Verhalen (4) : "Weesmeisjes met een roeping" - Aanvulling.

Een kort fragment uit dit verhaal werd begin dit jaar in Dag Allemaal
gepubliceerd. Sommigen hebben dan nogal snel de neiging
om alles af te doen als verzinsels. Wat deze zaak betreft kan dat
duidelijk weerlegd worden. 
De getuigenissen werden destijds verwerkt in een proces-verbaal en aan het 
parket doorgespeeld. De daderes en haar medeplichtigen werden 
verhoord, maar justitie gaf in een later stadium de zaak in handen van het bisdom dat maatregelen van inwendige orde nam (zie verhaal). 
Enkele van de bezwarende foto's heeft vader nog bij zijn notities kunnen voegen. Het gaat 
over enkele van de foto's die gebruikt werden door moeder-overste en haar assistente om hun driften op de 
novice bot te vieren. 
Niet te geloven dat al deze zaken voor het gerecht niet voldoende waren om zelf strafrechterlijk
te vervolgen. 
Het doorgeven van feiten van seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken aan het 
bisdom was in die tijd echter schering en inslag. Alleen in geval van klachten ( door arts en ouders bvb) over ernstige 
fysieke letsels bij de minderjarige (zoals in "De rekbare punten van broeder X" - Verhaal 1) diende justitie tot
gerechterlijke vervolging over te gaan. De strafmaat in dergelijke gevallen
was echter een lachertje voortgaand op de ernst van de feiten.

*****************

Bijlagen:
scannen0001.jpg (2.3 MB)   
scannen0002.jpg (2.6 MB)   
scannen0003.jpg (2.4 MB)   
scannen0004.jpg (1.2 MB)   

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - slot.
****************************************
Het besluit van zuster B. stond nu wel vast. Een schuldgevoel had zich van haar meester gemaakt.
Had ze maar vroeger gereageerd, dan was dit allemaal niet voorgevallen met S. De eer van het klooster
had ze op de eerste plaats gesteld, bang als ze was voor de schande die zou gesproken worden over 
de kloostergemeenschap. Maar het verhaal dat het jonge weesmeisje haar verteld had nam alle twijfel
weg. Een meisje van 16, dat gekozen had voor het kloosterleven, werd door haar overste en de slaafse 
adjuncte vernederd en misbruikt. Nee, zoiets kon ze onmogelijk ongemoeid laten. Ze moest handelen 
en wel zo snel mogelijk, maar hoe ?
...
Zuster B. was maar al te goed op de hoogte van het reilen en zeilen in het klooster. De volgende dag maakte ze 
gebruik van een korte afwezigheid van ma mère om ongezien haar kamer te doorzoeken. Het meisje 
had haar de nodige aanwijzingen gegeven, zodat ze niet te veel tijd zou verliezen, want ook zuster L.
kon elk moment de kamer binnenkomen. In het grote heiligenbeeld vond ze vrij vlug een pak met foto's 
en illustraties allerhande. Ze nam een klein stapeltje en verborg alles onder haar kledij. De beschrijving die S. haar gegeven 
had klopte. Dat waren zonder twijfel de foto's die ze het meisje onder de neus hadden geduwd. Ze zouden misschien nog van pas kunnen komen wanneer "de bom was gebarsten". Nu zou het, 
hoopte ze toch, niet direct opvallen dat er enkele verdwenen waren. Zomaar direct naar de rijkswacht
gaan, dat durfde ze niet ... en het zou trouwens ook direct opvallen dat ze iets in het schild voerde.
Zuster B. had besloten een naamloze brief te sturen naar het parket van D. 
...
Enkele dagen nadien ging de bal definitief aan het rollen. De rijkswacht kreeg de opdracht zo bescheiden
mogelijk na te gaan in hoeverre dit schrijven overeenstemde met de werkelijkheid. 
Maar door de aanwezigheid van de gendarmes alleen al was de kloostergemeenschap meteen in rep en 
roer. 
...
Na enkele dagen aan een stuk verhoren te hebben afgenomen en nog wat meer vertrouwelijke informatie 
te hebben ontvangen van zuster B., konden we aan de Procureur des Konings bevestigen dat de 
beschuldigingen klopten, dat de feiten zich wel degelijk hadden voorgedaan zoals ze in de anonieme brief 
uitvoerig beschreven werden. 
...
De minderjarige novice S. diende het verhaal dat ze aan zuster B. verteld had te bevestigen. Gemakkelijk 
ging dat niet, maar in het bijzijn van zuster B. lukte het haar alles nog eens in detail aan de gendarmes te 
vertellen en ondertekende ze haar verklaring.
Toen was het de beurt aan ma mère, maar die bleef haar onschuld volhouden. Ze had wel door wie de zaak 
uiteindelijk openbaar had gemaakt. Het weesmeisje zelf zou het nooit aangedurfd hebben. Maar zuster B. ... !
Het was echter wachten op een bevel tot "huiszoeking". Ma mère moet dat maar al te goed geweten hebben,
want bij de "huiszoeking" stelden de onderzoekers vast dat alle foto's verdwenen waren. De twee 
"hoofdrolspeelsters" hoopten zich nog uit de slag te kunnen trekken en hadden het pak met de foto's en de 
illustraties gewoon verbrand. Geen bewijzen meer. Zuster B. was hen echter te vlug af geweest en de 
verklaringen van het meisje en die van zuster B. waren vernietigend voor moeder overste en haar adjuncte.
 Het feit dat het om een
 minderjarige ging zou hen zuur opbreken. Alhoewel ... de gerechtelijke straffen werden overgenomen 
door het bisdom. Maatregelen van inwendige orde werden genomen (NB. : Vandaag weten we maar al te goed 
wat die maatregelen van inwendige orde inhouden !). 
Enige tijd nadien vernamen we dat zuster B. het kloosterleven definitief vaarwel had gezegd. Als juffrouw D. was ze opnieuw het gewone burgerleven ingestapt.
De weesmeisjes werden overgeplaatst naar een andere kloostergemeenschap. Van hen hebben we nooit meer iets 
gehoord. 
En ma mère ? Haar strafmaat bestond er in dat ze werd overgeplaatst ... om te gaan werken in een kliniek ! 
Adjuncte zuster L, die werd naar een afgelegen landelijk klooster gestuurd !  Tot zover de "strenge"
maatregelen van inwendige orde, getroffen door het bisdom. 
PS. : Weinig van deze walgelijke feiten zal toen de buitenwereld bereikt hebben. De mensen wisten wel dat 
er iets gebeurd was, maar het bleef bij gissen hier en daar. 


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - deel 3.
******************************************
-Het verhaal dat het 16-jarige weesmeisje S. hier vertelt aan de enige zuster die ze in
 het klooster kon vertrouwen werd zo getrouw mogelijk weergegeven en komt overeen
 met de verklaringen die ze later ook aan de onderzoekers heeft afgelegd.
 
" ... Ik zag ma mère naar een groot heiligenbeeld gaan dat in de kamer stond en daar een
pakje uithalen. Het bleek een pak met foto's te zijn. Zuster E. kwam eveneens naast mij
zitten en liet mij één voor één de foto's zien ... naakte vrouwen en mannen, zusters die
ontkleed werden door andere zusters. Ik durfde bijna niet te kijken, maar ik moest wel.
Ma mère en zuster L. hadden er plezier in dat ik me zo beschaamd voelde.  Zij bleven mij
alsmaar uitleggen wat die foto's betekenden.
Ik kreeg dan kussen op mijn mond en op mijn dijen. Ik spartelde tegen ... maar wat kon
ik doen? Zuster E. was sterker dan ik. Ik hield het niet meer uit en slaagde er op een bepaald
moment in recht te springen en naar de deur te lopen. Maar ma mère kon mij net voor de
deur nog tehenhouden en begon mij met geweld te omhelzen. Ze zei : '
S., alles is hier geheim,
spreek daar nooit met iemand over .... en kom morgenavond maar eens terug.'
Ik kon de ganse nacht geen oog dichtdoen. Voortdurend kwamen de beelden terug
van wat ik die avond had meegemaakt in de kamer van moeder-overste. Ik was compleet
overstuur, was er ziek van.

De volgende avond na het eten bleef ik stilletjes op mijn kamer. Maar hetgeen ik verwachtte
gebeurde ook. Zuster L. kwam mij zeggen dat ik terug bij ma mère moest komen. Ik
weigerde en begon te wenen. Maar even later kwam moeder-overste in eigen persoon en ze
gebood me mee te gaan naar haar kamer.
Eens op de kamer werd de deur achter mij gesloten. Ik zag terug hoe zuster E. een pak foto's
en andere illustraties uit de onderkant van het heiligenbeeld haalde. Ik begreep de zusters niet.
Ze bleven mij maar uitlachen met mijn schaamtegevoel. Bij elke foto nam zuster L. mij vast
aan borsten of dijen. Toen lieten ze me een foto zien van een zuster die ontkleed werd. Ze
begonnen allebei mijn novicekleed uit te trekken. Ik zag steeds maar andere foto's voor mijn
ogen ... naakte vrouwen en zusters ... met kaarsen. Ik zag wel dat de foto's allemaal genummerd
waren en aan de achterkant beplakt waren met een soort papier ... zoals van een telefoonboek.
Dat bleef maar duren ... maar wat er toen met mij gebeurde dat durf ik niet vertellen."

Zuster B. stelde het meisje gerust en verzocht haar toch maar alles te vertellen. "Ik kan me toch
al inbeelden wat ze met u gedaan hebben", vervolgde ze.
Het duurde wel even voor S. al haar moed had verzameld om haar verhaal verder te brengen :
"Toen ik op een zeker ogenblik niet meer wilde kijken naar de foto's trok zuster L. mij achterover.
Ze overvoelde gans mijn lichaam. Ik was om te sterven van schaamte. Ik kon mij niet verweren
tegen de twee zusters. Plots begreep ik dat ze met mij hetzelfde wilden doen als wat ze mij op de
foto's hadden laten zien. Ik bleef maar wenen en vragen om terug naar mijn kamertje te mogen
gaan. Ik voelde plotseling de hand van de zuster aan mijn vrouwelijkheid en daarna werd iets in
mij gestoken. Ik had gezien dat ma mère een blauwe en een witte kaars in de hand hield. Zuster L.
stak zo een kaars in mij ... terwijl moeder-overste mijn benen opentrok. Ze deed me pijn aan mijn
vrouwelijkheid. Zonder ophouden werd de kaars heen en weer bewogen. Ik was zo overstuur dat ik 
niet meer besefte wat er verder met mij nog gebeurde.
Toen ze eindelijk ophielden moest ik opnieuw de heilige belofte doen niets te verklappen over
hetgeen was voorgevallen.
Ik werd daarna door zuster L. naar mijn kamer teruggebracht. Ik ben op mijn bed blijven liggen
met mijn kleren aan ...  
De andere meisjes wisten niets van wat er met mij allemaal gebeurd was. Alles vond plaats na het
avondeten en dan verbleef iedereen op zijn kamer."

Zuster B. wist genoeg. Ze poogde het meisje in de mate van het mogelijke te troosten en beloofde
haar dat ze er zou voor zorgen dat zoiets niet meer zou voorvallen.
Ze vond dat ze lang genoeg had gezwegen, veel te lang. Een minderjarig meisje werd tegen haar
wil op een schandelijke manier misbruikt door de hoogste in rang in het klooster en haar adjuncte.
Dit keer besloot ze te handelen. ...

Wordt vervolgd.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (4) : Weesmeisjes met een roeping - deel 2.
******************************************
Zuster B. was al enkele dagen terug uit retraite. Op een avond meende ze gesnik te horen in
één van de kamers van de novices. Het aanhoudend wenen kwam uit de kamer van de
16-jarige S. Gezien de zuster zich al geruime tijd ontfermde over de drie meisjes, zij hun enige 
steun en toeverlaat was in de gesloten gemeenschap van het klooster, besloot ze na te gaan wat 
er aan de hand was.
Toen ze op retraite vertrok had ze al een bang voorgevoel dat van haar afwezigheid wel eens zou
kunnen geprofiteerd worden om de jonge meisjes "de duivel aan te doen". Ze wist maar al te goed 
tot wat ma mère, haar adjuncte en enkele andere zusters in staat waren, hoe ze er een sadistisch
genoegen in schiepen de meisjes voor een kleinigheid op een mensonterende manier te bestraffen.
Dat ze daar heel ver durfden in te gaan, dat had zuster B. toevallig met eigen ogen gezien. 
Bestraffingen die elke verbeelding tartten, die men voor onmogelijk hield in een "huis van gebed 
en meditatie". Geseling ... "boetedoening", waarbij de meisjes naakt tegenover het kruis om 
vergiffenis dienden te vragen, om niet te gewagen van andere sadistische praktijken waarbij ze hun
driften op de meisjes botvierden. Misschien waren ook wel andere zusters op de hoogte van deze 
walgelijke feiten, maar waren ze bang om iets te laten blijken ... uit schrik voor represailles van 
overste E. of haar adjuncte.
Zuster B. had de priores laten voelen dat ze op de hoogte was van de 
praktijken ... was ze daarom op retraite gestuurd? Dat de feiten zich ook maanden geleden al met
andere weesmeisjes hadden afgespeeld, daar twijfelde ze geen moment aan. 
...
Behoedzaam duwde zuster B. de kamerdeur open en zag de 16-jarige S. wenend op haar bed liggen.
Dit ging haar echt te ver en ze nam zich voor het meisje te overtuigen haar alles, maar dan ook alles
te vertellen. Dat duurde wel even ... de schrik zat er goed in, de angst voor strenge straffen omdat ze'uit de biecht' zou spreken.
 Uiteindelijk kon S. haar emoties de baas, besefte ze dat zuster B. de enige was die 
ze volledig kon vertrouwen en dat ze zonder schroom haar verhaal bij haar wel kwijt kon.

"Zuster B., u was nog maar een paar dagen op retraite vertrokken, toen het begonnen is. Ik stond op
een keer in de waskamer, was mij een beetje aan het kammen en spiegelen. Plots stond ma-mère
achter mij en ze riep kwaad : 'S., ge moet u niet schoonmaken voor de wereld, alleen voor Ons Heer
moet ge dat doen. Ik zal u die wereldse dwaasheden wel afleren.'
Moeder-overste gebood me dan na het avondeten naar haar kamer te komen. Toen ik binnenkwam
zag ik daar ook zuster L.in een zetel zitten. Ik verwachtte mij aan een bolwassing, maar tot mijn grote
verbazing waren zowel ma-mère als zuster L. heel kalm en vriendelijk.
Moeder-overste nam toen het woord en zei dat ik moest boete doen tegenover het kruis. Ik moest mijn
novicekleed uitdoen ... en in hemd en broekje moest ik knielen voor het kruis. Daarna moest ik ma mère
nazeggen : 'Heer, vergeef mij mijn dwaasheden, aan u alleen draag ik mijn lichaam op - zoals ik op deze
wereld kwam - ik mag geen schaamtegevoel hebben tegenover u, want dit zou een zwakheid betekenen
in mijn vurig geloof. '
Daarna moest ik plaatsnemen in de zetel naast zuster L. Ik wist niet wat doen van schaamte. Ik begreep
er niets van.
Plots legde zuster L. haar handen op mijn naakte schouders. Ze begon mij te strelen op de rug en de dijen.
Toen ben ik beginnen wenen ... van schaamte ... van schrik ..."

Wordt vervolgd.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

07-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (5) : "Kindervriend" wordt beschermd - 2'de deel.
=========================================
Hieronder enkele fragmenten uit de bekentenis van V.S. tijdens de confrontatie
met de twee meisjes.
"Ik geef toe dat ik veel meisjes heb aangesproken in ... en in ...  (noemt verschillende dorpen in de omgeving van P.).
Ook de twee meisjes die ik hier zie. Ik heb hen elk 5 frank gegeven.
Terwijl T. snoep ging halen in een nabijgelegen kruidenierswinkeltje, begon ik aan de borsten van
F. (11) te voelen. Ik heb mijn hand in haar broekje gestoken en beken dat ik dan verder mijn vinger
in haar vrouwelijkheid heb gestoken. Het meisje durfde zich niet te verzetten en stond de hele
tijd naar het stuk van 5 frank te kijken dat ze in de hand had. Ik geef eveneens toe tegen haar
gezegd te hebben : 'Gelijk u heb ik ze liefst ... er mag nog geen haar op staan ... anders zijn ze
al bedorven.'
Toen T. terugkwam met de snoepjes liet ik F. naar het winkeltje gaan. zodat ook zij met haar vijffrankstuk
wat snoep kon gaan kopen. Ik ben ook beginnen voelen aan de dijen en de vrouwelijkheid van T. en heb ook mijn vinger in haar vrouwelijkheid gestoken ... tot F. met haar snoepgoed aankwam.
Al drie jaar pleeg ik dergelijke feiten in de omgeving van P. Daar durfde ik dat niet doen, want ik
was te goed gekend door iedereen.
Ik heb nooit één van de meisjes verkracht en een volwassen vrouw heb ik nog nooit gebruikt."

Zonder blikken of blozen legde de man deze verklaring af. Hij gaf de hele tijd de indruk nog fier te zijn op zijn 
daden ook.

Na het verhoor werd de man overgebracht naar de gevangenis van D. 
Niet zoveel later kregen we de opdracht een huiszoeking te doen in de woning van de kerel, en 
dat in zijn aanwezigheid. 
...
Met de handboeien aan volgde hij al onze bewegingen, wees schuiven aan en opende 
af en toe zelf een schuif of een kast ... ondanks de boeien. We vonden verschillende dozen 
met een hele verzameling foto's en vooral talrijke knipsels uit allerlei weekbladen. 
Allemaal foto's van kinderen die niet ouder dan 11-12 jaar waren. De hele verzameling werd 
uiteraard in beslag genomen.
"Ik ben alleenstaande en tijdens de lange eenzame avonden zit ik naar de foto's en de knipsels 
te kijken", vertelde hij ons. 'Urenlang. Voor foto's van meisjes die ouder zijn dan 12-13 jaar 
voel ik niets', vervolgde de man schaamteloos. 
In de schuiven en kasten hadden wij ook nog een hele verzameling kerkboeken (gebedenboeken!) 
gevonden. In de woonkamer, slaapkamer en zelfs in de keuken hing een grote speciale spiegel, 
een soort "vergrootspiegel". Aan de spiegel in de woonkamer zagen we bovenaan een paternoster hangen.
In de schuif van de slaapkamer troffen we verder twee schilderijen aan. Twee schilderijen die hij, naar eigen zeggen, zelf had gemaakt. Het waren twee afbeeldingen van naakte vrouwen. Hij had ze geschilderd op grote stukken
karton van 0,50 op 0,60m. "Ik heb die vrouwen in die houding voor mij alleen geschilderd en ik plaatste het schilderij dan voor de spiegel om het te vergroten", legde hij uit. "Dat was dan
precies of die vrouw was levend voor mij. Dan bevredigde ik mezelf. Maar in het echt moet ik van geen
volwassen vrouwen hebben ... alleen kleine meisjes ..."

We hadden genoeg gegevens om onze PV op te stellen en de man terug naar D. over te brengen. Het was nu aan justitie om hem te vervolgen en te veroordelen voor al de feiten die hij op kinderen had gepleegd in de omgeving van P. Onze opdracht zat er op.

Groot was onze verbazing toen diezelfde persoon, die we geboeid naar D. hadden overgebracht en aan het gerecht
hadden overgeleverd, tien dagen later terug vrij in de gemeente rondliep. We hadden ook onze bronnen wel en kwamen
vrij snel te weten dat de pedofiel dankzij bemiddeling van de plaatselijke geestelijkheid de gevangenis had mogen
verlaten. Hij was een familielid van een prominent politicus in de gemeente die nauwe banden had met de 
geestelijkheid. Hij ging elke dag naar de mis en werd aanzien als een diepgelovig mens.
Tijdens het onderzoek had ik al van een vooraanstaand persoon te horen gekregen : "Ik zal alles doen 
wat ik kan om meneer V.S. naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me verzekerd dat het wel zou lukken."
Ik had aan die woorden geen aandacht meer besteed, was er van overtuigd dat de feiten erg genoeg waren om de man voor
enige tijd achter slot en grendel te houden.
Kan je je de frustratie en machteloosheid inbeelden die zich van ons meester maakte. De manier waarop mensen ons aankeken 
in de gemeente sprak boekdelen en we werden meer dan een keer aangesproken. over die onbegrijpelijke en vooral onverantwoorde vrijlating. Wat konden we zeggen? Op onze woorden moesten we letten, ja !

NAWOORD :
**********
Ook in dit verhaal vind ik nergens een vermelding van veroordeling. Dat een en ander in de doofpot is 
terechtgekomen, zoveel is wel duidelijk. Zal zijn "strafmaat" meer geweest zijn dan niet meer in de 
omgeving van kinderen te mogen komen?  Ik vrees van niet.

Enkele jaren later :
============
Mijn vader was al enige tijd met pensioen en samen met mijn moeder maakte hij dikwijls uitstapjes met de fiets of zelfs te 
voet naar één van de omliggende dorpen van P. , terwijl ik diende te studeren. 
Op een keer wandelden ze in de richting van het lagere schooltje van het dorpje ... Het was kort voor het einde van de 
lessen. Plots zag vader niemand minder dan "meneer" V.S. heen en weer wandelen in de nabijheid van de school. 
Veel kinderen trokken in die tijd alleen te voet naar huis langs landelijke wegels. Wat had die man hier te zoeken op 
dit uur?  En waarom zou hij toevallig aan een schooltje voor de allerkleinsten zijn opwachting maken?
Op een bepaald moment moet hij mijn vader herkend hebben en maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten.
Vader zal het voorval wel doorgegeven hebben aan de rijkswacht ... maar heeft er verder nooit meer iets over gehoord.

Is het niet misdadig dat dergelijke figuren in bescherming worden genomen, als je weet dat het gevaar reëel is dat zo iemand opnieuw en nog eens opnieuw zal proberen kinderen seksueel te misbruiken ?
Hoeveel ellende, hoeveel menselijk leed had niet kunnen vermeden worden, indien kerkelijke autoriteiten toen hun volle verantwoordelijkheid hadden genomen en opgekomen waren voor de bescherming van de meest kwetsbare schakel in de samenleving : het kind ?
 
*****************    



 

06-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck  

Verhalen (5) : "Kindervriend" wordt beschermd - deel 1.
***************************************
In het tweede verhaal op dit blog werden enkele voorbeelden gegeven waarbij
daders, die zich schuldig hadden gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen,
bescherming genoten van de geestelijkheid, en op die manier binnen de kortste
keren weer in vrijheid werden gesteld. Die daders waren geen geestelijken, maar 
waren "eerbare leden" van de kerkfabriek. De zedenfeiten die ze pleegden op 
minderjarige slachtoffertjes werden meermaals met de brede mantel der liefde 
toegedekt.

Fragment uit "Verhaal 2" :
==================
Wraakroepend hoe de daders tijdens hun ondervragingen telkens duidelijk lieten
voelen dat ze een "beschermer" hadden in kerkelijke kringen die over een "lange 
arm" beschikte in de gerechtelijke wereld.
Sommige geestelijken deinsden er niet voor terug "bedreigingen" te uiten indien het
onderzoek gebeurlijk te ver zou doorgedreven worden ... !
Geestelijken van ... en omliggende dorpen verdedigden keer op keer daders, die wij 
op grond van ernstige zedenfeiten hadden aangehouden en stelden alles in het werk 
om hen zo snel mogelijk terug uit de gevangenis te krijgen. Alom gewaardeerde 
geestelijken maakten misbruik van hun waardigheid, gezag en macht om mensen die
zich schuldig hadden gemaakt aan seksueel misbruik van kinderen terug in de 
gemeente en omliggende dorpen te laten "rondlopen" (om opnieuw op de loer te liggen, op 
zoek naar nieuwe slachtoffertjes). 
...
In het volgende hoofdstuk verwijst mijn vader naar de 57-jarige V.S. uit P. 


Op zekere dag werd de man met twee meisjes (9 en 11) op heterdaad betrapt in de omgeving van ...
De rijkswacht werd verwittigd en de kerel werd direct overgebracht 
naar de brigade voor ondervraging. De man bekende de hem ten laste gelegde feiten.
Bovendien bekende hij tientallen andere aanrandingen die de laatste tijd in de streek gepleegd
werden.
Toen hij de volgende dag geconfronteerd werd met de meisjes bekende hij nogmaals alles 
wat hem ten laste werd gelegd. 
... 
In de notities van mijn vader vind ik alleen de bekentenis van de 57-jarige dader.
Walgelijke feiten, maar ze worden hier getrouw weergegeven, vooral om duidelijk te 
maken welke "monsters" bescherming genoten van de geestelijkheid en daardoor 
vroeger konden vrijkomen of zelfs helemaal niet veroordeeld werden en hooguit verbod
kregen zich nog op bepaalde plaatsen (scholen, ...) op te houden.

In het volgende deel : Enkele fragmenten uit de bekentenissen tijdens de confrontatie 
met de 11-jarige F. en de 9-jarige T.

***********************************************************************

  

06-04-2012 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck