de mist is opgeklaard en nogmaals ben ik terug gekeerd om te zien of ik wel een correcte herinnering heb aan wat er net vooraf gebeurde conclusie: nee, ik heb iets over het hoofd gezien hem (in gedachten) iets verweten wat misschien helemaal fout is het is moeilijk om in de mist helder te kunnen waarnemen ik heb een fout gemaakt of beter gezegd: ik ben getriggerd geweest het is me weer overkomen en hoe meer ik tracht mijn verleden te reconstrueren hoe meer ik de mist van vroeger kan verklaren dezelfde oorzaak dezelfde gevolgen ik vermoed dat dit een serieus trauma is ik vermoed dat het niet gemakkelijk is om met zo iemand als ik om te gaan en ik vind het moeilijk om hier te vertellen waar het om draait ofschoon ik meen dat ik er al eerder over heb geschreven of toch zeker er al over heb verteld ik ga het toch proberen
ik kan diepgaand contact maken met velen maar nooit met meer dan één te gelijk dat is niets nieuws ik weet zelfs niet of een ander dat wel zou kunnen
maar wanneer 2 mensen samen praten 2 mensen waarmee ik een goed tot vrij goed contact heb (of heb gehad) wanneer ze samen praten over van alles en nog wat én over mij en wanneer ik dan achteraf hoor, dat er ook over mij is gesproken, en ik op een gegeven moment heel even het voorwerp wordt van een vrolijke spot of wanneer ik een 'ons kent ons' knipoog tussen die 2 zie of wanneer ik me zowiezo een beetje buitengesloten voel (maar zo erg hoeft dat helemaal niet te zijn, ik voel dat slechts zo aan) ..... dan gebeurt het dan voel ik me verzinken in de mist dus dan zak ik weg in de diepte dan sluit ik me af en meteen uit
dit is bijna te belachelijk voor woorden dit is een gevolg van vroeger van mijn lagere school trauma waar ik het voorwerp was van hatelijke spot van heel de klas zelfs van diegene van wie ik dacht, dat ze bevriend waren
ik heb er al aan gewerkt binnen de vereniging heb ik al veel geoefend daar voel ik me al vrij veilig veiliger dan ik me kan herinneren
maar blijkbaar slaat het thuis nog steeds toe onze dochter had met manlief een goed gesprek gehad net voor ik zaterdagmiddag thuis kwam en dat had ze me ook verteld er hing een sfeer van vertrouwelijkheid tussen hun en er was een lichte spot richting mij en ik voelde me hevig reageren maar ik hield me in ik wilde geen onvrede in huis voor die enkele keer dat dochterlief thuis logeert de mist sloeg toe en barstende hoodpijn
wat ik het ergste vind is dat dit lijkt op een soort jaloezie op twee mensen die elkaar graag zien dat dit lijkt op een angst om buiten gesloten te worden maar nee ik weet dat het de 'doodsangst' is die hevig toeslaat alsof ik verwacht dat ze zich als wolven gaan gedragen alsof ze me gaan opjagen en pijn willen doen zoals vroeger op school
ik heb de mist nog gekend ik weet nu waarom het verstand zegt, dat deze vrees ongegrond is maar mijn trauma was blijkbaar weer sterker
anderhalve dag heb ik met dikke prikkende ogen rondgelopen anderhalve dag heb ik me vooral koest gehouden nu weet ik dat dit de angst was
voor iemand die ogenschijnlijk weinig angst heeft is dit maar weer eens een bekentenis van formaat bovendien is die angst altijd ver weg ik vergeet hem dikwijls misschien een vorm van dissociatie weet ik veel
wat ik wel weet: dit weekend stak hij sterk de kop op en door er over te schrijven heeft dissociatie geen kans
wat in de toekomst? hoe kan ik zeggen dat ik me plots helemaal alleen voel staan dat ik de anderen aanvoel als 'wolven' en vooral ik kan toch niet vragen of zij zich aanpassen aan mij? nee, beslist niet, ik heb te veranderen misschien was dit het moment van inzicht misschien was het dit weekend de laatste keer
deze angst nooit meer voelen dat zou pas een wonder zijn
in plaats van in mist verdwalen zal het een uitdaging worden om deze mist te omzeilen ik heb te leren reageren op een open en alerte manier ik heb te kiezen voor 'anders' in plaats van te concluderen dat ik dit al zo'n 30 jaar vol hou zonder enige vooruitgang communicatie is een prachtig woord dit toepassen in uiterst moeilijke omstandigheden is een ander paar mouwen
moed der wanhoop valse start alweer wachten op een 'tigste kans of op ieder moment een stapje eerst in het klein later grote passen
onze dochter treint weer huiswaarts en mijn geest is alweer gevuld met mist sinds het ontbijt
ik kijk naar de mist vergelijk hem met die van gisteren en die van vroeger en die van lang geleden een mist die maakt dat de dag een dag wordt die geen beelden nalaat een mist die herinneringen wist
een mist die opkomt wanneer ik uit mijn kot gelokt word wanneer ik besluit niet te reageren wanneer ik antwoorden inslik om de lieve vrede en me niet sterk genoeg voel die mist huist momenteel in mijn hoofd wil regenen via mijn ogen ik krijg hoofdpijn van die mist ik wil diep ademen ik wil het daarna blazen ik wil eigenlijk tegenwind stormen maar of ik dat nou gráág doe ....
ik zou liever een zonnetje willen zijn mijn eigen mist verdrijven
en vooral wil ik me niet meer laven aan dat zo gezegde 'half volle glas' van hem hij weet (nog) niet dat de inhoud zuur smaakt
tijd om te poetsen gedachten mogen stoppen ze maken me nog gek misschien toch nog liever de mist .....
of eigenlijk 48 uur zonder te bloggen dit ging me prima af maar nu zit ik met de problemen want wil ik vertellen over de afgelopen dagen dan word ik overvallen door een soort machteloosheid omdat mijn filter momenteel weer eens niet werkt en ik dus geen hoofdzaken van bijzaken kan onderscheiden bovendien lukt het me niet om iets kort samen te vatten ... verdorie
ik ben me meer dan ooit bewust van alles wat er zich in me afspeelt waarnemen, waarnemen, waarnemen golven van meer zelfvertrouwen gevolgd door diepten van het niet kunnen rekenen op mezelf alweer gevolgd door waargenomen bewijzen die me vertellen dat dit echt reuze meevalt
daarnaast krijg ik meer en meer bevestiging dat mijn woorden en daden dichter bij elkaar komen te liggen meer en meer mensen spreken me aan voelen mijn toegankelijkheid mijn luister bereidheid en willen mijn gedacht horen en krijgen woorden van herkenning .... verdorie ik vind nu nog steeds geen juiste woorden hoe kan ik hier zo maar schrijven dat ik waardering krijg om wie ik ben en om wat ik zeg of schrijf dat klinkt verschrikkelijk .... ... en toch .... vanaf donderdag tot nu leef ik vrijwel volledig intuïtief en nu moet ik denken over wat ik ga schrijven hoe is het mogelijk alweer een bewijs dat het 'denken' me vastzet
donderdag, vrijdag en zaterdag tot zo'n 15 uur ging alles van een leien dakje vanzelf dus en plots na een negatieve opmerking richting mij sloeg ik aan het denken wilde ik overwegen hoe ik zou antwoorden en ik kreeg daverende hoofdpijn alles verliep vanaf dan in dichte mist
ik ben om 4 uur in mijn bed gekropen ik heb geslapen tot vanmorgen half 9 (met slechts 's avonds een onderbreking van 2 uur voor het avondeten)
de hoofdpijn is verdwenen mijn dromen draaiden altijd rondom hetzelfde ik werd positief bevestigd in mijn woorden en gedrag ik werd ondersteund wanneer iemand negatief over me sprak de spiegel werd boven gehaald ik moest de negativiteit laten bij degene waarvan het kwam ik tekende, ik schilderde, ik schreef ik bewoog me in groepen van mensen als een reiziger die overal welkom was altijd was er wel iemand die me voordien had ontmoet en daar een fijne herinnering aan over hield
ik kan er ook niet aan doen dat zo'n droom de hoofdpijn verdrijft of die lange nachtrust, natuurlijk
het huis wordt wakker we gaan ontbijten met z'n drietjes vers geperst fruitsap staat te wachten oei, eh manlief zegt dat onze dochter nog geen teken van leven geeft gaat ze wakker maken ook al na een 11 uur lange slaap
ze vertelde me vrijdag avond over haar gedachtenkronkelingen en zal ik eens wat zeggen: ze is mijn dochter ze kan er ook een potje van maken en onderwijl groeien tot een prachtige mens ze is gelukkig 20 jaar eerder dan ik begonnen met deze groei en dat stemt me gelukkig ondertussen vraagt ze me: mam: "hoe ga jij daar mee om?" en dan vertel ik over vallen en opstaan en vooral over tijd maken voor stilte om te luisteren naar haar zelf
gelukkig heeft ze ook karaktertrekken van manlief dat maakt haar daadkrachtiger ze zal het maken zonder twijfel
Van de week trok ik deze kaart uit het pak van 'de helende reis' kaarten:
Mysterie
"Wie weet, weet niets, Wie niets weet, weet."
Heb je de laatste tijd behoefte dingen te weten? Ben je almaar aan het proberen de geheimen van het leven te ontrafelen?
Geef die behoefte te weten op. Houd op met vragen naar het waarom. Dat leidt alleen maar tot nog meer verstandelijke kletspraat. Als je de dingen met je verstand kon uitpluizen zou dat al lang geleden gelukt zijn.
Neem gewoon een grote emmer en gooi al je vragen, die je streven naar antwoorden, erin. Waarom heeft die en die van wie ik zoveel hou zus en zo gedaan? Weet ik niet, in de emmer. "Waarom voel ik me zoals ik me voel?" Weet ik niet, in de emmer. "Wat gaat er morgen gebeuren?" Weet ik niet, in de emmer. Je kunt in feite alle vragen in de emmer met raadsels gooien. Het leven is een raadsel, een onbegrijpelijke en goddelijke mysterie. Wees blij en tevreden dat je in dat mysterie kunt rusten.
straffe kaart de boodschap boeit me mateloos mijn gedachtenkronkelingen draaien rondom waarnemingen maar niet meer rond verklaringen zoeken althans in deze staat van zijn zou ik me dus prettig horen te voelen kben dus aan het proberen en blijf het nog een tijdje proberen
het gaat prima met me gisteren boeiende verhalen beluisterd en diepgaand contact gemaakt een ander voeden en gevoed geworden energie geven en krijgen prachtig
nu nog even wat opruimen onze dochter komt straks weer tot zondagmiddag ik zie er naar uit
de zomer bezorgt me altijd een beetje vakantie plus nog enkele woensdagen extra omdat ik op die dag te weinig verdien als het vleeskraam op verlof is daarnaast zijn er nog van die veels te warme dagen die dan ook al een beetje vakantiedagen zijn want dan blijf ik thuis dus heb ik vorige week om ook nog een aantal andere redenen slechts 3 marktjes volbracht ipv 7 en vandaag had ik alweer een dagje vrij en wat doet een mens op zo'n dag
een mens als ik kijkt op zo'n dag eerst naar de spiegel en denkt: "een frisse, energieke blik!" zo'n mens kijkt dan naar buiten en bedenkt: "het is al een jaar geleden dat de ruiten zijn gepoetst en het is al vele jaren geleden dat ook de plastic panelen zijn gepoetst" en vervolgens wordt er een douche genomen een eitje gebakken een koffietje gedronken wat schoonmaakgerief bij elkaar gezocht de trap wordt opengespreid
ik vloog er in dat het een lieve lust was manlief was ook thuis en ook hij besloot vandaag een 'kleine klusjes dag te houden waaronder ook nieuwe gordijn rails hangen in de slaapkamer dus toen ik beneden helemaal rondom buiten en vervolgens binnen de ruiten had gepoetst (jawel vrijwel volledig streeploos) en alle plastic weer stralend wit was (oh ja, ook nog onze 'trapjes op' en de stoeptegels geschrobd) vertrok ik naar boven om aldaar hetzelfde toe te passen na halsbrekende toeren en vele uren later zit hier een tevreden madam met blinkende oogjes
wat was het warm en toch hield niets me tegen zelfs de hond moest er aan geloven die werd buiten gewassen en ze zit nu een beetje boos te kijken omdat ze nog niet helemaal droog is mag ze nog niet binnen
nog een prestatie van mezelf: de computer niet opgestart vóór 18 uur en er is nog iets anders enkele weken geleden was ik toch weer gaan roken een weloverwogen daad, dat wel, maar stoppen is dan weer wat moeilijker niet dat ik alle dagen rook en niet dat ik zoveel rook maar toch.... dat is dus bij deze weer gelukt om reeds enkele dagen te stoppen kwestie van te veel om handen te hebben om tijd te maken voor te roken bovendien zijn 'doe' dagen geen 'pieker' dagen dus dat hielp
een keer in de maand horen wij vrouwen volgens de regels van het mensdom verdraaid lastig te zijn mannen vragen dan: "het is weer zo ver zeker?" en dan zijn wij meestal meteen dubbel zo lastig
toen ik lang geleden me echt verschrikkelijk slecht in mijn vel voelde en dus ook diep ongelukkig was had ik zelfs 2 piekperioden in de maand tijdens die dagen was ik zo emotioneel dat ik zelfs overwoog een einde te maken aan mijn leven dit overkwam me meermaals en zo plotseling dat ik zelf bang was om de ommekeer ik kon bijvoorbeeld schaterlachen om iets en binnen een kwartier plots de dieperik induiken om een 'verkeerd woord' of iets wat mislukte
naarmate ik me beter in mijn vel voelde verdwenen de symptomen gaande weg of werden ze minder ernstig maar vanavond ging er een lichtje branden en dan is zo'n blog een geweldig instrument ik ben enkele data nagegaan dat is gemakkelijk omdat mijn cyclus elke keer exact even lang is ook al gebruik ik geen 'pil' meer dus wat bleek: iedere keer ben ik emotioneel, hypersensitief en hyperactief in denken en doen al naar gelang de positieve of negatieve invloed van mijn omgeving reageer ik in uitersten
een beetje verontrustend nu heeft manlief toch gelijk..... maar er zijn voordelen ik zet in mijn kalender van mijn gsm: 'OPPASSEN VOOR GESPREKKEN OVER EMOTIONELE ZAKEN' waar dat ding al niet goed voor is...
toch verontrustend dat ik zo'n speelbal ben van mijn hormonen ....
wanneer ik weer eens terug kijk naar de afgelopen dagen inclusief deze dan denk ik 'kben gestoord' woensdagavond een spraak waterval donderdag zwaar van de warmte maar één en al oor vrijdag kon mijn geluk niet op zowel 's middags als 's avonds terwijl er ook die dag slecht nieuws was: de paperassen van de nieuwe marktwagen bevatten een fout onze wagenbouwer werd meedogenloos terug naar af gestuurd resultaat: alweer 1 à 3 maanden vertraging voor ik deze wagen in ontvangst mag nemen dit slechte nieuws werd door manlief meegedeeld terwijl hij met een bang hartje naar me keek zou ik furieus worden of niet.... nee, ik werd niet furieus, we hebben gisteren een ondersteunende mail naar de wagenbouwer gestuurd hij kan dat werkelijk gebruiken
ok, terug naar mijn terugblik vrijdagavond bij de buurvrouw neergestreken we hadden elkaar al lange tijd niet meer lang gesproken ik bedoel voor iets meer dan een groet of een zwaai hadden we al en aantal jaren geen tijd meer gemaakt wat hadden we veel bij te kletsen en potverdorie ons interesseveld is identiek geworden mijn feedback naar haar en visa versa deed wonderen ik huppelde naar huis en besloot dat ik zeer gelukkig was
zaterdag morgen was een super leuke markt in de namiddag ging ik op jacht naar grote fotokaders en sloeg mijn slag in een kringloop winkel (doet me er aan denken dat ik nog wat in te kaderen heb..) en 's avonds de crash.... regelrecht de diepte in stijl bergaf tranen snikken wakker liggen dikke ogen bij het ontwaken ook tijdens het sinaasappel persen en ook tijdens het ontbijt in stilte pfff me dan herpakt en beginnen poetsen alsof mijn leven er van af hing heel de dag door en alles gewassen en gedroogd en eventueel gestreken én direct de kast in en gekookt en vervolgens verder gepoetst en daarna nog hard gewerkt aan de computer mijn bed in gedoken moe en toch gedurende heel de nacht diverse keren wakker geworden een plasje..... wat drinken..... de hond buiten gelaten.... want ze wilde 's avonds niet in de regen... wat drinken..... pffff en vanmorgen weer in 'hyper' hoe is het mogelijk druk bezig geweest 's morgens en 's middags en helemaal anders dan anders alsof ik helderder denk meer die sneller reageer overzichtelijker te werk ga
ik snap er niks van de sfeer is ook weer als vanouds ondanks dat er niets is uitgepraat soms moet dat niet heb ik gehoord waarschijnlijk was gisteren 'soms' weet ik veel....
ok ik ga nog even een snelle soep maken voor de duiker die zo direct thuis komt 't zal hem smaken en oh ja nog even de keuken opruimen dit ben ik niet dit is iemand anders die iemand anders plakt ook minder aan haar pc die iemand anders gaat ook minder langs bij de blogburen die iemand anders snoept zelfs minder dit kan toch niet ik ben ik niet meer
een vriendin wees me op de dagelijkse gedachte van gisteren: 'alles verandert, zelfs de manier waarop de dingen veranderen'
misschien ben ik voor de verandering op een vreemde manier aan het veranderen oppassen of straks word ik nog saai
faalangst heeft vele vormen ik weet dat ik zeer veel kan, maar onder 'druk' gaat bij mij het licht uit. ik moet gewoon trucs vinden om dat niet te laten gebeuren.
mijn faalangst gaat niet om de angst te falen die angst draait om het niet kunnen rekenen op mezelf. om de vrees dat dissociatie weer toeslaat ofschoon dit vrijwel nooit meer gebeurt en vroeger altijd als ik een zeker 'druk' ervoer.
ik ben vandaag aan het opruimen en poetsen. ik ga frieten met stoofvlees maken. sinds gisteren avond duwen tranen zich continue naar de oppervlakte.
dat een mens zo van de top naar de donkerste diepte kan tuimelen.... och, het is logisch, eigenlijk: moet ik maar niet op de toppen wandelen. misschien wandel ik slechts op de toppen van mijn tenen.... dat kan ook... en dat is onmogelijk vol te houden...
maar nee dat is het niet alleen
ik schreef onlangs: 'de in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst' tijd om dit weer eens zelf toe te passen
ik heb sinds het verleden allerlei methoden ontdekt om in mijn center te blijven staan het is hoog tijd om deze kennis toe te passen
(voor iemand die weinig fut heeft om te schrijven iemand die vandaag denkt, dat woorden zoeken een marteling is heb ik weer een keurig stukje tekst geplaceerd al goed dat mijn gebrek aan zelfvertrouwen me niet tegen houdt om het toch te proberen. potverdorie.....)
in het diepste donkere van misschien wel iedere mens loert de angst om te falen dit haalt elk positief zelfbeeld onderuit de vrees zet zich zo om in realiteit
ik wil even niet bloggen er leeft te veel binnen in me dat wil leven binnenin nog niet klaar om geboren te worden bang om gehoord te worden heet van de naald of vers van de pers het blijft hangen tot ik mijn woorden vind of niet of misschien toch een beetje de wereld rondom me ziet wie ik ben en wat een potentieel ik in me heb slechts een spreekt over 'de vrouw die het halflege glas aanschouwt' en net die ene persoon kan me blijkbaar onderuit halen op zo'n moment wil ik me los scheuren tranen met tuiten huilen alles overboord gooien en .... en wat nog meer ..... weet ik veel mijn licht gaat even uit ik trek me terug in míjn hol deze keer voor ik mijn woorden spui die ik morgen weer wil deleten
gisteren avond en zelfs vanmiddag voluit gelukkig vanavond het tegenovergestelde
is zelfzorg: zorgen dat je nooit je geluksgevoel laat afhangen van wat een ander zegt?
is zelfzorg spreken over jezelf en wat er in je omgaat met iedereen behalve met degene, die je het meeste nabij zou moeten zijn
is zelfzorg: je omringen met mensen die je gevoel erkennen ook al kennen ze dit zelf niet en diegene vermijden die je gevoel verachten? en bovendien hun eigen 'voelen' onbespreekbaar achten
onmacht is een verschrikkelijk woord voor een verschrikkelijk gevoel in een verschrikkelijke situatie
ons favoriete restaurantje voor als er niets speciaals te vieren is: Pizz' amore te Schoten omdat er "voor ons altijd plaats is, desnoods zetten we mensen buiten" maar dat komt omdat manlief elke keer beweert dat de gastvrouwe en weer fantastisch uitziet ;) reeds meer dan 20 jaar
soms ontmoet ik mensen die overduidelijk richting hun ongeluk lopen vroeger ging ik dwars over hun weg liggen zocht ik trucs om hun pad om te leiden tot voorbij de plaats des onheils vroeger ging ik over mijn eigen grenzen het doel heiligde alle middelen en achteraf was alles verloren moeite als een lemming werden ze aangetrokken ik moest machteloos zien hoe het drama zich alsnog voltrok
dus werd het tijd voor een andere kijk hoe ging ik zelf om met goede raad? wat was het eindresultaat van mijn ongelukkige ervaring?
ik heb lang gezwegen over drama's die zich in mijn leven voltrokken omdat ik alleen maar 'wijze raad' kreeg en men me het gevoel gaf dat ik dom was dat alleen domme mensen domme daden verrichten dus beging ik mijn 'domme' daden in afzondering van mensen met gezond verstand en werd ondertussen wijzer al doende leerde ik mezelf kennen littekens stapelden zich op elk getuigde van levenslessen die me maken tot wie ik nu ben ik voel me niet dom meer ik ben geweest waar velen zich niet wagen en ik ben niet van plan om iemand te veroordelen die onverantwoord gedrag vertoont ik ben niet meer van plan om die mensen te stoppen in tegendeel
wat ik wel doe is laten merken dat ik niet veroordeel ik vertel wel over kleine valkuilen langs de zijkant van hun weg én ik laat blijken dat ik me op de achtergrond begeef maar volg wat er op het parcours gebeurt en ik ben er wél als de wonden gelikt worden ik ben er wel om te luisteren want ik heb aan de lijve ondervonden dat een luisterend oor sneller heelt dan eenzaamheid twijfel, angst, en beslissingen worden verwoord en plots komt er dan zicht op de winst want iedere 'domme' gebeurtenis kan winst opleveren wanneer er gekeken wordt naar noden en verwachtingen
ik heb uit eigen 'stommiteiten' geleerd dat mijn noden en verwachtingen me oneindig kwetsbaar maakten voor iedereen die dit weet te bespelen en juist doordat mensen me op die punten bespeelden werd ik meegezogen richting mijn ongeluk of meer nog ik zwom met die stroom mee dan ging het sneller
vervolgens werd aan geen nood voldaan geen verwachting werd ingevuld
likte ik mijn wonden en zocht vervolgens naar winst gelukkig vond ik altijd winst
samen met 'domme mensen' (die dat verdorie echt niet zijn) zoeken naar de winst laten voelen dat ze de moeite waard zijn ondanks wat er gebeurt
de winst is weten wat je bezielde wat je innerlijke (onbewuste) drijfveer is geweest en waarom die weg zich in de schaduw bevond en vervolgens ontvouwen zich andere wegen die een gunstig resultaat bieden zonder een verlies van eigenwaarde wegen die zich in de zon bevinden wegen naar een mooie toekomst
liedjes genoeg over 'ik wil je' maar over 'je wil me en ik wil jou niet' of 'ik wil jou niet willen' of 'ik wil jouw hartstocht niet aanwakkeren' of 'ik wil gewoon vrienden zijn' ho, maar daarover wordt niet gezongen
het is fijn om begeerd te zijn maar ik vraag me dikwijls af: kunnen twee mensen vrienden blijven, tijd in elkanders nabijheid doorbrengen, terwijl de één hunkert naar de ander op een manier die meer dan vriendschap inhoudt?
kan de ander zich vrij bewegen als vriend in en uit het leven van de andere? of is die genoodzaakt om een grote afstand in te nemen een telefoontje een kaartje een smsje een bezoekje maar dan altijd met nog iemand anders in de buurt
ik ben daar nog niet uit ik ben daar helemaal nog niet uit zulke vrienden én vriendinnen kruisten mijn leven één van de dagen bezoek ik een vriendin die ik al minstens 10 jaar 1 à 2 x per jaar bezoek en als we samen zijn is alles als vanouds
en toch spookt die dag door mijn hoofd dat ze kort voor haar trouwdag tegen me zei in een dronken wanhopige bui: "ik wil helemaal niet trouwen met hem ik wil jou" ook hij hoorde dit en ik weet begot nog steeds niet hoe ik daar mee om moet maar we hebben er nooit meer over gesproken op haar trouwdag babbelde ik met een 'nieuwe' vriendin en haar gezicht lachtte haar ogen echter niet diep verdriet
een van de dagen zie ik haar weer en dan is alles weer als vanouds soms denk ik 'zij weet het misschien niet meer' soms denk ik 'zij schijnt toch heel gelukkig met haar man' soms denk ik 'ik moet er over praten' ze heeft er misschien geen idee van wat er binnen in me omgaat ze snapt misschien echt niet waarom ik zo weinig kom hij is vriendelijk tegen mij hij kent ze ik ken ze ook hij is de rust zelve en zij is chaotischer dan ik en ze verzet bergen smelt harten (be)tovert iedere dag voor een vrouw als haar worden gedichten geboren
hij kent ze en neemt ze zoals ze is als ik dat ook eens kon ....
achteraf nog een tijdje blijven hangen sommigen van ons hadden elkaar een maand niet gezien en aangezien we ondertussen echt bevriend zijn was er veel bij te praten en plots was er die opmerking over mijn teksten voor onze nieuwsbrief ik werd bedankt voor de verscheidenheid aan teksten die ik schreef telkens belichtte ik een ander deel van onze activiteiten vanuit mijn eigen voelen en zelfs mijn laatste 'gedicht' of hoe het mag genoemd worden (datgene wat ik dit weekend ook hier plaatste) werd aanzien als alweer een nieuwe kwaliteit die in me groeit of bloeit al naargelang hoe ik het bekijk iemand die het gelezen had sprak van zoveel passie en toch veel ruimte ter interpretatie mooi, ik werd er (alweer) warm van
doet me denken... wanneer was ik nog koud....? oh ja onlangs nog ik denk 3 weken geleden toen iemand zeer sarcastische opmerkingen maakte richting een vriendin van me ik had juist daarvoor, mijn oor nog te luisteren gelegd voor die persoon ik begrijp nog niet, waarom zijn gedrag plots omsloeg... in ieder geval ik was kil en hij heeft het gevoeld hij mijdt me nu ook al hebben we wekelijks contact nou ja, contact is veel gezegd...
ik wordt dus kil als iemand die ik in mijn hart draag het onderwerp wordt van ongegrond sarcasme of ander respectloos gedrag dan overheerst de kilte in mij
ik heb daar anders mee om te gaan maar het lukt me (nog) niet gevoelsmatig vliegen er dan messen door de lucht dan voel ik me ijskoud worden dan wens zelfs ik niet te ontdooien en dat maakt me dan weer onzelfzeker ik kan dat knopje niet vinden om die 'noodstopknop' te deblokkeren
als ik daar nu eens een aan/uit knop van kon maken was dit gevoel me al een pak draaglijker 'om de lieve vrede' te bewaren zo'n uitdrukking die me bitter smaakt als ik die eens kon 'zoeten'... maar momenteel heb ik geen zoetstof ter beschikking zelfs mierezoet werkt niet bah
vanavond nam ik deel aan een vergadering rondom de promotie van onze vereniging een buitenstaander met zeer veel ervaring rondom dit thema bleek tegelijkertijd ook iemand wiens visie perfect aansloot bij die van ons met andere woorden: we hebben natuurlijk meer duidelijkheid verschaft over onze doelstelling en doelpubliek waaruit volgde dat we elkaar zeer goed aanvulden ook zijn uitnodiging om onszelf eens door te lichten over de minpuntjes in onze uitstraling en waarom bijvoorbeeld ook mensen ons soms maar eenmaal bezochten verder werden er veel synoniemen gevonden die een betere zicht gaf op wat we bieden een warme gevoel bleef achter na afloop we hebben weer genoeg stof om uit te diepen
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
