Sinds we 3 jaar geleden onze 50ste verjaardag samen vierden, hebben we er de gewoonte van gemaakt om mekaar minstens 1 keer per jaar terug te zien. Vanaf het moment dat Dominique en ik de 1ste keer terug naar België gingen heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt om mijn leefdtijdsgenoten via een simpel emailtje uit te nodigen bij Dirk (iemand van ons "Clubje" die een eigen café heeft) voor een gezellig "onderonsje". Zo dus ook deze keer. Helaas was de opkomst niet zo groot als de vorige keer, maar het is zéker zo gezellig geweest om hen terug te zien...Josseline, Marie-Thérèse, ik & Dorette.
Dirk, Josseline en ik zijn een beetje de stuwende krachten achter ons Clubje. Wij hebben 3 jaar geleden (toen nog samen met Rudi) er voor gezorgd dat onze klasgenoten (van héél lang geleden) een onvergetelijke dag en een geweldig feestje voorgeschoteld kregen. Dit trio (want Rudi heeft jammer genoeg geen tijd meer hiervoor) is nu al aan 't bekokstoven wat we zullen gaan doen als we er 55 worden en natuurlijk horen daar de nodige "vergaderingen" bij (waarvan dit de 1ste was). De volgende vergadering(en) zullen via skype moeten gebeuren want ik kan helaas niet zomaar effe afkomen hé !
En terwijl wij daar zo samenzitten komt een neef van Dominique ook nog effe binnegewaaid. Stefan en Niki zijn beste maatjes en natuurlijk hebben ze mekaar - na zolange tijd - veel te vertellen !
Bij avonden zoals deze wéét ik al op voorhand dat ze een beetje uit de hand gaan lopen en deze is niet anders. Veel plezier, goed gezelschap en het nodige gerstennat maakt natuurlijk ook dat je niet na een paar uurtjes afscheid kan/wil nemen. Vermits we nog bijna 3/4 uur moeten rijden, willen we toch proberen om op tijd te vertrekken. Helaas, pindakaas...we zijn eraan voor de moeite want het wordt toch nog 1 uur 's nachts als we moe maar tevreden ons bed inkruipen. Maar het was gezellig...dat wel !
En morgen ? Wel morgen moeten we noodgedwongen al beginnen afscheid nemen. De eerste bij wie dat moet gebeuren is mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Volgende keer dat we terug komen zal voor hun huwelijk (23 december) zijn. Een geweldige gebeurtenis waar we graag de lange reis voor maken !
Schoonbroer Luc wordt 50 vandaag en dat zal hij geweten hebben ! Vanavond gaan we hem uitgebreidt vieren, maar eerst hebben we nog een afspraak met de "Woepemoakers van KB". Dat zijn niemand minder dan de collega's van Niki toen hij nog in Kleine Brogel werkte. Dit olijke 4-tal (inclusief Dominique) heeft sinds jaar en dag een toch wel speciale band. Ieder van hen had ons uitgenodigd om bij hen thuis langs te gaan zodat ze een beetje konden bijkletsen. Maar omdat dat écht niet haalbaar was - we hebben er gewoon geen tijd voor - hebben we met hen een afspraak op een terrasje van een café in Hasselt. Er wordt in de volksmond steeds maar weer de vinger gewezen naar vrouwen en naar het feit dat die altijd er-op-los-tetteren. Wel...ik kan jullie verzekeren dat het bij deze "heren" niet anders was hoor (vraag maar aan Greta) !!! Voilà, daar zitten we dan...bijna netjes op een rij : Greta, ik, Patrick (Chick voor de vrienden), Guy(ke), Niki en Patrick (beter bekend (of moet ik zeggen "berucht" ?) als Angel).
Na veel gepalaver (o.a. nog maar eens over 't werk...amaai !) moeten we helaas afscheid nemen want we moeten ons op weg zetten naar het feest voor Luc. Ook voor hem heb ik het nodige kaartje bij
En hier is hij dan...ons "feestvarkentje van de dag" !
Bij een verjaardag hoort een taart. En bij deze speciale verjaardag natuurlijk ook !
Maar wat ik - na al die jaren dat ik Luc al ken - nog niet wist is dat hij ook nog kan zingen ! Hela !!! Een verborgen talent in de familie ! Luc heeft de voorkeur voor één bepaald liedje dat hij ten gehore wil brengen..."De Kikker". Ik geef jullie écht alleen maar de titel, meer niet. Anders zou de verrassing er compleet vanaf zijn als jullie ooit de gelegenheid zouden hebben hem bezig te zien en te horen...
De eerste week van ons verblijf is alweer een feit en behalve 2 etentjes in het weekend (waarvan alweer geen foto's...doeme toch !) is er voor zaterdag en zondag niet veel anders gepland. Daar zijn we niet rouwig om want het is al druk genoeg geweest (en het is nog niet gedaan) !
Ons Lientje heeft een mijlpaal in haar jonge leventje bereikt. Vandaag 2 juni 2011 doet ze haar 1ste Kommunie. Voor het eerst mag ze Jezus in haar hartje ontvangen. De dag begint met een misviering waarin al de kinderen van haar klasje centraal staan. Het zijn zij die de hele misviering verzorgen met liedjes, teksten en als afsluiter een bloem voor de mama's. In de kerk mogen uiteraard geen foto's genomen worden - dat zou de kommunikantjes teveel afleiden - maar buiten kan dat natuurlijk wél.
Het feestje is er eentje geworden om "U" tegen te zeggen. Mama Joni en papa Rob hebben gekozen voor een BBQ waar de hele familie op uitgenodigd is. Dat het gezellig was hoef ik hier niet onder stoelen of banken te steken. Papa Rob en Lien willen best wel effe poseren voor Oma Nana
Natuurlijk wordt er ook tafel per tafel een foto gemaakt. Dit is familie Hendrickx (vlnr.) : Peter & Christy, Lea & Fredje, Dominique & ik, Ma & Pa, Niki zijn mama en Erwin & Bettie (die de foto maakte).
"Le moment suprème" zijn er eigenlijk 2 geworden. Het eerste is als Joni binnenkomt met het ijslammetje, want dat vindt Lien natuurlijk fantastisch. Lien geniet zichtbaar van al die aandacht
Het 2de "grote" moment is als de taart - die Moeke (de andere oma) maakte - binnengereden wordt. Hmmm...wat is me dat een lekkere taart ! En vooral...wat heeft ze dat mooi voor mekaar gekregen !
Een foto van Lien met haar lievelings nichtje Chari hoort uiteraard ook nog bij deze reeks
Bij een 1ste kommunie horen foto's als herinnering aan deze speciale dag. Om die te maken hebben Joni en Rob niet gekozen voor de traditionele foto's van een fotograaf, maar zijn ze met z'n 3-tjes naar zee getrokken en hebben daar op het strand en in de duinen wel ongeveer 200 foto's gemaakt. Nogal logisch dat het moeilijk is om daar de mooiste uit te kiezen !! Ik heb voor mezelf een keuze gemaakt van een 5-tal foto's die ik jullie wil tonen (welliswaar zonder kommentaar dit keer !) en het is aan jullie om uit te maken welke van deze foto's voor jullie de mooiste is van dit "fotomodel in spé" !
Oma Nana zijnde - en voor iedere gelegenheid kaartjes knutselend - heb ik er ook nu eentje klaar voor ons oogappeltje. Lieve schat, je Oma Nana en Opa Niki zijn héél trots op jou en wensen je van harte een hele dikke PROFICIAT met je 1ste kommunie. We hopen dat je dit kaartje nog lang bewaard !
Héhé...het is eindelijk zover...we gaan terug naar België na net ietsjes meer dan 1 jaar ! Mijn vriendin Winnie en haar man Werner zijn zo lief geweest om ons onderdak te verschaffen voor die 14 dagen dat we in 't land zijn, dus wil ik ook graag dat jullie effe met hen kennismaken. Voor één keer gaan ik ze voorstellen van rechts naar links : Winnie, Lauren, Werner, Andreas en wij met z'n 2-tjes. Lieve Winnie en familie...een hele dikke MERCIE voor jullie gastvrijheid, want niet iedereen zou dit zomaar doen !
We zullen echter niet veel bij hen zijn, want volgens mijn agenda gaan we het razend druk hebben. We hebben zoveel afspraakjes en er zijn zoveel mensen die ons persé willen zien dat ik het allemaal al láááng op voorhand in mijn agenda genoteerd heb. En nu barst die als het ware uit z'n voegen !
Eerste afspraakje - op zondagmiddag 29 mei - is er eentje met de familie van Dominique. Helaas hebben we het fototoestel vergeten (tja...de jetlag zeker ?) en hebben we van dit gezelschap (voorlopig) géén foto's. Die maken we later wel. 's Avonds staat er een BBQ gepland bij Christy & Peter die 1 jaar getrouwd zijn. Proficiat jullie 2-tjes (ook hier...jammer genoeg geen foto's van !). En zoals je ziet, heb ik niet overdreven. We vliegen meteen van het ene feestje naar het andere !
Maandag 30 mei zijn mijn ouders precies 58 jaar getrouwd zijn. Daarom hebben wij hen getrakteerd op een etentje. Ma, Pa...via dit kleine berichtje van harte proficiat !
De dag daarna (31 mei) is het onze "girls-night-out". Samen met mijn vriendinnen Annie, Josseline en Gerty ga ik naar Tongeren. We hebben héél wat bij te kletsen en dat doen we ook weer met...een etentje. Het gaat er héél gezellig aan toe en jongens...wat ben ik blij hen alledrie terug te zien !
Dit soort "avondjes-uit" zijn zo stilaan een heuse tradities aan 't worden. Nog zo eentje is een etentje met de ex-collega's van Make-A-Wish België. Ik stel het hele gezelschap graag aan jullie voor : vlnr. Veroni, Denise, Niki, Peter, Anja, Lauren, Winnie, ik, Jozef en Werner.
Morgen is het feest voor onze kleindochter Lien. Ze doet haar 1ste kommunie ! Amaai, wat wordt ze groot. Het lijkt nog maar de dag van gisteren dat ze geboren werd...
Dinsdag 24 mei, is de dag eindelijk aangebroken dat we naar het-van-vorig-jaar-uitgestelde U2 concert gaan !!! Het optreden is in het openlucht stadion van de "Utes" (het stadion waar de opening van de Olympische Winterspelen 2002 plaatsvond) in Salt Lake City. Het voorprogramma is "The Fray". Een blik van de zanger aan de piano op het groot scherm (en wij natúúrlijk op de voorgrond !).
Onze Portugese, zéér patriotistische, collega Luis en eega Filippa zitten enkele rijen achter ons.
Het podium van de "360° Tour" is prachtig zodat de kijkers optimaal kunnen genieten. Maar ook de klank is fantastisch goed (voor een openlucht concert) ! Het grote projectie scherm is rond (vandaar de naam "360° Tour") met een uitstekende beeldkwaliteit.
Omdat ik op voorhand de lay-out van het podium bestudeerd had, heb ik tickets gekocht die zich eigenlijk aan de achterkant van het podium bevonden aan $30/stuk. Wat helemaal niet erg is want het resulteert in mooie plaatjes zoals deze van Bono die ons komt begroeten !
De bekende hits worden aan 1 stuk door afgehaspeld en levert ook spectaculaire beelden op.
U2 is enorm begaan met Amnesty International en na een pleidooi van Bono wordt er - in teken van - een nummer gespeeld met de nodige animatie en kaarslicht uiteraard.
Al bij al een fantastisch mooi concert en een "tick in the box" voor al dié dingen die we willen zien en doen terwijl we hier in de States wonen.
Ons Int. bowling seizoen wordt traditioneel afgesloten met een BBQ. Dit gezellige dames compagnieke zijn vlnr. Manuela, de kleine Veronica, Janet, Silke en Filipa. Met andere woorden...Duitsland, Italië, Israël, Italië en Portugal netjes "zusterlijk" op een rij en België (Niki) maakt de foto !
Bij aankomst in de Lodge Cabin houden we het voorlopig nog droog, maar eens Niki naar buiten trekt om te bakken, begint het te regenen (blijkbaar ook een traditie vanaf vorig jaar !). Kijk dat maar eens aan...de arme schat...je zou er moedeloos van worden want iedereen snakt hier naar eindelijk droog weer ! Het heeft de afgelopen tijd zoveel geregend dat ik me soms in België waan (haha !). Het is dit jaar dan ook écht wel uitzonderlijk nat voor Utah. Zoiets hebben ze de afgelopen 150 jaar niet meegemaakt.
Binnen gaat het er zoals gewoonlijk wél heel gezellig aan toe.
Nadat iedereen rijkelijk voorzien is in spijs en drank, is het tijd voor de prijsuitrijking ! We zijn benieuwd, want dit is het eerste jaar dat "The 4 Queens" (onder leiding van "Biebieke" als teamcaptain) deelneemt en we hebben toch wel één en ander te bewijzen. Eén voor één worden mijn teamgenoten naar voor geroepen. Sarah heeft de prijs van "Most Improved female player", Janet die van "Highest Handicap female player" en Manu is "Highest Game female player". En jongens...hoe zit het met mij ? Hebben jullie mij vergeten ? Ik bibber en beef tot het verlossende seintje gegeven wordt..."Third price for the best team goes to.....The 4 Queens" ! Yes....we hebben hem...één van de felbegeerde trofeeën en ik heb de eer die in ontvangst te nemen ! Onder luid applaus worden we alle 4, mét onze bekers naar voor geroepen voor de foto. Nu moet je weten dat we het ganse seizoen - telkens als iemand van ons goed speelde - luidkeels het liedje "That's the way, aha, aha, we like it, aha, aha" gingen zingen. En wat gebeurd er nu...iedereen zingt dat zelfde lied nu voor ons !!!
Nog vóór ik terug aan tafel zit, schieten er onverwacht een aantal mensen mijn richting op die het allemaal op mijn beker gemunt hebben, maar...da's dan wel zonder mij gerekend, die krijgen ze mooi NIET ! Die beker is van mij en ik geef hem écht niet meer af ! Als we dit resultaat 3 jaar na mekaar kunnen blijven volhouden is de beker definitief van ons (van mij dus...want ik ben de Captain !).
Dominique is intussen aan 't "socialisen" met Philippe "den Dobby", één van zijn voorgangers hier in Utah. Hij had tot 7 jaar geleden dezelfde taak en verantwoordelijkheid die Niki nu heeft. Die 2 hebben mekaar dus héél veel te vertellen.
Het wordt intussen wel eens de hoogste tijd dat ik jullie voostel aan Federica. Zij is de dochter van onze Italiaanse vrienden Roberta en Piëtro. We hebben een zodanig goeie relatie dat ze me altijd op feestjes komt zoeken omdat ze me weer één en ander te vertellen heeft. Nog zo iemand die vindt dat alle geheimpjes bij deze "surrogaat Oma" wel veilig zijn...
Anja (in het midden) is één van de dames waar we dit jaar afscheid van moeten nemen. Het is voor haar de laatste Bowling BBQ en ze heeft het precies toch wel een beetje moeilijk. Maar ze verhuisd terug naar Nederland (en dichtbij de Belgische grens !) dus deze lieve vriendin gaan we zeker nog terug zien ! Manu (rechts) is de 2de die terug gaat naar haar land van herkomst. Zij verhuisd naar Duitsland (en ook dicht bij de Belgische grens !) en ook voor haar is dit één van de laatste feestjes. We hebben het er net over gehad om mekaar terug te zien in Europa en komen tot de conclusie dat zoiets het gemakkelijkste zal zijn om mekaar bij ons thuis te treffen eens ook wij weer terug in België zullen wonen. Meteen komt bij mij het besef dat ook wij bijna halfweg ons verblijf hier zitten...ja hoor ! Zo snel gaat dat...als we in december naar België komen voor het huwelijk van Jo & Antje, zijn we écht al halfweg ons verblijf hier !
Wouter - de nieuwe Nederlander die hier vorig jaar toegekomen is - kan het niet laten en mengt zich in het gesprek. Hij is een bovenste beste kerel die écht nooit om een grapje verlegen zit, maar hetgeen hij me dit keer aan 't vertellen is, is écht niet voor herhaling vatbaar. Jeetje, wat hebben we plezier (maar dat is ook wel altijd het geval als hij ergens in de buurt is) !
Na afloop van het feestje moet er natuurlijk nog opgeruimd en gepoetst worden. Iedereen draagt zijn/haar steentje bij want vele handen maken het werk licht, maar Dominique en Anja zijn dé poetsers bij uitstek. Ze vegen, wrijven en dweilen alsof het een lieve lust is. En alhoewel het al laat is (bijna 1am), is er toch nog altijd wel plaats en tijd voor een foto.
't Zal vreemd zijn, want de volgende Bowling BBQ zitten we hier met een compleet ander gezelschap ! We gaan niet minder dan 9 nieuwe families (van evenveel landen) verwelkomen tussen nu en oktober.
Een beetje een rare titel ? Laat ik het jullie dan maar eens effe uitleggen. HOSC betekend zoveel als de "Hill Officers Spouses Club" wat wil zeggen "Club van de Officiersvrouwen van Hill" (en da's de naam van de basis). Ik ben één van de "boardmembers" (stafleden) geworden op onnoemelijk veel aandringen van de echtgenote van Generaal Bush (dé GROTE meneer -letterlijk én figuurlijk - hier op de basis !). En tegen zo'n belangrijk iemand zeg je natuurlijk niet zomaar "neen" hé !
De Dames van HOSC doen aan sponsorwerving voor goede doelen (en da's dan weer een kolfje naar mijn hand) en er worden honderd en één dingen georganiseerd voor de vrouwen van de militairen die dikwijls lang en alleen met de kinderen hier op de basis wonen, omdat hun man op één of andere zending is. Zo hebben ze een babysitdienst, worden er gelden vrijgemaakt voor studiebeurzen, zorgen ze voor opvang zowel voor moeder als voor de kids indien nodig enz. Omdat ik vanaf dit jaar verantwoordelijke ben voor het Internationaal Buffet en omdat de Dames van de HOSC daar blijkbaar uit afgeleid hebben dat ik niet op mijn mondje zou gevallen zijn (hoe zouden ze dáár nu bij komen ?!) hebben ze mij aangesproken om als tussenpersoon te fungeren tussen hen en de Internationale Dames. Puur uit curieusiteit ben ik eens een kijkje gaan nemen op één van hun vergaderingen (het was meteen ook de laatste van dit werkjaar) en daar werd ik prompt uitgenodigd om naar "the Garden Party" (bij Generaal Bush thuis !) te gaan. Zo'n poepsjieke gelegenheid laat ik niet zomaar aan m'n neus voorbij gaan hoor ! De party staat in het teken van het huwelijk van Prins William en Kate Middleton en komen er hoeden, kleedjes en handschoenen aan te pas. Ik heb me voor die gelegenheid helemaal opgetut en ben er klaar voor
We worden als ware "High Society" op de "Royal Ascot Race" ontvangen door de aftredende, hoogzwangere voorzitster Jennifer (rechts) en de nieuwe voorzitster Nichole (links)
Het heeft de afgelopen dagen (weken !) veel geregend, maar vandaag schijnt het zonnetje en het is aangenaam warm. Gelukkig maar want een "Garden Party" die binnenskamers moet doorgaan is ook niet dát ! Jennifer neemt mij "onder haar vleugels" en zorgt ervoor dat ik met iedereen kennis maak. Als een echt "kloekhen" bekommert ze zich om mij. Wat een schatje !
Hoe later de avond hoe schoner het volk ? Ook dat spreekwoord kennen ze hier blijkbaar want als iedereen bijna klaar is om weer naar huis te gaan, komt Generaal Bush thuis van een zending. De arme man krijgt meteen een 5-tal fototoestellen in de handen gedrukt en hij mag onmiddellijk aantreden als fotograaf van dienst. Maar er zouden wel meer mannen staan te springen om deze groep lieftallige schoonheden te fotograferen, denk ik. Of niet dan ?
En ja...jullie hebben het goed gezien ! Er is inderdaad welgeteld één man in ons midden. Zijn vrouw is militaire en vandaar...Ik vermoed dat ik in deze groep "mijnen draai" wel zal vinden.
Dat klinkt zoals die film van Alfred Hitchcock maar zo erg is nog niet hoor ! Integendeel...deze "birds" zijn écht wel de moeite waard om uit te loeren en om jullie te tonen (er komt wél het nodige geduld aan te pas...zucht !). We hebben er dit jaar wel héél lang moeten op wachten, maar vandaag zijn ze er weer...de "Hummingbirds" (kolibries). In België wordt wel eens gezegd dat één zwaluw de zomer nog niet maakt, maar hier is algemeen geweten dat - zodra de 1ste kolibrie zich laat zien - de zomer begint ! En kijk...daar is hij...onze 1ste kolibrie van 't jaar ! Nog héél voorzichtig en héél schuw, maar dat zal wel heel snel veranderen eens hij beseft dat hij hier goed gevoederd wordt ! Ik heb een website gevonden voor de nieuwsgierigen onder jullie die er graag meer willen over weten : http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolibries
Maar we hebben nog meer fladderende bezienswaardigheden. Eerst wist ik écht niet hoe ik jullie precies moest uitleggen wat voor mooie vogels we in onze achtertuin zitten hebben, maar met heel veel geduld heb ik er een paar foto's van kunnen maken. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een naam en een beetje meer uitleg (jongens wat is het internet toch een makkelijk iets !). Onze nieuwste aanwinst aan onze birdfeeder heet "The Lazuli Bunting" (http://en.wikipedia.org/wiki/Lazuli_Bunting)
Mooi hé !! Met 10-tallen tegelijkertijd strijken ze neer op onze voederplaats en dan is het een gekwetter om ter hardst. Da's nu eens wat anders dan mussen ! Alleen al het bestuderen en proberen foto's te maken van al dat moois neemt tijd in beslag. Dit gezegd zijnde ga ik hier nu toch maar afronden want er moet zo af en toe ook nog eens een beetje gepoetst worden hé ! Ingrid
Vorig jaar kwam ik in België aan op Moederdag en kon ik onze mama's persoonlijk proficiat wensen. Dit jaar zullen ze nog een beetje geduld moeten hebben, maar binnenkort zijn we er weer. Maar omdat het vandaag Moederdag is, willen zowel Niki als ik onze Mama's langs deze weg van harte PROFICIAT wensen. Daar hoort op z'n minst een kaartje bij dus...Dames...deze is speciaal voor jullie maar ook voor alle Mama's die deze blog lezen zoals mijn dochter Joni die zelf ook Mama is !!! Proficiat aan allen !
Het wordt vandaag een extra dag met bloemen en geschenken die zeggen met een lied en lach dat wij altijd aan je denken
Op 4 Mei is er een Metal feest in Salt Lake City, want ACCEPT (www.acceptworldwide.com) komt namelijk optreden met in het voorprogramma SABATON (www.sabaton.net) en ook nog 2 lokale bandjes. Uiteraard wil ik dit niet missen (vermits ik die Duitse Metalband nooit live aan 't werk gezien heb) en ga ik ernaar toe met mijn Deense vriend en buurman Dane. Als we tegen 18u toekomen (het begint pas om 20u) mogen we van de manager zelfs naar de VIP Meet & Greet vermits we (zogezegd) speciaal van Europa komen.
Uiteraard maken we hier gretig gebruik van en laat ik mijn CD "Blood of the Nations" signeren door de band en tevens ook de VIP poster, waarmee Dane staat te pronken.
Na de handtekensessie mogen de VIP's (!) met de band op de foto, mega-benkelijk-cool !!!
Tussen neus en lippen vermeld ik effe (aan de band uiteraard !) dat ik plectrums verzamel, waarop Wolf me verteld dat ik maar vooraan moet staan. Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat is dat ik van Wolf Hoffman en Peter Baltes "stage used" plectrums heb gekregen.
Ook van de vorige Zweedse band SABATON heb ik een plectrum kunnen vastkrijgen, gewoon gevonden op het podium na hun optreden. Hier een kiekje van hun Mohawk frontman en gitarist.
Na afloop heb ik nog met hun roadie gebabbeld en van hem kreeg ik een handvol plectrums oa. van Frank Herman (de verzameling is compleet !!). Het barmeisje vonden we zo sympathiek, dat we er spontaan mee op de foto wilden (voor haar ogen??)
Ons volgende concert staat reeds gepland is niemand minder dan U2 op 24 Mei a.s. in SLC.
We zijn een paar dagen terug van Mexico en dat verhaal hebben jullie al kunnen lezen want ik ben eindelijk door die +/- 600 foto's geraakt.
Héél erg curieus naar jullie reacties zijn we eens gaan lezen in mijn gastenboek. Maar...wat jammer nu ! Er zijn maar 4 mensen geweest (waarvan 3 in het gastenboek en 1 reactie op de tekst) die gereageerd hebben op onderstaande tekst ! We hadden nog zóóó graag gelezen én geweten wat jullie van het blog vinden. Ik ga van deze blog - van jaar tot jaar - een boek maken. Bij onze "terugverhuis" naar België zullen we dan in totaal 5 boeken hebben die ons hele "Amerika Avontuur" van naaldje tot draadje uitleggen. Een hele mooie herinnering...maar daar horen natuurlijk ook jullie reacties bij ! Bij deze dan ook "hartelijke dank" aan Katrien, Marie-Thèrése en Dirk voor jullie berichtje (na de oproep) in het gastenboek én aan Bart voor de reactie rechtstreeks op die oproep ! Natuurlijk ook "dank" aan al diegenen die dat in het verleden al deden, MAAR...er mag graag nog meer (en regelmatig iets nieuw) bijkomen !!
Nu kan ik mij ook voorstellen dat er misschien mensen zijn die misschien helemaal niet wéten hoe ze iets in mijn gastenboek moeten zetten. Laat ik het daarom eens precies uitleggen...
Rechts op deze pagina zie je een foto van ons tweetjes. Daaronder staat "gastenboek". Via de knop "Voeg toe" kom je rechtstreeks in het gastenboek waar je alle reacties kan gaan lezen (voorlopig zijn het er "slechts" 97 en dat is weinig als je weet dat er al ongeveer 17.000 keer naar mijn blog "geklikt" is). Op die pagina moet je je naam, emailadres, een titel en je eigen tekst invullen (alles waar * bij staat ben je verplicht in te vullen !). Als je dat allemaal gedaan hebt, moet je ook nog de veiligheidscode opnieuw ingeven en daarna kan je je reactie insturen. Die code dient enkel en alleen maar om te weten of je wel degelijk een "bezoeker" bent en geen machine die "spam" rondstuurd. Links op deze pagina staat een knop "Email mij". Als je daar op klikt kan je ons ook een berichtje sturen maar dat komt aan op mijn emailadres en NIET in het gastenboek. Verkiezen jullie dat ? Geen probleem maar die emails komen ook wel in ons boek te staan hé !
Voilà...it's as simple as that en reacties zijn altijd van harte welkom !
Het is zover...we gaan terug naar huis. Maar toch wil ik jullie ook wel eens de keerzijde van die mooie vakantie-plekjes laten zien. Wij (de "rijke" toeristen) krijgen altijd en overal alléén maar de mooie kant van het plaatselijke dorpje of de stad te zien. Er is helaas ook een minder mooie keerzijde. Bekijk maar eens hoe die mensen daar in Mexico écht leven. Of wat dacht je van dit mooie huisje...??
Zie je wel dat er écht wel mensen in wonen en léven ? De was hangt nog op de draad...
Hoe korter we bij een volgende stad komen, hoe beter de huizen beginnen uit te zien. Op de volgende foto zie je het plaatselijke speelgoed-souvernier-kranten-winkeltje. Vraag me niet wat die 2 bobbels op dat bord betekenen...dát zoek je zelf maar uit !
En dan de "hoofdstraat" ! Wellicht is er iets te doen want de "winkelwandelstraat" is afgezet en een agent houdt het verkeer in de gaten. Hij maakt er een erezaak van dat niemand hier doorrijdt. Misschien is er wel één of andere "kermiskoers" ? Wie zal 't zeggen...
En hier nog zo'n pracht van een huis. Geef toe, het ziet er wel al beter uit dan het 1ste huisje...
Eens we op de luchthaven zijn is al die miserie van die arme Mexicanen alweer bijna vergeten.
Jullie hebben in mijn verhaal van Savannah gelezen over de film van Forrest Gump. In die film willen Forrest Gump (Tom Hanks) en zijn vriend Bubba (Mykelti Williamson) een restaurant beginnen. Ze noemen het "Bubba Gump". Wel...op de luchthaven van Cancun hebben ze zo'n restaurant. We stappen letterlijk "in de schoenen van Bubba". Geloof je 't niet ? Bekijk mijn schoentjes dan maar eens...
Nog effe genieten van een laatste Pina Colada en dan zijn we weg.
Dominique wijst me op een spreuk waarvan hij vindt dat ze voor mij van toepassing is. Ik laat het aan jullie over om zelf je conclusies te trekken, maar ik heb er toch maar een foto van gemaakt ! Niet dat ik van mezelf vind da'k zo oud al ben, maar ik ben ook geen "sissie" !
En zo zijn we weer aan 't eind van dit verslag. Wat gaan we nog meer doen vóór we naar ons Belgiekske vertrekken ? Wel...Niki heeft nog een concertje gepland, ik moet nog wat kaartjes maken, deze blog zou nog moeten worden bijgewerkt enz. Enfin...er is nog genoeg om me mee bezig te houden hoor !
Zo heet de plaats waar ons hotel zich bevind. En vermits het onze laatste avond is én omdat er uitgerekend vanavond een marktje is wandelen wij er naar toe op zoek naar souverniers. Voor diegenene die ook al op vakantie geweest zijn, zijn dit bekende beelden...
Je kent het hé...vrouwen, winkelen, de markt...het wordt mannen wel eens teveel en gelukkig voor Dominique zijn er de nodige rustplekjes om al die winkelende dames gade te slaan.
Bij één van die kleine kraampjes vinden we hét geschikte vakantie-souveniertje voor Lien. Deze brave man maakt armbandjes op bestelling. We laten er eentje maken met haar naam en omdat ze in het 1ste leerjaar zit en leert lezen doen we er ook nog een bladwijzer bij.
Erg groot is de markt niet en na ongeveer een uurtje zijn we klaar. De man - die het armbandje maakte - stelt voor om een foto van ons te nemen.
Ziezo en nu gaan we terug richting ons hotel om de valiezen in te pakken. Helaas...onze vakantie is voorbij. Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt. Over welgeteld één maand zijn we (weeral) weg. Dan gaan we naar België voor het 1ste communiefeest van onze kleindochter Lien !
Ik had gezien dat ons hotel beschikt over een eigen duikcentrum van PADI " The Reef Marina" (http://www.thereefmarina.com/divecenter) en omdat ik het Open Water Diver brevet heb, wou ik hier mijn Advanced Open Water Diver (AOWD) examen doen. Na het inwinnen van de nodige informatie en het betalen van het inschrijvingsgeld kon ik er dus aan beginnen.
Totaal moest ik 5 duiken doen waarvan de eerste meteen een verplichte is namelijk de diepte duik. Hiervoor doken we naar een wrak de "Mama Vina", een garnalenschip, dat op bijna 30 meter diepte ligt. Op het bovendek kwamen we oog in oog te "staan" met een barracuda. Aan de onderkant van het schip - waar het overhelt naar rechts - vonden we een reuze langoustine.
Voor mijn volgende duiken gingen we naar de duiksites "Barracuda" en "Tortugas" om de schilpadden te bezichtigen. De proeven waren "Drift Dive" (oftewel afdrijven) en "Peek Performance Boyancee" (zweven). Omdat de zee enorm ruw was, hebben we wel eerst ongeveer 20 minuten moeten martelen en spartelen om in onze boot te geraken dat slechts 30 meter verwijderd was van ons ! Amaai...was me dat afzien ! Goed dat Ingrid er NIET bij was...zij had meteen rechtsomkeer gemaakt !
Voor de schildpadden was het meteen BINGO...
Toen we terug aan wal kwamen hing er een rode vlag en was het duiken in open zee meteen gedaan. Mijn instructeur besloot om de 2 laatste proeven af te nemen in de "Cenotes Dos Ojos" oftewel "Grot van de 2 Ogen". Toen we bij de Cenotes aankwamen werd mijn aandacht getrokken door een hele mooie vogel, waarvan ik jullie de naam moet schuldig blijven. Wie het weet mag het ons altijd vertellen !
Omdat er veel volk was, hebben we een omkleedruimte moeten improviseren en hebben we ter plaatse - op de parking - een striptease gedaan. We hadden wel ons zwemgerief al aan !
We zijn klaar om de grot te verkennen met serieuze lampen want het is er pikdonker!
Nog even wuiven vooraleer mijn laatste 2 proeven te beginnen (namelijk de Grotduik) en na een halfuur pauze, de verplichte Navigatieduik als finale.
Uiteraard werd er gevierd na het behalen van het AOWD brevet.
Het vervolg van onze "Mexico-vakantie" zal Ingrid verder vertellen.
Vandaag ga ik jullie een beetje wegwijs maken in Tulum. Vermits het een eindje verwijderd is van ons hotel worden we 's morgens al vroeg opgepikt aan ons hotel door "het busje"...
Tulum - die vroeger waarschijnlijk "Zama" heette - dateerd uit 564 en ligt in Quintana Roo op het schiereiland Yucatan. "Zama" betekend zoveel als "Ochtendstad" of "Stad van de Zonsopgang". Naderhand werd de stad "Tulum" (Mayawoord voor "muur") genoemd en dat verwijst naar de 4 meter hoge muur die rond de stad opgetrokken was. De stad ligt op een 12 meter hoge klif en kwam pas helemaal tot bloei tussen de 11de en de 15de eeuw als een zeer groot handelscentrum. Op zoek naar nieuwe territoria waren het de Spanjaarden die in 1518 langs de kusten van Mexico, deze stad ontdekten en op deze plek meerden zij aan...
Het grootste gebouw op deze site is "The Castillo" en is landinwaarts gericht (zoiets zou ik nooit gedaan hebben want nu missen ze het gigantische uitzicht op zee... maar ja...IK heb daar niks te zeggen hé !)
Uiteraard bevinden zich hier nog veel meer tempels en bijgebouwen. Sommigen zijn gereduceerd tot een hoopje op-mekaar-gestapelde stenen, maar anderen zijn dan weer in een veel betere conditie.
Zowel Dominique als ik worden regelmatig gevraagd om "fotograafke van dienst" te spelen voor anderen, maar op deze plek willen we ook wel eens een fotootje van ons 2-tjes. We vinden wel een gewillig slachtoffer om ons op de gevoelige plaat vast te leggen...het ene plezier is 't andere waard hé !
Het is bloedheet en wij besluiten dan maar om een terrasje gaan op te zoeken vóór we seffens weer die bus in moeten...maar anderen laten zich verleiden om via deze trappen naar de Caraïbische Zee te stappen. Naar beneden is niks maar...seffens moeten ze ook nog terug naar boven...pppppfffff !!!
En met nog een laatste blik op Tulum nemen we afscheid en gaan onze trip verder naar "Xel-Ha". Of wil je nog meer uitleg over Tulum ? Dat kan via http://nl.wikipedia.org/wiki/Tulum
"Xel-Ha" is een heel groot, natuurlijk aquarium waar zee- en zoetwater samenkomen. Men heeft hier dan maar een pretpark van gemaakt waar duizend en één dingen te zien en te doen zijn, maar je kan er uiteraard ook snorkelen want owv. de 2 soorten waters is hier een gigantische variëteit aan vissen te zien.
Bij aankomst aan het park worden we meteen begroet door een groep losgeslagen, wilde Maya Indianen die voor ons een dans (hopelijk is het geen "regendans") ten tonele brengen.
En ipv. dat ik altijd vraag of ik met de ene of de andere op de foto mag, is het hier nét omgekeerd...deze angstaanjagende kerel komt mij vragen om samen een fotootje te MOGEN maken. Maar zodra dát gebeurd is steekt hij wel zijn hand uit voor een "tipie, tipie" (centjes verdienen dus...verdorie !)
Hier gaan we seffens toch wel eens een beetje zwemmen en snorkelen hoor...het water ziet er zooooo fris en aanlokkelijk uit dat we de verleiding niet kunnen weerstaan. Dominique koopt nog snel een onderwatercamera om ook die onderwaterwereld eens op foto kunnen vast te leggen, maar ik kan jullie jammer genoeg geen enkle foto laten zien...Toen we terug kwamen van onze trip "waterspetteren" zagen we dat er water in het cameraatje gesijpeld was...JAMMER...geen enkele foto !!! Jullie zullen het dan maar moeten doen met een paar zichten op het waterpretpark...
En na zo'n vermoeiende dag verdienen ondergetekende en haar man toch écht wel en beetje rust ! We zoeken verkoeling onder de palmbomen. Kan je ons vinden ?
En deze knappe kerel kwam er gezellig bijzitten...hij zag er op toe dat we écht wel zouden rusten, maar dat hij zorgde er ook voor dat we op tijd terug wakker werden om zéker ons busje niet te missen !
Om jullie nog meer "curieus" te maken naar dit mooie park, doe ik er de website bij zodat jullie zelf eens op ontdekkingstocht kunnen gaan : http://www.xel-ha.com
Het grootste waterpretpark aan de Mexicaanse riviera is wellicht Xcaret en wij zijn er naar toe geweest om gaan te zwemmen met de dolfijnen ! JIEHA !!! Wat een ervaring ! Veel kan ik jullie daar niet over vertellen want dit moet je zelf gedaan hebben om ECHT te weten wat het is. We hebben wel enkele foto's gemaakt toen we net aankwamen. Daarna kon het niet meer want... eenmaal je je badpakken en zwemvest (ja...dat ben je verplicht !) aanhebt ga je het water in en dan staan er een 2-tal personen die foto's maken en het geheel filmen. Dat kan je achteraf kopen (vast en zeker een hele mooie herinnering voor mensen met kleine kinderen of voor hen die dit nog nooit gedaan hebben) maar wij hebben dit niet gekocht want ze waren ongelooflijk duur. Voor ons was het trouwens de 2de keer (1 ste keer in Cuba). Net even spannend, maar de noodzaak aan meer beeldmateriaal was er niet meer. Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, moet je het zeker niet laten !
En hier zijn ze dan...de "Flippers"...
Zoals ik al zei is dit een heel groot waterpretpark en vermits we ons fototoestel in ons kastje zitten hadden, hebben we verder geen foto's meer gemaakt. Maar ik verwijs jullie graag naar de website zodat je eens kan gaan kijken wat we nog meer gedaan hebben http://www.xcaret.com
Om ons nog wat meer bezig te houden, gaat de volgende uitstap naar Tulum en Xel-Ha.
Vandaag maken we onze eerste uitstap maar ik voel me er niet zo goed bij. Integendeel...ik voel me schuldig omdat ik hier verondersteld wordt te genieten, terwijl dat helemaal niet zo is. Liefst van al zou ik nu gewoon thuis bij mijn familie willen zijn. Vannacht heb ik vernomen dat mijn neef Patrick onverwacht overleden is en dat maakt me verdrietig. Toch weet ik dat hij zou willen dat wij onze vakantie gewoon verder zetten. Ik kan er helemaal niks meer aan veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Dus...zoals de titel het al doet vermoeden, gaan we vandaag een uitstap doen naar Chichen Itza. Als 1 van de belangrijkste steden van de Maya's en gelegen op het schiereiland Yucatan in Mexico, staat deze stad op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Alhoewel Chichen Itza, in 2007, het moest opnemen tegen de Eiffeltoren en de Chinese Muur, werd het toch verkozen als 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. De grootste trekpleister is natuurlijk "the Castillo del Quetzalcoatl" (de tempel van Quetzalcoatl).
Deze "Quetzalcoatl" of "Kukulcan" (zoals de Maya"s hem noemden) is de slangengod van de wind, de wijsheid en het leven. Zijn naam betekend zoveel als "gevederde slang". Hij is 1 van de weinige goden aan wie nooit mensenoffers gebracht werden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Quetzalcoatl)
Als je in de open vlakte voor de tempel staat en je klapt in je handen wordt dat helemaal boven in de tempel herhaald en dat is zeer merkwaardig. Nog veel meer tekst en uitleg over Chichen Itza, kan je natuurlijk altijd gaan zoeken op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chichen_Itza
Nog zo'n "toeristentrekkertje" is dit mannetje. Zijn naam is "Chak-Mool" of "Donderende Voet". Deze Chak-Mools - een liggend figuur met het hoofd omhoog en een schaal op de buik - werden gebruikt voor mensenoffers...zowel door de Maya's als ook door de Azteken. Waarschijnlijk werden er mensenharten op gepresenteerd aan de goden (aijejaijejai...). Meer uitleg over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chac_Mool
De naam van onderstaande tempel ben ik helemaal vergeten...en ik kan hem ook niet meer terugvinden. Jammer maar helaas...maar toch vind ik het de moeite om hem jullie te tonen.
Maar deze weet ik wel nog precies. Het is de "Caracol" of "Astronomical Observatory" (of zeg maar gewoon "Sterrewacht") van waaruit de Maya's de stand van sterren en planeten met het blote oog observeerden (tenminste volgens http://en.wikipedia.org/wiki/El_Caracol,_Chichen_Itza)
Bij dit plaatje hoef ik waarschijnlijk helemaal geen uitleg te geven. Het is namelijk iets dat waarschijnlijk alle vrouwen wel graag doen. Op schattenjacht tussen de vele souveniertjes. En maar snuisteren, zoeken, kijken, keuren, afpingelen en dan...mag meneer de felbegeerde schat betalen !
Na Chichen Itza ging onze tocht onverstoord verder want het was de bedoeling dat we ook nog zouden gaan zwemmen. Nee...niet zomaar wat baantjes trekken, maar zwemmen in een "Cenote" of grot. Bij de ingang wil Dominique eerst op de foto met deze lokale schoonheid.
Dit is niet zomaar een grot...ik zou eigenlijk beter zeggen dat we gaan zwemmen in een hele grote diepe put. Maar goed dat we hier niet af moeten springen...stel je voor ! Hoe moeten we er dan wel geraken ?
Aha ! Niki heeft de ingang gevonden. Zo'n 160 trappen neerwaarts brengen ons tot onze bestemming.
Het water is wel heel erg koud !!! En wie gaat er NIET in (zogezegd om foto's te kunnen maken ?). Juist ja...Niki ! En wie gaat er dan wel een duikje nemen ? Inderdaad...Biebieke natuurlijk ! Eens in het water voel je de kou niet meer, alleen is het dan wel uitkijken waar je zwemt want het krioelt hier van de katvissen en die beestjes komen recht op me af ! Maar wat is het mooi...een heel aparte belevenis !
Moe van het wandelen en honger van het zwemmen doet onze gids besluiten om een halte te maken bij het eerstvolgende dorpje. Hier verwelkomen ze toeristen aan de lopende band heb ik de indruk. Het is zoooo gigantisch druk in het restaurant dat ik mijn picknick meeneem en me ergens op een bankje in de tuin installeer. Bijna als vanzelf word ik naar het bankje tegenover dit kerkje geleid.
En natuurlijk kan ik er niet aan weerstaan en moet ik effe hier naar binnen. Even een momentje voor mezelf om stil te staan bij het heengaan van Patrick en voor hem te bidden.
Patrick...waar je ook bent...ik hoop dat het je goed gaat daar...maar ik zal je missen !
Eindelijk ! Na bijna 2 jaar zijn we nog eens - wat wij dan noemen "ECHT" - op vakantie geweest. Jaja...ik weet het en ik hoor het jullie allemaal al tot hier in Utah roepen : "Die 2 doen toch al niks anders dan uitstapjes maken en feestjes vieren, moet dat nu echt ?". Toch wel ja, want we hadden het nodig. Het is duidelijk dat we hier "met ons gat in de boter zullen vallen".
Maar het is niet alleen die goeduitziende, verzorgde voorkant van het hotel, maar vooral wat zich achter deze muren bevindt, dat ons zo erg aanspreekt. Zeg nu zelf...zou jij "nee" zeggen tegen deze oase van zon, zee, zwembad, lekker eten en drinken en vooral het ZALIG NIKS doen ?
We maken ook meteen kennis met een aantal lokale bewoners van 't hotel...de "Agoutis". Een vreemd uitziend diertje dat erg lijkt op een kruising van een rat en een zeevarkentje. Alleen is deze soort groter, heeft hij een wel heel erg kort, klein staartje en is hij ook "hoger te poot". Meer hierover op : http://en.wikipedia.org/wiki/Common_agouti en natuurlijk maken wij er ook foto"s van
Het hele hotel is gebouwd in een soort tropisch regenwoud compleet met waterval en al. Op deze plek kan je aan de toog ijsje eten bij "het ruisende water van de waterval"
Eenmaal alles uitgepakt is het badpakkentijd en begeven we ons naar het strand. Jeetje...wat zal dat een zalige verwenvakantie worden...hier ben ik de eerstkomende dagen niet meer weg te slaan !
Heel content dat ik ONS stekje gevonden heb zeg ik tegen Dominique : "Hier ga ik mij installeren en dat ze me nu verder maar gerust laten. De enigste zorg die ik vanaf nu nog wil hebben is : "waar blijft mijn cocktail ?" en "in welk restaurant gaan we ons vanavond laten opdienen ?"
De vreugde kan helemaal niet meer op als Niki mij - op dag 2 van ons verblijf - dan ook nog eens een heerlijke massage op het strand kado doet ! De nodige verfrissing komt uit een versgeplukte kokosnoot. Als dat niks is !!! Wat kan een mens nu nog meer verlangen...
Wat we wel al eens in films gezien hebben, maar nog nooit "life", gebeurt vandaag vlak voor onze ogen. Wij zijn getuigen van een rasechte Maya-huwelijksceremonie. De hele gebeurtenis wordt geleid door een nakomeling van de Maya-Indianen - de Shaman - en wordt gehouden volgens aloude tradities met vuur en wierrook, maar er zijn ook 2 mensen bij die muziek maken op oude Mexicaanse instrumenten of op grote zeeschelpen. Meer uitleg vindt je op : http://ajuaweddings.com/may_wedd.html
's Avonds wordt voor bruid en bruidegom een wel zeer romantisch etentje geserveerd...op het strand !
En wij ? Wij maken het gezellig en gaan met z'n tweetjes eerst in de tuin aperitieven met een Pina Colada en daarna gaan we genieten van een overheerlijk Mexicaans buffet.
Zoals in zovele hotels wordt ook hier de avond afgesloten met een show van het animatieteam
Jullie hebben waarschijnlijk al wel door dat ik voor de gelegenheid, al de foto's van het hotel samengezet heb. Zo hoef ik het hier dan ook maar 1 keer te vertellen. 't Zou anders nogal gaan vervelen als ik in ieder verhaal steeds maar weer terug zou komen, op wat er in het hotel gebeurd. Dus...genoeg nu daarover, het wordt toch wel eens tijd om -tenminste een klein beetje - ondernemend te zijn en jullie van onze uitstappen naar Chichen Itza, Tulum en Xel-Ha te vertellen. Op naar het volgende !
Gemiddeld 43 mensen per dag bezoeken mijn blog en dat zou zo ongeveer wel kunnen kloppen. Zelf kijken zowel Dominique als ik ook regelmatig (vooral in ons gastenboek !).
Regelmatig krijgen we telefonisch, via skype of email wel te horen wat of hoe mensen deze blog vinden. Soms zelfs van mensen waar we het helemaal niet van zouden verwachten, waarvan we zelfs niet eens wisten dat zij deze blog lezen en die het "geweldig" vinden, hier te komen lezen.
Maar dikwijls vraag ik me af wié er dan wel allemaal meelezen hier. Zelf lees ik ook enkele blogs waar ik toch wel regelmatig een reactie achter laat. Ik ken die mensen en "volg" hun leven toch wel graag. Een tijdje geleden vroeg zo iemand wie er allemaal meelazen, toen heb ik me natuurlijk ook "gemeld".
Eigenlijk zou ik het heel leuk vinden als jullie, lezers van mijn blog, zich zouden laten kennen door een reactie in ons "gastenboek" (rechts op deze pagina door op "voeg toe" te klikken) achter te laten. Dat stimuleert mij ook om door te gaan onze verhalen te vertellen en jullie zo op de hoogte te houden van ons leventje hier.
Na deze vraag zal het een tijdje duren vooralleer ik hier terug kom kijken omdat we morgenvroeg - 18 april - op vakantie naar Mexico vertrekken. Voor diegenen die dit nog nooit gedaan hebben geeft het jullie 2 weken de tijd om uit te zoeken hoe dat "nalaten in ons gastenboek" eigenlijk werkt.
Dit is nu eens een "extra stukje blog" (zonder foto's dit keer), enkel en alleen omdat ik eigenlijk heel nieuwsgierig ben. Laten jullie een reactie achter?? Eigenlijk is deze oproep heel eng, misschien zijn er na de vakantie wel 0 reacties. Dat is dan écht wel heel jammer voor ons, maar vooruit...we zien wel wat het wordt ! Stiekem hoop ik dat er zo massaal op gereageerd wordt dat wij ook eens een hele tijd zoet zijn met "bijlezen". Groetjes, Ingrid
Eindelijk kan ik hier ook eens iets vermelden van wat écht wel mijnen "dada" is ! Nadat Manuela dit I.B. de afgelopen 2 jaar (en ik vorig jaar samen met haar) organiseerde, is het vanaf nu mijn verantwoordelijkheid. Protocol-officer Susan en ik, zetten met z'n 2-tjes onze schouders onder dit evenement.
Susan is verantwoordelijk voor alles dat binnen de basis moet geregeld en verzorgd worden. Zij houdt zich bezig met toezien dat de regeltjes van de wet worden toegepast, dat de nodige publiciteit aan ons Buffet gegeven wordt, dat de fotograaf op zijn afspraak is, de lokale krant van de basis op de hoogte is en dat de nodige generaals (en hun voetvolk) uitgenodigd worden. Mijn taak bestaat erin dat ik moet zorgen dat de de zaal in orde is, dat de Internationals weten waar ze zich moeten aan houden, waar ze wat kunnen vinden, dat iedereen er is voor de foto's en dat de zaal ook weer opgeruimd is na afloop. Ook de speech en de "Raffle" (of lotterijtrekking) behoort tot mijn taak.
Weken...neen, wat zeg ik...maanden op voorhand zijn we aan de organisatie begonnen. Ieder van ons maakt één "centerpiece" oftewel een bloemstukje als tafelversiering. En nu "tromgeroffel" aub want dit is mijn eigen creatie en al zeg ik het zelf...ik vind het een mooi stukje geworden !
Het I.B. is ontstaan omdat de "Officers Spousses Club" (de vrouwen van de Amerikaanse officieren) het op zich genomen had om alle "foreigners" (buitenlanders) welkom te heten hier in de States en deze mensen een buffet aan te bieden met traditionele hapjes en drankjes. Zij doen dat meestal rond september omdat in de zomermaanden heel veel mensen vertrekken/toekomen. Als dank voor dit hartelijk welkom, gingen de Internationale dames op hun beurt de mensen van de basis uitnodigen. Ze wilden de Amerikanen laten kennismaken met eten, drinken, cultuur (door info brochures) en gewoontes van hun "thuisland". Tot op dit jaar (de 22 ste keer) is het een jaarlijks weerderkerende traditie geworden die we in ere willen houden. Zoveel deelnemende landen samen (16 dit jaar !) daar moet natuurlijk een groepsfoto van gemaakt worden !
Vooralleer onze genodigden zich "op wereldreis in de Ballroom" begeven is het tijd geworden voor mijn speech. Jongens...wat ben ik nerveus...ik sta te trillen op mijn benen ! Het gebeurd me immers ook niet iedere dag dat ik - buiten al dat volk (de zaal is gevuld met zo'n 400/500 personen) - ook nog eens Generaal Stapp (die intussen één van onze vrienden geworden is), zijn familie en ander hooggeplaats volk mag verwelkomen.
Zoals ik al zei, probeerd ieder deelnemend land zich van zijn mooiste zijde te laten zien en zijn de vrouwen al dagen in de weer geweest om al dat lekkere eten voor te bereiden. Ik stel een paar landen aan jullie voor :
Italië : met hun wereldbefaamde spaghetti, lazagne, tiramisu en panna cotta
Japan : wilde iedereen bedanken voor de massale steun na de aardbeving en tsunami
Jordanië : waar ook de Egyptische Generaal (uiterst rechts) effe bij op de foto wilde
Blijkbaar heeft het International Buffet voor de nodige ophef gezorgd want vandaag maandag 12 april hebben we de krantenkoppen gehaald ! Er volgen zelfs persoonlijke felecitaties van Generaal Stapp ! Hem kan je herkennen op het kleine fotootje onderaan in het geheel, in blauwe hemd.
Ziezo, dit hele gedoe is achter de rug en de organisatie was een serieuse uitdaging. Maar we hebben het met z'n allen tot een zeer goed eind gebracht. Onze bezoekers hebben goed gegeten en gedronken (en waren zéér tevreden), de deelnemende landen hebben er plezier in gehad en deze organisator (biebieke) blikt tevreden terug ! We kunnen met een gerust gevoel op vakantie naar Mexico vertrekken want dat hebben we nu toch wel dubbel en dik verdient. En dat wordt dan meteen ook het volgende verhaal.
