer genoeg heb ik mijn krantenknipsels over deze editie nog niet teruggevonden.
Ik herinner me wel dat het aantal deelnemers dat de finish gehaald heeft ergens tussen de
45 en 50% moet gelegen hebben. Geen oneer als je dat jaar diende op te geven. Een oneer
is het nooit tijdens de DOTO te moeten opgeven. Zoals Hugo in een reactie op de Facebookgroep
"Dodentocht 2013" stelt : "Het is soms zwaarder op te geven dan verder te doen". Je bent er
aan begonnen en je wil hoe dan ook aankomen.
Ik heb het ��nmaal ondervonden, niet in 1999 of in 2004, omdat ik in minder goede of
slechte weersomstandigheden meestal beter stap dan als het t� warm wordt.
In 2003 heerste een hittegolf en de temperaturen liepen op tot een stuk over de 30�.
Ik ben toen gestopt aan km 54.
Plezant is anders, maar een pluim voor de organisatie op de manier waarop zij er voor zorgen dat
opgevers terug in Bornem geraken. Een hele opgave toch als je zoveel duizenden
deelnemers op een parcours van zomaar eventjes 100km hebt.
Zelf heb ik enkele dagen h��l humeurig rondgelopen, hoor, dat geef ik grif toe.
Maar het volgende jaar was ik weer present.
Alleen 2010 en 2011 hebben me dan nog weggehouden van de DOTO, de eerste wegens
een kwetsuur die onvoldoende genezen was en in 2011 werd mijn echtgenote op de vrijdag
van de start uit de kliniek ontslagen. Ze was een tiental dagen ervoor opgenomen met een
longembolie. In die situaties moet een mens prioriteiten stellen, h�.
Ik heb tijdens die twee edities enkele vrienden gevolgd via de website van de Dodentocht ...
weinig geslapen en
regelmatig opgestaan om te zien wie waar op het parcours 'zat'. 't Was hard er niet bij te zijn, maar
het was toch leuk het hele gebeuren op die manier te kunnen volgen. Waarvoor respect voor de
organisatie om zoiets mogelijk te maken.
Hieronder vind je een zestal scans met getuigenissen van "overlevenden" van de Dodentocht
1999 (uit een krant van maandag 16 augustus).
* Twee scans toegevoegd : Twee brevetten (1999 en 2004) die een apart plaatsje hebben gekregen ...
zo 'droog' mogelijk ;-) !
******
Bijlagen:
scannen0007.jpg (1.2 MB)
scannen0008.jpg (564 KB)
scannen0009.jpg (1.5 MB)
scannen0010.jpg (2.1 MB)
scannen0011.jpg (2.1 MB)
scannen0012.jpg (1.9 MB)
scannen0013.jpg (1.3 MB)
scannen0014.jpg (2.8 MB)
05-08-2024 om 00:00
geschreven door Ivan Bontinck 
|
