Het grootste waterpretpark aan de Mexicaanse riviera is wellicht Xcaret en wij zijn er naar toe geweest om gaan te zwemmen met de dolfijnen ! JIEHA !!! Wat een ervaring ! Veel kan ik jullie daar niet over vertellen want dit moet je zelf gedaan hebben om ECHT te weten wat het is. We hebben wel enkele foto's gemaakt toen we net aankwamen. Daarna kon het niet meer want... eenmaal je je badpakken en zwemvest (ja...dat ben je verplicht !) aanhebt ga je het water in en dan staan er een 2-tal personen die foto's maken en het geheel filmen. Dat kan je achteraf kopen (vast en zeker een hele mooie herinnering voor mensen met kleine kinderen of voor hen die dit nog nooit gedaan hebben) maar wij hebben dit niet gekocht want ze waren ongelooflijk duur. Voor ons was het trouwens de 2de keer (1 ste keer in Cuba). Net even spannend, maar de noodzaak aan meer beeldmateriaal was er niet meer. Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, moet je het zeker niet laten !
En hier zijn ze dan...de "Flippers"...
Zoals ik al zei is dit een heel groot waterpretpark en vermits we ons fototoestel in ons kastje zitten hadden, hebben we verder geen foto's meer gemaakt. Maar ik verwijs jullie graag naar de website zodat je eens kan gaan kijken wat we nog meer gedaan hebben http://www.xcaret.com
Om ons nog wat meer bezig te houden, gaat de volgende uitstap naar Tulum en Xel-Ha.
Vandaag maken we onze eerste uitstap maar ik voel me er niet zo goed bij. Integendeel...ik voel me schuldig omdat ik hier verondersteld wordt te genieten, terwijl dat helemaal niet zo is. Liefst van al zou ik nu gewoon thuis bij mijn familie willen zijn. Vannacht heb ik vernomen dat mijn neef Patrick onverwacht overleden is en dat maakt me verdrietig. Toch weet ik dat hij zou willen dat wij onze vakantie gewoon verder zetten. Ik kan er helemaal niks meer aan veranderen, hoe graag ik dat ook zou willen.
Dus...zoals de titel het al doet vermoeden, gaan we vandaag een uitstap doen naar Chichen Itza. Als 1 van de belangrijkste steden van de Maya's en gelegen op het schiereiland Yucatan in Mexico, staat deze stad op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Alhoewel Chichen Itza, in 2007, het moest opnemen tegen de Eiffeltoren en de Chinese Muur, werd het toch verkozen als 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen. De grootste trekpleister is natuurlijk "the Castillo del Quetzalcoatl" (de tempel van Quetzalcoatl).
Deze "Quetzalcoatl" of "Kukulcan" (zoals de Maya"s hem noemden) is de slangengod van de wind, de wijsheid en het leven. Zijn naam betekend zoveel als "gevederde slang". Hij is 1 van de weinige goden aan wie nooit mensenoffers gebracht werden (http://nl.wikipedia.org/wiki/Quetzalcoatl)
Als je in de open vlakte voor de tempel staat en je klapt in je handen wordt dat helemaal boven in de tempel herhaald en dat is zeer merkwaardig. Nog veel meer tekst en uitleg over Chichen Itza, kan je natuurlijk altijd gaan zoeken op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chichen_Itza
Nog zo'n "toeristentrekkertje" is dit mannetje. Zijn naam is "Chak-Mool" of "Donderende Voet". Deze Chak-Mools - een liggend figuur met het hoofd omhoog en een schaal op de buik - werden gebruikt voor mensenoffers...zowel door de Maya's als ook door de Azteken. Waarschijnlijk werden er mensenharten op gepresenteerd aan de goden (aijejaijejai...). Meer uitleg over hem : http://nl.wikipedia.org/wiki/Chac_Mool
De naam van onderstaande tempel ben ik helemaal vergeten...en ik kan hem ook niet meer terugvinden. Jammer maar helaas...maar toch vind ik het de moeite om hem jullie te tonen.
Maar deze weet ik wel nog precies. Het is de "Caracol" of "Astronomical Observatory" (of zeg maar gewoon "Sterrewacht") van waaruit de Maya's de stand van sterren en planeten met het blote oog observeerden (tenminste volgens http://en.wikipedia.org/wiki/El_Caracol,_Chichen_Itza)
Bij dit plaatje hoef ik waarschijnlijk helemaal geen uitleg te geven. Het is namelijk iets dat waarschijnlijk alle vrouwen wel graag doen. Op schattenjacht tussen de vele souveniertjes. En maar snuisteren, zoeken, kijken, keuren, afpingelen en dan...mag meneer de felbegeerde schat betalen !
Na Chichen Itza ging onze tocht onverstoord verder want het was de bedoeling dat we ook nog zouden gaan zwemmen. Nee...niet zomaar wat baantjes trekken, maar zwemmen in een "Cenote" of grot. Bij de ingang wil Dominique eerst op de foto met deze lokale schoonheid.
Dit is niet zomaar een grot...ik zou eigenlijk beter zeggen dat we gaan zwemmen in een hele grote diepe put. Maar goed dat we hier niet af moeten springen...stel je voor ! Hoe moeten we er dan wel geraken ?
Aha ! Niki heeft de ingang gevonden. Zo'n 160 trappen neerwaarts brengen ons tot onze bestemming.
Het water is wel heel erg koud !!! En wie gaat er NIET in (zogezegd om foto's te kunnen maken ?). Juist ja...Niki ! En wie gaat er dan wel een duikje nemen ? Inderdaad...Biebieke natuurlijk ! Eens in het water voel je de kou niet meer, alleen is het dan wel uitkijken waar je zwemt want het krioelt hier van de katvissen en die beestjes komen recht op me af ! Maar wat is het mooi...een heel aparte belevenis !
Moe van het wandelen en honger van het zwemmen doet onze gids besluiten om een halte te maken bij het eerstvolgende dorpje. Hier verwelkomen ze toeristen aan de lopende band heb ik de indruk. Het is zoooo gigantisch druk in het restaurant dat ik mijn picknick meeneem en me ergens op een bankje in de tuin installeer. Bijna als vanzelf word ik naar het bankje tegenover dit kerkje geleid.
En natuurlijk kan ik er niet aan weerstaan en moet ik effe hier naar binnen. Even een momentje voor mezelf om stil te staan bij het heengaan van Patrick en voor hem te bidden.
Patrick...waar je ook bent...ik hoop dat het je goed gaat daar...maar ik zal je missen !
Eindelijk ! Na bijna 2 jaar zijn we nog eens - wat wij dan noemen "ECHT" - op vakantie geweest. Jaja...ik weet het en ik hoor het jullie allemaal al tot hier in Utah roepen : "Die 2 doen toch al niks anders dan uitstapjes maken en feestjes vieren, moet dat nu echt ?". Toch wel ja, want we hadden het nodig. Het is duidelijk dat we hier "met ons gat in de boter zullen vallen".
Maar het is niet alleen die goeduitziende, verzorgde voorkant van het hotel, maar vooral wat zich achter deze muren bevindt, dat ons zo erg aanspreekt. Zeg nu zelf...zou jij "nee" zeggen tegen deze oase van zon, zee, zwembad, lekker eten en drinken en vooral het ZALIG NIKS doen ?
We maken ook meteen kennis met een aantal lokale bewoners van 't hotel...de "Agoutis". Een vreemd uitziend diertje dat erg lijkt op een kruising van een rat en een zeevarkentje. Alleen is deze soort groter, heeft hij een wel heel erg kort, klein staartje en is hij ook "hoger te poot". Meer hierover op : http://en.wikipedia.org/wiki/Common_agouti en natuurlijk maken wij er ook foto"s van
Het hele hotel is gebouwd in een soort tropisch regenwoud compleet met waterval en al. Op deze plek kan je aan de toog ijsje eten bij "het ruisende water van de waterval"
Eenmaal alles uitgepakt is het badpakkentijd en begeven we ons naar het strand. Jeetje...wat zal dat een zalige verwenvakantie worden...hier ben ik de eerstkomende dagen niet meer weg te slaan !
Heel content dat ik ONS stekje gevonden heb zeg ik tegen Dominique : "Hier ga ik mij installeren en dat ze me nu verder maar gerust laten. De enigste zorg die ik vanaf nu nog wil hebben is : "waar blijft mijn cocktail ?" en "in welk restaurant gaan we ons vanavond laten opdienen ?"
De vreugde kan helemaal niet meer op als Niki mij - op dag 2 van ons verblijf - dan ook nog eens een heerlijke massage op het strand kado doet ! De nodige verfrissing komt uit een versgeplukte kokosnoot. Als dat niks is !!! Wat kan een mens nu nog meer verlangen...
Wat we wel al eens in films gezien hebben, maar nog nooit "life", gebeurt vandaag vlak voor onze ogen. Wij zijn getuigen van een rasechte Maya-huwelijksceremonie. De hele gebeurtenis wordt geleid door een nakomeling van de Maya-Indianen - de Shaman - en wordt gehouden volgens aloude tradities met vuur en wierrook, maar er zijn ook 2 mensen bij die muziek maken op oude Mexicaanse instrumenten of op grote zeeschelpen. Meer uitleg vindt je op : http://ajuaweddings.com/may_wedd.html
's Avonds wordt voor bruid en bruidegom een wel zeer romantisch etentje geserveerd...op het strand !
En wij ? Wij maken het gezellig en gaan met z'n tweetjes eerst in de tuin aperitieven met een Pina Colada en daarna gaan we genieten van een overheerlijk Mexicaans buffet.
Zoals in zovele hotels wordt ook hier de avond afgesloten met een show van het animatieteam
Jullie hebben waarschijnlijk al wel door dat ik voor de gelegenheid, al de foto's van het hotel samengezet heb. Zo hoef ik het hier dan ook maar 1 keer te vertellen. 't Zou anders nogal gaan vervelen als ik in ieder verhaal steeds maar weer terug zou komen, op wat er in het hotel gebeurd. Dus...genoeg nu daarover, het wordt toch wel eens tijd om -tenminste een klein beetje - ondernemend te zijn en jullie van onze uitstappen naar Chichen Itza, Tulum en Xel-Ha te vertellen. Op naar het volgende !
Gemiddeld 43 mensen per dag bezoeken mijn blog en dat zou zo ongeveer wel kunnen kloppen. Zelf kijken zowel Dominique als ik ook regelmatig (vooral in ons gastenboek !).
Regelmatig krijgen we telefonisch, via skype of email wel te horen wat of hoe mensen deze blog vinden. Soms zelfs van mensen waar we het helemaal niet van zouden verwachten, waarvan we zelfs niet eens wisten dat zij deze blog lezen en die het "geweldig" vinden, hier te komen lezen.
Maar dikwijls vraag ik me af wié er dan wel allemaal meelezen hier. Zelf lees ik ook enkele blogs waar ik toch wel regelmatig een reactie achter laat. Ik ken die mensen en "volg" hun leven toch wel graag. Een tijdje geleden vroeg zo iemand wie er allemaal meelazen, toen heb ik me natuurlijk ook "gemeld".
Eigenlijk zou ik het heel leuk vinden als jullie, lezers van mijn blog, zich zouden laten kennen door een reactie in ons "gastenboek" (rechts op deze pagina door op "voeg toe" te klikken) achter te laten. Dat stimuleert mij ook om door te gaan onze verhalen te vertellen en jullie zo op de hoogte te houden van ons leventje hier.
Na deze vraag zal het een tijdje duren vooralleer ik hier terug kom kijken omdat we morgenvroeg - 18 april - op vakantie naar Mexico vertrekken. Voor diegenen die dit nog nooit gedaan hebben geeft het jullie 2 weken de tijd om uit te zoeken hoe dat "nalaten in ons gastenboek" eigenlijk werkt.
Dit is nu eens een "extra stukje blog" (zonder foto's dit keer), enkel en alleen omdat ik eigenlijk heel nieuwsgierig ben. Laten jullie een reactie achter?? Eigenlijk is deze oproep heel eng, misschien zijn er na de vakantie wel 0 reacties. Dat is dan écht wel heel jammer voor ons, maar vooruit...we zien wel wat het wordt ! Stiekem hoop ik dat er zo massaal op gereageerd wordt dat wij ook eens een hele tijd zoet zijn met "bijlezen". Groetjes, Ingrid
Eindelijk kan ik hier ook eens iets vermelden van wat écht wel mijnen "dada" is ! Nadat Manuela dit I.B. de afgelopen 2 jaar (en ik vorig jaar samen met haar) organiseerde, is het vanaf nu mijn verantwoordelijkheid. Protocol-officer Susan en ik, zetten met z'n 2-tjes onze schouders onder dit evenement.
Susan is verantwoordelijk voor alles dat binnen de basis moet geregeld en verzorgd worden. Zij houdt zich bezig met toezien dat de regeltjes van de wet worden toegepast, dat de nodige publiciteit aan ons Buffet gegeven wordt, dat de fotograaf op zijn afspraak is, de lokale krant van de basis op de hoogte is en dat de nodige generaals (en hun voetvolk) uitgenodigd worden. Mijn taak bestaat erin dat ik moet zorgen dat de de zaal in orde is, dat de Internationals weten waar ze zich moeten aan houden, waar ze wat kunnen vinden, dat iedereen er is voor de foto's en dat de zaal ook weer opgeruimd is na afloop. Ook de speech en de "Raffle" (of lotterijtrekking) behoort tot mijn taak.
Weken...neen, wat zeg ik...maanden op voorhand zijn we aan de organisatie begonnen. Ieder van ons maakt één "centerpiece" oftewel een bloemstukje als tafelversiering. En nu "tromgeroffel" aub want dit is mijn eigen creatie en al zeg ik het zelf...ik vind het een mooi stukje geworden !
Het I.B. is ontstaan omdat de "Officers Spousses Club" (de vrouwen van de Amerikaanse officieren) het op zich genomen had om alle "foreigners" (buitenlanders) welkom te heten hier in de States en deze mensen een buffet aan te bieden met traditionele hapjes en drankjes. Zij doen dat meestal rond september omdat in de zomermaanden heel veel mensen vertrekken/toekomen. Als dank voor dit hartelijk welkom, gingen de Internationale dames op hun beurt de mensen van de basis uitnodigen. Ze wilden de Amerikanen laten kennismaken met eten, drinken, cultuur (door info brochures) en gewoontes van hun "thuisland". Tot op dit jaar (de 22 ste keer) is het een jaarlijks weerderkerende traditie geworden die we in ere willen houden. Zoveel deelnemende landen samen (16 dit jaar !) daar moet natuurlijk een groepsfoto van gemaakt worden !
Vooralleer onze genodigden zich "op wereldreis in de Ballroom" begeven is het tijd geworden voor mijn speech. Jongens...wat ben ik nerveus...ik sta te trillen op mijn benen ! Het gebeurd me immers ook niet iedere dag dat ik - buiten al dat volk (de zaal is gevuld met zo'n 400/500 personen) - ook nog eens Generaal Stapp (die intussen één van onze vrienden geworden is), zijn familie en ander hooggeplaats volk mag verwelkomen.
Zoals ik al zei, probeerd ieder deelnemend land zich van zijn mooiste zijde te laten zien en zijn de vrouwen al dagen in de weer geweest om al dat lekkere eten voor te bereiden. Ik stel een paar landen aan jullie voor :
Italië : met hun wereldbefaamde spaghetti, lazagne, tiramisu en panna cotta
Japan : wilde iedereen bedanken voor de massale steun na de aardbeving en tsunami
Jordanië : waar ook de Egyptische Generaal (uiterst rechts) effe bij op de foto wilde
Blijkbaar heeft het International Buffet voor de nodige ophef gezorgd want vandaag maandag 12 april hebben we de krantenkoppen gehaald ! Er volgen zelfs persoonlijke felecitaties van Generaal Stapp ! Hem kan je herkennen op het kleine fotootje onderaan in het geheel, in blauwe hemd.
Ziezo, dit hele gedoe is achter de rug en de organisatie was een serieuse uitdaging. Maar we hebben het met z'n allen tot een zeer goed eind gebracht. Onze bezoekers hebben goed gegeten en gedronken (en waren zéér tevreden), de deelnemende landen hebben er plezier in gehad en deze organisator (biebieke) blikt tevreden terug ! We kunnen met een gerust gevoel op vakantie naar Mexico vertrekken want dat hebben we nu toch wel dubbel en dik verdient. En dat wordt dan meteen ook het volgende verhaal.
...vieren we dit jaar 2 keer ! Wat heeft hij toch geluk hé !? Het is meteen ook de laaste keer dat we het 2 maal vieren (tenminste...hier in Utah dan toch !). Onze Duitse vriend Paul heeft op dezelfde dag "Geburtstag" en natuurlijk "gebruiken" (lees "misbruiken" !) die 2 mannen dat om zoveel mogelijk te vieren.
Net omdát ze dit jaar terug naar Duitsland verhuizen en omdát die 2 gelijkertijd jarig zijn, wil ik dit jaar wel eens voor iets speciaals zorgen. We nodigen hen uit op een gezellig etentje (dat doen we trouwens voor alle Internationals die gaan vertrekken én voor de "nieuwe" die toekomen !) en daar hoort dan ook de nodige foto bij.
Noch Niki, noch Paul (en gezin) hebben echter in de gaten dat ik er een verrassingsfeestje van maak, met een heuse verjaardagstaart voor beiden...daar hadden ze zich niet aan verwacht ! Ik heb wel nog niet zoveel ervaring met bakken en versieren, en dus helpt Sarah mij om dit pracht juweel te toveren.
Dit gaat duidelijk tégen de regels van de kunst in ! Normaal gezien zou het het feestvarken moeten zijn die de taart aansnijdt. Maar met 2 van die varkentjes is het een beetje moeilijk en dus valt die eer mij te beurt !
De week daarna nodigen Paul & Manu ons uit om bij hen dat verjaardagsfeestje nog eens over te doen (zie je wel dat we altijd wel iéts uitzoeken om te kunnen feesten...hahaha !).
Paul kreeg voor zijn verjaardag een "infrarood" BBQ en die mogen we mee uitproberen. Uitgerekend vandaag regent het natuurlijk ! "Onder moeders paraplu" kan voor deze 2 de gezelligheid niet op !
Het weer schommeld deze tijd van het jaar héél erg snel, het is precies een jojo ! Bekijk onderstaande weerkaart maar eens : zaterdag 2 april...72°F (is 22,2°C) en voor zondag 3 april voorspellen ze...nog slechts 48°F (is 8,8°C !)...wat een verschil !!!
Manu heeft ook voor een taart gezorgd...een échte traditionele "Schwartzwalder-kuchen", maar de aanblik alleen al is voor Paul een beetje teveel om er nog langer van af te moeten blijven !
In de beginfase van mijn blog schreef ik regelmatig over dingen die we "voor het eerst" deden of meemaakten. Nu kom ik tot het besef dat we al dingen "voor het laatst" aan 't vieren zijn, waaronder dit feestje. Maar dat hoort nu eenmaal bij ons "tijdelijk verblijf in The States" !
Verdorie, verdorie, verdorie...had ik toch maar mijn mond gehouden over "bijgeloof" en "ongeluk" met die Supermaan dan was dit waarschijnlijk nu NIET gebeurd !!! Mijn woorden zijn nog niet koud of ik heb het vlaggen...doeme toch !!! 'k Ben een paar uurtjes geleden van de trap gedonderd. Jaja...lach maar...maar zo plezant is het niet hoor ! Terwijl we eerst nog dachten dat het allemaal niet zo erg was, begonnen we na een uurtje toch wel héél hard te twijfelen. Mijn enkel is bijna eens zo dik als normaal, ik kan er niet op steunen en zeker niet op lopen en zelfs ijs leggen helpt ook al niet. Dat wordt dus een ritje naar de E.R. Tegen 5pm vertrekken we en pas om 9pm zijn we terug thuis. Ik heb een zwaar verstuikte enkel (gelukkig is er niks gebroken) en heb nu een speciale laars ipv. gips. Hoelang ik die moet aanhebben ? Geen idee ! De dokter stelt me voor dat ik maar zelf moet voelen wanneer ik hem niet meer nodig heb ! Heb je van ze leven zoiets gehoord ? Hier is het de patient die bepaald wat er moet gebeuren. En dat allemaal omdat ze zoooo erg bang zijn dat je ze zal vervolgen. Er zit voor mij de eerstkomende 2 weken niks anders op dan te "niksen". De krant lezen, computeren en TV kijken zal een nieuwe hobby worden.
Zo zie je maar, ik zal in het vervolg toch maar beter mijn mond dicht houden ipv. te spotten met eventueel bijgeloof ! Ik wéét niet eens of er zoiets is als "bijgeloof bij een supermaan" en of het op waarheid berust, maar daar begin ik nu toch écht wel aan te twijfelen hoor ! Ons weekendje naar Yellowstone - voor Niki zijn verjaardag - valt nu wel compleet in't water. Maar...ik heb nog wel iets achter de hand !
Hebben jullie "haar" ook gezien ? Onze "Supermaan" ? Nochthans vond ik er niet zoveel "super" aan hoor. Het leek mij een gewone maan te zijn. Maar ze heeft wel voor veel ophef gezorgd ! Iedereen was er over bezig, iedereen wilde ze zien, iedereen hééft ze dan ook gezien...en goed bevonden. Maar wat is er nu zo speciaal aan die supermaan ? Wel...het is het moment dat de maan (door haar eclipsbaan rond de aarde) het dichts bij onze planeet komt te staan en zoiets gebeurd alleen maar bij een volle of een nieuwe maan. Meer hierover vind je op http://en.wikipedia.org/wiki/Supermoon. Hier is ze...(en het tromgeroffel moet je er maar zelf bij bedenken !)...
...de SUPERMAAN !
Omdat ik nogal nieusgierig ben (en omdat ik jullie de juiste info wil meegeven natuurlijk), ben ik via bovenstaande link (wikipedia) nog meer uitleg en beeldmateriaal gaan zoeken en zo kwam ik op volgende foto uit. Het laat je precies zien hoe groot de maan "normaal gezien" is en hoe groot deze "supermaan" nu eigenlijk wel was. Links de maan op 20 december 2010 en rechts de maan op 19 maart 2011.
Moeten we nu bang zijn dat er iets te gebeuren valt ? Brengt het ongeluk ? Gaan we heksen zien rondvliegen op hun bezems ? Is er in het verleden misschien hierdoor één en ander bijgeloof door ontstaan ? Wie weet...dat zullen we metertijd dan wel ondervinden zeker ?
Maar het leven gaat verder hé...willen of niet. Je kan niet bij de pakken blijven zitten en soms is het goed dat er dan plots een heel andere wending aan je dag komt. Zo heb ik gisteren zitten treuren om het heengaan van Ben, en zo komen er vandaag 2 zéér levenslustige kleuters op bezoek. We mogen een paar uurtjes babysitten op Eloïse en Clémence terwijl hun mama naar de naailes gaat. Spelletjes spelen, kleuren, zingen, blokken spelen...we hebben het allemaal gedaan. Als we niet meer weten wat aanvangen is de TV een goeie oplossing. Het gaat er precies héél spannend aan toe ! Geen van beiden merkt dat ik foto's maak...
Wat een schatjes !!! Ze komen graag naar hun "Nana" en daar ben ik blij om. Het maakt het gemis aan mijn kleindochter een beetje lichter. En voor hen zijn wij surogaat grootouders dus da's mooi meegnomen. Vandaag zijn ze écht wel braaf of zoals dat in 't frans klinkt "Sage comme des images" !
Vandaag, maandag 14 maart 2011 is een zwarte dag voor het Internationale gezelschap hier in Utah ! We hebben zojuist het verschrikkelijke nieuws te horen gekregen dat onze vriend en collega Ben de Jong vannacht overleden is in Den Haag, Nederland. Ben was een Luitenant-Kolonel die vorig jaar eind juli terug naar Nederland verhuisde om daar samen met zijn vrouw Cristina (een Canadese) nog enkele jaren te wonen tot Ben met pensioen zou gaan. Daarna wilden ze naar Canada verhuizen. Het heeft helaas niet meer mogen zijn...
Met pijn in het hart nemen we afscheid van deze schitterende mens
Ben, I wrote for you this part it comes wright from my heart every word is meant because you are my friend wherever you may be or go I want you to know in my heart & prayers you'll always be because you are a friend of me
Dat het in Utah enorm kan winteren daar heb ik al wel eens over verteld, maar dat het weer hier zo snel kan omslaan, dat kunnen jullie je niet voorstellen ! We kunnen op één dag wel alle seizoenen van het jaar hebben. Zo gaat het in deze periode - die de natste is van het ganse jaar - regelmatig van "lente" naar "herfst" om daarna terug over te gaan naar "winter". Da's geen pretje, want je weet 's morgens niet wat aantrekken welk weer je overdag kan verwachten. Het verhaal dat ik jullie vandaag wil vertellen is er zo eentje ! Gisterenavond is het op een uurtje tijd écht...maar dan ook heel écht...terug winter geworden (nét nu we de lente eindelijk te pakken hadden !). De weerman had het voorspeld...er zou een regelrechte sneeuwstorm over onze omgeving komen. Ik had nog net tijd om het Dominique in zijn oren te knopen en toen was het al van dat !
Het mooie van de sneeuw zijn de landschappen die het achterlaat. Daar maak ik dan weer dankbaar gebruik van om een stevige wandeling te maken, vooral 's morgens. Maar eerst maak ik thuis enkele foto's. Bekijk het maar eens goed...want straks is het waarschijnlijk allemaal weer weg !
Ik heb een idee ! Ik ga vandaag eens foto's maken van één en hetzelfde plekje om jullie te laten zien hoe snel het hier veranderd. Ons huis is een dankbaar onderwerp !
Deze maakte ik om 9am.
Om 2pm ziet het er zo uit...
En een paar uurtjes later - tegen 7pm - is alle sneeuw verdwenen.
Maar nu ik hier over "winter" en "sneeuw" bezig ben, valt het me te binnen dat ik het avontuur van Niki die is gaan jagen vergeten te vertellen heb ! Oei...dikke fout van mij !!! Hier komt het alsnog...
Dominique en Mark (een waalse vriend die hier woont en werkt) hebben al een hele tijd zitten uitkijken om eens op jacht te kunnen gaan. Mark is een ontwerper van geweren, die werkt voor Browing en hij heeft een aantal geweren in zijn bezit. Eind vorig jaar - tijdens één van die fameuse sneeuwstormen - zijn ze al héél vroeg 's morgens op "eendenjacht" gegaan ! Wisten zij veel dat het zo erg zou gaan stormen natuurlijk...Maar jagers (en vissers trouwens ook !) laten zich niet zomaar afschrikken door slecht weer.
In in het gezelschap van Martin (het zoontje van Mark) trekken ze de wijde wereld in.
Zie ze daar nu zitten - gezellig met z'n 2-tjes - verscholen achter camouflage netten in de sneeuw. En maar wachten...en maar wachten...hopelijk schieten ze ook nog iets...
Als het wachten hen allemaal een beetje te lang begint te duren, besluiten ze toch maar van achter hun schuilplaats te voorschijn te komen en gaan ze een beetje rondneuzen in de omgeving. Inderdaad, dat is een betere oplossing want meteen zien ze een eend in het midden van een bevroren meertje. Ze willen dat beestje niet zomaar schieten, dus willen ze ze eerst opjagen. Jammer voor hen, maar dat beest WIL helemaal niet gaan vliegen !! Hoeveel lawaai ze ook maken...niks aan te doen...de eend vliegt niet op ! Dan moet Martin met zijn luchtkarabijn proberen om de eend te raken. Ze hopen dat de eend op die manier zo erg schrikt dat ze wel zal gaan vliegen. Helaas...na een paar rake schoten tegen haar billen, vliegt ze nog steeds niet op ! Dan neemt Niki een 10-tal sneeuwballen en bekogeld dat arme beestje daarmee. Nog steeds geen succes ! Na veel vijven en zessen is de eend het zóóóó verschrikkelijk moe dat die vervelende mensen haar plagen dat ze uit het water komt en op haar dooie gemakje wegwandeld...weg van die plagers ! De mannen moeten het onderspit delven en onverricht ter zake (dus zonder buit !) terug naar huis !!!
Als dat geen goeie anekdote is om mijn verhaal hier te sluiten, dan weet ik het ook niet !
De Mormonen vieren dan wel geen Karnaval, maar als je Duitsers in je gezelschap hebt, kan het niet anders. Het is dan ook al jaren "dé" party van Layton en omstreken. Maar dit jaar is het hele speciale editie want het wordt het laatste Duits Karnavalfeestje ooit ! Eind oktober verhuizen onze vrienden (en hun collega's Marko & Sonja) terug naar Duitsland en wordt de Duitse office opgedoekt. Dat betekent dat er voor onze vrienden geen opvolgers zullen komen. Maar véél erger nog voor ons...er komt dan ook géén Karnavalfeestje meer (tenzij we natuurlijk iemand anders zo gek krijgen om het te organiseren...). Zaterdag 5 maart vanaf 6pm worden we verwacht bij Paul, Manuela en hun kids Alexander & Jessica.
Zoals je kan zien op onderstaande foto zijn ook Mr. & Mrs. St. Patrick al van de partij (hoewel dat nog veel te vroeg is...St. Patrick's Day is pas op 17 maart).
En dit 2-tal is de Duitse Karin die getrouwd is met de Amerikaan Jimmy.
Eten en drinken is er op die feestjes altijd in overvloed en vandaag is dat geen uitzondering. Dracula's mooie dame zit aan één kant van de tafel en houd zich bezig met een stelletje Griekse golfers
terwijl Heer Dracula aan de andere kant van de tafel zit en een verpleegster probeerd te entertainen. Hij hoopt zo aan het nodige "verse bloed" te geraken, maar deze verpleegster doet of ze hem niet ziet...
Hoe later de avond, hoe gekker het volk wordt en het heeft dan wel even geduurd, maar eens Paul achter zijn piano gaat zitten (om de ene Karnavals-schlager na de andere te zingen) komt hij er niet meer achter uit. Dus besluiten Manuela en ik maar om het nuttige aan het aangename te koppelen en gaan we meezingen met dit lied : "Isch bin ene Koelsche Jung", steevast gevolgt door "Köln Alaaf, Köln Alaaf, Layton Alaaf" !
Heino was dit jaar niet van de partij, alhoewel Dominique toch nog effe geprobeerd heeft om hem "in huis te halen". Maar Dracula die Heino nadoet...da's toch écht helemaal geen zicht hé !
Een dag of 2 na ons feestje zie ik op de facebook van Joni, deze foto van Lien staan. Omdat dit "Karnaval in België" is vind het het niet meer dan juist dat ook zij haar plekje hier op mijn blog krijgt.
Tot zover dit Karnaval-intermezzo en weer maar eens...op naar het volgende verhaal. Groetjes, Ingrid
Ons volgende project is weer een feit ! Ieder van jullie kent zeker en vast nog de blokjes waar je als kind ook al mee speelde. Het is een soort puzzel met een afbeelding en naargelang je draait met je blokken, komt er steeds een nieuwe afbeelding te voorschijn. Maar oeijejoeijejoei...o wee als je de verkeerde blokken draait, dan heb je gegarandeerd problemen en krijg je er niks meer van ! Wel...van dat soort blokken hebben we nu onze eigen "foto-blokken" gemaakt. Eerst en vooral moet je gaan zoeken naar de juiste foto's. Je kan rond een bepaald thema werken en voor mezelf heb ik gekozen voor 6 foto's van ons 2-tjes. Het zijn allemaal foto's die een bepaalde betekenis hebben voor ons. Eens je de juiste foto's hebt, moet je ze downloaden en ze via een laserprinter laten uitprinten (de kleuren van een laserprinter zijn mooier dan die van een gewone huis- tuin- en keukenprintertje van niks). Daarna ga je de foto's in 9 kleine delen knippen en dan komt het moeilijkste gedeelte. Je moet er immers voor zorgen dat al die blokken in een welbepaalde volgorde genummerd worden (én in die volgorde blijven liggen !!!) Als al die fotodelen in de juiste volgorde geplakt zijn begint het meest vervelende jobke van allemaal. Je moet die blokken gaan schuren. Met héél fijn schuurpapier en héél voorzichtig om je foto's niet te beschadigen.
Deze Portugese dame is Filipa, één van de "nieuwelingen" van vorig jaar.
Met z'n allen samen zitten knippen en plakken, de nodige koffietjes (en water !), het nodige getetter en gelach maakt dat deze klus zo geklaard is. Iedereen heeft er plezier in, maar je ziet aan de foto's dat het er soms ook écht wel héél geconcentreerd aan toe gaat. We willen immers geen fouten maken hé !
En inderdaad...het resultaat van al dat harde werken mag er écht wel zijn.
Ik kan hier natuurlijk maar één foto laten zien (het zou anders een veel te saaie boel worden) maar als we terug in België wonen, mogen jullie allemaal mijn "kunstwerk" komen bewonderen...
Dé allergrootste naam in de "Blues" wereld is zeker wel BB King. Als hij komt optreden op vrijdag 11/2 in Wendover - dat is 141 miles oftewel 227km hier vandaan - MOETEN we er wel naar toe ! Als je 85 jaar bent, al 52 jaar muzikant bent en nog steeds de zalen gevuld krijgt dan betekent dat toch wel iets ! Een optreden van deze grote Meneer willen we zéker niet missen. Het is een unieke gelegenheid om hem aan 't werk zien. Wil je meer weten over BB King, klik dan op http://en.wikipedia.org/wiki/BB_King Om kwart voor 8 begint zijn gezelschap te spelen en om 8pm is het zover...daar is hij...Mister BB King !
Het ene bekende nummer na het andere brengt hij ten gehore. Liedjes zoals "Rock me Baby", "The Trill is Gone" & "Key to the Highway"...ze klinken ons allemaal heel bekend in de oren.
Hij is een gigantisch gitaarvirtuoos en als ik hem zo bezig hoor, weet ik dat ik nog héééél veel zal mogen oefenen om ook maar één lied van hem te kunnen naspelen. Niet dat dat persé mijn doel is, maar ik ben wel stikjaloers op zijn talent ! En Dominique denkt er blijkbaar net hetzelfde over.
BB King en zijn gitaar zijn onafscheidelijk. Hij heeft haar dan ook de naam "Lucille" gegeven. Wie of wat die Lucille is, daar zingt hij over in het gelijknamige lied "Lucille". Via deze link van "Youtube" kan je gaan luisteren naar nog meer heerlijk muziek : http://www.youtube.com/watch?v=-Y8QxOjuYHg&feature=related
Aan het eind van zijn optreden - dat welgeteld een volledig uur geduurd heeft zonder te pauzeren - bedanken de aanwezigen BB King met een staande ovatie. Dat heeft hij echt wel dubbel en dik verdient ! Doe het hem maar eens na met zijn 85 jaar en nog steeds 4 tot 5 optredens per week !!! King op zijn beurt wil iets terug doen voor zijn fans en begint plectrums uit te strooien.
Plots lijkt het of er een Karnavalstoet voorbij komt want iedereen rent richting podium en wil op de eerste rij staan om te proberen tenminste één van die "snoepjes" op te rapen. Zo ook Dominique en geluk heeft hij. Hij verzameld die plectrums al sinds een aantal jaren en eentje van BB King moet er zeker bij.
Wendover ligt op de grens van Utah en Nevada en is niet alleen bekend om wille van de vele concerten. Het is een gokstad maar is niet zo groot en niet zo bekend als Las Vegas. Nu we hier toch zijn, vullen we de avond met een casinobezoekje in het hotel waar we logeren. 's Anderendaags - na het ontbijt - keren we weer naar huis in volle voorbereiding voor een totaal ander concert...dat van "U2" in Salt Lake City ! Een heel ander genre muziek maar daarom zéker niet minder interessant.
Vandaag gaan de Nederlandse Anja en ik er een dagje op uit. Eerst willen we in Ogden naar een Mexicaanse winkel. Naar het schijnt is het een soort overdekte markt en Belgen en Nederlanders kennen natuurlijk ALLES van markten, iets dat niet van de Amerikanen kan gezegd worden. We zijn benieuwd...De "markt" blijkt inderdaad een winkel te zijn, maar de groenten die we er aantreffen zijn een "ietsje" anders dan wat we veracht hadden. Wat zou je denken van bijvoorbeeld lekkere verse "cactusbladeren" ?
Tussen al die vreemde groenten worden we in het Spaans en met een mengeling van zéér gebrekkig Engels een beetje wegwijs gemaakt, maar het is meer "weg" dan "wijs". Dit is één van de redenen waarom ik een cursus Spaans begonnen ben. Ik wil wéten wat ze hier allemaal brabbelen...Wat deze witte bollen (die erg lijken op knolselderij maar het niet zijn) en die bruine rare dingen (precies de wortels van één of andere boom) zijn weten we niet precies en als we uitleg vragen, kunnen we er eigenlijk ook al niet veel wijzer uit worden.
Na ons tripje Mexico gaan we thee drinken in het enigste theehuisje van Utah. Mormonen drinken immers geen thee of koffie en het heeft tot dit jaar geduurd vooraleer dit eerste theehuis een feit is.
In het voorste gedeelte van dit etablisement kan je rustig genieten van "Tea & cake". In de uiterste linkse hoek zie je een rekje met kleding en hoeden. Da's speciaal voorzien voor bijvoorbeeld verjaardagfeestjes. Kleine meisjes mogen gelijk welk jurkje aantrekken, hoedjes opzetten en een theekransje organiseren voor hun vriendinnetjes. Het achterste gedeelte van dit pand is een winkeltje waar je je bestelling kan doorgeven om vooraan te gebruiken of waar je thee en gebak kan kopen om mee naar huis te nemen.
In iedere vrouw schuilt nog steeds het kleine meisje en ook Anja en ik hebben ons laten vangen aan al die "prullaria" die er staat, hangt of ligt. We voelen ons meteen thuis en daar horen foto's bij
Alle mogelijke en onmogelijk theepotjes hangen er tegen de muur. We hebben ze niet geteld maar het zijn er waarschijnlijk een paar honderd, het ene al exentrieker dan het andere.
Na onze "thea-time" rijden we naar Snowbasin. Het is een mooie dag en boven in de bergen met al die sneeuw moet het voor het ogenblik heerlijk vertoeven zijn. We willen een wandeling maken, van het zonnetje genieten en al die skiërs een beetje uitloeren. Maar als we boven komen veranderd het weer. Het zonnetje is weg, het ziet er miezerig uit en we besluiten dan maar om een hapje te eten en weer naar huis te gaan.
Anja...ik heb je leren kennen als een hele lieve vriendin...wat ga ik je missen als je binnen een half jaartje terug naar Nederland verhuisd ! En dat is één van de nadelen als je hier voor een tijdje verblijft...
China en haar inwoners vieren Nieuwjaar niet op hetzelfde moment als wij dat doen maar vandaag is het hun beurt. En hoe kan je dat nu beter doen dan in een Chinees restaurant, bij een lekker etentje en in gezelschap van een aantal Internationals. We worden verwacht in "The Mandarin" in Bountiful, waar we verwelkomt worden door de Denen. Op de tafels liggen flyers met de uitleg van het Chinese Nieuwe Jaar, dat eigenlijk ook het begin van de Lente inluidt. Dit jaar wordt "Het Jaar van het Konijn" ingezet en we verwachten een traditionele "Leeuwendans" (meer uitleg vind je op deze flyer)
Dominique is zoals gewoonlijk druk in gesprek met Marcel (Nederland). Aan de andere kant zit de voltallige Israëlische familie bij wie we eerder al "Hanukkah" vierden.
Als we allemaal genieten van een heerlijk menu komt plots - onder luid handengeklap en met heel veel toeters en bellen - de draak zijn intrede doen. Het is een heel apart spectakel.
De legende verteld dat de Keizer alle dieren verzamelde om Nieuwjaar te vieren. Het eerste dier is de Draak en dan komt de Os. In totaal zijn er 12 dieren die de Chinese maankalender vertegenwoordigen.
Dan is het tijd om de Draak te voederen (als je veel voorspoed wil hebben voor het Nieuwe Jaar). Je doet dat door een rode enveloppe - met uiteraard geld erin - in de mond van de Draak te steken. Er wordt ons verteld dat één dollar al voldoende is, maar ik denk dat er sommigen het zekere voor het onzeker willen nemen en dus wordt de Draak een beetje overvoed...
Het is vandaag niet alleen Chinees Nieuwjaar. Marianne (de Deense) is morgen jarig en dus wordt ze een beetje extra verwend. Ons hele gezelschap begint luidkeels te zingen zodra de dessertjes worden binnengebracht. Daar had ze zich duidelijk NIET aan verwacht.
Dat hebben we dan ook weeral gehad. Jongens...wat doen we hier toch veel nieuwe ervaringen op !
Zover zijn we weeral. Voor Dominique zit de cursus erop en dat betekent meteen dat het onze laatste dag in Savannah is. Het is vandaag een druilerig, regenachtig (typisch Belgisch !) weertje, maar we hebben nog één en ander op het programma staan en een beetje regen gaat ons écht niet tegen houden ! Samen met de Australische Jill (één van de cursiten) starten we rond 10am onze weg voor een welgevulde dagtocht.
Eerst gaan we op het Bonaventure Cemetery - het meest bekende en bezochte kerkhof van Savannah - op zoek naar "Little Gracie", een zoveelste legende hier ter plaatse. Dit meisje (enig kind) was de dochter van de manager van het Pulaski House (één van de betere hotels van Savannah). Op de vele momenten dat zij haar vader vergezelde naar het hotel was ze een graag geziene afleiding en speelde ze de rol van hostess op menig "High Society" feestjes. Zo won ze de harten van de "elite" voor zich en ze vond het geweldig om bij deze mensen in de belangstelling te staan. Op momenten dat ze zich verveelde, ging ze spelen onder de grote zwarte trap van het hotel. Maar ze werd ziek en 2 dagen voor Pasen in 1889 - ze was net 6 jaar oud - stierf Gracie Watson aan een longontsteking. En zo werd een legende, een mythe geboren... Bedienden van het hotel beweerden dat ze - na haar dood - Gracie nog steeds zagen spelen en hoorden lachen onder die grote zwarte trap. Zelfs nadat het hotel afgebroken werd beweren mensen nog steeds Gracie te horen lachen op de plaats waar de vroegere trap zou hebben gestaan. Er wordt zelfs gezegd dat men soms een klein meisje - in dezelfde klederdracht als Gracie - ter plaatse ziet rondhuppelen. Meer lezen kan op http://secretofhealthylivings.hakkinda.us/photography/14050-the-haunted-tale-of-little-gracie-watson.html Een beeldhouwer - gefacineerd door dit hele verhaal - maakte in 1890 dit beeld.
We zetten onze weg verder en gaan op zoek naar de overblijfselen van de plantage "Wormslow". Het moment dat we de plantage willen binnenrijden krijgen we een beeld te zien dat mij onmiddellijk doet terugdenken aan de TV mini-serie "Roots" van Alex Haley (1977) en één van de vele slavennamen "Kunta Kinte". Ik zou het eigelijk kunnen classeren onder de titel : "Herinnert u zich deze nog...?"
Veel is er van het huis notabele Jones van Wormslow niet overgebleven en da's wel jammer.
We bewandelen het zelfde pad als waar eens die slaven moesten lopen op weg naar hun eigen huis...
En wie komen we daar midden in het bos tegen ? De heer Wormslow him self ! Blijkt dat er nét dit volgende weekend een "reenactment" of heropvoering van de koloniale tijd zal plaatsvinden.
Afsluiter van vandaag - en tevens ook van ons Savannah avontuur - is Tybee Island.
Dominique wil er persé naar toe omdat hij vernomen heeft dat er daar een heel goed restaurant zou zijn waar ze naar het schijnt échte krokodillen rond het restaurant zitten hebben ! En inderdaad, we vinden het restaurant met zijn merkwaardige huisdieren.
De boekjes hebben niet gelogen. Het eten is hier super lekker. Maar het restaurant op zich stelt niet zo heel veel voor. Het is een houten ding waar geen ramen inzitten. De plaats waar de ramen zouden moeten zitten zijn dicht gemaakt met plastiek. Als het zomer wordt nemen ze de plastiek weg en voilà...klaar is het terras ! En midden in dat restaurant staat een wasbak waar iedereen z'n handen gaat wassen.
Nu snel, snel de valies inpakken en dan naar bed. Morgenavond zijn we terug thuis met heel wat meer bagage (vooral herinneringen bedoel ik dan hé) dan toen we vertrokken zijn.
Woensdag 2 & vandaag, donderdag 3 februari heb ik het voor mezelf héél rustig gehouden, terwijl Dominique zijn aandacht vooral op de vergaderingen toegespits heeft. En dus wordt dit een verslagje over 2 dagen. Ik ben gaan heel wat gaan rondwandelen en heb hier en daar toch wel genoeg dingen gezien die ik - zodra Niki gedaan heeft met zijn cursus - hem wil laten zien. "Site Seeing" heet dat (oftewel "toertjes maken" door de stad) om een beter beeld te krijgen van het verleden van Savannah. Om het geheel een beetje romantisch te maken laten we ons rondrijden met paard en koets.
Vermits we maar met z'n tweetjes zijn, krijgen we van onze vrouwelijke gids een "op maat gemaakte" rondrit. Ze neemt ons mee door alle mogelijke straten met heel mooie, typische Koloniale huizen.
Jullie hebben zich misschien al wel afgevraagd wat dat rare spul is dat hier in de bomen hangt. Dat is "Spanish Moss" (Spaans mos), terwijl het eigelijk helemaal niks met mos te maken heeft. Het is een gevaarlijk goedje als je het mij vraagt. Hier in Savannah wordt ons met nadruk gezegd dat mos NIET aan te raken. Er zou namelijk een soort parasiet in leven. Hele kleine, onoogelijke beestjes die - als je dat spul in je handen neemt - onder je huid kruipen en héél veel jeuk veroorzaken. We blijven er dus maar beter af ! Als je er meer wil over weten kan je gaan kijken op : http://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_moss
Dan komen we aan dit pleintje waar het standbeeld van General Oglethorphe (als je goed kijkt zie je hem misschien !) staat. Hij zette - samen met zijn kolonisten - op 12 februari 1733 voet aan wal zetten in Yamacraw Bluff. Daar werden zij begroet werden door het Opperhoofd van de Yamacraw Indianen, Tomochichi. Die dag werd de stad Savannah gesticht, samen met de Kolonie Georgia. In 1751 werd Georgia een Koninklijke Kolonie en Savannah werd de koloniale hoofdstad. Haar naam dankt Savannah uiteraard aan de "Savannah River".
Dominique heeft zich - in ons stamcafeetje "The Six Pence" - laten vertellen dat er in de buurt van het café "iemand" van de Rockgroep AC/DC woont (of woonde ?). Nieuwsgierig als hij is, wil hij nu écht wel weten of dat hele verhaal op waarheid berust. Hij vraagt onze gids om meer tekst en uitleg. Zij is natuurlijk héél fier dat ze hierop een antwoord kan geven. En niet zomaar een antwoord...nee hoor...ze neemt ons gewoon méé naar het huis van Cliff Williams ! Dominique kan zijn vreugde niet op als ze dan ook nog halt houd om ons de kans te geven het huis eens goed te bestuderen en foto's te nemen. Maar...Dominique zou Dominique niet zijn als hij het niet zou wagen om gaan aan te bellen..."Hij moest ook maar eens thuis zijn, en ik moest ook maar eens de kans krijgen om hem LIFE te zien"...ik hoor het hem nog zo zeggen... Jammer maar helaas, het huis staat te koop...er is niemand thuis !
Eenmaal teug bij ons beginpunt nemen we afscheid van onze gids en zetten we onze weg tevoet verder naar het "Telfair Museum" (of het Museum voor Schone Kunsten).
Als we daar toekomen is het voor hen bijna sluitingstijd, maar we willen toch nog graag naar binnen omdat we het beeld van "The Bird Girl" willen zien. Van de originele mal zijn slechts 4 beelden gemaakt. Dat van Savannah - 50 inches of 127 cm groot - is het meest bekend van de vier. Het is een jong meisje in een simpel kleedje, met droevige blik en haar hoofd naar lichtjes links gebogen. Ze houd haar ellebogen stevig tegen haar lichaampje gedrukt terwijl ze 2 kommen in haar handen heeft. Het lijkt alsof ze vogels wil voederen. Daarom wordt ze "The Bird Girl" genoemd. Het beeld is gemaakt in 1936 maar werd pas in 1993 beroemd toen fotograaf Jack Leigh opdracht kreeg om een beeld te zoeken voor de voorpagina van het boek "Midnight in the garden of Good and Evil" van John Berendt. Dat boek werd verfimd in 1997 door Clint Eastwood. In het museum mogen we geen foto's maken, daarom haalde ik deze van het internet.
We maken nog een laatste wandelingetje door een adembenemend mooi park...
en zetten dan voet naar de plaats van afspraak met een gedeelte van de groep deelnemers aan deze cursus. Vanavond gaan we eten in het "Piratenhuis" waar het (naar het schijnt) krioelt van piraten geesten en andere spoken ! Ben benieuwd of we er een paar te zien krijgen...Het restaurant ziet er in ieder geval veelbelovend uit (wat die spoken en geesten betreft toch...de rest moeten we nog maar afwachten !). We krijgen er verhalen te horen waar je de haren recht van omhoog gaan staan !!! De muziek, de sfeer en het aangepaste interieur doet je kippevel krijgen. Zo meteen komt er hier één of ander spook uit de kast rollen...
Maar we gaan hier niet weg vóór alleer ik nog een foto gemaakt heb van de cursisten. Er word mij nadrukkellijk in het oor gefluisterd dat ik moet opletten wat ik doe, want anders zouden er wel eens spoken op deze foto kunnen tevoorschijn kunnen komen. Aan jullie om ze te zoeken...
Nog één dag hebben we tegoed. Morgen gaan we naar een katoenplantage. 't Is te zeggen...naar de overblijfselen ervan. Maar dat is een verhaal voor morgen. En zaterdag...dan gaan we terug naar huis.
Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag begint voor Niki de cursus en ik ga alleen op stap. Het is voor de 2de dag op rij heerlijk wandelweer (+/- 20°C) en daar ga ik eens lekker van profiteren. Maar eerst ga ik naar het museum en kijk...daar vind ik al de eerste bewijzen van de kantoenplantages en -verwerking...
Ook de historie van de burgeroorlog (1861-1865) tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Staten (http://en.wikipedia.org/wiki/American_Civil_War) worden hier alom tentoongesteld en niet alleen werden de slaven gedwongen op de katoenplantages te werken, maar zij die konden ontsnappen gingen - zelfs vanaf zéér jonge leefdtijd - meevechten in de oorlog.
Eigenaardig...dacht ik nog één ogenblik dat dit museum enkel en alleen over die befaamde burgeroorlog en katoenplantages zou gaan, kom ik het andere moment oog in oog te staan met "de bank"... Nu weten jullie natuurlijk nog niet welke bank ik bedoel hé ! Wel...in de film "Forest Gump" zie je Tom Hanks (alias Forest Gump) op een gegeven moment op een bankje zitten wachten tot de bus komt om hem naar zijn vriendinnetje Jenny te brengen. Dat tafereel is in Savannah gefilmd op dít bankje.
Vermits ik beschik over mijn eigen exemplaar "Forest Gump", en die natuurlijk ook op het bankje zijn foto wilde hebben, doe ik er deze nog bij. Natuurlijk hebben we die pas een paar dagen later genomen, maar ik laat jullie de vergelijking maken...
Na het museum ga ik in de buurt van het hotel nog een beetje rondwandelen want Savannah is écht wel een mooie stad om dat in te doen. Ze is geheel opgebouwd uit "Squares" of vierkanten. En die squares zijn parkjes waar het heerlijk vertoeven is. Zeker bij dit lenteweertje ! Alle straten rond de parken lopen recht op recht en dat maakt als je de map van Savannah bekijkt, dat je allemaal kleine vierkantjes ziet. Da's ook weer gemakkelijk als je je moet oriënteren. (en al zeker als toeristje !).
In tegenstelling tot Utah hebben ze hier wél genoeg cafeetjes waar Dominique van de nodige hoeveelheid gerstennat kan genieten. Dit Brits café is deze week zijn stamkroeg
en daar krijgen we het gezelschap van de Nederlander Marcel (links) en de Canadees Michael (achter mij) die samen met Dominique de cursus volgen.
Midden tussen alle flessen achter de toog is er toch ééntje die me aanspreekt. Die als het ware roept tot ik kijk, die werkelijk in het oog springt... Heeft Pa hier iets mee te maken ? Schol !
Het is al laat als we terug in het hotel aankomen. Maar we hebben ons goed geamuseerd, hebben veel gelachen en sommigen (!) hebben veel gedronken...misschien wel té veel gedronken ! Morgen is het dag 2 van de cursus. Ik hoop maar dat iedereen op tijd opkan en dat ze een niet al te zwaar hoofd zullen hebben !
Dominique moet naar Savannah voor een cursus en we beslissen om er dan maar een weekje van te maken. Savannah is een stad in de staat Georgia die bekent is omwille van z'n slavernij in de jaren 1800. Nu heb ik al veel daarover gelezen en in films gezien, maar de geschiedenis van Savannah intrigeert me en ik ben blij dat ik meekan. De luchthaven van Savannah is er tenminste al eentje om "U" tegen te zeggen ! Klein, maar héél proper en netjes...
Ook onze kamer - waar we de eerstvolgende week onze intrek zullen in nemen - mag gezien worden en is iets helemaal anders dan die van Dallas Fort Worth (10 nov. 2009)
Omdat we pas laat zijn aangkomen hier in Savannah houden we het de eerste dag op een wandeling in de buurt van het hotel - op zoek naar dingen die we de volgende dagen kunnen gaan doen - en een lekker etentje. We kruipen op tijd in ons bed, want morgen willen we fris en uitgeslapen zijn om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Dag 2 gaat het meteen richting de binnenstad. We zouden er naartoe kunnen wandelen, we zouden een taxi kunnen nemen of de bus, maar we hebben iets nieuws gezien...een "pedicab". Da's niks meer of minder dan een "fietstaxi" ! En omdat dit iets is wat we nooit eerder gedaan hebben kiezen we hiervoor natuurlijk. Deze meneer brengt ons niet alleen op onze bestemming, hij geeft ons onderweg ook nog tekst en uitleg over de "zijn" stad...en da's natuurlijk mooi meegnomen, zo'n gids er gratis bij te krijgen !
Plaats van bestemming is dit gigantische gebouw...het "Community Center" of stadhuis.
Daar nemen we de lift naar de benedenverdieping en komen zo uit op "River Street". River Street is wat we in België aan zee "op den dijk" zouden noemen. Het is hier heel gezellig wandelen en je kan er letterlijk het ene winkeltje binnenlopen en het andere weer buiten.
Eén van de vele winkeltjes is de "Candy Store". Een snoepwinkeltje, een museumpje waar Coca-Cola treintjes boven je hoofd voorbij komen, een drankgelegenheid én een cremerie...alles in één klap.
Maar wie River Street zegt, begrijpt dat hier ergens een rivier moet zijn. Bij het zien van onderstaande foto van één van de toeristische boten moet ik spontaan denken aan het boek van Mark Twain "De avonturen van Huckleberry Finn" dat zich afspeeld in de periode van de slavernij en de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865) tss. de Noordelijke en de Zuidelijke Staten.
Wat we hier nog gevonden hebben en wat ik helemaal niet (meer) wist is dat Savannah in 1996 de openingsceremonie voor de Olympische Zomerspelen in Atlanta organiseerde. Dit is een overblijfsel daarvan...
Savannah heeft nog andere beelden en monumenten. Eén van die beelden is "The Weaving Girl" (het Wuivende Meisje). Het is een standbeeld voor de "onofficiële begroetster van Savannah" - Florence Martus - die gedurende 44 jaar (1887-1931) - ieder schip dat in of uit de "Port of Savannah" voer - begroette vanuit haar huisje op Elba Island (een klein stukje land in de Savannah Rivier dichtbij de Atlantische Oceaan). Overdag deed ze dat met een zakdoek, 's nachts gebruikte ze een lantaarntje. En in die 44 jaar dat zij de wacht hield zou er geen enkel schip verloren gegaan zijn (aldus de legende).
Savannah is natuurlijk ook bekend om zijn plantages en katoenhandel. Over de plantages (die vooral draaiden op de rug van de hardwerkende slaven) én over de slavenhandel wordt hier NIET gepraat. Het lijkt alsof ze de hele toestand over slavenhandel en slavernij in de doofpot willen steken. Daar zijn wij natuurlijk niet mee gediend dus zullen we in de loop van deze week toch nog proberen ergens een échte plantage te vinden. Dit prachtige gebouw is een stille getuige van de katoenhandel (en z'n verscholen verleden).
We zetten een punt achter deze dag in een gezellig cafeetje (alias restaurantje) waar een heel vriendelijke meneer spontaan aanbied om een foto van ons 2-tjes te maken.
Morgen begint Dominique aan zijn cursus, dus ga ik er alleen op uit. Voor mij word het een dagje in het museum op zoek naar het verleden van deze stad.
