Op 25 juli 2010 schreef ik - vanuit San Fransisco - dit op mijn blog :
"Ik realiseer me dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag."
Beloofd is beloofd dus hier volgt alsnog het verhaal waarmee ons hele Amerika-avontuur begon...
Een paar maanden vóór ons vertrek - tijdens een bezoek van Jo & Antje - kwam het gesprek plots op ons afscheid en vroegen zij ons of wij eigenlijk van plan waren een "afscheidsfeestje" te organiseren. Tja...dat waren we eigenlijk wel van plan ja, maar waarom zij dat nu al moesten weten (we hadden immers nog tijd genoeg om dat bekend te maken) werd ons later pas duidelijk. We kregen in ieder geval wél al te horen dat zij ons niet zomaar wilden laten vertrekken en dat zij ook wel iets voor ons in petto hadden. Ze wilden - samen met onze hele familie - uit eten gaan. Dat zagen wij natuurlijk wel zitten maar we vertelden hen er bij dat wij een gezellige avond mét familie én vrienden wilden organiseren. Om het afscheid niet overdreven lang te rekken, zou er één volledige dag besteed worden aan ons vertrek.
Wat Niki, noch ikzelf wisten, was dat onze families blijkbaar al lang bezig was met "iets" te organiseren...Bewijzen daarvan zijn ons pas achteraf (letterlijk) "overhandigd".
Ze willen ons iets blijvends meegeven en Pa (als "Padre Familias") mag er als eerste aan beginnen
Jo, Joni en de hele familie volgt zijn voorbeeld
En dan is het DE Amerika-dag ! Omdat wij aan iedereen gevraagd hebben om zich op "onze" avond te verkleden in iets typisch Amerikaans, krijgen we van Jo & Antje te horen dat wij ons al moeten verkleden vanaf 's middags voor het familie-etentje. Voor ons geen probleem, we zijn toch al helemaal "in the mood" en doen gewoon wat er van ons verwacht wordt. Kijk maar...
We kunnen natuurlijk niet vertrekken zonder een foto met mijn zoon, dochter en kleindochter
én een foto van ons volledig gezinnetje (jongens, wat gaan we hen allemaal missen !!!)
Maar dan komt de aap uit de mouw en wordt ons duidelijk dat onze families al een hele tijd plannetjes aan het smeden geweest zijn want plots komen ze aandraven met cadeautjes en dit... Logisch dat het me allemaal een beetje teveel word (en ik had me nog zó voorgenomen had NIET te zullen huilen...)
De familie Gielen is wel aanwezig bij het etentje, maar kan helaas - straks bij het feestje - er niet bij zijn en daarom mag een foto met Dominique en zijn familie niet ontbreken. Vlnr. schoonbroer Fons, zus Lizzy-Ann, Niki zijn mama, Niki, ik, zus Christel en schoonbroer Luc.
Rond 20u kan het feestje dan eindelijk beginnen. Maar ook nu weer heeft de familie iets in petto. Als ik - later op de avond - Joni, Jo en de rest al zingend zie/hoor binnenkomen is het allemaal nog plezant
maar enkele minuten later zitten Niki en ik op een stoel en beginnen Joni & Jo aan een lied met zelfgemaakte teksten op de melodie van het Amerikaans Volkslied. Dominique vindt het allemaal geweldig, mij word het voor de 2de keer vandaag teveel...ik huil tranen met tuiten bij het aanhoren van de tekst.
En weer hebben ze een cadeautje bij. Dit keer een fotokader met een foto van IEDEREEN van de familie. Die zal in ons huis in Layton zijn speciale plekje krijgen zodat onze familie altijd héél kort bij ons is. Het is alleen een kwestie van die kader in Amerika te krijgen want onze container is natuurlijk al vertrokken. Hopelijk kan Niki dat via militair transport regelen, want in onze valies past die kader helemaal niet en als handbaggage kunnen we het niet meenemen !
Nu nog een foto van mijn familie (vlnr. Pa, zus Bettie, broer Fred, ik , zus Annita en Ma)
En om dit verhaal af te sluiten nog een foto van de hele bende verklede mensen...mijn familie...
Er zijn op dat feestje zovele vrienden en vriendinnen geweest, dat ik - om niemand te vergeten - hier geen andere foto's ga bijzetten. Ik heb zo'n 400-tal foto's en het zijn één voor één zéér dierbare herinneringen, maar ik wil het risico niet lopen dit verhaal eindeloos lang te maken zodat het jullie misschien gaat vervelen dus hou ik het liever zoals het verhaal nu is.
Jo & Antje, dikke mercie voor het organiseren van die mooie, onvergetelijke dag ! Joni & Rob, maar ook de rest van de familie, van harte bedankt voor de cadeautjes, het "handtekeningen-schilderij", het fotokader, de fijne dag en avond ! En aan alle vrienden, bedankt dat jullie er allemaal bij waren op ons afscheidsfeestje. We hebben een valies boordevol mooie herinneringen die we nu meenemen naar Amerika en waar we nog vaak aan terug zullen denken. Het ga jullie allemaal héél goed tijdens onze afwezigheid.
Dikke kus en dikke knuffel voor jullie allen, Ingrid & Dominique
Eén maand na onze "afscheidsdag" hebben we België voor de eerstkomende 5 jaar, ingeruild voor het verre Amerika. Het échte afscheid is best wel moeilijk geweest. We hebben ons in een avontuur gestort waarvan we niet eens wisten wat er ons te wachten stond, maar waarvan we tot op heden nog helemaal géén spijt van hebben en we beseffen heel goed dat dit écht wel een zéér unieke gelegenheid is.
Nog een ritje naar Las Vegas, nog één overnachting en dan nog één dagreis en dan zijn we terug thuis. Als je zolang rondgezworven hebt op die ellenlange wegen dwars door de woestijn van Nevada, ben je toch wel blij dat het einde in zicht komt. We verlangen alle 2 naar ons eigen bed ! Maar we zijn er nog niet. Eerst moeten we nog via Las Vegas reizen en daar zullen we een nacht logeren in het Hardrock Hotel. 9:00am rijden we de "gate" van NAS Lemoore uit, ongeveer 400 miles (+/- 644 km) voor de boeg.
We weten dat er een aantal jaar geleden in België een hele heisa ontstaan is omdat er een windmolenpark zou opgezet worden voor de Belgische kust, maar uit het zicht van bewoners en toeristen. En wat vindt u van dit windmolenpark midden in de woestijn van Nevada ?
We naderen Las Vegas (kan je de stad al zien daar helemaal in de verte ?)
Amerika is zóóó gigantisch groot dat wij ons wel eens afgevraagd hebben hoe ze eigenlijk aan al die straatnamen komen. Maar blijkbaar raken ze ook hier uitgeput van al die namen. En als ze er dan écht géén meer weten, dan verzinnen ze gewoon ter plaatse wel iets. Zoals deze hier...probeer dat maar eens uit te spreken of uit te leggen dat je deze straat zoekt (haha !)
En zo valt er toch wel altijd iets te zien of iets te bespeuren als je door de States reist. Enfin...na 7 uur rijden en 390 miles (627,5 km) zijn we er. We nemen onze intrek in het Hardrock Hotel, frissen ons een beetje op en gaan een wandeling maken over de Strip. Maar omdat we honger hebben keren we al snel terug en gaan we in deze zaak een hapje gaan eten
Zoals ik een foto heb op de Walk of Fame in Hollywood (Barbra Streisand) wil hij ook wel een foto van één van zijn favoriete Hardrock-groepen. Geen AC/DC, maar Metallica dit keer
Binnen heeft hij een half uur nodig om al de decoraties, gitaren, foto's enz. te bekijken en dan kunnen we aan tafel. Voor meneer wordt een hamburger en voor mij Fajita's...hmmmm !!!
Vanuit het café gaat het daarna naar ons hotel. We hebben het getroffen met onze kamer en terwijl ik een paar foto's neem, laat Niki zich zijn Maragrita smaken
Onze kamer heeft uitzicht op de zwembaden van de aanpalende hotels. De hotels in de buurt worden verlicht door ontelbare lampen die van kleur veranderen...dit is Las Vegas by Night.
Een Starbucks-koffie, een croissant, een dik stuk cake en een fruitsapje is ons ontbijt. Vanaf morgen worden het weer gewonen, zelfgebakken boterhammetjes met charcuterie, gelei of een eitje. Ik wist niet dat je "gewone" dingen zo kan missen...We verlaten Las Vegas om 9:55am. Onderweg naar huis zien we iets dat lijkt op een bosbrand, hetgeen later ook bevestigd wordt in het nieuws.
Om precies 7:30pm, na precies 3021 miles of 4862 km, in precies 2 weken tijd, zetten we de motor van de auto stil in onze garage. Wat zijn we blij dat we terug thuis zijn, maar vooral dat we het allemaal zonder kleerscheuren overleefd hebben. Het was een mooie, maar zeer drukke en intensieve reis waarop we veel gedaan en gezien hebben maar we zullen het géén 2de keer overdoen. De volgende keer wordt het één weekje rondreizen en een weekje "op onze luie k**t" genieten van één of ander all-inn hotelletje zodat we toch nog een beetje van onze "vakantie" zullen kunnen genieten.
Maandag 2 augustus vertrekken we na de lunch terug noordelijk naar Seqouia National Park. Intussen hebben we al 1676 miles (2697 km) in onze auto doorgebracht en dat laat duidelijk zijn sporen na. Maar we zijn goed uitgerust, hebben een paar heerlijke dagen gehad en kunnen er weer tegen. We hebben wel ongeveer 300 miles (483 km) voor de boeg en zullen - volgens onze Tomtom - rond 9:30pm in de NAS (Naval Air Station) van Lemoore aankomen. Dat is een militaire basis waar we kunnen overnachten en het is precies 9:30pm als we de poort binnenrijden. Het is wel even akelig geweest want ons Tomtommeke stuurt ons dwars door open velden, over hobbelige wegen, in the middle of nowhere, waar het behoorlijk donker is. Straatverlichting is hier blijkbaar nog niet uitgevonden...
Na een heerlijk ontbijt (neen...dit keer géén wafels of cerials maar spek met eieren en toast !) zetten we ons reisje verder naar Seqouia. Benieuwd naar wat we gaan aantreffen stoppen we eerst bij het "Visitors Center" om een beetje inlichtingen te vragen. Kijk...zelfs jullie kunnen mee als je op deze link klikt www.visitsequoia.com/sequoia-national-park.aspx Wat een héérlijk park !!! Bij de ingang hoort natuurlijk een foto
Een beetje verder komen we voorbij deze tunnel. Vroeger kon je daar onderdoor rijden met je auto, maar nu mag het niet meer. Waarom niet, is niet duidelijk, dus lopen we een stukje om een foto te maken.
We hebben niet veel tijd, we moeten ons haasten om aan een bepaald punt te raken. Daar zijn ze bezig met wegenwerken en de weg naar boven, naar het park wordt enkel op het half uur opengesteld voor het opgaand verkeer. Op het half uur mag het verkeer terug naar beneden. En omdat we niet nog eens een half uur in de rij willen staan zorgen we ervoor dat we netjes op tijd ter plaatse zijn. De weg naar boven laat al een beetje zien van wat er ons te wachten staat. De bomen worden niet alleen groter, maar ook dikker. Vanaf de parking kunnen we via een "trail" of wandelweg naar de Sherman Tree.
De bomen zijn hier zóóó gigantisch groot dat ik er niet in slaag om één boom in zijn geheel op één foto te krijgen. Dit bos wordt niet voor niets "The Giant Trees Forest" genoemd. We komen in de buurt van de General Sherman Tree en kunnen op deze plaat alle nodig info vinden. Maar omdat ik op mijn blog alleen maar verkleinde foto's kan zetten (en de tekst daardoor niet duidelijk meer is), geef ik jullie enkele cijfers zodat je je een beetje een beeld kan vormen van de omvang van deze boom.
Qua volume is hij de grootste, levende boom ter wereld (de grootste qua lengte staat in Redwoods Forest). Deze boom is 275 feet (83,82 meter) hoog, heeft een volume van 52.500 cubic feet (1.486 kubieke meter) en weegt maar liefst 1.385 ton. Aan de basis (A op de foto) is hij 36.5 feet of 11 meter doorsnee. Het begin van zijn kruin (B op de foto) op 180 feet (bijna 55 meter hoogte) is 13.7 feet of 4.2 meter doorsnee. Zijn grootste tak (C op de foto), die in januari 2006 afbrak is 2 meter doorsnee. Aan de voet is hij 103 feet of 31 meter in omtrek en hij zou tussen 2300 en 2700 jaar oud zijn ! Asjeblieft !
Na onze wandeling en al die informatie, krijgen we hem eindelijk te zien...The General Sherman Tree. Dominique lijkt wel Klein Duimpje, naast die Mammoetboom (zoals hij ook wel genoemd word).
En mij zie je al bijna helemaal niet mee staan
Dit is niet de enigste gigant in dit bos hoor. Bekijk onderstaande foto's maar eens...
Op onze terugweg naar de auto horen we plots een gekraak van jewelste en met een serieuze smak valt - nauwelijks één meter van mij vandaan - een dennenappel tegen de grond...en nog geen kleintje ! Dit vers-van-de-boom-gevallen exemplaar gaat natúúrlijk mee naar huis. Hij zal zeker niet misstaan in mijn kestversiering dit jaar en hopelijk overleeft hij het transport naar België binnen 4 jaar.
Nog een laatste bezoekje aan het museum en dan gaan we terug naar Lemoore. We zijn alweer een ervaring en een avontuur rijker. Jongens...wat hebben we al veel gezien en gedaan deze 2 weken !
Voor we bij Oceanside zijn, houden we nog even halt bij het mooie Laguna Beach
En aandachtige toeschouwers zullen achter mij - op die rots in de zee - zeker de meute pelikanen zien
Dan zijn we er eindelijk. Het meest zuidelijke punt van onze Californië-reis is bereikt ! We komen aan in Oceanside bij Pastor Z (oprichter van BFC of Bikers For Christ). Dit moment wil ik vastleggen op de gevoelige plaat want Niki en ZMan zijn maar al te blij om mekaar terug te zien. Het is een raar figuurtje, ik weet het, maar hij is een bovenstebeste kerel. Hij wordt Pastor genoemd omdat hij een eigen "Bikerchurch" heeft en omdat hij gaat preken over de Heer, maar hij staat vol met tatoeages, heeft lange haren, rijdt rond op een Harley en is het complete tegenovergestelde van wat je zou verwachten bij het woord "Pastor". Je zou je kunnen vergissen als je alleen maar zou oordelen over iemands uiterlijke...
Nadat we ons in onze kamer geïnstalleerd hebben - we blijven 2 nachten logeren bij onze vrienden - worden we 's avonds meegetroond naar de mooiste, idilische plekjes van Oceanside
en gaan we lekker uit eten, waarbij de mannen doen zich tegoed aan "Kingcrab" (zeer populair in de US !)
Na het diner komen de serveersters naar onze tafel. Ze hebben kronen bij en Pastor Z vraagt of hij even ons fototoestel kan lenen. Niki en ik begrijpen er niets van, maar dan worden die kronen op onze hoofden gezet, begint het hele gezelschap te zingen en maakt Z-Man een foto. Hij had de serveersters verteld dat wij morgen onze 7de huwelijksverjaardag vieren dat wilden ze wel eventjes - en plein public - "in de belangstelling" zetten. Wat fijn dat hij dat zo geregeld heeft !
Zondag 1 augustus gaan we samen met Pastor Z en Esther naar de Bikerchurch. Daar maken we kennis met de andere BFC-members van Oceanside en omstreken. Pastor Z heeft ons, zowel gisteren als vandaag, zijn Harley-trike geleend en het is genieten voor mij om na zo lange tijd weer moto te rijden.
Na de Bikerchurch gaan het in groep naar een mototreffen tvv het goede doel. Rare snuites kom je overal tegen, maar deze valt bijzonder goed op temidden van al die bikers...een échte Tiroler mét een harmonica en in volledige Tiroler-outfit (inclusief de lederhose) past helemaal niet in het aanwezige gezelschap !
Als het treffen ten einde is wordt alles opgeruimd, terug naar het lokaal gebracht en nemen we afscheid van een aantal vrienden. Helaas is al een gedeelte van de groep rechtstreeks naar huis gereden en moeten we ons tevreden stellen met een foto van dit gedeelte van de BFC-members
Met hen maken we nog een ritje lang de kustlijn om dan - bijna in Mexico - halt te houden voor het diner.
Lekker eten, gezellig zaakje, goeie vrienden en mooi weer zijn de perfecte ingrediënten voor een geslaagde dag. Maar aan alles komt een einde en we moeten ook van deze mensen afscheid nemen. Een laatste foto van de zonsondergang aan de kust van zuid Californië is het einde van ons verblijf hier.
Pastor Z, bedankt voor die 2 fijne dagen dat we bij jullie mochten logeren, we zullen het nooit vergeten. Pastor Z, thanks for those 2 wonderfull days that we could stay in you home, we'll never forget that !
Hopelijk zien we mekaar volgend jaar opnieuw, Bye for now and hope to see you again next year,
Vandaag gaan we richting Long Beach. Dominique en collega's zijn hier 4 jaar na mekaar naartoe gereisd voor vergaderingen van het werk. Ze hebben altijd in hetzelfde hotel gelogeerd en dat creërt natuurlijk een band. Op het laatste "reisje" ben ik met hem meegekomen. We werden toen zo hartelijk ontvangen dat we nu even willen binnenlopen om die mensen "goeie dag" te zeggen en wát zijn ze blij om ons te zien !!! Natuurlijk willen die 2 dames met Niki op de foto (vlnr. Brenda, Niki & Suzy)
Na veel vijven en zessen én beladen met lunchpakketten, drankjes, fruit en koekjes gaan we weer verder. Vermits Niki altijd "engelengeduld" heeft met mij als we in één of ander stadje, alle mogelijke winkeltjes in- en uitlopen, gaan we vandaag eens een kijken nemen bij de "West Coast Choppers". Dat is de motowinkel & garage van Jesse James (ex-man van Sandra Bullock). Tussen al die prachtexemplaren van chroom en motoren kan hij zijn hartje ophalen, maar één regel is wet...kijken mag...aankomen niet !
Verderop, bij het strand van Huntington Beach, parkeren we de auto voor een wandeling op de pier.
"Niks bijzonders" zullen jullie denken, maar dat is toch wel effe mis. Dit strand fungeerde als opnameplaats voor de TV serie "Baywatch" (met David Hasselhoff & Pamela Anderson). Jammer voor Niki lopen er helemaal geen vrouwelijke "baywatchsters" rond. Ikke benieuwd of er dan misschien wel knappe mannelijke versies rondlopen...Ik heb geluk, ze zijn er ! Onderstaande foto zou een moment-opname uit die TV serie kunnen zijn.
Een luchpaket verder, brengt ons naar de haven van Long Beach. Hier liggen de "Queen Mary" (de kleinere versie van de Queen Victoria) en een Russische onderzeeër aangemeerd.
Nog nooit heb ik een voet aan boord van een onderzeeër gezet en ik krijg het al benauwd als Dominique verteld dat hij dat schip wil gaan bezoeken. Ik trek mijn stoute schoenen aan, doe me stoerder voor dan ik eigenlijk ben en ga toch mee. Die kans wil ik niet laten voorbijgaan, hoe eng het ook mag zijn. Eens ín dat ding is er veel te zien en mijn angst is helemaal weg. Benieuwd naar het uitzicht, kijk ik door de periscoop
en krijg ik dit te zien
Niki moet zich wel bukken om door de kleine deurtjes te kunnen
en de bedden zijn ook al niet op grote mensen berekend. Ik zou er écht niet bij willen zijn als die duikboot voor een hele tijd en met zoveel manschap "het ruime sop" verkiest ! Probeer je eens voor te stellen hoe het zou zijn als je aan boord zou moeten leven met NIKS aan privacy, niet eens een klein hoekje om om op je "dooie gemakje" een boek te lezen of muziek te luisteren, altijd wel iemand in de buurt...
Als ik dan al zou moeten kiezen tussen de 2 (alhoewel ik en boten niet echt goed samen gaan), geef mij dan toch maar de ruimte van de "Queen Mary", want hier krijg ik het "Titannic"-gevoel
En waar Dominique in de duikboot niet eens door het deurtje kon, heeft ook hij nu ruimte genoeg. De gang in dit schip is zóóó lang dat je het einde er niet eens van kan zien
Een zicht door de patrijspoort van deze zee-gigant levert volgend plaatje op
Met een wandeling over het dek komt er een eind aan onze Titannic-ervaring en ik ben blij dat ik seffens terug voet aan wal zal zetten. Ik heb er op die korte tijd al "zeemansbenen" van gekregen.
Het was fijn om onze vrienden terug te zien en nog eens terug te zijn op die mooie plekjes, maar nu is het tijd dat we ons naar Oceanside begeven want daar zitten andere vrienden al op ons te wachten.
Onmiddellijk na het ontbijt vertrekken we naar de "Universal Studios". We moeten dóór Los Angeles en daar is het altijd ernorm druk. Dat blijkt de goeie beslissing te zijn geweest want we hebben er toch nog anderhalf uur over gedaan voor ik bij de ingang van het park deze foto kan maken
Eén of andere toevallige voorbijganger wordt vriendelijk - maar met de nodige aandrang - verzocht om stante pede een foto van dit geweldige duo te maken
Eens binnen de omheining van het park, komt de échte toerist in ons naar boven. Mensen staan, op een aantal trekpleisters in het park, aan te schuiven om een foto te maken (of te laten maken door andere toeristen) en wij dus ook. Het heeft heel wat aarde aan de dijk gebracht voor we "content" zijn van ONS plaatje ! De ene keer komen er mensen naast ons staan (zoals hierboven en niet plezant natuurlijk !), de andere keer loopt er iemand voor lens door (héél dom !) of is de foto bewogen. Amaai nog niet...wat een gedoe voor die ene foto ! Maar we hebben hem en kunnen verder... Op naar de attracties !
Dominique wordt onmiddellijk gevraagt om mee te doen in de film "Terminator". Die kans laat hij niet aan zijne neus voorbij gaan (en ik hoop maar dat hij het niet te hoog in zijn bolleke zal krijgen !!)
Van Terminator gaan we naar "The Simpsons" & "Krustyland"
en een beetje verder lopen we zowaar de enige échte "Shrek" tegen het lijf !
Na Shrek komen we aan bij "The Revenge of the Mummy"-ride. Dominique is als een kind met Sinterklaas ! Hij leeft helemaal op in zo'n pretpark en ik kan niet anders dan mensen - die zeggen "mannen en kinderen zijn precies hetzelfde" - gelijk geven als ik hem zo bezig zie.
Er is in heel het park geen enkele attractie die hoog genoeg of gevaarlijk genoeg is voor Niki. Hij wil ze allemaal doen, want hij heeft ze allemaal al lang opvoorhand uitgezocht. En ik (ocharme ik !) moet overal maar mee in !!! Het zijn er teveel om ze allemaal op te noemen en/of foto's van te plaatsen dus hou ik het op een paar zoals deze van de rit in "Jurrasic Park" bijvoorbeeld. En daar gaan we dan...
Wij zijn vandaag de hoofdrolspelers in deze film, we zitten er precies midden in. In het begin is de rit nog héél kalm. "Vergis je niet, het veranderd wel" hoor ik Niki nog zeggen en dan is het soms toch wel effe schrikken als die akelige beesten uit het niets opduiken tot vlák voor je neus.
Over die allerlaatste "verrassing" heeft Niki wijselijk zijn mond gehouden. Het bootje waar we inzitten moet door een groot gebouw (in de film is dit de fabriek) en wordt aan het eind omhoog getrokken. Vanaf het hoogste punt is er natuurlijk geen houden meer aan en we komen KLETSNAT en met heel veel geschreeuw en lawaai, terug buiten, tot stilstand. Maar ik moet wel toegeven dat ik het toch wel héél plezant gevonden heb hoor ! Bekijk deze foto eens...ik ben voel me net een verzopen kat !
Gelukkig "leven" we deze 2 weken in onze auto en in onze koffer. Als we straks het park uitgaan, kan ik tenminste droge kleren aandoen om naar Beverly Hills & Hollywood te gaan. Het is warm (+/- 30°C) en dat zorgt ervoor dat onze kleren al opgedroogd zijn voor we goed en wel aankomen bij één van de vele shows die hier te zien zijn..."Waterworld". Een show met veel water en veel geweld. Met vechten en schieten en piraten en een jonkvrouw enz. Kortom...het kind in Dominique leeft weer helemaal op !
Het is bijna half 6 als we het park verlaten. We rijden richting Beverly Hills en dat is écht wel aan de omgeving te zien. Straten zoals deze hebben we al dikwijls in films gezien en nu rijden we er zelf !
Zoals ik eerder in dit verhaal al schreef, hangen we - deze 2 weken - écht "den toerist" uit en dat zullen onderstaande foto's bewijzen. Zowel deze van Beverly Hills als de volgende van Hollywood !
Hollywood Boulevard is "the place to be" als wil toeristje spelen. Dit gebouw kennen jullie ongetwijfeld, het Grauman's Chinese Theatre (www.seeing-stars.com/streets/hollywoodblvd.shtml). Het voorplein van de ingang tot dit theater is bezaaid met hand- en voetafdrukken van de Hollywoodsterren.
Eén van de "grote madammen" van de film is - naar mijn bescheiden mening - Meryl Streep. Onlangs hebben we de film "Julie & Julia" gezien waar zij weer in schitterde. Ik kan het dan ook niet laten om mijn handen eens te zetten en te vergelijken met de afdrukken van de handen (en voeten) van deze actrice.
Op de "Walk of Fame" vind ik de ster van een wel hele "grote dame" uit de muziekwereld. Barbra Streisand is iemand wiens muziek ik heel graag hoor en appriciëer (het moet niet altijd AC/DC zijn hé !).
En zo komen we aan het eind van deze drukke dag. We rijden terug richting ons hotelletje in Manhattan Beach voor nog een laatste overnachting. Morgen gaan we via Long Beach naar Oceanside. Daar worden we rond 4pm verwacht door onze vrienden, pastor Z en zijn vrouw Esther. Hij is de oprichter van de motoclub BFC (Bikers For Christ) waar Niki & ik members van zijn. Hij heeft ons uitgenodigd om een paar dagen bij hem te logeren en een motorit mee te doen en die uitnodiging hebben we graag aanvaard !
Héhé...we hebben eindelijk een paar dagen rust en daar maken we dankbaar gebruik van. Dominique vindt het bv. héérlijk om zááálig niks te doen in de jacuzzi, waarvan hier het bewijs
Ik hou ook wel van dat "niks doen", dus installeer ik me bij Dominique op één van de ligbedjes (tss. jacuzzi & zwembad zodat ik kan kiezen waar ik zal inspringen als het té warm wordt).
Wie ons een beetje kent weet dat noch Niki, noch ik, lang kunnen stilzitten aan een zwembad of op het strand en dus maken we een uitstapje naar het nabij gelegen, bekende "Venice Beach".
Voor diegenen die dat nog niet kennen...Venice Beach is het strand waar al die stoere mannen óp het strand hun fitnesszaal hebben. Dat doen ze natuurlijk omdat ze écht wel willen uitpakken met hun "muscules" (spieren). Ze willen al dat vrouwelijk schoon laten zien hoe goed ze (nog) wel in hun vel zitten. En als ze met een dame op de foto gaan, worden alle spiertjes zo goed mogelijk opgespannen. Deze "poeha-meneer" denkt dat hij écht indruk maakt hoor... !!
Geef mij dan toch maar deze échte, puur nature, levensgenietende man...
Terug bij ons hotel duiken we nog effe in onze zwemkledij en gaan we naar het strand. Daarvoor moeten we wel door het stadje en dat is voor mij dé ideale kans om een beetje "windowshoppen" te doen. Mooie kleedjes gezien (én schoenen én handtassen én juwelen) maar niks gekocht ( véél te duur !). Op het strand maakt Niki - wat hij noemt - een paar "sfeerbeelden" !
Met een lekker Mexicaans etentje - er zijn zoveel verschillende hapjes dat het een volledige maaltijd is - en een heerlijk glaasje wijn, sluiten we deze mooie dag (én onze paar rustdagen) af.
Morgen gaan we naar "Universal Studios", "Hollywood" en "Beverly Hills". Dat betekent dat het uit is met rusten en niks doen want we gaan verder trekken. Eerst nog een beetje zuidelijker via Long Beach naar Oceanside, daarna via Seqouia naar Las Vegas en terug naar huis.
Onze Pismo-Beach-kamer met zicht op zee...ideaal om 'op het gemakske' wakker te worden.
Dolfijnen, zeehonden en pelikanen paraderen één voor een voor onze kamer alsof ze ons willen duidelijk maken dat ze er zijn en dat het de moeite is om ook van hen foto's te maken. Een gans uur aan één stuk door komen ze af en aan zwemmen. De dolfijn-mama's hebben hun kleintjes in het kielzog en leren hen allerhande kunstjes. Het is een heel leuk schouwspel, maar wel héél moeilijk om zoiets net op tijd door je fototoestel te laten vastleggen. Jullie zullen tevreden moeten zijn met een paar 'gewonere' foto's
Na een zoveelste ontbijt met Belgian wafels, yoghurt, een sapje en een tas koffie (en zéér teleurgesteld zijnde uiteraard !) pakken we onze biezen en vertrekken richting Los Angeles. Vandaag hebben we 'maar' 200 miles (322km) te gaan. Tijd genoeg om het rustig aan te doen.
Ergens langs de kustweg, waar we helemaal alleen zijn houden we halt voor een paar foto's. Kijk eens hoe mooi blauw de oceaan wel is...Maar zie je in de verte dat kleine zwarte puntje ?
Ik zal het eens even inzoemen en dan is het helemaal niet mooi meer ! Het is een booreiland ! En zo staan er hier - vlak aan de kustlijn - tientallen. Ze verpesten het hele zicht. Jammer !
Op andere plaatsen is het gelukkig een beetje minder en ik profiteer ervan om nog een aantal foto's te maken vanuit de auto en ik moet zeggen...dat is me nog tamelijk goed gelukt ook !
Op dit kleine schiereilandje zou ik best willen wonen. Ver genoeg verwijderd van alle drukte en toch dicht genoeg bij alles om niet helemaal te vereenzamen
We moeten er rekening mee houden dat we dwars door Los Angeles moeten en dat vraagt tijd, maar nadat we een 2-tal uurtjes gereden hebben (het is nu 2:30pm) naderen we de stad
Hoe korter we bijkomen, hoe drukker het wordt. Iedereen wil precies dáár naartoe, waar wij ook naar toe gaan. Het verkeer wordt één grote chaos en ik moet spontaan aan mijn vader denken. Toen wij vroeger met ma & pa op vakantie naar Spanje gingen, kreeg hij al hoofdpijn nét voor we Barcelona binnen reden. Ik zou nu wel eens willen horen wat hij hierop te zeggen heeft...
En alsof het verkeer op zich nog niet druk genoeg is, krijgen we boven ons hoofd ook nog eens het lawaai van de vliegtuigen, er gratis bij. We zijn hier blijkbaar vlak in de buurt van LAX
Om 4:30pm en 1495 miles (2406km) van huis verwijderd, komen we aan in ons hotel in Manhattan Beach, California. Hier zullen we een aantal dagen échte RUST inbouwen en dat is hoognodig. We hebben een hotelletje in de stad op 1 mile (1,6km) van het strand, maar mét zwembad, jacuzzi & sauna. Genoeg mogelijkheden om ons te ontspannen. We zijn van plan om ook één dag Universal Studio's, Beverly Hills & Hollywood te gaan bezoeken. En als we ons écht zouden vervelen kunnen ook nog altijd naar het stadje zelf gaan met zijn winkeltjes, restaurantjes, terrasjes enz. Het doet me een beetje aan onze Belgische kust denken...Dit is hun website : www.ci.manhattan-beach.ca.us
Over een paar dagen kom ik hier terug en dan zal ik jullie verder vertellen over ons hotel, Los Angeles, Hollywood, Beverly Hills en natuurlijk over Universal Studio's.
Onze 4de vakantiedag begint met een bezoek aan de haven van Alameda. Daar ligt de USS Hornet (uit WO II, 1943) aangemeerd. Niki wil dat vliegdekschip (Navy) wel eens van dichtbij zien nu we hier toch zijn en nog even tijd hebben voor we verder trekken.
Eens óver de loopbrug wordt de ware groote pas goed duidelijk en zie je dat dit vliegdekschip benedendeks plaats heeft om oa. een Sikorsky helicopter en deze F-14 Tomcat te herbergen
Dit vliegdekschip is nu omgebouwd tot een museum, maar heeft ooit nog gefunctioneert om de astronauten van Apollo 11 & 12 uit de oceaan op te pikken en hen veilig terug aan land te brengen na hun ruimtereis.
Terug buiten zien we tot onze grote vreugde een pelikaan neerstrijken op één van de trossen van de USS Hornet. We 'loeren' hem even uit, deze rare vogel heeft onze volledige aandacht, maar ook hij
heeft ons een tijdlang 'in de gaten gehouden' en dan wordt het arme beest plots opgejaagd en verjaagd door een simpele meeuw die het helemaal niet op pelikanen heeft. Het wordt een rasecht gevecht op leven en dood tot de pelikaan het opgeeft en de aftocht blaast...
Genoeg gezien hier in de haven, het wordt tijd dat we ons op weg begeven naar Napa Valley. Voor diegenen die dat niet kennen, dat is dé streek bij uitstek hier in Californië, voor wijnbouw.
Vanuit Napa kan je een treintje nemen die je dwars door het wijnbouwgebied voert. Op de trein krijg je de uitleg over de verschillende soorten druiven, de wijnhuizen en hun wijnen. Natuurlijk kan je die dan ook proeven maar stel je daar niet al te veel van voor. Het lijkt hier wel op Frankrijk maar je bent er helemaal niet. Proeven kan, maar tegen serieuse betaling. Voor de liefhebbers doe ik er nog vlug de website bij www.napavalley.com/wineries waar je meer tekst en uitleg vindt.
Als we in Napa vertrekken richting Monterey - waar we in de vissershaven willen gaan dineren - is het al 3pm en we moeten nog verder rijden naar Pismo Beach voor de volgende overnachting. Dit rustige stadje staat in schril contrast met het drukke San Fransisco. Wie weet of we daar ooit nog terugkomen...
Na een mooie rit (+/-309 miles of 497km vanuit Napa en in totaal 1299 miles of 2090,50km van huis verwijderd ) langsheen de oceaan, bereiken we om 10pm ons hotel in Pismo Beach. Onze Tomtom kent blijkbaar overal de weg en 'zij' brengt ons - zelfs in het donker - veilig en wel op onze bestemming. Onze kamer voor vannacht is er eentje om 'U' tegen te zeggen !
Héérlijk om - na een drukke dag met nieuwe ervaringen en een weldoende douche - in dit prinsheerlijk bed neer te vleien, de dag te ruilen voor de nacht en morgen 'gezond en wel' weer te ontwaken !
We hebben een heel goeie nachtrust gehad (kan ook niet anders als je compleet uitgeteld bent !), hebben het ontbijt - een 'belgian wafel', een kommetje cerials, een fruitsapje en een tas koffie (waar ge uwe lepel rechtop in kunt laten staan !) - achter de kiezen en zijn klaar om ons in de drukte van San Fransisco te storten. Alleen heb ik wél mijn 'Some flowers in my hair' vergeten (zoals het liedje zegt dat je moet doen...), maar daar zonder zal het ook wel gaan zeker ? Ons hotel bevind zich op Alameda en da's één van de schiereilandjes rond SF. We nemen de overzetboot om de stad te gaan bezoeken. Zo hoeven we ons niks aan te trekken om een parkeerplaats te zoeken (en te betalen) in deze overdrukke stad.
Bij aankomst in San Fransisco valt het ons op hoe koud het hier wel is...15°C is een heel verschil als je weet dat het thuis 40°C is op ditzelfde ogenblik ! En dan moet ik er plots aan denken dat het vandaag 25 juli is. Niks speciaals ? Jawel hoor ! Vandaag zijn we precies 1 jaar in de States en daarom willen we sowieso een aandenken aan deze - voor ons althans - heel bijzondere dag (het is een eigenlijk een verjaardag !). En deze brave meneer was er onmiddellijk (tegen betaling uiteraard) voor te vinden om ons te 'tekenen'.
Maar ik realiseer me ook dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag.
Een 'must-do' in SF is een ritje met zo'n typisch elektrisch trammetje
maar Dominique wilde natuurlijk bewijzen dat 'tevoet' nét zo gemakkelijk gaat (haha) !
Het zicht van bovenaf is wel héél bijzonder, maar stel je voor dat je dat iedere dag tevoet of met je fiets moet doen ? Amaai nog niet...ik moet er niet aan dénken !
We hebben de 'Fishermenswarf' gevonden. Dat is de pier van waaruit we een boot willen nemen naar 'Alcatraz'. Helaas, pindakaas, we kunnen niet meer mee. De boot naar het gevangenis-eiland is volgeboekt tot 4 augustus en zolang blijven we hier niet rondhangen. We maken andere plannen. We nemen een boot die een rondvaart zal maken naar de 'Golden Gate Bridge' en 'Alcatraz'. Zo vangen we 2 vliegen in één klap (al had ik natuurlijk liever Alcatraz zelf bezocht, maar daarvoor komen we nog wel eens terug !). Wachten duurt lang en daarom gaan we iets drinken in het Hardrock Café op Pier 39
en een hapje te eten bij één of ander wel zéér origineel kraampje
Het is 'boot-tijd' maar ik heb het helemaal niet zo begrepen op boten en de zee is nogal ruw. We blijven buiten op het dek staan tot we de haven uitgevaren zijn omdat we alles goed willen kunnen zien. We zijn immers met vakantie en willen ook wel eens 'den toerist' uithangen...
Die boot maakt echter zoveel schommelingen dat ik op een gegeven moment kletsnat wordt door een omhoog geslagen golf. Ik vlucht naar binnen en laat Niki alleen achter. Hij bekijkt het maar !!! Eens we bij de 'Golden Gate Bridge' zijn ga ik terug naar buiten (maar enkel en alleen voor de foto's)
om mij daarna weer terug 'binnenskajuit' te begeven tot bij Alcatraz (heb je intussen al gemerkt dat Niki óók doorweekt is ?). Nog iets dat duidelijk te zien is op de foto is het slechte weer. Er hangt een mist (fog) over Alcatraz en San Fransisco en dat is jammer, maar het eiland is toch wel de moeite waard. Bedenkt maar eens hoeveel gevangenen hier gezeten hebben, welliswaar mét zicht op de stad, maar niet in de mogelijkheid er naar toe te gaan. Ze konden er enkel over dromen. Wie er graag meer over leest kan eens gaan kijken op www.nps.gov/alcatraz Het hele verhaal over de échte 'Birdman of Alcatraz' kan je dan weer nalezen op deze site : www.alcatrazhistory.com
Na onze boottocht begeven we ons naar 'China Town'. Hier staat Niki bij de 'Dragon Gate' (Drakenpoort).
Echt waar, je waant jezelf in China als je hier door de straten loopt. De geur, de muziek, de winkeltjes, de mensen...alles en iedereen is Oosters getint (op een aantal uitzonderlijke toeristen na).
Wij houden nogal van Chinees eten en als je door die straatjes loopt, met al die heerlijke geuren van versbereid Aziatisch eten dan krijg je gegarandeerd honger. Wij dus ook en daarom hebben we niet geaarzeld om dit sushi-restaurant binnen te stappen. Het toch wel heel speciale aan deze eettent is dat je aan een grote ovalen tafel zit waar een mini-riviertje aan je neus voorbij komt. Op dat riviertje varen kleine bootje met daarop bordjes met sushi en fruit. De kleur van het bordje verraad meteen de prijs ervan en zo beslis je zelf welk bordje je neemt en hoeveel het kost. Je eet tot je genoeg hebt en als je wil afrekenen telt de mevrouw eenvoudig hoeveel bordjes en van welke kleur je gehad hebt en dat betaal je dan. Eenvoudig, mooi bedacht en zeker een aanrader als je ooit daar in de buurt zou zijn !
We hebben ons ritje met de tram niet vergeten want het is toch een hele afstand van China Town naar de haven. Daarom gaan we - zoals je wel eens in een film ziet - 'trammetje-hangen'. Ook héél fijn !!!
'San Fransisco by night' is een foto die als laatste in deze reeks thuishoort dus...
En nu 'naar bed, naar bed zei duimelot'. Het is me een dagje geweest ! Morgen gaan we alweer vertrekken. Dan staan 'Napa Valley', 'Monterey' en 'Pismo Beach' op het programma. Druk, druk, druk...
Onze vakantie dit jaar wordt een 14-daags "rondzwerven" door de staat Californië. Nadat Niki nog een paar uurtjes is gaan werken en ik intussen de auto volgeduwd heb met vanalles en nog wat voor onderweg, zijn we eindelijk klaar voor de start van een totaal nieuw avontuur. Als we de juiste afslag nemen bij Salt Lake City richting Reno merken we tot onze verbazing dat we wel héééél lang zullen reizen voor we Reno bereiken. Het is één lang traject van maar liefst 509 miles (is 819km !).
Voor mijn part is dit een veel te lange, saaie weg (er is letterlijk NIKS te zien, zelfs geen enkel dorpje !), dwars door de woestijn, maar het kan helaas niet anders als we naar Reno willen gaan. Het is dan ook héél belangrijk dat je - vanaf dat je een benzinestation tegenkomt - best onmiddelijk gaat bijtanken, wil je aan de volgende halte geraken. Geen dorpje, geen stad, geen mens of dier te bespeuren...maar ook geen straatverlichting en slechts hier en daar een telefoonpaal om in geval van nood iemand te kunnen bereiken. Hoe zo'n woestijn eruit ziet, zie je op onderstaande foto. Vergis je niet, dit is geen sneeuw ! Dit is puur zout, want we zitten in de zoutvlakte Bonneville (nog steeds in Utah).
En zo gaat dat zo maar verder en verder en verder. Maar de ENORME uitzichten zijn zo mooi dat ik hier toch nog een rap foto ga bijzetten om jullie een idee te geven
Na een lange, vermoeiende rit en omdat we pas 's middags vertrokken zijn, is het avond als we Reno bereiken. Het is stikdonker en dus kruipen we direkt in ons bed. Foto's maken zullen we morgenvroeg wel doen als we onze reis verder zetten. Dit is Reno (het mini-Las Vegas van het noorden).
Vanuit Reno (om 9:45am en met 545miles of 877km op de teller) gaat onze trip naar Lake Tahoe en dan naar Yosemite National Park. Maar wie Californië zegt, denkt natuurlijk in eerste instantie alleen maar aan acteurs en/of actrices, zon, zee en strand. Minder bekend zijn de bergen en de eeuwige sneeuw. Het lijkt dan ook precies alsof we ergens in Oostenrijk rondrijden als je onderstaande foto bekijkt.
We bereiken Lake Tahoe (www.visitinglaketahoe.com) na een 2-tal uurtjes. Hier houden we een korte halte want het is hier zóóó mooi ! Natuurlijk gaan we effe tot aan de rand van het meer, al is het dan alleen al maar om even pootje te baden, de benen te strekken en de innerlijke mens te verstevigen.
Gisterenmorgen, voordat we vertrokken, heb ik nog een krentenbroodje gebakken en dat gaat er nu wel in als 'zoete broodje(s)'. Bij het park is het veel te druk en daarom picknicken we vanuit de koffer van onze auto. Niki is blijkbaar heel diep in gedachten verzonken...hij merkt niet eens dat ik een foto neem.
Van hieruit gaan we richting Yosemite National Park (www.yosemitepark.com). Op weg er naartoe zien we dat de strakblauwe lucht, zonder één wolkje, plaats geruimd heeft voor een dreigende onweerswolk.
Het is zaterdag, 3:50pm als we bij de ingang zijn en we hebben al 710 miles gereden sinds we thuis onze reis aangevat hebben. Het zonnetje schijnt nog een beetje flauwtjes en we profiteren ervan om vlug een paar foto's te maken. We hebben ons toestel op een - speciaal voor fototoestellen voorziene -plaatsje ingesteld zodat we samen op de foto kunnen. Voor een keertje zijn er géén toeristen te zien. Het is toch wel heel gemakkelijk dat zo'n fototoestel dat helemaal alleen klaarkrijgt ! Het enige nadeel is dat je wel dat je gedurende een aantal seconden (die wel minuten lijken) heel geforceerd naar dat ding zit te loeren en maar hopen dat hij vlug die foto maakt, je kan zo'n grimas geen uren aanhouden hé !
De weg in Yosemite kronkeld verder en verder naar boven en de lucht wordt donkerder en donkerder. Dat beloofd ! Ik hoop dat we het droog houden...
Alle schietgebedjes (voor zon en zonder regen) tenspijt hebben we het niet droog kunnen houden. Het regent pijpenstelen en het donderd dat het kraakt. Midden tussen de bergen, in een stukje niemandsland, is zo'n onweer natuurlijk nog veel indrukwekkender. De ranger - die te paard het hele gebied doorkruist en ernorm goed opvalt met zijn gele uitrusting - zoekt ook een "relatief droog" plekje op voor zijn paard.
Eens we door het onweer uit zijn komt langzaam maar zeker het zonnetje weer tevoorschijn. We maken tijd om de beentjes een beetje beweging te gunnen en lassen we een pauze in. Niki geniet...
en ik ook...
We hebben het er net over gehad (dat we nog geen beren gezien hebben) en we vragen ons eigenlijk af of we zoveel gelukt zouden kunnen hebben om er eentje "live" te zien. Deze platen langs de weg doen ons in ieder geval wél vermoeden dat er hier wel degelijk beren rondlopen.
Het is dus een kwestie van onze ogen open te houden !! Nog geen halve kilometer verder staat alle verkeer stil en geparkeerd langs de weg en lopen mensen nerveus heen en weer tussen hun auto en een open plaats midden in het bos. Iedereen is gewapend met verrekijkers, fototoestellen en camera's. Hier is duidelijk iets loos, maar wat ? Als ook wij onze auto geparkeerd hebben zien we op die open plek - midden in een hele groene weide, met ontelbaar veel witte bloempjes - een baby-beer. Het is nu wel kwestie van je stil te houden en te genieten van het moment want ergens hier in de buurt zwerft mama-beer en die kan zo direkt tevoorschijn komen. En weer wordt het fototoestel erbij gehaald en hoor je klik, klik, klik. Dit kunnen we niet zomaar voorbij laten gaan zonder bewijzen ervan te verzamelen.
We willen het lot niet tarten en vertrekken na een 10-tal minuten zonder dat we mama-beer 'goeie dag' te zeggen. We hebben nog een hele rit voor de boeg. Vanavond slapen we in San Fransisco (enfin...da's toch de bedoeling). Nog een laatste blik op een of ander bergmeer in de buurt van het park
en dan beginnen we aan het laatste ritje voor vandaag. Het is 10pm als we aan het hotel in Alameda bij San Fransisco aankomen. Héhé...dat was een lange, maar wel mooie 1ste dag in Californië en de teller van de auto blijft vanavond stilstaan op 934 miles of 1503 km (we zijn nog maar einde dag 2).
Goeie Belgen zijnde, kunnen we bijna niet anders dan een feestje bouwen op onze Nationale Feestdag. Zomer, zon, warm weer, feestje en meteen denkt iedereen aan een BBQ. Wij willen eens iets anders en besluiten om er een picknick van te maken. Van de genodigden wordt verwacht dat ze allemaal iets meebrengen om te eten, alsook hun eigen deken, stoel of tuinzetel. Wij zullen zorgen voor de nodige drankjes. Niki en ik nemen ons voor dat we vanaf nu daar een traditie van gaan maken (we zijn hier nog 4 jaar hé). En nu ik het woord 'traditie' gebruik, besef ik dat bij onze Nationale Feestdag eigenlijk 'regen' hoort. Gelukkig regent het hier in de maanden juni, juli en augustus bijna nooit en gisteren hadden we een hele mooie zonsondergang die zorgde voor zóóóó een fantastische avondlucht
dat ik er bijna zeker van was dat we het morgen de ganse dag droog zouden houden. Maar kijk nu eens wat er vanmorgen gebeurde....REGEN...en nog geen klein beetje !!!
Ikke een heel bang hartje natuurlijk want we hebben 80 mensen uitgenodigd en 70 daarvan hebben toegezegd om te komen ! Als die allemaal naar binnen moeten met dit regenweer, zal het mijn beste dagje niet zijn. Ik weet niet eens waar we ze allemaal kwijt moeten...zoveel plaats om te zitten hebben we binnenshuis niet !!! Héél vlug en héél devoot doe ik een paar schietgebedjes naar de Heer en hoop nu maar dat dat gaat lukken en dat Hij ons wel zal helpen en inderdaad, een paar uurtjes later...
De tuin wordt verder gedecoreerd, het zonnetje is van de partij, de vlaggen hangen op hun stokken
en tegen 5 uur zijn we er helemaal klaar voor. Een kwartiertje later beginnen de eersten te arriveren. Aan de zijkant van ons huis hebben we een grote schaduwplaats en iedereen installeerd zich meteen daar. Niet enkel om wille van de schaduw, maar daar staan natuurlijk ook de drankjes ! Kinderen kunnen zonder zorgen fijn rondcrossen en de ouders hebben tijd genoeg om zich met mekaar te onderhouden. De sfeer is ontspannen, iedereen geniet en het is een heel gezellig gedoe in onze tuin
Onze gazebo is "the-place-to-be" om al die hongerige mensen te voorzien van zoveel lekkers. Wat hebben ze weer allemaal hun best gedaan om al die gerechtjes er zo heerlijk doen uit te zien...hhmmm !
Als iedereen gegeten heeft en voorzien is van drank wordt het tijd om aan de spelletjes te beginnen. Da's wéér iets dat we op andere feestjes NIET doen, hier dus wel. Ik heb een 3-tal spelletjes bedacht en Dominique vindt dat ik dan ook maar het hoge woord moet voeren (en zo is hij er meteen vanaf natuurlijk !). Geen probleem hoor, ik zal dat varkentje dan wel effe wassen. Ik trommel een aantal vrijwilligers op (en dat gaat beter dan verwacht) en geef de nodige uitleg
en dan barst de competitie los. Het eerste spelletje is een hindernissenparcours met "het-balletje-in-de-lepel-houden" terwijl de voeten, per 2 personen, aan mekaar vastgemaakt zijn.
Spelletje nummer 2 wordt "zaklopen" en ook de kinderen nemen het tegen mekaar op.
Voor het laatste spelletje hebben we "sterke mannen" nodig ! Daar laten de Italiaanse mannen - Francesco & Pietro - zich geen 2 keer voor uitnodigen. En jongens...wat hebben ze plezier !
Na de spelletjes zijn vrees ik er een beetje voor dat mensen zullen beginnen naar huis gaan, maar ze zitten nog goed. Vrienden die mekaar al een tijd gemist hebben, zoeken mekaar op zoals je kan zien op onderstaande foto. Dat zijn onze huisbazen en onze buren Liz, Dane & hun zoontje Christian
De Grieken zijn bij de laatsten die het feestje verlaten. Dimitrios & Christina (beiden rechts op de foto) hebben hun vrienden meegebracht. Da's nog zo'n gewoonte die we in België niet kennen...als je vrienden of familie op bezoek hebt, worden die gewoon bij ieder feestje ook uitgenodigd.
Aan het eind van de avond, bij het naar huisgaan, neemt iedereen weer zijn eigen kommen of dozen mee. Dat houd in dat Niki en ik niet veel meer op te ruimen hebben en een half uurtje nadat de laatsten vertrokken zijn, is er geen enkel spoor meer te zien van de picknick. Alles is opgeruimd !
Mensen in België, hou jullie dus maar klaar ! Als we terug verhuizen, brengen we al die gewoontes van hier mee. Dat wil zeggen...als we jullie uitnodigen, brengen jullie ook iets mee om te eten of te drinken en als wij naar jullie komen, brengen we ons eventuele bezoek uiteraard ook mee. Jullie zijn gewaarschuwd !
We zijn nog maar een aantal dagen terug van Bryce Canyon en op een dag of 2 tijd hebben nu ineens een aanval van wel 1000 mieren (gelukkig buiten !) te verwerken. Waar die beestje zo plots vandaan komen weet ik niet, maar wat ik wél weet is dat ik ze kwijt wil, koste wat het kost ! Kijk en oordeel zelf !
Dus...wij naar de winkel om ons te wapenen tegen deze ongewenste bezoekers. Eens in de winkel dacht ik eerst nog eens dat ik aan 't dromen was en dat ik weldra wel zou ontwaken, maar nadat Niki mij serieus in mijn arm geknepen heeft, wéét ik dat ik NIET droom. Dit is écht ! De winkels hier hangen en liggen al vol met Halloween-stuff. We zitten nog maar halfweg juli en nu al Halloween (da's eind oktober pas hé !) ??
Wat verderop gaat het van kwaad naar erger. Dit hou je écht niet meer voor mogelijk...KERSTMIS ?? Inderdaad...ook het kerstgerief hebben ze hier al van onder het stof gehaald. Het enigste dat er nog mankeerd zijn de kerstliedjes die door de boxen galmen. Hopelijk wachten ze daar nog mee. Uit pure curiositeit ga ik dat eens allemaal van dichtbij bekijken. Je weet maar nooit of er zich nu al een koopje voordoet. Als dat zo is, gaat het al wel mee hoor ! Het is wel een heel gek zicht... hier sta ik dan - in mijn open bloesje, helemaal op z'n zomers én met mijn zonnebril nog op - tussen de kerstartikelen !
En het niet zomaar één rekje...neen, ganse muren en rekken hangen vol bollen, lampjes en slingers !
Daar zijn we helemaal nog niet klaar voor, toch niet bij temperaturen van 98.6°F (37°C) in de schaduw hé !
Aan het eind van de winkel (waarom leggen, zetten, hangen ze nu altijd de artikelen die je moet hebben aan het eind van een winkel ?) komen we in de afdeling "Garden-Center" (tuincentrum). We vinden het vergif (oeps !) tegen de mieren, maar we vinden ook nog iets anders...onze "Gazebo" (prieeltje). Dat is iets waar ik al heel lang van droom, want op ons terras hebben we de ganse dag de zon en het is daar veel te warm om zomaar - zonder schaduw - buiten te zitten. Gewapend met het vergif én de gazebo keren we terug naar huis en Dominique heeft de eer en het genoegen om die gazebo recht te zetten zodat ondergetekende er binnenkort van kan genieten...
Zo komt het dus dat wij vanaf nu o.a. ons ontbijt buiten nuttigen. Zie hem daar nu prinsheerlijk zitten...
Ganse avonden vertoeven we daar nu. Het is een heerlijk plekje om van een tasje koffie (of glaasje wijn) te genieten en een boek/krant te lezen of samen met vrienden te dineren bij kaarslicht.
Je ziet het hé...je moet altijd uit een negatieve ervaring iets positiefs proberen te halen. hadden we geen mieren gehad, waren we niet naar het tuincentrum van die winkel geweest en hadden we die gazebo nooit gevonden of gekocht. Dan hadden we nu binnen moeten gaan zitten, want buiten is het té warm.
Onze Belgische Nationale Feestdag - 21 juli - komt eraan en Niki en ik organiseren een picknick in onze tuin voor álle internationalen en álle geburen. Zo'n 70 personen hebben toegezegd dat ze zullen komen. Wij zorgen voor de dranken, zij brengen allemaal iets mee om te eten (een koud gerecht want het is een picknick !) en ieder brengt zijn eigen deken, stoel of strandzetel mee om te zitten. Ik ben benieuwd wat het zal worden en hoe het zal meevallen. Ik hou jullie op de hoogte !
De 2de - en meteen ook onze laatste - dag van ons bezoek aan Bryce Canyon beginnen we om 10 uur in de "Mossy Cave". Die ligt tussen ons hotel en Bryce Canyon.
En vermits we toch die richting opmoeten houden we hier even halte voor een kleine wandeling naar de waterval. Maar het is nu al zo warm, dat ik al meteen een beetje verfrissing ga zoeken bij de rivier
Na een kwartiertje bereiken we - in the middle of nowhere - die waterval. Het is hier zóóóóó stil. Je hoort alleen maar enkele vogels en het geklater van water. Zo nu en dan zie je ook een paar mensen.
We lopen nog even de andere richting op op zoek naar de "Cave". We zijn in België ook al wel eens in de grotten van Han geweest, maar ik vind die grotten altijd toch wel iets geheimzinnigs hebben. De teleurstelling is dan ook heel want deze "grot" stelt helemaal NIKS voor, je kan er niet eens inlopen...
Dan maar terug naar de auto en verder naar Bryce Canyon. We willen nog een fatsoenlijke wandeling gaan ondernemen voor we huiswaarts keren. Maar nu zien we iets dat ons gisteren blijkbaar helemaal ontgaan is. Hebben we niet goed opgelet of waren we te moe ? Ik weet het niet, want nu rijden we dezelfde weg als gisteren en plots staan er langs de weg deze Tipi's. Wat zou hier de bedoeling van zijn ?
We gaan op onderzoek uit en blijkt nu dat ze deze tipi's verhuren (jawel !) aan toeristen. We hadden dus eigenlijk nét zo goed in één van deze Tipi's kunnen overnachten i.p.v. in ons hotel. Bij verdere navraag hierover blijkt echter dat er helemaal niks in die tipi's staat. Het is gewoon de tent op zich met een zeil op de grond en als je ze wil huren om te overnachten moet je ook nog eens een luchtmatras, een slaapzak en de hele reutemeteut om te kamperen zelf meebrengen. Dan toch maar liever op hotel !
We rijden naar Sunset Point want vanaf hier gaan we een wandeling maken. In de verte, links achter Dominique, zie je "Navajo Mountain", daar helemaal achteraan, een beetje in een soort mist. Wel...vanaf het punt waar Dominique staat is het 82 miles (132km !) tot aan die berg ! Wat een ver zicht hé !
We gaan de Indianen achterna op het Navajo Loop Trail. Dat is een weg gemaakt door de Navajo Indianen die hier lange tijd geleden woonden. Ik heb het idee dat we hier zo meteen Winnetou & Old Shatterhand kunnen tegenkomen. Wat is het hier mooi maar o, zo warm...
Een héél steil pad moet ons naar beneden tussen die Hoodoo's brengen. De rotsen worden grilliger en grilliger van vorm en er zijn er een aantal bij die door hun uiterlijke ook een naam gekregen hebben zoals deze bijvoorbeeld...Thor's Hammer (uit de Noorse Mythologie)
Maar het wordt me allemaal een beetje té benauwd want het is écht wel heel steil naar beneden, we moeten seffens ook nog terug naar boven, het is heel heet en ik krijg het gevoel dat ik seffens niet meer terug boven raak omdat mijn algemene conditie nog niet optimaal is. Ik neem het besluit terug naar boven te gaan maar Dominique gaat verder. Hij wil de "Two Bridges" (de 2 bruggen) bereiken en dat lukt.
Hij gaat verder en verder, maar moet uiteindelijk ook zijn wandeling staken en terug naar boven want het meest spectaculaire stukje daarbeneden - "Wall Street" genaamd - is afgesloten voor het publiek omdat er sinds 2 dagen rotsen naar beneden vallen. Hier is ook voor hem het eindpunt gekomen.
Vanaf dat eindpunt is het voor Niki een hele klim (+/- een half uur) om terug bij mij te raken. Ik ben intussen helemaal opgeknapt en uitgerust. Nu mag mijn moedige krijger (!!), moe maar voldaan, gaan uitrusten in de auto terwijl ik het stuur neem en terug huiswaarts begin te rijden. We hebben nog 5 uurtjes rijden voor de boeg, maar dit park is al die moeite écht wel dubbel en dik waard geweest !
Na de parade, ter gelegenheid van 4th of July, zijn we vertrokken voor een ritje van +/- 5 uur richting het zuiden van Utah, naar Bryce Canyon National Parc. We zijn benieuwd of het inderdaad ook zo spectaculair zal zijn als wat men ons verteld heeft. Volgens het boek (alle nationale parken van de USA) dat Niki kreeg voor zijn verjaardag van onze huisbazen, kán het gewoon niet anders dan héél mooi zijn. Het is bijna avond als we Bryce Canyon naderen en merken aan het landschap dat ons doel binnen bereik komt, maar we moeten we nog door "Red Canyon". Met de avondzon ziet dit er al heel speciaal uit !
En dan zien we een eerste aanwijzing dat we er zijn (of toch bijna !)
Ja hoor, we hebben de ingang van het park gevonden (www.brycecanyon.com). Een groepje toeristen maakt vlug nog enkele foto's. Er volgt een uitwisseling van camera's en daarna kan iedereen - blij en fier met zijn/haar foto van het momument aan de ingang van Bryce Canyon - weer vertrekken.
We rijden nog door tot aan het Visitors Center om te weten hoelaat het hier morgen eigenlijk opent. We willen een plattegrond van het park, een jaarpas voor alle Nationale parken en natuurlijk de nodige uitleg waar we moeten zijn en wat er allemaal te beleven valt. Dominique - die duidelijk moe begon te worden - is plots klaarwakker en helemaal in zijn element ! Hij heeft - met zijn "jagersinstinct" - al onmiddellijk een "pronghorn deer" gezien (die jachtcursus is toch nog voor iets goed geweest is...'k wist het hé !).
Omdat het te donker begint te worden gaan we ons hotelletje opzoeken in een dorpje "Tropic". Het hotel steld niet veel voor, maar we zijn er ook alleen maar om te slapen en na een rit van 5 uur, voelen we toch wel dat we daar aan toe zijn. Na een deugdoende nachtrust (zo noemen ze dat toch) zitten we tegen 8 uur aan het ontbijt. Tegen half 10 rijden we het park binnen, op zoek naar het avontuur. Aan de ingang krijgen we een krantje met de nodige uitleg over het park en daarin zit ook een landkaart. Men raad ons aan om eerst naar het meest zuidelijk punt (Rainbow Point op een hoogte van 9115 foot of 2778 meter) te rijden. Als je dan terug richting uitgang rijd, liggen alle stopplaatsen met de bezienswaardigheden aan de rechterkant en hoef je de weg niet eens meer over te steken (héél slim !)
Op Yovimpa Point (vlakbij Rainbow Point) maak ik een foto van Niki in een spectaculair decor
We rijden naar Agua Point en wie komen we daar tegen ? Mr. de Raaf uit... juist ja, je weet het nog !
Dit is het uitzicht vanop Agua Point (als de raaf uiteindelijk verdwenen is)
Daarna gaat het verder naar de "Natural Bridges". Het woord zegt het zelf, het is een rots waar door de erosie van vele jaren zich een brug gevormd heeft. Eigenlijk is het niet meer of niet minder dan de rots die langzaam aan verdwijnt. Eerst is de rots volledig, daarna komt er een gat in - de zogenaamde "windows" of "vensters" zodat je door de berg kan kijken. Dat gat wordt alsmaar groter tot er uiteindelijk alleen nog maar een "natuurlijke brug" overblijft. Als over vele jaren ook nog die brug zal verdwenen zijn, blijven alleen nog de "Hoodoo's" (grillige rotsformaties) over.
We komen aan op "Farview Point" op een hoogte van 8819ft of 2688m en het uitzicht is GIGANTISCH ! Daar moét en zal ik een foto van hebben en Niki is een zeer geduldig model (haha).
Omdat we hier een beetje langer blijven én omdat we natuurlijk "den toerist" aan 't uithangen zijn, krijgen we gezelschap van deze beestjes. Het zijn de "Chipmuncks" of grond-eekhoorns (Knabbel en Babbel zijn dé grote bekenden van deze soort !) Ze denken waarschijnlijk dat we eten bij hebben. Helaas voor hen mag je de dieren in de parken absoluut niet voederen omdat ze dan afhankelijk worden van mensen én van "ons" eten. Per slot van rekening zijn het nog altijd "wilde" dieren en dat moeten ze ook blijven.
Van Farview Point gaat het richting "Inspiration Point" en dit is een foto die je ook in de boekjes aantreft. Het zicht is overweldigend en als je goed kijkt dan zie je al die Hoodoo's waar ik het eerder over had.
"Bryce Point" - onze volgende halte - zal voor altijd een hele speciale betekenis hebben voor mij. De reden waarom zal voor jullie wellicht een gok zijn, maar voor mij is het een weet...
Aan de andere zijde van bovenstaande foto bevinden zich de "Bryce Point Grottos". Je ziet duidelijk wat ik bedoel met de rotsen die meer en meer verdwijnen, bruggen vormen en daarna Hoodoo's worden
En Bryce Point is het eindstation voor vandaag. We hebben honger en gaan in het stadje onze innerlijke mens een beetje versterken want het is hoog nodig. Op de terugweg van het park naar het stadje komen we voorbij een "cowboy-dorp" en kunnen het niet laten om daar eens gaan rond te neuzen.
In zo'n cowboy dorp moet je je natuurlijk wel kleden volgens de gewoontes van het dorp. Dat we dat gedaan hebben én daar bewijzen van hebben zie je op onderstaande foto
Na het diner - dat overigens zéér lekker was - rest ons nog maar één ding te doen. We willen een zonsondergang zien op "Sunset Point". Tegen 9 uur zou de zon onder gaan dus wij er naar toe. Halfweg wilde Niki de herten nog eens van héél dichtbij gaan bekijken, maar zoals je ziet kijken zij al evenzeer naar hem. "Wat iets raars is me dat !" zullen ze wellicht gedacht hebben
Ook de "Utah Prairie Dog" (stokstaartjes) waren zéér op hun hoede bij het zien van "dat rare ding"
Maar we bereikten uiteindelijk toch Sunset Point en nét op tijd want de zon was bijna onder, maar het was allemaal de moeite waard want de beelden zijn prachtig...oordeel zelf maar
En met deze laatste foto's is het hoog tijd geworden om ons terug naar ons hotel te begeven. We hebben nog een heel eindje te rijden en morgen staat er - naast een fikse wandeling (de Navajo Loop Trail) - ook nog onze terugreis op het programma en dus moeten we ervoor zorgen dat we goed uitgerust. Net als we denken dat we het wel gehad hebben voor vandaag krijgen we nog een extraatje. We worden - nét als we het park willen verlaten - getrakteerd op een één uur durend, fenomenaal vuurwerk owv. 4th of July, en dat is toch wel een hele speciale afsluiting van een heerlijke, mooie dag !
of "Independence Day" (ook wel letterlijk "Fourth of July" genoemd) is dé grote dag hier in de States. Het is hun Nationale Feestdag naar aanleiding van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring van 4 juli 1776. In deze verklaring werd de onafhankelijkheid van de VS tegenover het Koninkrijk Groot-Brittanië bevestigd. Independence Day wordt meestal geassocieerd met parades, picknicks, spelletjes, vuurwerk en andere publieke en privégelegenheden ter viering van de historie en tradities van de Verenigde Staten. (Tekst komt uit Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(VS))
Het is voor ons de eerste keer dat we dat meemaken en we worden uitgenodigd door Mike (de vliegvis-instructeur waar Niki les volgde) en zijn gezin in Kaysville, vlakbij ons thuis.
Dominique wordt bij aankomst onmiddellijk aan 't werk gezet. Maar zó erg vindt hij dit werkje niet hoor. Hij maakt Margarita's (juist, want Mike & Co zijn géén Mormonen en alcohol mag dus !)
Dan is het tijd voor de parade. Die kan je vergelijken met een karnavalstoet in België. Alle verenigingen doen er aan mee (uiteraard met zoveel mogelijk Amerikaanse vlaggen) en net zoals in België worden er snoepjes en speelgoed uitgestrooid (en zoveel mogelijk gevangen natuurlijk !).
Er is ook plaats voor een grapje zoals deze Goofy
en bij de dames van het gezelschap zit de sfeer er al meteen goed in
Pracht- en praalwagens, fanfares, schoonheidskoninginnen...ze passeren één voor één de revue. Maar ook de sprookjesfiguren mankeren niet op het appél
"De politie, je vriend (?)" houdt een oogje in het zeil en gaat, in tegenovergestelde rijrichting van de stoet, de mensen verwittigen dat ze op een veilige afstand van de wagens moeten blijven
Het zijn de cowboys en -girls die de stoet afsluiten.
Althans...dat denken wij, maar we hebben nog iets gehoord over een "watergevecht" en het is ons niet helemaal duidelijk wat ze daar nu weer mee bedoelen tot we dit zien gebeuren
Alles en iedereen wordt aan het eind van de stoet "getracteerd" op een heus watergevecht ! Dit is een échte traditie geworden (in Kaysville toch). Het watergevecht is ontstaan omdat 13 jaar geleden een aantal cheerleaders op het idee kwam om de mensen langs de kant van de straten een beetje af te koelen door hen nat te spuiten. Het volgende jaar waren de toeschouwers erop voorbereidt en waren zij het die gingen wraak nemen op de cheerleaders door hen te verrassen op nog meer waterpret. Van het ene kwam het andere en zo groeide een simpele grap uit tot een échte "wateroorlog" tussen deelnemers van de stoet en de toeschouwers die nu in grote getalen komen afzakken naar Kaysville !
Hier zijn we helemaal niet op voorzien, maar we houden het in ons achterhoofd voor volgend jaar en geloof me...de wraak zal zoet zijn !!! Ze zullen ons geen 2de keer liggen hebben !
Lang kunnen we helaas niet blijven want Niki en ik vertrekken voor het verlengde weekend (Niki moet niet werken op maandag owv. 4th of July) naar Bryce Canyon. Dat is één van de natuurparken op 5 uur rijden van thuis. De zomer is nu tegoei van start gegaan en dat wil zeggen dat we vanaf nu weer regelmatig erop uit zullen trekken om zoveel mogelijk te zien te krijgen van de 50 Staten van Amerika. En jullie mogen allemaal meegenieten !
Zoals ik in deel 1 al zei, heb ik dag 3 doorgebracht aan en vooral ín het zwembad. Maar wat ik jullie in dat eerste deel helemaal vergat te vertellen is dat we - bij aankomst in Oklahoma - een overstroming meegemaakt hebben. Dat komt omdat we er zo van onder de indruk waren, dat het tot nu geduurd heeft voor we er foto's van hebben kunnen maken. Gelukkig heeft die overstroming (én bijpassend noodweer met klank- en lichtspel !) maar één dag geduurd. Maar je ziet wel nog tot waar het water stond.
Dag 3 zijn we met z'n allen naar downtown Oklahoma gegaan. We willen het museum bezoeken (www.oklahomacitynationalmemorial.org). Maar het is geen museum van kunst- of beeldhouwwerken...neen...het is een museum als aandenken aan een aanslag die daar gebeurd is op 19 april 1995. Een aanslag zoals die van 11 september 2001 in New York. Het is een heel trieste aanblik als je door de straat wandelt waar deze feiten zich afgespeeld hebben
Als we het museum binnengaan zien we onmiddellijk deze gedenkplaat
Er wordt ons gevraagd om op een serene manier door het museum te wandelen en géén foto's te maken uit respect voor de 168 overledenen (waaronder 39 kinderen). Deze enigste foto die binnen mag genomen wordt laat (rechts vooraan) een deel van de muur zien zoals we die buiten ook al zagen.
Aan de andere kant van de zaal hebben we een uitzicht op het "buitenmuseum" waar we een wandeling gaan maken. Je kijkt nu uit naar de plaats waar eens het gebouw gestaan heeft...
Wat ín het museum al zo in-triest en onwaarschijnlijk lijkt, is buiten al helemaal niet in woorden te vatten. De plaats waar onderstaand foto gemaakt is, is ook de plaats waar het gebouw stond. Dat gebouw is nu vervangen door het water. Aan de ene kant staat een muur die eens een zijmuur was met daarop een uur : "09:01". Op de klok van de zijmuur aan de overkant staat "09:03". Daartussen hoort eigenlijk "09:02", maar dat zie je nergens omdat dat het moment van de aanslag was...
Aan de andere kant van het water, zie je 168 koperen stoelen staan. Voor ieder overleden persoon staat er ééntje. Ze hebben allemaal dezelfde afmetingen behalve die voor de 39 kinderen, die zijn een beetje kleiner. Ze staan allemaal in een bepaalde orde...de plaats waar de mensen waren op het moment van de aanslag. En ze kijken allemaal in dezelfde richting van het water...
Brandweermannen die ter hulp kwamen en overweligd waren bij de aanblik van de aanslag lieten deze tekst na op één van de muren, duidelijk zichtbaar voor iedereen die hier ooit nog zou komen...
Ik verzeker jullie...het heeft toch wel even geduurd voor we ons daar allemaal konden overzetten. Het heeft enorm veel indruk nagelaten bij iedereen !!! Zoiets mag nooit vergeten worden...
Gelukkig is dit bezoek in de voormiddag geweest. Namiddag - toen al die gevoelens een beetje getemperd raakten - hebben we het nuttige ook aan het aangename gekoppeld. Onze ganse compagnie is neergestreken bij Erik & Isabelle en is het toch nog een hele fijne, gezellig BBQ geworden.
De avond word door de anderen afgesloten met een bowling-competitie
behalve voor Niki en mezelf. Wij zijn stiekem naar buiten geslopen en hebben ons - met een lekkere cocktail - op het terras geïnstalleerd. Laat de anderen maar afzien bij de bowling !
En daarmee zetten we een punt achter dit hele "Oklahoma" gebeuren. Volgend jaar gaat deze "meeting" waarschijnlijk in Washington door. Dan ga ik van de gelegenheid gebruik maken om Kim (mijn nichtje in Philadelphia ) en haar gezinnetje te gaan bezoeken. Kim...ik kom er (volgend jaar) aan hoor !
Dit verhaal begint met een afscheid. De dag vóór we naar Oklahoma vertrekken, gaan we nog effe langs bij Trond & Stephanie. Zij logeren voor het ogeblik in een hotel want binnen een paar dagen vertrekken ze definitief terug naar Noorwegen. Het zijn de eersten (van 7 gezinnen !) die dit jaar vertrekken, maar het waren ook de eersten die ons "welkom" geheten hebben in hun huis toen wij - ongeveer een jaar geleden - hier toekwamen. Vandaar dat we een beetje een speciale band hebben met deze mensen. En vandaar dat het ook een beetje hartpijn doet, te weten dat zij weg zijn als wij terug komen van Oklahoma... We hopen dat het hen verder goed zal gaan en gaan hen waarschijnlijk (hopelijk !) eens opzoeken in Noorwegen.
En nu de rest van dit verhaal...Niki (en de andere Belgische militairen) komen één keer per jaar samen voor hun BE-PART (Belgische partners in de US) meeting. Dit keer in Oklahoma City. Voor mij dé ideale gelegenheid om nog eens weg te zijn en een nieuwe staat te leren kennen (enfin...een stukje toch ervan).
Je merkt meteen dat je in een staat zit van olie, koeien, cowboys...
De eerste dag hebben we niet veel meer gedaan dan ingecheckt in het hotel, een wandelingetje gemaakt in de omgeving en een beetje gerelaxed aan het zwembad(je) van het hotel. Veel stelt dat echter niet voor...niet eens de moeite om er een foto van te maken en hier bij het verhaal te zetten...
Dag 2 begint al beter. Vandaag heb ik afgesproken met Isabelle (vrouw van Erik Dewael), haar dochter Louise en haar vriendin Sofie (die daar op bezoek is) om thee te gaan drinken in een échte "Tea-room".
Het is er zo eentje die je eigenlijk zou verwachten in Engeland, maar zéker niet in een staat als Oklahoma, waar alles blijkbaar om koeien, longhorns, cowboys enz...draait ! Het enigste dat in het interieur ontbreekt zijn die échte Engelse dametjes uit één of ander boekje van Agatha Christie...maar daar zorgen we zelf wel voor ! In een hoek van de Tea-room staat een grote kapstok met wel 20 verschillende hoeden en het staat iedereen vrij om er daar een aantal van te passen en zo één geheel te vormen met het interieur ! Zoiets moet ons natuurlijk géén 2 keer gezegd worden...we hebben ze allemaal gepast ! En we hebben wat afgelachen, want er zijn er een aantal bij die waarschijnlijk de oorlog nog meegemaakt hebben !!!
En dan kan het ingehouden, gedempd getatter beginnen bij een lekker tasje thee uit écht tassen mét een ondertasje en niet - zoals we dat intussen gewend zijn - uit "plastieken bekertjes" !
Ieder hoekje van deze "Tea-room" heeft een eigen karakter en uitstraling
Natuurlijk kan je ook dingen kopen zoals thee, konfituur en zelfs porseleinen serviezen
Na de "Tea-time" is het tijd om ons in een hele andere wereld te begeven...we willen op zoek gaan naar de échte "cowboys" en daarvoor moeten we naar de stockyards (of veilingen).
Hier zullen we wel meer geluk hebben...denken we ! Maar niks is minder waar...geen cowboys...geen koeien...geen longhorns...we hebben dikke pech. Het is een trieste, lege aanblik van de stockyards die - normaal gesproken - overbevolkt zouden moeten zijn van beesten en hun baasjes
Dan maar iets doen dat alle vrouwen graag doen...de winkels afschuimen ! Misschien vinden we hier wel iets leuks en origineels, iets dat de moeite is om mee naar huis te nemen...Daar is het winkelcentrum !
En jahoor...daar zijn ook de koeien !!! De ene al gekker dan de andere...waarschijnlijk hebben ze last van de "dolle-koeien-ziekte" (hahaha !). Welke zou jij verkiezen ?
De volgende winkel is er eentje van zadels, riemen, lasso's enz. Ik weet wel zeker dat Fred (mijn broer) en Christy (mijn nichtje) zich hier wel een hele tijd zouden kunnen bezighouden.
Dan bezoeken we nog een winkel van laarzen
en natuurlijk gaan we ook nog een kijkje nemen in een cowboy-hoeden-winkel met voor ieder wat wils.
Als we 's avonds onze mannen terug zien voor een heerlijk etentje hebben we heel wat te vertellen.
Morgen én overmorgen hebben we nog 2 dagen om ons bezig te houden. Wat we dan nog allemaal gaan doen weten we nog niet precies, maar ik denk dat ik morgen een dagje aan het zwembad ga zitten luieren...
Het bowling seizoen is alweer een tijdje geleden, maar het seizoen werd vrijdag 11 juni officieel afgesloten met een BBQ. Het is was al de ganse week goed weer en iedereen had er zin in, maar dan zijn de weergoden plots van gedacht veranderd. Het regent...en van tijd tot tijd stormt het zelfs ! Marcel, Theo, Marko en Niki zijn de verantwoordelijken van dienst. En vermits het seizoen afgesloten werd, moesten er ook nog prijzen uitgereikt worden. Die van beste ploeg, beste mannelijke/vrouwelijke speler enz...Tegen 5u waren ze eindelijk klaar om hun "gasten" te ontvangen. Het is Marcel die de mensen verwelkomt en die het hoge woord voert.
Niemand durft nog iets te zeggen...iedereen luistert héél aandachtig.
Behalve Theo...die gaat rustig verder met "zijn" tombola
Terwijl Marcel de nodige uitleg geeft over het voorbije seizoen, zijn Dominique en Marko aan 't BBQ-en. Maar het is écht "rót" weer. Het regent, het waait...het lijkt wel herfst in plaats van zomer ! Het stormt zelfs zo erg dat de vis-paraplu van Niki het begeeft en gaat vliegen
Binnen gaan de gezellige babbels onverminderd voort. Er is wel niet zoveel volk als vorige jaren (dat heeft men ons zo verteld), maar diegenen die er wél waren hebben zich geamuseerd.
Verkleumd van de kou en doornat heeft Dominique dan eindelijk ook de tijd gevonden om een hapje te komen eten. En zoals dat hoort heb ik braafjes (zo ben ik nu eenmaal !) op hem gewacht
We hadden ook een jarige in ons midden...de Griek Dimitrios Karagkiozakis (héhé..ik heb het eruit !)
En dan was het eindelijk zover...de langverwachte en zéér begeerde prijsuitreiking en de tombola.
De 1ste plaats (beste ploeg) was voor de "Asian Delights" : Capt. Francis Seow, Hyog Kwon, Yasuhiko Fujimoto & Itthikorn Kasetsoontorn
2de plaats was voor de "Dutch Vikings" : Capt. Theo Peters, Marijke Thornell, José Peters & Anja Hengeveld)
3de waren "The New Pioneers" : Capt. Rudi Decrop, Francois Ricour, Michael BoFriis & Jose Morgado
De prijs voor "most improved player" ging bij de dames naar Stephanie Ressem en bij de heren naar François Ricour. Toen iedereen haar/zijn prijs gekregen had en de tombola verloot was bleef het hele gezelschap nog een hele tijd napraten. En zo werd het - ondanks het slechte weer - toch nog een heel gezellig party. We kijken al uit naar het nieuwe bowlingseizoen...
Het is vandaag "Vaderdag" in België, maar nog niet in de States. Dat wordt hier volgende week pas gevierd. Maar wat geef je je vader voor Vaderdag ? Een das ? Een paar sokken ? Een bloemetje ? Ik vind het ieder jaar toch weer een raadsel wat ik die lieve man zal schenken. Vermits ik aan 't "scrapbooken" ben heb ik dit jaar het kaartje zelfgemaakt. En in plaats van een kado heb ik dit jaar een centje bij in de enveloppe gestoken want met ik ben inmiddels alweer terug thuis in Layton. Dus pa...wat je er ook mee doet...proficiat en geniet ervan hé !
Het is niet alleen voor mijn vader "Vaderdag" dus wens ik alle Vaders vandaag proficiat met "hun" dagje. Het wordt vast een onvergetelijk feest ! Nog even deze toepasselijke tekst
Een bijzondere vader
Een grootvader 3 kleindochters en 1 kleinzoon Een man die graag tijd met hen doorbrengt Een opa waarop ze kunnen bouwen
Een vader Een persoon die je kunnen vertrouwen Die je steunt en met je meeleeft Een man die achter je staat tijdens moeilijke dagen
