Vandaag gaan we met een aantal van de Internationals een Go-Karting race doen in Ogden. Ingrid heeft besloten om de taak van fotograaf (lokale paparazzi !) op haar te nemen, en dus niet mee te rijden.
We maken ons gezamelijk klaar en de gladiatoren zijn er klaar voor. De kleinste van het gezelschap en "Haantje de voorste" op onderstaande foto is de nieuwe Japan FLO Toru die probeert indruk te maken op de rest. Verder zie je vlnr. Nichole (USA) Inger-Lise (NO), Matthias (GE), Oystein (NO), Wouter (NL), ik en Stefan (NL).
Uiteraard wordt er eerst een veiligheidsbriefing gegeven met de "DO's" en "DON'T's"
Er volgt er een "Qualifying session" van 5 min. om de startpositie te bepalen...ik vertrek uiteindelijk als vierde.
De "Wooterminator" staat weeral op "pole" als een copy-cat van Schumi ! Achter hem staat de al evenzeer gevreesde Duitser Matthias en daarachter de nauwelijks zichtbare Noor Oystein.
3-2-1-go en we zijn vertrokken voor 20 rondjes fun maar het gaat er hard aan toe...
De Wooterminator wint vandaag weeral eens, maar het is tevens zijn laatste overwinning hier, want binnenkort vertrekt hij voor een nieuwe baan naar Washington DC. Kan ook eens iemand anders winnen...
Het geheim van zijn succes is uitgelekt !!! Er werd namelijk uren geoefend op de simulator en niemand anders dan mijn eigenste vrouwtje is blijkbaar medeplichtige !! Foei toch...om mij zo te misleiden !
De debriefing wordt uiteraard gedaan met een natje en een droogje bij onze favoriete biertent "Boston's"
Iedereen had het zozeer naar zijn zin dat we met z'n allen beslist hebben om dit soort competitie op regelmatige basis te zullen gaan doen. Daarop kan ik alleen maar zeggen: Let's do it !
Het is nog maar van maandag 22/10 geleden dat ik tegen Jo & Antje via skype aan 't uitpakken was over hoe goed het weer nog altijd was. We waren de dag ervoor nog gaan wandelen in T-shirt en niets wees erop dat "Koning Winter" zo dichtbij was...tot we gisteren (24/10) op deze manier wakker werden. Als een donderslag bij heldere hemel is de temperatuur plots gedaald van +/- 70°F (21°C) naar 48°F (8,8°C), met als gevolg dat het op de hoogste toppen in de bergen nóg kouder is en er daar sneeuw valt ipv. regen zoals hier in het dal.
Maar vandaag zingen we een heel ander deuntje...we hebben plots sneeuw in overvloed ! Of we dat erg vinden ? Nee hoor...helemaal niet ! Met Thanksgiving gaan de ski-oorden open en dan willen we natuurlijk graag sneeuw hebben...en liefst zoveel mogelijk zodat we vanaf dan ook écht kúnnen gaan skiën. Onze tuin wordt meteen omgetoverd tot een prachtig sneeuwlandschap.
Gelukkig zijn de kolibries al lang naar warmere oorden vertrokken. Zij hebben die winter al een meer dan een maand geleden zien/voelen aankomen en hebben onze voederplaats verlaten. Dat wil nu ook weer niet zeggen dat onze voederplaats leeg is...niks is minder waar. Op sommige momenten van de dag heerst hier een drukte van jewelste...mussen, duiven, eksters, blue jays, vinkjes en andere vogels doen hun best om hier en daar een graantje mee te pikken. En soms leidt dat tot rasechte gevechten aan die voederplaats !
Jammer dat het tot ongeveer eind april zal duren vooralleer de kolibries terug keren. Intussen zullen we het moeten stellen met vogels die zich niet zo gauw door de kou laten afschrikken...
Hieperdepiep hoera voor mijn Pa want vandaag vieren we - ook hier in Layton - zijn 84ste verjaardag ! We zijn hem uiteraard niet vergeten, maar omdat we er niet persoonlijk kunnen zijn, heb ik voor zijn verjaardag een kaartje gemaakt. Lieve Pa, wij wensen jou van harte proficiat met je verjaardag. Blijf nog vele jaren in goede gezondheid en maak er vandaag samen met ma en de rest van de familie een bijzondere dag van.
Speciaal vandaag Voor een heel bijzonder mens Speciaal voor jou Onze allerbeste wens
Wees vrolijk en gelukkig Gezellig en blij Van harte gefeliciteerd Speciaal van ons allebei
Liefs, dikke knuffels, 3 dikke verjaardagzoenen én een kruiske ! Ingrid & Dominique
Deze 43-jarige "gevaarsduivel" schrijft geschiedenis in Roswell, New Mexico en de hele wereld kan getuige zijn van dit unieke voorval. Hij haalde het wereldnieuws met zijn parachutesprong van aan de rand van de stratosfeer en is bij deze meteen de allereerste mens ooit die zoiets heeft kunnen verwezelijken ! Na vele maanden voorbereiding is het vandaag - 14 oktober 2012 - eindelijk zover. Het reisje naar boven doet hij met een heliumballon van 230m hoogte. Het duurt welgeteld 2,5u voor hij ter plaatse is.
Volgens mij heeft hij toch nog snel een schietgebedje gedaan alvorens hij de stap in het ijle zette hoor ! En dan begint hij aan zijn sprong van maar liefst 39km (!!) naar beneden.
Tijdens zijn vrije val - die 4 minuten en 39 seconden duurt - haalt hij een record snelheid 1342km per uur (Mach 1.24) - kan je je dat voorstellen !? - waarbij hij als eerste mens ooit door de geluidsmuur gaat.
Ruim 8 miljoen mensen volgen deze sprong "live" via YouTube en de hele wereld houdt zijn adem. Welgeteld 10 minuten nadat hij die stap uit zijn capsule zette, landt hij veilig en wel terug op begane grond.
Zijn begeleidend team zijn de eersten die hem verwelkomen...
Oef...wat zal hij - en vooral zijn gezin en zijn team - blij geweest zijn dat deze stunt goed afgelopen is. Hoewel dit niet zijn 1ste extreme stunt ooit was - hij deed oa. in 1999 een "base-jump" van de Petronas Twin Towers in Kuala Lumpur, Maleisië en is met een speciale vleugel gaan "skydiven" over Het Kanaal - heeft hij na dit avontuur toch maar besloten om er mee te stoppen. Groot gelijk !! Alle bovenstaande info heb ik via het internet gevonden op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Felix_Baumgartner
We zeggen en schrijven vandaag zaterdag 13 oktober 2012 en voor kleine Brevon (kleinkind van Lily & Hector, onze huisbazen) een zéér belangrijke dag ! Zoals jullie weten zijn deze mensen Mormonen en naar goede gewoonte worden zij - daags na hun 8ste verjaardag - gedoopt. En zo gebeure het ook vandaag voor Brevon. Omdat wij goeie vrienden zijn van gans de familie is het een voorrecht voor ons om uitgenodigd te worden op die doop. Netjes uitgeborsteld worden we verwacht in de kerk (niet te verwarren met "de Tempel") waar we voor de allereerste keer ooit getuigen zijn van hoe zo'n doop er aan toe gaat. In principe gaan praktiserende Mormonen steevast in het wit gekleed naar feestelijke gelegenheden in de kerk en zoals je ziet op de foto zijn zowel Opa Hector (die de doop zal uitvoeren) als Brevon (die gedoopt zal worden) in het wit gekleed.
Het is zover...een hele fiere Opa Hector neemt zijn kleinzoon Brevon mee naar het "doopfont" dat zich achter glas bevindt. Daar gaan zij ín het water en dank zij een grote spiegel kan iedereen de plechtigheid volgen.
Het verdere ritueel gaat precies zoals in hun bijbel verteld staat namelijk dat Hector de kleine Brevon helemaal onderdompeld in het water waarna die 2 zich gaan omkleden en terug bij de rest van het gezelschap komen. Daarna wordt er door familie-leden nog wat verteld over Brevon, er wordt hem uitgelegd wat er van hem verwacht wordt en hoe hij zich vanaf nu hoort te gedragen. En dan is het feest...maar niet zoals wij dat in België kennen bij een 1ste of Plechtige Kommunie, maar een gewoon familie-feest. We gaan met z'n allen naar de oma van Brevon waar hij de kadootjes mag uitpakken. En wat denk je is het eerste én bovendien het belangrijkste dat hij van zijn mama krijgt ? Ja..precies...een Mormonen bijbel in een klein valiesje...
Van zijn Oma Lily en Opa Hector krijgt hij dit mooie schilderij van Jezus en wij vragen ons af wat een 8- jarig ventje met zoiets wel kan gaan doen...maar ja...het zal wel aan ons liggen zeker ?
Gelukkig heeft zijn papa Elias iets helemaal anders bedacht. Van hem krijgt Brevon een aantal DVD spelletjes met in ieder doosje een klein, lief briefje van een vader aan zijn zoon ! Van alle familie-leden krijgt hij één of ander hebbedingetje en hij is er héél tevreden mee. Van ons krijgt hij een helicopter op afstandsbediening. Helaas...door de vele pakjes zie je ons kadoo op onderstaande foto niet, maar ik kan je verzekeren dat Brevon "in de wolken" was met dat speelgoedje...hij is het meteen gaan uittesten.
Nu iedereen toch buiten is, wordt deze situatie meteen ter harte genomen voor de gebruikelijke Amerikaanse foto-shoot. En dit plaatje toont de kleine Brevon vergezeld door zijn mama en papa. Verder zie je links en rechts de respectievelijke grootouders naast hun kind. Hector, Lily, Elias, Brevon, Natalie, Heidi & haar man. Jammer genoeg ontgaat me de naam van die man helemaal...
Dat hebben we ook weeral gehad en daarmee zijn we weer een ervaring rijker geworden. Maar ik moet eerlijk toegeven...een opa zien te water gaan om zijn kleinzoon te dopen...dat heeft toch wel iets ontroerends.
Thanks Lily & Hector, for inviting us to the Baptisme of Brevon ! For us, it was a unique experience that we will treasure forever. You always make us feel a part of your family. Muchos gracias nuestros Amigos !
Voor één keertje is het niet de volledige Internationals groep, maar alleen de leden van EPAF die uitgenodigd zijn bij Marianne & Michael (Denemarken) voor een gezellig "onderonsje". De afkorting EPAF staat voor "European Participating Airforces" en dat zijn alle Europese landen die in 1979 als eersten met F-16's vlogen. Die landen zijn België, Denemarken, Nederland, Noorwegen en (ietsje later) Portugal. Maar overal waar de Internationals wonen zie je bij één of andere feestje steevast hetzelfde ritueel want telkens prijkt zowel de eigen landsvlag alsook de Amerikaanse vlag ter verwelkoming bij de voordeur en zo ook hier in Bountiful.
M&M sparen kosten noch moeite om hun gasten een "welkom thuis" gevoel te geven. Dit koppel zijn één van onze beste vrienden geworden en we zijn maar wát blij dat ze blijven tot ook wij terug naar België keren.
Maar ook de Nederlanders Wouter & Lia behoren tot ons "beste-vrienden-clubje". Helaas gaan zij binnenkort naar Washington DC verhuizen omdat Wouter een nieuwe job toegewezen gekregen heeft. Hij zal in DC gaan werken voor het nieuwe F-35 programma en zal dat hele programma helpen opstarten. Wat we precies aan't vertellen waren weet ik niet meer, maar je ziet duidelijk dat we het naar onze zin hebben...alle 4 !
Marianne heeft zelf voor de tafelversiering gezorgd...helemaal in herfstkleuren. Simpel maar mooi ! En zoals gewoonlijk heeft iedereen iets meegebracht om te eten. Ik weet dat de kids (en de volwassenen) heel graag cupcakes lusten. Maar omdat ik een hekel heb aan "verspilling" heb ik er dit keer mini-versie van gemaakt. Ten 1ste presenteert het heel leuk en ten 2de kan iedereen zoveel nemen als hij/zij wil want het is nauwelijks 2 happen groot en zo belandt niet de helft in de vuilbak omdat de kids het niet opkrijgen. De cupcakejes hebben een groot succes want er staan "lieveheer-beestjes" op, gemaakt uit een suikerpasta. De Portugese Béa zorgt er wel voor dat ze de 2 laatste lieveheer-beestjes er stiekem vanaf haalt nét voor dit gezin terug naar huis vertrekt. Finn - het zoontje van het nieuwe Nederlandse gezin - kan alleen nog maar genieten van het cakeje maar zonder het beestje...'k zal de volgende keer voor "reservekes" mogen zorgen !
En nu ik het toch over die "nieuwe" Nederlanders heb, stel ik hen even voor : Stefan & Katinka
Terwijl de dames het binnen druk aan 't uitleggen zijn, zich over de kids ontfermen en mekaars meegebrachte lekkernijen bewonderen (en daarvan de recepten uitwisselen), houden enkele mannen buiten - bij de BBQ - een onderonsje en dát mag alleen even onderbroken worden voor een foto...ze hebben blijkbaar héél wat te bespreken. Mike (USA) is tot "grill-meister" gedoopt en de rest van dit gezelschap stel ik ook even aan jullie voor...het zijn vlnr. Dave (USA), Philippe (België), Oystein (Noorwegen) en Eli (België).
Als het eten verorberd is, de schotels aan de kant staan en de kids aan 't spelen zijn...dan is het tijd geworden voor "e goed zjetje kaffee" met een stukje taart, een cupcakje of een ander dessertje. En als we zo met z'n allen nog zitten nakaarten over vanavond, zijn een paar uurtjes zo snel om dat we het niet eens in de gaten hebben dat het laat geworden is...maar gezellig is het wel en dat beamen ook de mensen in onderstaande foto...Eli, Luis (Portugal), Inger-Lise (Noorwegen), Niki, Lia & Stefan (en alle andere aanwezigen) !
Wat is het toch steeds weer fijn om allemaal samen rond de tafel te zitten en mekaars eten te kunnen genieten ! Dit soort etentjes/feestjes met vrienden gaan we écht wel missen als we in België wonen. Maar niks houdt ons tegen om dergelijke feestjes ook in Bilzen te organiseren hé. Voor diegenen die dan uitgenodigd zullen worden...knoop het nu al maar in jullie oren ! Wij zijn van plan ons aan deze principes te gaan houden. Dwz. diegene die naar onze feestjes willen komen, mogen zelf ook iets te eten meebrengen !
De laatste "bezienswaardigheid" van onze rondreis is "Crater Lake National Park" dat zich halfweg tussen Medford en Bend - waar we onze voorlaatste nacht zullen doorbrengen - bevindt. Vandaag gaan we 173mls (+/-278,5km) op onze teller bijschrijven en daar zijn we ongeveer 3,5u voor onderweg. We rijden door het Umpqua National Forest als plots deze "Mount Thielsen" (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Thielsen) voor ons opduikt. Deze berg behoord tot de "High Cascades" en is eigenlijk een vroegere vulkaan, maar we hoeven niet ongerust te zijn...de laatste uitbarsting dateert van 250.000 jaar geleden.
Vulkaan gebied of niet...we moeten verder door het woud en dat levert natuurlijk mooie prentjes op...
Na ongeveer 2u gereden te hebben komen we aan in Crater Lake National Park
Dit meer is er eentje - zoals zijn naam al verteld - dat ín een krater ligt. Langs een lange weg rijden we een paar kilometer alsmaar hoger om dan plots uit te komen op de rand van de krater. De omgeving is onwezelijk mooie en voor de 1ste keer ooit zien we een krater in zijn geheel en zelfs de kleine berg in het meer is een vulkaan op zich...heel merkwaardig om te zien !
Ongeveer 400.000 jaar geleden ontstond Mount Mazama op een gelijkaardige manier zoals de meeste bergen van de High Cascades, namelijk door het over mekaar schuiven van de aardplaten van vulkanisch gebied. Mount Mazam was dus een vulkaan die regelmatig uitbarstte. Maar na een periode van non-activiteit implodeerde de vulkaan (+/- 7700 jaar geleden) waardoor een gigantisch gat overbleef. Die ruimte vulde zich langzaam maar zeker met water door regenval en smeltende sneeuw en daardoor ontstond het Crater Lake zoals we dat vandaag zien. Tot 1888 leefde er geen enkel visje in dit prachtige meer. Maar tussen 1888 en 1942 heeft men er maar liefst 1,8 miljoen vissen de vrijheid gegeven. Het meer is 1943ft (592m) diep en is daarmee het 2de diepste van Noord Amerika en het 9de diepste ter wereld. De hoogte van de Caldera (kraterrand) varieert tussen 7000 en 8000ft en dat is een hoogte van 2100 tot 2400m. Het is precies op die Caldera dat wij helemaal rond het meer zullen gaan rijden. Wil je meer weten over dit meer dan kan je terecht op deze Nederlandstalige website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park maar de Engelstalige site geeft nóg meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park
Waar we ook rijden rondom dit meer, overal is het geweldig mooi om foto's te maken. Als je op de volgende foto kijkt zie je aan de rand hoe het meer steeds dieper en dieper wordt. De kleur veranderd van lichtblauw over turkoois naar mega-mooi-diep-blauw.
Ook Crater Lake kent haar "legende" en die verteld dat er op de bodem van dit meer een reuze kreeft zou leven. Het verhaal gaat eigenlijk over de oorlog tussen Llao (en dat spreek je uit als LAH-Oh) die opperhoofd van de geesten van Crater Lake is en Skell, een machtige geest van de Klamath March in het zuiden en dat hele verhaal kan je nalezen op : http://crater-lake.untraveledroad.com/Klamath/CraterLake/312SSign.htm, maar wij geven je alvast enkel foto's. Laat maar weten of je het "monster" ontdekt...
"Pumice Castle" is onze volgende halte rond het meer en is eigenlijk een rotsformatie die meteen opvalt door zijn kleur en vorm. Het ziet er een beetje uit als een kasteel in de rotsen.
Nu we hier aan Pumice Castle ook de innerlijke mens een beetje in de wattekes leggen, krijgen we meteen gezelschap van dit kleine wezentje die braafjes wacht op restjes van onze broodjes...
We zijn bijna rond het meer als we bij het "Phantom Ship" aankomen. Deze rots in het meer heeft zijn naam te danken aan het feit dat het er - zeker bij mist of te weinig licht - uitziet als een spookschip.
Hier zouden wij wel eens op de foto willen mét dit phantom ship. Maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hemel en aarde hebben we moeten bewegen voor deze foto een feit was. De ene keer stonden we met ons hoofd voor het schip, de andere keer was de belichting niet goed, dan kwam er weer iemand voor de lens doorlopen...ik moet nog echt gaan geloven dat dit een "spookschip" is...maar dan zitten die spoken wel ergens in onze buurt ipv. op hun schip ! Maar eindelijk hebben we toch een goeie foto...
En nu we ook dit park op ons palmares staan hebben zetten we onze weg naar Bend verder. Daar gaan we nog een nachtje logeren om vervolgens verder te rijden naar Boise (Idaho) voor de allerlaatste overnachting.
De 2 laatste dagen hebben we niks meer bezocht en eigenlijk alleen maar in de auto doorgebracht want van Bend naar Boise is het een lange weg van 316mls (508,5km) en daar hebben we 8u voor nodig gehad. De dag daarna ging het dan van Boise naar Layton en dat was opnieuw een tocht van 318mls (511,7km).
Moe, maar verschrikkelijk voldaan zijn we op 11 oktober terug thuis na een rondrit van 14 dagen, waar we héél veel op gezien en gedaan hebben en waar we in totaal 3411mls (5489,5km) gereden hebben. De ene keer was het door zeer uitgestrekte en daarna weer door dicht bevolkte gebieden van Noord-West Amerika. Ik noem jullie één voor één de staten achtereenvolgens op die we doorkruist hebben : Utah, Idaho, Oregon, Washington State, Britisch Columbia (Canada), Vancouver Island (Canada), terug naar Washington State, Oregon, Californië, Oregon, Idaho en zo terug naar Utah. Een hele boterham als je 't mij vraagt...
Liefs en tot een volgend verhaal van op onze "thuisbodem", Ingrid
Om Crater Lake - de laatste bezienswaardigheid van deze trip - te bereiken hoeven we maar een kort tochtje van 132mls (212,5km) te maken en daar hebben we slechts 2u 45min. voor nodig. Omdat we toch de hele dag tijd hebben, besluiten we eerst zuidwaarts naar het Redwood State Park te rijden. Jullie moeten weten dat Redwood National Park uit verschillende delen bestaat. Ten Noorden van Klamath heb je het National Park en ten zuiden bevindt zich het State Park. Deze 2 parken werden een aantal jaar geleden met mekaar verenigd qua inkomgelden, onderhoud, Rangers enz. en het geheel heet nu "Redwood National & State Parks". Dat State Park ligt ongeveer 25 mls (+/-40km) van ons hotel verwijderd, maar als je al zoveel rondgereden hebt, dan maakt die korte afstand helemaal niks meer uit. In dat State Park bevindt zich "Fern Canyon" en dat is de plek waar "Jurrasic Park" voor een groot gedeelte zou gefilmd zijn. We zijn écht wel benieuwd als we het grote bos binnenrijden...we gaan "letterlijk" Jurrasic Park achterna ! Misschien krijgen we wel een uniek exemplaar van één van die monsterbeesten te zien ? Achteraf blijkt dat het enigste "levende" wezen dat we hier tegenkomen deze eenzame fietser is (en ik die hoopte op zoveel meer avontuur !)...
We zijn hier niet alleen ín het domein van Jurrasic Park, maar ik voel me ook alsof ik op de vlucht ben voor één of andere Tiranosaurus...heel stoer door de beek rijden en hopen dat we niet vast komen te zitten !
Miljoenen jaren geleden reikte de oceaan tot waar nu deze canyon is. Toen de zee zich terug trok liet zij deze hoge muren achter en door het zeeklimaat groeiden er varens (vandaar de naam "Fern Canyon") en andere planten, waarvan onderzoek uitgewezen heeft dat hun oorsprong zo'n 325 miljoen jaar oud is.
Zoals ik al zei, we zien hier geen mens en we voelen ons een beetje "alleen op de wereld", maar we genieten met volle teugen van al dat moois en van de stilte ! Toch zou ik wel willen dat we hier eens iets écht spectaculairs te zien zouden krijgen...één of ander voorhistorisch wezen bijvoorbeeld ?
Als we Fern Canyon verlaten zetten we ons op weg naar Medford (Oregon). We maken nog een laatste halte hoog in de bergen om afscheid van de oceaan en de kust te nemen. Op de foto zie je duidelijk hoe de Klamath River uitmondt in de oceaan. Er is slechts een heel klein stukje waar het water diep genoeg is zodat de regenboog forel van de rivier de oceaan in kan zwemmen. Als die dan terug landinwaarts gaat om te paaien is hij meteen ook van naam veranderd...vanaf dan heet hij "Stealhead" (en dát weet ik allemaal omdat ik een ventje heb die zich op dit soort kennis toegespitst heeft !).
Op een gegeven moment rijden we voorbij een piepklein haventje. Het is eigenlijk niet meer of niet minder dan een verlaten aanleg- en herstelplaats voor boten. Waarom we precies dáár beslissen om even te stoppen is me tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk, maar we kijgen er wel iets heel moois te zien.
De pelikanen kijken nog ons aan alsof we van een andere planeet komen...ze vertrouwen het hele zaakje niet helemaal. Zeker niet als Dominique probeerd om hen zo dicht mogelijk te benaderen...
Terwijl hij dat probeerd wordt mijn aandacht getrokken door iets ín het water. En waarachtig...daar zwemt een zeehond vlak voor onze ogen...vlak voor de lens van mijn fototoestel !
Groot is onze vreugde als we merken dat het niet één, maar meerdere zeehonden zijn die zich hier helemaal thuis voelen. Blijkbaar is het middageten voor alle dieren want met de regelmaat van de klok zwieren die zeehonden een versgevangen vis de lucht in en meteen zie je al die meeuwen en pelikanen er op af stormen om die buit zo snel mogelijk te veroveren. Toen ik de 1ste foto genomen had en merkte hoe goed je die zeehond ziet, heb ik er meteen eens goed op ingezoemd en dat resultaat is foto nummer 2 geworden !
Met héél veel geluk ben ik erin geslaagd nog een ander foto te maken. Jammer dat die meeuw nét voor de snuit van de zeehond vliegt, maar als je goed kijkt zie je wel nog nét zijn oog.
Nog snel een allerlaatste foto van een wuivende en wegduikende zeehond die ons het afgelopen uur volledig in de ban gehouden heeft met al zijn trukjes en zo komt er een eind aan mijn fotoreeks.
Dat hebben we weer gehad en deze ervaring pakken ze ons mooi nooit meer af ! Vanaf nu gaan we niet meer stoppen tot we Medford bereikt hebben want anders geraken we er vandaag niet meer.
We hebben Florence (Oregon) achter ons gelaten en zijn nu op weg naar Klamath, ongeveer 202mls (325km) verder zuidwaarts in het altijd zonnig en warm Californië als we deze merkwaardige brug voorbij rijden. Nu hebben we in ons leven al verschillende soorten ophaal- en andere soorten bruggen gezien, maar eentje zoals deze is ook voor ons de allereerste keer. Je zal je maar nét in het midden bevinden...!
We rijden op de Hwy 101 en dat is een weg die zich vlak naast de oceaan bevindt en van het Noorden van de staat Washington loopt tot bijna in Los Angeles. Misschien zou je verwachten dat het hier altijd wel zonnig en mooi weer is, maar dat is niet zo vandaag. Een dikke mist verhindert het zicht op de oceaan. Voor diegenen die haar toch niet zouden vinden (??)...het staat wel héél duidelijk aangeduid hoor...
We zijn nog even een kijkje gaan nemen, maar veel is er niet te zien vandaag...jammer !
Van de 202mls (325km) die we naast de oceaan gereden hebben, hebben we zéker 150mls (241,5km) mist gehad, maar als we Redwoods NP bereiken, klaart het genoeg op voor onze gebruikelijke foto bij de ingang.
Van dit park ( http://en.wikipedia.org/wiki/Redwood_National_and_State_Parks) hebben we ons laten vertellen dat - over dezelfde weg die wij zullen rijden - er vroeger koetsen met paarden reden. Omdat men (toen al) het bos zoveel mogelijk in zijn oorspronkelijke staat wilde bewaren, zijn er nooit bomen omgehakt om een weg aan te leggen. Vandaag de dag kan je dat héél duidelijk merken omdat je steevast omheen de bomen moet manouvreren. Zeker omdat de hedendaagse auto's een "ietsiepietsie" groter en breeder zijn dat de koetsen van destijds. Heel voorzichtig rijden is de boodschap en zeker als je hier en daar al eens tegenliggers krijgt op deze smalle weggetje. Als je de foto bekijkt zie je waarom...
Als je er niet zelf geweest bent, kan je je moeilijk voorstellen hoe dik die bomen zijn. Daarom is Dominique maar eens naast zo'n "boompje" gaan staan. Een beetje verder mag ook ik even gaan poseren.
Jullie hebben waarschijnlijk gemerkt dat eindelijk het zonnetje ook van de partij wil zijn en dat maakt ons dagje alleen maar mooier. Maar vergis je niet...het kan hier ook héél erg hard stormen en dan gebeurd het wel eens dat zo'n boom tegen de vlakte gaat. Op de volgende foto is dat duidelijk te zien, maar in plaats van de hele boom weg te halen, hebben ze alleen het stuk over de weg verwijderd.
Volgens "kenners" zou het knuffelen (op z'n Amerikaans "huggen") een helende werking hebben op de geestelijke gezondheid van mensen en in één van mijn voorgaande verslagen heb je Niki al wel eens een boom zien omhelzen, maar nu is het mijn beurt...al was het dan alleen al maar voor de foto !
Dominique heeft een bankje gevonden en heeft er zich bij neergezet om het hele bos eens aan een inspectie te onderwerpen...kwestie van hier niks "over het hoofd" te zien hé. Hij is er helemaal stil van geworden en met de 2de foto toon ik jullie wat hij daar precies te zien krijgt...mooi hoor !
We slenteren door dit bos want geen van ons 2-tjes heeft er zin in om hier snel weg te zijn. Dominique zou zichzelf niet zijn als hij niet ergens een grapje weet te maken. Door deze boom te willen opheffen, wil hij jullie nu eens en voor altijd laten zien hoe sterk hij eigenlijk wel is...mijn "Jerommeke" !
Maar bomen kunnen ook ziek worden en daardoor een soort "gezwel" krijgen. Als je je verbeelding de vrije loop kan laten kan je in die gezwellen ook wel eens iets ontdekken. Bij deze boom bijvoorbeeld zie je duidelijk het hoofd van een "Bosjesman" tevoorschijn komen.
Het wordt tijd dat we dit bos gaan verlaten want de mist komt terug opzetten en het begint zo stilaan avond te worden. Toch heeft die "mist in het bos" ook zijn charmes...kijk maar naar de 2 volgende foto's !
We hebben er al zo dikwijls van gehoord, maar we wisten niet of het ook allemaal écht kon, maar we zijn op zoek gegaan naar een boom die zo dik is dat je er met de auto door kan rijden. Hier in Klamath zou er zo'n boom te vinden zijn maar hij staat in de tuin bij plaatselijke bewoners en die hebben van de aanwezigheid van deze unieke boom een toeristische attractie gemaakt om een centje bij te verdienen. We hebben gezocht én natuurlijk ook gevonden waardoor we nu de trotse eigenaars zijn van wel zéér speciale foto's. Eerst mag Niki door de boom rijden en maak ik een paar foto's om daarna de rollen om te draaien...
Nog één laatste foto om dit verhaal af te sluiten..."YES...WE FOUND THAT TREE AND WE DID IT" !!
Morgen beginnen we aan de terugtocht naar huis. Met nog maar een paar daagjes te gaan zit deze rondreis er dan helemaal op en kunnen we ons thuis in Utah gaan klaarmaken voor de winter en het nieuwe ski-seizoen.
Wie zoekt die vindt en dat is ook voor ons van toepassing. Ik heb in mijn vorig verhaal verteld dat Niki op zoek wil naar een "Covered Bridge" en we hebben ze gevonden. Om het eenvoudig te zeggen..een "covered bridge" is een houten brug met een dak zoals we die wel kennen van films zoals oa. "Huckleberry Finn". De levensduur van dit soort bruggen is zeer beperkt owv. de invloeden van zon en regen. Voilà sé hier is dan één van die bewuste bruggen (waarvan er nog maar slechts enkel zijn hier in de USA). Uiteraard kan je nog meer uitleg vinden op deze website : http://en.wikipedia.org/wiki/Covered_bridge
Een kilometer verder komen we aan de "Hatchery". Dat is een forelkwekerij waar Niki absoluut naar toe wil.
Vermits hij nog steeds de kans niet gehad heeft om een beetje te gaan vissen, wil hij ze tenminste wél zien zwemmen en hier kan hij ze niet alleen zien, maar hij kan en mag ze ook nog voederen. Hij is zozeer in zijn element dat hij nauwelijks door heeft dat de tijd veel te snel voorbij gaat.
De covered bridge en de hatchery is echter niet het enige dat Niki vandaag wil zien. We trekken terug naar de kust om er "Cape Perpetua" - een natuurfenomeen langsheen de kust - te gaan zoeken.
Aan het visitors center van "Devil's Churn" (http://en.wikipedia.org/wiki/Devils_Churn) - waar ik een foto van Niki maak - horen we een oorverdovend geluid dat voort komt van de golven die met alle geweld in deze smalle landopening geduwd worden. Het lijkt wel of het één of ander monster ontwaakt én in aantocht is...
Een ander natuurfenomeen is oa. "Thor's Well" dat je op de volgende foto kan zien. Deze put vult zich met zeewater en als de golven terug wegzakken loopt de put weer leeg. Het rare is dat de put niet langs boven volloopt, maar het water via een ondergrondse opening in de put terecht komt. Het water komt letterlijk van onder naar boven in de put en loopt daarna over de rotsen verder...een heel raar zicht !
We maken nog enkele foto's waarbij je duidelijk ziet dat het zeewater soms metershoog omhoog spuit. Maar dan krijgen we iemand in de gaten die wel héél veel risico neemt. Zie je de fotograaf aan de waterrand ? Wel...vlak nadat wij deze foto namen, heeft hij het op een lopen moeten zetten...weg van dit natuurgeweld ! En maar goed dat hij nog nét weg raakte of hij was kliedernat geworden...of misschien wel meegespoeld...
Terwijl we naar onze auto wandelen komen we iemand tegen die ons aanspreekt omdat hij hoort dat we "strangers" zijn. Niet dat hij zo "gewoontjes" is hoor, want hij is op wandel met zijn huisdieren...2 fretjes !
De "Spouting Horn" van "Cook's Chasm" hoort ook thuis in dit rijtje van natuurfenomenen en die zagen we op één van de vorige foto's al van op een afstand. Maar nu gaan we eens dichterbij een kijkje nemen. Het principe van deze Spouting Horn is ongeveer te vergelijken met dat van Thor's Well met dat verschil dat je bij iedere "zucht" een geluid te horen krijgt alsof een walvis naar adem komt happen (zoals een dolfijn).
In de jaren 1800 waren al die grote "Chasm's" (inhammen) langsheen de kustlijn serieuse obstakels voor de vele reizigers die langs hier wilden/moesten reizen. Soms zat er niks anders op dan met paard en koets door de zee te manouvreren. Het duurde tot 1932 vooraleer de eerste "Cook's Chasm Bridge" een feit was. Amper 70 jaar later (2003) moest die brug al vervangen worden owv. corrosie door vocht en zeewater.
En dan is het tijd voor het échte "Cape Perpetua" dat zich hoog boven de zee bevindt. Op deze website vindt je oa. ook meer uitleg over "Thorn's Well" : http://en.wikipedia.org/wiki/Cape_Perpetua. Deze plek situeert zich 800ft (240m) boven zeeniveau. Van hieruit heb je - op een klaarlichte dag als vandaag - een zicht van ongeveer 70mls (110km) langsheen de kust en kan je 37mls (60km) over de zee uitkijken.
De laatste foto's zijn genomen op een plek waar een opvangcentrum voor zeeleeuwen opgericht is. Helaas is het centrum gesloten en kunnen we enkel een aantal foto's maken achter de omheining van het domein. Maar deze plek is zo mooi en de zichten zo gigantisch, dat ik de foto's er toch maar bijzet.
In de verte zie je nét op de rand van de rotsen een ingepakt gebouw staan. Dat is een oude vuurtoren die momenteel gerestaureerd wordt. Wat moet het mooi zijn om in één van die huisjes te kunnen wonen !
Voilà...en daarmee is mijn verslagje voor vandaag helemaal klaar. Morgen reizen we naar weer een andere plek om weer andere dingen te zien en weer een ander verhaal te maken.
In die volgorde zullen we dag 8 van onze rondrit verder zetten. We hebben ons zelf een rustig dagje beloofd en de hele rit zal amper 141mls (227km) bedragen. Normaal gesproken zouden we daar 2u en 50min. over doen, maar natuurlijk hebbn we een aantal dingen geprogrammeerd die we graag zouden willen zien. Eerst en vooral komt de stad Astoria - die we gisterenavond NIET meer gezien hebben - aan de beurt. Vanop het dakterras van ons hotel - waar we nog even genieten van een tasje koffie - hebben we een gigantisch zicht !
Tegenover ons hotel ligt een "Cupcake Parlor (salon)" die de naam "Marie Antoinette" draagt en die gelegen is in het vroegere "Bank of Astoria" gebouw...een hele rare combiantie als je 't mij vraagt !
Marie Antoinette werd op 2 november 1755 geboren in het keizerlijk paleis te Wenen, als aartshertogin van Oostenrijk. Zij was de dochter van Keizer Frans I Stefanus van het Roomse rijk en Maria Theresia van Oostenrijk. Na de overwachtte dood van haar vader en nadat haar oudste broer Jozef tot nieuwe keizer gekroond was, werden zowel de zussen alsook Marie Anoinette uitgehuwelijkt. Deze laatste werd de bruid van de Franse "dauphin" (kroonprins) Lodewijk Augustus, op 19 april 1770. Lodewijk kon zelf niet aanwezig zijn op zijn huwelijk en dus "fungeerde" haar broer Ferdinand als bruidegom. Na de ceremonie werd Marie Antoinette naar de grens gebracht en officieel overgedragen aan de Fransen op 7 mei 1770. Een week na de overdracht leerde Marie Antoinette uiteindelijk haar man kennen...Tijdens de Franse Revolutie werd Marie Antoinette gevangen genomen. Op 16 oktober 1793 werd zij naar de guillotine gebracht en onthoofd. Meer over deze keizerin kan je lezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Marie_Antoinette_van_Oostenrijk
Omdat we toch wel een beetje onze geschiedenis kennen, keken we dan ook niet raar op toen we binnenliepen in deze "cupcake parlor" en eerst haar hoofd en daarna de rest te zien kregen...
Ten tijden van de Franse Revolutie was het volk zo arm dat ze geen geld hadden om brood te kopen. Marie Antoinette zou daarop gereageerd hebben "Qu'ils mangent de la brioche" (dat ze dan toch cake eten). Zou de eigenares van deze Cupcake Parlor zich hebben laten inspireren door het hele verhaal ?
Verder in de stad krijgen we deze mooi gerestaureerde bioscoop te zien (foto1) en gaan we op zoek naar de "Flavel-Mansion" (foto2) dat nu een museum geworden is. Hier werd de film "The Goonies" opgenomen en die gaat over de jongeren die leven in de "Goon-Docks" omgeving van Astoria. Zij willen de huizen van de stad beschermen tegen de geplande afbraken. Terwijl ze dat doen vinden ze een Spaanse map uit die hen leidt naar het verloren fortuin van "One-Eyed Willey", een één-oogige piraat uit de 17de eeuw. De titel van deze film van Steven Spielberg (uit 1985) zegt mij helemaal niks, maar misschien jullie wel ?
Astoria (Oregon) word verbonden met Point Ellice (bij Megler in de staat Washington) door een brug. Deze mega-giga-grote brug loopt over de Columbia River en is 21.474ft (of te wel 6545,3meter) lang ! Op 5 november 1962 werden de werken aangevat en op 27 augustus 1966 werd de brug officieel geopend. Ze kan windsnelheden van 150mls/hour (240km/u) en stroomsnelheden van 9mls/hour (14km/u) weerstaan. Vanaf 2004 rijden er +/- 7100 voertuigen per dag over deze brug waarvan je het einde nauwelijks ziet. En ook wij zijn gisterenavond over deze brug gereden (wij kwamen van Washington) en dat was een hele belevenis ! Wil je meer cijfertjes en tekst : http://en.wikipedia.org/wiki/Astoria%E2%80%93Megler_Bridge
We ronden ons bezoek aan Astoria af met een kijkje rond, in en óp de Astoria Column. De toren werd in 1926 gebouwd en is maar liefst 125ft (38m) hoog : http://en.wikipedia.org/wiki/Astoria_Column.
Als je het er voor over hebt, kan je - nét zoals wij trouwens - via een 164-treden wenteltrap naar de top waar je kan genieten van een ongelooflijk uitzicht over Astoria, de Columbia River en omstreken.
En dan gaan we via Portland op weg naar Salem waar we gaan overnachten. Maar de rit brengt ons eerst naar "Cannon Beach" dat vooral gekend én geliefd is owv. zijn prachtige stranden...
Veel uitleg hoeft hier niet...het is gewoon "genieten" geblazen op één van 's werelds mooiste stranden voordat we ons op weg begeven naar de drukte van een stad zoals Portland of een dorp als Salem.
De drukte rond Portland is gigantisch en daarom proberen we de stad te vermijden. Helaas zitten we wel nét gevangen in de avondspits, wat maakt dat we pas laat in Salem toekomen. Hier wil Niki morgen op zoek gaan naar een "Covered Bridge" en een "Hatchery", maar wat dat precies is vertel ik jullie morgen wel...
We zeggen en schrijven vandaag donderdag 4 oktober. Van Port Angeles gaan we via Olympic National Park en de stad Aberdeen (what's in a name ?) verder naar Astoria (Oregon). Maar eerst gaan we hoog de bergen in om "Hurricane Ridge" (http://en.wikipedia.org/wiki/Hurricane_Ridge) te bewonderen. Van op deze hoogte hebben we een prachtig zicht op de Olympic Mountains en zijn vele gletsjers en als ik deze foto bekijk moet ik spontaan denken aan de film/musical "The Sound of Music" (1965) met Julie Andrews.
Daarna duiken we Olympic NP in en zoals steeds maken we eerst een foto van bij de ingang als "bewijs" !
We stoppen even om een beetje van de natuur te genieten en meteen is Niki "riebedebie" want hij heeft daar beneden een rivier gezien en hij wil er zich natuurlijk van vergewissen of er vis inzit.
Dan komen we voorbij "Cresent Lake" (http://en.wikipedia.org/wiki/Lake_Crescent) dat maar liefst 624ft (190m !) diep is en daarmee - officieel - het 2de diepste meer in de staat Washington is want de on-officiële meetingen zouden zelfs een diepte van 1000ft (300m) aangeven. Door het gebrek aan nitrox leven er in dit meer geen algen waardoor het water opvallend blauw is en ongelooflijk helder is. Ook hier maken we dankbaar gebruik om een halte in te lassen, te eten en de nodige foto's te maken.
Als we een stukje verder rijden, merken we plots dat het bos veranderd. Op de eerste foto zie je het nog niet heel duidelijk, maar de Westkant is een totaal ander park. Het is een "regenwoud" met zijn toch wel zeer typerende plantengroei. Het heeft iets spookachtig...een mysterieuze uitstraling.
Tja...veel uitleg geven over bomen of hier proberen een heel verhaal bij verzinnen, dat ga ik niet doen. Jullie kunnen via onderstaande foto's gewoon meegenieten van ons "bomen-in-het-bos-bekijken" en da's eens iets anders dan altijd maar mijne hele tekst en uitleg te moeten lezen. Dit bos heet het "HOH Rain Forest" en op deze website http://www.tripadvisor.nl/Attraction_Review-g143047-d104771-Reviews-Hoh_Rain_Forest-Olympic_National_Park_Washington.html kan je lezen wat andere toeristen ervan vonden. Hier zijn alvast onze foto's...
Als we tegen het eind van onze wandeling bijna terug aan onze auto zijn, zien we deze telefooncel. Ze is helemaal overwoekerd van het mos, maar ze staat er nog ! Alleen hadden ze wél het toestel moeten laten hangen hé, want onze gsm's hebben hier geen bereik en wat heb je nu aan een een cel zonder apparaat ?
We trekken verder op zoek naar de "Sitka Spruce's"...gigantisch grote sparren die hier "ergens" zouden moeten staan, maar als ze inderdaad zo groot zijn als wordt beweerd, zullen we ze wel vinden zeker ?
Op onderstaande plaat wordt beweerd dat deze Sitka Spruce's (sparren) meer dan 270ft (82m) hoog zijn, op borsthoogte een omvang hebben van 12,5ft (3,8m) en +/- 500 tot 550 jaar oud zijn...da's de moeite ! De veelvuldige regenval, de mist en het gematigd zee-klimaat creëren optimale condities voor de groei van deze "Monarchen" van dit regenwoud. Er staat ook op dat we moeten opletten voor de Elks (ben benieuwd) !
We zijn nog maar nét de plaat gepasseerd als we die mega-sparren vinden en Dominique even demonstreerd hoe dik die sparren wel zijn. Bovendien worden we op dat zelfde moment getrakteerd op deze mooie verschijning die zomaar vanuit het bos ons even "gedag" komt zeggen. Hij loopt vlak naast de weg en trekt zich ogenschijnlijk niks aan van Niki's hele "ik-wil-een-foto-maken" gedoe.
Even verderop is het weeral prijs want het is bijna valavond en dan komen die beestjes uit het bos op zoek naar eten (je mag ze uiteraard niet voederen, het zijn wilde beesten en dat horen ze ook te blijven). Het is al imposant om die Elks van op afstand gade te slaan, maar als ze dan zo dicht bij de auto zijn dat je ze bijna kan aanraken dan MOET dat gewoon op foto vastgelegd worden.
Het zijn trouwens niet alleen maar Elks die we hier te zien krijgen. Ook de reeën en herten zijn veelvuldig aanwezig, maar negeren ons kompleet...zelfs als ik er bijna naast ga staan !
Na het bewonderen van zoveel natuurpracht (waar we maar niet genoeg van krijgen !) wordt het écht wel de hoogste tijd dat we onze rit naar Astoria verder zetten. Van de Zuid-West zijde van dit HOH Rainforest tot op onze eindbestemming hebben we nog een 100mls (+/-161km) te rijden en dat betekend nog 2u in de auto. We stoppen onderweg voor het avondeten in een restaurantje met een prachtig uitzicht op de oceaan waar we genieten van een zoveelste spectaculaire zonsondergang...kijk en oordeel zelf maar !
Het is 10:30pm als we aankomen in ons hotel en zijn nu echt wel aan een goeie nachtrust toe. We hebben weer veel gezien en enorm genoten, maar vandaag houden we het voor bekeken !
Na een goeie nachtrust kijken we er naar uit om Vancouver Island (en meer bepaald de stad Victoria) te gaan verkennen. We hebben misschien niet zo héél veel tijd, maar de dag is goed georganiseerd zodat we toch voldoende tijd zullen hebben om nét die dingen te zien die op ons verlanglijstje staan. We beginnen bij dit mooie "Craigdarroh Castle" (http://www.thecastle.ca) aan de rand van de stad. Die kasteeltje werd gebouwd tussen 1887-1890 voor een zekere heer Robert Dunsmuir - een Schotse immigrant die hier rijk geworden was van de ontginning van steenkool en die door zijn Victoriaanse "mansion" de hele wereld wilde laten weten dat HIJ de rijkste én meest belangrijke persoon in West Canada was !
Het kasteeltje is echter nét vandaag gesloten voor onderhoudswerken en da's pech hebben ! Daarom zetten wij onze "ontdekkingstocht" dan maar verder naar downtown Victoria waarvan hier enkele sfeerbeelden.
In de winkelstraat valt dit ene huis wel héél snel op...blijkbaar is het hier altijd Kerstmis ! Natuurlijk kunnen we het niet nalaten om effe binnen te glippen in dit met-kerst-artikelen-overvolle-uitpuilende winkeltje. Je weet gewoon niet wát je precies allemaal ziet. De Duitse eigenaars wijzen ons er meteen op dat het ten zeerste verboden is om ín het winkeltje foto's te nemen, maar buiten mag het natuurlijk wel !
Al kuierend door de straten merken we dat we in de buurt van "China Town" komen.
Even verder zien we inderdaad de grote Chinese toegangspoort en daar gaan we eens een kijkje nemen. Deze Chinese buurten hebben altijd dat mysterieuze dat onze nieuwsgierigheid prikkeld. Het is dan ook een land en een cultuur die ons aanspreekt en wie weet krijgen we ooit nog de kans om er naar toe te reizen.
In bijna alle grote steden in de USA heb je een "China Town" en als je er binnenstapt, stap je letterlijk binnen in een heel andere wereld. Je hoort Chinese muziek weerklinken in de microfoons op straat en natuurlijk zie je er ook de typisch Chinese schooltjes en winkeltjes.
Via dit kleine, smalle straatje gaan we terug naar de Westerse wereld en komen we bij de Market Square.
Waar je ook gaat op deze grote wereldbol, overal kom je wel Belgen tegen en dat is ook hier het geval ! Deze mensen hebben België definitief achter zich gelaten om hier wafels te komen verkopen ! En omdat we het zo leuk vinden, zet ik hun website erbij : http://www.wannawafel.com zo kan je zelf eens gaan zien. Daarna maken we in de buurt nog enkele foto's vooraleer we weer verder gaan.
We rijden naar de haven want we moeten naar de ferry die ons terug naar de USA zal brengen.
Ook hier weer hetzelfde ritueel van aanschuiven, douane passeren en dan de boot op...
De trossen worden gelost en we zijn klaar voor vertrek. Ik weet alleen niet goed of die man daar beneden gewoon blij was dat we weg waren en of hij gewoon super vriendelijk was...maar ik gok op het laatste !
We staan nog een beetje te genieten op het dek en Niki maakt nog een paar laatste foto's. Als we de haven uitvaren komt er net een watervliegtuigje aan en da's iets dat we ook niet alle dagen te zien krijgen !
Eenmaal buiten de haven is het Dominique die zich over het fototoestel ontfermd. Hij wil graag eens een wat foto's maken van biebieke en ik moet toegeven dat deze écht wel héél mooi is...dank je wel Niki !
En met nog deze laatste foto voor vandaag zijn we op weg naar de USA en is Canada al ver weg.
Als we seffens in Port Angeles aankomen is ons Canada-avontuur ten einde. Het enigste dat ons vandaag nog te doen staat is een hapje gaan eten, ons hotel opzoeken en uitvlooien hoe onze reis morgen verder gaat.
Vanuit Stanley Park zagen we deze grote brug - die lijkt op de "Golden Gate Bridge, in San Francisco" - al wel, maar nu we ze moeten oversteken, lijkt ze alleen nog maar imposanter dan voorheen.
En zoals te verwachten moeten we in de haven natuurlijk ook weer eerst de douane passeren voor we op de ferry toegelaten worden die ons naar Vancouver Island, meer bepaald naar de stad "Nanaimo" zal brengen.
Uiteindelijk is het zover en kunnen we de ferry oprijden. Voor mij is dat de eerste keer en ik vind het allemaal nogal spannend...zeker als we over die ophaalbrug rijden !
Eenmaal de auto geparkeerd én vergrendeld gaan we op het dek de hele boel een beetje "uitloeren", maar als dan de brug écht opgehaald wordt, kan het avontuur beginnen.
We zijn de haven nog niet uit als we plots een tankstation opmerken IN het water. Ja...écht wel IN het water ! Waar dat goed voor is weet ik niet. Misschien moeten al die boten daar gaan bijtanken ? Hahaha !!
Niki heeft zijn plekje gevonden...in het zonnetje en uit de wind...de perfecte plaats voor een dutje !
Ik daarentegen, hou ervan om mijn tijd te besteden met het maken van foto's. Ik wil immers genoeg beeldmateriaal verzamelen om mijn blog te kunnen maken en om jullie de kans te geven mee te genieten ! Wat is het hier ongeloofelijk mooi...ik krijg er maar niet genoeg van !
Als we bijna in Nanaimo aankomen wordt het de hoogste tijd dat ik mijne "schone slaper" ga wekken. Seffens moeten we naar de auto en dan ligt hij nog te slapen ! En natuurlijk wil ik ook nog wel eens een foto kunnen maken op het dek waar mijn ventje ook opstaat dus...hup, hup Niki...wakker worden !
En dan zijn we d'er. Vlug de auto in om van de ferry af te rijden en ons op weg naar Victoria - een stad in het zuiden van het eiland - te begeven. Zo ziet de plek uit waar we onze auto geparkeerd hebben...
Wat ik wel héél jammer vind is dat we onze vriendin Cristina - die 2 jaar geleden nog deel uit maakte van onze Internationals groep - niet hebben kunnen ontmoeten nu we in de stad aankomen waar zij woont. We hadden haar laten weten dat we eraan kwamen, maar helaas voor ons is zij net op dit moment bij haar moeder in Québec (aan de oost-kant van Canada) op bezoek en zullen wij haar moeten missen !
Cristina...I wish we could have met you while we're in Nanaimo ! Unfortunately, you're not home. But we hope one day we'll meet again ! Untill then, please stay in touch ! Hugs and kisses from the both of us...miss you !
Nu we in Vancouver, Canada zijn hebben we meteen ook het meest noordelijke punt van onze rondreis bereikt. Maar omdat het gisteren al zo laat en donker was konden we niet eens een foto maken als bewijs dat we wel degelijk op Canadees grondgebied gearriveerd zijn en dus doen we dat meteen na 't onbijt want lang in ons bed blijven zit er toch niet. We willen zoveel mogelijk zien en doen !
Vanuit ons hotel steken we de brug over en gaan we "Granville Island" bezoeken. We hebben gehoord dat daar een heel grote overdekte marktplaats is, die de moeite waard is om een ommetje voor te maken.
Als we de auto geparkeerd hebben gaat Niki meteen aan de kade al die mooie jachten bewonderen, want de ene is al groter en mooier dan de andere. Als hij 2 minuten later zich even neerzet komt er zowaar een meeuw naast hem zitten. Het is maar goed dat hij geen eten in zijn handen heeft want overal hangen er waarschuwingsborden en die spreken voor zich...die beestjes kan je maar beter NIET beginnen voederen !
We zitten hier op een eiland en dat betekend ook dat je voor alles en nog wat steeds de oversteek van het vaste land naar het eiland moet maken als je naar de markt wil gaan. Maar mensen zijn inventief als het er op aankomt om centjes te sparen...alleen vraag ik me wel af hoe je alle spullen meeneemt van de markt als je op deze manier naar het eiland komt ? Sleur je dan alles mee op je rug ?
Gelukkig bestaat er hier de "aqua-bus" die zowel voetgangers als fietsers meeneemt van en naar het eiland en dat maakt het winkelen gaan al een héél stuk makkelijker.
Op die markt - die 7 dagen van de week open is van 9am tot 7pm - heerst er een gezellige drukte. Kleine kraampjes zoals we die ook in België kennen puilen uit van al dat lekkers dat de verkopers aan te bieden hebben. Ik zet hier even 2 foto's bij maar waarom gaan jullie zelf niet eens een beetje "grasduinen" op : http://www.granvilleisland.com
We hebben genoeg van de markt en willen nog wat meer van Vancouver ontdekken. Daarvoor moeten we terug helemaal door de stad om aan de andere kant "Stanley Park" te bezoeken. Je zou denken dat Vancouver een stad is als een andere als je onderstaande beelden bekijkt, maar in werkelijkheid is het nog zoveel meer !
Vanaf het park zie je pas goed hoe groot de stad is en hoeveel boten (jachten) hier aangemeerd liggen.
De wilde Canadese ganzen zijn hier natuurlijk op "hun" domein en wijken geen centimeter als ik probeer zo dicht mogelijk in hun buurt te komen...integendeel zelfs ! Ze komen van heinden en ver steeds maar dichter en dichter bij. Ze denken waarschijnlijk dat ik iets te eten bij heb...helaas pindakaas...niks, noppes, nada !
Als Dominique dit plaatje ontdekt, is hij helemaal teleurgesteld. Zijn vislijn ligt nog in de auto, maar ik denk dat je in een publiek park als dit toch niet zomaar mag/kan gaan vissen hé...
In 1886 besloot het stadsbestuur om dit natuurgebied open te stellen als park en amper 2 jaar later opende Frederick Arthur Stanley (naar wie het park vernoemd is) dit park voor het grote publiek. Ongeveer 8 miljoen mensen bezoeken ieder jaar deze plek die +/- 10% groter is dan Central Park in New York en nu we hier toch zijn, is dit dé ideale plek om een serieuse wandeling te maken voor we weer verder moeten. Tijdens onze wandeling zien we een wel mega-grote-zeer-uit-de-kluiten-gewassen rabarberplant.
Bij de 2 volgende foto's hoef ik geen tekst en uitleg te geven. We genieten...van het park én van mekaar !
Maar er zijn niet alleen héél grote rabarberplanten, maar ook immens grote bomen hier in het park. Het moet nogal een knal gegeven hebben toen deze boom tegen de vlakte ging...
Deze 2 zwarte eekhoorntjes (nooit eerder zwarte eekhoorntjes gezien !) zijn een attractie op zich ! Het is de tijd van het jaar dat zij noten verzamelen en zich voorbereiden op de winter. Maar deze 2 blijken zich daar niks van aan te trekken. Ze hollen en spelen dat het een lieve lust is en menige toeristen gaan erbij zitten en houden het hele tafereel nauwlettend in de gaten. Ook wij natuurlijk...
We sluiten ons bezoek aan dit park af bij "The Totem Poles of Totem Park". De naam van dit sub-park zegt waarschijnlijk genoeg...je vindt hier totems in alle maten en gewichten, de ene al mooier dan de andere. Voor meer tekst en foto's verwijs ik naar : http://www.seestanleypark.com/totems/page6totems.htm maar hier is alvast één foto van 7 totems op een rij...
Omdat ik niet alle foto's kwijt kan (het zijn er maximaal 20 per verhaal) die ik met jullie wil delen, komt er nog een vervolg dat eigenlijk bij dit verslag aansluit. We gaan vanuit Stanley Park naar de ferry die ons zal overbrengen naar Vancouver Island want dat is onze volgende bestemming.
Seattle is natuurlijk nog wel meer dan alleen maar de undergrounds en gisteren hadden we gewoon geen tijd meer om de rest te zien, maar vandaag zijn we al vroeg uit de veren. Het is een mooie zonnige dag en voor we naar Vancouver (Canada) vertrekken begeven we ons eerst voor een paar uurtjes naar het centrum van Seattle. De stad dank haar naam aan "Chief Seattle" die het Opperhoofd was van zowel de Suquamish- als ook van de Duwanish-Indianen en die op goeie voet stond met "White Man". Meer uitleg over deze man kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Seattle_(opperhoofd), maar hier is alvast een foto.
En wie Seattle zegt, zegt natuurlijk ook "Space-needle" en ook daar gaan we een kijkje nemen.
Deze Space Needle (letterlijk vertaald is dat "Ruimte Naald") werd gebouwd in 1962 naar aanleiding van de Wereldtentoonstelling. Per dag kwamen er toen zo'n 20.000 mensen over de vloer en tijdens het ganse jaar kwamen meer dan 2 miljoen mensen (!!) van dit uitzicht genieten. Deze toren is 184 meter hoog en op zijn breedtste punt is hij 42 meter breed. Hij weegt in totaal 9550 ton en hij kan winden van 320km/u en aardbevingen van 9,5 op de Schaal van Richter weerstaan ! Op het dak staan maar liefst 25 bliksemafleiders om zowel het gebouw als zijn bezoekers te beschermen...aub !!! Wil je nog meer weten ? Ga dan maar vlug eens kijken op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Space_Needle Ik ken die "Space Needle" vooral van de film "Sleepless in Seattle", een romantische komedie (1993) met Tom Hanks en Meg Ryan en vandaag voel ik me als één van de acteurs in die film terwijl ik van het adembenemende uitzicht geniet. Yeah, right...I wish !
Eenmaal terug op begane grond halen we onze foto op die genomen werd aan de ingang. Normaal gesproken kopen we dit soort foto's nooit - ze zijn naar onze mening veel te duur - maar vandaag maken we een uitzondering want de Space Needle viert dit jaar haar 50ste verjaardag...een speciale editie dus !
Vanuit de hoogte zagen we dat er naast dit gebouw een hele mooie tuin was met merkwaardige mooie bloemen en planten. Daar willen we natuurlijk meer van weten. Maar wat blijkt nu ? Dit is helemaal geen gewone tuin, maar een tentoonstelling van bloemen en planten gemaakt uit handgeblazen glas. Heel mooie, maar oh, zo delicaat en er zijn zelfs "planten" die in een serre staan...net als in een wintertuin.
Van de Space Needle gaan we verder al wandelend over de kade
op zoek naar de allereerste "Starbucks" en die dateerd uit 1971. Het is 's werelds grootste "koffiehuis" met maar liefst 17.000 vestigingen (waarvan 11.000 in de USA !) in meer dan 50 landen. Nog meer van die geschiedenis kan je nalezen op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Starbucks
Pal tegenover de Starbucks ligt "Pike Place Market" en dat is een al even speciaal om te zien en te beleven.
Het is - zols de naam het al verraad - een markt die krioelt van bedrijvigheid. Alles...maar dan ook letterlijk alles vind je daar...van verse vis tot bloemen, van juwelen tot schilderijen. Deze plek is écht "van alle markten thuis" en ik kan, moet en zál die markt afschuimen want zoiets kennen we in Utah niet.
Met nog een laatste zicht op de stad, het reuzenrad en in de verte Mount Rainier nemen we afscheid van Seattle en begeven ons weer op weg naar ons volgende avontuur...
We zijn nog maar net dit park binnengereden en voor de eerste keer krijgen we af te rekenen met slecht weer...het regent "pijpenstelen" (waarvan getuige op onderstaande foto) !
De weergoden zijn ons op het eind van de dag niet meer zo goed gezind...wat jammer nu ! Het regent, het is koud, er hangt mist in de bergen en dus is er niet zo heel veel wat we hier nog kunnen doen. Wat jammer nu want voor de zoveelste keer trekt Niki aan het korste eind en kan hij ook hier NIET gaan vissen...
Dan maar op naar Vancouver...er zit niks anders op ! Terwijl we onze weg verder zetten breekt de zon terug door de wolken en het samenspel van wolken, regen, zon en val-avond levert ons spectaculaire beelden op. Het lijkt wel of de hemel in vuur staat en als we achter ons kijken krijgen ook de toppen van de bomen een vuurlaag over zich. Zo zie je maar...je hoeft niet altijd te zoeken om foto's te kunnen maken !
En dan bereiken we de grensovergang met Canada. Het is aanschuiven geblazen want alles en iedereen wordt gecontroleerd. Dit euvel zet onze plannen een half uur achteruit, maar dat vinden we niet zo erg. We gebruiken die tijd om een beetje bij te babbelen over vandaag en over hetgeen we morgen en de volgende dagen nog allemaal gaan doen want hebben nog héél veel plannen voor deze trip.
Het is een beetje zoals voetballer/trainer Johan Cruyff ooit zei "ieder nadeel heb se voordeel" en dat is ook wel zo, het is allemaal alleen maar een kwestie hoe je tegen een bepaalde situatie aankijkt. Nog even en dan zijn we aan het hotel voor een welverdiende nachtrust.
Oké...we zijn aangekomen in Seattle (http://nl.wikipedia.org/wiki/Seattle) en meteen valt het ons op hoezeer deze stad op San Francisco lijkt. Ook hier heb je enorme hoogte verschillen als je de stad binnenrijdt tot aan de haven en dat is een rechtstreeks gevolg van de grondvesten van de stad. Maar als Seattle écht gebouwd werd op zaagmeel (zoals dat beweerd wordt), vrees ik dat we ons hier op een onstabiele plaats bevinden en hoop ik dat de stad het niet net nú zal gaan begeven...
Dit is de plaats van afspraak voor onze rondleiding in "de buik" of "The Undergrounds" van de stad.
Als iedereen present is worden we meegetroond naar een of ander oud gebouw dat ooit in een ver verleden dienst gedaan heeft als café/theater maar dat de pure nostalgie van lang vervlogen tijden nog steeds uitstraalt. Hier krijgen we meer tekst en uitleg van hetgeen ons te wachten staat.
Je moet weten dat - in den beginne - Seattle beneden zeeniveau lag. Er bestonden toen nog geen WC's zoals wij die nu kennen maar ieder huis had ook zijn "out-house" oftewel "buiten WC" (je weet wel...zo'n houten plaat met een gat erin en helemaal geen waterreservoir om dat ding door te spoelen ! Ik herinner mij nog héél goed dat mijn grootouders ooit zo'n WC hadden !). Wel nu...als het dan vloed werd overstroomde de hele stad met als gevolg dat al die "troep" terug uit die WC's kwam. Kan je je de geur al voorstellen ??? Om dat een beetje tegen te gaan EN omdat er vele houtzagerijen gevestigd waren kwam iemand op het idee om het zaagmeel in de stad uit te strooien. Dat hielp natuurlijk maar zéér beperkt dus er moest iets nieuws op gevonden worden. Nadat op 6 juni 1889 een felle brand uitbrak die geheel Seattle verwoestte, besliste het stadsbestuur dat vanaf dan de huizen alleen nog maar in steen mochten worden gebouwd EN dat de bestane straten een 3-tal meter verhoogd zouden worden. Maar in de stad waren ook winkels gevestigd en die zagen het natuurlijk niet zitten om hun zaak zolang te sluiten en een extra verdiep op hun bestaande gebouw bij te bouwen. Zij wilden hun winkels gewoon openhouden zoals ze waren. Het stadsbestuur wilde niet afwijken van zijn plannen om de straten te verhogen en de eigenaars wilden er niet van weten om hun winkels voor een tijd te sluiten...gevolg ?? De stad verhoogde inderdaad tóch de straten ! Nu moest iedereen die van de ene winkel naar de andere wilde eerst via een trap naar boven, de straat oversteken en via een andere trap weer naar beneden...wat een gedoe !!! En omdat men de ganse stad niet op hetzelfde niveau kon bouwen - er moest genoeg verval gecreërd worden - werden de straten verderop trapgewijs hoger en hoger gelegd. Op deze schets krijg je een beetje een beeld van hoe het er aan toe moet gegaan zijn.
Helaas deed zich toen een ander probleem voor want dikwijls vielen mensen van die hoger gelegen straat naar beneden. Dus besliste de stad dat vanaf dan iedereen een verdiep hoger moest gaan wonen, de trappen werden verwijderd en de open stoepen werden afgesloten met glas dat behandeld werd met mangaan. Deze techniek kwam uit de scheepvaart en werd vooral toegepast rond de jaren 1800 vóór het "elektrisch licht" zijn intrede deed. Daardoor kregen de handelaars toch nog daglicht in hun ondergrondse etages. Het glas was in het begin wel helder, maar kleurde na verloop van tijd paars onder invloed van de UV stralen van de zon. Het glas met mangaan is té kostelijk om te vervangen en zal dan ook langzaam maar zeker verdwijnen. Als je tegenwoordig dit soort glas nog ergens tegen komt, weet je meteen dat het heel oud is .
Na al die uitleg en nadat onze nieuwsgierigheid voldoende geprikkeld is, is het onze beurt om af te dalen in die "Undergrounds" en het hele zaakje eens van dichterbij te gaan bestuderen. Sommigen handelaars hebben hun stoepen terug opengebroken om voldoende daglicht te hebben en zo hun "benedenverdieping" te kunnen blijven gebruiken. Natuurlijk staan er nu wél (verplicht !) hekken rond die open stoepen.
Op de onderstaande foto staan we op wat eens het gelijkvloers van één of andere winkel was. Een beetje verderop zien we de dichtgemetselde ramen van het hotel (foto 2).
Over houten paden - want de ondergrond is nog steeds onstabiel - gaat het verder en verder en zien we dat de mensen destijds gewoon alles achtergelaten hebben. Een bad, motoren die ooit van een zagerij waren en nog zoveel dingen meer zijn achtergebleven nadat de handel zich naar "hogere sferen" verplaatst heeft.
Onze rondleiding komt aan waar we vertrokken zijn...aan de "buitenkant" van de boekhandel/museum dat zich nog steeds op de originele gelijkvloers bevindt en dat zie je op deze foto...
Wij gebruiken de rest van onze tijd om in het museum rond te snuiten en daar stoten we op iets dat nu zó gewoon is in ieder huis en waar niemand nog zonder kan...één van de alleerste WC's ! Men noemde dat ding wel niet "WC" maar "Crapper" naar de uitvinder ervan...Mr. Crapper. Volgens onze gids zie je op onderstaande foto ook meteen waarom mannen steeds die WC-bril omhoog laten staan...het zou een overgebleven gewoonte zijn omdat de eerste WC's versierd waren met mooie tekeningen...(yeah...right !)
Ook de oude schoolbanken staan tentoongesteld in dat museum en ik had aan Niki gevraagd om daar eens ín te gaan zitten, maar hij vertrouwde het niet helemaal...misschien kon hij er dan wel niet meer uit !
Eén ding heb ik hier nog niet vermeld...in die ondergrondse gangen vestigden zich mensen die deze plekjes gingen "misbruiken" om een handel te beginnen in iets dat - letterlijk en figuurlijk - het daglicht niet mocht zien. Vooral feestjes met héél veel drank én de dametjes van lichte zeden vonden hier hun onderdak en die handel tierde hier welig ! Eén groep dametjes noemde zich de "Sewing Circle" (de naaisters) en in het museum hangt een foto van die dames. Alleen is er wel iets speciaals aan die foto. Kunnen jullie het vinden ?
Zal ik jullie de oplossing dan maar vertellen ? Het geheim van de mysterieuse foto is rechts achteraan te vinden. De persoon helemaal in het zwart gekleed is geen "dame" maar een "heer" !!!
Ziezo...dat was een hele boterham, maar nu kennen jullie ook een beetje de oorsprong en het verhaal van Seattle. Ik denk dat mijn uitleg voldoende was maar voor diegene die zelf nog meer op speurtocht willen gaan : http://en.wikipedia.org/wiki/Seattle_Underground
Van Kennewick (nét over de grens van Oregon naar Washington State) is het +/- 279mls (449km) rijden en dan zijn we in Seattle...tenminste...da's wel de bedoeling hé. Onze ingenieuze medereiziger "Tom-Tom" verteld ons dat we daar ongeveer 5u10' voor nodig zullen hebben. Dat is wel niet zo giga-veel tijd maar we moeten ook nog door Mount Rainier National Park en vermits het daar nu al gesneeuwd heeft, weten we niet wat er ons precies te wachten staat. We kunnen dus maar beter niet gaan "slenteren" hé. Vermits we alle 2 natuur-liefhebbers zijn en niet graag alleen maar over de highways (autostrades) rijden, maken we zoveel mogelijk gebruik van de "scenic byways" (alternatieve routes met meestal de mooiste plekjes).
Het is héél rustig op de weg en we vorderen goed maar - vermits we tóch de tijd hebben - willen we natuurlijk ook zoveel mogelijk genieten van al dat moois. Steevast houden we halte aan een tankstation dat meteen ook een winkeltje heeft, een koffietje en/of frisdrankjes verkoopt, een restaurantje heeft én waar je eventueel ook nog zou kunnen blijven logeren want meestal is zo'n zaak als deze ook nog een hotel/motel. Je mag niet vergeten dat we hier in "the middle of nowhere" zitten en dan is zo'n alles-in-één-zaak de meest ideale oplossing hé ! Zoals gezegd houden wij hier maar een korte pauze en da's net genoeg om de benen te strekken. Terug bij de auto gekomen schrik ik me een hoedje ! "Daar...daarginds...in die boom...." stotter ik nog tegen Dominique "daar zit een man EN een beer in die boom" en dan zie ik het natuurlijk pas goed ! Het is maar namaak, maar geloof me...bij die eerste aanblik leek het precies ECHT !
Als Niki helemaal bijgekomen is van het lachen (en ik van mijn schrik bekomen ben !) rijden we weer verder. Bij dit meer - met zijn spiegelglad wateroppervalk - maken we een volgende stop. De grote droogte heeft ook hier z'n tol geëist want het water zou eigelijk bijna tot aan de boomgrens moeten staan.
We zijn intussen in het "Snoqualmie National Forrest" aangekomen en je hoort meteen aan de naam dat we in Indianen gebied zijn. In dit bosrijke gebied ligt "Rimrock Lake" en ook daar maken we enkele foto's.
Als alles goed zit zouden we op onze weg via "White Pass Scenic Byway" vroeg of laat Mount Rainier moeten tegen komen maar ons geduld wordt serieus op de proef gesteld. We beginnen ons zo stilaan af te vragen hoelang het nog kan duren voor we "hem" te zien zullen krijgen. Maar "geduld is een schone zaak" en even verder is het zover. Het spreekt voor zich dat we hier even gaan stoppen hé.
Steeds dichter en dichter komen we bij Mount Rainier, maar nog steeds hebben we geen aanduiding gezien dat we al in het National Park zouden zijn. We vragen ons af of we die plaat gemist hebben ?
Nee hoor...niks gemist ! Alleen er stáát helemaal geen plaat zoals we die al zo dikwijls bij alle andere National Parks gezien hebben en waar we tot nu toe steeds een foto bij gemaakt hebben. Bij de ingang van dit NP staat een héél groot hek dat in de winter dicht gaat (owv té veel sneeuw en té gevaarlijk !). Om jullie een idee te geven wat we bedoelen met "een héél groot hek" doe ik er deze foto bij. Natuurlijk heb ik ook een website van het park gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Rainier_National_Park
Dominique is er al een paar dagen op gebrand om even zijn vislijn te kunnen uitgooien maar tot nog toe is dat nog niet gelukt. Steeds kwam er iets tussen...en ook dit keer weer. Deze "White River" heeft zijn naam niet gestolen, maar veel vis is hier jammer genoeg niet te bespeuren.
Het tot-nog-toe-enigste-visitors-center dat we op onze weg tegen komen is dit "ondermaats" gevalletje. Welliswaar teleurstellend klein én gesloten, maar mooi genoeg voor een foto.
Als we bij de eerstvolgende huizen aankomen weten we meteen dat we terug in de bewoonde wereld beland zijn. Bij de volgende foto stel ik me toch enkele vragen hoor...voor wie is dit nu het makkelijkste ? Voor de postbode (die blijkbaar maar op één plaats hoeft te zijn) of voor de mensen van dit dorpje (want dan gaat er waarschijnlijk slechts één iemand de post ophalen voor de ganse gemeenschap) ?
Na uiteindelijk 7u in de auto doorgebracht te hebben komt Seattle in zicht
en hebben we ons einddoel voor vandaag bereikt. Daar zijn we uiteraard niet rouwig om, maar het betekend ook niet dat we al kunnen gaan rusten. We hebben vanavond nog een afspraak in downtown Seattle. Daar zullen we de "undergrounds" gaan verkennen. Volgens kenners zouden de grondvesten van deze stad gebouwd zijn op "zaagmeel". Ben benieuw of dat verhaal klopt (of niet). Maar dat wordt een verhaal op zich.
Onze (waarschijnlijk) laatste rondreis voor dit jaar brengt ons naar de Staten Oregon en Washington in het Noordwesten van Amerika tegen de Canadese grens. We zullen ook de grens gaan oversteken om Vancouver en Vancouver Island te bezoeken, maar zover zijn we nog niet. Eerst gaat onze reis van thuis naar Boise (Idaho) waar we een 1ste overnachting doen. Het is een rit van 318mls (511,7km) en we hebben ongeveer 5u nodig om onze bestemming te bereiken dus...wordt het de hoogste tijd om te vertrekken. Maar we hebben nog maar nét Utah verlaten en daar zien we de eerste tekenen van de grote droogte die we dit jaar kennen want er is een brand uitgebroken in deze gigantische open vlakte...
Een beetje verderop krijgen we een heel raar beeld te zien. Deze kamion komt ons tegen gereden aan de verkeerde kant van de weg !!! Of nee...toch niet...het zijn wij die dichterbij komen bij een getakelde kamion. Oef...was me dat effe schrikken ség !
Dan rijden we over de "Snake River" en hier heeft Dominique naar uitgekeken want hij wil hier graag effe een hengeltje uitslaan. Maar groot is zijn teleurstelling als blijkt dat die rivier zo goed als droog staat.
Zonder visavontuur gaat ons reisje verder naar "Twin Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Twin_Falls,_Idaho) en "Shoshone Falls" (http://en.wikipedia.org/wiki/Shoshone_Falls) die vlak bij mekaar in de buurt liggen. Dit was één van onze 1ste uitstapjes nadat we hier toekwamen in 2009. Omdat het zo mooi is bij die watervallen en omdat we hier al lang niet meer geweest zijn, maken we er een omweggetje naar toe. Spijtig genoeg draait ook dit avontuur op een teleurstelling uit. Wat eens een mega-grote-daverend geruis van watervallen was, is nu een bijna opgedroogde rivierbedding met hier en daar nog een beetje "waterval"...jammer !
Er rest ons dan ook niks anders dan maar meteen door te rijden naar Boise dat we - owv. de omweg - pas na 7u rijden bereiken en dit is het 1ste beeld dat we te zien krijgen van die stad
Vermits het mijn verjaardag is gaan we lekker uit eten in restaurant "Bardenay". Deze eettent is bovendien ook nog een distillerie. Zij maken hun eigen rum, gin en vodka waarmee ze de lekkerste cocktails creëren en ook de keuken is zeer bekend owv. de lekkere gerechten waarvan wij vandaag het bewijs krijgen. En voor diegenen die het zelf eens wil gaan proeven : http://www.bardenay.com
Je houdt het soms toch écht niet voor mogelijk wat voor rare typetjes hier overal rondlopen. Deze persoon mag/kan zeker niet ontbreken in het rijtje van "rariteiten in de US" !
Nadat we genoeg gegeten, gedronken, rariteiten geobserveerd (om niet te zeggen "uitgeloerd" hebben) én mijn verjaardag deftig gevierd hebben begeven we ons naar ons bed voor een welverdiende nachtrust !
Dag 2 van deze trip beginnen we al vroeg in de morgen met een trip via "Hells Canyon"
die ons vanavond nét over de grens met Washington State in het plaatsje Kennewick zal brengen en dat is 359mls (577,7km) en 6u50min. van ons verwijderd...dus héél wat "kilometerkes vreten" vandaag. Als we bij Oxbow Reservoir - dat de grens vormt tussen Idaho en Oregon - toekomen, maken we effe tijd om de benen te strekken en de innerlijke mens te voorzien van spijs en drank. We hebben een picknick meegenomen en de kippebilletjes en het zelfgemaakte brood gaat erin als zoete koek. Dat alles smaakt natuurlijk nog zoveel beter aan de rand van dit meer.
Net voorbij het Reservoir steken we de grens met Oregon over (waarvan hier het bewijs).
Blijkbaar heeft "Hells Canyon" zijn naam niet zomaar gekregen...hoelang deze auto hier al ligt weet ik niet precies, maar blijkbaar toch wel héél erg lang...het is een auto uit de jaren '60. Wel jammer natuurlijk want dit soort auto's zijn eigenlijk véél te mooi om hier zomaar te laten liggen oproesten.
Bij het stadje Baker City zijn er in september 1984 miljoenen tonnen aarde, rots en gruis is van de berg geschoven door onophoudende regenval. Dat heeft een dam gevormd over de Powder River waardoor een deel van Highway 86 begraven werd en honderden mensen geïsoleerd raakten van de buitenwereld. Ik heb jammer genoeg geen goeie website hiervan gevonden, dus jullie zullen het moeten stellen met deze foto's. De eerste foto geeft jullie een beetje meer uitleg (en ik hoop dat jullie het kunnen lezen!), terwijl foto nr. 2 duidelijk laat zien dat Highway 86 zomaar ineens ophoudt te bestaan...
Het wordt zo stilaan avond als we de grens met Washington State bereiken. Steevast nemen we een foto bij iedere plaat van iedere staat die we binnenrijden en meestal kunnen die niet groot en opvallend genoeg zijn. Maar deze hier is écht wel mega-giga-teleurstellend hoor...een plaatje van niks ! Als we niet geweten hadden dat we vlak bij de grensovergang zouden zijn, waren we dit zomaar voorbij gereden !
Nog eventjes en dan zijn we bij ons hotel in Kennewick. Ik heb al vele zonsondergangen gefotografeerd, maar vandaag wil ik eens proberen om de maan op de gevoelige plaat vast te leggen. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar als ik de foto's achteraf eens goed bekijk, is deze tóch nog de moeite waard geworden...
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en blies dit verhaaltje...uit ! Slaapwel, Ingrid
Mijn Luchtmacht collega, wapenmaker op Mirage maar momenteel fotograaf bij de Luchtmacht én goede vriend (sinds 1987), "Bink" en zijn vrouw Marina, komen ons een bezoekje brengen halverwege september. Hun voornaamste trips zullen een tocht worden naar Yellowstone NP en (gokken ??) in Las Vegas.
Maar eer ze aan hun eerste rondreis beginnen nemen we ze graag mee naar ons mooie Antelope Island State Park om hen te laten kennis maken met de bizons. Als we er toekomen is er nét een huwelijksreportage aan de gang en het bruidje toont gewillig dat ze haar "basketsloefkes" aan heeft onder hare trouwjurk !
Dit plaatje maakt duidelijk dat je moet opletten voor bizons op de weg. Waarom??? Daarom...
Omdat Bink zelf fotograaf is willen we hen een zéér originele foto bezorgen. Wat dacht je van dit plaatje ? Een leuke foto met Bink, Marina met een wel zeer luie bizon als decor...
Terwijl we aan het rijden zijn, zien we een 4-tal coyote's waarvan deze nét voor de lens gelopen komt...
We hebben al dikwijls gezegd en laten zien dat we hier spectaculaire zonsondergangen hebben, en deze avond is het weer bingo ! Een zonsondergang om "U" tegen te zeggen. Dit doet me denken aan het liedje van Led Zeppelin "Stairway to Heaven" ("trappen naar de hemel") !
En als we inzoemen wordt dat beeld alleen maar spectaculairder...
Onze avond sluiten we af "in wapenmakers stijl" met een goei pint bier en lekker eten in de Boston's.
Als onze vrienden terug zijn van Yellowstone en Las Vegas, willen we ze natuurlijk graag Salt Lake City en omstreken laten zien. De eerste halte wordt de alom gekende Bingham Coppermine.
s'Middags - als iedereen honger gekregen heeft - doen we hen het voorstel om te gaan lunchen bij "de Belg" Pierre. Hij heeft een frituur in Sugar house en dat voorstel wordt snel goedbevonden en uitgevoerd. Vermits Pierre van Brugge afkomstig is, is het nogal logisch dat zijn frituur "Bruges" noemt.
De tocht wordt verder gezet naar Temple Square en daar bezoeken we de mooie Mormoonse tempel.
Het gloednieuwe winkelcentrum "City Creek Mall" mag niet worden overgeslaan (volgens Marina toch)...
En omdat de mannen weeral dorst hebben, gaan we maar een pintje drinken in de "Beerhive" pub.
Wat heel speciaal is in deze kroeg, is de toog die zeker wel 15 meter lang is. De witte band op de foto is een strook ijs waar je je pint op kan zetten om ze lekker koel te houden !
Onze laatste avond sluiten we in stijl af met een etentje in Ogden in de populaire "Prairie Schooner".
Goede vrienden, bedankt voor alle gezelligheid en heb een veilige vlucht huiswaarts ! Niki
