Vandaag op Labor Day belt mijn Duitse vriend en collega Marko met de vraag om een paar uurtjes te gaan vissen bij Lost Creek Reservoir. Uiteraard hoef je me zoiets geen tweemaal te vragen...ik ga meteen mee ! Het weer is prima (92°F is +/- 33°C) en omstreeks 5pm zijn we ter plaatse. Al na 20 minuutjes haalt Marko een regenboogforel uit het water. Het eerste visje om straks mee naar huis te nemen is binnen...
Ik kan, wil en mag niet achter blijven en als mijn eerste buit binnen is, wordt hij ter plaatse zuivergemaakt!
In totaal vangen we er elk 3 stuks. Tegen de avond zien we opvallend veel "Crawfish" (zoetwaterkreeftjes) te voorschijn komen. We kunnen het niet laten om er enkelen te fotograferen als bewijsmaterieel. Die smaken heerlijk in een Bouillabaise, maar dan heb je er wel een veertigtal nodig ! Helaas...zóveel tijd hebben we niet meer om die nu nog te vangen en dus geven we hen de vrijheid maar terug...
Als we huiswaarts rijden, wordt er besloten dat Marko een aantal vissen gaat roken en de grootste forel gaat hij marineren zoals zalm. 's Anderendaags mogen Ingrid en ik dan gaan dineren bij Marko en Sonia. Zoals jullie zien, ziet het er prima uit en Marko ontpopt zich als een ware "Chef" tijdens het fileren!
Sonia bereidt intussen een lekkere salade met groenten uit hun eigen moestuintje.
Het wordt een gezellig etentje met een heerlijk glas wijn én in goed gezelschap. Sonia & Marko, van harte bedankt hiervoor. Sonia & Marko, vielen Dankfür das gute Essenund Geselligkeit.
Het is "Labor Day" in the USA en dat hetzelfde als in België op 1 mei..."Dag van de arbeid". Hier heeft vandaag iedereen vrij want de basis is gesloten. De scholen in de USA zijn nog niet aan het nieuwe schooljaar begonnen en hebben één dagje extra vakantie ! Maar in België is het de eerste schooldag en dus mag ook Lien er weer eens aan gaan beginnen. Oma Nana en Opa Niki willen haar héél veel succes wensen in het 3de leerjaar en daarom maakte ik een kaartje speciaal voor deze dag !
Lieve Lien, vóór je naar school vertrekt zullen we snel effe online komen bij skype want we willen je toch wel even zien nu je helemaal klaar bent voor deze nieuwe start. Doe maar je best in school, want we weten dat je het kan en tegen dat wij terug op bezoek komen volgend jaar is dit schooljaar alweer bijna voorbij.
Dikke knuffels en vele dikke kussen...we missen je hier hoor ! Héél veel succes meisje, we houden van jou ! Je Oma Nana & Opa Niki
...aan mijn Ma die vandaag "83" jaar wordt ! Ma...je weet toch wel dat we in gedachten bij je zijn om samen met pa en de rest van onze familie jou verjaardag te vieren hé ! En Pa kennende weten we wel dat je vandaag een geweldige, fijne dag gehad hebt en ik hoop dat mijn kaartje intussen aangekomen is.
Speciaal voor je verjaardag, veel gezondheid en goede wensen De mooie dingen van het leven, omringd door lieve mensen Ik wens je vreugde en geluk, liefde en plezier Maar weet dat ik in gedachten bij je ben en met jou je verjaardag vier
Proficiat Ma, 3 dikke kussen van ons 2-tjes en tot straks op skype, Ingrid & Dominique
Ik zie de meesten onder jullie nu al denken, wat is in s'Heres naam "re-enactment" ??? Wel dat is niet meer of minder dan het naspelen van historische gebeurtenissen in de juiste kledij met alle toebehoren gaande van schoenen tot kookgerei e.d. In België kennen we de re-enactment van "de Slag bij Waterloo". Dat kan je gaan nalezen op : http://historiek.net/nieuws/algemeen/7209-eenvandaag-over-populariteit-reenactment.
Vandaag gaan we zo een schouwspel van naderbij bekijken in Fort Bridger (WY) want onze Deense buurman Dane en zijn zoontje Christian vinden het keitof om samen met anderen Cowboy en Indiaantje te spelen. Bij aankomst in Fort Bridger zien we meteen een massa Tipi's staan op de "playground".
Dit kruidenierswinkeltje is nog in dezelfde authentieke staat als destijds rond 1895 en Ingrid voegt er meteen aan toe : "Dit is het winkeltje van de Olsons uit Het Kleine Huis op de Prairie ".
Uiteraard wil ik met deze "Trapper" graag op de foto, zijn muts is gemaakt uit Coyote vacht ! Deze mooie dieren worden hier in de USA aanzien als ongedierte en er mag dus gans het jaar op gejaagd worden.
Een "Pow-wow" kan en mag hier ook niet ontbreken, en als eersten zijn de dames aan de beurt.
Daarna volgen de kinderen die een hele mooie en speciale "Hoepel dans" brengen. De bedoeling is dat je al dansend alle hoepels opraapt (met je voeten !) en er zoveel mogelijk verschillende figuren mee maakt.
Ingrid wil op de foto met deze mooi getooide "Shoshone Chief", maar de brave man heeft niet veel tijd want hij is de volgende aan de beurt om zijn dans te demonstreren.
Na al die danskunsten gaan we op zoek naar onze buurman. Intussen komen we verschillende tenten tegen die allemaal dateren uit de tijd van de burgeroorlog. Let ook even op de meubels uit die periode.
Dane had ons verteld dat we zijn Tipi konden herkennen aan de Deense vlag die bovenaan was vastgemaakt en ja hoor, gevonden...(uiterst links)
Dane en Christian zijn heel blij dat we een kijkje komen nemen en hun hobby zo kunnen meebeleven.
Wij willen die Tipi nu wel eens aan de binnenkant bekijken...maar waar ik van gefacineert ben is om ook eens "Chiefke" te kunnen spelen. Daarom tooit Dane mij met een "Apache hoedje en borstwering". Ikke héél fier !
De inhoud van zijn Tipi ligt volgestouwd met allemaal zelf gemaakte Indianen artikelen die hij gemaakt heeft volgens aloude traditionele manier (da's één van de voorwaarden om te mogen meedoen hier !).
Dane is één van de finalisten van de "Best gekleede Indianen" en daarom moet hij zich nu gaan haasten. Wij gaan uiteraard mee...al is het alleen al maar om de foto's te kunnen maken. De jury zit al ongeduldig te wachten op de finalisten van alle categorieen waaronder deze personages...
De finalisten wachten vol spanning de resultaten af, maar wat zien ze er allemaal mooi uit !
Het verdict is gevallen en Dane is welverdiend tweede geworden in zijn categorie en sleept een 50 USD geldprijs in de wacht ! Het is de uiterst rechtse man die zich "de grote overwinnaar mag noemen". Congratulations Dane, well done! But I think you diserved first price!
Wanneer we in de late namiddag naar buiten wandelen word mijn aandacht nog getrokken door deze spelende kindjes in een beekje en schiet ik er nog snel een mooi plaatje van.
De dag begint gewoon zoals zovele dagen in het verleden, maar toch is het een speciale dag. In het verleden was het Silke die ons regelmatig uitnodigde voor een kopje koffie (met iets lekkers erbij !) maar vandaag heeft de Portugese Filipa enkele dames op bezoek. Zo kunnen we samen afscheid nemen van Silke. Zij verhuisd - met haar man Francesco en de 3 kids Raphael, Federica en Veronica - terug naar Italy. Dus nog één keertje gezellig samen zitten, nog één keertje samen koffie drinken (met véél lekkers) en herinneringen ophalen en nog één laatste foto samen...maar het is triest als je telkens weer afscheid moet nemen ! Op de foto zie je vlnr. Katinka & Lia (beiden van Nederland), ik, Silke (Italië), Inger-Lise (Noorwegen) en Filipa (Portugal).
Maar wat maakt vandaag nog speciaal ? Wel vanavond hebben we een "Blue Moon". Wát dat precies betekend en waar die naam vandaan komt ben ik even gaan opzoeken en ik heb een leuke site gevonden waar genoeg tekst en uitleg over dit astronomisch fenomeen te vinden is : http://earthsky.org/astronomy-essentials/when-is-the-next-blue-moon In één maand tijd 2 volle manen is uiteraard een zeldzaamheid. Dit jaar was de 1ste volle maan op 1 augustus, de 2de volle maan is vandaag en dus spreken we over een "Blue Moon". Net omdát dit fenomeen zo zelden voorvalt kennen de Amerikanen de uitdrukking "every onces in a blue moon" en vrij vertaald bedoeld het zoveel als "iets dat maar héél zelden gebeurd". Dat er in één jaar tijd zelfs 2 "blue moons" voorvallen is nog zeldzamer, maar dat was wel het geval in 1999. Toen hadden zowel januari als maart 2 volle manen en was er géén volle maan in februari. Dit zeldzame fenomeen zal zich herhalen in 2018. Dat wordt dus iets om naar uit te kijken. Het betekend echter niet dat de maan vandaag blauw zal kleuren. Ze ziet er precies uit zoals altijd, alleen is ze net nu een beetje achter de wolken gaan schuilen...
Als ik lang genoeg geduld heb, word ik toch wel beloond voor de moeite...ze laat zich in al haar glorie zien en nu kan ik - zelfs met mijn gewone fototoestel - toch wel héél duidelijke foto's maken.
De naam "blue moon" heeft echter nog een andere betekenis. Het kan gebeuren dat er 3 tot zelf 4 volle manen aan het nachtelijk firmament verschijnen in één seizoen. Ook dan spreekt men over "blue moon". En soms...héél soms...kan het voorvallen dat de maan blauwachtig kleurt. Maar dat is dan hoofdzakelijk te wijten aan bepaalde weersomstandigheden in combinatie met kleine partikels van rook. Een échte blauwachtige maan is dus niet te voorspellen. Deze onderstaande foto (gevonden op bovenstaande website) is wel heel mooi, maar is eigenlijk gezichtsbedrog, want hij werd genomen met speciale filters.
En nog één ding over deze "Blue Moon"...het heeft voor Niki nog een andere betekenis want "Blue Moon" is hier in Utah ook een biermerk...n.l. de tegenhanger van onze "Hoegaarden" (hahaha !).
We hebben opnieuw een jarige in de familie. Vandaag is het mijn zoon Jo, maar hem kon ik uiteraard NIET bij het "Feestvarkentjes"-verhaal vermelden. Da's voor volgend jaar...vandaag wordt hij 29 jaar maar ook dát mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Lieve zoon, wij wensen je van harte proficiat met je verjaardag en het enigste dat ik nu zou willen is dat ik je kon vastpakken om je 3 dikke verjaardagzoenen te geven. We hopen dat je een hele fijne dag hebt. Wie weet...misschien kan je je "30ste" wel in Utah komen vieren ?
A Birthday greeting to wish you nothing less Then all the special things in life that brings you happiness With wishes and kisses and lots of hugs too As everyone celebrates 29-years-old-YOU !!!
Een week geleden - terwijl ik bezig was op mijn computer - vroeg Dominique mij welke trip ik gepland had want volgens hem had ik een vliegtuigreservatie bij Delta Airlines. Ik kwam helemaal uit de lucht vallen. Ik zou een ticketje geboekt hebben zonder er zelf iets van te weten ? Misschien was hier wel sprake van fraude ? Misschien had iemand mijn gegevens misbruikt ? Ik ben dat dan maar meteen gaan nakijken en...inderdaad ! Iemand had een ticketje geboekt onder mijn naam naar Denver Colorado !!! Uiteindelijk was het Niki die dat voor mij geregeld had want het was een verrassing ! Op 1 augustus was het onze huwelijksverjaardag geweest en normaal gesproken maken we daar altijd een romantisch weekendje van. Maar omdat Joni en Lien er waren, had ik blijkbaar nog iets "tegoed". Wát we in Denver gingen doen, bleef een geheim. Het enigste dat hij me vertelde was dat we een nachtje zouden blijven. Op mijn vraag welk soort kleding ik dan wel zou meenemen antwoorde hij "zowel sportieve als ook elegante"...en daar werd ik dus ook al niks wijzer uit !
Een aantal dagen later is het dan zover...we zijn in Denver en op de de luchthaven worden we meteen verwelkomt door astronaut John "Jack" Swigert. Hij was één van de bemaningsleden van de onfortuinelijke "Apollo 13" (http://en.wikipedia.org/wiki/Apollo_13) , die op 11 april 1970 gelanceerd werd, maar zijn landing op de maan moest afbreken omdat er 2 dagen na de lancering één van de zuurstoftanken ontploft was. Ondanks zéér beperkte stroom, verlies van verwarming in de cabine, tekort aan drinkbaar water én een probleem met het verwijderen van de koolstofdioxide uit de cabine, is de bemanning er toch in geslaagd om veilig en wel terug te keren op aarde op 17 april. Het standbeeld van deze - uit Denver afkomstige astronaut (http://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Swigert) - prijkt in al zijn glorie temidden van het drukke metro station van de luchthaven.
Amerika zou Amerika niet zijn als er niet hier en daar een mega-grote landkaart van de USA te "bewonderen" zou zijn, maar deze vonden we nu wel eens een hele mooie...vandaar de foto...
Iedereen kent nog wel de auto die smalend ook wel eens de "kever" genoemd wordt. Maar die auto wordt blijkbaar niet alleen als auto gebruikt...hier op de luchthaven is er momenteel een "art-festival" en voor die gelegenheid werd deze "kever" in een "vintage" kleedje gestoken...mooi hoor !
We bereiken het hotel "Monaco" en de kamer die ons wordt toegewezen is gigantisch mooi...ik voel me als een prinses ! Jongens...wat worden we hier in de wattekes gelegd...heerlijk !!!
Nadat we de kamer aan de nodige inspectie onderworpen hebben en het weekend-valiesje uitgepakt hebben besluiten we Denver te gaan ontdekken. Wat dit standbeeld van stelt-lopende kinderen met Denver te maken heeft, weet ik niet precies dus het kan best zijn dat dit gewoon maar "een-zomaar-standbeeld" is.
Denver is een mooie stad om rond te kuieren want er zijn vele winkels, cafeetjes en terrasjes. Natuurlijk houden we halt bij "The Cheesecake Factory" voor een kopje koffie met een stuk Tiramisu-Cheesecake !
Maar het is me nog steeds niet duidelijk wáárom we nu hier naar toe gekomen zijn...daar móet toch iets meer achter zitten...maar wát ?? Enfin...ik besluit om er gewoon van te genieten en te nemen wat komt...ten gepaste tijde zal ik het toch wel te weten komen zeker ? Het is al vrij laat geworden en terwijl we terug richting hotel slenteren krijgt Niki plots deze affiche in de gaten...maar hij doet precies of er niks aan de hand is en leid mij zo snel mogelijk - hij wil immers zijn verrassing nú nog niet vertellen - via omwegen naar het hotel.
Terwijl we in de lounge van het hotel genieten van het aperitief vraagt Niki me plots of ik effe in mijn handtas wil kijken of ik de "juiste papieren" wel bij heb. Ik kijk hem nog effe verwonderd aan, maar ga toch maar eens op onderzoek en ja hoor...daar zitten inderdaad papieren in die IK er NIET ingestoken heb. Als ik mijn aandacht dan toespits op de inhoud ervan word me alles duidelijk...we gaan naar een concert van Il Divo !!! Daar gaan we er eentje op drinken ! Wat een geweldig ventje heb ik toch...dank je wel Niki !
In het "Wells Fargo Theatre" is het te doen vanavond en de "Blue Bear" mag alleen maar via het venster meekijken terwijl wij ons naar onze zitjes begeven en geduldig afwachten...
En dan zijn ze er eindelijk...deze 4 knappe gasten gaan ons een onvergetelijke avond bezorgen
Voor één van deze mannen is het vandaag een "thuismatchke". Ik stel ze even voor. Uiterst links op de foto is tenor David Miller (zijn mama zat in de zaal !), daarnaast zit de Fransman Sébastien Izambard. Met de microfoon in de hand vervolgd Urs Bühler (Zwitserland) het rijtje en afsluiten doen we met de Spanjaard Carlos Marín. Op deze foto zingen zij net het overbekende "Hallelujah". Je kan meegenieten via deze link van Youtube : http://www.youtube.com/watch?v=VzB8xC_CwH8 (opname in het Colosseum van Rome).
Om nog een beetje in de sfeer te blijven van Il Divo, plak ik er ook nog deze 2 mooie foto's aan...
...en dan is helaas ons muzikaal avondje voorbij. Van de concerthal terug naar het hotel is niet zo ver, maar voor iemand met pijnlijke voetjes (o.w.v. het rondlopen op te hoge hakken) té ver en dus besluiten we om die weg te overbruggen door het nemen van een "Pedocab" of fietstaxi...ook weer een apparte belevenis.
Die zelfde nacht heb ik het hele concert nog eens opnieuw beleefd wan ik was behoorlijk onder de indruk van de geleverde prestaties. Zondagmorgen - na een overheerlijk ontbijt - gaan we nog een wandelingetje maken in de stad voor we weer naar de luchthaven moeten en terug naar huis vertrekken. Dit keer nemen we een geheel andere weg en daar komen we uit op het "Hardrock Café"
We kúnnen gewoon niet anders dan hier binnen te stappen...mijn ventje wil gewoon niet anders en zeg nu zelf...na een avondje als dat van gisteren kan ik hem zijn pleziertje toch niet ontzeggen hé...
We nemen een taxi naar de luchthaven en als die bij een verkeerslicht moet stilstaan zien we vlak naast ons deze affiche. Chauvinisten als we zijn, kunnen we het niet over ons hart brengen om jullie deze foto te ontzeggen. Wat zijn we fier dat ze België hier ook kennen (al is het dan misschien alleen maar van het bier) !
En met dit alles gezegd, geschreven en getoond zijnde, brei ik een eind aan mijn verhaal. Het was een onvergetelijke gebeurtenis...eentje om "U" tegen te zeggen en ik heb me geweldig geamuseerd !
Lieve schat, mijn maatje, mijn beste vriendje...dank je wel voor die 9 fantastische jaren samen met jou en voor al die mooie herinneringen ! Hopelijk kunnen we veel dergelijke "huwelijks-verjaardag-uitstapjes" maken. Dank je wel voor deze verrassing en het bijhorende, spectaculaire weekend ! Love ya ! Ingrid
Het zou een onbegonnen werk zijn om voor iedere verjaardag van zowel mijn als Dominique's familie voor iedereen een apart verhaal te maken op mijn blog. Daarom heb ik vanaf het begin voor mezelf uitgemaakt dat ik het zou beperken op de verjaardagen van de mama's, pa, mijn kinderen (en hun partners) en kleindochter Lien. Behalve dan natuurlijk de "speciale" verjaardagen zoals die van Luc die vorig jaar "50" werd. En nu ik het over "speciale" verjaardag heb, wil ik een 4-tal mensen van mijn eigen familie even "in de bloemetjes" zetten. Maar omdat ik hun kaartjes niet op voorhand wilde laten zien - anders was de verrassing er toen al af - maak ik er hier nu één groot verhaal van voor hen allemaal tesamen.
Als eerste aan de beurt (maart) was schoonzusje Lea...gelukkige verjaardag !
Amper een maandje later (april) was het de beurt aan mijn broer Freddy die - net als zijn vrouwtje Lea - de respectievelijke kaap van de "50" overschreden heeft. Fredje...ook voor jou...van harte proficiat hé !
Tegen het eind van juni was het schoonbroer Erwin die "50" werd...lang leve Erwin !
En in augustus was de beurt aan schoonbroer Jo die zijn "70"ste verjaardag vierde. Hij wilde persé deze dag alleen in vrouwelijk gezelschap (maar helaas wel zonder Biebieke !) doorbrengen en daar heeft mij zus Annita dan ook voor gezorgd. Maar toen het zover was, was Jo toch wel een beetje teleurgesteld dat zijn vrienden hem blijkbaar "vergeten" hadden...tot op het feestje natuurlijk, want toen waren ze er wél allemaal. ook voor jou Jo...gefeliciteerd met je "70"ste verjaardag !
Volgens mij zouden alle - en zéker de speciale - verjaardagen moeten gevierd worden. Mijn eigenste "50"ste verjaardag was een dag én een feestje om nooit meer te vergeten !! Maar ik begrijp dat sommigen daar misschien anders over denken. Trouwens...we hadden toch nooit op ál deze verjaardagfeestjes van de partij kunnen geweest zijn...de data liggen gewoon veel te ver uit mekaar. Zolang deze jarigen zich maar goed in de oren knopen dat we - als we volgend jaar in België zijn - er toch nog wel ééntje (of meerdere) zullen gaan drinken op hun gezondheid...zo gemakkelijk komen ze wel niet van ons af !!! Met z'n 4-tjes zijn ze samen goed voor maar liefst 220 jaar (!!) en daarom...van harte PROFICIAT...allemaal !
Het zat er al een tijdje aan te komen en het is ook meteen één van de redenen waarom hij er niet bij was, maar onze schoonzoon Rob is - samen met een partner - een nieuwe zaak begonnen. Zij hebben een zaak opgestart dat alles te maken heeft met onderhoud en depannage van trucks en kamions. Uiteraard willen wij hen héél veel succes wensen met de nieuwe zaak, maar ik had gedacht dat we een officiële uitnodiging zouden krijgen voor de "grote opening". Niet dat we daar dan zouden naar toe kunnen gaan, maar dan wísten we tenminste wanneer precies die zaak zou starten...helaas is dat niet het geval. Er komt geen officiële opening maar we wensen hen uiteraard toch alle succes van de wereld toe ! Hopelijk loopt het allemaal als van een leien dakje en wie weet kunnen we dan volgend jaar naar een "open-deur-dag".
Rob (en partner) je bent goed bezig en we hopen dat alles loopt zoals jullie het wensen, maar denk er ook regelmatig aan dat je thuis nog vrouw en kind hebt waar je ook tijd voor moet vrijmaken hé. Je moet werk hebben om te kunnen leven, maar je hoeft niet persé te leven om te werken...en da's een groot verschil !
Maar we hebben voor Rob nog een 2de verrassing in petto ! Hij is namelijk jarig vandaag ! Rob heeft zijn vrouwtje Joni en dochter Lien nu al 14 dagen moeten missen omdat ze in Utah waren, maar vandaag zijn ze bij hem en is het feest ! Lieve Rob, wij wensen je van harte een fijne verjaardag en hopen dat het vandaag een dag wordt die je niet snel zal vergeten. Maak er iets geweldig van ! In gedachten zijn we er uiteraard bij en vieren we met jullie allemaal mee. Alleen jammer dat je dat stukje taart niet effe kan langsbrengen...
Dit zijn van die momenten dat ik in een vingerknip zó in België zou willen zijn...die gezellige momenten waarop we met z'n allen, de kinderen, ons kleinkind, de rest van de familie en vrienden samen zitten voor een stuk taart n een tasje koffie...helaas kan dat niet. Nog een paar jaar geduld en dan zijn we er weer bij !
Die 2 weken zijn voorbij GEVLOGEN ! Vandaag gaan Joni en Lien alweer terug naar huis en dat stemt mij héél erg triest. Ik wil helemaal geen afscheid nemen, maar het kan helaas niet anders...het zal wel móeten. Toch heb ik ook hierover nog één en ander te vertellen...het is hier de afgelopen paar maanden zoooo erg droog geweest waardoor er een groot aantal uit-het-niets-ontstane-bosbranden geweest zijn en toen wij terug kwamen van ons etentje was het ook hier tegen de bergwand prijs... Gelukkig was het nog wel een eindje van ons verwijderd, maar ruiken én zien deden we die brand in ieder geval. Joni & Lien kunnen écht wel zeggen dat ze hier één en ander meegemaakt hebben...Yellowstone, Antelope Island, Las Vegas, een bosbrand...
Ik heb op die 2 weken héél veel foto's gemaakt. Ik moet het er immers nu voor een gans jaar mee doen hé ! Maar ik realiseer me dat we nauwelijks foto's met z'n 4-tjes hebben. Daarom nog vlug op de valreep deze...
...en dan vertrekken we naar de luchthaven. Maar ook nu doen we een tussenstop op precies dezelfde plaats als waar we 2 weken geleden begonnen zijn...bij "Krispie Cream" voor een laatste donut voor Lien & Joni. Dit keer werkt de band waar de donuts vanaf rollen wél en kan Lien zien hoe de donuts en een soort "oliebollen" met pudding ertussen gemaakt worden. Verser dan vers kunnen we ze écht niet krijgen hoor !
Op de luchthaven aangekomen zinkt de moed mij in mijn schoenen. Lien daarentegen kijkt er naar uit om haar papa terug te zien. Zij is helemaal klaar voor de lange reis en heeft haar "paardje Rainier" - een kussentje dat ook meteen een dekentje is (kadootje van Oma Nana en Opa Niki) - bij de hand, terwijl mama Joni bij de hostess incheckt en Niki de laatste foto's maakt.
Een foto van deze 3 generaties - Mama Joni, Lien en Oma Nana - mag zéker niet ontbreken in mijn archieven en dus maakt Opa Niki - bij de Starbucks op de luchthaven van Salt Lake City - nog snel een foto.
En dan komt het échte moment van afscheid...ze moeten de douane gaan passeren en verder dan dit punt kunnen we helaas niet meer meegaan want sinds de aanslag van 11/9 is dat onmogelijk geworden. Een toevallige aanwezige heeft waarschijnlijk al wel aan mijn gezicht gezien dat ik het moeilijk heb en vraagt of hij misschien een foto van ons 4-tjes zal nemen. Dat aanbod nemen we graag aan !
Nog een laatste knuffeltje voor Lien...maar ik heb het moeilijk om mijn tranen in bedwang te houden...
Daar gaan ze...door de controle op weg naar België maar buiten ons bereik ! Joni wuift nog een keer, Lien gooit nog snel een kushandje en wij blijven verweesd achter...nu zijn ze ECHT WEG !!!
Joni en Lien...wij gaan jullie verschrikkelijk hard missen ! We hebben er zo erg van genoten jullie beiden die 2 weekjes hier bij ons te hebben. We hebben vele fijne momenten gehad, veel gezien, veel gedaan en héél veel foto's gemaakt waar we met plezier terug naar zullen gaan kijken. We hopen dat het jullie nét zo erg aangestaan heeft en dat jullie met een heel goed gevoel en met gigantisch veel mooie herinneringen terug zullen denken aan deze vakantie ! Wie weet...misschien lukt het nog wel eens om terug te komen mét Rob. Lieve schatten van Oma Nana en Opa Niki...wij wensen jullie een rustige, veilige reis terug naar huis. We zien mekaar morgen op skype zodat wij weten dat jullie veilig thuis zijn en houden héél erg veel van jullie alle 2 !
Liefs, dikke kussen en vele dikke knuffels, Oma Nana & Opa Niki
Dit 2de verhaal over ons Vegas-tripje beginnen we met een bezoek aan de Coca-Cola en M&M's winkel. Die 2 winkels bevinden zich in het zelfde gebouw en da's mooi meegenomen want zo vangen we 2 vliegen in 1 klap.
Bij Coca-Cola lopen we een wel heel bekend individu tegen 't lijf. Niet alleen komt de Cola-Beer zijn domein inspecteren en controleren, maar daarbovenop heeft hij ook nog effe tijd voor een foto...met Lien !
Als we genoeg gezien hebben, begeven we ons naar de andere kant van dit gebouw. Daar is de M&M-store !
Hier zullen we een beetje meer tijd nodig hebben want - nog meer dan in de Cola-winkel - zijn we hier op hét domein van zowel Lien als van Joni. Alle figuurtjes van M&M lopen hier rond en zijn in alle maten en gewichten te zien, te voelen, te horen, te betasten, te koop. Voor Lien kon er geen duidelijkere foto zijn dan deze...met een M&Mmetje bij de bekende plaat van Las Vegas...wie kan nu nog ontkennen dat ze er geweest is ?
De winkel is 4 verdiepingen hoog waar - zoals ik al zei - ALLES, maar dan ook letterlijk ALLES te koop is waar M&M zijn naam aan verleend. Van boekentassen naar spelletjes en van T-shirts over kleurtjes en spaarpotten naar pyama's en radio's. Maar onze volgende generaties hebben het vooral gemunt op de snoepjes...een hele muur vol M&M-etjes in alle kleuren en met alle mogelijke (en onmogelijke !) smaakjes. Je mag zelf een zakje (of meerdere) vullen met gelijk welke snoepjes en bij de kassa worden ze gewogen en betaald. Neem maar gerust van mij aan dat zo'n zakje snel vol is, maar dat je raar opkijkt als je gaat betalen...
Tegenover deze 2 winkels bevindt zich een achtbaan (rollercoaster) die op het dak van een paar hotels staat. In vergelijking met de attracties bovenop de Stratosphere héél gewoon, maar toch wel een foto waard.
Om mensen de gelegenheid te geven rustig naar de andere kant van de straat te wandelen hebben ze in Las Vegas een aantal voetgangers- en fietsers-bruggen over die drukke weg gebouwd. Midden op z'n brug kan je het drukke verkeer gadeslaan en zie je eigenlijk ook pas goed hoe breed (10 rijvakken !) die baan daar beneden wel is. Het zou inderdaad een hele onderneming zijn om die over te steken. Op de 1ste foto zie je de toren van de "Venetian" en daar gaan we zo meteen een kijkje nemen. Aan de andere kant op diezelfde brug kijken we naar ons hotel (links) en naar de Stratosphere die niet zover van ons vandaan ligt.
Venetië (in het echte Italië) is bekend omwille van zijn "carnaval" en zijn maskers en dus is de toegang tot dit hotel ook helemaal in die stijl gemaakt...en eens ín het hotel hoor je de gondoliers op hun gondels de ene serenade na de andere brengen. We blijven even kijken en luisteren naar dit schouwspel, maar het is toch echt wel onvoorstelbaar dat we hier binnen IN een hotel rondlopen...
Na het avondeten gaan we naar het oude stadsgedeelte...het échte Las Vegas...en dat is op Fremont Street. Ook hier heb ik een website van : http://en.wikipedia.org/wiki/Fremont_Street_Experience Daar vinden jullie meer uitleg over deze plek maar het meest bijzondere aan deze straat is dat deze overkoepeld is en dat op die koepel een lichtshow afgespeeld wordt. De koepel bevindt zich op een hoogte van 90ft (= 27m) en is maar liefst 1500ft (en dat is omgerekend +/- 460m) lang.
In die straat is altijd één of ander gratis concertje aan de gang. Neen, de artiesten vragen geen ingangsgeld, maar bijna iedereen "doneert" wel wat. Natuurlijk wordt er op die muziek ook gedanst. Lien en ik wagen het er ook eens op om een dansje te "placeren" en er is niemand die daar raar van op kijkt. Achter ons zie je saxofonist Carl Ferris aan 't werk en die kan je vinden via you-tube...luisteren maar...
Niki en ik zijn al één en ander gewend als het gaat over hoe mensen erbij gekleed lopen, maar dit duo steelt de show helemaal ! Je ziet ook andere mensen met een toch wel zeer bedenkelijke blik. Ze kijken zo van : "Zie ik nog wel goed ? Is dat nu een man of een vrouw ?" en "Wat voor een raar duo is me dat wel ?". Maar dit 2-tal stoort zich daar niet aan...ze doen gewoon hun ding...zonder blikken of blozen !
Op Fremont Street bevindt zich hotel "The Golden Nugget" en dat hotel heeft zijn naam te danken aan de geweldige goudklomp die op nauwelijks 30 cm onder de grond gevonden werd. Ik heb het daar in mijn blog van onze 1ste uitstap van dit jaar al over gehad, maar ik zet hier toch nog effe opnieuw die goudklomp bij.
En dan wil Joni ook hier wel eens een gokje wagen, want zij heeft een éénarmige bandiet gevonden die haar hopelijk geluk zal brengen. Nu moet je weten dat je in die casino's geen foto's mag maken om wille van de privacy van de andere "collega-gokkers" en dus hebben wij ons moeten haasten...maar we hebben hem !
Ook het zwembad van dit hotel is er eentje om mee uit te pakken...zalig temperatuurtje, ligzeteltjes IN het zwembad en in het midden van het zwembad een aquarium om "U" tegen te zeggen...met o.a. haaien
Onze "Fremont Street Experience" komt tot een eind en we gaan vliegensvlug terug naar ons hotel. Daar gaat zometeen een "piraten-show" beginnen. Het verhaal gaat over 2 piratenschepen - op het ene schip alleen maar vrouwelijke en op het andere schip enkel mannelijke piraten - die mekaar gaan aanvallen. Uiteraard komt ook "de Liefde" eraan te pas en met onvervalste Hollywood stijl wordt de strijd beslecht met "1000 bommen en granaten". De vrouwen winnen het duel en de mannen blazen de aftocht...
Als de show gedaan is en iedereen de weg naar zijn/haar hotel terug gevonden heeft, is Lien haar kaarske uit en wil ze gaan slapen...met babysitt Niki. En Joni en ik ? Wij gaan onze verloren centjes proberen terug te winnen...maar da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want voor de 2de avond op rij verliezen we...
De volgende morgen is het "inpakken en wegwezen". We gaan terug naar Layton, Utah. Bij de uitgang van hotel Treasure Island maken we nog gauw één laatste foto en dan begeven we ons op weg naar huis.
De zeer geslaagde reis van Joni & Lien naar Utah wordt afgesloten in de "Prairie-Schooner" een restaurant in Ogden waar je i.p.v. gewoon aan tafel te zitten, plaats neemt in een huifkar. Het geheel geeft je de indruk dat je ergens midden op de prairie zit zoals eens lang geleden de cowboys ook moeten gedaan hebben.
Morgen is het mooie liedje uit en vertrekken Joni &n Lien gaan terug naar België...JAMMER !!! Maar dáár wil ik nu nog niet teveel aan zitten denken. Ik word helemaal weemoedig bij de gedachte alleen al. Laat ons nog maar eerst effe genieten van dit etentje en nagenieten van de mooie 14 dagen die we gehad hebben.
Oké...daar gaan we dan. Joni wil persé Las Vegas zien, beleven én een gokje wagen. Als mama wil je uiteraard heel graag dat alle dromen van je kind ook uit zullen komen en dáár gaan we nú eens iets aan doen sé ! De lange trip van 447mls (+/- 719km) moeten we er dan maar bijnemen.
Altijd en overal wordt beweerd dat Las Vegas opgericht werd door de mafia om geld "wit te wassen". Maar dat verhaal klopt niet helemaal. Het waren de Spaanse handelsreizigers (Las Vegas is het Spaans voor weiden) die de stad in 1700 zo noemden. Deze plaats in de woestijn was de ideale plek om effe te rusten vooralleer de verdere reis terug aan te vatten. In 1800 werd er - vanwege de mijnindustrie na het ontdekken van mineralen - een spoorweg aangelegd die Zuid Californië verbond met Salt Lake City en deze was klaar in 1880. Op 5 mei 1905 werd de stad Las Vegas gesticht en in 1911 werd het gokken legaal. Alle casino's/hotels van de stad hebben uiteraard hun eigen website (en die kan je allemaal één voor één eens googlen als je daar zin in hebt), maar de geschiedenis over het ontstaan van deze wereldbekend gokstad kan je nalezen op deze website : http://www.lasvegastravelguide.nl/meer/geschiedenis/index.php
Eén van de laatste stadjes waar we bijtanken in Utah is Saint- George. Daarna duiken we de Virgin River canyon in en dan is het één rechte weg tot we Las Vegas bereiken. Maar de canyon op zich is al spectaculair !
Na 7u in de auto doorgebracht te hebben bereiken we dé gokstad bij uitstek. Op de 1ste foto zie je in de verte de "Stratosphere" opduiken. We geven Joni en Lien de uitleg dat er boven op die toren - die eigenlijk een gedeelte van het hotel is - een aantal attracties zijn, maar zij kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. "Dáár bovenop attracties ? Dat kan toch niet....da's toch veel te gevaarlijk !" En dus zoem ik effe in op dat gebouw...kijk maar naar de 2de foto. Er staat een soort grote grijper waar mensen in kunnen zitten. Die grijper wordt dan over de rand van de toren gebracht en mensen kijken uit over, óf in de diepte naar Las Vegas. Een ander ding daarboven is een soort treintje waarin mensen zitten en dat over de rand "geschoten wordt. Eens dat het treintje zijn eindpunt bereikt heeft, laten ze dat ding met het voorste deel een paar meter in de diepte vallen. Wij hebben die attracties nog niet gedaan, maar het moet VERSCHRIKKELIJK ENG zijn...dáár krijgen ze mij voor geen geld ter wereld in ! Nee hoor...mij niet gezien !!!
We logeren in "Treasure Island" en dat hotel bevind zich in het midden op de alombekende "Strip". Onze kamer is er eentje dat gezien mag worden en we waar we kunnen genieten van een gigantisch uitzicht.
Nadat we die kamer volledig ingepalmd hebben, wordt het de hoogste tijd om een stapje in de wereld te gaan zetten. Meteen is het al raak...Niki wil héél graag op de foto met deze schoonheid en wij - Joni en ik - willen hem dát pleziertje niet ontzeggen. Hij zal immers later op de avond de taak van "babysitter" op zich moeten nemen want moeder en dochter willen gaan gokken en daar kan/mag Lien NIET mee naar toe (niet dat ze niet mag van ons, maar kinderen mogen in de casino's niet eens stilstaan om rond te kijken !).
Ons 1ste doel vanavond is aperitieven en een hapje eten. Groot is onze verbazing als we zien in wát voor "glazen" sommige cocktails zullen geserveerd worden...Laten wij toch maar iets "gewoontjes" kiezen want dat groene spul dat in die "pot" zit, ziet er niet zo lekker uit !
Na het etentje gaan we over de Strip wandelen. We willen ons een beetje gaan vergapen aan al dat moois en als het effe kan de fonteinshow meepikken aan het Bellagio-hotel. Joni heeft wel al meerdere hotels van Vegas op film gezien, maar "in 't écht" is het toch wel iets anders. Dit is het "Mirage" hotel.
Bij "Paris Paris" gaan mama en dochter op de foto. Joni probeert zoveel mogelijk bewijzen te verzamelen dat ze écht wel hier geweest is...het lijkt haar ook allemaal zo onwerkelijk ! Ze heeft er zolang van gedroomd en nu staat ze hier plots ! En ze wil aan Rob kunnen laten zien wat hij - jammer genoeg - gemist heeft !
Nog één van de tot de oudste behorende hotels in Vegas is deze "Harrah's".
En dan kan het échte spektakel beginnen...we zijn bij het "Bellagio" en iedereen van jullie zal daar zeker al wel eens over gehoord hebben of de fontein-show gezien hebben. Misschien niet "life" maar zeker TV. Wie naar Las Vegas komt MOET dit mega-spektakel-van-op-muziek-dansende-fonteinen wel gezien hebben. Het kent (volgens mijn bescheiden mening !) zijn gelijke niet. De hele show duurd ongeveer een kwartiertje en wordt om het half uur herhaald en ik verzeker je dat het pokkendruk is als die show gaat beginnen.
Na de show gaan we naar "Ceasars Palace" en ook daar laten de fonteinen zich van hun beste kant zien...
Bij het binnenkomen in Ceasars Palace hoor je natuurlijk op de foto te gaan met "Ceasar" en Joni en Lien vinden het wel grappig om hiervoor in dezelfde houding als het standbeeld te gaan staan.
Nu we hier toch zijn hadden we eventueel Celine Dion wel eens aan 't werk willen zien. Helaas zijn de ticketten zo duur (+/- $200 = 155) dat we in plaats daarvan dan maar een beetje gaan rondkuieren in de winkelwandelstraten van het hotel. Op één van de pleintjes staat een aquarium dat tropische vissen bevat. Lien is helemaal in de ban van deze rog, dat doet alsof het haar herkent. Dat beestje komt de hele tijd tot vlak tegen het venster om Lien de kans te geven het bijna aan te raken...
We maken nog vlug een laatste foto in Ceasars Palace want Lien is enorm moe aan 't worden en we hebben nog een stukje te wandelen voor we ons hotel bereiken en zij eindelijk kan gaan slapen.
Zoals eerder in dit verhaal al vernoemd, mag Dominique deze avond fungeren als "babysit van dienst" terwijl Joni en ik gaan gokken. Een beetje "kwaliteit-tijd" doorbrengen met mijn dochter moet kunnen hé ! Jammer genoeg heben we niks gewonnen...alleen maar geld verloren, maar morgen komen we terug. Hopelijk hebben we dan meer geluk, want we willen tenminste ons "verkwiste fortuin" terug winnen hé !
Tijdens een bezoekje aan Utah mag een uitstap naar Antelope Island zéker niet ontbreken. Dit natuurpark is gewoon té mooi om het links te laten liggen en dus nemen we vandaag Joni en Lien daar naar toe. Het is een prachtige dag en dat wordt meteen bij het zien van onderstaande foto. Er staat geen wind waardoor het water van het meer als een spiegel lijkt...en zo krijg je natuurlijk prachtige foto's hé. Natuurlijk heb ik voor de nieuwsgierigen onder jullie ook een website : http://en.wikipedia.org/wiki/Antelope_Island
Dat er op dit eiland bizons lopen heb ik al meerdere keren verteld én laten zien. Lien steekt het niet onder stoelen of banken dat ze die beesten super bijzonder vind en om haar een herinnering te bezorgen die ze nooit meer zal vergeten, maken we een foto van haar met de bizons als decor !
Vermits Lien een Junior Ranger is, heeft ze meteen een aantal dieren gespot, die we in Yellowstone weinig of helemaal niet gezien hebben. De eerste is een pronghorn antilope. Dat andere beestje is een chukar (dat eigelijk een soort patrijs is). Meer info over de pronghorn antilope vindt je via deze link van Wikipedia : http://en.wikipedia.org/wiki/Pronghorn en voor de chukar : //en.wikipedia.org/wiki/Chukar_Partridge
Om jullie te tonen dat we absoluut niet ver van dit eiland wonen, zetten we daar nu maar eens een bewijs van hier op dit blog. Helemaal achteraan - tegen de bergwand - zie je Layton en Salt Lake City.
Dit eiland was ooit privé eigendom van één enkele familie. Zij droegen hun privacy erg hoog in het vaandel en tollereerden niet dat anderen zich hier zouden komen vestigen. Vandaar dat er nu op het hele eiland slechts één enkele ranch staat die opengesteld is voor het publiek (een soort "Bokrijk" in België). Je kan daar o.a. leren hoe je een lasso moet werpen en dat wilde Lien ook wel eens uitproberen...
Welke dieren zitten er nog meer op dit eiland...wel...je hebt de bizons, de pronghorns en de chukars maar ook hazen en konijnen, mule deer (herten), porcupines (een soort stekelvarken) én coyotes. Wij hebben er eentje op foto kunnen vastleggen alhoewel ze zich niet zo heel dikwijls laten zien !
Het begint zo stilaan donker te worden en de maan komt de plaats van de zon innemen. Dat gegeven maakt onderstaande foto héél bijzonder. De zon schijnt nog steeds op Joni en Lien, terwijl je op de foto de maan al aan de hemel ziet. En die eenzame bizon op de achtergrond maakt het plaatje helemaal AF !
De dag afsluiten op dit prachtige eiland doe je met een zonsondergang natuurlijk...De 2 laatste foto's hoeven écht niet meer tekst en uitleg...die spreken voor zich.
En na deze mooie zonsondergang wordt het tijd om naar huis te gaan. We hebben nog één en ander voor te bereiden want morgen - na 't onbijt - vertrekken we naar Las Vegas en dát is iets waar vooral Joni héél erg naar uitkijkt. Het wordt meteen hun laatste avontuur want zondag vertrekken ze terug naar België. Gelukkig is het nog niet zover...we gaan ons eerst nog een beetje amuseren in Vegas !
Dit blogje gaat over "Stampin' Up" want zo worden onze "kaarten-maak-avonden" hier in de USA genoemd. Je kan het een beetje vergelijken met een Tupperware demonstratie waar je allerhande dingen kan kopen. In tegenstelling met Tupperware, maken wij kaarten die we kunnen sturen bij verjaardagen, met Kerstmis, dank- en rouwkaartjes, zomaar-kaartjes enz. en Julie is degene die ons dat allemaal aanleert.
Omdat Joni en Lien er zijn gaat dit keer die "kaarten-maak-avond" bij ons thuis door. Het is een gezellige bende als we zo bij mekaar zitten hoor. De dames gaan met z'n allen "hun" kaart maken in de eetkamer...
...terwijl de kids een eigen plekje hebben in de keuken. Want ze voelen zich immers groot genoeg om niet steeds op hun vingers gekeken te worden én gecorrigeerd te worden door hun mama's. Ik ben bij hen gaan zitten om hen een beetje te begeleiden (én voor de foto's natuurlijk !), maar veel tijd om zelf mijn kaart te maken heb ik niet. Die kleine dametjes houden me goed bezig en giechelen wat af die avond !
Als ze niet meer weten hoe het verder moet, is er toch steeds "mama" die effe helpt. En als het kaartje dan helemaal "af" is, komen ze - met de nodige fierheid - hun werkjes laten bewonderen. Lien heeft een kaartje voor haar papa gemaakt en ik denk dat hij bijzonder fier zal zijn op zijn dochter !
De kaartjes zijn klaar en de kids vinden het welletjes geweest. Dus begeven ze zich naar de zithoek waar papier, kleurtjes en ander speelgoed klaarstaat voor hen. Het groepje meisjes is een mengelmoesje van nationaliteiten. Het zijn vlnr. een Amerikaanse (Ashlyn, dochter van Julie die voor een keertje ook mee mocht komen), Béa (dochter van de Portugese Filipa), Noa (dochter van de Nederlandse Katinka) en Lien, mijn kleindochter en dochter van Joni. Het gekke is dat de 2 linkse meisjes Engels praten en de 2 rechtse meisjes Nederlands...maar toch begrijpen die 4 mekaar.
Tegen 10pm zijn we klaar met ons project en kunnen we - net als bij Tupperware - de nodige stempels, kleuren inkt en eventuele attributen om de kaart te maken bestellen (als we dat willen uiteraard, maar niemand is daartoe verplicht). En zo zijn Joni & Lien zijn alweer een ervaring én herinnering rijker !
Voor ons laatste dagje van deze rondrit zijn we in het stadje Jackson dat in 2010 zo'n 9577 inwoners telde en dus qua populatie ongeveer te vergelijken is met Hoeselt. het stadje is gelegen in de Jackson Hole Valley en op onderstaande foto (gevonden op Wikipedia) zie je duidelijk dat het inderdaad in een vallei ligt
In het centrum van dit stadje is een klein park en wil je het park betreden, dan moet je sowieso op de 4 hoeken onder een boog doorlopen die gemaakt is van elk gewei...heel speciaal om te zien. En net omdat het zo speciaal is, hebben wij de ene of de andere voorbijganger gevraagd een foto te maken van ons 4-tjes.
Nog zo'n specialletje is deze wigwam in het midden van de stad vlak voor de deur van de ene of de andere eettent. Natuurlijk is het een publiekstrekker, maar het valt in ieder geval wél op als je dat ding ziet staan tussen hele rijen huizen, restaurants en cafeetjes. Zouden hier nog échte Indianen in wonen ?
Als we nog wat meer tijd hadden, zouden we gerust nog een beetje langer kunnen blijven, maar we hebben een rit van 244 mls (+/- 393km) en volgens ons "Tommeke" zo'n 4u en 45 min. voor de boeg. We houden het bij enkele foto's nemen en zetten ons op weg. Lien heeft het "Nookbook" (elektronisch boek) van Oma Nana ontdekt waar een aantal spelletjes opstaan, dus zij kan zich wel zoet houden voor een tijdje.
In het dorpje Afton - een onoogelijk klein dorpje met 1911 inwoners in 2010 - zien we een hele grote boog die helemaal opgebouwd is uit elk-gewei. Bij nader onderzoek blijkt dat dit de grootste "Elk horn arch" ter wereld is (volgens Wikipedia). In de boog zijn 3011 elk-geweien verwerkt en hij weegt een slordige 15 ton, heeft een spanwijdte van 23 meter en overbrugt de 4 rijvakken van de US Hwy 89 die door het dorp loopt.
Als je zo rondtrekt kom je onderweg heel wat gekke namen van dorpjes en/of steden tegen. Zo is er in New Jersey het stadje "Hoboken" en in Idaho is er een dorpje dat "Inkom" noemt. Intussen zijn we de grens van Wyoming naar Idaho gepasseerd en hier - op onze weg naar huis - rijden we door een dorpje dat "Paris" heet en dat nauwelijks een speldenkop groot is.
Bij iedere staat die je in- of uitrijdt staan er grote panelen met "Welcome to..." maar het is voor ons de eerste keer dat we ook eens een "grenssteen" te zien krijgen. Je ziet op de foto dat ik met één been in Idaho sta en met het andere al in Utah.
Iedereen van dit gezelschap (maar vooral Lien dan !) begint de lange tocht moe te worden en regelmatig krijgen we te horen "Zijn we er nog niet ? Hoelang nog ?". Tja...dat is één van de nadelen hé...de afstanden zijn enorm groot, Utah is gigantisch groot en dus moet je tijd hebben (en maken !). We komen voorbij "Bear Lake" dat het 2de grootste natuurlijke zoetwater meer is van Utah. Dit meer werd in 1819 ontdekt door Donald McKenzie die het "Black Bear Lake" noemde, dat later in Bear Lake veranderde. Het meer is naar schatting ongeveer 250.000 jaar oud en de specifieke eigenschappen van het water hebben geleid tot de evolutie van unieke soorten leven in dit meer. Om wille van zijn unieke turkoois-blauwe kleur wordt Bear Lake ook wel de "Caribbean of the Rockies" genoemd en is het zeer populair bij talloze watersport beoefenaars. Een zekere Joseph C. Rich beweerde ooit dat er in dit meer het "Bear Lake Monster" leefde. En alhoewel hij jaren later toegaf het hele verhaal verzonnen te hebben, blijven mensen er nog steeds in geloven. Sommigen beweren zelfs het monster gezien te hebben ! Ze hebben dus ook hier hun Monster van Lochness... De website die hier bijhoort is deze : http://en.wikipedia.org/wiki/Bear_Lake_(Idaho%E2%80%93Utah).
En dan zijn we eindelijk veilig en wel terug thuis in Layton. Nadat we de auto leeg gemaakt hebben, de valiezen leeg zijn en alles weer zijn eigen plekje heeft is het tijd voor het avondeten. Lien mag kiezen en die keuze is rap gemaakt. We halen een lekkere pizza die we zelf afbakken en installeren ons onder de gazebo. Zo kunnen we al babbelend nog een beetje nagenieten van onze trip én van onze kolibries !
Als we goed uitgeslapen zijn en ons ontbijtje achter de kiezen hebben zetten we onze uitstap verder. Vandaag doen we het zuidelijke deel van het park aan en vanavond slapen we in Jackson (WY). Dat wil zeggen dat we onze terugreis aanvatten want dit stadje ligt voorbij het Grand Teton National Park op weg naar huis.
Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Zoals ik in het vorige verhaal schreef, heeft Lien enorm goed haar best gedaan om zoveel mogelijke opdrachten op haar papier te voltooien. Gisterenavond had ze al 11 van de 17 dieren die ze moest proberen te zoeken in het park ook wel écht gezien én ze heeft ook enkele opdrachtjes vervult. Ze glunderd als ze héél fier haar papier overhandigd aan de Ranger. En dan komt het meest spannende moment van de dag...Lien mag de "eed" afleggen - en dat gebeurd in het Engels ! - en dan krijgt ze haar badge opgespeld door de Ranger van dienst...zie maar eens hoe fier ze is...(en wij natuurlijk ook) ! Vanaf nu heeft ze ook een titel want ze is nu officieel "Junior Ranger of Yellowstone National Park" !!
We rijden het park binnen - Lien nog steeds gewapend met haar papier want ze wil nog meer dieren zoeken - en meteen is het al raak. Hét symbool van Amerika is de "Bald Eagle" (Amerikaanse zeearend) en je moet écht wel veel geluk hebben om hem te zien, maar wij zijn "geluksvogels". Hij zit gewoon in en boom te wachten tot wij foto's maken. Meer tekst en uitleg over dit beestje : http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle
Als we voor de zoveelste keer voorbij een rivier rijden, wil Niki wel eens gaan kijken of er misschien vissen te bespeuren zijn en of hij misschien effe een hengeltje zou kunnen uitgooien. Helaas...noppes...niks...niente van vissen te bespeuren. Joni komt op dat moment op het lumineuze idee om effe te gaan "pootje baden". Het water voelt heerlijk aan en binnen de kortste keren staan we met z'n 3-tjes tot aan onze knieën erin. Héél eventjes maar draai ik mijn rug en Lien en Joni besluiten over te gaan tot een watergevecht. Met z'n 2-tjes nemen ze het op tegen Oma Nana en kliederen ze me kletsnat ! Dat kan ik niet zomaar ongestraft laten gebeuren en zonder me te bedenken geef ik hen een koekje van eigen deeg...
Als we weer verder rijden zien we een eind verderop 3 elks die staan te drinken in diezelfde de rivier. Nog maar goed dat ze ons niet gehoord hebben, anders zouden ze het zeker op een loopje gezet hebben ! Maar kijk eens naar onderstaande foto...in het hoge gras steken enkele Canadese ganzen hun kopje op.
En dan komen we bij een plek die zeker de moeite waard is om te stoppen. Op deze uitgestrekte vlakte bevinden zich een aantal warmwaterbronnen. Bij het begin van deze wandeling maken we op de brug een foto van Joni en Lien. Op de achtergrond zie je de dampen van de kokende bronnen al.
Vermits deze bronnen ontstaan onder het aardoppervlak en vermits we hier eigenlijk op een vulkaan aan 't wandelen zijn, kan je je voorstellen dat het hier stinkt naar zwavel (precies rotte eieren !), maar de bronnen zelf zijn zoooo mooi en glashelder
Via houten paadjes wordt je voorbij grote bronnen geleidt en één van die bronnen is de "Grand Prismatic". Deze prismatic meet 75 bij 90 meter, heeft een diepte van 49 meter en het water heeft een constante temperatuur van 85°C. De diep blauwe kleur heeft de prismatic te danken aan zijn extreme zuiverheid. De oranje-achtige kleur aan de rand van de bron komt door de bacteriën die daar leven. De mooiste foto's moet je vanuit de hoogte nemen. Maar vermits we niet zo heel veel tijd hebben, houden wij het op een wandeling tot aan de rand van die prismatic. Ik heb wel een website voor jullie, maar veel meer uitleg heb ik daar ook niet op gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring
De volgende niet-te-vergeten bezienswaardigheid is de "Old Faithful". Deze geiser spuit met de regelmaat van de klok iedere 90 minuten (met een mogelijke kleine afwijking van 15') om en bij de 32.000 liter kokend water 56 meter de hoogte in. Het is één van de grootste trekpleisters voor de duizende toeristen - nét zoals wij nu - die ieder jaar weer Yellowstone NP bevolken. De website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful
Op een verlaten plekje bij de oever van Yellowstone Lake maken we nog enkele foto's. Daarna gaat onze weg verder naar het zuiden en zonder dat we het goed en wel beseffen, hebben we Yellowstone verlaten...
...en rijden we zo "Grand Teton National Park" in de staat Wyoming binnen. De eerste van onderstaande foto's is uiteraard bij de ingang genomen, terwijl je op de volgende foto een goed zicht krijgt op de "Grand Teton". Deze naam heeft het te danken aan een Franse pelsjager die ze "tétons" (het frans voor "tepel") noemde. Het park - ten Zuiden van Yellowstone - behoort tot de Rocky Mountains en is 1255km² groot. Het heeft bijna 320km aan wandelpaden en is sinds 26 februari 1929 een Nationaal Park. Uiteraard heb ik ook hiervan een officiële website voor jullie gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Teton_National_Park
De uitgestrektheid van dit park is adembenemend mooi en de wolken die hier zijn komen opzetten, maken onze foto's alleen nog maar spectaculairder.
Een pelikaan - rustig dobberend op het water - is nog zo'n een beeld dat je niet zomaar te zien krijgt in België. Vandaar dat ik het toch wel de moeite vind om deze foto hierbij te zetten.
Terwijl Niki rijdt zitten Joni, Lien en ik - moe maar tevreden - nog na te genieten van dit avontuur. Plots maakt hij ons attend op een bizon die de straat oversteekt. Niet alleen Lien, maar wij allemaal, kunnen er maar niet genoeg van krijgen en natuurlijk gaat de auto aan de kant en blijven we zitten tot het "beestje" veilig en wel de andere kant bereikt heeft. Daar staat het hek van de wei open en - alsof het zijn alledaagse doen is - wandeld onze bizon netjes naar binnen...terwijl alle verkeer stilvalt...maar daar trekt deze bizon zich niks van aan. Dit is "zijn" domein en de toeristen moeten zich maar aan hem aanpassen hé !
De avond sluiten we af met een lekker etentje, maar wat hebben Lien en haar mama veel te vertellen van alles wat ze gezien en meegemaakt hebben. Het heeft een serieuse indruk nagelaten...bij alle 2 !
Jackson is een heel mooi, pitoresk stadje dat we morgen eens een beetje beter willen bekijken. Daarna gaan we naar huis en komt er een einde aan dit Yellowstone verhaal...maar gelukkig nog niet aan de vakantie !
Er zijn hier zoveel leuke dingen te doen en zoveel Nationale Parken te bezoeken dat het voor Niki en mezelf heel moeilijk is om te vertellen welk nu juist het mooiste is. Ieder park heeft zijn eigen charme en ieder plekje is mooi en uniek om te ontdekken. Daarom raden wij onze bezoekers dan ook altijd aan om eerst een kijkje te nemen op deze blog en aan de hand daarvan hun "verlanglijstje" op te stellen. Voor Joni is de keuze snel gemaakt. Zij wil graag Yellowstone en Las Vegas zien, ademen, voelen en ervaren. Dit gezegd zijnde beginnen we aan onze 4-daagse trip naar het land van beren, elanden, elk en oneindig-mooie natuur. Het wordt een tochtje van +/- 300 mls (+/- 483km) waar we ongeveer 5u zoet zullen mee zijn. Om jullie alvast een idee te geven wat dit park aan moois te bieden heeft geef ik alvast maar liefst 2 websites door. De 1ste is de officiële Engelstalige site, de 2de is een Nederlandstalige : http://www.nps.gov/yell/index.htm en/of http://nl.wikipedia.org/wiki/Yellowstone_National_Park Lien ziet het helemaal zitten maar gemakkelijkshalve heeft ze haar "zoethoudertje-voor-onderweg" toch maar meegenomen. Als ik haar zo geconcentreerd bezig zie met haar Nintendo, denk ik aan hoe wij vroeger met ma en pa op vakantie vertrokken. Met z'n 4-tjes op de achterbank een boekje lezen, slapen, zingen, spelletjes spelen en ruzie maken...Dag 1 zit er op als we bij het hotel aankomen en inchecken. Het bezoek aan het park is voor morgen gepland want we moeten eerst bij het Visitors Center langs voor de nodige uitleg om van Lien (hopelijk !) een "parkwachter" te maken.
Op dag 2 zijn we vroeg uit de veren. We hebben vandaag een aardig stukje park te verkennen en dus gaan we meteen na het ontbijt op pad. Onze dag begint bij het Vistors Center want Yellowstone heeft een speciaal programma voor de kids en dat willen we eens van dichtbij bestuderen. Zoals de échte toeristen moet er eerst een foto gemaakt worden bij de officiële plaat van het park. Voor Joni en Lien is dit de 1ste foto van hun allereerste National Park ooit. Niki en ik hebben dat al meer gedaan en telkens dachten (of zeiden) we dan : "kon hier nu maar eens iemand van onze familie bij staan !". Wel...dit keer kan dat nu eens sé !
Yellowstone is vooral bekend omwille van zijn warmwater bronnen en zijn talloze geizers. Maar die bronnen zijn zo heet dat je best niet aan het water gaat voelen. Je zou je wel eens serieus kunnen verbranden en dat zie je meteen als je onderstaande foto bekijkt. De foto daaronder geeft je een idee hoe helder, maar ook hoe diep deze bron wel is...je ziet de bodem niet eens.
"Als de nood het hoogst is is de redding nabij" wordt wel eens gezegd. Wel...hier was de nood hoog én de redding nabij, maar de geur was niet harden...en dat zie je duidelijk aan Joni haar gezicht (hahaha !).
Na de nodige sanitaire stop rijden we voorbij een weide landschap en in de verte zien we de eerste bizons ! We hebben geluk !!! Ze staan rustig te grazen en kijken al lang niet meer op of om als er mensen naderen. We parkeren de auto en wandelen een stukje hun richting op tot...er plots een wolf langs ons voorbij komt lopen ! Zomaar...gewoon tussen die vele mensen die nieuwsgierig dichterbij de bizons willen komen...loopt hij de andere richting op...alsof het allemaal héél gewoontjes is.
Lien heeft een nieuw speelgoedje ontdekt...de verrekijker. Ze vindt het geweldig om met dat ding rond te zeulen en alles in de verte te bestuderen. Zo ook de bizons aan de andere kant van het water. "Wow" en "amaai ség" en "heb je dat gezien ?" zijn haar favoriete uitspraken ! Ze kan haar geluk niet op en is behoorlijk onder de indruk van al hetgene ze hier ziet en meemaakt ! Ze krijgt er zin in om haar taak - ze moet op een groot blad aanduiden welke dieren ze ziet - waarheidsgetrouw af te werken !
Vermits we vandaag de noordelijke lus van het park maken, komen we voorbij het dorpje "Mammoth Hot Springs" en daar staan we in de file. Het duurt een tijdje voor we door hebben waarom we hier stilstaan. Kijk maar, dan zien jullie het ook ! Het kruispunt waar we moeten passeren is ingenomen door...een bizon !
En als we even later aan het ziekenhuis doorrijden, dan ligt er aan de voordeur van dat ziekenhuis, netjes in de schaduw, een elk. Joni en Lien zien dit als een ideaal achtergrondmotiefje voor deze foto. Jammer dat ze nu geen kerstmutsen bijhebben, anders kon deze foto dienen als Kerstkaartje !
Jullie vragen je misschien af wat er nu precies met onze bizon van daarnet gebeurd is ? Wel...we moeten door het dorpje rijden om onze weg verder te kunnen zetten en Lien is gebrand om die bizon ergens te kunnen bespeuren. "Hij loopt hier toch ergens...maar waar ?" vraagt ze zich af. Even later begint ze hard te roepen : "DAAR is hij...DAAR tegen de muur van dat huis, achter geparkeerde auto's !" Haar vreugde én de nodige opwinding is groot natuurlijk want ZIJ heeft hem wel gezien hé !!!
We vervolgen onze route. Net buiten het dorpje is er een plek die ieder van ons heel erg aan Turkije doet denken. Het zijn precies de kalkrotsen van "Pamukkale". Voor een keertje krijgen we Joni zover dat ze alleen op de foto gaat, terwijl Lien bij mij in de auto blijft zitten. Ons meisje begint moe te worden.
Bij de grote waterval maken we nog een halte voor een paar foto's, daarna gaat het richting restaurant en dan op naar het hotel voor een welverdiende nachtrust. Wel jammer dat we nog geen beer gezien hebben !
Wat zeg ik...nog geen beer gezien ??? We zijn dichtbij de uitgang van het park als we merken dat alle auto's plots gaan stilstaan. Meestal betekend het dan dat er iets te zien is. Jaja...we hebben weeral geluk want daar in de verte loopt inderdaad een beer.
Lien is er helemaal ondersteboven van, Joni vindt het allemaal al even geweldig en wij...wij zijn natuurlijk in de wolken dat wij dit allemaal met hen kunnen delen ! Morgen gaan we de zuidelijke lus doen en dan rijden we verder naar Jackson, Wyoming waar we nog één nachtje blijven om daarna terug naar huis te gaan.
Nu Lien hier is maak ik er gebruik van om haar één en ander te leren. We hebben met z'n 2-tjes bloemetjes gemaakt want ik heb nog één Cake Decoration Class en daarvoor moet ik een taart versieren. De bloemetjes die we maakten zullen daarvoor gebruikt worden en Lien gaat mee naar de les.
We hebben al 2 dagen aan deze bloemetjes gewerkt omdat ze zolang moeten drogen, maar vandaag hebben nog andere dingen op het programma staan en dus schieten we meteen na het ontbijt aan 't werk. Eerst gaan we de bloemetjes voor mijn taart verder afwerken. Daarna beginnen we aan de cupcakes die Lien vanavond in de les gaat versieren. Ik ga vandaag de Amerikaanse toer op en werk met een "fake" (namaak) taart. Dat komt omdat we morgen naar Yellowstone vertrekken. De taart kan niet mee en we hebben geen tijd om hem op te eten...vandaar een "fake" taart dus. De cupcakes van Lien daarentegen zijn voor onderweg.
Als een volleerd bakkersvrouwtje gaat Lien aan de slag (onder toeziend oog van ondergetekende !). Eerst moet alles goed gewogen en afgemeten worden en daarna kunnen de ingrediënten gemixt worden.
Als de cupcakes in de oven verdwenen zijn doet Lien precies zoals haar mama dat vroeger ook al deed. Ze is "haantje de voorste" om de kom met het kleine restantje van het deeg uit te likken...HHHMMMM...LEKKER !!! Je ziet wel aan haar gezichtje dat ze ervan geniet en dat het haar smaakt !
De cupcakes moeten nog een tijdje afkoelen en die tijd gebruiken we om even gaan te winkelen op de basis en meteen ook maar Opa Niki een bezoekje te brengen op zijn kantoor. Zo'n bezoek krijgen ze daar niet alle dagen en hij is best fier dat hij eens kan uitpakken met zijn stief- en kleindochter. Als blijvende herinnering voor op zijn bureau maken we onderstaande foto...wat is hij fier !
Na het avondeten begeven Lien en ik ons naar de les. Eerst leg ik haar uit hoe ze de boterroom op de cupcakes moet spuiten. Eens ze dat kan, mag ze alleen verder doen en de cupcakes versieren met haar bloempjes.
Mijn les is intussen ook bezig en ik leer vandaag een nieuwe techniek. We leren hoe je met boterroom het effect kan creëren waardoor het lijkt alsof je taart in een mandje zit. Maar da's wel oefenen hé...
Als de les bijna ten einde loopt, wordt het hoog tijd om onze taarten af te werken. Lien heeft gedaan met haar cupcakes en is er natuurlijk "als de kippen bij" om mij te komen assisteren.
En al zeg ik het zelf...onze taart én onze cupcakes mogen best gezien worden ! De foto's van tijdens de les zijn allemaal gemaakt door de Deense Marianne. Zij kon zelf geen taart versieren omdat zij nog maar net een operatie aan haar schouder achter de rug had, maar ze wilde er wél bijzijn en foto's nemen.
Thanks Marianne for these very nice pictures you took from Lien and myself. Those will be an everlasting memorie for the both of us and that's all because of you, my friend !
Van het zo harde werken in de les wordt je natuurlijk een beetje moe en wat is er dan leuker om effe in de zetel te duikelen bij Opa Niki en te knuffelen maar vooral geknuffeld te worden !
De laatste paar uurtjes van deze dag spenderen we buiten onder de gazebo en loeren we of we de kolibries zien. Natuurlijk zijn ze er meteen. Lien wil wel eens proberen om hen te voederen maar eerst moet je héél geduldig gaan zitten wachten met het schoteltje in je handen (heel moeilijk voor een klein kind !).
En ja hoor...de eerste kolibrie zit al klaar in de boom. Na veel vijven en zessen beslist hij toch om eens een kijkje dichterbij te komen nemen. Lien wordt ruimschoots beloond voor het gepresteerde geduld. Ze is zo gefacineerd en zo erg onder de indruk van deze piepkleine vogeltjes dat ze nauwelijks durft bewegen of ademen. Hoera, hoera...gelukt...en Opa Niki zorgt voor het bewijs van dit onvergetelijke moment !
De dag is voorbij...we hebben weer vele mooie foto's en herinneringen, maar er komen ongetwijfeld nog héél veel foto's bij want morgen gaan we voor 4 dagen naar Yellowstone. Het volgende verhaal komt nadat we terug zijn...jullie zullen een beetje geduld moeten hebben !
Vandaag gaan we Joni en Lien een beetje laten kennis maken met de omgeving. Ik neem hen mee voor een tochtje door de bergen op zoek naar de mooiste plekjes dicht bij huis en natuurlijk gaan we eerst naar "ons" ski-oord dat amper een half uurtje rijden van ons vandaan ligt.
Op het pleintje bij Snowbasin staat een "Moose", die een heuse trekpleister is voor de vele toeristen. Want omdat je natuurlijk niet zomaar een foto kan maken bij een échte Moose, zorgen we ervoor dat we er tenminste ééntje hebben van Lien met deze op-ware-grote-metalen-uitvoering ervan !
Voorlopig hebben nog geen beer gezien, maar hopelijk zal daar verandering in komen als we naar Yellowstone gaan. Lien vindt het in ieder geval al spannend om met "Franzl" op de foto te gaan.
We zetten onze trip verder van Snowbasin naar Park City. Voor we de stad binnenrijden moet er sowieso effe halt gehouden worden voor een foto met de springschansen van de Olympische Winterspelen 2002 als decor.
Nét aan de rand van het centrum van Park City staan een aantal bomen netjes op een rij. Niks bijzonders uiteraard, ware het niet dat deze bomen - want het zijn er intussen een paar naast mekaar geworden - volhangen met schoenen. De juiste toedracht waarom er hier zoveel schoenen in de bomen hangen, is tot op de dag van vandaag een raadsel gebleven. Maar het internet is een welgekome bron van inlichtingen en ik heb het antwoord gevonden op mijn vraag. Het is een gekend fenomeen dat eigenlijk begon in 1970. Volgens het bijhorende artikel http://www.utah-travel-secrets.com/shoetreeparkcity.html waren het een aantal inwoners van Park City die in een dronken bui hun schoenen in de boom gooiden. Dat hele gebeuren is zijn eigen leventje gaan leiden met als gevolg dat er regelmatig schoenen bijkomen. De stad zorgt ervoor dat de boom blijft leven door er even regelmatig een aantal schoenen terug uit te halen. Het zijn niet alleen maar "gewone" schoenen, maar ook laarzen, ski-botten en pantoffels die in de boom (intussen meerdere bomen) belanden. En dan te bedenken dat de staat Utah zóóó erg tegen alcohol gekant is...
In de stad tref je nog een aantal overblijfselen van de Olympische Winterspelen 2002 aan. Bij één van die overblijfselen maken we onderstaande foto. Dit is precies waardoor deze stad zo bekend geworden is.
De ingang van deze "Peery's Egyptian Theatre" is een écht plaatje...het is een bioscoop zoals je die wel eens in films ziet. Veel volk kan er helaas niet in. Toch wordt hij nog regelmatig gebruikt voor tentoonstellingen, maar ook als filmzaal en al héél zeker voor het "Sundance Filmfestival" (de tegenhanger van het festival in Cannes).
In Park City kan je de ganse dag gratis gebruik maken van de "Trolley" en dat is een beetje een versmelting tussen een bus en een tram. je moet weten dat dit stadje op een berg ligt en dan is het toch wel makkelijk als je beneden in de winkelstraat de trolley kan nemen om je naar de hogergelegen winkels te begeven.
Van Park City gaat het terug huiswaarts via kronkelweggetjes hoger en hoger de bergen in. De uitzichten worden adembenemend mooi, maar iemand in de auto heeft het niet zo begrepen op deze bergwegeltjes...en dat was lang helemaal niet de oudste van het gezelschap...maar zéker ook niet de jongste !
Van "Echo-reservoir" is het nog een goed uurtje rijden voor we terug thuis zullen zijn. Maar ook hier hebben even halt gehouden voor een foto...en om het nu maar eens met de woorden van zowel Joni als ook van Lien te zeggen : "wat is het hier mooi !!!". Wij weten dat al lang, maar ik ben blij dat zij dit nu ook kunnen ervaren...
Ziezo, ons tripje zit erop. Niki is intussen ook thuis gekomen en Joni en Lien hebben héél wat te vertellen. Voor morgen staat er iets helemaal anders op het programma. Dán gaan we eerst bloemetjes maken voor op de taart, daarna gaan we cupcakes bakken en dan gaan we ook nog naar het kantoor van Opa Niki. En 's avonds moet ik naar de laatste Cake Decoration Class en Lien gaat mee.
Het wordt een drukke dag...we weten wat te doen ! Liefs, Ingrid
EINDELIJK...ze zijn er...Joni en Lien komen voor 2 weekjes op bezoek ! Wel jammer natuurlijk dat Rob er niet bij kan zijn, maar hij heeft het té druk met de opening van zijn nieuwe zaak. Ik kan mijn vreugde niet op als we hen bij de luchthaven gaan verwelkomen. Ik heb altijd wel die "handjes" bij als we iemand gaan afhalen, maar vandaag hebben de woorden "welcome in Utah" toch wel een heel speciale betekenis !
Omdat zij een lange reis achter de rug hebben en waarschijnlijk wel iets zullen willen eten, maar vooral omdat we hen wakker willen houden om zo vlug mogelijk geacclimatiseerd te zijn én omdat Lien dat héél graag lust nemen we hen meteen mee naar "Krispy Kreme" waar de ovenverse doughnuts zo van de band rollen.
Als we thuis komen worden de valiezen uitgepakt de kamers geïnstalleerd en gaan we terrassen want er valt héél veel te vertellen over België, de treinreis en de lange vlucht hier naar toe. Natúúrlijk heb ik het fototoestel bij de hand. Ze zullen er aan moeten wennen dat ik te pas én te onpas foto's zal maken, want voor die keer dat ze hier zijn wil ik zoveel mogelijk herinneringen op de gevoelige plaat vastleggen...ik zal het er weer een gans jaar mee moeten doen eens ze terug vertrokken zullen zijn en dat zullen ze geweten hebben !!! Eén van de eerste foto's die ik thuis maak is deze wel héél erg mooie van kleindochter Lien...
Ik merk wel dat ze het moeilijk krijgen met het uurverschil en na een tijdje duiken ze de zetel in. Maar ook nu probeer ik hen - tenminste nog even - wakker te houden met mijn van-alles-een-foto-nemen-gedrag. We slagen erin Lien bezig te houden tot +/- 7pm en dan kan ze naar bed. Joni houdt het een beetje langer vol, maar tegen 9pm is ook haar kaarske uit en houdt zij het voor bekeken.
De eerstvolgende 2 dagen hebben ze toch wel een beetje last van de jetlag en daarom houden we het een paar dagen vrij rustig. Maar vandaag is het "Pioneer Day" en dat is voor Utah een heel belangrijke dag in de geschiedenis. Het is de dag dat Brigham Young en een eerste groep Mormonen in Utah aankwamen op 24 juli 1847 en die dag wordt nog steeds uitvoerige herdacht (http://en.wikipedia.org/wiki/Pioneer_Day_(Utah). In Salt Lake City is er vandaag een grote Powwow. Dat is een samenkomst van de Native Americans (Indianen) en dat willen ook wij wel eens van heel dichtbij zien dus wordt dit de 1ste uitstap voor Joni en Lien. Via het internet pluizen we uit wat er allemaal zoal te doen is (http://www.nacip.com/) en meteen bij de ingang van Pioneer Park zien we dat het menens is...de vele Native Americans lopen er "als vanouds" bij. Lien en haar Opa Niki willen best wel eens een foto met deze Arapaho Indiaan...
Het is zover...de grote intrede gaat beginnen. De "Big Chief" (het grote opperhoofd) komt als eerste binnen, op de voet gevolgd door zijn "Squaw". Ik word er stil van...ik heb al zolang uitgekeken om eens échte Indianen te zien en nu waan ik me meteen in één of andere Western film.
Ook de dansers die het seffens - in een wedstrijd om de beste dans - tegen mekaar gaan opnemen komen binnen en als iedereen er is worden ook de toeschouwers aangemaand mee te komen dansen. Dat hoef je mij geen 2 keer te vragen (en anders heb ik het de 1ste keer niet gehoord !) natuurlijk...
Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en bij deze Indianen is dat niet anders. De aloude dansen worden generatie na generatie doorgegeven en zowel jong als oud doen er aan mee. Ze weten/kunnen ook niet anders...het is HUN geschiedenis en het zijn HUN waarden waar ze mee opgroeien die ze hier tonen.
De begeleidende muziek wordt gemaakt door stamleden op hun grote trommels of "tamtams". Met deze instrumenten gaf de ene stam vroeger - van op een afstand - hun boodschappen door naar een andere stam. Vandaar waarschijnlijk de gekende uitspraak "de tamtam heeft zijn boodschap rap doorgegeven".
De wedstrijden gaan beginnen en dus maken de eersten zich klaar. Het zijn kinderen die de eer krijgen deze wedstrijden te openen...ik hoop alleen dat het geen "regendans" is die we hier te zien gaan krijgen !
Daarna zijn de vrouwen aan de beurt die héél wat rustiger zijn dan dat jong geweld van zojuist !
Lien heeft al de ganse namiddag stilletjes zitten genieten op een paar meter van ons vandaan, maar nu vind ik het toch wel weer eens tijd gewordn om samen met haar op de foto te kunnen.
Na de kinderen en de vrouwen is het nu de beurt aan de mannen. Zij dansen of hun leven ervan afhangt...en ik vraag me af hoeveel tijd, geduld, verhalen en geschiedenis hier aan te pas gekomen is om zoiets te kunnen doorgeven aan de volgende generatie. Wat zijn we blij dat we hier vandaag naar toe gekomen zijn, want het is best wel indrukwekkend en mooi om te zien...zoiets maak je écht niet alle dagen mee !!!
En dan - nét zo plots als dat de dansen ophouden - is er iemand die even plots wel héél erg moe is geworden.
Lien wil naar huis want ze wil haar bed in en dat doen we dan ook maar. Bij de auto aangekomen kunnen we niet meteen naar huis vertrekken want de straat waar we geparkeerd staan is helemaal afgezet. Er is seffens nog vuurwerk om Pioneer Day in schoonheid afte sluiten en dus gaan we - net als al die andere mensen - in het midden van de straat zitten en wachten we tot ook dit voorbij is. Als die mensenzee zich daarna in beweging zet om allemaal tegelijkertijd te vertrekken, duurt het toch nog wel even voor terug thuis aankomen. Na meer dan een uur vleien we ons moe maar voldaan in onze bedjes neer en kunnen we verder dromen over vandaag.
