Verhalen : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 6.
********************************************
Vervolg van het verhoor van de 14-jarige M.

"Ik ging met pastoor H. naar de kapel. Wat kon ik anders doen? Ik was zo wanhopig omdat ik geen
hulp en steun kreeg. In de kapel werd hij dan kwaad op mij omdat ik hem veel te lang had laten wachten.
Ik kon geen woord meer zeggen.
Plots begon hij mij brutaal te omhelzen. Hij legde daarna zijn grote mantel op de grond ... juist voor de
heiligen. Ik moest mij naast hem zetten op de mantel. Hij liet mij terug die foto's zien waar ik zo erg van
onder de indruk was geweest. Het waren die foto's die u hebt gevonden op de bidstoel in de kapel.
Dan trok hij ineens zijn rok uit en hij stond daar voor mij met een kort broekje aan.
Na die kussen en die foto's dacht ik dat alles voorbij was, maar meneer H. trok mij achterover op de grote
mantel. Ik was verrast en sprong recht en liep naar de deur om weg te lopen, maar hij was rapper dan mij.
Ik weerde mij zoveel ik kon, maar wat kon ik doen ... zo een klein meisje tegen zo'n grote sterke man.?Ik begreep niets meer van de wereld en dacht dat de onderpastoor echt zijn verstand had verloren. Met
geweld trok hij mijn nachthemdje gans omhoog. Ik was om te sterven van schaamte en schrik. Ik begon
te stampen met armen en benen en sloeg hem in het aangezicht. Hij werd nog kwader ... en wat nadien
gebeurde ... dat durf ik niet vertellen.

Het meisje begon opnieuw te wenen en ook de ouders zaten onophoudelijk te snikken. Maar wij moesten
nu eenmaal ons werk doen.
Enkele minuten later begon het meisje dan toch weer verder te vertellen.

"Meneer H. legde zich bovenop mij, trok zijn broekje naar beneden en ... stak zijn ding in mij. Ik wilde
dat niet en bleef maar vechten zoveel ik kon. Ik voelde alles ... hij deed mij veel pijn in mijn onderbuik.
Plots kon ik niet meer ... ik wist niet meer waar ik was ... of wat er met mij gebeurde. Nu nog heb ik pijn
in mijn onderbuik.
Toen de gendarmen binnenkwamen was alles reeds voorbij ... de onderpastoor lag nog op mij ... Ik was zo
gelukkig u te zien binnenkomen in de kapel, want ik dacht dat de onderpastoor me zou vermoorden.
Meneer H. is een grote vuilaard. Wie kon dat nu denken van een geestelijke? De onderpastoor is de
schuld van alles ... maar mijn ouders hebben ook veel schuld ... dat alles zo ver is gekomen. Had ik moeten
zeggen dat meneer H. een vuilaard was? Dan hadden ze me zeker in een kostschool gestoken. Hadden ze mij
geholpen, dan was ik hem nooit gevolgd naar de kapel. Ik zou hem wel honderdmaal laten staan hebben.
Ik had vroeger nog nooit contact gehad met mannen of jongens."

Met onze hulp werden de laatste zinnen van haar verklaring opgesteld : "Ik ben akkoord om een geneeskundig
onderzoek te ondergaan. Ik verklaar nogmaals dat mijn eigen ouders veel schuld hebben aan alles wat nu
voorgevallen is.  Ik voel mij nog ziek van schaamte. Ik heb niets overdreven ... het is al erg genoeg."

Na voorlezing volhardt en ondertekent.
Tijdens de laatste verklaringen van haar kind viel de moeder in zwijm in de divan. Het was haar allemaal
teveel geweest ...

wordt vervolgd.
***************************************************************************************