Lekker geslapen en heerlijk ontbeten met zich op de haven.
Ik wandel naar de boot,
die duurder blijkt dan vorig jaar.
Ik ben een uurtje te vroeg
en mijn oog valt op een lieve kat met één oor
Ze heeft haar stek op de pier,
maar lijkt goed gevoed.
Wanneer ik goed kijk zie ik kieren tussen de blokken,
die misschien wel mensen kunnen herbergen...

Het volgende traject van de reis is aan de beurt.
Ik deponeer mijn rugzak in het karretje wat aan boord rijdt
en wandel de boot op.
Ik word aangesproken door een Engelse familie
die 1001 vragen hebben over het eiland en er pas veel later achter komen
dat hun boottrip interessantste gebeurtenis zal zijn van deze dag.
Ze varen namelijk diezelfde dag nog terug
en wilden dus eventjes het eiland bezoeken.
Helaas is er rondom de haven niets te zien,
toch niet wat hun interesseert.
Geen terrasjes, geen bezienswaardigheden.....
Slechts de natuur, die zich uitstrekt ver boven zee niveau.
Met andere woorden: het is klimmen voor je een mooi uitzicht hebt...
Het is helder weer en we passeren La Gomera en stevenen op El hierro af,
toch een reis v an ongeveer twee en een half uur
vanwege de tegenwind die het schip ferm doen deinen.
Ik geniet met volle teugen.

Op het eiland wacht er weer dezelfde kleine minibus
die me alweer met hoge snelheid
en schuin in de haarspeldbochten naar Valverde brengt,
de hoofdstad van het eilandje.
De Spaanse muziek schalt door de luidsprekers en plots zijn ze daar:
net als vorig jaar lopen de tranen uit mijn ogen.
Ik ben zo gelukkig dat ik hier ben.
Ik drink de atmosfeer,
mijn oog valt op iedere plant of boom die we passeren
en prachtige vergezichten dan weer links dan weer rechts.

De buschauffeur heeft een ontzettende haast,
wat ik niet begrijp....
op dit eiland heeft niemand ooit haast.
Even later wordt alles me duidelijk.
Vorig jaar had dit eiland nog zo goed als geen bussen.
Dit jaar is er een soort netwerk van busjes.
Vanuit Valverde worden zowel toeristen
als plaatselijke bewoners vervoerd naar andere stadjes en dorpjes.
Alle uitzwermende busjes staan te wachten op de onze.
Mijn chauffeur had me gevraagd waar ik moest zijn
en ik had een hotel op gegeven in Valverde. We waren daar voorbij gereden
(hij dacht zeker dat ik het niet wist)
Aangekomen op de plaats met al die andere busjes,
ben ik plots snel van begrip en reaktie.
Ik geef aan dat ik hier ook wil uitstappen.
De chauffeur zegt dat hij me zo direct naar mijn hotel zal brengen,
maar ik vertel hem dat ik naar Sabinosa wil.
Het is wel allemaal grappig:
Hij spreekt geen Engels en ik geen Spaans.
Waarom wil ik naar Sabinosa?
Omdat daar de start ligt van mijn voettocht.
Ik had het weerbericht gezien: morgen regen.
Én ik had gelezen dat het pad wat de berg opging bij regen erg glad was,
beter niet betreden kon worden.
En het was nu nog droog.
En aangezien er nu al die busjes stonden
kon ik onverwacht al deze zelfde dag nog starten met mijn trektocht.
Ik ken mezelf: zo snel mogelijk starten
of ik vind allerlei argumenten die maken dat er uitgesteld wordt
en helaas volgt er zo goed als altijd afstel.
Dus omdat ik mezelf ken, argumenteer ik niet langer
en spring in de bus richting La Frontera.
Daar wacht nog een kleiner busje en ik krijg een privé ritje tot in Sabinosa.
Ik neem mijn bagage en de bus vertrekt
Daar sta ik moederziel alleen in het zonnetje
in een dorpje met witte huizen waar iedereen siësta doet.
Muis stil is het er.....
Ik tracht me te oriënteren,
mijn kaart van vorig jaar heb ik helemaal geplakt
want die hing in flarden
en ik wist dat er een kansje was
dat ik niet direct een andere zou hebben
Ik draai me naar links en vervolgens naar rechts
en zie niet direct een teken van een of andere wandelroute.
Op goed geluk ga ik naar rechts en ietsje verder de berg op.
Daar spelen een paar kinderen die weg duiken als ze me zien....
Plots zie ik tekens van een wandelroute,
dus ik heb goed gegokt (of is dit intuïtie)
en vol goede moed begin ik aan mijn 600 m bergopwaarts.

200 meter lopen later,
ja misschien hooguit 20 meter hoger,
giert mijn ademhaling door mijn keel.
Die keel schreeuwt het trouwens uit van de pijn en roept me toe:
“waarzeidegijaonbegonne!!!!
Ge wandelt nooit nie en al zeker nie mee ne rugzak!”
Ik zet me op een steen en geniet van het uitzicht en zeg tegen mezelf:
“niet forceren,
gewoon je eigen tempo gaan,
er is niemand die je moet volgen en niemand wacht op jou"
Even later vervolg ik mijn tocht.
Ik stop heel veel en realiseer me
dat ik deze klim nooit zou volbrengen wanneer er iemand bij was
Ik kan beslist niemand tot last zijn.
Hoe meer men me aanmoedigt,
hoe eerder ik stop en terug ga.....
Ik faal eigenlijk altijd,
stel anderen teleur wanneer het op fysieke activiteiten aan komt.
Dit spookt allemaal door mijn hoofd tot ik tot mezelf zeg:
“ok, er is dus niemand bij,
geniet nu maar van het uitzicht en je komt er wel”.
Het pad is soms erg steil en inderdaad de stenen glad bij nat weer,
maar het is droog vandaag.
Goed idee om direct te starten.
Meer en meer vallen mijn gedachten stil en mijn tussen stops worden korter,
mijn wandelstukken worden langer.
Mijn keel wordt soms gesmeerd,
maar het is minder en minder nodig.
Mijn hart wordt begint ook anders te kloppen dan bij de start.
Plots zie ik een bordje 1000 m.
Ha, bijna boven!! Eh, hoe kan dat nou?
Zo hoog zou ik niet komen op deze plaats,
later wel, maar nu, hier in het zuiden, nee...
Ik begin te lachen:
Ik ben al 1000 m opgeschoten,
heb dus een afstand van 1 km afgelegd.
Ik wil het niet weten,
ik wil niet weten hoe laat het is,
want wanneer ik weet hoe lang ik nu al klim,
dan krijg ik het schaamrood op de kaken.
En toch is het grappig.

Hier en daar beginnen zich wolken te vormen.
Ze vliegen links en rechts van me de berg op.
Ik schat dat het 4 uur is,
omstreeks die tijd kwamen ze vorig jaar ook aanvliegen over de toppen.
Ik loop verder,
denk hier en daar dat ik er al ben
maar steeds word ik voor de gek gehouden.
Achter de hoek begint het pad alweer te stijgen.
Tot ik op een gegeven moment op een platform kom
waar ook auto’s kunnen keren.
Nu ben ik echt aan het eindpunt van deze klim
en vlak bij El Camino de la Virgen.
Hier kan ik kiezen of ik afdaal naar het klooster
waar het werkelijke begin is van deze route
of ik loop verder naar het noordwesten
en zoek ergens een schuilplaats om te slapen.
Ik kies voor de laatste optie en stap stevig door.
De wolken vliegen nu overal rondom me,
de wind wakkert aan en nergens zie ik een plaats om te schuilen.
De wolken worden mist, de uitzichten zijn verdwenen...
Hé, ik had gedacht dat ik de nacht ging doorbrengen onder de sterrenhemel,
ver weg van ieder licht uit de beschaafde wereld.
Hopelijk trekt het straks terug open.....
Ik word moe en zie ergens de muren van een stalletje maar zonder dak,
net naast de pad maar dan achter het muurtje.
Er staat wel een laurierboom overheen
Een eindje verder lopen schapen.
Ik geraak niet over het muurtje
dus loop ik iets verder waar er zich een opening bevindt
en daarna loop ik terug naar mijn stek.
Het loopt er ietsje af,
maar het is er ook begroeid.
Aangezien ik geen slaap matje bij me heb
(mijn dochter kon de hare niet vinden)
is dit het beste wat ik kan vinden.
Ik spreid een plastic zeil uit,
daarna mijn rugzak,
doe mijn schoenen uit en berg die droog op.
Mijn lenzen uit en ik ben klaar om letterlijk onder zeil te gaan.
Ik schuif me in de slaapzak,
lap, eh,
iets over het hoofd gezien,
kben wat volumineuzer dan mijn dochter:
haar slaapzak past me niet,
moet half open blijven,
het zij zo,
het is toch niet echt koud
en ik hou al mijn kleren aan..

Ik leg me dus neer,
sla het zeil toe en dan begint het pas echt:
Het besef van ‘waar ben ik aan begonnen’
Ik bedenk me,
dat ik super naïef ben,
tot nu toe gezweefd heb op mijn romantische fantasie....
Dat zeil wat ik nu gebruik....
dat wordt mijn nachtmerrie....
het vocht komt niet alleen van buiten....
maar ook van binnen,
van de condens van mijn ademhaling en transpiratie....

De condens druppels vallen op mijn gezicht en in mijn oren.
En op die plastiek schuif ik langzaam maar zeker omlaag,
tot ik met mijn voeten het muurtje voel
en meteen gewaar wordt dat de plastiek daar niet meer rondom mijn voeten zit....
Ik tracht me terug om hoog te werken,
maar dat heeft weinig zin.
Ondertussen hoor ik mezelf hijgen,
hoe kan dat nu,
ik doe geen krachtinspanning meer.... Lucht!!!!!,
het zeil is volledig toegeslagen en de zuurstof vermindert!
Ik hap naar adem wanneer ik het zeil opensla...
En het begint te regenen.
Mijn haar wordt zeikende nat,
mijn sokken ook....
De wind wakkert aan,
mijn zeil waait op.....
waar ben ik dus aan begonnen.....
Ik moet plassen....
tja, mijn voeten zijn nu toch al nat en ik kruip uit mijn hol.
Al goed dat het hierboven niet echt koud is,
omdat de oceaan rondom ook nog altijd 17°C warm is.
Plasje gepleegd
en snel terug gekropen voor alle warmte in mijn hol verdwenen is.
Kben klaarwakker, hoe laat zou het zijn?
Gsm aan: huh, nog maar half 1???
Oh jee, dit wordt een hel van een nacht.
Het regent harder en harder en de wind wakkert ook nog aan.
Ok, mijn situatie is niet levensbedreigend,
“het is slechts een luxe probleem”
zoals ik altijd placht te zeggen tegen mensen
die klagen over het slechte weer.
En dan komt er voor mijn ogen een heel helder beeld van vluchtelingen
die de bergen in trekken met vrouw en kinderen.
Zoveel mogelijk meenemend,
maar niet echt voorbereid op een tocht door sneeuw.
Met misschien wel een (getekend) plan
maar nergens richtingaanwijzers of andere tekenen.

Niet wetende waar ze aan beginnen,
niet wetende of ze deze tocht wel allemaal overleven.
Maar thuis is de kans dat ze sterven reëel.
Kinderen die huilen en het koud hebben.
Alles door en door nat.....
Vluchtelingen die in het land van aankomst
met een scheef oog worden aangekeken.
De profiteurs...... Stuur ze terug!

Deze nacht heb ik heel eventjes het gevoel
dat ik een klein klein beetje kan inleven in de situatie van vluchtelingen.
En ik ben dankbaar om deze ervaring.
Deze nacht is er eentje van pure zelf gezochte misérie.
Deze nacht brengt helder inzicht op het leven van sommige anderen.

Ik lach mezelf weer eens toe
en denk aan die reis die ik maakte naar Parijs met de bus
waarmee vele vreemdelingen op bezoek gaan bij familieleden.
Ook al geen luxe reis,
die ik maakte om me in te kunnen leven in de wereld van onze migranten.
Hoe is het toch mogelijk en nooit heb ik er spijt van.
In het verleden heb ik me al meer begeven op plaatsen
die alle verbeelding tarten.

Het is de zucht naar inzicht,
naar begrip te krijgen in zoveel mogelijk levens van zoveel mogelijk mensen.
Het is een manier om ieder verwijt,
die wordt uitgesproken in deze westerse wereld,
te plaatsen in een kader van begrip.
En dan bedoel ik niet alleen begrip voor migranten,
maar ook begrip voor mensen
die zeer veel problemen ondervinden met migranten.

03-01-2008 om 00:00 geschreven door annemiek

Gisteren nog druk geweest met het afdrukken van teksten op wenskaarten
en labels kleven op de enveloppen.
Daarna mijn ouders bezocht
en getracht hun gerust te stellen betreffende mij reis.
Even overwoog ik om nooit meer details te vertellen,
want hoe meer ze weten,
hoe ongeruster ze worden.
Ik blijf immers altijd weer hun kleine dochter
die helemaal alleen de wereld in trekt.
Bij thuiskomst nog snel de kerstboom ontmanteld en buiten gezet.
En verder de laatste hand gelegd aan het tekst ontwerp
voor de buitenzijde van mijn marktwagen in spé.
Mijn rugzak was al eerder gereed gemaakt
en dus sliep ik in als een roosje.

 Nu ligt de wereld wijd open voor me,
het enige wat al vast ligt is zijn mijn vluchten heen en terug,
de rest is een vraag teken.
Gisteren wilde ik de marktwagen nog poetsen,
maar het kwam er niet van,
deze morgen vriest het,
dus zal dit na mijn verlof gebeuren.
In plaats daarvan vouw ik nog wat was op
en ruim op wat rondslingert.

Mijn schatje brengt me tot de tram,
die ik net op tijd haal.
Ik koop mijn treinticket
en haal ook net op tijd mijn trein richting Schiphol.
Natuurlijk kon ik ook nog later vertrekken,
maar nu is alles comfortabeler.
Mijn vliegticket was me reeds via mail toegestuurd
en ik geef het aan de betreffende balie af samen met mijn rugzak.
Ik heb vakantie, hmm,
zin in een Grieks slaatje en sangria en een fruitsalade als toetje.
In het vliegtuig heb ik een zitplaats naast het raam
met naast me een vriendelijke vrouw.
Ze is echter duidelijk bang om een of andere infectie op te lopen,
want gedurende de vlucht van ongeveer 4 uur
houdt ze altijd een zakdoek voor haar neus en mond.
Ik vraag me in stilte af hoe haar levenskwaliteit is.
Angst voor wat er zou kunnen gebeuren als.....
Het moet verschrikkelijk zijn.

In één ruk lees ik mijn pocket uit over iemand die haar jeugd heeft doorgebracht
bij een primitieve kannibalen stam in Papoea Nieuw Guinea.
Toen ze voor studies naar Duitsland kwam en daar ook bleef wonen,
had ze grote aanpassingsproblemen. Het boek raakt me diep.
Ook ik ben een blote voeten kind (in de zomer)
en beleefde mijn vrije tijd in en rondom
de schorren van Het Verdronken Land van Saefthinge.
Ik heb lang aanpassing problemen gehad in het binnendijkse dorp en op school.
Ik was altijd anders.
Een vreemde eend in de bijt.

Niet zo lang nadat ik het boek uit heb,
landen we in het zuiden van Tenerife, het is al donker.
We krijgen meteen een plannetje toegestopt van de omgeving,
wat me later nog goed van pas komt.
De buschauffeur heeft me namelijk op een verkeerde plaats afgezet
en me ook de verkeerde richting gewezen.
Ik loop ver de verkeerde kant op,
tot ik aan het plan denk en dan pas valt alles op zijn plaats.
Dus helemaal terug en meteen een goede test
in het dragen van een rugzak van ongeveer 12 kg.
In de buurt van de haven zijn blijkbaar geen goedkope hotels...
en ik stap op goed geluk eentje binnen,
die niet past bij een rugzak toeriste van mijn leeftijd
en met mijn kleren aan.
Maar de mensen vertrekken geen spier.
In tegendeel er wordt een foutje gemaakt
en men rekent mij per ongeluk de prijs aan van het laagseizoen,
terwijl het nu eigenlijk hoogseizoen is.
De receptioniste ziet het laat,
doch vindt dat ze het niet meer mag/kan veranderen.
En zo komt het dat ik in een 5 sterren hotel logeer,
waar alles ruikt naar boenwas,
met een kamer met mooi uitzicht en een chique badkamer.
Ik lach om mezelf:
Hélaba, gij ging toch afzien in uw verlof?
Gij ging toch uw grenzen verleggen?
Hoe legde gij dat uit?
Haha.Ik slaap andermaal in als een roosje.

02-01-2008 om 00:00 geschreven door annemiek

01-01-2008 om 23:58 geschreven door annemiek

27-12-2007 om 20:36 geschreven door annemiek

25-12-2007 om 13:02 geschreven door annemiek

24-12-2007 om 23:18 geschreven door annemiek

24-12-2007 om 23:08 geschreven door annemiek

24-12-2007 om 15:17 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 20:39 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 19:46 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 18:52 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 18:36 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 18:12 geschreven door annemiek

23-12-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

22-12-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

20-12-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

18-12-2007 om 20:33 geschreven door annemiek

18-12-2007 om 20:18 geschreven door annemiek

17-12-2007 om 15:30 geschreven door annemiek

16-12-2007 om 23:02 geschreven door annemiek