...vieren we dit jaar 2 keer ! Wat heeft hij toch geluk hé !? Het is meteen ook de laaste keer dat we het 2 maal vieren (tenminste...hier in Utah dan toch !). Onze Duitse vriend Paul heeft op dezelfde dag "Geburtstag" en natuurlijk "gebruiken" (lees "misbruiken" !) die 2 mannen dat om zoveel mogelijk te vieren.
Net omdát ze dit jaar terug naar Duitsland verhuizen en omdát die 2 gelijkertijd jarig zijn, wil ik dit jaar wel eens voor iets speciaals zorgen. We nodigen hen uit op een gezellig etentje (dat doen we trouwens voor alle Internationals die gaan vertrekken én voor de "nieuwe" die toekomen !) en daar hoort dan ook de nodige foto bij.
Noch Niki, noch Paul (en gezin) hebben echter in de gaten dat ik er een verrassingsfeestje van maak, met een heuse verjaardagstaart voor beiden...daar hadden ze zich niet aan verwacht ! Ik heb wel nog niet zoveel ervaring met bakken en versieren, en dus helpt Sarah mij om dit pracht juweel te toveren.
Dit gaat duidelijk tégen de regels van de kunst in ! Normaal gezien zou het het feestvarken moeten zijn die de taart aansnijdt. Maar met 2 van die varkentjes is het een beetje moeilijk en dus valt die eer mij te beurt !
De week daarna nodigen Paul & Manu ons uit om bij hen dat verjaardagsfeestje nog eens over te doen (zie je wel dat we altijd wel iéts uitzoeken om te kunnen feesten...hahaha !).
Paul kreeg voor zijn verjaardag een "infrarood" BBQ en die mogen we mee uitproberen. Uitgerekend vandaag regent het natuurlijk ! "Onder moeders paraplu" kan voor deze 2 de gezelligheid niet op !
Het weer schommeld deze tijd van het jaar héél erg snel, het is precies een jojo ! Bekijk onderstaande weerkaart maar eens : zaterdag 2 april...72°F (is 22,2°C) en voor zondag 3 april voorspellen ze...nog slechts 48°F (is 8,8°C !)...wat een verschil !!!
Manu heeft ook voor een taart gezorgd...een échte traditionele "Schwartzwalder-kuchen", maar de aanblik alleen al is voor Paul een beetje teveel om er nog langer van af te moeten blijven !
In de beginfase van mijn blog schreef ik regelmatig over dingen die we "voor het eerst" deden of meemaakten. Nu kom ik tot het besef dat we al dingen "voor het laatst" aan 't vieren zijn, waaronder dit feestje. Maar dat hoort nu eenmaal bij ons "tijdelijk verblijf in The States" !
Verdorie, verdorie, verdorie...had ik toch maar mijn mond gehouden over "bijgeloof" en "ongeluk" met die Supermaan dan was dit waarschijnlijk nu NIET gebeurd !!! Mijn woorden zijn nog niet koud of ik heb het vlaggen...doeme toch !!! 'k Ben een paar uurtjes geleden van de trap gedonderd. Jaja...lach maar...maar zo plezant is het niet hoor ! Terwijl we eerst nog dachten dat het allemaal niet zo erg was, begonnen we na een uurtje toch wel héél hard te twijfelen. Mijn enkel is bijna eens zo dik als normaal, ik kan er niet op steunen en zeker niet op lopen en zelfs ijs leggen helpt ook al niet. Dat wordt dus een ritje naar de E.R. Tegen 5pm vertrekken we en pas om 9pm zijn we terug thuis. Ik heb een zwaar verstuikte enkel (gelukkig is er niks gebroken) en heb nu een speciale laars ipv. gips. Hoelang ik die moet aanhebben ? Geen idee ! De dokter stelt me voor dat ik maar zelf moet voelen wanneer ik hem niet meer nodig heb ! Heb je van ze leven zoiets gehoord ? Hier is het de patient die bepaald wat er moet gebeuren. En dat allemaal omdat ze zoooo erg bang zijn dat je ze zal vervolgen. Er zit voor mij de eerstkomende 2 weken niks anders op dan te "niksen". De krant lezen, computeren en TV kijken zal een nieuwe hobby worden.
Zo zie je maar, ik zal in het vervolg toch maar beter mijn mond dicht houden ipv. te spotten met eventueel bijgeloof ! Ik wéét niet eens of er zoiets is als "bijgeloof bij een supermaan" en of het op waarheid berust, maar daar begin ik nu toch écht wel aan te twijfelen hoor ! Ons weekendje naar Yellowstone - voor Niki zijn verjaardag - valt nu wel compleet in't water. Maar...ik heb nog wel iets achter de hand !
Hebben jullie "haar" ook gezien ? Onze "Supermaan" ? Nochthans vond ik er niet zoveel "super" aan hoor. Het leek mij een gewone maan te zijn. Maar ze heeft wel voor veel ophef gezorgd ! Iedereen was er over bezig, iedereen wilde ze zien, iedereen hééft ze dan ook gezien...en goed bevonden. Maar wat is er nu zo speciaal aan die supermaan ? Wel...het is het moment dat de maan (door haar eclipsbaan rond de aarde) het dichts bij onze planeet komt te staan en zoiets gebeurd alleen maar bij een volle of een nieuwe maan. Meer hierover vind je op http://en.wikipedia.org/wiki/Supermoon. Hier is ze...(en het tromgeroffel moet je er maar zelf bij bedenken !)...
...de SUPERMAAN !
Omdat ik nogal nieusgierig ben (en omdat ik jullie de juiste info wil meegeven natuurlijk), ben ik via bovenstaande link (wikipedia) nog meer uitleg en beeldmateriaal gaan zoeken en zo kwam ik op volgende foto uit. Het laat je precies zien hoe groot de maan "normaal gezien" is en hoe groot deze "supermaan" nu eigenlijk wel was. Links de maan op 20 december 2010 en rechts de maan op 19 maart 2011.
Moeten we nu bang zijn dat er iets te gebeuren valt ? Brengt het ongeluk ? Gaan we heksen zien rondvliegen op hun bezems ? Is er in het verleden misschien hierdoor één en ander bijgeloof door ontstaan ? Wie weet...dat zullen we metertijd dan wel ondervinden zeker ?
Maar het leven gaat verder hé...willen of niet. Je kan niet bij de pakken blijven zitten en soms is het goed dat er dan plots een heel andere wending aan je dag komt. Zo heb ik gisteren zitten treuren om het heengaan van Ben, en zo komen er vandaag 2 zéér levenslustige kleuters op bezoek. We mogen een paar uurtjes babysitten op Eloïse en Clémence terwijl hun mama naar de naailes gaat. Spelletjes spelen, kleuren, zingen, blokken spelen...we hebben het allemaal gedaan. Als we niet meer weten wat aanvangen is de TV een goeie oplossing. Het gaat er precies héél spannend aan toe ! Geen van beiden merkt dat ik foto's maak...
Wat een schatjes !!! Ze komen graag naar hun "Nana" en daar ben ik blij om. Het maakt het gemis aan mijn kleindochter een beetje lichter. En voor hen zijn wij surogaat grootouders dus da's mooi meegnomen. Vandaag zijn ze écht wel braaf of zoals dat in 't frans klinkt "Sage comme des images" !
Vandaag, maandag 14 maart 2011 is een zwarte dag voor het Internationale gezelschap hier in Utah ! We hebben zojuist het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen dat onze vriend en collega Ben de Jong vannacht overleden is in Den Haag, Nederland. Ben was een Luitenant-Kolonel die vorig jaar eind juli terug naar Nederland verhuisde om daar samen met zijn vrouw Cristina (een Canadese) nog enkele jaren te wonen tot Ben met pensioen zou gaan. Daarna wilden ze naar Canada verhuizen. Het heeft helaas niet meer mogen zijn...
Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze schitterende mens
Ben, I wrote for you this part it comes wright from my heart every word is meant because you are my friend wherever you may be or go I want you to know in my heart & prayers you'll always be because you are a friend of me
Dat het in Utah enorm kan winteren daar heb ik al wel eens over verteld, maar dat het weer hier zo snel kan omslaan, dat kunnen jullie je niet voorstellen ! We kunnen op één dag wel alle seizoenen van het jaar hebben. Zo gaat het in deze periode - die de natste is van het ganse jaar - regelmatig van "lente" naar "herfst" om daarna terug over te gaan naar "winter". Da's geen pretje, want je weet 's morgens niet wat aantrekken welk weer je overdag kan verwachten. Het verhaal dat ik jullie vandaag wil vertellen is er zo eentje ! Gisterenavond is het op een uurtje tijd écht...maar dan ook heel écht...terug winter geworden (nét nu we de lente eindelijk te pakken hadden !). De weerman had het voorspeld...er zou een regelrechte sneeuwstorm over onze omgeving komen. Ik had nog net tijd om het Dominique in zijn oren te knopen en toen was het al van dat !
Het mooie van de sneeuw zijn de landschappen die het achterlaat. Daar maak ik dan weer dankbaar gebruik van om een stevige wandeling te maken, vooral 's morgens. Maar eerst maak ik thuis enkele foto's. Bekijk het maar eens goed...want straks is het waarschijnlijk allemaal weer weg !
Ik heb een idee ! Ik ga vandaag eens foto's maken van één en hetzelfde plekje om jullie te laten zien hoe snel het hier veranderd. Ons huis is een dankbaar onderwerp !
Deze maakte ik om 9am.
Om 2pm ziet het er zo uit...
En een paar uurtjes later - tegen 7pm - is alle sneeuw verdwenen.
Maar nu ik hier over "winter" en "sneeuw" bezig ben, valt het me te binnen dat ik het avontuur van Niki die is gaan jagen vergeten te vertellen heb ! Oei...dikke fout van mij !!! Hier komt het alsnog...
Dominique en Mark (een waalse vriend die hier woont en werkt) hebben al een hele tijd zitten uitkijken om eens op jacht te kunnen gaan. Mark is een ontwerper van geweren, die werkt voor Browing en hij heeft een aantal geweren in zijn bezit. Eind vorig jaar - tijdens één van die fameuse sneeuwstormen - zijn ze al héél vroeg 's morgens op "eendenjacht" gegaan ! Wisten zij veel dat het zo erg zou gaan stormen natuurlijk...Maar jagers (en vissers trouwens ook !) laten zich niet zomaar afschrikken door slecht weer.
In in het gezelschap van Martin (het zoontje van Mark) trekken ze de wijde wereld in.
Zie ze daar nu zitten - gezellig met z'n 2-tjes - verscholen achter camouflage netten in de sneeuw. En maar wachten...en maar wachten...hopelijk schieten ze ook nog iets...
Als het wachten hen allemaal een beetje te lang begint te duren, besluiten ze toch maar van achter hun schuilplaats te voorschijn te komen en gaan ze een beetje rondneuzen in de omgeving. Inderdaad, dat is een betere oplossing want meteen zien ze een eend in het midden van een bevroren meertje. Ze willen dat beestje niet zomaar schieten, dus willen ze ze eerst opjagen. Jammer voor hen, maar dat beest WIL helemaal niet gaan vliegen !! Hoeveel lawaai ze ook maken...niks aan te doen...de eend vliegt niet op ! Dan moet Martin met zijn luchtkarabijn proberen om de eend te raken. Ze hopen dat de eend op die manier zo erg schrikt dat ze wel zal gaan vliegen. Helaas...na een paar rake schoten tegen haar billen, vliegt ze nog steeds niet op ! Dan neemt Niki een 10-tal sneeuwballen en bekogeld dat arme beestje daarmee. Nog steeds geen succes ! Na veel vijven en zessen is de eend het zóóóó verschrikkelijk moe dat die vervelende mensen haar plagen dat ze uit het water komt en op haar dooie gemakje wegwandeld...weg van die plagers ! De mannen moeten het onderspit delven en onverricht ter zake (dus zonder buit !) terug naar huis !!!
Als dat geen goeie anekdote is om mijn verhaal hier te sluiten, dan weet ik het ook niet !
De Mormonen vieren dan wel geen Karnaval, maar als je Duitsers in je gezelschap hebt, kan het niet anders. Het is dan ook al jaren "dé" party van Layton en omstreken. Maar dit jaar is het hele speciale editie want het wordt het laatste Duits Karnavalfeestje ooit ! Eind oktober verhuizen onze vrienden (en hun collega's Marko & Sonja) terug naar Duitsland en wordt de Duitse office opgedoekt. Dat betekent dat er voor onze vrienden geen opvolgers zullen komen. Maar véél erger nog voor ons...er komt dan ook géén Karnavalfeestje meer (tenzij we natuurlijk iemand anders zo gek krijgen om het te organiseren...). Zaterdag 5 maart vanaf 6pm worden we verwacht bij Paul, Manuela en hun kids Alexander & Jessica.
Zoals je kan zien op onderstaande foto zijn ook Mr. & Mrs. St. Patrick al van de partij (hoewel dat nog veel te vroeg is...St. Patrick's Day is pas op 17 maart).
En dit 2-tal is de Duitse Karin die getrouwd is met de Amerikaan Jimmy.
Eten en drinken is er op die feestjes altijd in overvloed en vandaag is dat geen uitzondering. Dracula's mooie dame zit aan één kant van de tafel en houd zich bezig met een stelletje Griekse golfers
terwijl Heer Dracula aan de andere kant van de tafel zit en een verpleegster probeerd te entertainen. Hij hoopt zo aan het nodige "verse bloed" te geraken, maar deze verpleegster doet of ze hem niet ziet...
Hoe later de avond, hoe gekker het volk wordt en het heeft dan wel even geduurd, maar eens Paul achter zijn piano gaat zitten (om de ene Karnavals-schlager na de andere te zingen) komt hij er niet meer achter uit. Dus besluiten Manuela en ik maar om het nuttige aan het aangename te koppelen en gaan we meezingen met dit lied : "Isch bin ene Koelsche Jung", steevast gevolgt door "Köln Alaaf, Köln Alaaf, Layton Alaaf" !
Heino was dit jaar niet van de partij, alhoewel Dominique toch nog effe geprobeerd heeft om hem "in huis te halen". Maar Dracula die Heino nadoet...da's toch écht helemaal geen zicht hé !
Een dag of 2 na ons feestje zie ik op de facebook van Joni, deze foto van Lien staan. Omdat dit "Karnaval in België" is vind het het niet meer dan juist dat ook zij haar plekje hier op mijn blog krijgt.
Tot zover dit Karnaval-intermezzo en weer maar eens...op naar het volgende verhaal. Groetjes, Ingrid
Ons volgende project is weer een feit ! Ieder van jullie kent zeker en vast nog de blokjes waar je als kind ook al mee speelde. Het is een soort puzzel met een afbeelding en naargelang je draait met je blokken, komt er steeds een nieuwe afbeelding te voorschijn. Maar oeijejoeijejoei...o wee als je de verkeerde blokken draait, dan heb je gegarandeerd problemen en krijg je er niks meer van ! Wel...van dat soort blokken hebben we nu onze eigen "foto-blokken" gemaakt. Eerst en vooral moet je gaan zoeken naar de juiste foto's. Je kan rond een bepaald thema werken en voor mezelf heb ik gekozen voor 6 foto's van ons 2-tjes. Het zijn allemaal foto's die een bepaalde betekenis hebben voor ons. Eens je de juiste foto's hebt, moet je ze downloaden en ze via een laserprinter laten uitprinten (de kleuren van een laserprinter zijn mooier dan die van een gewone huis- tuin- en keukenprintertje van niks). Daarna ga je de foto's in 9 kleine delen knippen en dan komt het moeilijkste gedeelte. Je moet er immers voor zorgen dat al die blokken in een welbepaalde volgorde genummerd worden (én in die volgorde blijven liggen !!!) Als al die fotodelen in de juiste volgorde geplakt zijn begint het meest vervelende jobke van allemaal. Je moet die blokken gaan schuren. Met héél fijn schuurpapier en héél voorzichtig om je foto's niet te beschadigen.
Deze Portugese dame is Filipa, één van de "nieuwelingen" van vorig jaar.
Met z'n allen samen zitten knippen en plakken, de nodige koffietjes (en water !), het nodige getetter en gelach maakt dat deze klus zo geklaard is. Iedereen heeft er plezier in, maar je ziet aan de foto's dat het er soms ook écht wel héél geconcentreerd aan toe gaat. We willen immers geen fouten maken hé !
En inderdaad...het resultaat van al dat harde werken mag er écht wel zijn.
Ik kan hier natuurlijk maar één foto laten zien (het zou anders een veel te saaie boel worden) maar als we terug in België wonen, mogen jullie allemaal mijn "kunstwerk" komen bewonderen...
Dé allergrootste naam in de "Blues" wereld is zeker wel BB King. Als hij komt optreden op vrijdag 11/2 in Wendover - dat is 141 miles oftewel 227km hier vandaan - MOETEN we er wel naar toe ! Als je 85 jaar bent, al 52 jaar muzikant bent en nog steeds de zalen gevuld krijgt dan betekent dat toch wel iets ! Een optreden van deze grote Meneer willen we zéker niet missen. Het is een unieke gelegenheid om hem aan 't werk zien. Wil je meer weten over BB King, klik dan op http://en.wikipedia.org/wiki/BB_King Om kwart voor 8 begint zijn gezelschap te spelen en om 8pm is het zover...daar is hij...Mister BB King !
Het ene bekende nummer na het andere brengt hij ten gehore. Liedjes zoals "Rock me Baby", "The Trill is Gone" & "Key to the Highway"...ze klinken ons allemaal heel bekend in de oren.
Hij is een gigantisch gitaarvirtuoos en als ik hem zo bezig hoor, weet ik dat ik nog héééél veel zal mogen oefenen om ook maar één lied van hem te kunnen naspelen. Niet dat dat persé mijn doel is, maar ik ben wel stikjaloers op zijn talent ! En Dominique denkt er blijkbaar net hetzelfde over.
BB King en zijn gitaar zijn onafscheidelijk. Hij heeft haar dan ook de naam "Lucille" gegeven. Wie of wat die Lucille is, daar zingt hij over in het gelijknamige lied "Lucille". Via deze link van "Youtube" kan je gaan luisteren naar nog meer heerlijk muziek : http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg&feature=related
Aan het eind van zijn optreden - dat welgeteld een volledig uur geduurd heeft zonder te pauzeren - bedanken de aanwezigen BB King met een staande ovatie. Dat heeft hij echt wel dubbel en dik verdient ! Doe het hem maar eens na met zijn 85 jaar en nog steeds 4 tot 5 optredens per week !!! King op zijn beurt wil iets terug doen voor zijn fans en begint plectrums uit te strooien.
Plots lijkt het of er een Karnavalstoet voorbij komt want iedereen rent richting podium en wil op de eerste rij staan om te proberen tenminste één van die "snoepjes" op te rapen. Zo ook Dominique en geluk heeft hij. Hij verzameld die plectrums al sinds een aantal jaren en eentje van BB King moet er zeker bij.
Wendover ligt op de grens van Utah en Nevada en is niet alleen bekend om wille van de vele concerten. Het is een gokstad maar is niet zo groot en niet zo bekend als Las Vegas. Nu we hier toch zijn, vullen we de avond met een casinobezoekje in het hotel waar we logeren. 's Anderendaags - na het ontbijt - keren we weer naar huis in volle voorbereiding voor een totaal ander concert...dat van "U2" in Salt Lake City ! Een heel ander genre muziek maar daarom zéker niet minder interessant.
Vandaag gaan de Nederlandse Anja en ik er een dagje op uit. Eerst willen we in Ogden naar een Mexicaanse winkel. Naar het schijnt is het een soort overdekte markt en Belgen en Nederlanders kennen natuurlijk ALLES van markten, iets dat niet van de Amerikanen kan gezegd worden. We zijn benieuwd...De "markt" blijkt inderdaad een winkel te zijn, maar de groenten die we er aantreffen zijn een "ietsje" anders dan wat we veracht hadden. Wat zou je denken van bijvoorbeeld lekkere verse "cactusbladeren" ?
Tussen al die vreemde groenten worden we in het Spaans en met een mengeling van zéér gebrekkig Engels een beetje wegwijs gemaakt, maar het is meer "weg" dan "wijs". Dit is één van de redenen waarom ik een cursus Spaans begonnen ben. Ik wil wéten wat ze hier allemaal brabbelen...Wat deze witte bollen (die erg lijken op knolselderij maar het niet zijn) en die bruine rare dingen (precies de wortels van één of andere boom) zijn weten we niet precies en als we uitleg vragen, kunnen we er eigenlijk ook al niet veel wijzer uit worden.
Na ons tripje Mexico gaan we thee drinken in het enigste theehuisje van Utah. Mormonen drinken immers geen thee of koffie en het heeft tot dit jaar geduurd vooraleer dit eerste theehuis een feit is.
In het voorste gedeelte van dit etablisement kan je rustig genieten van "Tea & cake". In de uiterste linkse hoek zie je een rekje met kleding en hoeden. Da's speciaal voorzien voor bijvoorbeeld verjaardagfeestjes. Kleine meisjes mogen gelijk welk jurkje aantrekken, hoedjes opzetten en een theekransje organiseren voor hun vriendinnetjes. Het achterste gedeelte van dit pand is een winkeltje waar je je bestelling kan doorgeven om vooraan te gebruiken of waar je thee en gebak kan kopen om mee naar huis te nemen.
In iedere vrouw schuilt nog steeds het kleine meisje en ook Anja en ik hebben ons laten vangen aan al die "prullaria" die er staat, hangt of ligt. We voelen ons meteen thuis en daar horen foto's bij
Alle mogelijke en onmogelijk theepotjes hangen er tegen de muur. We hebben ze niet geteld maar het zijn er waarschijnlijk een paar honderd, het ene al exentrieker dan het andere.
Na onze "thea-time" rijden we naar Snowbasin. Het is een mooie dag en boven in de bergen met al die sneeuw moet het voor het ogenblik heerlijk vertoeven zijn. We willen een wandeling maken, van het zonnetje genieten en al die skiërs een beetje uitloeren. Maar als we boven komen veranderd het weer. Het zonnetje is weg, het ziet er miezerig uit en we besluiten dan maar om een hapje te eten en weer naar huis te gaan.
Anja...ik heb je leren kennen als een hele lieve vriendin...wat ga ik je missen als je binnen een half jaartje terug naar Nederland verhuisd ! En dat is één van de nadelen als je hier voor een tijdje verblijft...
China en haar inwoners vieren Nieuwjaar niet op hetzelfde moment als wij dat doen maar vandaag is het hun beurt. En hoe kan je dat nu beter doen dan in een Chinees restaurant, bij een lekker etentje en in gezelschap van een aantal Internationals. We worden verwacht in "The Mandarin" in Bountiful, waar we verwelkomt worden door de Denen. Op de tafels liggen flyers met de uitleg van het Chinese Nieuwe Jaar, dat eigenlijk ook het begin van de Lente inluidt. Dit jaar wordt "Het Jaar van het Konijn" ingezet en we verwachten een traditionele "Leeuwendans" (meer uitleg vind je op deze flyer)
Dominique is zoals gewoonlijk druk in gesprek met Marcel (Nederland). Aan de andere kant zit de voltallige Israëlische familie bij wie we eerder al "Hanukkah" vierden.
Als we allemaal genieten van een heerlijk menu komt plots - onder luid handengeklap en met heel veel toeters en bellen - de draak zijn intrede doen. Het is een heel apart spectakel.
De legende verteld dat de Keizer alle dieren verzamelde om Nieuwjaar te vieren. Het eerste dier is de Draak en dan komt de Os. In totaal zijn er 12 dieren die de Chinese maankalender vertegenwoordigen.
Dan is het tijd om de Draak te voederen (als je veel voorspoed wil hebben voor het Nieuwe Jaar). Je doet dat door een rode enveloppe - met uiteraard geld erin - in de mond van de Draak te steken. Er wordt ons verteld dat één dollar al voldoende is, maar ik denk dat er sommigen het zekere voor het onzeker willen nemen en dus wordt de Draak een beetje overvoed...
Het is vandaag niet alleen Chinees Nieuwjaar. Marianne (de Deense) is morgen jarig en dus wordt ze een beetje extra verwend. Ons hele gezelschap begint luidkeels te zingen zodra de dessertjes worden binnengebracht. Daar had ze zich duidelijk NIET aan verwacht.
Dat hebben we dan ook weeral gehad. Jongens...wat doen we hier toch veel nieuwe ervaringen op !
Zover zijn we weeral. Voor Dominique zit de cursus erop en dat betekent meteen dat het onze laatste dag in Savannah is. Het is vandaag een druilerig, regenachtig (typisch Belgisch !) weertje, maar we hebben nog één en ander op het programma staan en een beetje regen gaat ons écht niet tegen houden ! Samen met de Australische Jill (één van de cursiten) starten we rond 10am onze weg voor een welgevulde dagtocht.
Eerst gaan we op het Bonaventure Cemetery - het meest bekende en bezochte kerkhof van Savannah - op zoek naar "Little Gracie", een zoveelste legende hier ter plaatse. Dit meisje (enig kind) was de dochter van de manager van het Pulaski House (één van de betere hotels van Savannah). Op de vele momenten dat zij haar vader vergezelde naar het hotel was ze een graag geziene afleiding en speelde ze de rol van hostess op menig "High Society" feestjes. Zo won ze de harten van de "elite" voor zich en ze vond het geweldig om bij deze mensen in de belangstelling te staan. Op momenten dat ze zich verveelde, ging ze spelen onder de grote zwarte trap van het hotel. Maar ze werd ziek en 2 dagen voor Pasen in 1889 - ze was net 6 jaar oud - stierf Gracie Watson aan een longontsteking. En zo werd een legende, een mythe geboren... Bedienden van het hotel beweerden dat ze - na haar dood - Gracie nog steeds zagen spelen en hoorden lachen onder die grote zwarte trap. Zelfs nadat het hotel afgebroken werd beweren mensen nog steeds Gracie te horen lachen op de plaats waar de vroegere trap zou hebben gestaan. Er wordt zelfs gezegd dat men soms een klein meisje - in dezelfde klederdracht als Gracie - ter plaatse ziet rondhuppelen. Meer lezen kan op http://secretofhealthylivings.hakkinda.us/photography/14050-the-haunted-tale-of-little-gracie-watson.html Een beeldhouwer - gefacineerd door dit hele verhaal - maakte in 1890 dit beeld.
We zetten onze weg verder en gaan op zoek naar de overblijfselen van de plantage "Wormslow". Het moment dat we de plantage willen binnenrijden krijgen we een beeld te zien dat mij onmiddellijk doet terugdenken aan de TV mini-serie "Roots" van Alex Haley (1977) en één van de vele slavennamen "Kunta Kinte". Ik zou het eigelijk kunnen classeren onder de titel : "Herinnert u zich deze nog...?"
Veel is er van het huis notabele Jones van Wormslow niet overgebleven en da's wel jammer.
We bewandelen het zelfde pad als waar eens die slaven moesten lopen op weg naar hun eigen huis...
En wie komen we daar midden in het bos tegen ? De heer Wormslow him self ! Blijkt dat er nét dit volgende weekend een "reenactment" of heropvoering van de koloniale tijd zal plaatsvinden.
Afsluiter van vandaag - en tevens ook van ons Savannah avontuur - is Tybee Island.
Dominique wil er persé naar toe omdat hij vernomen heeft dat er daar een heel goed restaurant zou zijn waar ze naar het schijnt échte krokodillen rond het restaurant zitten hebben ! En inderdaad, we vinden het restaurant met zijn merkwaardige huisdieren.
De boekjes hebben niet gelogen. Het eten is hier super lekker. Maar het restaurant op zich stelt niet zo heel veel voor. Het is een houten ding waar geen ramen inzitten. De plaats waar de ramen zouden moeten zitten zijn dicht gemaakt met plastiek. Als het zomer wordt nemen ze de plastiek weg en voilà...klaar is het terras ! En midden in dat restaurant staat een wasbak waar iedereen z'n handen gaat wassen.
Nu snel, snel de valies inpakken en dan naar bed. Morgenavond zijn we terug thuis met heel wat meer bagage (vooral herinneringen bedoel ik dan hé) dan toen we vertrokken zijn.
Woensdag 2 & vandaag, donderdag 3 februari heb ik het voor mezelf héél rustig gehouden, terwijl Dominique zijn aandacht vooral op de vergaderingen toegespits heeft. En dus wordt dit een verslagje over 2 dagen. Ik ben gaan heel wat gaan rondwandelen en heb hier en daar toch wel genoeg dingen gezien die ik - zodra Niki gedaan heeft met zijn cursus - hem wil laten zien. "Site Seeing" heet dat (oftewel "toertjes maken" door de stad) om een beter beeld te krijgen van het verleden van Savannah. Om het geheel een beetje romantisch te maken laten we ons rondrijden met paard en koets.
Vermits we maar met z'n tweetjes zijn, krijgen we van onze vrouwelijke gids een "op maat gemaakte" rondrit. Ze neemt ons mee door alle mogelijke straten met heel mooie, typische Koloniale huizen.
Jullie hebben zich misschien al wel afgevraagd wat dat rare spul is dat hier in de bomen hangt. Dat is "Spanish Moss" (Spaans mos), terwijl het eigelijk helemaal niks met mos te maken heeft. Het is een gevaarlijk goedje als je het mij vraagt. Hier in Savannah wordt ons met nadruk gezegd dat mos NIET aan te raken. Er zou namelijk een soort parasiet in leven. Hele kleine, onoogelijke beestjes die - als je dat spul in je handen neemt - onder je huid kruipen en héél veel jeuk veroorzaken. We blijven er dus maar beter af ! Als je er meer wil over weten kan je gaan kijken op : http://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_moss
Dan komen we aan dit pleintje waar het standbeeld van General Oglethorphe (als je goed kijkt zie je hem misschien !) staat. Hij zette - samen met zijn kolonisten - op 12 februari 1733 voet aan wal zetten in Yamacraw Bluff. Daar werden zij begroet werden door het Opperhoofd van de Yamacraw Indianen, Tomochichi. Die dag werd de stad Savannah gesticht, samen met de Kolonie Georgia. In 1751 werd Georgia een Koninklijke Kolonie en Savannah werd de koloniale hoofdstad. Haar naam dankt Savannah uiteraard aan de "Savannah River".
Dominique heeft zich - in ons stamcafeetje "The Six Pence" - laten vertellen dat er in de buurt van het café "iemand" van de Rockgroep AC/DC woont (of woonde ?). Nieuwsgierig als hij is, wil hij nu écht wel weten of dat hele verhaal op waarheid berust. Hij vraagt onze gids om meer tekst en uitleg. Zij is natuurlijk héél fier dat ze hierop een antwoord kan geven. En niet zomaar een antwoord...nee hoor...ze neemt ons gewoon méé naar het huis van Cliff Williams ! Dominique kan zijn vreugde niet op als ze dan ook nog halt houd om ons de kans te geven het huis eens goed te bestuderen en foto's te nemen. Maar...Dominique zou Dominique niet zijn als hij het niet zou wagen om gaan aan te bellen..."Hij moest ook maar eens thuis zijn, en ik moest ook maar eens de kans krijgen om hem LIFE te zien"...ik hoor het hem nog zo zeggen... Jammer maar helaas, het huis staat te koop...er is niemand thuis !
Eenmaal teug bij ons beginpunt nemen we afscheid van onze gids en zetten we onze weg tevoet verder naar het "Telfair Museum" (of het Museum voor Schone Kunsten).
Als we daar toekomen is het voor hen bijna sluitingstijd, maar we willen toch nog graag naar binnen omdat we het beeld van "The Bird Girl" willen zien. Van de originele mal zijn slechts 4 beelden gemaakt. Dat van Savannah - 50 inches of 127 cm groot - is het meest bekend van de vier. Het is een jong meisje in een simpel kleedje, met droevige blik en haar hoofd naar lichtjes links gebogen. Ze houd haar ellebogen stevig tegen haar lichaampje gedrukt terwijl ze 2 kommen in haar handen heeft. Het lijkt alsof ze vogels wil voederen. Daarom wordt ze "The Bird Girl" genoemd. Het beeld is gemaakt in 1936 maar werd pas in 1993 beroemd toen fotograaf Jack Leigh opdracht kreeg om een beeld te zoeken voor de voorpagina van het boek "Midnight in the garden of Good and Evil" van John Berendt. Dat boek werd verfimd in 1997 door Clint Eastwood. In het museum mogen we geen foto's maken, daarom haalde ik deze van het internet.
We maken nog een laatste wandelingetje door een adembenemend mooi park...
en zetten dan voet naar de plaats van afspraak met een gedeelte van de groep deelnemers aan deze cursus. Vanavond gaan we eten in het "Piratenhuis" waar het (naar het schijnt) krioelt van piraten geesten en andere spoken ! Ben benieuwd of we er een paar te zien krijgen...Het restaurant ziet er in ieder geval veelbelovend uit (wat die spoken en geesten betreft toch...de rest moeten we nog maar afwachten !). We krijgen er verhalen te horen waar je de haren recht van omhoog gaan staan !!! De muziek, de sfeer en het aangepaste interieur doet je kippevel krijgen. Zo meteen komt er hier één of ander spook uit de kast rollen...
Maar we gaan hier niet weg vóór alleer ik nog een foto gemaakt heb van de cursisten. Er word mij nadrukkellijk in het oor gefluisterd dat ik moet opletten wat ik doe, want anders zouden er wel eens spoken op deze foto kunnen tevoorschijn kunnen komen. Aan jullie om ze te zoeken...
Nog één dag hebben we tegoed. Morgen gaan we naar een katoenplantage. 't Is te zeggen...naar de overblijfselen ervan. Maar dat is een verhaal voor morgen. En zaterdag...dan gaan we terug naar huis.
Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag begint voor Niki de cursus en ik ga alleen op stap. Het is voor de 2de dag op rij heerlijk wandelweer (+/- 20°C) en daar ga ik eens lekker van profiteren. Maar eerst ga ik naar het museum en kijk...daar vind ik al de eerste bewijzen van de kantoenplantages en -verwerking...
Ook de historie van de burgeroorlog (1861-1865) tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Staten (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Civil_War) worden hier alom tentoongesteld en niet alleen werden de slaven gedwongen op de katoenplantages te werken, maar zij die konden ontsnappen gingen - zelfs vanaf zéér jonge leefdtijd - meevechten in de oorlog.
Eigenaardig...dacht ik nog één ogenblik dat dit museum enkel en alleen over die befaamde burgeroorlog en katoenplantages zou gaan, kom ik het andere moment oog in oog te staan met "de bank"... Nu weten jullie natuurlijk nog niet welke bank ik bedoel hé ! Wel...in de film "Forest Gump" zie je Tom Hanks (alias Forest Gump) op een gegeven moment op een bankje zitten wachten tot de bus komt om hem naar zijn vriendinnetje Jenny te brengen. Dat tafereel is in Savannah gefilmd op dít bankje.
Vermits ik beschik over mijn eigen exemplaar "Forest Gump", en die natuurlijk ook op het bankje zijn foto wilde hebben, doe ik er deze nog bij. Natuurlijk hebben we die pas een paar dagen later genomen, maar ik laat jullie de vergelijking maken...
Na het museum ga ik in de buurt van het hotel nog een beetje rondwandelen want Savannah is écht wel een mooie stad om dat in te doen. Ze is geheel opgebouwd uit "Squares" of vierkanten. En die squares zijn parkjes waar het heerlijk vertoeven is. Zeker bij dit lenteweertje ! Alle straten rond de parken lopen recht op recht en dat maakt als je de map van Savannah bekijkt, dat je allemaal kleine vierkantjes ziet. Da's ook weer gemakkelijk als je je moet oriënteren. (en al zeker als toeristje !).
In tegenstelling tot Utah hebben ze hier wél genoeg cafeetjes waar Dominique van de nodige hoeveelheid gerstennat kan genieten. Dit Brits café is deze week zijn stamkroeg
en daar krijgen we het gezelschap van de Nederlander Marcel (links) en de Canadees Michael (achter mij) die samen met Dominique de cursus volgen.
Midden tussen alle flessen achter de toog is er toch ééntje die me aanspreekt. Die als het ware roept tot ik kijk, die werkelijk in het oog springt... Heeft Pa hier iets mee te maken ? Schol !
Het is al laat als we terug in het hotel aankomen. Maar we hebben ons goed geamuseerd, hebben veel gelachen en sommigen (!) hebben veel gedronken...misschien wel té veel gedronken ! Morgen is het dag 2 van de cursus. Ik hoop maar dat iedereen op tijd opkan en dat ze een niet al te zwaar hoofd zullen hebben !
Dominique moet naar Savannah voor een cursus en we beslissen om er dan maar een weekje van te maken. Savannah is een stad in de staat Georgia die bekent is omwille van z'n slavernij in de jaren 1800. Nu heb ik al veel daarover gelezen en in films gezien, maar de geschiedenis van Savannah intrigeert me en ik ben blij dat ik meekan. De luchthaven van Savannah is er tenminste al eentje om "U" tegen te zeggen ! Klein, maar héél proper en netjes...
Ook onze kamer - waar we de eerstvolgende week onze intrek zullen in nemen - mag gezien worden en is iets helemaal anders dan die van Dallas Fort Worth (10 nov. 2009)
Omdat we pas laat zijn aangkomen hier in Savannah houden we het de eerste dag op een wandeling in de buurt van het hotel - op zoek naar dingen die we de volgende dagen kunnen gaan doen - en een lekker etentje. We kruipen op tijd in ons bed, want morgen willen we fris en uitgeslapen zijn om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Dag 2 gaat het meteen richting de binnenstad. We zouden er naartoe kunnen wandelen, we zouden een taxi kunnen nemen of de bus, maar we hebben iets nieuws gezien...een "pedicab". Da's niks meer of minder dan een "fietstaxi" ! En omdat dit iets is wat we nooit eerder gedaan hebben kiezen we hiervoor natuurlijk. Deze meneer brengt ons niet alleen op onze bestemming, hij geeft ons onderweg ook nog tekst en uitleg over de "zijn" stad...en da's natuurlijk mooi meegnomen, zo'n gids er gratis bij te krijgen !
Plaats van bestemming is dit gigantische gebouw...het "Community Center" of stadhuis.
Daar nemen we de lift naar de benedenverdieping en komen zo uit op "River Street". River Street is wat we in België aan zee "op den dijk" zouden noemen. Het is hier heel gezellig wandelen en je kan er letterlijk het ene winkeltje binnenlopen en het andere weer buiten.
Eén van de vele winkeltjes is de "Candy Store". Een snoepwinkeltje, een museumpje waar Coca-Cola treintjes boven je hoofd voorbij komen, een drankgelegenheid én een cremerie...alles in één klap.
Maar wie River Street zegt, begrijpt dat hier ergens een rivier moet zijn. Bij het zien van onderstaande foto van één van de toeristische boten moet ik spontaan denken aan het boek van Mark Twain "De avonturen van Huckleberry Finn" dat zich afspeeld in de periode van de slavernij en de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) tss. de Noordelijke en de Zuidelijke Staten.
Wat we hier nog gevonden hebben en wat ik helemaal niet (meer) wist is dat Savannah in 1996 de openingsceremonie voor de Olympische Zomerspelen in Atlanta organiseerde. Dit is een overblijfsel daarvan...
Savannah heeft nog andere beelden en monumenten. Eén van die beelden is "The Weaving Girl" (het Wuivende Meisje). Het is een standbeeld voor de "onofficiële begroetster van Savannah" - Florence Martus - die gedurende 44 jaar (1887-1931) - ieder schip dat in of uit de "Port of Savannah" voer - begroette vanuit haar huisje op Elba Island (een klein stukje land in de Savannah Rivier dichtbij de Atlantische Oceaan). Overdag deed ze dat met een zakdoek, 's nachts gebruikte ze een lantaarntje. En in die 44 jaar dat zij de wacht hield zou er geen enkel schip verloren gegaan zijn (aldus de legende).
Savannah is natuurlijk ook bekend om zijn plantages en katoenhandel. Over de plantages (die vooral draaiden op de rug van de hardwerkende slaven) én over de slavenhandel wordt hier NIET gepraat. Het lijkt alsof ze de hele toestand over slavenhandel en slavernij in de doofpot willen steken. Daar zijn wij natuurlijk niet mee gediend dus zullen we in de loop van deze week toch nog proberen ergens een échte plantage te vinden. Dit prachtige gebouw is een stille getuige van de katoenhandel (en z'n verscholen verleden).
We zetten een punt achter deze dag in een gezellig cafeetje (alias restaurantje) waar een heel vriendelijke meneer spontaan aanbied om een foto van ons 2-tjes te maken.
Morgen begint Dominique aan zijn cursus, dus ga ik er alleen op uit. Voor mij word het een dagje in het museum op zoek naar het verleden van deze stad.
Het is er dan eindelijk toch van gekomen...we hebben onze allereerste ski-les ooit gehad ! 't Is te zeggen..IK heb mijn eerste ski-les gehad. Wie regelmatig op deze blog komt lezen heeft een jaar geleden al kunnen lezen én kunnen zien dat Dominique het al eens gewaagd heeft om op die latten te staan. Dat is hem toen wonderwel goed meegevallen. Ik had op dat moment serieuse hoofdpijn en voelde me absoluut niet goed. Daarbij kwam dat ik eigenlijk schrik had om te vallen vermits ik een paar maanden later naar Leuven moest voor een rugoperatie. Maar...nu is het mijn beurt. Dominique heeft me gewaarschuwd...niet zozeer dat ik schrik moet hebben, maar wel dat hij erbij zal staan om mijn "gestuntel" op beeldmateriaal vast te leggen. Ik moet toegeven dat dát nu nét iets is wat ik NIET wilde horen !!! The place to be is "Wolf Mountain". Het is al een hele kunst om gewoon óp die dingen gaan te staan (en seffens moet ik ook nog die berg afgeraken...!)
Nadat de laatste instructies gaan we richting lift. Hopelijk valt dat een beetje mee !
Daar gaan we dan ! Richard - mijn "privé"-leraar (en vriend) zal vóór mij skiën en me wijzen hoe ik mijn "wedge" (wig) moet vormen om zo mijn snelheid zelf te bepalen. Jaja...ik weet het...voor jullie die dit lezen én die kúnnen skiën is het nu waarschijnlijk (net als voor Niki !) lachen geblazen ! Dit is voor jullie waarschijnlijk kinderspel, maar ik vind het écht wel akelig en het gaat me véél te snel allemaal. "Ooeeiii, aaaa, eeuuuuhhhh, bbrrr, iiiiiiieeeeeeee..." die geluiden producerend ben ik naar beneden gekomen.
Als we de 2de "run" maken lukt het allemaal al een beetje beter. Richard skiët nog altijd voor me, wijst me hoe ik die wedge moet houden en hoe ik mijn snelheid controleer. Mijn gekreun en gegil is gelukkig al wat minder geworden.
Héhé...na 2 keer naar beneden te zijn gekomen ZONDER te vallen (zelf het uitstapje uit de lift ging me wonderbaarlijk goed af !) ben ik écht wel fier over mijn prestatie. Ik wil het lot niet tarten en mijn relatie met mijn "geluksgoden" niet verder op de proef stellen en daarom hou ik het voor bekeken voor vandaag. Dominique is eraan voor de moeite...niks "op mijn gezicht gaan"...niks "dat wordt lachen, gieren, brullen met mijn gestuntel" ! Als bedankje mag hij wél nog effe een foto maken van mij en mijn leraar !
Thanks Richard for this amazing lesson ! I enjoyed it very much and I hope that you'll be there next time when we want to go skiing again because I want you to teach me more. I realy LOVED IT !!
In SLC op Temple Square hangen de kerstlampjes nog altijd. Dat is nu al ongeveer 5 weken en ook al zijn we al een paar dagen in 2011, het is en blijft fascinerend om daar 's avonds rond te wandelen. Wij zijn er vandaag eindelijk ook eens geraakt, maar het is "berekoud" ! Het vriest dat het kraakt en toch zijn we niet alleen. Mensen nemen graag hun tijd om hier een beetje te wandelen en foto's te maken.
De gigantische Mormonentempel - die in zijn gewone doen ook wel een gebouw is om "U" tegen te zeggen - lijkt te midden van al deze lampjes nog indrukwekkender !
We hebben vele foto's genomen in de grote tuin die de tempel omgeeft omdat we jullie willen proberen duidelijk maken hoeveel lampjes er wel in de bomen, de struiken en op de grond hangen en liggen. Met onderstaande foto lukt dat toch een béétje...
Bij Kerstmis en kerstlampjes hoort natuurlijk ook een kerstboom. Maar als de lichtjes boven in de boom het begeven, ben ik al héél blij dat ik hier geen lampjes moet komen vervangen. Stel je voor...
Al heel zeker géén Kerstmis zonder de H. Familie. Centraal in een hele grote vijver (die trouwens in de winter verwarmd wordt net als al de fonteinen hier op het domein !) staan deze witmarmeren beelden omgeven door een paar honderd drijvende lichtjes.
Dat de Mormonense Kerkgemeenschap geld heeft (véél geld heeft !) is overduidelijk. Wat zijn wij blij dat wij hun eletriciteitsrekening niet hoeven te betalen. Tevreden over ons beeldmateriaal, maar wel verkleumd van de kou, gaan we terug naar huis.
Binnen een paar dagen gaan we voor het eerst skiën dus...op naar het volgende verhaal ! Liefs, Ingrid
2011 begin ik begin natuurlijk met onze "Oud- naar Nieuwjaar" viering ! Dit jaar geen Internationals feestje, maar gewoon, gezellig en ontspannen thuis met onze Deense vrienden Michael en Marianne die jullie zeker al kennen uit vorige verhalen.
Voor ons geen groot diner waarvoor we uren aan tafel moeten blijven zitten, maar allerhande hapjes die we samen "à la minute" zullen klaarmaken zodat we de ganse avond kunnen genieten. "Kransekage" is het eerste hapje op het menu. Dat is een traditioneel Deens dessert, dat meestal bij speciale gelegenheden zoals bruiloften, dopen, Kerst- of Nieuwjaarsfeesten gegeten wordt. Het is gebakken marsepein met een deeglaagje er rond. Marianne legt er de laatste hand aan...
Bij Kransekage hoor je natuurlijk champagne te drinken ! En laat dát nu nét HET drankje te zijn dat ik nog het liefste heb...Als het 4pm is voor ons, is het middernacht (en dus Nieuwjaar !) in Europa. HAPPY NEW YEAR BELGIUM, DENMARK & EUROPE !
Het is nog een beetje te vroeg om vanaf nu de ganse tijd aan de champagne te zitten en dus heb ik voor een lekker "Paprika-soepje" gezorgd. Daarna maak ik : "Scampi's op een bedje van Guacamole" ! Marianne heeft er écht al zin in en kan niet wachten tot het klaar is. Zie je haar al glunderen ?
"Feta in de oven, Warme brie met frans brood en Breadsticks met Zwartewoud ham" zijn een paar van de andere hapjes die nog op het menu staan, net als "Krabburgertjes met Chili-limoensaus, toastjes met krabsla en Zalmhorentjes met een vulling van zachte kruidenkaas" (klinkt allemaal héél lekker hé !!)
We hebben nog vele uurtjes te gaan, maar we hebben ons ook voorgenomen - nu we toch aan't vieren zijn en de champagne tóch geopend is - om de ganse avond met iedereen mee te vieren en een glaasje champagne te drinken als het ergens ter wereld Nieuwjaar wordt. Dat beloofd...maar we hebben ons gelukkig rijkelijk voorzien van deze "godendrank" ! Tegen 10pm heeft het Nieuwe Jaar de oceaan overgestoken en we klinken op Kim & familie in Philadelphia !
Tussen al dat Nieuwjaar vieren, eten en drinken en weer maar eens klinken, maken we toch effe tijd om een gezelschapspelletje te spelen. Het is duidelijk...we hebben allemaal wel teveel gedronken maar er is er toch altijd íemand die probeerd te "foetelen" terwijl we er allemaal op toezien (niet waar Dominique ?) !
En dan is het eindelijk ook onze beurt om het Nieuwe Jaar te verwelkomen ! De mannen gaan het vuurwerk aansteken en volgens Dominique - die maar één keertje in het jaar rookt - doe je dat met een sigaar.
Laat het knallen maar beginnen...
Tijd voor wat gekheid (of is het dronkenschap ?) want Marianne en ik willen wel eens weten wat die mannen nu zo speciaal vinden aan een sigaar. Jakkes...zoiets vies...BAH ! Die mogen ze hebben (en houden !) hoor !
We hebben de buren "gewekt" want vuurwerk wordt hier niet zo rijkelijk afgeschoten als in bv. in België. Maar vermits ik zoveel mogelijk andere tradities wil kennen ben ik even bij Kim te raden gegaan. Zij vertelde me dat men hier in de States - op vele plaatsen - met potten en pannen of met deksels naar buiten trekt om daar dan zoveel mogelijk lawaai mee te maken ipv. vuurwerk af te steken. "Banging pots and pans" noemen ze dat hier. Of ze dat hier in Utah ergens doen weet ik niet, maar hier in onze buurt al vast en zeker NIET. Zodra het vuurwerk begint te knallen, komen onze buren stiekem aan het raam kijken. Liz, Dane en Christian zijn een paar van die moedig buren die het wagen wél korterbij te komen. Daarna komen ze gezellig mee naar thuis om verder te feesten.
Als de klok 2am aanwijst, krijgen we via skype bezoek van Joni & Lien. Voor hen is het 10u 's morgens en vermits onze Lien naar het 1ste leerjaar gaat én haar Nieuwjaarsbrief voor het eerst zelfgeschreven heeft, wil ze die natuurlijk ook voor ons voorlezen. Héérlijk vind ik dat, maar het raakt me ook ontzettend diep ! Ik voel weer maar eens dat ze toch wel ver van ons vandaan zitten. Ik mis hen...allemaal...en zéker op dagen als vandaag...!
Het hele feestje duurt tot +/- 3:30am. We komen tot de ontdekking dat we ongeveer 12 uren aan één stuk door gevierd hebben. Maar nu zijn we zo moe dat we er niet meer in slagen om nog wakker te blijven tot het - binnen zo'n 2-tal uurtjes Nieuwjaar op Hawaii is...jammer voor hen (en voor ons !)...maar wij kunnen écht niet meer ! Gelukkig blijven M&M slapen en hoeven ze niet meer naar huis.
Onze allerliefste, beste wensen voor een Gelukkig, maar vooral Gezond Nieuw Jaar, Ingrid & Dominique
Zo dacht ik dat ik hier alles voor dit jaar verteld had en zo komt er toch nog een verhaal bij.
Jullie weten toch wel dat Dominique en ik gitaarlessen volgen hé ? Wel...op 31 december verhuisd Gordon - Dominique zijn leraar - naar Boston. Hij gaat les volgen aan "Berklee College of Music" want hij wil zijn carriére als volwaardig gitarist verder uitbouwen. Omdat hij vertrekt, hebben we hem - samen met mijn leraar Daniel - uitgenodigd voor een gezellig, écht Belgisch, etentje (stoofvlees met frietjes !).
Nadat we gedaan hebben met eten, moet ik als 1ste laten zien én laten horen dat ik geoefend heb. Daniel heeft mij een aantal partituren van Kerstliederen gegeven, die ik nu ten gehore moet brengen. En al zeg ik het zelf...dat is me toch wel aardig gelukt ! Al dat eindeloos oefenen begint zo stilaan op iets te trekken.
Daarna is het de beurt aan Dominique maar net omdát Gordon vertrekt krijgt Niki nog eerst een beetje les en dan kan het "lawaai" beginnen. Jullie lachen met het woord "lawaai" ? Wel...ik kan je verzekeren als Dominique zijn elektrische gitaar "aan de gang gooit" dat het soms meer "gejengel" dan "muziek" is ! En Gordon staat er bij en ziet dat het goed is...
Als ze er alle 2 genoeg van hebben, willen ze gaan samenspelen. Helaas hebben we maar één elektrische gitaar (gelukkig voor mij !!!). Dus opteren ze voor een "quatre mains"...
Als afscheid krijgen we nog een "privé concertje" van Gordon. Tjonge, jonge...hij kan écht wel een ferm stuk gitaarspelen. Dit is géén "gejengel" meer en ik hoop dat Niki er ooit in slaagd om nét zo goed te spelen als Gordon ! En Daniel - die de mentor van Gordon was - staat erbij en ziet dat zijn "pupil" het toch maar ferm voor mekaar heeft ! We wensen Gordon in ieder geval héél veel succes in zijn verdere carrière. Wie weet zien we hem ooit nog wel eens ergens op één of ander podium, bij één of andere artiest...
Gordon, thanks for your friendship and for the lessons you gave to Dominique. We wish you all the best for the future. We hope that - if/when you become famous - you'll still remember us !
Vandaag, de dag na het afscheid van Gordon loop ik vlug effe de winkel in om een aantal dingen bij te halen voor ons "Oud- naar Nieujaarsfeestje" met de Denen Michael & Marianne. Maar groot is mijn verbazing als ik in de winkel NIKS, maar dan ook écht NIKS meer zie dat doet denken aan Kerst of Nieuwjaar. Integendeel...hier is het overal al Valentijn ! En dat terwijl het overmorgen pas Nieuwjaar is...
Blijkbaar gaat de tijd voor de Amerikanen niet snel genoeg. Voor ons wel hoor (en soms wel een beetje té snel als je het mij vraagt) ! Soms lijkt nog maar alsof we hier vorige week pas zijn toegekomen. Maar...we hebben het hier écht wel naar onze zin !
De aloude traditie in Duitsland wil dat je de Kerstboom pas één dag vóór Kerst optooit. De traditie in Amerika wil dat je die al een maand op voorhand zet. En wat doe je nu als een Duitser trouwt met een Amerikaanse ? Wel...dan zoek je die "gulden middenweg" hé. Onze vrienden Dieter & Cindy zijn zo'n koppel. Zij hebben van al die Kersttradities hun eigen interpretatie gemaakt. Hun boom wordt één week op voorhand gezet en voor die gelegenheid nodigen zij vrienden uit om samen de kaarsen in de boom aan te steken.
Dat het wel degelijk échte kaarsen zijn maakt het hele gebeuren nóg romantischer.
Na het aansteken van de kaarsen worden alle genodigden officieel "verwelkomd" door de gastheer en -vrouw in typisch Duitse klederdracht. Hij in "lederhose", zij in een "dirndl".
Ieder van ons krijgt een stapeltje papier met zowel Duitse als Amerikaanse Kerstliederen op want nu gaan we "Carols" zingen. Eerst nog effe een "gluhwijntje" drinken om mijn stemmetje een beetje te smeren en Niki beloofd om een aantal foto's nemen. Alleen heeft hij precies al teveel aan de gluhwijn gezeten...
Iedereen doet zij uiterste best om mee te doen, maar "als de wijn is in de man, dan is de wijsheid in de kan" is een gezegde dat hier vanavond zeker op zijn plaats is. En natuurlijk zijn het altijd diezelfden die zich een beetje serieus moeten houden want zij zijn straks de "designated drivers" (de chauffeurs).
Kerstmis vieren we dit jaar gewoon, gezellig met z'n 2-tjes thuis en dus zal dit waarschijnlijk mijn laatste verslag voor dit jaar zijn. Daarom wil ik van de gelegenheid gebruik maken om jullie allemaal een Zalige Kerstmis en een Gelukkig, maar vooral Gezond, Nieuw Jaar 2011 toe te wensen ! Dat doe ik met het Kerstkaartje dat ik maakte voor onze kleindochter Lien
Het Oude jaar uitwuiven en het Nieuwe verwelkomen doen we samen met de Denen Marianne & Michael hier in huis. Eerst gaan we de ganse namiddag samen kokerellen zodat we daarna samen kunnen genieten van alles wat we klaar gemaakt hebben. We houden een kleine halte om 4pm Utah tijd. Het is dan zowel in België als in Denemarken middernacht en dus Nieuwjaar ! Voor ons de hoogste tijd om een 1ste fles champagne te kraken en een glas te drinken op jullie gezondheid ! Een 6-tal uurtjes later (voor ons 10pm) zullen we de 2de fles openen want dan is het bij Kim & familie - in Philadelphia - Nieuwjaar. Nog 2 uur later (bij jullie is het dan al 8u 's morgens) is het hier pas Nieuwjaar en is fles nummer 3 aan de beurt. Dan kunnen we ons eindelijk eens "tegoei" laten gaan (M&M blijven tóch slapen !). Het beloofd een gezellige avond te worden met maar liefst 3 keer Nieuwjaar vieren (haha !). Natuurlijk zullen er foto's genomen worden en natuurlijk zal er een verhaal van verschijnen op mijn blog...het 1ste nieuwtje voor volgend jaar !
Ik hoop dat jullie volgend jaar evenveel blijven lezen op mijn blog. Dat betekent immers dat er voor ons zéker evenveel te beleven valt als dat dit jaar het geval was. Maar geneer je niet om ook eens iets in mijn "gastenboek" (rechts op deze blog) neer te pennen of achter te laten. Wij lezen die reacties - op de foto's of op de verhalen - héél erg graag en kijken er ook altijd weer naar uit.
Het ga jullie allemaal bijzonder goed in 2011 !!! Ingrid
