Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - nabeschouwing.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig.
Nabeschouwing.
Wat mij bezighield bij het herlezen van dit verhaal is het volgende : Als een 18-jarige niet naar buiten durft te komen met dergelijke erge feiten, die dan nog konden bewezen worden aan de hand van de vele verwondingen en de zwangerschap, hoe verschrikkelijk moeilijk en bijwijlen zelfs onmogelijk moet het dan wel niet zijn voor pakweg een 12-jarige om met seksueel misbruik (pedofilie, incest, mishandeling) naar buiten te komen ? De redenen die in het verhaal aangehaald werden : SCHAAMTE, SCHULDGEVOEL, DE ANGST VOOR DE SCHANDE, MACHTSMISBRUIK (vader, priester-leraar, ... ) , het zijn allemaal factoren die als een rode draad doorheen al de verhalen over seksueel misbruik lopen. Daarom blijf ik "bitsig" reageren op diegenen die in lezersbrieven en op krantenforums hun kritiek op slachtoffers niet sparen en hen het verwijt naar het hoofd slingeren dat ze maar niet zo lang hadden moeten wachten om met hun verhaal naar buiten te komen, dat het hen te doen is om de aandacht in de media. Ik schrijf dit nu misschien al voor de vijfde, zesde keer op mijn blog ... dat het ongecontroleerde "cowboyverhalen zijn van een halve eeuw geleden" (zoals een lezer in Dialoog van HLN in april 2O1O liet verstaan). "Verhalen die in de eerste plaats dienen om het instituut kerk te beschadigen", luidde het toen. Kort na de reactie van dit heerschap brak het schandaal rond bisschop Roger Van Gheluwe los ... de etterbuil was opengesprongen. De wonde is vandaag verre van proper ... schijnaar proper misschien. Ergelijk waren de reacties van sommigen op krantenforums. die openlijk twijfelden aan de geloofwaardigheid van slachtoffers, Daarom ook blijf ik er van overtuigd dat er nog heel wat verborgen leed is, leed dat voor altijd verborgen zal blijven, of het nu over seksueel misbruik van minderjarigen gaat, al dan niet door geestelijken, of incest. De angst door bepaalde mensen uit je omgeving niet geloofd te worden is veelal sterker dan de drang om uiteindelijk het misbruik bekend te maken. Ja, er is nog heel wat verborgen leed, maar het is goed dat veel mensen nu eindelijk beseffen wat het topje van die enorme ijsberg nu precies inhoudt. Geen "cowboyverhalen", maar grauwe realiteit die hele levens vergald heeft.
Nieuwsblad.be (28.05.'11) : "Meisje van 14 jaar verkocht en als prostituee misbruikt".
-Eigen commentaar (gegeven op Facebook). -Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld" (zie Archief blog : 21 en 28.03.'11). -Scans (2) : Artikel uit Nieuwsblad.be : zie onderaan.
**********
-Eigen commentaar (Facebook) : Jammer genoeg iets van alle tijden. Heb in de notities van vader veel dergelijke verhalen gevonden. Eén ervan werd enkele maanden geleden op dit blog geplaatst : Verhalen (10) : "Scrupules wijken voor geld". Archief : 21 en 28.05.'11. Er is ongetwijfeld nog ontzettend veel werk aan de winkel wat de bescherming van minderjarigen tegen (eender welk) seksueel misbruik betreft, eender waar en in eender welke cultuur.
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig - deel 3 (slot).
Verhalen (12) : De naam vader onwaardig (slot).
We waren erg onder de indruk van de brief, maar we mochten geen tijd meer verliezen en begaven ons zo snel mogelijk naar de Heideweg in N. ... Het was nog pikdonker toen we daar aankwamen ; nergens beweging in het dorp. In de woning van het gezin G. was geen lichtje te bespeuren. Indien het meisje persoonlijk de brief onder de deur van de gendarmerie heeft geschoven, dan kon zij toch nog niet zo lang geleden thuisgekomen zijn, speelde het door ons hoofd. We mochten niet aarzelen ... iedere seconde kon van levensbelang zijn. We klopten aan ... maar het bleef muisstil in de woning ... we konden niets anders doen dan bliksemsnel een ruit stukslaan. Binnen de kortste keren stonden we in het kleine keukentje. Aangezien er nog steeds geen reactie was gekomen op ons geklop en het stukslaan van de ruit, maakte het vermoeden dat er iets heel ernstig was gebeurd zich van ons meester. We durfden niets tegen elkaar zeggen, maar we dachten allebei hetzelfde. Beneden viel geen spoor van Lisette te bespeuren. Er kwam maar geen antwoord op ons geroep. Op het keukentafeltje zagen we een kadertje met een foto van de overleden moeder staan. Daarnaast lag een foto van de vader ... in stukken gescheurd. Akelig stil was het in de woonkamer. Dat voorspelde weinig goeds. Langs een smalle, steile trap begaven we ons naar de twee slaapkamers ... maar ook daar troffen we niemand aan. We bleven het ergste vermoeden ... en zagen plots een trap die naar de zolder moest leiden. Met benepen hart gingen we de trap op, openden het luik dat ons in de zolderruimte bracht. Het beeld dat we in de lichtstraal van onze zaklampen te zien kregen zullen ik en mijn collega nooit vergeten. We stonden enkele seconden als aan de grond genageld en geen van ons kon een woord uitbrengen. Voor ons, op nog geen drie meter afstand, zagen we het lichaam van het meisje, bengelend aan een touw dat ze aan een dwarsbalk vastgemaakt had. Zo snel mogelijk sneden we het touw door en legden het meisje neer. We probeerden haar nog tot leven te wekken ... maar tevergeefs ... we waren te laat. De 18-jarige Lisette had zich door verhanging om het leven gebracht. Het meisje moet allicht direct na haar thuiskomst haar plan uitgevoerd hebben. Een akelig zicht was het, dat jonge meisje daar zo te zien liggen ... tong uit de mond, blauw aangezicht, uitpuilende ogen, dat touw om de hals, ... Een jong leven vernietigd door de schuld van haar eigen vader. De gedachte dat Lisette kort daarvoor in de barre koude en duisternis naar Landen was gestapt om een brief onder de deur van de kazerne te schuiven was voor ons ondraaglijk. Waarom had ze niet aangebeld ? Ze had klacht kunnen neerleggen tegen haar vader. Die zou zijn straf niet ontlopen zijn. De sporen van gewelddadig optreden waren duidelijk ... en er was de zwangerschap van het meisje. Maar de schaamte, de angst voor de schande, het schuldgevoel waarmee de onwaardige vader zijn dochter had opgezadeld, het was allemaal teveel geweest.
...
Een arts werd opgeroepen om de dood van Lisette vast te stellen. Daarna werd het meisje op een bed in de slaapkamer gelegd. Volgens de geneesheer was de dood ingetreden rond zes uur. Lisette had een lange koord (een soort waskoord) over een dikke dwarsbalk van de zoldering geworpen. Vervolgens moet het meisje op een stoel geklauterd zijn ... en eens de strop om de hals moet ze de stoel wel zes meter verder getrapt hebben. ... In de loop van de ochtend werd het stoffelijk overschot overgebracht naar het dodenhuisje van N., in afwachting dat een lijkschouwing zou uitgevoerd worden. Het hoeft geen betoog dat gans het dorp in rep en roer stond, want niemand had zoiets zien aankomen.
Korte tijd nadien werd de vader van zijn werk in Luik gehaald. Toen hij hoorde wat er voorgevallen was begon hij te roepen en te huilen. In het dodenhuisje mocht hij een laatste keer zijn kind zien, alvorens overgebracht te worden naar de gevangenis van Luik. De rijkswachters hadden alle moeite van de wereld om de man te beschermen tegen de woedende dorpelingen. En ook ons kostte het moeite om dit "beest" de nodige bescherming te bieden bij het overbrengen. ... Bij de onderzoeksrechter te Luik kreeg Peter G. lezing van de brief die zijn 18-jarige dochter had achtergelaten. De man werd lijkbleek toen hij hoorde van de zwangerschap van Lisette en begon te huilen als een kind. Op bevel van de onderzoeksrechter werd hij vervolgens geboeid overgebracht naar de gevangenis te Luik. We hoorden hoe hij huilend zichzelf verwenste ... maar voor zijn dochter kwam spijt te laat. ...
De lijkschouwing op de 18-jarige Lisette werd uitgevoerd in het klooster van N. en diende door ons bijgewoond te worden. Die wees uit dat er 23 blauwe plekken voorkwamen op haar lichaam, als gevolg van geweld gepleegd op haar persoon. Ook verschillende brandwonden werden vastgesteld, wonden veroorzaakt door brandende sigaretten. Een drie maand oude zwangerschap werd vastgesteld en de vrucht werd uit het lichaam verwijderd. Verschrikkelijke beelden waren het, die ons voor de rest van ons leven zouden bijblijven. Maar ook woede tegenover de vader maakte zich van ons meester, een gevoel van onmacht omdat wij te laat waren om het meisje nog te kunnen redden ... het waren gevoelens die we nooit meer van ons zouden kunnen afzetten. ... Toen Peter G. al een drietal maanden in de cel zat werd op een "eigenaardige" manier weerwraak op hem genomen door de plaatselijke bevolking. De woning werd op een "onverklaarbare manier" door een brand vernield. De dieren ... konijnen, kippen, schapen en duiven waren al eerder openbaar verkocht geworden. Een en ander wees op vrijwillige brandstichting, maar dat kon nooit bewezen worden. Veel moeite om dit grondig te onderzoeken werd er ook niet gedaan. De plaatselijke bevolking hield de lippen stijf op elkaar en daar hadden wij alle begrip voor. ... Tot hoeveel jaar cel de vader veroordeeld werd ben ik niet meer te weten gekomen. Het was volle oorlogstijd en korte tijd nadien waren we al aan de slag in een andere brigade aan de andere kant van het land.
Het verhaal (3) "De onderpastoor gaf voorlichting" speelde zich ongeveer in dezelfde periode af in een Oost-Vlaams Leiedorpje.
Smeken op mijn knieën ... wenen ... het hielp allemaal niet. Integendeel, vader werd nog heviger. Hij handelde als een beest, zelfs als hij nuchter was. U kunt denken hoe hij was als hij te veel gedronken had. Ik kon hem niet meer aanzien als mijn vader. Het gebeurde dat hij 's nachts op mijn kamer kwam en mij uit mijn bed sleurde. Hij sleepte mij dan naar zijn kamer. Hij stelde zich dan vlak voor mij met zijn mannelijkheid in zijn hand. Ik heb altijd geweigerd zijn mannelijkheid vast te nemen en heb daarom veel slaag gekregen. Ik verborg mij steeds onder de dekens, maar hij trok alles weg zodat ik daar in mijn nachthemdje lag. Vervolgens kwam hij naast mij liggen. Hij pakte mij vast en ik begon dan tegen te stribbelen. Maar met al zijn macht overrompelde hij mij, trok mijn nachthemdje helemaal omhoog ... en voor de zoveelste maal werd ik verkracht. Nooit of nooit heb ik toegestemd. Ik ben altijd blijven wenen en heb hem zo dikwijls gesmeekt er mee op te houden. Hij begon dan te vloeken en schreeuwde : "Ge moet moeder vervangen en daarmee uit !". Ik heb eens de kast voor mijn slaapkamerdeur geduwd om hem de toegang tot mijn kamer te beletten, maar dan reageerde hij als een razende. Hij stampte de deur in en sloeg van colère ook andere meubels aan stukken. Mijn eigen vader kwam mij twee tot drie maal per week verkrachten en moest daar steeds veel geweld voor gebruiken. Hij beet in mijn armen, borsten en dijen ... en deed mij dikwijls veel pijn in mijn vrouwelijkheid. Ik wist niet meer wat ik moest doen ... klacht neerleggen, weglopen ... ik moest iets doen, want zo kon het niet blijven duren. Niemand kon mij helpen. Ik schaamde mij voor iedereen en was bang dat vader mij slecht zou maken bij de mensen. Op de duur kwam ik bijna niet meer buiten. Op zekere dag kwam vader redelijk bedronken thuis. Hij wilde mij seffens in zijn bed hebben en trok mij de kleren van het lichaam omdat ik maar bleef tegenwerken. Op een bepaald moment heb ik een asbak naar zijn hoofd gegooid, maar heb hem niet kunnen raken. Hij is dan als een wild dier boven op mij gesprongen en heeft me afgeranseld met zijn broeksriem en met de blote hand. Blauwe littekens bleven vele dagen goed zichtbaar op mijn armen, benen, borsten en op mijn buik. Hij wist mij steeds te dwingen op een of andere brutale manier ... slagen, stampen of brandende sigaretten die hij tegen mijn dijen en buik duwde. De brandwonden van de sigaretten zijn nu nog zichtbaar. Hij martelde mij zolang ik tegenstand bood. Ik voel me ongelukkig en alleen met mijn miserie. De jongen waar ik eens mee babbelde kende ik nauwelijks en ik durfde hem niets vertellen over de brutale handelingen van mijn vader. Ik had veel te veel schrik voor wat er dan zou gebeuren. Ik ben wel op zekere dag naar de dokter gegaan ... en wat ik al een tijdje vreesde werd bevestigd : Ik was zwanger van mijn bloedeigen vader, want niemand anders had mij aangeraakt. Ik heb vader niets verteld, maar ik was de wanhoop nabij. Alle dagen slagen, mishandelingen ... en nu dat nog. Ik werd ziek van schaamte. Wat stond er mij allemaal nog te wachten ? Iedereen zou schande spreken over mij in het dorp, waar iedereen iedereen kende. Ik werd met de dag wanhopiger en heb beslist voor altijd bij mijn overleden moeder te gaan. Commandant, het is mijn laatste beslissing. Wat u met mijn vader doet laat mij koud. Hij is toch al maanden mijn papa niet meer ... na alles wat hij mij heeft aangedaan. Wanneer u deze brief zal gelezen hebben ben ik, Lisette G., Heideweg te N., niet meer van deze wereld ... maar ben ik wel bij mijn brave moeder. Lisette G.
In N., een dorp met nauwelijks 4OO inwoners in de omgeving van Landen, woonde Peter G., 44 jaar oud. Een jaar geleden was zijn echtgenote overleden en de man bleef achter met zijn 18-jarige dochter Lisette. Peter werkte regelmatig in de hoogovens te Luik en zijn dochter, die altijd al geholpen had in het huishouden, diende na de dood van haar moeder alles alleen te beredderen. Lisette was een heel vlijtig meisje, tenger van gestalte, maar had toch een vrij aantrekkelijk voorkomen. Niets dan lof in het dorp over vader en dochter, die zich in moeilijke omstandigheden in volle oorlogstijd uit de slag trokken.
Een half jaar was voorbijgegaan sinds het overlijden van Maria, de vrouw van Peter. Lisette stelde alles in het werk om het huishouden zo goed mogelijk te organiseren en er voor te zorgen dat het vader aan niets ontbrak.
Maar na een tijdje begon ze zich meer en meer zorgen te maken over de houding van vader tegenover haar. Hij gaf complimentjes over haar lichaam op een manier die haar stoorde. Ze durfde aanvankelijk niets te zeggen. Na een tijdje begon vader ook handtastelijk te worden, en verlangde telkens meer en meer van het meisje. Alle middelen bleken goed te zijn om Lisette onder druk te zetten. Ze werd ook fysiek bedreigd, bedreigingen die ook geregeld werden uitgevoerd. De man rekende er op dat zijn dochter hier toch niet mee naar buiten zou durven komen. Hij stak evenmin onder stoelen of banken dat hij haar de schuld zou geven en dat zij het was die pogingen had ondernomen hem te verleiden.
...
... tot de dag kwam dat Lisette zich tot het uiterste gedreven voelde ...
N. tijdens de koude decembermaand van 1942 :
Het is 4u45 in de morgen. Vader is al vertrokken om de trein naar Landen te halen en om vandaar naar Luik te sporen. Nog geen kwartier later sluipt Lisette het huis uit en stapt in de barre koude naar ... Landen. Eens in de gemeente aangekomen begeeft ze zich naar de oude rijkswachtkazerne. Aanbellen doet ze niet, maar omzichtig schuift ze een brief onder de voordeur en haast zich daarna terug naar huis. ... Landen, iets voor zessen. Het is nog stil in de kazerne. De eerste buitendienst vertrekt pas om 6u30. Om tien na zes worden de lichten in het bureau aangestoken. De twee manschappen (waaronder ikzelf) die buitendienst hebben maken zich klaar om te vertrekken. Plots zien we een grote omslag aan de voordeur liggen. In grote letters staat geschreven : "ZEER DRINGEND", Lisette G., Heideweg 3, N. Zonder aarzelen maken we de omslag open ...
"Commandant ... , ik ben Lisette G., Heideweg 3, N. Ik voleindig deze lange brief vandaag, nadat ik voor de zoveelste maal uit de kamer van mijn vader ben weggevlucht. Mijn moeder is enkele maanden geleden overleden. Zes maanden na haar dood is mijn vader, Peter G., begonnen met mij lastig te vallen en deed hij mij allerlei voorstellen. Ik weigerde steeds op zijn voorstellen in te gaan. Ondanks mijn weigering en tegenstand bleef mijn vader mij het leven zuur maken, zowel overdag als 's nachts. Regelmatig moest ik van vader horen dat ik van hem was en dat ik ons moeder moest vervangen in huis. Het is nu december 1942. Alles opschrijven wat mijn vader mij heeft aangedaan, dat is totaal onmogelijk. Toch wil ik mijn eer hoog houden met te verklaren dat ik slechts toegegeven heb na veel slagen en martelingen. Mijn vader vertrekt steeds 's morgens om 4u45 om met de trein naar Landen en daarna naar Luik te rijden. Als hij eens een dag thuis is of in het weekend moet ik op mijn hoede zijn. Hij heeft me meermaals vastgegrepen, mij gekust en mij met geweld onder mijn kleren betast. Soms werd vader woedend omdat ik altijd tegenwerkte en weigerde toe te geven. Zo woedend was hij dat hij soms van colère mijn ondergoed aan flarden trok. Vader was sterk en ik kon mij onmogelijk tegen hem verdedigen. Als ik naar de stal ging om onze schapen en konijnen eten te geven, stond hij soms plots achter mij. Hij gooide me dan met geweld op het stro en overrompelde mij. Ik bleef maar wenen, maar hij hield niet op en heeft mij op die manier vele malen verkracht. Ik wou niet toegeven, dus moest hij altijd wel geweld gebruiken. Elke keer nadat hij mij verkracht had zei hij : "Lisette, ge moet hierover zwijgen, want anders vliegen we allebei weg ... ik in de bak en gij in een verbeteringsgesticht". Toen vader op zekere dag vernam dat ik eens met een jongen uit het dorp was blijven babbelen, werd hij nog wilder en woester. Hij was nog jaloers ook. Door mij steeds te verdedigen had ik dikwijls verwondingen in mijn aangezicht. Tegen de mensen zei ik dan dat het van onze kat was. Op mijn armen, dijen, borsten en buik heb ik ook altijd blauwe plekken van de slagen die hij me geeft. ... Wordt vervolgd.
PS. : De inhoud van de brief werd in de notities van mijn vader onverkort en ongewijzigd weergegeven.
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
