Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - slot.
****************************************************
De oude pastoor is diep onder de indruk, maar hij laat er geen gras over groeien. Er moet nu eenmaal vliegensvlug
gehandeld worden. De feiten zijn té ernstig en al véél te lang aan de gang. Hij moet snel een
oplossing zien te vinden. Het is nu al helemaal uit de hand gelopen, gezien het meisje kost
wat kost de ouderlijke woning wil verlaten. Een drama voor het gezin, want niemand is op de
hoogte van de vreselijke feiten die zich tussen vader en dochter hebben afgespeeld.
In eerste
instantie moet hij Ann daar kunnen weghalen.
Hij zou de politie of rijkswacht er wel willen buitenhouden, maar gezien de ernst van de
feiten, valt zoiets niet meer te overwegen. De kans is immers groot dat de vader tot het
plegen van nog ergere feiten zou kunnen overgaan, dat ook het meisje vroeg of laat zou overgaan
tot andere daden. Hij durft er niet aan te denken. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Nee, er mag hier geen tijd meer verloren gaan.
...

Bisdom en Procureur des Konings worden telefonisch op de hoogte gesteld. De pastoor neemt
ook al contact op met een gesticht in de provincie, zodanig dat Ann binnen de kortste keren het 
huis zou kunnen verlaten. 
... 
De rijkswacht van ... krijgt korte tijd nadien de opdracht zo spoedig mogelijk contact op te nemen
met de pastoor.
...
Voor ons is het meteen duidelijk dat het om een uiterst ernstige zaak moet gaan.
Die hoogdringendheid van geestelijkheid én gerechtelijk apparaat tegelijkertijd waren we niet
gewoon. We hadden al meermaals ondervonden dat kerkelijke autoriteiten de zaken liefst zelf
oplosten, zonder tussenkomst van rijkswacht en gerecht, niet alleen wanneer het seksueel misbruik van kinderen door geestelijken betrof, maar ook bij seksueel misbruik gepleegd door een of andere vrome parochiaan.

Nog geen uur later zitten  we al in de pastorij,
in het privévertrek van de pastoor, die vrij snel zijn opwachting maakt. Zenuwachtig steekt hij een sigaar op, slaakt een heel diepe zucht en nodigt ons uit te gaan zitten. Hij brengt ons dan op de
hoogte van wat zich allemaal heeft afgespeeld in de kleine arbeiderswoning, niet zo ver van de 
pastorij gelegen. Ook het bezoek van Ann aan de pastorij doet hij uitvoerig uit de voeten. 
Geen detail wordt over het hoofd gezien.
...

Het komt er nu op aan het verder onderzoek op een zo discreet mogelijke manier te doen verlopen.
Niet gemakkelijk in een kleine dorpsgemeenschap, waar iedereen iedereen kent, en altijd iemand 
iets heeft gezien of gehoord. Het minderjarige meisje mag niet méér in opspraak gebracht worden
dan noodzakelijk. 
In samenwerking tussen pastoor, parket en rijkswacht wordt Ann in de pastorie aan een grondig 
verhoor onderworpen. Daar staat zelfs al een reiskoffer klaar voor het meisje. 
Op dat moment is het al geweten waar Ann terechtkan. Voor het verhoor wordt haar 
de zekerheid gegeven dat zij niets meer hoeft te vrezen en spoedig zou mogen vertrekken.
Het meisje vertelt haar verhaal tot in de kleinste en gruwelijkste details, met de pastoor als getuige en een oude oom
van Ann, die men met enige moeite heeft kunnen contacteren. Het meisje is immers minderjarig. 
Je kan zo de opluchting van haar gezicht aflezen als ze haar verklaring heeft beëindigd. 
"Nu kan ik toch vertrekken, hé", voegt ze er nog aan toe. "Het kan mij niet schelen. Hij is toch mijn 
vader niet meer. Hoe rapper hij sterft hoe liever, en des te beter voor mijn moeder... mijn moeder
die nog van niets weet. Ik vind het spijtig, maar ik durf in dat huis niet meer te blijven."
...
De ouders wisten uiteraard niets van de getroffen maatregelen.
Hun dochter moest beschermd worden
tot de laatste minuut. We kregen de opdracht het meisje tot aan het station van ... te begeleiden.
Dat diende te gebeuren in burgerkledij, zodat ze in alle rust en sereniteit kon vertrekken.
Daarna wachtte ons een nog moeilijkere opdracht : Het gezin op de hoogte brengen. Niet bepaald een
opdracht om naar uit te kijken, dat hoeft geen betoog.
...
Na fabriekstijd moest de ouders bij hun thuiskomst meegedeeld worden dat hun 15-jarige dochter
van huis was vertrokken en in een instelling werd opgevangen. De vader werd lijkbleek en aan zijn blik kon je zien dat hij dacht : "Heeft mijn dochter dan toch durven spreken?".  Moeder had zich zo dikwijls afgevraagd hoe het kwam dat Ann de laatste tijd zoveel van haar levenslust had verloren, maar dit ... !  Totaal overstuur zakte ze in de zetel neer. We hadden onze voorzorgen genomen. Voor we naar de woning trokken werd een arts in vertrouwen genomen die ons zou vergezellen bij de uitvoering van deze delicate opdracht. De arme vrouw kende op dat moment nog niet de ware toedracht van de zaak ... waarom haar kind de ouderlijke woning had verlaten.
Plots kreeg de vader een woedeaanval en begon te roepen : "Mijn kind wegdoen zonder dat ik van iets weet. Ik ben hier de baas. Dat zal niet gebeuren!" Hij bleef maar verder razen. "Ik wil weten waarom mijn meisje van huis weg wil." Toen riep één van de rijkswachters :"Moeten we soms eens luidop roepen wat er hier allemaal gebeurd is ... dat uw vrouw en alle geburen het goed kunnen horen!?"
De man kromp ineen en begon binnensmonds te vloeken. Op dat moment werden hem de handboeien aangedaan, werd hij naar buiten gebracht, in de rijkswachtersjeep geduwd en overgebracht naar de gevangenis van ...  
Moeder werd door de pastoor en de oom van Ann opgevangen en beetje bij beetje op de hoogte gebracht van wat zich in haar woning al die tijd had afgespeeld. Zes maanden lang is de vrouw ziek geweest, hebben we nadien vernomen.
...
Ann was goed aangekomen in ... en kon aan haar nieuwe leven beginnen. 
...
Vader werd veroordeeld voor incest en geweldpleging op zijn minderjarige dochter.
...

De strafmaat staat niet vermeld in het verhaal, maar van de man werd niets meer gehoord. 
Kort nadat Ann haar intrek had genomen in het gesticht te ... bracht de pastoor vader een bezoek bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Het was een officieus bezoek, dat ik me zelf nog heel goed herinner ...
 
Vervolg : Nabeschouwing.
*****************************************************************************************************











































   

26-12-2010 om 18:26 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 5.
*************************************
Het compleet ontredderde meisje kon geen kant meer uit. Ze begreep maar al te goed wat haar
nog allemaal te wachten stond. Zou ze nu eindelijk niet beslissen om alles aan
moeder te vertellen? Maar wat een miserie en hoeveel familiale ruzies zou ze hier niet door teweeg-
brengen? En dan die voortdurende bedreigingen. Ann had schrik van die man, de man die
haar vader was, en besloot uiteindelijk toch maar te zwijgen. 
...
Tweemaal per week moest het meisje zich tegen haar wil aan haar vader "geven". Op dinsdag 
en vrijdag kwam hij telkens in de voormiddag naar huis.
Ann :"Ik moest mij altijd onmiddellijk uitkleden en laten gebruiken tegen mijn wil. Op tafel,
tegen de muur, op de divan ..."

Hij werd steeds maar driftiger en vaak kende hij ook vlagen van jaloersheid. Ann mocht zich 
niet inlaten met andere jongens. 
De situatie begon meer en meer uit de hand te lopen. Soms beet en stampte de vader het jonge
meisje. En tegenstribbelen had geen zin. Dan sloeg hij haar nog meer.
Ann : "Ik moest moderne broekjes kopen en moest het dan steeds zelf uitdoen. Als
ik weigerde werd hij dan weer woedend. Ik heb me nooit vrijwillig gegeven aan mijn vader.
Alles gebeurde steeds onder dwang en doodsbedreigingen. Ik weende veel, want ik voelde dat
dit niet goed ging aflopen.
Wat met moeder?

Ik werd er levensmoe van. Het ging zover dat ik
mijn vader op het kerkhof wenste. Er kwam immers geen einde aan. Integendeel, hij
verplichtte mij zelf 'aan hem te beginnen'. Stel u voor, ik, een meisje van 15, moest zelf de broek
van vader opendoen en zijn mannelijkheid vastnemen. Ik heb lang geweigerd dat te doen,
maar op een bepaald moment wurgde hij mij bijna. Ik walgde steeds toen ik dat moest doen en 
was dood van schaamte..."
...

En de kruik gaat zolang te water tot ze breekt.

...

Op een maandagmorgen neemt Ann een besluit. Ze kleedt zich snel aan en stapt naar buiten. Schichtig 
haast ze zich ze over het dorpsplein in de riching van de pastorij.
Het is nog vroeg, maar de meeste mensen
zijn al naar hun werk vertrokken. Zenuwachtig om zich heen kijkend belt ze aan. Luttele seconden 
nadien opent de pastoorsmeid de deur en laat het verbouwereerde meisje binnen. Ann vraagt of ze 
meneer pastoor zou kunnen spreken. De meid ziet de angstige blik in haar ogen en het
valt haar direct op hoe bleek ze er uit ziet en hoe ze staat te trillen van de zenuwen. Zonder verwijl laat ze 
het meisje binnen, vraagt haar even te wachten in de hal en belooft haar onmiddellijk meneer pastoor
te verwittigen. 

De dorpsherder is net een dikke sigaar aan het roken, maar beseft wel dat het blijkbaar om een dringende zaak gaat.
Waarom zou de jonge Ann op dit uur van de dag komen aanbellen hier? De pastoor kent de ganse 
familie heel goed, vrome mensen, die elke zondag naar de kerk gaan. De man heeft er geen flauw 
vermoeden van wat hij allemaal te horen zal krijgen.
... 

In het privévertrek van de pastoor :

"Ah Anneke, dat ik u hier zie op dit uur van de dag. Vertel eens, wat is er aan de hand?"
Ann kan echter haar tranen niet meer bedwingen en barst in snikken uit. Op dat moment 
beseft de pastoor dat er iets héél ergs moet voorgevallen zijn. 
Beetje bij beetje begint Ann haar verhaal te vertellen. 
 "Meneer pastoor, het is héél erg. Ik zal u alles 
vertellen, maar niemand mag het te weten komen. Ik ben ten einde raad, ben dood van schrik ...
en zo beschaamd." 
Al wenend vertelt het meisje hoe ze zich sedert meer dan een jaar twee keer per week moest geven 
aan haar vader. Hoe die haar telkens op beestachtige wijze verkrachtte.
De reeds vrij bejaarde pastoor, die van ieder gezin in het dorp het wel en wee kent, of dacht te 
kennen, weet niet wat hij hoort.
Diep in zijn zetel gezonken zit hij minutenlang na te denken en blaast dikke wolken tabaksrook naar 
het plafond van zijn sober ingerichte woonkamer. 
Plots staat hij recht, klopt enkele malen zijn sigaar af in de asbak, die op een klein tafeltje staat naast 
de zetel. Daarna begint hij een tijdje op en neer te wandelen, de handen op zijn rug, diep in gedachten verzonken. Ann wacht met kloppend
hart op een antwoord. Zal hij haar wel geloven? Zal meneer pastoor haar nu niet berispen?
Plots blijft hij staan, vlak voor het meisje, kruist de armen voor zijn borst en bekijkt haar indringend. 
"Ann, is het de waarheid wat gij mij daar allemaal komt te vertellen? Denk goed na over uw antwoord. Denk er 
aan wat het is uw eigen vader aan te klagen voor dergelijke feiten."
Wenend, maar zonder één moment te aarzelen antwoordt Ann : "Meneer pastoor, ik zweer het. Het is de ganse
waarheid. Ik heb al die tijd gezwegen, maar nu kon ik het niet meer uithouden. Ik heb gezwegen om mijn moeder
geen verdriet aan te doen ... en omwille van de schande voor de familie. Maar nu is het te erg. Mijn vader is een 
beest geworden."
Deze spontane uitlatingen van het meisje zijn voor de pastoor voldoende. Dat moet wel de waarheid zijn die ze hier komt te vertellen, hoe weerzinwekkend die ook is. 
De pastoor blijft haar diep nadenkend aanstaren. Wat moet er nu gebeuren, blijkt ook de oude "dorpsherder" te denken.
Ineens begint Ann opnieuw te huilen en roept : "Meneer pastoor, help mij toch! Stuur me ergens naar een school  ...
of een gesticht ... eender waar ... als ik maar van huis weg ben!"
De pastoor (een die nog uit het goede hout gesneden is !) is geschrokken van die heftige woorden en belooft Ann dat hij zijn uiterste best zal doen om haar ergens te kunnen onderbrengen ...
zo snel mogelijk.
"Ga nu maar rustig naar huis. Zeg tegen niemand iets over ons gesprek. Ik zal al het mogelijke doen om je een veilig onderdak te geven," belooft hij haar.

Opgelucht verlaat Ann de pastorij en stapt haastig terug in de richting van het ouderlijke huis ... de plaats waar ze 
al zoveel ellende heeft meegemaakt.

Wordt vervolgd.

PS. : Ook de details in het gesprek tussen de pastoor en Ann zijn zo getrouw mogelijk weergegeven.
Kort nadat Ann naar de instelling vertrokken was, heeft de pastoor een bezoek gebracht aan mijn vader, bij ons thuis in de rijkswachtkazerne. Ik herinner me dat bezoek nog heel goed, maar was niet tijdens het gesprek zelf aanwezig natuurlijk. Achteraf wel, want een anekdote rond die pastoor is me altijd bijgebleven. Later meer hierover. De man moet zowat de enige pastoor in mijn leven geweest zijn waar ik met een positief gevoel kan over praten.

*******************


        

        


  

 

24-12-2010 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Lezersbrief van Johan Punie gepubliceerd in Het Belang van Limburg.
********************************************************
Het verhaal van Johan kan je lezen op dit blog (zie 08.11.'10).
Dat de recente uitspraken van bisschoppen voor de Kamercommissie bij
slachtoffers alles weer naar boven doet komen, dat is maar meer dan
normaal.
Johan heeft zijn bijdrage op zijn Facebookpagina geplaatst en ook hier
kan je zijn reactie in bijlage lezen.

Bijlagen:
Pedofielen bestraffen - Hbvl_be.mht (760.2 KB)   

Lezerbrief van maandag 20 december 2010 :
***********************************
Ode aan de postbode.
==================

Bijlagen:
DIALOOG _ ODE AAN DE POSTBODE_.eml (5 KB)   

Verhalen (6) : De lijdensweg van Ann - deel 4.
*************************************
Dagen, weken, maanden gingen voorbij. De lijdensweg van Ann werd steeds moeilijker 
om dragen.
Zus V. had haar plechtige communie gedaan ondertussen. Er was het
communiefeest geweest bij hen thuis, waarop een aantal familieleden waren uitgenodigd.
Er werd uitgebreid getafeld, gedronken, gezongen en zelfs gedanst in de kleine atbeiders-
woning die dag. Iedereen was vrolijk en opgewekt, behalve Ann.
Het was toen voor het eerst dat haar moeder gevraagd had wat er scheelde. Ze vond dat
haar dochter er maar bleekjes bijliep. Het had het meisje heel wat moeite gekost om haar moeder
niet te vertellen wat er gebeurd was. Ze veinsde hoofdpijn, zei dat ze slecht geslapen had.
Moeder had haar geloofd. Ann had immers zoveel werk verricht om het feest te doen slagen.
Het huis opruimen, helpen bij het eten klaarmaken, enz... Ze had er in de verste verte geen
vermoeden van wat in haar kind omging, welke strijd ze moest voeren om dat allemaal voor
zichzelf te houden. Ann zou nooit de indringende blikken van haar vader vergeten tijdens het
feest. De teruggetrokken houding van zijn dochter tegenover iedereen, haar passieve houding
tijdens het feest, waren hem ook opgevallen. Ann begreep maar al te goed die blikken in haar
richting. "Pas op ... als ge durft spreken!" Die woorden bleven maar door haar hoofd galmen.
Tijdens een danspartijtje kwam ze plots voor haar vader te staan. Hij had haar stevig vastgegrepen
en had met haar gedanst. Ze had alle moeite van de wereld gehad om zijn stappen te kunnen volgen.
Hem aankijken, dat durfde ze niet. Zijn handen, de druk van zijn lichaam tegen het hare, het had
haar bijna misselijk gemaakt. Maar ze had volgehouden tot het einde van de dans en had zich dan
met een ruk losgetrokken uit de greep van haar vader. Maar niemand van het gezelschap had
ook maar iets opgemerkt. Er werd verder gelachen en gedronken tot laat in de avond. Toen de familieleden
vertrokken waren had Ann zich direct teruggetrokken op haar kamer. Op haar bed had ze lang liggen
nadenken, en ondanks haar jeugdige leeftijd had ze na die avond maar al te goed begrepen dat
haar vader geen vrede zou nemen met die ene keer dat hij haar in het achterhuis lastig had gevallen.
Wat stond haar nu te doen? Misschien zou vader uiteindelijk toch zijn verstand gebruiken en haar met rust laten. 
Dan hoefde ze moeder niets te vertellen over dat ene voorval. Maar ze besefte wel dat zoiets ijdele
hoop was.
...
Op zekere dag. Het was 10u in de voormiddag. De 15-jarige Ann was alleen thuis en was volop bezig
met het huishouden. Zus was naar school, oudere broer naar zijn werk en ook vader en moeder waren 
al vroeg vertrokken naar de schoenfabriek. Het deed Ann goed zich te kunnen concentreren op het 
huishouden. Ze deed het bovendien graag. Het gaf haar een gevoel van verantwoordelijkheid en het 
feit dat vader zich de laatste tijd vrij rustig gedroeg had alles weer een beetje in "de oude plooi" doen 
vallen. Maar goed dat ze moeder niets verteld had over hetgeen tussen haar en vader voorgevallen was.
 ...
Plots schrikt het meisje op. De huisbel rinkelt. Wie kan dat nu zijn op dit uur? We hebben alles in huis.
De melkboer is al langs geweest. "Misschien ben ik iets vergeten bij de bakker of bij de kruidenier", denkt
Ann hardop. 
"Dat zal het zijn." Ze haast zich naar de voordeur, doet open ... en ziet plots haar vader voor zich staan. 
Ze weet dat haar vader af en toe de woning voorbijkomt als hij iets moet wegbrengen voor de firma.
"Maar waarom zou hij nu aanbellen?"
"Ann, ik ben mijn tabaksdoos vergeten. Ik kom die even halen", legt vader uit. Die mededeling stelde Ann enigszins gerust.
"Seffens is hij weer weg", denkt ze. Ze gaat de tabaksdoos halen. Die staat inderdaad nog op een van de schappen in 
de keuken. Met de doos in de hand rept ze zich terug naar de voordeur. Plots duwt de 46-jarige vader zijn 
dochter achteruit, slaat vlug de deur achter zich dicht, sleurt haar naar het keukentje en werpt haar daar op 
de zetel. "Pas op, als ge iets durft zeggen tegen iemand
maak ik u kapot" , roept hij tegen het meisje. Hij grijpt haar opnieuw vast. Ann is als het ware verlamd van schrik. Ze probeert zich 
wel nog even te verdedigen, maar tegen de kracht van haar vader is ze niet opgewassen. 
...
Fragment uit de verklaring van Ann :
"Vader begon plots mijn kleren uit te trekken. Ik smeekte hem mij gerust te laten, maar hij luisterde niet.
Integendeel, hij werd alsmaar heftiger en kwader omdat ik bleef tegenspartelen. Dan trok hij mijn broekje uit  en 
hij begon mij te kussen en te likken over gans mijn lichaam. Ik bleef mij verweren, maar hij greep me toen
bij de keel en begon opnieuw te dreigen :"Pas op, als ge spreekt maak ik u kapot!" Ik ben toen beginnen wenen ...
terwijl vader mij met volle geweld verkrachtte ... Ik veroerde me niet meer. Ik kon niets meer. De schaamte, de vernedering,
het was allemaal te veel geworden voor mij."
...
Ann lag naar de zoldering te kijken, wezenloos, en ze kwam slechts bij haar positieven toen ze haar vader
hoorde roepen : "Kleed u aan ... en vrijdag kom ik terug langs. Pas op als ge iets durft zeggen tegen iemand."
Daarna vertrok hij terug naar de schoenfabriek ... zijn hulpeloze dochter alleen achterlatend.
"Hoe moet dit nu verder?", dacht Ann vertwijfeld.
...
Wordt vervolgd.

*****************************************************************************************

20-12-2010 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck