Ons Amerika avontuur

Inhoud blog

	Mededeling!!
	Hyrum & A.I.S.P.
	Skiën & ijshockey
	NL-ers op bezoek
	MAC

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Archief per maand

	05-2014
	01-2014
	12-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	08-2012
	07-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	08-2011
	07-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	03-2009
	02-2009

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Zoeken in blog

Ons Amerika avontuur

Layton

04-02-2011

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Laatste dagje Savannah

Zover zijn we weeral. Voor Dominique zit de cursus erop en dat betekent meteen dat het onze laatste dag in Savannah is. Het is vandaag een druilerig, regenachtig (typisch Belgisch !) weertje, maar we hebben nog één en ander op het programma staan en een beetje regen gaat ons écht niet tegen houden ! Samen met de Australische Jill (één van de cursiten) starten we rond 10am onze weg voor een welgevulde dagtocht.

Eerst gaan we op het Bonaventure Cemetery - het meest bekende en bezochte kerkhof van Savannah - op zoek naar "Little Gracie", een zoveelste legende hier ter plaatse.
Dit meisje (enig kind) was de dochter van de manager van het Pulaski House (één van de betere hotels van Savannah). Op de vele momenten dat zij haar vader vergezelde naar het hotel was ze een graag geziene afleiding en speelde ze de rol van hostess op menig "High Society" feestjes. Zo won ze de harten van de "elite" voor zich en ze vond het geweldig om bij deze mensen in de belangstelling te staan. Op momenten dat ze zich verveelde, ging ze spelen onder de grote zwarte trap van het hotel. Maar ze werd ziek en 2 dagen voor Pasen in 1889 - ze was net 6 jaar oud - stierf Gracie Watson aan een longontsteking. En zo werd een legende, een mythe geboren... Bedienden van het hotel beweerden dat ze - na haar dood - Gracie nog steeds zagen spelen en hoorden lachen onder die grote zwarte trap. Zelfs nadat het hotel afgebroken werd beweren mensen nog steeds Gracie te horen lachen op de plaats waar de vroegere trap zou hebben gestaan. Er wordt zelfs gezegd dat men soms een klein meisje - in dezelfde klederdracht als Gracie - ter plaatse ziet rondhuppelen. Meer lezen kan op http://secretofhealthylivings.hakkinda.us/photography/14050-the-haunted-tale-of-little-gracie-watson.html Een beeldhouwer - gefacineerd door dit hele verhaal - maakte in 1890 dit beeld.

We zetten onze weg verder en gaan op zoek naar de overblijfselen van de plantage "Wormslow". Het moment dat we de plantage willen binnenrijden krijgen we een beeld te zien dat mij onmiddellijk doet terugdenken aan de TV mini-serie "Roots" van Alex Haley (1977) en één van de vele slavennamen "Kunta Kinte".
Ik zou het eigelijk kunnen classeren onder de titel : "Herinnert u zich deze nog...?"

Veel is er van het huis notabele Jones van Wormslow niet overgebleven en da's wel jammer.

We bewandelen het zelfde pad als waar eens die slaven moesten lopen op weg naar hun eigen huis...

En wie komen we daar midden in het bos tegen ? De heer Wormslow him self ! Blijkt dat er nét dit volgende weekend een "reenactment" of heropvoering van de koloniale tijd zal plaatsvinden.

Afsluiter van vandaag - en tevens ook van ons Savannah avontuur - is Tybee Island.

Dominique wil er persé naar toe omdat hij vernomen heeft dat er daar een heel goed restaurant zou zijn waar ze naar het schijnt échte krokodillen rond het restaurant zitten hebben ! En inderdaad, we vinden het restaurant met zijn merkwaardige huisdieren.

De boekjes hebben niet gelogen. Het eten is hier super lekker. Maar het restaurant op zich stelt niet zo heel veel voor. Het is een houten ding waar geen ramen inzitten. De plaats waar de ramen zouden moeten zitten zijn dicht gemaakt met plastiek. Als het zomer wordt nemen ze de plastiek weg en voilà...klaar is het terras ! En midden in dat restaurant staat een wasbak waar iedereen z'n handen gaat wassen.

Nu snel, snel de valies inpakken en dan naar bed. Morgenavond zijn we terug thuis met heel wat meer bagage (vooral herinneringen bedoel ik dan hé) dan toen we vertrokken zijn.

Liefs, Ingrid

Geef hier uw reactie door