De laatste "bezienswaardigheid" van onze rondreis is "Crater Lake National Park" dat zich halfweg tussen Medford en Bend - waar we onze voorlaatste nacht zullen doorbrengen - bevindt. Vandaag gaan we 173mls (+/-278,5km) op onze teller bijschrijven en daar zijn we ongeveer 3,5u voor onderweg. We rijden door het Umpqua National Forest als plots deze "Mount Thielsen" (http://en.wikipedia.org/wiki/Mount_Thielsen) voor ons opduikt. Deze berg behoord tot de "High Cascades" en is eigenlijk een vroegere vulkaan, maar we hoeven niet ongerust te zijn...de laatste uitbarsting dateert van 250.000 jaar geleden.



Vulkaan gebied of niet...we moeten verder door het woud en dat levert natuurlijk mooie prentjes op...



Na ongeveer 2u gereden te hebben komen we aan in Crater Lake National Park
 


Dit meer is er eentje - zoals zijn naam al verteld - dat ín een krater ligt. Langs een lange weg rijden we een paar kilometer alsmaar hoger om dan plots uit te komen op de rand van de krater. De omgeving is onwezelijk mooie en voor de 1ste keer ooit zien we een krater in zijn geheel en zelfs de kleine berg in het meer is een vulkaan op zich...heel merkwaardig om te zien !





Ongeveer 400.000 jaar geleden ontstond Mount Mazama op een gelijkaardige manier zoals de meeste bergen van de High Cascades, namelijk door het over mekaar schuiven van de aardplaten van vulkanisch gebied. Mount Mazam was dus een vulkaan die regelmatig uitbarstte. Maar na een periode van non-activiteit implodeerde de vulkaan (+/- 7700 jaar geleden) waardoor een gigantisch gat overbleef. Die ruimte vulde zich langzaam maar zeker met water door regenval en smeltende sneeuw en daardoor ontstond het Crater Lake zoals we dat vandaag zien. Tot 1888 leefde er geen enkel visje in dit prachtige meer. Maar tussen 1888 en 1942 heeft men er maar liefst 1,8 miljoen vissen de vrijheid gegeven. Het meer is 1943ft (592m) diep en is daarmee het 2de diepste van Noord Amerika en het 9de diepste ter wereld. De hoogte van de Caldera (kraterrand) varieert tussen 7000 en 8000ft en dat is een hoogte van 2100 tot 2400m. Het is precies op die Caldera dat wij helemaal rond het meer zullen gaan rijden.
Wil je meer weten over dit meer dan kan je terecht op deze Nederlandstalige website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park maar de Engelstalige site geeft nóg meer tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Crater_Lake_National_Park

Waar we ook rijden rondom dit meer, overal is het geweldig mooi om foto's te maken. Als je op de volgende foto kijkt zie je aan de rand hoe het meer steeds dieper en dieper wordt. De kleur veranderd van lichtblauw over turkoois naar mega-mooi-diep-blauw.



Ook Crater Lake kent haar "legende" en die verteld dat er op de bodem van dit meer een reuze kreeft zou leven. Het verhaal gaat eigenlijk over de oorlog tussen Llao (en dat spreek je uit als LAH-Oh) die opperhoofd van de geesten van Crater Lake is en Skell, een machtige geest van de Klamath March in het zuiden en dat hele verhaal kan je nalezen op : http://crater-lake.untraveledroad.com/Klamath/CraterLake/312SSign.htm, maar wij geven je alvast enkel foto's. Laat maar weten of je het "monster" ontdekt...







"Pumice Castle" is onze volgende halte rond het meer en is eigenlijk een rotsformatie die meteen opvalt door zijn kleur en vorm. Het ziet er een beetje uit als een kasteel in de rotsen.





Nu we hier aan Pumice Castle ook de innerlijke mens een beetje in de wattekes leggen, krijgen we meteen gezelschap van dit kleine wezentje die braafjes wacht op restjes van onze broodjes...



We zijn bijna rond het meer als we bij het "Phantom Ship" aankomen. Deze rots in het meer heeft zijn naam te danken aan het feit dat het er - zeker bij mist of te weinig licht - uitziet als een spookschip.







Hier zouden wij wel eens op de foto willen mét dit phantom ship. Maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hemel en aarde hebben we moeten bewegen voor deze foto een feit was. De ene keer stonden we met ons hoofd voor het schip, de andere keer was de belichting niet goed, dan kwam er weer iemand voor de lens doorlopen...ik moet nog echt gaan geloven dat dit een "spookschip" is...maar dan zitten die spoken wel ergens in onze buurt ipv. op hun schip ! Maar eindelijk hebben we toch een goeie foto...



En nu we ook dit park op ons palmares staan hebben zetten we onze weg naar Bend verder. Daar gaan we nog een nachtje logeren om vervolgens verder te rijden naar Boise (Idaho) voor de allerlaatste overnachting. 

De 2 laatste dagen hebben we niks meer bezocht en eigenlijk alleen maar in de auto doorgebracht want van Bend naar Boise is het een lange weg van 316mls (508,5km) en daar hebben we 8u voor nodig gehad. De dag daarna ging het dan van Boise naar Layton en dat was opnieuw een tocht van 318mls (511,7km).

Moe, maar verschrikkelijk voldaan zijn we op 11 oktober terug thuis na een rondrit van 14 dagen, waar we héél veel op gezien en gedaan hebben en waar we in totaal 3411mls (5489,5km) gereden hebben. De ene keer was het door zeer uitgestrekte en daarna weer door dicht bevolkte gebieden van Noord-West Amerika. Ik noem jullie één voor één de staten achtereenvolgens op die we doorkruist hebben : Utah, Idaho, Oregon, Washington State, Britisch Columbia (Canada), Vancouver Island (Canada), terug naar Washington State, Oregon, Californië, Oregon, Idaho en zo terug naar Utah. Een hele boterham als je 't mij vraagt...

Liefs en tot een volgend verhaal van op onze "thuisbodem",
Ingrid