-Info over de "Werkgroep Mensenrechten in de kerk"
-Filmpje : San Deurinck aan het woord. Speech : Mars tegen de Doofpot 2010 Mea Culpa United/Mensenrechten in de Kerk, Bleyerheide, Franciscanerinternaat. Met dank aan Werner Derboven.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 3. *************************************** Enkele dagen later ging Rita opnieuw werken. Over de gebeurtenissen had ze met geen woord gerept tegen haar ouders. Ze hoopte dat meneer Walter haar nu eindelijk met rust zou laten. IJdele hoop, want week na week verzocht hij haar "over te werken" en telkens moest ze met hem meegaan naar de zolder. Elke keer werd het meisje verkracht en haar baas liet niet na haar telkens "het mes op de keel te zetten". "Niets vertellen, want dan vlieg je buiten", benadrukte hij. De man had het jonge meisje volledig in zijn macht. Ze had schrik van hem, omdat hij steeds maar gewelddadiger te werk ging en haar heel veel pijn deed. Was er maar iemand met wie ze daar kon over praten. Ze had zich zo gelukkig gevoeld te mogen gaan werken ... en nu was haar werk een echte nachtmerrie geworden.
Het was eind oktober en Rita werkte ondertussen al een viertal maanden in het atelier. Haar werkgever bleef haar onder zware druk zetten en verplichtte het meisje zich volledig over te geven aan hem. Hij was er in geslaagd van haar een willoos slachtoffer te maken waarop hij zijn driften kon botvieren. Hoe kon ze hier ooit onderuit geraken?
...
Het noodlot bleef de 14-jarige Rita achtervolgen. Ze had haar maandstonden al een tijdje geleden moeten krijgen. Ze bleef echter hopen dat die er eindelijk toch zouden doorkomen. Ze had daar de andere meisjes al enkele keren horen over praten. Nee, zo lang konden die niet uitblijven. Beetje bij beetje werd de spanning onhoudbaar en ze besloot uiteindelijk meneer Walter in te lichten. Met benepen hartje trok ze naar het kantoor van haar baas. Ze was bang dat hij kwaad zou worden als hij hoorde wat ze hem te vertellen had en misschien zou ze wel direct ontslagen worden. "Meneer Walter, ik heb mijn maandstonden niet meer ...", prevelde ze. "Ik ben dood van schrik dat er iets is". Meneer Walter was zo verrast dat hij eerst geen woord kon uitbrengen. Het meisje was amper 14 jaar oud. Hij had nooit gedacht dat ze zwanger zou kunnen worden. En Rita had nooit iets gezegd over maandstonden. "We zullen wel zien", had hij gezegd en gebood haar het kantoor te verlaten.
Een paar dagen later nam meneer Walter het meisje mee naar een dokter in Gent. Alles moest in het geheim gebeuren. De andere meisjes van het atelier hadden natuurlijk wel al een tijdje lucht gekregen van het feit dat er iets was tussen de baas en Rita. Maar het doktersbezoek ... daar mocht niemand iets van te weten komen. De baas had het meisje de opdracht gegeven enkele boodschappen te doen voor hem. Hij vertrok enkele minuten later met de wagen om haar een paar honderden meter verder op te pikken. In het dokterskabinet kwam de waarheid aan het licht. Rita was al drie maand zwanger. Meneer Walter moet er hoe dan ook in geslaagd zijn de dokter te overtuigen te zwijgen. Het meisje zelf was beginnen wenen van schrik, van schaamte. Alles zou aan het licht komen, vreesde ze, en ze durfde er niet aan te denken hoe ze thuis zouden reageren. Maar tijdens de terugreis stelde meneer Walter haar gerust. Hij zou alles regelen, maar ze moest hem beloven te zwijgen. ... Enkele dagen later diende Rita opnieuw boodschappen voor haar werkgever weg te brengen. Opnieuw pikte hij haar met de wagen op. Dit keer reed hij met het meisje naar A. Hij kende er iemand, zei hij tegen Rita ... een vrouw die "alles kon doen verdwijnen". Ze voelde zich al een pak geruster. Als haar ouders maar niets te horen kregen, als ze haar werk maar kon behouden ... ...
Verklaring van Rita : **************** "Toen ik bij die vrouw binnenkwam voelde ik aan dat die twee al een akkoord gemaakt hadden. Na een kort gesprek verliet meneer Walter de kamer. Hij zou mij binnen twee uur komen ophalen, beloofde hij mij. Ik vond het verschrikkelijk daar alleen te moeten achterblijven bij die onbekende vrouw. Ik kreeg schrik en ben toen beginnen wenen. Ik wou vluchten, maar dat had geen zin. Waar moest ik naartoe? Wie zou me helpen? Ik bevond mij in een stad die ik niet kende ... en in een kamer met een vrouw die een echte heks bleek te zijn. Ik had gehoord dat meneer Walter haar F. had genoemd. Ik moest mij toen uitkleden en ze gebood me op het bed in de hoek van de kamer te gaan liggen. Ik weende nog steeds, maar daar trok ze zich niets van aan. Ze begon geweldig te duwen en te wringen op mijn buik. Ineens begon ze me ook te kussen. Ik begreep er niets meer van. Ik hoopte dat alles zo vlug mogelijk zou afgelopen zijn. Alles voorbij ... als mijn ouders maar niets te weten kwamen ... als ik mijn werk maar kan blijven behouden ... Die gedachten gaven me een heel klein beetje moed om vol te houden. Ik moest soms schreeuwen van de pijn ... zo hard duwde ze op mijn buik. Ze keek me niet meer aan, sprak geen woord. Plots trok ze me recht, en ik moest plaatsnemen op een grote bassin en achterover liggen met mijn benen wijd open. Wel twintig keer werd er een soort zeeploog in mijn vrouwelijkheid gespoten met zo'n grote peer. Dan ging de vrouw met iets scherp in mijn vrouwelijkheid. Ik moest huilen van de pijn. Na een tijdje zei ze ineens : "Stil zijn meiske, het is al gedaan". Ik moest op een stoel gaan staan, moest er wel twintig keer afspringen en weer opkruipen. Ik was moe en het zweet brak me uit. Daarna mocht ik me terug aankleden. Ik moest dan maar op meneer Walter wachten. "Als ge thuis komt, kruip dan in uw bed. Zeg maar dat ge de griep hebt en dat meneer Walter u naar huis heeft laten gaan. Hier, neem deze pillen mee. De komende nacht of de volgende nacht zult ge wel beginnen bloeden. Ga dan op de WC-pot. Ge moet geen schrik hebben. Ga dan met de WC-pot zo rap mogelijk naar de beerput ... En zeg tegen uw ouders, als ze iets moesten opmerken, dat uw maandstonden er zijn doorgekomen".
Ik verlangde er zo naar dat alles nu snel voorbij zou zijn. ...
Toen meneer Walter terugkwam zag ik dat hij de vrouw een pakje geld gaf en daarna zijn we vertrokken. Ik denk niet dat ik een woord gezegd heb in de auto. Hij bracht mij tot op zo'n 500 meter van mijn deur. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn ma : "Ik geloof dat mijn maandstonden er gaan doorkomen. Ik voel me ziek en ga een beetje rusten boven. Moeder had medelijden met mij. "Dat is normaal bij maandstonden", zei ze. "Probeer maar wat te slapen". ...
Een hartverscheurende documentaire, waarin ook de attitude van "mij maak je niets" van Father Ollie duidelijk tot uiting komt. Wat meteen aantoont hoe zwaar mag getild worden aan het "schuldig verzuim" van bepaalde kerkelijke autoriteiten. ********************************************************************
Lezersbrief : Waar staan de slachtoffers ? ****************** N.a.v. artikel in Het Laatste Nieuws van donderdag 3 februari 2011 "Pedofiel na 2 jaar terug in dorp van slachtoffer". * Eindelijk is de tijd aangebroken dat slachtoffers van seksueel misbruik (al dan niet door geestelijken) naar buiten durven komen en ook gehoord worden. Of er echt rekening met hen wordt gehouden, dat blijft tot nog toe zeer de vraag. Dat is zeker en vast niet het geval in de zaak van de 72-jarige pedofiel, die na veroordeeld te zijn geweest tot 6 jaar effectieve celstraf, na twee jaar terug vrij rondloopt, weliswaar met een enkelband. Beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank, die er blijkbaar geen graten in ziet of wil zien dat de man terug in zijn vroegere woonplaats vertoeft, op een boogscheut van de slachtoffers. De feiten waren niet min : De man had acht meisjes en een jongen verkracht tussen 2000 en 2008 en is bovendien recidive. In 1995 werd hij al veroordeeld voor aanranding van minderjarigen. Onbegrijpelijk en ook niet te geloven dat de strafuitvoeringsrechtbank die feiten zomaar naast zich heeft neergelegd. Ik kan me niet voorstellen dat de magistraten in kwestie over het hoofd hebben gezien dat de dader terug in de buurt van de slachtoffers woont. Als dat het geval is, dan zijn ze ronduit onbekwaam, ofwel vinden ze de situatie zoals ze nu is de normaalste zaak van de wereld. Het ergste van al is dat slachtoffers voor de zoveelste keer in de kou blijven staan. De dader heeft als het ware een "vrijgeleide" gekregen van de rechtbank. Het feit dat hij met een enkelband dient rond te lopen zal de slachtoffers absoluut geen geruststellend gevoel geven.
Het herinnert me aan een zaak uit de jaren '60 : Een pedofiel werd op heterdaad betrapt van seksueel misbruik van twee meisjes (9 en 11 jaar oud), die hij met snoepjes had meegelokt. De man legde bekentenissen af, en bekende meteen ook dat hij reeds eerder dergelijke feiten in omliggende dorpen had gepleegd. Tien dagen later liep de man weer vrij rond. Als vrome kerkganger genoot hij bescherming van de geestelijkheid, die in dit geval haar invloed kon laten gelden bij de gerechtelijke instanties. Een totaal ander geval, maar ook hier werd in de verste verte geen rekening gehouden met de slachtoffers en evenmin met het risico voor recidive. -zie Verhalen (5) : "Kindervriend wordt beschermd" (zie archief 29.11.'10 - 05.12.'10).
In de zaal van de 72-jarige uit Heist-aan-Zee werd een straf tot een derde herleid en mag het slachtoffer ook terug in zijn vroegere woonplaats verblijven. Heeft de strafuitvoeringsrechtbank ooit de moeite gedaan om naar de slachtoffers te luisteren?
Het is goed dat slachtoffers zich vandaag meer en meer laten horen, ook al worden ze door sommige mensen als "aandachtszoekers" gebrandmerkt. "Aandachtszoekers" zullen er altijd zijn, maar zij vormen een absolute minderheid en hun ballonnetje wordt vroeg of laat wel doorprikt. Slachtoffers brengen niet ZOMAAR hun verhaal. Mensen die niet begrijpen dat ze zo lang gewacht hebben om daar mee naar buiten te komen, vertonen niet de minste empathie tegenover hen die als kind seksueel misbruikt werden en hun hele leven met een schaamte-en schuldgevoel opgezadeld werden.
Verhalen (8) : Geluk van korte duur - deel 2. ************************************ De eerste weken stelde meneer Walter zich nogal onverschillig op tegenover het meisje. Maar toen ze goed en wel haar draai gevonden had op het werk liet hij haar af en toe karweitjes opknappen in zijn kantoor of in de nabijheid ervan. Beetje bij beetje zocht hij toenadering tot haar. De soms "rare" opmerkingen die hij gaf begreep het meisje niet, onschuldig en naief als ze nog was. Ze vond het een voorrecht dat ze in zijn bureau werkjes mocht opknappen. Haar werk kunnen behouden, dat was nu zeker het belangrijkste. Ma en pa konden het geld zeker gebruiken ... dat bleef voortdurend in haar hoofd spelen.
Op zekere dag, iets voor zessen. De werkdag zit er bijna op.
Verklaring van de 14-jarige Rita : **** "Het was rond tien voor zes toen meneer Walter mij kwam vragen om een half uurtje over te werken. Er moest dringend nog een en ander gedaan worden in het bureau. Ik nam dat seffens aan, want ik was veel te bang om mijn werk te verliezen. Mijn ouders rekenden op mij. Na 18 uur ging ik dan ook naar het bureau van meneer Walter. Hij zei dat ik met hem mee moest naar de zolder, want er moesten stoffen en materialen uitgezocht worden. Eens op de zolder vroeg hij mij om wat overschotten van een tamelijk hoog schrap uit een rek te halen. Ik kon daar onmogelijk aan en hij zei 'Neem maar dat kleine laddertje daar', terwijl hij blijkbaar iets anders aan het zoeken was in een aantal dozen die daar naast elkaar gestapeld stonden. Ik kroop op het laddertje ... en plots stond meneer Walter achter mij aan de voet van het laddertje. 'Ge hebt al schone benen voor uw ouderdom' zei hij. Ik werd heel zeker rood van schaamte, en toen dacht ik er aan dat ik geen kousen droeg en nogal een wijde rok aanhad. Ik moest mij rekken om aan enkele stukken stof te kunnen en toen nam hij me plotseling vast bij de knieën. 'Ik zal u een beetje vasthouden, want ge zoudt kunnen vallen,' zei hij. Ik wou me wegtrekken, maar dat lukte niet op die ladder. Ik wist niet wat ik moest doen. 'Wel, wel, Rita, met zo'n schone billekes moet ge niet rood worden', hoorde ik hem zeggen. Toen ik terug van de ladder was gekomen pakte hij me vast en begon mij te kussen. Ik weerde mij, maar wat kon ik doen tegen een sterke man die dan nog mijn patron was?
Die avond reed ik wenend naar huis. Ik moest me echt herpakken toen ik thuis kwam. Ik wilde niets laten merken aan mijn ouders. Ook tegen de andere meisjes op het werk durfde ik daarover niets vertellen. Ik was zo bang dat ze me zouden uitlachen.
De volgende dagen deed meneer Walter heel onverschillig tegen mij en ik deed gewoon mijn werk. Ik was al een beetje gerustgesteld en dacht dat zoiets wel niet meer zou gebeuren. Maar een week later vroeg hij me terug om een half uurtje over te werken. Na zes uur trok ik dus terug naar zijn bureau. Ik had schrik en voelde me beschaamd. Hij had dat gezien en nam mij onmiddellijk bij de hand. 'Maar Rita toch, ge zijt toch geen klein kind meer. Ge zijt 14 jaar geworden en ge zijt het schoonste meiske dat hier werkt'. Ik was fier dat hij dat zei, maar terzelfdertijd voelde ik me onrustig en bang, zeker toen hij zei dat er opnieuw gerief van de zolder moest gehaald worden. Wat moest ik doen als meneer Walter mij opnieuw lastig zou beginnen vallen? Eens op zolder moest ik terug wat stoffen uit een van de hoogste schrappen van een rek halen. Opnieuw had ik de ladder nodig. Ik stond nog maar pas op het laddertje of hij pakte mij al vast onder mijn kleedje ... en ik voelde zijn hand in mijn broekje. Ik riep 'Nee, meneer Walter, ge moogt dat niet doen!' Maar hij luisterde niet en trok me van de ladder. Hij duwde me neer, boog zich over mij en trok dan met geweld mijn broekje uit. Ik ben toen beginnen wenen en hij zegde 'Als ge mijn liefke zijt, zult ge altijd mogen blijven werken bij ons ... anders ...' Hij trok toen mijn kleren naar omhoog en ik ben luidop beginnen roepen en schreeuwen ... maar niemand kon ons horen. Iedereen was al naar huis vertrokken. Omdat ik maar bleef roepen werd hij heel kwaad en zei : 'Ge moet het maar weten ... als ge wilt tegenwerken ... er zijn meisjes genoeg die op werk zitten te wachten.' Toen deed hij zijn broek open en ik zag zijn mannelijkheid. Hij verplichtte mij er aan te trekken ... plots trok hij mijn benen open en stak zijn mannelijkheid in mij. Hij deed mij veel pijn en ik ben blijven roepen. Hij heeft me dan verkracht ... met geweld. Hij is nog een hele tijd op mij blijven liggen. Het deed mij overal pijn, zo geweldig was hij. Toen hij weer rechtkroop deed hij eerst zijn broek toe, keek mij aan, deed mijn kleren weer in orde en zei dat ik mijn gezicht moest gaan wassen. ... Ik weet niet meer hoe ik daarna thuis geraakt ben. Tegen mijn ouders zei ik dat ik ongesteld was en ik ben zo rap mogelijk naar boven gegaan. Ik heb de ganse nacht liggen wenen in mijn bed, en de volgende morgen was ik te ziek om naar mijn werk te gaan. Ik had koorts. Maar over wat er gebeurd was op de zolder boven het atelier heb ik niets durven zeggen. Ik had veel te veel schrik en dan zou ik zeker en vast ook mijn werk verliezen ... en dat mocht niet gebeuren. ... ****************************************************************************************
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
