Verhalen (11) : Zolang zoveel verborgen leed - deel 3.

We laten nog één gebuur aan het woord :
"Op een winteravond ... het was erg koud en al donker toen ik de woning van
Leon en Julienne passeerde. Ik hoorde een meisje luidop wenen en roepen :
"Mama, het is koud ... ik heb niets gedaan ... ik zal niets zeggen tegen vader".
Ik ging even van dichterbij kijken en zag een meisje van een jaar of tien dat
opgesloten zat in een hondenren. Ik heb toen aangeklopt en gezegd tegen
Julienne dat het geen manier van doen was om een kind in zo'n koude in het
donker in een hondenren te steken. De vrouw riep me toe ; "Ge weet gij zeker
niet wat voor een deugniete dat is!" Ik ben dan maar voortgegaan.
Ik wist dat de twee oudste kinderen regelmatig geslagen werden door de
stiefmoeder, en dat de vader alles toeliet om zijn vrouw genoegen te doen."

Dit keer dan toch geen anonieme verklaring en dat was van groot belang voor
het verloop van het onderzoek.

Tijd om vader Leon naar de kazerne over te brengen en hem aan een grondig
verhoor te onderwerpen :

Leon :

"Mijn eerste echtgenote is overleden. Ik bleef achter met twee kleine kinderen,
 Vera en Karina, 11 en 7 jaar oud.
 Ik ben hertrouwd met Julienne B. Er werd een kindje geboren en dan nog een
 tweede. Van toen af is het allemaal begonnen. Mijn tweede vrouw kon de
 kinderen uit mijn eerste huwelijk niet meer horen of zien. Ze had mij nochtans
 op onze trouw beloofd een goede moeder te zijn voor Vera en Karina.
 We hadden regelmatig ruzie omdat ik de twee oudste verdedigde. Ik wist niet
 wat ik moest doen om de rust te behouden. Ik had nooit gedacht dat Julienne
 zo wreed zou kunnen zijn voor mijn twee oudste.
 Ik moet toegeven dat ik van kennissen wist dat Vera en Karina veel geslagen 
 werden. Ze moesten steeds liegen tegen mij. 
 Op een dag was het gezichtje van Vera vol blauwe plekken. Toen ik thuiskwam 
 zei mijn vrouw tegen mij : "Zie nu 'n keer wat Karina gedaan heeft?" Het kind 
 gaf toe en zweeg. Ik geef toe dat ik mijn broeksriem genomen heb om het kind te
 slaan. Ik had dat niet mogen doen, want nadien kwam ik te weten dat de slagen 
 door mijn vrouw zelf werden gegeven. Ik heb dus mijn bloedeigen kinderen gestraft
 om hun stiefmoeder plezier te doen. Als ik dat niet deed, dan trok ze voor een paar 
 dagen naar haar ouders met de twee kleinste kinderen.
 Wat moest ik dan doen ? Mijn werk? De twee kinderen die alleen bleven ... want Vera 
 en Karina mochten niet over de vloer komen bij de ouders van Julienne. Ik stond alleen 
 tegen allen. De kinderen zegden alles wat mijn tweede vrouw hen dwong te zeggen ...
 uit schrik voor meer slagen."

Leon begint plots te wenen. Al huilend vervolgt hij zijn verhaal.

 "Ik kon mij niet verweren tegen mijn vrouw, en haar ouders deden altijd mee met haar.
   Ik was op de hoogte dat de kinderen soms urenlang met hun blote knietjes in hun 
   houten klompen moesten blijven zitten. Ze weenden van de pijn. Ik heb zelf de 
   de bebloede knietjes gezien. Het was erg om zien ... en waarom ?
   Ik begreep Julienne niet. Ze was maar tevreden als ze de twee oudste kinderen
   kon tergen, slaan, of mij hen slaag kon doen geven.
   Wat dat snoepgoed aangaat, ik ben echt beschaamd. Julienne was verzot op snoep
   en gebak. Tweemaal per week kwamen er pralinen op tafel. Mijn vrouw verdeelde
   alles tussen haar, mijzelf en de twee kleinste kinderen. Vera en Karina werden
   door haar verplicht er te zitten op kijken, terwijl wij ons tegoed deden aan de
   pralinen. De sukkelaarkes weenden van de goesting en van verdriet. Zij keken mij
   vragend aan, begrepen niet waarom ze zo onrechtvaardig werden behandeld.
   Soms werd het me allemaal te veel en ging ik naar buiten om eens goed te
   vloeken.
   Ik moet toeegeven, voor Vera en Karina is het hier een echt Buchenwald geweest. 
   Mijn hond in de ren buiten, die heeft een veel beter leven.
   Ik was ook op de hoogte dat ze de kinderen dikwijls in de hondenren opsloot,
   terwijl de hond zich hier binnen lag te warmen.
   Dat mijn oudste meisje, als ik niet thuis was, door de kou en in het donker langs
   de verlaten wegels kolen moest gaan halen, dat had ik ook gehoord. De
   kolenhandelaar had het me zelf verteld.
   Ik heb dikwijls willen tussenkomen, maar ik kon niet op tegen mijn vrouw 
   en haar ouders.
   Ik beken dat ik tekort ben geschoten voor de twee kinderen uit mijn eerste
   huwelijk.
   Ik ben volledig akkoord met de tussenkomst van de rijkswacht. Het moest er
   toch eens van komen.
   Ik stem dat toe dat mijn twee oudste kinderen, Vera en Karina, de ouderlijke
   woning zullen verlaten om hun intrek te nemen bij mijn familie in L."

   Twee dagen later kregen wij het bevel van de kinderrechter om te kinderen
   over te brengen naar de grootouders (de ouders van Leon). 
  
Vera en Karina werden daar met open armen ontvangen. Er was dan toch een
einde gekomen aan hun lijdensweg. Ze waren verlost van de vrouw die ook hen
moederliefde had moeten geven. Hun laffe vader was voor hen niet durven
opkomen, erger nog, was blijven toezien hoe Julienne het leven van de twee kinderen 
tot een ware hel maakte.

Beiden konden voor enkele dagen naar Dendermonde trekken om hun gedrag
tegenover de kinderrechter uit te leggen.
PS. : Maar wat zal hun strafmaat geweest zijn, buiten het feit dat de kinderen uit het
gezin weggehaald werden? Het staat niet vermeld in de notities, dus zal het zeker
geen "zware" straf geweest zijn. Veel is er in "de wereld van justitie" blijkbaar
niet veranderd !
Belangrijk is dat voor de kinderen eindelijk de zon weer kon schijnen en ze een
normaal leven konden leiden bij hun grootouders.
Het had allemaal zoveel erger kunnen zijn had een persoon, die onbekend wenste
te blijven, op een bepaald moment geen melding gemaakt van verregaande
kindermishandeling.
Toch bedenkelijk dat zoveel mensen, die op de hoogte waren
van de feiten, zo lang gezwegen hebben. Dat is onder geen beding goed te praten.
Het stemt tot nadenken, want hoeveel kinderleed blijft vandaag niet
verborgen in onze samenleving waarin het "eigen ik" zo centraal staat bij velen ?

-In het boek van vader prijkt een lieftallig fotootje van de twee kinderen, Vera en 
 Karina. Een mens begrijpt de Juliennes van deze wereld niet !

********

18-05-2011 om 00:00 geschreven door Ivan Bontinck