Goeie Belgen zijnde, kunnen we bijna niet anders dan een feestje bouwen op onze Nationale Feestdag. Zomer, zon, warm weer, feestje en meteen denkt iedereen aan een BBQ. Wij willen eens iets anders en besluiten om er een picknick van te maken. Van de genodigden wordt verwacht dat ze allemaal iets meebrengen om te eten, alsook hun eigen deken, stoel of tuinzetel. Wij zullen zorgen voor de nodige drankjes. Niki en ik nemen ons voor dat we vanaf nu daar een traditie van gaan maken (we zijn hier nog 4 jaar hé). En nu ik het woord 'traditie' gebruik, besef ik dat bij onze Nationale Feestdag eigenlijk 'regen' hoort. Gelukkig regent het hier in de maanden juni, juli en augustus bijna nooit en gisteren hadden we een hele mooie zonsondergang die zorgde voor zóóóó een fantastische avondlucht
dat ik er bijna zeker van was dat we het morgen de ganse dag droog zouden houden. Maar kijk nu eens wat er vanmorgen gebeurde....REGEN...en nog geen klein beetje !!!
Ikke een heel bang hartje natuurlijk want we hebben 80 mensen uitgenodigd en 70 daarvan hebben toegezegd om te komen ! Als die allemaal naar binnen moeten met dit regenweer, zal het mijn beste dagje niet zijn. Ik weet niet eens waar we ze allemaal kwijt moeten...zoveel plaats om te zitten hebben we binnenshuis niet !!! Héél vlug en héél devoot doe ik een paar schietgebedjes naar de Heer en hoop nu maar dat dat gaat lukken en dat Hij ons wel zal helpen en inderdaad, een paar uurtjes later...
De tuin wordt verder gedecoreerd, het zonnetje is van de partij, de vlaggen hangen op hun stokken
en tegen 5 uur zijn we er helemaal klaar voor. Een kwartiertje later beginnen de eersten te arriveren. Aan de zijkant van ons huis hebben we een grote schaduwplaats en iedereen installeerd zich meteen daar. Niet enkel om wille van de schaduw, maar daar staan natuurlijk ook de drankjes ! Kinderen kunnen zonder zorgen fijn rondcrossen en de ouders hebben tijd genoeg om zich met mekaar te onderhouden. De sfeer is ontspannen, iedereen geniet en het is een heel gezellig gedoe in onze tuin
Onze gazebo is "the-place-to-be" om al die hongerige mensen te voorzien van zoveel lekkers. Wat hebben ze weer allemaal hun best gedaan om al die gerechtjes er zo heerlijk doen uit te zien...hhmmm !
Als iedereen gegeten heeft en voorzien is van drank wordt het tijd om aan de spelletjes te beginnen. Da's wéér iets dat we op andere feestjes NIET doen, hier dus wel. Ik heb een 3-tal spelletjes bedacht en Dominique vindt dat ik dan ook maar het hoge woord moet voeren (en zo is hij er meteen vanaf natuurlijk !). Geen probleem hoor, ik zal dat varkentje dan wel effe wassen. Ik trommel een aantal vrijwilligers op (en dat gaat beter dan verwacht) en geef de nodige uitleg
en dan barst de competitie los. Het eerste spelletje is een hindernissenparcours met "het-balletje-in-de-lepel-houden" terwijl de voeten, per 2 personen, aan mekaar vastgemaakt zijn.
Spelletje nummer 2 wordt "zaklopen" en ook de kinderen nemen het tegen mekaar op.
Voor het laatste spelletje hebben we "sterke mannen" nodig ! Daar laten de Italiaanse mannen - Francesco & Pietro - zich geen 2 keer voor uitnodigen. En jongens...wat hebben ze plezier !
Na de spelletjes zijn vrees ik er een beetje voor dat mensen zullen beginnen naar huis gaan, maar ze zitten nog goed. Vrienden die mekaar al een tijd gemist hebben, zoeken mekaar op zoals je kan zien op onderstaande foto. Dat zijn onze huisbazen en onze buren Liz, Dane & hun zoontje Christian
De Grieken zijn bij de laatsten die het feestje verlaten. Dimitrios & Christina (beiden rechts op de foto) hebben hun vrienden meegebracht. Da's nog zo'n gewoonte die we in België niet kennen...als je vrienden of familie op bezoek hebt, worden die gewoon bij ieder feestje ook uitgenodigd.
Aan het eind van de avond, bij het naar huisgaan, neemt iedereen weer zijn eigen kommen of dozen mee. Dat houd in dat Niki en ik niet veel meer op te ruimen hebben en een half uurtje nadat de laatsten vertrokken zijn, is er geen enkel spoor meer te zien van de picknick. Alles is opgeruimd !
Mensen in België, hou jullie dus maar klaar ! Als we terug verhuizen, brengen we al die gewoontes van hier mee. Dat wil zeggen...als we jullie uitnodigen, brengen jullie ook iets mee om te eten of te drinken en als wij naar jullie komen, brengen we ons eventuele bezoek uiteraard ook mee. Jullie zijn gewaarschuwd !
We zijn nog maar een aantal dagen terug van Bryce Canyon en op een dag of 2 tijd hebben nu ineens een aanval van wel 1000 mieren (gelukkig buiten !) te verwerken. Waar die beestje zo plots vandaan komen weet ik niet, maar wat ik wél weet is dat ik ze kwijt wil, koste wat het kost ! Kijk en oordeel zelf !
Dus...wij naar de winkel om ons te wapenen tegen deze ongewenste bezoekers. Eens in de winkel dacht ik eerst nog eens dat ik aan 't dromen was en dat ik weldra wel zou ontwaken, maar nadat Niki mij serieus in mijn arm geknepen heeft, wéét ik dat ik NIET droom. Dit is écht ! De winkels hier hangen en liggen al vol met Halloween-stuff. We zitten nog maar halfweg juli en nu al Halloween (da's eind oktober pas hé !) ??
Wat verderop gaat het van kwaad naar erger. Dit hou je écht niet meer voor mogelijk...KERSTMIS ?? Inderdaad...ook het kerstgerief hebben ze hier al van onder het stof gehaald. Het enigste dat er nog mankeerd zijn de kerstliedjes die door de boxen galmen. Hopelijk wachten ze daar nog mee. Uit pure curiositeit ga ik dat eens allemaal van dichtbij bekijken. Je weet maar nooit of er zich nu al een koopje voordoet. Als dat zo is, gaat het al wel mee hoor ! Het is wel een heel gek zicht... hier sta ik dan - in mijn open bloesje, helemaal op z'n zomers én met mijn zonnebril nog op - tussen de kerstartikelen !
En het niet zomaar één rekje...neen, ganse muren en rekken hangen vol bollen, lampjes en slingers !
Daar zijn we helemaal nog niet klaar voor, toch niet bij temperaturen van 98.6°F (37°C) in de schaduw hé !
Aan het eind van de winkel (waarom leggen, zetten, hangen ze nu altijd de artikelen die je moet hebben aan het eind van een winkel ?) komen we in de afdeling "Garden-Center" (tuincentrum). We vinden het vergif (oeps !) tegen de mieren, maar we vinden ook nog iets anders...onze "Gazebo" (prieeltje). Dat is iets waar ik al heel lang van droom, want op ons terras hebben we de ganse dag de zon en het is daar veel te warm om zomaar - zonder schaduw - buiten te zitten. Gewapend met het vergif én de gazebo keren we terug naar huis en Dominique heeft de eer en het genoegen om die gazebo recht te zetten zodat ondergetekende er binnenkort van kan genieten...
Zo komt het dus dat wij vanaf nu o.a. ons ontbijt buiten nuttigen. Zie hem daar nu prinsheerlijk zitten...
Ganse avonden vertoeven we daar nu. Het is een heerlijk plekje om van een tasje koffie (of glaasje wijn) te genieten en een boek/krant te lezen of samen met vrienden te dineren bij kaarslicht.
Je ziet het hé...je moet altijd uit een negatieve ervaring iets positiefs proberen te halen. hadden we geen mieren gehad, waren we niet naar het tuincentrum van die winkel geweest en hadden we die gazebo nooit gevonden of gekocht. Dan hadden we nu binnen moeten gaan zitten, want buiten is het té warm.
Onze Belgische Nationale Feestdag - 21 juli - komt eraan en Niki en ik organiseren een picknick in onze tuin voor álle internationalen en álle geburen. Zo'n 70 personen hebben toegezegd dat ze zullen komen. Wij zorgen voor de dranken, zij brengen allemaal iets mee om te eten (een koud gerecht want het is een picknick !) en ieder brengt zijn eigen deken, stoel of strandzetel mee om te zitten. Ik ben benieuwd wat het zal worden en hoe het zal meevallen. Ik hou jullie op de hoogte !
De 2de - en meteen ook onze laatste - dag van ons bezoek aan Bryce Canyon beginnen we om 10 uur in de "Mossy Cave". Die ligt tussen ons hotel en Bryce Canyon.
En vermits we toch die richting opmoeten houden we hier even halte voor een kleine wandeling naar de waterval. Maar het is nu al zo warm, dat ik al meteen een beetje verfrissing ga zoeken bij de rivier
Na een kwartiertje bereiken we - in the middle of nowhere - die waterval. Het is hier zóóóóó stil. Je hoort alleen maar enkele vogels en het geklater van water. Zo nu en dan zie je ook een paar mensen.
We lopen nog even de andere richting op op zoek naar de "Cave". We zijn in België ook al wel eens in de grotten van Han geweest, maar ik vind die grotten altijd toch wel iets geheimzinnigs hebben. De teleurstelling is dan ook heel want deze "grot" stelt helemaal NIKS voor, je kan er niet eens inlopen...
Dan maar terug naar de auto en verder naar Bryce Canyon. We willen nog een fatsoenlijke wandeling gaan ondernemen voor we huiswaarts keren. Maar nu zien we iets dat ons gisteren blijkbaar helemaal ontgaan is. Hebben we niet goed opgelet of waren we te moe ? Ik weet het niet, want nu rijden we dezelfde weg als gisteren en plots staan er langs de weg deze Tipi's. Wat zou hier de bedoeling van zijn ?
We gaan op onderzoek uit en blijkt nu dat ze deze tipi's verhuren (jawel !) aan toeristen. We hadden dus eigenlijk nét zo goed in één van deze Tipi's kunnen overnachten i.p.v. in ons hotel. Bij verdere navraag hierover blijkt echter dat er helemaal niks in die tipi's staat. Het is gewoon de tent op zich met een zeil op de grond en als je ze wil huren om te overnachten moet je ook nog eens een luchtmatras, een slaapzak en de hele reutemeteut om te kamperen zelf meebrengen. Dan toch maar liever op hotel !
We rijden naar Sunset Point want vanaf hier gaan we een wandeling maken. In de verte, links achter Dominique, zie je "Navajo Mountain", daar helemaal achteraan, een beetje in een soort mist. Wel...vanaf het punt waar Dominique staat is het 82 miles (132km !) tot aan die berg ! Wat een ver zicht hé !
We gaan de Indianen achterna op het Navajo Loop Trail. Dat is een weg gemaakt door de Navajo Indianen die hier lange tijd geleden woonden. Ik heb het idee dat we hier zo meteen Winnetou & Old Shatterhand kunnen tegenkomen. Wat is het hier mooi maar o, zo warm...
Een héél steil pad moet ons naar beneden tussen die Hoodoo's brengen. De rotsen worden grilliger en grilliger van vorm en er zijn er een aantal bij die door hun uiterlijke ook een naam gekregen hebben zoals deze bijvoorbeeld...Thor's Hammer (uit de Noorse Mythologie)
Maar het wordt me allemaal een beetje té benauwd want het is écht wel heel steil naar beneden, we moeten seffens ook nog terug naar boven, het is heel heet en ik krijg het gevoel dat ik seffens niet meer terug boven raak omdat mijn algemene conditie nog niet optimaal is. Ik neem het besluit terug naar boven te gaan maar Dominique gaat verder. Hij wil de "Two Bridges" (de 2 bruggen) bereiken en dat lukt.
Hij gaat verder en verder, maar moet uiteindelijk ook zijn wandeling staken en terug naar boven want het meest spectaculaire stukje daarbeneden - "Wall Street" genaamd - is afgesloten voor het publiek omdat er sinds 2 dagen rotsen naar beneden vallen. Hier is ook voor hem het eindpunt gekomen.
Vanaf dat eindpunt is het voor Niki een hele klim (+/- een half uur) om terug bij mij te raken. Ik ben intussen helemaal opgeknapt en uitgerust. Nu mag mijn moedige krijger (!!), moe maar voldaan, gaan uitrusten in de auto terwijl ik het stuur neem en terug huiswaarts begin te rijden. We hebben nog 5 uurtjes rijden voor de boeg, maar dit park is al die moeite écht wel dubbel en dik waard geweest !
Na de parade, ter gelegenheid van 4th of July, zijn we vertrokken voor een ritje van +/- 5 uur richting het zuiden van Utah, naar Bryce Canyon National Parc. We zijn benieuwd of het inderdaad ook zo spectaculair zal zijn als wat men ons verteld heeft. Volgens het boek (alle nationale parken van de USA) dat Niki kreeg voor zijn verjaardag van onze huisbazen, kán het gewoon niet anders dan héél mooi zijn. Het is bijna avond als we Bryce Canyon naderen en merken aan het landschap dat ons doel binnen bereik komt, maar we moeten we nog door "Red Canyon". Met de avondzon ziet dit er al heel speciaal uit !
En dan zien we een eerste aanwijzing dat we er zijn (of toch bijna !)
Ja hoor, we hebben de ingang van het park gevonden (www.brycecanyon.com). Een groepje toeristen maakt vlug nog enkele foto's. Er volgt een uitwisseling van camera's en daarna kan iedereen - blij en fier met zijn/haar foto van het momument aan de ingang van Bryce Canyon - weer vertrekken.
We rijden nog door tot aan het Visitors Center om te weten hoelaat het hier morgen eigenlijk opent. We willen een plattegrond van het park, een jaarpas voor alle Nationale parken en natuurlijk de nodige uitleg waar we moeten zijn en wat er allemaal te beleven valt. Dominique - die duidelijk moe begon te worden - is plots klaarwakker en helemaal in zijn element ! Hij heeft - met zijn "jagersinstinct" - al onmiddellijk een "pronghorn deer" gezien (die jachtcursus is toch nog voor iets goed geweest is...'k wist het hé !).
Omdat het te donker begint te worden gaan we ons hotelletje opzoeken in een dorpje "Tropic". Het hotel steld niet veel voor, maar we zijn er ook alleen maar om te slapen en na een rit van 5 uur, voelen we toch wel dat we daar aan toe zijn. Na een deugdoende nachtrust (zo noemen ze dat toch) zitten we tegen 8 uur aan het ontbijt. Tegen half 10 rijden we het park binnen, op zoek naar het avontuur. Aan de ingang krijgen we een krantje met de nodige uitleg over het park en daarin zit ook een landkaart. Men raad ons aan om eerst naar het meest zuidelijk punt (Rainbow Point op een hoogte van 9115 foot of 2778 meter) te rijden. Als je dan terug richting uitgang rijd, liggen alle stopplaatsen met de bezienswaardigheden aan de rechterkant en hoef je de weg niet eens meer over te steken (héél slim !)
Op Yovimpa Point (vlakbij Rainbow Point) maak ik een foto van Niki in een spectaculair decor
We rijden naar Agua Point en wie komen we daar tegen ? Mr. de Raaf uit... juist ja, je weet het nog !
Dit is het uitzicht vanop Agua Point (als de raaf uiteindelijk verdwenen is)
Daarna gaat het verder naar de "Natural Bridges". Het woord zegt het zelf, het is een rots waar door de erosie van vele jaren zich een brug gevormd heeft. Eigenlijk is het niet meer of niet minder dan de rots die langzaam aan verdwijnt. Eerst is de rots volledig, daarna komt er een gat in - de zogenaamde "windows" of "vensters" zodat je door de berg kan kijken. Dat gat wordt alsmaar groter tot er uiteindelijk alleen nog maar een "natuurlijke brug" overblijft. Als over vele jaren ook nog die brug zal verdwenen zijn, blijven alleen nog de "Hoodoo's" (grillige rotsformaties) over.
We komen aan op "Farview Point" op een hoogte van 8819ft of 2688m en het uitzicht is GIGANTISCH ! Daar moét en zal ik een foto van hebben en Niki is een zeer geduldig model (haha).
Omdat we hier een beetje langer blijven én omdat we natuurlijk "den toerist" aan 't uithangen zijn, krijgen we gezelschap van deze beestjes. Het zijn de "Chipmuncks" of grond-eekhoorns (Knabbel en Babbel zijn dé grote bekenden van deze soort !) Ze denken waarschijnlijk dat we eten bij hebben. Helaas voor hen mag je de dieren in de parken absoluut niet voederen omdat ze dan afhankelijk worden van mensen én van "ons" eten. Per slot van rekening zijn het nog altijd "wilde" dieren en dat moeten ze ook blijven.
Van Farview Point gaat het richting "Inspiration Point" en dit is een foto die je ook in de boekjes aantreft. Het zicht is overweldigend en als je goed kijkt dan zie je al die Hoodoo's waar ik het eerder over had.
"Bryce Point" - onze volgende halte - zal voor altijd een hele speciale betekenis hebben voor mij. De reden waarom zal voor jullie wellicht een gok zijn, maar voor mij is het een weet...
Aan de andere zijde van bovenstaande foto bevinden zich de "Bryce Point Grottos". Je ziet duidelijk wat ik bedoel met de rotsen die meer en meer verdwijnen, bruggen vormen en daarna Hoodoo's worden
En Bryce Point is het eindstation voor vandaag. We hebben honger en gaan in het stadje onze innerlijke mens een beetje versterken want het is hoog nodig. Op de terugweg van het park naar het stadje komen we voorbij een "cowboy-dorp" en kunnen het niet laten om daar eens gaan rond te neuzen.
In zo'n cowboy dorp moet je je natuurlijk wel kleden volgens de gewoontes van het dorp. Dat we dat gedaan hebben én daar bewijzen van hebben zie je op onderstaande foto
Na het diner - dat overigens zéér lekker was - rest ons nog maar één ding te doen. We willen een zonsondergang zien op "Sunset Point". Tegen 9 uur zou de zon onder gaan dus wij er naar toe. Halfweg wilde Niki de herten nog eens van héél dichtbij gaan bekijken, maar zoals je ziet kijken zij al evenzeer naar hem. "Wat iets raars is me dat !" zullen ze wellicht gedacht hebben
Ook de "Utah Prairie Dog" (stokstaartjes) waren zéér op hun hoede bij het zien van "dat rare ding"
Maar we bereikten uiteindelijk toch Sunset Point en nét op tijd want de zon was bijna onder, maar het was allemaal de moeite waard want de beelden zijn prachtig...oordeel zelf maar
En met deze laatste foto's is het hoog tijd geworden om ons terug naar ons hotel te begeven. We hebben nog een heel eindje te rijden en morgen staat er - naast een fikse wandeling (de Navajo Loop Trail) - ook nog onze terugreis op het programma en dus moeten we ervoor zorgen dat we goed uitgerust. Net als we denken dat we het wel gehad hebben voor vandaag krijgen we nog een extraatje. We worden - nét als we het park willen verlaten - getrakteerd op een één uur durend, fenomenaal vuurwerk owv. 4th of July, en dat is toch wel een hele speciale afsluiting van een heerlijke, mooie dag !
of "Independence Day" (ook wel letterlijk "Fourth of July" genoemd) is dé grote dag hier in de States. Het is hun Nationale Feestdag naar aanleiding van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring van 4 juli 1776. In deze verklaring werd de onafhankelijkheid van de VS tegenover het Koninkrijk Groot-Brittanië bevestigd. Independence Day wordt meestal geassocieerd met parades, picknicks, spelletjes, vuurwerk en andere publieke en privégelegenheden ter viering van de historie en tradities van de Verenigde Staten. (Tekst komt uit Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(VS))
Het is voor ons de eerste keer dat we dat meemaken en we worden uitgenodigd door Mike (de vliegvis-instructeur waar Niki les volgde) en zijn gezin in Kaysville, vlakbij ons thuis.
Dominique wordt bij aankomst onmiddellijk aan 't werk gezet. Maar zó erg vindt hij dit werkje niet hoor. Hij maakt Margarita's (juist, want Mike & Co zijn géén Mormonen en alcohol mag dus !)
Dan is het tijd voor de parade. Die kan je vergelijken met een karnavalstoet in België. Alle verenigingen doen er aan mee (uiteraard met zoveel mogelijk Amerikaanse vlaggen) en net zoals in België worden er snoepjes en speelgoed uitgestrooid (en zoveel mogelijk gevangen natuurlijk !).
Er is ook plaats voor een grapje zoals deze Goofy
en bij de dames van het gezelschap zit de sfeer er al meteen goed in
Pracht- en praalwagens, fanfares, schoonheidskoninginnen...ze passeren één voor één de revue. Maar ook de sprookjesfiguren mankeren niet op het appél
"De politie, je vriend (?)" houdt een oogje in het zeil en gaat, in tegenovergestelde rijrichting van de stoet, de mensen verwittigen dat ze op een veilige afstand van de wagens moeten blijven
Het zijn de cowboys en -girls die de stoet afsluiten.
Althans...dat denken wij, maar we hebben nog iets gehoord over een "watergevecht" en het is ons niet helemaal duidelijk wat ze daar nu weer mee bedoelen tot we dit zien gebeuren
Alles en iedereen wordt aan het eind van de stoet "getracteerd" op een heus watergevecht ! Dit is een échte traditie geworden (in Kaysville toch). Het watergevecht is ontstaan omdat 13 jaar geleden een aantal cheerleaders op het idee kwam om de mensen langs de kant van de straten een beetje af te koelen door hen nat te spuiten. Het volgende jaar waren de toeschouwers erop voorbereidt en waren zij het die gingen wraak nemen op de cheerleaders door hen te verrassen op nog meer waterpret. Van het ene kwam het andere en zo groeide een simpele grap uit tot een échte "wateroorlog" tussen deelnemers van de stoet en de toeschouwers die nu in grote getalen komen afzakken naar Kaysville !
Hier zijn we helemaal niet op voorzien, maar we houden het in ons achterhoofd voor volgend jaar en geloof me...de wraak zal zoet zijn !!! Ze zullen ons geen 2de keer liggen hebben !
Lang kunnen we helaas niet blijven want Niki en ik vertrekken voor het verlengde weekend (Niki moet niet werken op maandag owv. 4th of July) naar Bryce Canyon. Dat is één van de natuurparken op 5 uur rijden van thuis. De zomer is nu tegoei van start gegaan en dat wil zeggen dat we vanaf nu weer regelmatig erop uit zullen trekken om zoveel mogelijk te zien te krijgen van de 50 Staten van Amerika. En jullie mogen allemaal meegenieten !
Zoals ik in deel 1 al zei, heb ik dag 3 doorgebracht aan en vooral ín het zwembad. Maar wat ik jullie in dat eerste deel helemaal vergat te vertellen is dat we - bij aankomst in Oklahoma - een overstroming meegemaakt hebben. Dat komt omdat we er zo van onder de indruk waren, dat het tot nu geduurd heeft voor we er foto's van hebben kunnen maken. Gelukkig heeft die overstroming (én bijpassend noodweer met klank- en lichtspel !) maar één dag geduurd. Maar je ziet wel nog tot waar het water stond.
Dag 3 zijn we met z'n allen naar downtown Oklahoma gegaan. We willen het museum bezoeken (www.oklahomacitynationalmemorial.org). Maar het is geen museum van kunst- of beeldhouwwerken...neen...het is een museum als aandenken aan een aanslag die daar gebeurd is op 19 april 1995. Een aanslag zoals die van 11 september 2001 in New York. Het is een heel trieste aanblik als je door de straat wandelt waar deze feiten zich afgespeeld hebben
Als we het museum binnengaan zien we onmiddellijk deze gedenkplaat
Er wordt ons gevraagd om op een serene manier door het museum te wandelen en géén foto's te maken uit respect voor de 168 overledenen (waaronder 39 kinderen). Deze enigste foto die binnen mag genomen wordt laat (rechts vooraan) een deel van de muur zien zoals we die buiten ook al zagen.
Aan de andere kant van de zaal hebben we een uitzicht op het "buitenmuseum" waar we een wandeling gaan maken. Je kijkt nu uit naar de plaats waar eens het gebouw gestaan heeft...
Wat ín het museum al zo in-triest en onwaarschijnlijk lijkt, is buiten al helemaal niet in woorden te vatten. De plaats waar onderstaand foto gemaakt is, is ook de plaats waar het gebouw stond. Dat gebouw is nu vervangen door het water. Aan de ene kant staat een muur die eens een zijmuur was met daarop een uur : "09:01". Op de klok van de zijmuur aan de overkant staat "09:03". Daartussen hoort eigenlijk "09:02", maar dat zie je nergens omdat dat het moment van de aanslag was...
Aan de andere kant van het water, zie je 168 koperen stoelen staan. Voor ieder overleden persoon staat er ééntje. Ze hebben allemaal dezelfde afmetingen behalve die voor de 39 kinderen, die zijn een beetje kleiner. Ze staan allemaal in een bepaalde orde...de plaats waar de mensen waren op het moment van de aanslag. En ze kijken allemaal in dezelfde richting van het water...
Brandweermannen die ter hulp kwamen en overweligd waren bij de aanblik van de aanslag lieten deze tekst na op één van de muren, duidelijk zichtbaar voor iedereen die hier ooit nog zou komen...
Ik verzeker jullie...het heeft toch wel even geduurd voor we ons daar allemaal konden overzetten. Het heeft enorm veel indruk nagelaten bij iedereen !!! Zoiets mag nooit vergeten worden...
Gelukkig is dit bezoek in de voormiddag geweest. Namiddag - toen al die gevoelens een beetje getemperd raakten - hebben we het nuttige ook aan het aangename gekoppeld. Onze ganse compagnie is neergestreken bij Erik & Isabelle en is het toch nog een hele fijne, gezellig BBQ geworden.
De avond word door de anderen afgesloten met een bowling-competitie
behalve voor Niki en mezelf. Wij zijn stiekem naar buiten geslopen en hebben ons - met een lekkere cocktail - op het terras geïnstalleerd. Laat de anderen maar afzien bij de bowling !
En daarmee zetten we een punt achter dit hele "Oklahoma" gebeuren. Volgend jaar gaat deze "meeting" waarschijnlijk in Washington door. Dan ga ik van de gelegenheid gebruik maken om Kim (mijn nichtje in Philadelphia ) en haar gezinnetje te gaan bezoeken. Kim...ik kom er (volgend jaar) aan hoor !
Dit verhaal begint met een afscheid. De dag vóór we naar Oklahoma vertrekken, gaan we nog effe langs bij Trond & Stephanie. Zij logeren voor het ogeblik in een hotel want binnen een paar dagen vertrekken ze definitief terug naar Noorwegen. Het zijn de eersten (van 7 gezinnen !) die dit jaar vertrekken, maar het waren ook de eersten die ons "welkom" geheten hebben in hun huis toen wij - ongeveer een jaar geleden - hier toekwamen. Vandaar dat we een beetje een speciale band hebben met deze mensen. En vandaar dat het ook een beetje hartpijn doet, te weten dat zij weg zijn als wij terug komen van Oklahoma... We hopen dat het hen verder goed zal gaan en gaan hen waarschijnlijk (hopelijk !) eens opzoeken in Noorwegen.
En nu de rest van dit verhaal...Niki (en de andere Belgische militairen) komen één keer per jaar samen voor hun BE-PART (Belgische partners in de US) meeting. Dit keer in Oklahoma City. Voor mij dé ideale gelegenheid om nog eens weg te zijn en een nieuwe staat te leren kennen (enfin...een stukje toch ervan).
Je merkt meteen dat je in een staat zit van olie, koeien, cowboys...
De eerste dag hebben we niet veel meer gedaan dan ingecheckt in het hotel, een wandelingetje gemaakt in de omgeving en een beetje gerelaxed aan het zwembad(je) van het hotel. Veel stelt dat echter niet voor...niet eens de moeite om er een foto van te maken en hier bij het verhaal te zetten...
Dag 2 begint al beter. Vandaag heb ik afgesproken met Isabelle (vrouw van Erik Dewael), haar dochter Louise en haar vriendin Sofie (die daar op bezoek is) om thee te gaan drinken in een échte "Tea-room".
Het is er zo eentje die je eigenlijk zou verwachten in Engeland, maar zéker niet in een staat als Oklahoma, waar alles blijkbaar om koeien, longhorns, cowboys enz...draait ! Het enigste dat in het interieur ontbreekt zijn die échte Engelse dametjes uit één of ander boekje van Agatha Christie...maar daar zorgen we zelf wel voor ! In een hoek van de Tea-room staat een grote kapstok met wel 20 verschillende hoeden en het staat iedereen vrij om er daar een aantal van te passen en zo één geheel te vormen met het interieur ! Zoiets moet ons natuurlijk géén 2 keer gezegd worden...we hebben ze allemaal gepast ! En we hebben wat afgelachen, want er zijn er een aantal bij die waarschijnlijk de oorlog nog meegemaakt hebben !!!
En dan kan het ingehouden, gedempd getatter beginnen bij een lekker tasje thee uit écht tassen mét een ondertasje en niet - zoals we dat intussen gewend zijn - uit "plastieken bekertjes" !
Ieder hoekje van deze "Tea-room" heeft een eigen karakter en uitstraling
Natuurlijk kan je ook dingen kopen zoals thee, konfituur en zelfs porseleinen serviezen
Na de "Tea-time" is het tijd om ons in een hele andere wereld te begeven...we willen op zoek gaan naar de échte "cowboys" en daarvoor moeten we naar de stockyards (of veilingen).
Hier zullen we wel meer geluk hebben...denken we ! Maar niks is minder waar...geen cowboys...geen koeien...geen longhorns...we hebben dikke pech. Het is een trieste, lege aanblik van de stockyards die - normaal gesproken - overbevolkt zouden moeten zijn van beesten en hun baasjes
Dan maar iets doen dat alle vrouwen graag doen...de winkels afschuimen ! Misschien vinden we hier wel iets leuks en origineels, iets dat de moeite is om mee naar huis te nemen...Daar is het winkelcentrum !
En jahoor...daar zijn ook de koeien !!! De ene al gekker dan de andere...waarschijnlijk hebben ze last van de "dolle-koeien-ziekte" (hahaha !). Welke zou jij verkiezen ?
De volgende winkel is er eentje van zadels, riemen, lasso's enz. Ik weet wel zeker dat Fred (mijn broer) en Christy (mijn nichtje) zich hier wel een hele tijd zouden kunnen bezighouden.
Dan bezoeken we nog een winkel van laarzen
en natuurlijk gaan we ook nog een kijkje nemen in een cowboy-hoeden-winkel met voor ieder wat wils.
Als we 's avonds onze mannen terug zien voor een heerlijk etentje hebben we heel wat te vertellen.
Morgen én overmorgen hebben we nog 2 dagen om ons bezig te houden. Wat we dan nog allemaal gaan doen weten we nog niet precies, maar ik denk dat ik morgen een dagje aan het zwembad ga zitten luieren...
Het bowling seizoen is alweer een tijdje geleden, maar het seizoen werd vrijdag 11 juni officieel afgesloten met een BBQ. Het is was al de ganse week goed weer en iedereen had er zin in, maar dan zijn de weergoden plots van gedacht veranderd. Het regent...en van tijd tot tijd stormt het zelfs ! Marcel, Theo, Marko en Niki zijn de verantwoordelijken van dienst. En vermits het seizoen afgesloten werd, moesten er ook nog prijzen uitgereikt worden. Die van beste ploeg, beste mannelijke/vrouwelijke speler enz...Tegen 5u waren ze eindelijk klaar om hun "gasten" te ontvangen. Het is Marcel die de mensen verwelkomt en die het hoge woord voert.
Niemand durft nog iets te zeggen...iedereen luistert héél aandachtig.
Behalve Theo...die gaat rustig verder met "zijn" tombola
Terwijl Marcel de nodige uitleg geeft over het voorbije seizoen, zijn Dominique en Marko aan 't BBQ-en. Maar het is écht "rót" weer. Het regent, het waait...het lijkt wel herfst in plaats van zomer ! Het stormt zelfs zo erg dat de vis-paraplu van Niki het begeeft en gaat vliegen
Binnen gaan de gezellige babbels onverminderd voort. Er is wel niet zoveel volk als vorige jaren (dat heeft men ons zo verteld), maar diegenen die er wél waren hebben zich geamuseerd.
Verkleumd van de kou en doornat heeft Dominique dan eindelijk ook de tijd gevonden om een hapje te komen eten. En zoals dat hoort heb ik braafjes (zo ben ik nu eenmaal !) op hem gewacht
We hadden ook een jarige in ons midden...de Griek Dimitrios Karagkiozakis (héhé..ik heb het eruit !)
En dan was het eindelijk zover...de langverwachte en zéér begeerde prijsuitreiking en de tombola.
De 1ste plaats (beste ploeg) was voor de "Asian Delights" : Capt. Francis Seow, Hyog Kwon, Yasuhiko Fujimoto & Itthikorn Kasetsoontorn
2de plaats was voor de "Dutch Vikings" : Capt. Theo Peters, Marijke Thornell, José Peters & Anja Hengeveld)
3de waren "The New Pioneers" : Capt. Rudi Decrop, Francois Ricour, Michael BoFriis & Jose Morgado
De prijs voor "most improved player" ging bij de dames naar Stephanie Ressem en bij de heren naar François Ricour. Toen iedereen haar/zijn prijs gekregen had en de tombola verloot was bleef het hele gezelschap nog een hele tijd napraten. En zo werd het - ondanks het slechte weer - toch nog een heel gezellig party. We kijken al uit naar het nieuwe bowlingseizoen...
Het is vandaag "Vaderdag" in België, maar nog niet in de States. Dat wordt hier volgende week pas gevierd. Maar wat geef je je vader voor Vaderdag ? Een das ? Een paar sokken ? Een bloemetje ? Ik vind het ieder jaar toch weer een raadsel wat ik die lieve man zal schenken. Vermits ik aan 't "scrapbooken" ben heb ik dit jaar het kaartje zelfgemaakt. En in plaats van een kado heb ik dit jaar een centje bij in de enveloppe gestoken want met ik ben inmiddels alweer terug thuis in Layton. Dus pa...wat je er ook mee doet...proficiat en geniet ervan hé !
Het is niet alleen voor mijn vader "Vaderdag" dus wens ik alle Vaders vandaag proficiat met "hun" dagje. Het wordt vast een onvergetelijk feest ! Nog even deze toepasselijke tekst
Een bijzondere vader
Een grootvader 3 kleindochters en 1 kleinzoon Een man die graag tijd met hen doorbrengt Een opa waarop ze kunnen bouwen
Een vader Een persoon die je kunnen vertrouwen Die je steunt en met je meeleeft Een man die achter je staat tijdens moeilijke dagen
We zijn nog maar net terug thuis en ik heb al een volgende boodschap voor jullie. De lente is hier duidelijk begonnen want de eerste "Hummingbirds" of "Kolibri's" hebben de weg naar onze voederbak gevonden ! En iedereen hier wéét dat - eens de Kolibri's er zijn - de zomer snel zal volgen. Aan onze "birdfeeder" hangt een fles met suikerwater. Hummingbirds lusten dat zéér graag en wij zijn écht wel benieuwd of we ze op deze manier zouden kunnen lokken. En ja hoor !!!
Om jullie een idee te geven hoe klein zo'n Hummingbird is zet ik er de grote van de fles (+/- 15cm) bij. De hoogte van rode vlak waar de Kolibri op zit is 2cm en heeft een doorsnee van 10cm
Aan de zijkant van ons huis komt de verluchting van de open haard uit en het is maar goed dat we die nu niet meer moeten laten branden want er heeft zich daar een vink (housefinch) in genesteld...
Met heel veel geduld heb ik bovenstaande foto kunnen maken, maar vlak daarna ging de vogel vliegen. Ik dacht eraan te zijn voor de moeite tot ik probeerde in het nestje te kijken en dit zag
Maar liefst 5 eitjes !!! Ik ben dan maar onmiddellijk terug naar binnen gegaan en hou nu angstvallig de wacht. Iedereen die ook het ook maar aandurft in de buurt van dit nestje te komen wordt stante pede vriendelijk maar dringend verzocht deze broedplaats te verlaten. Ik kan niet wachten tot de eitjes uitkomen en ik ben benieuwd of het me zal lukken foto's te maken van dit nieuwe leven...afwachten dus.
Helaas, helaas...wat jammer nu ! Een paar dagen later en er blijft van dit nestje niks meer over ! Het heeft zo hard gewaaid (om niet te zeggen "gestormd") dat de vogel, met nest en eitjes weggewaaid is ! Mijn goede voornemen om dit nestje te bewaken is blijkbaar tevergeefs geweest. Zo'n natuurgeweld...daar kan je niet tegenop hé. Nu maar hopen dat die vogel volgend jaar terug wil komen...
Zondag 30 mei - amper één dag na het huwelijksfeest - gaan we naar het schoolfeest van Lien. En net zoals tijdens de dansles moet het klasje van Lien dansen op een liedje van Michael Jackson. Helemaal in zwart en wit gekleed, komen ze het toneel opgestormd
Er wordt gedansd, gesprongen, gehuppeld dat het een lieve lust is. Ik laat jullie even meegenieten
Vermits Lien de dag ervoor ook al druk bezig was, is ze nu natuurlijk héél erg moe.
Na het schoolfeest gaan zij onmiddellijk naar huis en wij gaan terug naar Dominique zijn ma. Vanavond gaan we met zijn ganse familie eten bij de Japanner en daar maak ik volgende foto's...
Niki en zijn ma
Zijn zus Lizzy-Anne en haar man Fons
Zus Christel met haar echtgenoot Luc
en één van de kelners wordt gebombardeerd tot fotograaf en maakt een foto van de ganse groep
Het wordt een heel gezellig avond met lekker eten. Zoals gewoonlijk wordt er heel wat afgelachen en moeten wij zoveel mogelijk vertellen over ons leventje in Utah. Eigenlijk zouden we heel graag hebben dat ze allemaal eens naar Utah zouden komen, maar dat zal wellicht niet gebeuren. Zolang ze hun vliegangst niet kunnen overwinnen, kunnen ze er ook niet geraken hé...
Een paar dagen voor we weer naar Utah vertrekken krijg ik 's morgens een telefoontje van Joni...ze ligt in het ziekenhuis, de arme schat ! Ze heeft longvliesontsteking en moet een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Even wordt er gevreesd dat ze niet op vakantie naar Kreta zal kunnen vertrekken...OEI !!! Zij, Rob en Lien hebben er al zo lang naar uitgekeken om lekker te gaan luieren onder een stralend zonnetje...als dat maar goed komt ! Maar dan krijgt ze het goede nieuws...ze mag op vakantie, maar wel op voorwaarde dat ze héél goed zal rusten daarginds. Dat zal ook wel zo gebeuren, maar als mama maak je je toch altijd wel zorgen om je kinderen hé...
Ik wil haar via deze blog dan ook van harte een heel spoedig herstel wensen !
Als we haar thuis gaan bezoeken, maken we nog snel een foto van de 4 generaties. Je herkent ze meteen hé...van links naar rechts Joni, Lien, ikke en ma.
Vermits ik hier nu bijna de ganse familie voorgesteld heb, rest er mij alleen nog een foto erbij te doen van mijn eigen familie. Deze dateerd van toen ma vorig jaar 80 jaar werd
Het is fijn om iedereen weer terug te zien, maar naar België komen is voor ons géén vakantie ! We moeten dan op zoveel plaatsen zijn, dat onze agenda al vol staat voor we in Utah vertrekken. We zijn altijd heel blij om te komen, maar ook altijd tevreden als we weer naar huis gaan...
29 mei 2010 ! Dé grote dag voor mijn nichtje Christy en haar vriend Peter want het is de dag waar ze al heel lang naar uitkijken...hun "Huwelijksdag". En dat komt goed uit voor ons, want nu kunnen we bij dit feest zijn. Bij een speciale gebeurtenis hoort een speciaal kaartje en deze is voor hen. PROFICIAT !
Christy is bij de ruitervereniging en daarom worden ze - met paard en koets - naar het gemeentehuis en de kerk gebracht. Wat is Christy een mooie bruid !!! En Peter natuurlijk een hele fiere bruidegom ! Eén van de bruidsmeisjes zal je zeker herkennen...het is mijn kleindochter Lien.
Natuurlijk hoort er ook een foto bij te zijn van het Kerkelijk gedeelte. Christy glunderd van kop tot teen...bekijk die jurk ook maar eens goed, 't is net een prinses. En Peter is een gelukkig man met zo'n mooie bruid.
Mijn nicht Jella en haar broer Dirk zorgen voor het muzikale gedeelte van de huwelijksmis.
Niksvermoedend komen Christy en Peter als man en vrouw de kerk buitengewandeld, maar daar staan familie en vrienden hen op te wachten. Er wordt er kwistig met rijst gegooid. Zie je hem vliegen ?
Een andere hobby van Christy zijn haar honden en die mogen vandaag al helemaal niet vergeten worden. Zij komen hun baasje graag feliciteren...da's eens iets anders dan een hondenshow !
Na een intiem diner met ouders en grootouders, zijn familie en vrienden uitgenodigd voor het avondfeest. Peter - die in een drumband speelt - moet er aan geloven en mag een demonstratie geven. Hij zal de eer van zijn familie hoog moeten houden, want het is zijn opa die deze drumband opgericht heeft.
Daarna is het tijd voor de eerste dans als man en vrouw...wat zien ze er gelukkig uit !
Maar als het klokje bijna 12 uur slaat dan...nee hoor, het verhaaltje is nog helemaal niet uit...want dan worden ma en pa naar de dansvloer geroepen. Zij zijn 30 mei precies 57 jaar getrouwd !
PROFICIAT ook voor hen !!! En dáár hoort natuurlijk een dansje met het bruidspaar bij.
Het is een fijn feest en een heel gezellig avond geworden. We hebben lekker gegeten en gedronken, maar voor we naar huis gaan wil ik toch persé eens een foto van mezelf met mijn 2 kids. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want die 2 vonden het natuurlijk nodig om afwisselend gekke bekken te trekken. We hebben zeker 10 foto's opnieuw en opnieuw moeten nemen...nét zolang tot er eindelijk ééntje bijwas die kon dienen voor hier op mijn blog. Voilà...het uiteindelijke resultaat
En met deze laatste foto zet ik een punt achter deze huwelijksreportage. Ik hoop dat ze "nog lang en gelukkig zullen leven".
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en die blies dit verhaaltje...uit !
Nu ik Leuven heb mogen verlaten ga ik een weekje bij mijn dochter Joni herstellen. Dit wordt een fijne periode ! Nu kan ik eens een ganse week genieten van hun aanwezigheid, want ik mis hen allemaal toch wel erg als ik in Utah ben hoor ! Het herstel verloopt allemaal prima, de pijn is onder controle en met de nodige rust komt alles weer in orde. Tijd om te genieten nu...
Op woensdag volgt Lien dansles en ik ga mee om te kijken. Net zoals volwassen dat doen bij de fitness, gaan ook deze kleintjes beginnen met opwarmingsoefeningen
en daarna wordt een dansje geoefend op muziek van Michael Jackson. Jongens wat hebben die kinderen een energie...om jaloers op te worden ! Ze blijven maar rondspringen en rondhuppelen...
Aan het eind van de les moet er wel nog een "officiële" groepsfoto genomen worden.
Zondag 23/5 zijn Joni en Rob 13 jaar samen. Van harte proficiat Joni & Rob !! En omdat ik nu toch daar ben, hebben zij de gelegenheid om met z'n 2-tjes "hun dag" te vieren. Lien en ik profiteren daar natuurlijk ook van...wij gaan naar de Kermis in Hoeselt.
Terug thuis houdt Lien zich een tijdje bezig met het plukken van boterbloempjes. Terwijl ik een beetje zit te rusten, kom ik op het idee kom om daar een kransje van te maken. Wat is ze fier op haar "bloemenkrans" !!! En als een volleerd fotomodel gaat ze poseren...mooi hé !!!
Lien is niet alleen maar een "echt" meisje hoor...je zou je wel eens ferm kunnen vergissen. Ze heeft ook echte jongenskuren. Zo gaat ze bv. regelmatig met haar papa op de quad rijden. Als je dan haar gezichtje dan bekijkt, wéét je gewoon dat ze geniet. Tot zover het "meisje"...
Deze week is veel te vlug voorbij gegaan. Ik heb - in de mate van het mogelijke - genoten van mijn logement bij mijn dochter en haar man, maar vooral van de tijd die ik kon spenderen met mijn kleindochter...kostbare herinneringen die ik zal koesteren als ik weer in Utah ben.
En morgen...dan komt Niki aan in Zaventem en gaan we nog een weekje doorbrengen bij zijn ma. Maar er staat ook nog een feest op het programma...het huwelijk van Christy & Peter !
Eén van de redenen waarom ik al vanaf 9 mei in België ben is een - hopelijk laatste - operatie aan mijn rug. Toen we vorig jaar november in België waren, ben ik op controle in het ziekenhuis geweest. De Prof. wist mij te vertellen dat het hoog tijd werd om de laatste resten metaal en schroeven uit mijn rug te verwijderen. Wie het hele verhaal kent, weet dat dit nog een restant is van het ongeval dat Niki en ik hadden in juli 2001. Iedereen begrijpt wel dat ik niet zit te springen om dit "weer maar eens" te ondergaan zeker ? Maar het moet gebeuren...
Jo en Antje brengen mij op maandag 10 mei naar het - wat door Niki mijn "privé-buitenverblijf" genoemd wordt - Gasthuisberg ziekenhuis in Leuven. Ik krijg meteen een armbandje aan
Sinds 1999 ben ik hier al zóóó dikwijls geweest dat ik de weg naar de afdeling en naar mijn kamer al weet (zelfs met mijn ogen dicht zou ik die zo kunnen vinden...), maar het is de eerste keer dat ik mijn fototoestel meeneem. Ik wil van hier eigenlijk ook wel eens paar foto's hebben... Na de nodige papierwinkel ben ik er klaar voor en Jo mag (nu wél nog) een foto nemen
En dan is het D-Day ! Terwijl ik met een bang hartje in mijn bed lig te wachten tot de verpleging mij komt halen, komt plots de Prof. binnen. Hij is - door de jaren heen - niet alleen mijn dokter, maar ook mijn vriend geworden. Het is dus een prettig weerzien, alleen had ik het wél liever onder andere omstandigheden gehad...bv. ergens op een terrasje met een "zjetje kaffee" of iets sterkers...Vandaag is het íetsjes anders. Ik heb heel wat aan deze man (en nog zovelen anderen met hem !) te danken, vandaar deze foto van ons 2-tjes. Professor...bedankt voor alles !!!
Een paar dagen later begin ik me beetje beter te voelen. De pijn is ongeveer onder controle (tenminste als ik mijn pijnmedicatie op tijd inneem) en er mogen weer foto's gemaakt worden
Mijn kinderen wisselen mekaar af om mij gezelschap te komen houden. Maar ook mijn ouders zijn er samen met mijn broer en zijn vriendin geweest. Met het bezoek van mijn zussen en mijn nichtjes is de ganse familie in het ziekenhuis langsgekomen. De vele kaartjes die ik ontvangen heb, kwamen van héél ver. De Internationals in Utah hebben - op aangeven van Niki - de weg gevonden om via het internet kaartjes door te sturen en het doet me deugd te merken dat er zovele mensen aan me denken en me steunen...zelfs van op afstand ! Thanks to all of you !
Voor diegenen met gevoelige magen of die er niet tegen kunnen, wil ik effe vermelden nu NIET MEER verder te kijken. Voor de andere die wél geïnteresseerd zijn...volgende foto laat het materiaal zien dat de Prof uit mijn rug genomen heeft. Het is wel maar de helft van wat er ooit ingezeten heeft. De eerste helft werd al een 3-tal jaren geleden verwijderd...
Ziezo...en nu hoop ik écht dat met dit eerste, enigste en (hopelijk) laatste verhaal over Leuven, dit hele gebeuren eindelijk tot het verleden kan behoren. IK heb er in ieder geval GENOEG van !
En nu op naar prettigere, fijnere, leukere verhalen...
Dit keer geen "verrassingsfeestje" zoals de vorige keer toen we naar België gereisd zijn, maar wel een heel ander verhaal. Enerzijds moet ik (voor de zoveelste keer op rij) geopereerd worden aan mijn rug, anderzijds zijn we er dan ook voor het huwelijk van mijn nichtje Christy en haar vriend Peter. Maar laat ik maar beginnen bij het begin...
Op zaterdag 8 Mei vertrek ik (alleen) vanuit Salt Lake City via Atlanta naar België. Niki heeft het te druk en kan geen 3 weken verlof nemen. Hij komt pas 25 mei naar België.
Op 9 mei ben ik er. Mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje zijn er om mij te verwelkomen.
Daarna gaat het richting mijn dochter Joni, haar man Rob
en mijn kleindochter Lien
Als ik terug kom van het ziekenhuis in Leuven zal ik hier komen herstellen, maar...zover zijn we nog niet. Ik vind het wel fantastisch om net vandaag (Moederdag) hier in België toe te komen en meteen mijn kinderen te zien !!! Maar...het is niet alleen voor mij Moederdag hé...in Hoeselt zitten nog 2 mama's te wachten tot ik bij hen langs kom. Speciaal voor "Moederdag" dit kaartje
Amerika zou Amerika niet zijn als Moederdag daar niet op een wel zeer speciale manier gevierd zou worden. Net als in België zie je rond die periode, in ieder reclameblaadje, een advertentie staan voor deze gelegenheid, maar deze is toch wel heel vreemd...een winkel van geweren en revolvers die reclame maakt voor een veiligheidscursus speciaal voor Moederdag !!!
Zo zie je maar...vanaf vanaf 5-6 jaar mag je een cursus volgen om te leren hoe je moet omgaan met een geweer, vanaf 16 jaar mag je met de auto rijden en vanaf die leeftijd heeft ook bijna iedere jongere een jobke in één of andere eetgelegenheid. Maar als we een aperitief bestellen, een glaasje wijn of een biertje, dan mag iemand onder de 21 jaar dat NIET brengen...dat moet een oudere kelner doen. Ik heb het nogal gezegd...het is en het blijft een vreemd land !
Als ik bij Niki zijn ma aankom liggen er de gemeenteberichten. Niks bijzonders zou je denken, ware het niet dat dit een boekje is van vorig jaar met op de achterzijde "ons verhaal". Echt waar...we zijn "wereldberoemd" in Hoeselt ! En dat dank zij dit krantje... Ik had vorig jaar al vernomen dat vele mensen de naam van mijn blog wilden hebben. Dus had ik mijn "stoute schoenen" aangetrokken en een emailtje gestuurd naar de gemeente Hoeselt. Zowel naar Gaby Somers - die verantwoordelijk is voor de gemeenteberichten - maar ook naar onze Burgemeester Annette Stulens die een leeftijdsgenote en vriendin is van mij. Gaby is gaan rondneuzen op het blog en even later stond dit bericht in het Hoeselts Gazetje.
Annette...Gaby...bedankt voor het artikel ! Want nu kan iedereen die dat wil hier even komen lezen, ons avontuur blijven volgen én iets schrijven in ons "gastenboek". We hebben al een aantal reacties gehad, maar we blijven steeds weer uitkijken naar nieuwe !
Zaterdag had ik in de gazet gelezen dat er op zondag een "Bike Blessing" zou plaatsvinden in Ogden, georganiseerd door de Christian Motorcycle Association (CMA). Vermits we alletwee aangesloten zijn bij een Christelijke motorclub - Bikers For Christ (BFC) - willen we daar uiteraard naartoe gaan.
Iedere motor met zijn rijder en passagier, wordt individueel gezegend door de Elder van het CMA Chapter, terwijl de andere bikers in gebed er omheen staan.
Na de zegening krijgt de motor een originele sticker opgeplakt (leuk ideetje voor BFC Belgie) !
Na de zegening hebben we nog een ritje gedaan in de bergen via "Trappers Road". Het was een aangename tocht onder een stralende lente-zon.
Tijdens de rustpauze, een kiekje van Ingrid (onder de Bikers "Tabitha" genoemd) op de Goldwing met de collega-bikers van CMA. We gaan zeker nog meerdere ritjes samen doen.
Na ongeveer 2 uur hebben we afscheid genomen en zijn we terug huiswaarts gereden.
Nadat we afscheid genomen hadden van de familie Yerna en nadat we er zéker van waren dat ze dit keer écht wel vertrokken waren, hebben we weeral iets nieuws meegemaakt wat we nog nooit eerder gedaan hadden...een yard-sale. Eigenlijk is het niet meer of niet minder dan mensen die bv. gaan verhuizen, die hun "overbodige rommel" te koop aanbieden. Onze vrienden Trond & Stephanie verhuizen in july terug naar Noorwegen en binnenkort word hun hele hebben en houden op de container gezet. Ook zij hebben "teveel" en hielden een "yard-sale". Zij zullen het eerste koppel zijn die wij hier zien vertrekken en waar we heel goed bevriend geworden zijn...
Trond en Niki kunnen het samen heel goed vinden vandaar dat ik graag een foto van hun 2-tjes wilde
Zijn vrouw, Stephanie, is een hele lieve mevrouw en als ze dit kunnen lezen zou ze écht niet als "mevrouw" omschreven willen worden. Het is een gezellig dame en één van die mensen die mij meteen liet voelen dat ze altijd tijd zou hebben voor "nieuwelingen" zoals ik, een paar maanden geleden.
Na de yard-sale hadden we geen zin om meteen terug naar huis te gaan. Het was een heerlijke, zonnige dag (+/- 15°) en we besloten een wandeling gaan te maken in het park. We zagen een zwarte zwaan
meeuwen en vogels van allerlei pluimage
maar dit was toch wel een héél speciale "vogel" (hoe krijgt-ie het klaar ?!)
En uiteraard moest Niki "de eendjes voederen"(lees Canadese ganzen)...waarvan hier het bewijs...(hihi)
Toen ik dichterbij kwam zag ik eigenlijk pas wat er daar precies aan de hand was en waarom die ganzen zoveel lawaai maakten als Niki het waagde om korterbij te komen, ze beschermden hun jongen natuurlijk
Zo'n klein plekje in het park, in een "kleine" stad als Layton, in een staat zoals Utah en dat in het grote Amerika...en toch...zoveel moois te zien. Wat is de natuur toch prachtig...
Zoals ik al vertelde in mijn verslag van AC/DC hebben we de familie Yerna op bezoek gehad. En omdat we in SLC passeerden - op onze terugweg van Las Vegas - zijn we hen daar gaan verwelkomen.
Zondag 11/4 maakten zij hun eerste uitstap : Antilope Island. Dominique ging mee, ik kon niet omdat ik mijn - intussen wereldberoemde "stoofvlees"- maakte voor het International Buffet van maandag 12/4.
Maar blijkbaar heb ik weer iets gemist. Op het eiland leven bizons en het gebeurd wel eens dat je ze ziet. Maar zo dichtbij als die zondag...da's écht wel geluk hebben
Maandag 12/4 hadden we het International Buffet, maar daar heb ik al een apart hoofdstuk aan besteed. Dinsdag 13/4 was het - zoals gewoonlijk ieder 2de en 4de dinsdag - ontbijt met de Internationale dames maar daar zijn Danièle en Sarah niet mee naar toe geweest. Zij verkozen om een dagje te gaan shoppen. Woensdag 14 april gingen we richting SLC om te gaan wandelen/shoppen in "The Gateway". Da's een shoppingcenter dat je best kan vergelijken met Maasmechelen Village of Wijnegem Shoppingcenter. Het is heel "Europees" en je vind er de betere kledingmerken zoals bv. Abercrombie & Fitch.
En nadat we 's middag (uiteraard) frietjes zijn gaan eten bij "de Belg" (wat anders !), zette we onze uitstap verder naar de Bingham Coppermines. Ik ben hier al een aantal keer geweest, maar het is en blijft indrukwekkend. Ga maar eens kijken op www.utahoutdooractivities.com/kennecott.html
De dag werd afgeronden met een gezellige "vrouwenavondje". We hadden een "Stampin-Up-Card-Making-avondje". We waren met z'n 15 en dat het een drukte van jewelst was hoef ik er waarschijnlijk niet bij te vertellen. Het waren zovele dames dat ik ze moest opsplitsen in 2 groepjes. En terwijl de ene groep zeer aandachtig luisterd naar de uitleg van Julie (de lesgeefster)
kletste de andere groep een beetje bij met de nodige tas koffie of thee en genoten zij van mijn zelfgemaakte, verse "Belgian Wafels" !
Donderdag 15 april hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We hadden een rustige dag. Alex, Danièle en Sarah hebben er dan van geprofiteerd om de andere Belgen (François, Sarah & Kids én Rudi, Isabelle en Kids) te gaan opzoeken en 's avonds was er voor alle Belgen een gezellige BBQ bij Swa & Sarah.
Het volgende uitstapje dat op het programma stond was een tochtje naar Snow Basin. Dat deden we op vrijdag 16/4 en we hadden meteen al geluk. Op weg er naar toe zagen we een "Moose" (eland). Ook voor Niki en voor mezelf was dat de eerste keer dat we zo'n eland zagen
Na ongeveer 20 minuten bereikten we Snow Basin. Het maakt écht niet uit of je nu in de zomer of de winter hier naar toe komt, het is een hier altijd even mooi. En als het zonnetje dan ook nog eens door de wolken komt en je op het terras een kopje koffie kan drinken...en daar geniet een mens dan van !
Nog een beeldverslag van de omgeving
en dan zetten we ons reisje verder via - het nog steeds gedeeltelijke bevroren - Echo Lake
naar Park City. Hier waren we vorig jaar september ook al eens omdat het toen Art & Craft Festival was. Robert Redford zou één van de inwoners zijn van Park City...alleen...wij hebben hem nog niet gezien.
Dit stadje is één van de vele steden die gastheer waren voor de velen atleten en toeristen die in 2002 afzakten naar Utah voor de Olympische Winterspelen. Via East Canyon ging het terug huiswaarts en weer hadden we geluk. Dit keer stonden de Mule Deers blijkbaar op ons te wachten.
%
Kleine Sarah was natuurlijk in de wolken dat we zovele dieren zomaar in de vrije natuur konden bewonderen...wat zal ze veel te vertellen gehad hebben toen ze terug in België naar school moest...
En toen kwam de avond er al aan dat we afscheid moesten nemen. We maakten er een klein feestje van en genoten nog een laatste avond van mekaars gezelschap.
Maar Niki zou Niki niet zijn als hij niet voor één of ander grap zou zorgen en dus werd hij "Heino"...
Zoiets werkt aanstekelijk (en zeker bij deze mannen) en al vlug ging de pruik van de ene naar de andere. Ik moest - op mijn communiezieltje - plechtig beloven dat ik deze foto zéker hier op mijn blog zou zetten dus...Alex...deze is speciaal voor jou hé !!!
Zaterdag 17 april zou de familie Yerna terug naar België vertrekken. Ik zeg wel duidelijk "zou", want toen kwam natuurlijk vulkaan Eyjafjallajökull (oef...ik heb het eruit...) "roet (of zal ik zeggen "as") in het eten gooien" en dát veranderde de plannen. Een half uurtje voor vertrek naar de luchthaven hadden we nog op het internet gekeken en stond de vlucht nog gewoon geprogrammeerd. Maar toen we in SLC aankwamen kregen we meteen te horen dat er die dag geen enkele vlucht meer zou zijn...én dat hun vlucht sowieso ten vroegste de volgende week, zaterdag 24/4 zou zijn. Voor ons geen probleem, maar voor hen wel. Alex en Danièle moesten eigenlijk maandag weer gaan werken en Sarah zou naar school moeten...maar er was niks aan te doen, ze moesten noodgedwongen nog een weekje extra blijven.
Zondag 18/4 nam Niki hen mee toen hij ging vliegvissen...dát wilden ze écht wel eens van dichtbij zien...
Er werd van de nood een deugd gemaakt en vermits zij nog een weekje extra hadden gebruikten ze enkele dagen om één van de 5 Nationale parken (Bryce Canyon) te gaan bezoeken. Voor ons ging het leventje gewoon zijn gangetje want Niki kan niet zomaar een weekje vrij nemen en ik liet hem liever niet alleen omdat ik kort daarna ook al zou vertrekken richting België. En opnieuw werd er vrijdag 23 april afscheid genomen, maar dit keer hadden we zo'n vermoeden dat het nu écht zou zijn en dat - zelfs die vulkaan - hen niet langer in Utah zou kunnen houden. Dus organiseerden we een BBQ en het was Sarah die deze foto nam...Dank je wel Sarah(ke) !
Met pijn in het hart maar met een heleboel mooie, heerlijke herinneringen hebben we zaterdag 24/4 dan toch afscheid genomen. Mooie liedjes duren niet lang, maar in dit uitzonderlijke geval heeft het wel een weekje langer geduurd dan verwacht. Wij hebben ervan genoten en ik denk...zij ook ! Alex, Danièle, Sarah...het was een heerlijke tijd ! Bedankt voor jullie vriendschap en gezelschap !!
Ieder jaar wordt er door de Internationale Gemeenschap een Buffet georganiseerd. De bedoeling is om mensen laten kennis te maken met je eigen land. We zijn hier met 19 verschillende landen en je kan je voorstellen dat dat een hele organisatie vraagt. De Duitse Manuela en ik nemen die taak op ons.
Manuela heeft dit al een aantal jaren gedaan maar voor mij is het helemaal nieuw. Feestjes organiseren is een kolfje naar mijn hand en van het hele internationale gezelschap ben ik diegene die hier het langst zal verblijven, dus...de continuïteit is voorlopig verzekerd.
Een aantal dames hebben voor de tafelversiering gezorgd.
Ieder land maakt zijn/haar eigen typische gerecht en zorgt informatie over hun land. Ik maakte voor België het "stoofvlees", Sarah zorgde voor "pannekoeken" en Isabelle zorgde voor "chocomousse" (uiteraard gemaakt met échte Belgische chocolade !). Onze mannen staan vandaag achter het "Buffet" om iedereen te bedienen (vlnr. Rudi, Swa & Niki).
Ik laat jullie even kennismaken met een aantal landen :
Thailand : Kasetsoontorn Ittikorn & Kritsadaporn Phahan (gelukkig kan ik dat van mijn spiekbriefje aflezen en hoef ik het niet luidop te zeggen...). Wij noemen hen Mun & Mod...
Nederland : Hengeveld Marcel & Anja (da's al een beetje makkelijker !)
Jordanië : Ajlouni Yousef & Iman
Griekenland : vlnr. Karagkiozakis Christina & Dimitrios en Tzotzi Christina
Amaai...ben ik nu blij dat ik die namen juist geschreven heb !!! Zeg nu zelf...Hendrickx is toch véél gemakkelijker uitgesproken én gelezen dan die Thaïse of Griekse namen hé.
Het is de hele namiddag een komen en gaan geweest van zo'n 300 mensen. De genodigden konden van 15u tot 18u aanschuiven aan de buffetten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Je kan niet iedere dag zomaar een "wereldreisje" maken en overal gaan proeven.
Ook onze buurvrouw Liz en onze huisbazen Lily & Hector waren er.
Iedereen is supercontent naar huis gegaan en volgend jaar doen we het weer allemaal over...
Ziezo...mijn allereerste AC/DC concert is een feit !
Vrijdag 9 april zijn we naar Las Vegas gereden voor het - van vorig jaar uitgestelde - concert van AC/DC. Mensen die mij kennen, weten dat ik eigenlijk absoluut géén fan ben van deze hardrockgroep, maar voor mijn ventje moet ik zo af en toe al eens een "efforeke" doen hé. Het was de bedoeling dat Niki en Hector (onze huisbaas) vorig jaar al naar AC/DC gingen en Lily (huisbazin) en ik zouden dan naar Barry Manilow gaan. Dat laatste is inderdaad doorgegaan, maar de mannen waren eraan voor de moeite want een week op voorhand vernamen we dat het concert afgelast werd. Onze Las Vegas trip van toen kan je lezen hier op deze blog.
Zoals ik al zei...vrijdag zijn we naar L.V. gereden. Het is een lange rit van om en bij de 7 uur. Op een gegeven moment kom je aan het eindpunt van de staat Utah (Saint George). Daar duiken we de canyons en de woestijn in voor de eerstvolgende 1,5 uur tot 2 uurtjes.
En na een lange maar oh zo mooie rit komen we aan in de gokstad bij uitstek...Las Vegas. We logeren vannacht in "The Stratosphere", een casino/hotel dat hoog boven de stad uittorend. Je kan er zelf eens een visueel bezoekje gaan brengen op www.stratospherehotel.com
Natuurlijk ga ik daar ook eens een gokje wagen. We zijn niet voor niks in de gokstad hé...
En omdat we hier logeren hebben we ook toegang tot de liften die ons helemaal boven in het hoogste gebouw van Las Vegas brengt en dat doen we dan ook. We zijn altijd al benieuwd geweest om daar boven eens een kijkje te gaan nemen. En dit is het uitzicht dat je daar hebt
Maar wat nog spectaculairder is, bevindt zich helemaal boven op het dak...kijk maar
Het dak is ingericht als een soort "pretpark". Jahoor...je hebt het goed gezien...die kraan die daar boven staat is één van de 3 attracties en zo ziet dat er van dichtbij uit
Ik geef het toe...dát...is helemaal NIET aan mij besteed ! Daar durf ik écht niet in ! En terwijl Niki foto's maakt, kan ik de angst gewoon aflezen van die gezichten. De kraan wordt óver het gebouw uitgetilt en dan gaat de arm van de kraan open. De mensen die daar in die zeteltjes zitten kijken in de diepte naar de drukte van de stad, zo'n 107 verdiepingen lager !!!
In de 2de attractie zit je achter mekaar zoals in een treintje. Eens dat deze wagon boven de afgrond hangt laten ze hem als het ware plots "vallen" waardoor de voorkant van de wagon enkel meters naar beneden zakt, alsof je neerstort (ik dénk er nog niet aan om daar in te gaan zitten...)
De 3de attractie is de "slingshot" of "katapult". Die staat in het midden op het dak. Als je daarin zit wordt je, letterlijk, omhoog gekatapulteerd om daarna in sneltreinvaart terug naar beneden te zakken.
Maar de allernieuwste attractie wordt vandaag getest. De mensen die je - op bovenstaande foto - aan de rand van reling ziet staan, zijn de waaghalzen van dienst. Als alles goed is, wordt in juli van dit jaar ermee gestart. Dan mag je van het dak springen tot beneden. Wat een idee !!!
Gelukkig (voor mij) hebben we ook helemaal geen tijd meer om dit soort dingen uit te proberen. We moeten ons gaan klaarmaken om naar het concert te gaan want daarvoor zijn we hier hé !
Voilà...Niki op de "Strip" in Las Vegas, richting het MGM hotel voor het optreden van AC/DC !
En wie lopen we - in de gangen van de concertzaal tussen die grote menigte - tegen het lijf ? François ! We wisten dat hij zou komen en we hadden afgesproken om mekaar te zoeken, maar om mekaar dan ook nog te vinden in tussen die 18.000 fans...da's wel effe iets anders hoor.
Je hebt fans in alle kleuren en maten, maar deze viel wel héél erg op ! En natuurlijk moesten de mannen met hem op de foto (je herkent in deze verjongde versie Angus Young toch zeker wel ?!)
Eenmaal binnen telt Dominique de minuten af...hij kan zijn zenuwen niet meer de baas...
...en dan is het eindelijk zover...ze gaan eraan beginnen...
Na 2 uur nonstop hardrockmuziek ben ik stiekem toch wel blij dat het laatste liedjes ingezet wordt. Ik neem nog vlug een paar foto's om Niki helemaal gelukkig te maken...
Moe maar tevreden, én aangenaam verrast door het concert, gaan we terug naar het hotel. Ik ben blij dat ik het overleefd heb en deze rockgroep nu eens aan het werk gezien heb. Helaas voor Niki, zal het nooit mijn favoriete muziek worden (en daar ben ik nu héél zeker van!). Maar toch...chapeau AC/DC !!
Zaterdagmorgen - na de "champagnebrunch - nemen we helaas al afscheid van Las Vegas. We moeten op tijd terug thuis zijn want vanaf vanavond krijgen we bezoek. Familie Yerna komt ons opzoeken. En omdat we in Salt Lake City passeren, gaan we hen in de luchthaven verwelkomen.
Bij het weerzien van Belgische vrienden hoort natuurlijk een Belgisch biertje. Je denkt misschien dat er iets mis is met ons fototoesel, maar dat is niet zo. Om in de sfeer van Las Vegas te blijven, drinken ze uit speciale glazen met in de bodem knipperlichtjes in alle kleuren...
En zo komt dit verhaal nu tot een eindpunt. Het eerstvolgend dat nu op het programma staat is het "International Buffet". Meer daarover in een volgende aflevering van onze avonturen...
