Dé allergrootste naam in de "Blues" wereld is zeker wel BB King. Als hij komt optreden op vrijdag 11/2 in Wendover - dat is 141 miles oftewel 227km hier vandaan - MOETEN we er wel naar toe ! Als je 85 jaar bent, al 52 jaar muzikant bent en nog steeds de zalen gevuld krijgt dan betekent dat toch wel iets ! Een optreden van deze grote Meneer willen we zéker niet missen. Het is een unieke gelegenheid om hem aan 't werk zien. Wil je meer weten over BB King, klik dan op http://en.wikipedia.org/wiki/BB_King Om kwart voor 8 begint zijn gezelschap te spelen en om 8pm is het zover...daar is hij...Mister BB King !
Het ene bekende nummer na het andere brengt hij ten gehore. Liedjes zoals "Rock me Baby", "The Trill is Gone" & "Key to the Highway"...ze klinken ons allemaal heel bekend in de oren.
Hij is een gigantisch gitaarvirtuoos en als ik hem zo bezig hoor, weet ik dat ik nog héééél veel zal mogen oefenen om ook maar één lied van hem te kunnen naspelen. Niet dat dat persé mijn doel is, maar ik ben wel stikjaloers op zijn talent ! En Dominique denkt er blijkbaar net hetzelfde over.
BB King en zijn gitaar zijn onafscheidelijk. Hij heeft haar dan ook de naam "Lucille" gegeven. Wie of wat die Lucille is, daar zingt hij over in het gelijknamige lied "Lucille". Via deze link van "Youtube" kan je gaan luisteren naar nog meer heerlijk muziek : http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg&feature=related
Aan het eind van zijn optreden - dat welgeteld een volledig uur geduurd heeft zonder te pauzeren - bedanken de aanwezigen BB King met een staande ovatie. Dat heeft hij echt wel dubbel en dik verdient ! Doe het hem maar eens na met zijn 85 jaar en nog steeds 4 tot 5 optredens per week !!! King op zijn beurt wil iets terug doen voor zijn fans en begint plectrums uit te strooien.
Plots lijkt het of er een Karnavalstoet voorbij komt want iedereen rent richting podium en wil op de eerste rij staan om te proberen tenminste één van die "snoepjes" op te rapen. Zo ook Dominique en geluk heeft hij. Hij verzameld die plectrums al sinds een aantal jaren en eentje van BB King moet er zeker bij.
Wendover ligt op de grens van Utah en Nevada en is niet alleen bekend om wille van de vele concerten. Het is een gokstad maar is niet zo groot en niet zo bekend als Las Vegas. Nu we hier toch zijn, vullen we de avond met een casinobezoekje in het hotel waar we logeren. 's Anderendaags - na het ontbijt - keren we weer naar huis in volle voorbereiding voor een totaal ander concert...dat van "U2" in Salt Lake City ! Een heel ander genre muziek maar daarom zéker niet minder interessant.
Vandaag gaan de Nederlandse Anja en ik er een dagje op uit. Eerst willen we in Ogden naar een Mexicaanse winkel. Naar het schijnt is het een soort overdekte markt en Belgen en Nederlanders kennen natuurlijk ALLES van markten, iets dat niet van de Amerikanen kan gezegd worden. We zijn benieuwd...De "markt" blijkt inderdaad een winkel te zijn, maar de groenten die we er aantreffen zijn een "ietsje" anders dan wat we veracht hadden. Wat zou je denken van bijvoorbeeld lekkere verse "cactusbladeren" ?
Tussen al die vreemde groenten worden we in het Spaans en met een mengeling van zéér gebrekkig Engels een beetje wegwijs gemaakt, maar het is meer "weg" dan "wijs". Dit is één van de redenen waarom ik een cursus Spaans begonnen ben. Ik wil wéten wat ze hier allemaal brabbelen...Wat deze witte bollen (die erg lijken op knolselderij maar het niet zijn) en die bruine rare dingen (precies de wortels van één of andere boom) zijn weten we niet precies en als we uitleg vragen, kunnen we er eigenlijk ook al niet veel wijzer uit worden.
Na ons tripje Mexico gaan we thee drinken in het enigste theehuisje van Utah. Mormonen drinken immers geen thee of koffie en het heeft tot dit jaar geduurd vooraleer dit eerste theehuis een feit is.
In het voorste gedeelte van dit etablisement kan je rustig genieten van "Tea & cake". In de uiterste linkse hoek zie je een rekje met kleding en hoeden. Da's speciaal voorzien voor bijvoorbeeld verjaardagfeestjes. Kleine meisjes mogen gelijk welk jurkje aantrekken, hoedjes opzetten en een theekransje organiseren voor hun vriendinnetjes. Het achterste gedeelte van dit pand is een winkeltje waar je je bestelling kan doorgeven om vooraan te gebruiken of waar je thee en gebak kan kopen om mee naar huis te nemen.
In iedere vrouw schuilt nog steeds het kleine meisje en ook Anja en ik hebben ons laten vangen aan al die "prullaria" die er staat, hangt of ligt. We voelen ons meteen thuis en daar horen foto's bij
Alle mogelijke en onmogelijk theepotjes hangen er tegen de muur. We hebben ze niet geteld maar het zijn er waarschijnlijk een paar honderd, het ene al exentrieker dan het andere.
Na onze "thea-time" rijden we naar Snowbasin. Het is een mooie dag en boven in de bergen met al die sneeuw moet het voor het ogenblik heerlijk vertoeven zijn. We willen een wandeling maken, van het zonnetje genieten en al die skiërs een beetje uitloeren. Maar als we boven komen veranderd het weer. Het zonnetje is weg, het ziet er miezerig uit en we besluiten dan maar om een hapje te eten en weer naar huis te gaan.
Anja...ik heb je leren kennen als een hele lieve vriendin...wat ga ik je missen als je binnen een half jaartje terug naar Nederland verhuisd ! En dat is één van de nadelen als je hier voor een tijdje verblijft...
China en haar inwoners vieren Nieuwjaar niet op hetzelfde moment als wij dat doen maar vandaag is het hun beurt. En hoe kan je dat nu beter doen dan in een Chinees restaurant, bij een lekker etentje en in gezelschap van een aantal Internationals. We worden verwacht in "The Mandarin" in Bountiful, waar we verwelkomt worden door de Denen. Op de tafels liggen flyers met de uitleg van het Chinese Nieuwe Jaar, dat eigenlijk ook het begin van de Lente inluidt. Dit jaar wordt "Het Jaar van het Konijn" ingezet en we verwachten een traditionele "Leeuwendans" (meer uitleg vind je op deze flyer)
Dominique is zoals gewoonlijk druk in gesprek met Marcel (Nederland). Aan de andere kant zit de voltallige Israëlische familie bij wie we eerder al "Hanukkah" vierden.
Als we allemaal genieten van een heerlijk menu komt plots - onder luid handengeklap en met heel veel toeters en bellen - de draak zijn intrede doen. Het is een heel apart spectakel.
De legende verteld dat de Keizer alle dieren verzamelde om Nieuwjaar te vieren. Het eerste dier is de Draak en dan komt de Os. In totaal zijn er 12 dieren die de Chinese maankalender vertegenwoordigen.
Dan is het tijd om de Draak te voederen (als je veel voorspoed wil hebben voor het Nieuwe Jaar). Je doet dat door een rode enveloppe - met uiteraard geld erin - in de mond van de Draak te steken. Er wordt ons verteld dat één dollar al voldoende is, maar ik denk dat er sommigen het zekere voor het onzeker willen nemen en dus wordt de Draak een beetje overvoed...
Het is vandaag niet alleen Chinees Nieuwjaar. Marianne (de Deense) is morgen jarig en dus wordt ze een beetje extra verwend. Ons hele gezelschap begint luidkeels te zingen zodra de dessertjes worden binnengebracht. Daar had ze zich duidelijk NIET aan verwacht.
Dat hebben we dan ook weeral gehad. Jongens...wat doen we hier toch veel nieuwe ervaringen op !
Zover zijn we weeral. Voor Dominique zit de cursus erop en dat betekent meteen dat het onze laatste dag in Savannah is. Het is vandaag een druilerig, regenachtig (typisch Belgisch !) weertje, maar we hebben nog één en ander op het programma staan en een beetje regen gaat ons écht niet tegen houden ! Samen met de Australische Jill (één van de cursiten) starten we rond 10am onze weg voor een welgevulde dagtocht.
Eerst gaan we op het Bonaventure Cemetery - het meest bekende en bezochte kerkhof van Savannah - op zoek naar "Little Gracie", een zoveelste legende hier ter plaatse. Dit meisje (enig kind) was de dochter van de manager van het Pulaski House (één van de betere hotels van Savannah). Op de vele momenten dat zij haar vader vergezelde naar het hotel was ze een graag geziene afleiding en speelde ze de rol van hostess op menig "High Society" feestjes. Zo won ze de harten van de "elite" voor zich en ze vond het geweldig om bij deze mensen in de belangstelling te staan. Op momenten dat ze zich verveelde, ging ze spelen onder de grote zwarte trap van het hotel. Maar ze werd ziek en 2 dagen voor Pasen in 1889 - ze was net 6 jaar oud - stierf Gracie Watson aan een longontsteking. En zo werd een legende, een mythe geboren... Bedienden van het hotel beweerden dat ze - na haar dood - Gracie nog steeds zagen spelen en hoorden lachen onder die grote zwarte trap. Zelfs nadat het hotel afgebroken werd beweren mensen nog steeds Gracie te horen lachen op de plaats waar de vroegere trap zou hebben gestaan. Er wordt zelfs gezegd dat men soms een klein meisje - in dezelfde klederdracht als Gracie - ter plaatse ziet rondhuppelen. Meer lezen kan op http://secretofhealthylivings.hakkinda.us/photography/14050-the-haunted-tale-of-little-gracie-watson.html Een beeldhouwer - gefacineerd door dit hele verhaal - maakte in 1890 dit beeld.
We zetten onze weg verder en gaan op zoek naar de overblijfselen van de plantage "Wormslow". Het moment dat we de plantage willen binnenrijden krijgen we een beeld te zien dat mij onmiddellijk doet terugdenken aan de TV mini-serie "Roots" van Alex Haley (1977) en één van de vele slavennamen "Kunta Kinte". Ik zou het eigelijk kunnen classeren onder de titel : "Herinnert u zich deze nog...?"
Veel is er van het huis notabele Jones van Wormslow niet overgebleven en da's wel jammer.
We bewandelen het zelfde pad als waar eens die slaven moesten lopen op weg naar hun eigen huis...
En wie komen we daar midden in het bos tegen ? De heer Wormslow him self ! Blijkt dat er nét dit volgende weekend een "reenactment" of heropvoering van de koloniale tijd zal plaatsvinden.
Afsluiter van vandaag - en tevens ook van ons Savannah avontuur - is Tybee Island.
Dominique wil er persé naar toe omdat hij vernomen heeft dat er daar een heel goed restaurant zou zijn waar ze naar het schijnt échte krokodillen rond het restaurant zitten hebben ! En inderdaad, we vinden het restaurant met zijn merkwaardige huisdieren.
De boekjes hebben niet gelogen. Het eten is hier super lekker. Maar het restaurant op zich stelt niet zo heel veel voor. Het is een houten ding waar geen ramen inzitten. De plaats waar de ramen zouden moeten zitten zijn dicht gemaakt met plastiek. Als het zomer wordt nemen ze de plastiek weg en voilà...klaar is het terras ! En midden in dat restaurant staat een wasbak waar iedereen z'n handen gaat wassen.
Nu snel, snel de valies inpakken en dan naar bed. Morgenavond zijn we terug thuis met heel wat meer bagage (vooral herinneringen bedoel ik dan hé) dan toen we vertrokken zijn.
Woensdag 2 & vandaag, donderdag 3 februari heb ik het voor mezelf héél rustig gehouden, terwijl Dominique zijn aandacht vooral op de vergaderingen toegespits heeft. En dus wordt dit een verslagje over 2 dagen. Ik ben gaan heel wat gaan rondwandelen en heb hier en daar toch wel genoeg dingen gezien die ik - zodra Niki gedaan heeft met zijn cursus - hem wil laten zien. "Site Seeing" heet dat (oftewel "toertjes maken" door de stad) om een beter beeld te krijgen van het verleden van Savannah. Om het geheel een beetje romantisch te maken laten we ons rondrijden met paard en koets.
Vermits we maar met z'n tweetjes zijn, krijgen we van onze vrouwelijke gids een "op maat gemaakte" rondrit. Ze neemt ons mee door alle mogelijke straten met heel mooie, typische Koloniale huizen.
Jullie hebben zich misschien al wel afgevraagd wat dat rare spul is dat hier in de bomen hangt. Dat is "Spanish Moss" (Spaans mos), terwijl het eigelijk helemaal niks met mos te maken heeft. Het is een gevaarlijk goedje als je het mij vraagt. Hier in Savannah wordt ons met nadruk gezegd dat mos NIET aan te raken. Er zou namelijk een soort parasiet in leven. Hele kleine, onoogelijke beestjes die - als je dat spul in je handen neemt - onder je huid kruipen en héél veel jeuk veroorzaken. We blijven er dus maar beter af ! Als je er meer wil over weten kan je gaan kijken op : http://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_moss
Dan komen we aan dit pleintje waar het standbeeld van General Oglethorphe (als je goed kijkt zie je hem misschien !) staat. Hij zette - samen met zijn kolonisten - op 12 februari 1733 voet aan wal zetten in Yamacraw Bluff. Daar werden zij begroet werden door het Opperhoofd van de Yamacraw Indianen, Tomochichi. Die dag werd de stad Savannah gesticht, samen met de Kolonie Georgia. In 1751 werd Georgia een Koninklijke Kolonie en Savannah werd de koloniale hoofdstad. Haar naam dankt Savannah uiteraard aan de "Savannah River".
Dominique heeft zich - in ons stamcafeetje "The Six Pence" - laten vertellen dat er in de buurt van het café "iemand" van de Rockgroep AC/DC woont (of woonde ?). Nieuwsgierig als hij is, wil hij nu écht wel weten of dat hele verhaal op waarheid berust. Hij vraagt onze gids om meer tekst en uitleg. Zij is natuurlijk héél fier dat ze hierop een antwoord kan geven. En niet zomaar een antwoord...nee hoor...ze neemt ons gewoon méé naar het huis van Cliff Williams ! Dominique kan zijn vreugde niet op als ze dan ook nog halt houd om ons de kans te geven het huis eens goed te bestuderen en foto's te nemen. Maar...Dominique zou Dominique niet zijn als hij het niet zou wagen om gaan aan te bellen..."Hij moest ook maar eens thuis zijn, en ik moest ook maar eens de kans krijgen om hem LIFE te zien"...ik hoor het hem nog zo zeggen... Jammer maar helaas, het huis staat te koop...er is niemand thuis !
Eenmaal teug bij ons beginpunt nemen we afscheid van onze gids en zetten we onze weg tevoet verder naar het "Telfair Museum" (of het Museum voor Schone Kunsten).
Als we daar toekomen is het voor hen bijna sluitingstijd, maar we willen toch nog graag naar binnen omdat we het beeld van "The Bird Girl" willen zien. Van de originele mal zijn slechts 4 beelden gemaakt. Dat van Savannah - 50 inches of 127 cm groot - is het meest bekend van de vier. Het is een jong meisje in een simpel kleedje, met droevige blik en haar hoofd naar lichtjes links gebogen. Ze houd haar ellebogen stevig tegen haar lichaampje gedrukt terwijl ze 2 kommen in haar handen heeft. Het lijkt alsof ze vogels wil voederen. Daarom wordt ze "The Bird Girl" genoemd. Het beeld is gemaakt in 1936 maar werd pas in 1993 beroemd toen fotograaf Jack Leigh opdracht kreeg om een beeld te zoeken voor de voorpagina van het boek "Midnight in the garden of Good and Evil" van John Berendt. Dat boek werd verfimd in 1997 door Clint Eastwood. In het museum mogen we geen foto's maken, daarom haalde ik deze van het internet.
We maken nog een laatste wandelingetje door een adembenemend mooi park...
en zetten dan voet naar de plaats van afspraak met een gedeelte van de groep deelnemers aan deze cursus. Vanavond gaan we eten in het "Piratenhuis" waar het (naar het schijnt) krioelt van piraten geesten en andere spoken ! Ben benieuwd of we er een paar te zien krijgen...Het restaurant ziet er in ieder geval veelbelovend uit (wat die spoken en geesten betreft toch...de rest moeten we nog maar afwachten !). We krijgen er verhalen te horen waar je de haren recht van omhoog gaan staan !!! De muziek, de sfeer en het aangepaste interieur doet je kippevel krijgen. Zo meteen komt er hier één of ander spook uit de kast rollen...
Maar we gaan hier niet weg vóór alleer ik nog een foto gemaakt heb van de cursisten. Er word mij nadrukkellijk in het oor gefluisterd dat ik moet opletten wat ik doe, want anders zouden er wel eens spoken op deze foto kunnen tevoorschijn kunnen komen. Aan jullie om ze te zoeken...
Nog één dag hebben we tegoed. Morgen gaan we naar een katoenplantage. 't Is te zeggen...naar de overblijfselen ervan. Maar dat is een verhaal voor morgen. En zaterdag...dan gaan we terug naar huis.
Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag begint voor Niki de cursus en ik ga alleen op stap. Het is voor de 2de dag op rij heerlijk wandelweer (+/- 20°C) en daar ga ik eens lekker van profiteren. Maar eerst ga ik naar het museum en kijk...daar vind ik al de eerste bewijzen van de kantoenplantages en -verwerking...
Ook de historie van de burgeroorlog (1861-1865) tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Staten (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Civil_War) worden hier alom tentoongesteld en niet alleen werden de slaven gedwongen op de katoenplantages te werken, maar zij die konden ontsnappen gingen - zelfs vanaf zéér jonge leefdtijd - meevechten in de oorlog.
Eigenaardig...dacht ik nog één ogenblik dat dit museum enkel en alleen over die befaamde burgeroorlog en katoenplantages zou gaan, kom ik het andere moment oog in oog te staan met "de bank"... Nu weten jullie natuurlijk nog niet welke bank ik bedoel hé ! Wel...in de film "Forest Gump" zie je Tom Hanks (alias Forest Gump) op een gegeven moment op een bankje zitten wachten tot de bus komt om hem naar zijn vriendinnetje Jenny te brengen. Dat tafereel is in Savannah gefilmd op dít bankje.
Vermits ik beschik over mijn eigen exemplaar "Forest Gump", en die natuurlijk ook op het bankje zijn foto wilde hebben, doe ik er deze nog bij. Natuurlijk hebben we die pas een paar dagen later genomen, maar ik laat jullie de vergelijking maken...
Na het museum ga ik in de buurt van het hotel nog een beetje rondwandelen want Savannah is écht wel een mooie stad om dat in te doen. Ze is geheel opgebouwd uit "Squares" of vierkanten. En die squares zijn parkjes waar het heerlijk vertoeven is. Zeker bij dit lenteweertje ! Alle straten rond de parken lopen recht op recht en dat maakt als je de map van Savannah bekijkt, dat je allemaal kleine vierkantjes ziet. Da's ook weer gemakkelijk als je je moet oriënteren. (en al zeker als toeristje !).
In tegenstelling tot Utah hebben ze hier wél genoeg cafeetjes waar Dominique van de nodige hoeveelheid gerstennat kan genieten. Dit Brits café is deze week zijn stamkroeg
en daar krijgen we het gezelschap van de Nederlander Marcel (links) en de Canadees Michael (achter mij) die samen met Dominique de cursus volgen.
Midden tussen alle flessen achter de toog is er toch ééntje die me aanspreekt. Die als het ware roept tot ik kijk, die werkelijk in het oog springt... Heeft Pa hier iets mee te maken ? Schol !
Het is al laat als we terug in het hotel aankomen. Maar we hebben ons goed geamuseerd, hebben veel gelachen en sommigen (!) hebben veel gedronken...misschien wel té veel gedronken ! Morgen is het dag 2 van de cursus. Ik hoop maar dat iedereen op tijd opkan en dat ze een niet al te zwaar hoofd zullen hebben !
Dominique moet naar Savannah voor een cursus en we beslissen om er dan maar een weekje van te maken. Savannah is een stad in de staat Georgia die bekent is omwille van z'n slavernij in de jaren 1800. Nu heb ik al veel daarover gelezen en in films gezien, maar de geschiedenis van Savannah intrigeert me en ik ben blij dat ik meekan. De luchthaven van Savannah is er tenminste al eentje om "U" tegen te zeggen ! Klein, maar héél proper en netjes...
Ook onze kamer - waar we de eerstvolgende week onze intrek zullen in nemen - mag gezien worden en is iets helemaal anders dan die van Dallas Fort Worth (10 nov. 2009)
Omdat we pas laat zijn aangkomen hier in Savannah houden we het de eerste dag op een wandeling in de buurt van het hotel - op zoek naar dingen die we de volgende dagen kunnen gaan doen - en een lekker etentje. We kruipen op tijd in ons bed, want morgen willen we fris en uitgeslapen zijn om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Dag 2 gaat het meteen richting de binnenstad. We zouden er naartoe kunnen wandelen, we zouden een taxi kunnen nemen of de bus, maar we hebben iets nieuws gezien...een "pedicab". Da's niks meer of minder dan een "fietstaxi" ! En omdat dit iets is wat we nooit eerder gedaan hebben kiezen we hiervoor natuurlijk. Deze meneer brengt ons niet alleen op onze bestemming, hij geeft ons onderweg ook nog tekst en uitleg over de "zijn" stad...en da's natuurlijk mooi meegnomen, zo'n gids er gratis bij te krijgen !
Plaats van bestemming is dit gigantische gebouw...het "Community Center" of stadhuis.
Daar nemen we de lift naar de benedenverdieping en komen zo uit op "River Street". River Street is wat we in België aan zee "op den dijk" zouden noemen. Het is hier heel gezellig wandelen en je kan er letterlijk het ene winkeltje binnenlopen en het andere weer buiten.
Eén van de vele winkeltjes is de "Candy Store". Een snoepwinkeltje, een museumpje waar Coca-Cola treintjes boven je hoofd voorbij komen, een drankgelegenheid én een cremerie...alles in één klap.
Maar wie River Street zegt, begrijpt dat hier ergens een rivier moet zijn. Bij het zien van onderstaande foto van één van de toeristische boten moet ik spontaan denken aan het boek van Mark Twain "De avonturen van Huckleberry Finn" dat zich afspeeld in de periode van de slavernij en de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) tss. de Noordelijke en de Zuidelijke Staten.
Wat we hier nog gevonden hebben en wat ik helemaal niet (meer) wist is dat Savannah in 1996 de openingsceremonie voor de Olympische Zomerspelen in Atlanta organiseerde. Dit is een overblijfsel daarvan...
Savannah heeft nog andere beelden en monumenten. Eén van die beelden is "The Weaving Girl" (het Wuivende Meisje). Het is een standbeeld voor de "onofficiële begroetster van Savannah" - Florence Martus - die gedurende 44 jaar (1887-1931) - ieder schip dat in of uit de "Port of Savannah" voer - begroette vanuit haar huisje op Elba Island (een klein stukje land in de Savannah Rivier dichtbij de Atlantische Oceaan). Overdag deed ze dat met een zakdoek, 's nachts gebruikte ze een lantaarntje. En in die 44 jaar dat zij de wacht hield zou er geen enkel schip verloren gegaan zijn (aldus de legende).
Savannah is natuurlijk ook bekend om zijn plantages en katoenhandel. Over de plantages (die vooral draaiden op de rug van de hardwerkende slaven) én over de slavenhandel wordt hier NIET gepraat. Het lijkt alsof ze de hele toestand over slavenhandel en slavernij in de doofpot willen steken. Daar zijn wij natuurlijk niet mee gediend dus zullen we in de loop van deze week toch nog proberen ergens een échte plantage te vinden. Dit prachtige gebouw is een stille getuige van de katoenhandel (en z'n verscholen verleden).
We zetten een punt achter deze dag in een gezellig cafeetje (alias restaurantje) waar een heel vriendelijke meneer spontaan aanbied om een foto van ons 2-tjes te maken.
Morgen begint Dominique aan zijn cursus, dus ga ik er alleen op uit. Voor mij word het een dagje in het museum op zoek naar het verleden van deze stad.
Het is er dan eindelijk toch van gekomen...we hebben onze allereerste ski-les ooit gehad ! 't Is te zeggen..IK heb mijn eerste ski-les gehad. Wie regelmatig op deze blog komt lezen heeft een jaar geleden al kunnen lezen én kunnen zien dat Dominique het al eens gewaagd heeft om op die latten te staan. Dat is hem toen wonderwel goed meegevallen. Ik had op dat moment serieuse hoofdpijn en voelde me absoluut niet goed. Daarbij kwam dat ik eigenlijk schrik had om te vallen vermits ik een paar maanden later naar Leuven moest voor een rugoperatie. Maar...nu is het mijn beurt. Dominique heeft me gewaarschuwd...niet zozeer dat ik schrik moet hebben, maar wel dat hij erbij zal staan om mijn "gestuntel" op beeldmateriaal vast te leggen. Ik moet toegeven dat dát nu nét iets is wat ik NIET wilde horen !!! The place to be is "Wolf Mountain". Het is al een hele kunst om gewoon óp die dingen gaan te staan (en seffens moet ik ook nog die berg afgeraken...!)
Nadat de laatste instructies gaan we richting lift. Hopelijk valt dat een beetje mee !
Daar gaan we dan ! Richard - mijn "privé"-leraar (en vriend) zal vóór mij skiën en me wijzen hoe ik mijn "wedge" (wig) moet vormen om zo mijn snelheid zelf te bepalen. Jaja...ik weet het...voor jullie die dit lezen én die kúnnen skiën is het nu waarschijnlijk (net als voor Niki !) lachen geblazen ! Dit is voor jullie waarschijnlijk kinderspel, maar ik vind het écht wel akelig en het gaat me véél te snel allemaal. "Ooeeiii, aaaa, eeuuuuhhhh, bbrrr, iiiiiiieeeeeeee..." die geluiden producerend ben ik naar beneden gekomen.
Als we de 2de "run" maken lukt het allemaal al een beetje beter. Richard skiët nog altijd voor me, wijst me hoe ik die wedge moet houden en hoe ik mijn snelheid controleer. Mijn gekreun en gegil is gelukkig al wat minder geworden.
Héhé...na 2 keer naar beneden te zijn gekomen ZONDER te vallen (zelf het uitstapje uit de lift ging me wonderbaarlijk goed af !) ben ik écht wel fier over mijn prestatie. Ik wil het lot niet tarten en mijn relatie met mijn "geluksgoden" niet verder op de proef stellen en daarom hou ik het voor bekeken voor vandaag. Dominique is eraan voor de moeite...niks "op mijn gezicht gaan"...niks "dat wordt lachen, gieren, brullen met mijn gestuntel" ! Als bedankje mag hij wél nog effe een foto maken van mij en mijn leraar !
Thanks Richard for this amazing lesson ! I enjoyed it very much and I hope that you'll be there next time when we want to go skiing again because I want you to teach me more. I realy LOVED IT !!
In SLC op Temple Square hangen de kerstlampjes nog altijd. Dat is nu al ongeveer 5 weken en ook al zijn we al een paar dagen in 2011, het is en blijft fascinerend om daar 's avonds rond te wandelen. Wij zijn er vandaag eindelijk ook eens geraakt, maar het is "berekoud" ! Het vriest dat het kraakt en toch zijn we niet alleen. Mensen nemen graag hun tijd om hier een beetje te wandelen en foto's te maken.
De gigantische Mormonentempel - die in zijn gewone doen ook wel een gebouw is om "U" tegen te zeggen - lijkt te midden van al deze lampjes nog indrukwekkender !
We hebben vele foto's genomen in de grote tuin die de tempel omgeeft omdat we jullie willen proberen duidelijk maken hoeveel lampjes er wel in de bomen, de struiken en op de grond hangen en liggen. Met onderstaande foto lukt dat toch een béétje...
Bij Kerstmis en kerstlampjes hoort natuurlijk ook een kerstboom. Maar als de lichtjes boven in de boom het begeven, ben ik al héél blij dat ik hier geen lampjes moet komen vervangen. Stel je voor...
Al heel zeker géén Kerstmis zonder de H. Familie. Centraal in een hele grote vijver (die trouwens in de winter verwarmd wordt net als al de fonteinen hier op het domein !) staan deze witmarmeren beelden omgeven door een paar honderd drijvende lichtjes.
Dat de Mormonense Kerkgemeenschap geld heeft (véél geld heeft !) is overduidelijk. Wat zijn wij blij dat wij hun eletriciteitsrekening niet hoeven te betalen. Tevreden over ons beeldmateriaal, maar wel verkleumd van de kou, gaan we terug naar huis.
Binnen een paar dagen gaan we voor het eerst skiën dus...op naar het volgende verhaal ! Liefs, Ingrid
2011 begin ik begin natuurlijk met onze "Oud- naar Nieuwjaar" viering ! Dit jaar geen Internationals feestje, maar gewoon, gezellig en ontspannen thuis met onze Deense vrienden Michael en Marianne die jullie zeker al kennen uit vorige verhalen.
Voor ons geen groot diner waarvoor we uren aan tafel moeten blijven zitten, maar allerhande hapjes die we samen "à la minute" zullen klaarmaken zodat we de ganse avond kunnen genieten. "Kransekage" is het eerste hapje op het menu. Dat is een traditioneel Deens dessert, dat meestal bij speciale gelegenheden zoals bruiloften, dopen, Kerst- of Nieuwjaarsfeesten gegeten wordt. Het is gebakken marsepein met een deeglaagje er rond. Marianne legt er de laatste hand aan...
Bij Kransekage hoor je natuurlijk champagne te drinken ! En laat dát nu nét HET drankje te zijn dat ik nog het liefste heb...Als het 4pm is voor ons, is het middernacht (en dus Nieuwjaar !) in Europa. HAPPY NEW YEAR BELGIUM, DENMARK & EUROPE !
Het is nog een beetje te vroeg om vanaf nu de ganse tijd aan de champagne te zitten en dus heb ik voor een lekker "Paprika-soepje" gezorgd. Daarna maak ik : "Scampi's op een bedje van Guacamole" ! Marianne heeft er écht al zin in en kan niet wachten tot het klaar is. Zie je haar al glunderen ?
"Feta in de oven, Warme brie met frans brood en Breadsticks met Zwartewoud ham" zijn een paar van de andere hapjes die nog op het menu staan, net als "Krabburgertjes met Chili-limoensaus, toastjes met krabsla en Zalmhorentjes met een vulling van zachte kruidenkaas" (klinkt allemaal héél lekker hé !!)
We hebben nog vele uurtjes te gaan, maar we hebben ons ook voorgenomen - nu we toch aan't vieren zijn en de champagne tóch geopend is - om de ganse avond met iedereen mee te vieren en een glaasje champagne te drinken als het ergens ter wereld Nieuwjaar wordt. Dat beloofd...maar we hebben ons gelukkig rijkelijk voorzien van deze "godendrank" ! Tegen 10pm heeft het Nieuwe Jaar de oceaan overgestoken en we klinken op Kim & familie in Philadelphia !
Tussen al dat Nieuwjaar vieren, eten en drinken en weer maar eens klinken, maken we toch effe tijd om een gezelschapspelletje te spelen. Het is duidelijk...we hebben allemaal wel teveel gedronken maar er is er toch altijd íemand die probeerd te "foetelen" terwijl we er allemaal op toezien (niet waar Dominique ?) !
En dan is het eindelijk ook onze beurt om het Nieuwe Jaar te verwelkomen ! De mannen gaan het vuurwerk aansteken en volgens Dominique - die maar één keertje in het jaar rookt - doe je dat met een sigaar.
Laat het knallen maar beginnen...
Tijd voor wat gekheid (of is het dronkenschap ?) want Marianne en ik willen wel eens weten wat die mannen nu zo speciaal vinden aan een sigaar. Jakkes...zoiets vies...BAH ! Die mogen ze hebben (en houden !) hoor !
We hebben de buren "gewekt" want vuurwerk wordt hier niet zo rijkelijk afgeschoten als in bv. in België. Maar vermits ik zoveel mogelijk andere tradities wil kennen ben ik even bij Kim te raden gegaan. Zij vertelde me dat men hier in de States - op vele plaatsen - met potten en pannen of met deksels naar buiten trekt om daar dan zoveel mogelijk lawaai mee te maken ipv. vuurwerk af te steken. "Banging pots and pans" noemen ze dat hier. Of ze dat hier in Utah ergens doen weet ik niet, maar hier in onze buurt al vast en zeker NIET. Zodra het vuurwerk begint te knallen, komen onze buren stiekem aan het raam kijken. Liz, Dane en Christian zijn een paar van die moedig buren die het wagen wél korterbij te komen. Daarna komen ze gezellig mee naar thuis om verder te feesten.
Als de klok 2am aanwijst, krijgen we via skype bezoek van Joni & Lien. Voor hen is het 10u 's morgens en vermits onze Lien naar het 1ste leerjaar gaat én haar Nieuwjaarsbrief voor het eerst zelfgeschreven heeft, wil ze die natuurlijk ook voor ons voorlezen. Héérlijk vind ik dat, maar het raakt me ook ontzettend diep ! Ik voel weer maar eens dat ze toch wel ver van ons vandaan zitten. Ik mis hen...allemaal...en zéker op dagen als vandaag...!
Het hele feestje duurt tot +/- 3:30am. We komen tot de ontdekking dat we ongeveer 12 uren aan één stuk door gevierd hebben. Maar nu zijn we zo moe dat we er niet meer in slagen om nog wakker te blijven tot het - binnen zo'n 2-tal uurtjes Nieuwjaar op Hawaii is...jammer voor hen (en voor ons !)...maar wij kunnen écht niet meer ! Gelukkig blijven M&M slapen en hoeven ze niet meer naar huis.
Onze allerliefste, beste wensen voor een Gelukkig, maar vooral Gezond Nieuw Jaar, Ingrid & Dominique
Zo dacht ik dat ik hier alles voor dit jaar verteld had en zo komt er toch nog een verhaal bij.
Jullie weten toch wel dat Dominique en ik gitaarlessen volgen hé ? Wel...op 31 december verhuisd Gordon - Dominique zijn leraar - naar Boston. Hij gaat les volgen aan "Berklee College of Music" want hij wil zijn carriére als volwaardig gitarist verder uitbouwen. Omdat hij vertrekt, hebben we hem - samen met mijn leraar Daniel - uitgenodigd voor een gezellig, écht Belgisch, etentje (stoofvlees met frietjes !).
Nadat we gedaan hebben met eten, moet ik als 1ste laten zien én laten horen dat ik geoefend heb. Daniel heeft mij een aantal partituren van Kerstliederen gegeven, die ik nu ten gehore moet brengen. En al zeg ik het zelf...dat is me toch wel aardig gelukt ! Al dat eindeloos oefenen begint zo stilaan op iets te trekken.
Daarna is het de beurt aan Dominique maar net omdát Gordon vertrekt krijgt Niki nog eerst een beetje les en dan kan het "lawaai" beginnen. Jullie lachen met het woord "lawaai" ? Wel...ik kan je verzekeren als Dominique zijn elektrische gitaar "aan de gang gooit" dat het soms meer "gejengel" dan "muziek" is ! En Gordon staat er bij en ziet dat het goed is...
Als ze er alle 2 genoeg van hebben, willen ze gaan samenspelen. Helaas hebben we maar één elektrische gitaar (gelukkig voor mij !!!). Dus opteren ze voor een "quatre mains"...
Als afscheid krijgen we nog een "privé concertje" van Gordon. Tjonge, jonge...hij kan écht wel een ferm stuk gitaarspelen. Dit is géén "gejengel" meer en ik hoop dat Niki er ooit in slaagd om nét zo goed te spelen als Gordon ! En Daniel - die de mentor van Gordon was - staat erbij en ziet dat zijn "pupil" het toch maar ferm voor mekaar heeft ! We wensen Gordon in ieder geval héél veel succes in zijn verdere carrière. Wie weet zien we hem ooit nog wel eens ergens op één of ander podium, bij één of andere artiest...
Gordon, thanks for your friendship and for the lessons you gave to Dominique. We wish you all the best for the future. We hope that - if/when you become famous - you'll still remember us !
Vandaag, de dag na het afscheid van Gordon loop ik vlug effe de winkel in om een aantal dingen bij te halen voor ons "Oud- naar Nieujaarsfeestje" met de Denen Michael & Marianne. Maar groot is mijn verbazing als ik in de winkel NIKS, maar dan ook écht NIKS meer zie dat doet denken aan Kerst of Nieuwjaar. Integendeel...hier is het overal al Valentijn ! En dat terwijl het overmorgen pas Nieuwjaar is...
Blijkbaar gaat de tijd voor de Amerikanen niet snel genoeg. Voor ons wel hoor (en soms wel een beetje té snel als je het mij vraagt) ! Soms lijkt nog maar alsof we hier vorige week pas zijn toegekomen. Maar...we hebben het hier écht wel naar onze zin !
De aloude traditie in Duitsland wil dat je de Kerstboom pas één dag vóór Kerst optooit. De traditie in Amerika wil dat je die al een maand op voorhand zet. En wat doe je nu als een Duitser trouwt met een Amerikaanse ? Wel...dan zoek je die "gulden middenweg" hé. Onze vrienden Dieter & Cindy zijn zo'n koppel. Zij hebben van al die Kersttradities hun eigen interpretatie gemaakt. Hun boom wordt één week op voorhand gezet en voor die gelegenheid nodigen zij vrienden uit om samen de kaarsen in de boom aan te steken.
Dat het wel degelijk échte kaarsen zijn maakt het hele gebeuren nóg romantischer.
Na het aansteken van de kaarsen worden alle genodigden officieel "verwelkomd" door de gastheer en -vrouw in typisch Duitse klederdracht. Hij in "lederhose", zij in een "dirndl".
Ieder van ons krijgt een stapeltje papier met zowel Duitse als Amerikaanse Kerstliederen op want nu gaan we "Carols" zingen. Eerst nog effe een "gluhwijntje" drinken om mijn stemmetje een beetje te smeren en Niki beloofd om een aantal foto's nemen. Alleen heeft hij precies al teveel aan de gluhwijn gezeten...
Iedereen doet zij uiterste best om mee te doen, maar "als de wijn is in de man, dan is de wijsheid in de kan" is een gezegde dat hier vanavond zeker op zijn plaats is. En natuurlijk zijn het altijd diezelfden die zich een beetje serieus moeten houden want zij zijn straks de "designated drivers" (de chauffeurs).
Kerstmis vieren we dit jaar gewoon, gezellig met z'n 2-tjes thuis en dus zal dit waarschijnlijk mijn laatste verslag voor dit jaar zijn. Daarom wil ik van de gelegenheid gebruik maken om jullie allemaal een Zalige Kerstmis en een Gelukkig, maar vooral Gezond, Nieuw Jaar 2011 toe te wensen ! Dat doe ik met het Kerstkaartje dat ik maakte voor onze kleindochter Lien
Het Oude jaar uitwuiven en het Nieuwe verwelkomen doen we samen met de Denen Marianne & Michael hier in huis. Eerst gaan we de ganse namiddag samen kokerellen zodat we daarna samen kunnen genieten van alles wat we klaar gemaakt hebben. We houden een kleine halte om 4pm Utah tijd. Het is dan zowel in België als in Denemarken middernacht en dus Nieuwjaar ! Voor ons de hoogste tijd om een 1ste fles champagne te kraken en een glas te drinken op jullie gezondheid ! Een 6-tal uurtjes later (voor ons 10pm) zullen we de 2de fles openen want dan is het bij Kim & familie - in Philadelphia - Nieuwjaar. Nog 2 uur later (bij jullie is het dan al 8u 's morgens) is het hier pas Nieuwjaar en is fles nummer 3 aan de beurt. Dan kunnen we ons eindelijk eens "tegoei" laten gaan (M&M blijven tóch slapen !). Het beloofd een gezellige avond te worden met maar liefst 3 keer Nieuwjaar vieren (haha !). Natuurlijk zullen er foto's genomen worden en natuurlijk zal er een verhaal van verschijnen op mijn blog...het 1ste nieuwtje voor volgend jaar !
Ik hoop dat jullie volgend jaar evenveel blijven lezen op mijn blog. Dat betekent immers dat er voor ons zéker evenveel te beleven valt als dat dit jaar het geval was. Maar geneer je niet om ook eens iets in mijn "gastenboek" (rechts op deze blog) neer te pennen of achter te laten. Wij lezen die reacties - op de foto's of op de verhalen - héél erg graag en kijken er ook altijd weer naar uit.
Het ga jullie allemaal bijzonder goed in 2011 !!! Ingrid
We zijn naar de "Hardware Ranch" in Hyrum, Utah (http://wildlife.utah.gov/hardwareranch) geweest. Dat is niet zomaar een ranch, maar eentje die in de winter bezoek krijgt van een hele grote kudde "Elks" (of Wapiti). De naam "Wapiti" betekend zoveel als "Witte achterzijde" en komt van de Shawnee-Indianen. Het is - op het eland na - de grootste hertensoort. Een "Elk" is het grotere formaatje van een Hert dat we in de Ardennen kunnen tegenkomen. Maar vergis je niet, het is toch nog nét een ietsiepitsie kleiner dan een "Moose" (Eland). Volgens mij is een hert een hert, maar als ik dan verder ga zoeken (via Wikipedia), wordt het verschil toch al snel héél duidelijk (zelfs voor mij !)...kijk zelf maar eens op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Wapiti Bij aankomst in een of andere bezienswaardigheid gaan we altijd eerst naar het "Visitors Center" voor de nodige uitleg. Om jullie een idee te geven van de grootte van zo'n dier heb ik Niki er maar naast gezet !
Vanuit het raam hebben we een heel mooi overzicht over de vallei waar de ranch is. Omdat het hier over een kudde "wilde dieren" gaat mogen we alleen ín het domein per kar & paard. Op het ogenblik zijn er +/- 350 dieren geteld, maar tegen eind februari zouden er ongeveer 700 stuks hier rondlopen. Deze Elks komen iedere winter van uit de bergen naar het dal omdat ze weten dat ze er eten zullen krijgen én omdat ze héél goed weten dat mensen wel kortbij zullen komen, maar dat ze toch wel veilig zijn.
En dan is het tijd om die beestjes eens van héél kortbij te gaan bekijken. Deze 2 paarden met hun kar en hun menner zullen ons zodadelijk meenemen om een toerke te doen tussen de kudde elks.
Wat zijn het toch mooie, maar vooral GROTE dieren !!! En dan te bedenken dat je die alleen nú maar zo dichtbij kan zien omdat het winter is en omdat ze honger hebben. In de zomermaanden laten zij zich niet zo gemakkelijk zien, laat staan dat je je er zomaar tussen kan begeven...
Omdat we jullie willen bewijzen dat we er ook écht wél geweest zijn en dat ik hier niet zomaar een verhaaltje uit mijne mouw aan't schudden ben, krijgen jullie deze foto !
Het hele winterse tafereel van sneeuw en elks maakt me duidelijk dat Kerstmis niet zo ver meer weg is. Niki is me al voor geweest. Hij kwam thuis al op het idee om dit tafereel als Nieuwjaarskaart te gebruiken. Hij heeft er zelfs aan onze kerstmutsen gedacht.
Morgen hebben we nog een Kerstfeestje bij Dieter & Cindy. Dieter is een oerdegelijke Duitser die getrouwd is met een rasechte Amerikaanse Cindy. Bij hen gaan we morgen de kaarsen van de kerstboom mee aansteken en "Carols" (Kerstliedjes) zingen. Een combinatie van Duitse en Amerikaanse tradities.
Dat we 1 keer in de maand met z'n allen (ook de mannen dus !) een bowling-competitie op het programma staan hebben, dat wisten jullie al hé. En met Kerstmis is er dan uiteraard ook een Kerst-bowling mét inbegrip van van een "Raffle". Daarmee bedoel ik eigenlijk dat het bestuur van de bowling een aantal kadootjes gekocht heeft en die worden verloot onder de leden ipv. dat de Kerstman zou komen.
Onze ploeg heet "The 4 Queens" en omdat het Kerst-bowling is hebben we vandaag onze Kerstmutsen opgezet ipv. onze Kroontjes. Tja, ség...we zijn toch "Queens" voor iets zeker ? We hadden nogal bekijks want het zijn geen gewone, maar "Dansende" Kerstmutsen ! Helaas zijn we niet écht compleet want Sarah is in België voor de feestdagen. Ik stel de "Queens" even voor, vlnr. Manuela, ik, Janet & invalster Karin.
Omdat ik de "captain" van de ploeg ben (ik moet hier ook écht voor álles opdraaien...) moet ik als 1ste beginnen. En nu effe stilte aub...sssttt...ik moet me concentreren !
Ja hoor !!!! Gelukt !!!! Van de eerste keer een "Strike" (gelukkig maar want Niki stond klaar met het fototoestel en ik zou nogal afgegaan zijn als ik niet fatsoenlijk zou gegooid hebben). Dat ze me dát nu maar eens nadoen hé...
Op een bepaald moment wordt het me toch allemaal een beetje té irritant met die muts op m'n hoofd. Ik laat ze voor wat het is en concentreer me verder op het spel. Geen 5 minuten heeft het geduurd en dan komt de kleine Italiaanse Alessandro aan mijn mouw trekken en zo komt hij voor me staan
Dat hij ook wel zo'n Kerstmuts wil is wel duidelijk zeker ? Alleen moet hij ze wel goed vasthouden want ze is een beetje te groot. Maar hij is zó fier dat hij er wél mee op de foto wil want hij vindt ze "Fantastico" !!!
...is het Joodse "Feest van het Licht" (of hun Nieuwjaar) en wordt gevierd gedurende 8 opeenvolgende dagen en nachten. Hanukkah begint op de 25ste dag van Kislev (volgens de Hebreeuwse kalender) en dat situeert zich ergens tussen eind november en eind december volgens de Gregoriaanse kalender. Tijdens Hanukkah worden de kaarsen van de Menorah aangestoken. De Menorah is een acht-armige kandelaar met in het midden één centrale kaars die dient om de andere kaarsen (iedere dag 1 meer) aan te steken.
In de Talmud (het boek van de Joodse leer) staat de uitleg van Hanukkah als volgt : Toen de regering en het volk van Antiochus IV uit de tempel verdreven werden kwamen de Maccabees tot de ontdekking dat al hun "Heilige Olie" (die diende voor de rituelen) zo goed als op was. Ze vonden nog maar één kruikje bij de Hoge Priester, dat genoeg olie bevatte om de Menorah nog voor één enkele dag te laten branden. Ze gebruikten de olie en zagen dat Menorah bleef branden gedurende de ganse tijd van Hanukkah. Volgens hen was dat een teken van God dat Hij hen niet in de steek gelaten had. Uit dankbaarheid en om dit te gedenken vieren de Joden ieder jaar opnieuw Hanukkah. Olie is door dit voorval van zéér groot belang geworden voor de Joden en daarom eten zij tijdens Hanukkah vele zoete dingen die gefrituurd worden in olie. Voor meer uitleg verwijs ik jullie naar Wikipedia : http://en.wikipedia.org/wiki/Hanukkah
Ook onze vrienden Janet & Elli houden deze rituelen in stand. De ganse week van Hanukkah hebben zij mensen uitgenodigd om samen met hen, een volgende kaars van de Menorah aan te steken. Vanavond zijn wij - samen met een aantal andere Internationalen - uitgenodigd voor dit feest. Als het tijd is om de kaarsen aan te steken krijgen de mannen de gelegenheid om ook een "keppel" (is een traditioneel hoofddeksel van de Joodse mannen) op te doen. Maar eerst gaat Elli voor in gebed/gezang.
Daarna doet hij de kaarsen van de vorige dagen aan (we zijn de 4de dag van Hanukkah).
En dan wordt ons allemaal (voor diegenen die dat wil uiteraard) de gelegenheid geboden om dat ook te doen en zo Licht, Liefde, Vrede en Vreugde onder de mensen te brengen. Natúúrlijk doen we daar aan mee...
Als het officiële gedeelte afgesloten is, is het tijd om te feesten en te eten. Janet heeft de hele dag hard gewerkt om al die lekkere hapjes te bereiden. Voor dit feestje mochten w NIKS meebrengen want tijdens Hanukkah worden alléén maar traditionele gerechten gegeten en daar kennen we (nog) niet genoeg van om te weten hoe we die moeten klaarmaken...
Er worden gezelschapspelletjes gespeeld, gepraat en gelachen, gegeten en gedronken, maar als later op de avond de kinderen komen vragen om te dansen, kunnen noch Janet, noch ikzelf weigeren. Op de muziek van "Mama Mia" dansen we dat het een lieve lust is.
Ik wil dit verhaal hier afronden met "dank je wel" te zeggen aan Janet en Elli die ons de kans gegeven hebben om een klein beetje cultuur op te doen. Wat hebben we toch geluk dat we de kans gekregen hebben om dit allemaal te mogen/kunnen meemaken. We zijn alweer een ervaring rijker !
Janet & Elli, thanks for the invitation and for showing and teaching us what it means to celebrate Hanukkah. We appriciated it a lot to be with you during this - for you guys - very special time of year ! Now we understand a little bit more about your culture and traditions. It was a lesson we'll never forget.
Onze Deense vrienden - Marianne & Michael (wij noemen hen daarom "onze M&M-metjes") - houden nogal vast aan tradities en daarom zijn we met z'n allen uitgenodigd op deze 1ste zondag van Advent om samen met hen de 1ste kaars van de Adventskrans aan te steken. Omdat zij tegen de bergwand aan wonen en het heeft de ganse dag al gesneeuwd heeft lijkt het eerder op een "White Christmas" dan op "Advent".
Het is de gastheer die ons verwelkomt met een heerlijk glaasje, zelfgemaakte Gluhwein...hhhmmmm !
We komen zo stilaan écht wel in stemming voor Kerst en Nieuwjaar. Buiten ligt er een dik pak sneeuw, binnen worden we onthaald op gluhwein, de tijd van gezellige eindejaarsfeestjes met vrienden breekt aan en natuurlijk wordt er in deze periode ook speculaas gebakken. En nu ik daar toch over bezig ben, wil ik jullie de laatste creatie van mijn bakkunsten laten zien. Een totaal "nieuwe" versie van een Adventskrans die ik speciaal voor dit feestje gemaakt heb
Mijn krans ziet er zo mooi uit dat ze hem liever onaangeroerd laten . Ik heb een aantal keer - en met veel nadruk - moeten zeggen dat deze toch écht wél gemaakt was om op te eten (anders had ik hem zo weer terug mee naar huis moeten nemen en dat was NIET de bedoeling). En natuurlijk zoals het spreekwoord zegt : "als 1 schaap over de dam is volgt de rest vanzelf", zo ook vergaat het ook mijn krans...
Al etend en al drinkend kletsen we nog wat bij en zo zijn we dan ook meteen weer op de hoogte van de laatste nieuwtjes binnen onze groep. Op onderstaande foto zie je vlnr. mezelf, Anja (Nederland), op de achtergrond Dimitrios (Griekenland), Manuela (Duitsland), Dominique en Marcel (Nederland)
En voor een keertje is ook de Japanse delegatie van de partij : Yasuhiko Fujimoto en zijn vrouw Yuki Fujimoto
Op onze feestjes is het niet alleen de gewoonte dat je iets te eten of te drinken meebrengt om dat te delen met je vrienden, maar - in weersomstandigheden zoals deze - breng je ook je eigen slofjes mee. Zo blijft het huis toch een beetje gespaard van sneeuw, ijs en strooizout. Aan het eind van het feestje is het natuurlijk een gigantische puinhoop van schoenen en wordt het effe zoeken om het juiste paar weer samen te stellen. Vooral de kinderen vinden dat plezant en trekken dan ook wel eens - expres natuurlijk - de verkeerde schoenen aan.
De eerste kaars van de Adventskrans brandt en nu gaat het in rechte lijn naar Kerst en Nieuwjaar. Dit feestje is voorbij, maar het volgende is al in het verschiet. We zijn uitgenodigd bij de Israelische Janet & Elli om met hen "Hanukkah" te vieren. En daar willen we toch wel een beetje meer van weten...
"Thanksgiving" is voor de Amerikanen dé dag om God te danken voor de oogst en andere goede dingen in het leven. Het is een nationale feestdag en traditioneel wordt deze dag gevierd op de 4de donderdag van November. Omdat het altijd een donderdag is hebben Amerikanen ook de vrijdag vrij zodat ze 4 dagen met hun familie kunnen samen zijn. Daarom zie je dan ook heel veel drukte op de luchthavens want iedereen profiteerd ervan om zijn/haar (verre) familie te gaan opzoeken in deze periode. Wil je nog meer weten over Thanksgiving, dan kan je terecht op http://nl.wikipedia.org/wiki/Thanksgiving_Day
Voor ons is het de 1ste Thanksgiving hier in de States (vorig jaar waren we op bezoek in België) en natuurlijk willen we meedoen met de tradities. Daar hoort een al even traditionele kalkoen bij op het menu te staan. Omdat we maar met z'n 2-tjes zijn is mijn eerste werkje van de dag (nog in pyama!), de kalkoen in stukken snijden. Zo kan ik 2 verschillende gerechtjes klaarmaken voor 2 dagen.
Een vrije dag betekend ook dat de kinderen vrij hebben. Maar wat doe je met de kids terwijl mama al dat lekkers voorbereid in de keuken ? Wel...als Amerikaanse goeie echtgenoot en vader, hou je je kroost bezig met bv. een rondje snowmobilen.
Voilà...mijn gerecht is klaar, maar Belgen zouden geen Belgen zijn als ze er niet hun traditionele frietjes en champions met roomsaus zouden bij eten.
We hebben er een gezellig dag opzitten van samen kokkerellen, een glaasje drinken, een beetje ontspannen en een gezelschapsspelletje spelen maar de dag is nog niet voorbij. Vanavond begint immers de al even traditionele "Black Friday". Dat is de drukste dag van 't jaar voor de winkeliers die hun "store" om 3u 's nachts al openen. Die dag komen de winkeliers immers "in het zwart" te staan en beginnen ze winst te maken voor het ganse jaar (verliezen worden in "rode" inkt geschreven hé !). Ze geven op die dag gigantische kortingen (alsof die er anders niet zouden zijn). Een TV van bijvoorbeeld +/- $1000 koop je op die dag voor +/- $300 MAAR en er is wel een hele grote MAAR bij...ze hebben er slechts 5 stuks van ! Dat maakt dat mensen die écht lopen om zo'n koopje te doen dan ook al vanaf 2u 's nachts in de rij staan aan te schuiven om toch maar één van die beperkte stuks te bemachtigen want "wie eerst komt, eerst maalt" natuurlijk. Nu...voor één keertje en voor zo'n gigantische korting zou ik ook wel in de rij gaan staan, ware het niet dat het ENORM koud is vandaag ! De voorspellingen liegen er niet om... -7°F dat is maar liefst -21,6°C !!! Mij wel NIET gezien hoor ! We gaan wel effe een kijkje nemen, maar dan wel warm en droog in de auto. Zie ze daar nu staan/liggen/zitten, gepakt met dekens en stoelen !
Je moet maar goed gek zijn om met deze temperaturen, 's nachts, aan de ingang van een winkel gaan te staan (lees "kamperen" !), niet eens wetende OF er je écht wel hét ideaal koopje op de kop kan tikken... Voilà...en nu snel naar huis en ons bedje in...jongens, wat is het koud vannacht !!!
We kunnen er nu écht niet meer omheen, de winter heeft definitief zijn intrede gedaan hier in Utah en daar zijn we de eerstkomende maanden nog niet vanaf. Niet dat ik dat erg vind hoor, integendeel. Ik hou van de winter, van de sneeuw en van een flinke wandeling maken in zo'n "winterwonderland" (met als afsluitertje natuurlijk een glaasje zelfgemaakte gluhwein...hmmm !). Helaas, vandaag zijn de weersvoorspellingen dan wel dat het gaat sneeuwen, maar een wandeling zit er niet in. Ze verwachten tegen 5pm een "blizzard" (een sterke sneeuwstorm) en iedereen die niet écht naar buiten moet wordt dringend gevraagd binnen te blijven want het zou de ergste blizzard zijn voor Utah, sinds 2001. Dat beloofd ! De temperaturen liegen er niet om. De maximum voor donderdag (Thanksgiving) is 20°F (dat is -6,6°C) en 's nacht zou het gaan het "afkoelen" naar 2°F en dat is maar liefst -18,8°C...bbbrrrrrr...dat wordt echt wel rillen...!!!
Dominique vind het nodig om nog effe "stoer" te doen. Hij wil persé een foto - in T-shirt - in de sneeuw en vindt het nog niet écht koud, maar dat zal veranderen...kijk eens achter hem...
Op 3 kwartier tijd slaat het weer helemaal om. De zichtbaarheid wordt heel slecht. Zelfs zo erg dat we nauwelijks de huizen van onze buren nog kunnen zien. Het waait, het sneeuwt en het ziet er allemaal een beetje griezelig en eng uit. Maar goed dat we niet meer de deur uit moeten...
Als ik even later de achterdeur opentrek geloof ik mijn eigen ogen niet. Dit is het resultaat van die blizzard, amper 2 uurtjes nadat ik die eerste foto van Niki maakte
En als we nog een uurtje verder zijn - 8pm om precies te zijn - is het opgehouden met sneeuwen, de wind is gaan liggen en mensen durven zich terug op straat te begeven. Ik niet, ik blijf fijn binnen bij de openhaard...enfin...behalve dan om nog snel deze foto te maken aan de voordeur
We zijn gelukkig nog niet helemaal ondergesneeuwd en hebben deze eerste blizzard overleefd.
Overmorgen is het Thanksgiving, een feestdag die we voor het eerst zullen vieren (vorig jaar waren we in België). De kalkoen is gehaald en morgen gaan we gezellig met z'n 2-tjes kokkerellen.
Vrijdag is het de befaamde "Black Friday" en er zijn winkels die hun deuren openen om 3am (vergis je niet...da's wel 3 uur 's nachts hé !!!). Of we er naar toe zullen gaan ? Natúúrlijk !!! Niet omdat we zo dringend vanalles willen kopen, maar omdat we graag eens willen zien en meemaken hoe die mensen daar al vanaf 2u (en waarschijnlijk ook al eerder) staan aan te schuiven om toch maar hét koopje van het jaar op de kop te kunnen tikken... En dat allemaal met -18,8°C ??? Ikke wel niet hoor !
Vrijdag 19/11 word ik 's morgens al wakker gebeld door Joni (het is dan vrijdagnamiddag in België). Da's niet haar normale doen en de paniek slaat me om het hart...er is iets niet pluis.
Met een krop in haar keel verteld ze me dat ze in het ziekenhuis ligt ! Ze heeft gisterenavond (voor ons gisterennamiddag) een spoedoperatie moeten ondergaan. Als je kind zoiets overkomt is dat natuurlijk VERSCHRIKKELIJK, maar het maakt het dubbel zo moeilijk als je aan de andere kant van de wereld zit. Terwijl ik het hele verhaal te horen krijg, voel ik die afstand alleen maar groter worden. Ik ben een beetje opgelucht omdat zij zelf belt, maar ben verre van "gerust gesteld".
Nadat we afgesloten hebben bel ik Niki. Die zou deze middag eigenlijk met zijn collega's naar Las Vegas vertrekken, maar hij wil mij nu niet alleen laten en samen wachten we verder nieuws af.
Zaterdag krijg ik haar dan eindelijk te zien via skype en ik merk dat het ergste leed geleden is. Het is nu vooral een kwestie van rust en herstellen. Maar omdat zij heel goed begrijpt dat ik me zorgen maak, spreken we af dat ik haar - tenminste de eerstkomende dagen - ieder dag zal zien en horen. En dat doen we ook. Zondag ziet ze er al een beetje beter uit, maar ze heeft wel nog veel pijn.
Vandaag, maandag 22/11, is ze jarig. Zo had ze zich haar verjaardag wellicht niet voorgesteld. Dit kaartje is nu niet alleen om haar "Gelukkige Verjaardag" maar ook "Spoedig Herstel" te wensen. Joni...het komt allemaal in orde en als je me nodig hebt...ik ben maar één telefoontje verwijderd hé ! In gedachten krijg je een voorzichtige dikke knuffel en 3 dikke zoenen ! Xxx, Mama
En voor diegenen die denken dat we hier alleen maar feestjes vieren...ik hoop écht dat ik zulk nieuws hier nooit meer hoef te schrijven. En ik hoop ook "dat het jullie allemaal goed moge gaan" !!!
Tja...dat heb je er dus van hé, als je als Belgische militair naar het buitenland vertrekt om je land te vertegenwoordigen...dan zijn er uiteraard ook mensen die van je thuisland naar je "nieuwe woonplaats" komen voor vergaderingen (maar éigenlijk ook om eens te komen kijken hoe je het stelt...). Dat is in het verleden nog al zo geweest en deze week is dat niet anders. Maar sta me toe om te vermelden dat deze delegatie toch wel een iétsie, piétsie anders is ! In het gezelschap bevindt zich eindelijk ook eens een vrouw (tot nu toe zijn het altijd mannen geweest) en ik kijk er naar uit om haar te leren kennen. Nu zijn vrouwen in het leger al lang geen uitzondering meer, maar - feministisch als ik ben - vind ik dat een vrouw, die er in slaagt Majoor te worden, het toch wel goed voor mekaar heeft. En wat nog bijzonder is aan haar bezoek is dat zij - met een aan hoge waarschijnlijkheid grenzende zekerheid - getipt wordt als mogelijk opvolgster van Majoor Decrop die volgend jaar juli - als hij géén verlenging zou krijgen - terug naar België zal verhuizen. We gaan hem - en zijn gezin - wel missen maar, mensen die dit soort contracten aangaan weten dat het maar voor een bepaalde tijd is (en dat geldt trouwens ook voor ons hé). Tot hier mijn commentaar en nu een paar foto's. Van links naar rechts zie je Heidi, Eli, Luc en Dominique (dé militairen...)
Heidi, Luc en Dominique kennen mekaar al een hele tijd (+/- 20 jaar) en bij een lekkere pizza en een glaasje wijn worden natuurlijk herinneringen opgehaald. Eli en Dominique hebben mekaar een 5-tal jaar geleden leren kennen en ik ben natuurlijk "de vreemde eend in de bijt", maar vermits ze hier bij ons op bezoek komen, zullen ze mij erbij moeten nemen en mag ik ook mee op de foto.
Ziezo, die kennen we dan ook al weer. Ben benieuwd hoe dit verder zal gaan en of Heidi inderdaad volgend jaar "de nieuwe baas" van Dominique en François zal worden (die 2 weten nog niet goed wát hen precies gaat overkomen, denk ik...hihi). Zij is dan meteen ook de eerste én de enigste vrouwelijke Belgische militaire in Utah, tot nu toe. Ik ben aangenaam verrast van de kennismaking met Heidi en het klikte vanaf het eerste contact. En ja, ik geef het graag toe, het doet wel altijd weer deugd als er bezoek uit België hier is.
