|
Gisteren nog druk
geweest met het afdrukken van teksten op wenskaarten
en labels kleven op
de enveloppen.
Daarna mijn ouders
bezocht
en getracht hun
gerust te stellen betreffende mij reis.
Even overwoog ik om
nooit meer details te vertellen,
want hoe meer ze
weten,
hoe ongeruster ze
worden.
Ik blijf immers
altijd weer hun kleine dochter
die helemaal alleen
de wereld in trekt.
Bij thuiskomst nog
snel de kerstboom ontmanteld en buiten gezet.
En verder de
laatste hand gelegd aan het tekst ontwerp
voor de buitenzijde
van mijn marktwagen in spé.
Mijn rugzak was al
eerder gereed gemaakt
en dus sliep ik in
als een roosje.
Nu ligt de wereld
wijd open voor me,
het enige wat al
vast ligt is zijn mijn vluchten heen en terug,
de rest is een
vraag teken.
Gisteren wilde ik
de marktwagen nog poetsen,
maar het kwam er
niet van,
deze morgen vriest
het,
dus zal dit na mijn
verlof gebeuren.
In plaats daarvan
vouw ik nog wat was op
en ruim op wat
rondslingert.
Mijn schatje brengt
me tot de tram,
die ik net op tijd
haal.
Ik koop mijn
treinticket
en haal ook net op
tijd mijn trein richting Schiphol.
Natuurlijk kon ik
ook nog later vertrekken,
maar nu is alles
comfortabeler.
Mijn vliegticket
was me reeds via mail toegestuurd
en ik geef het aan
de betreffende balie af samen met mijn rugzak.
Ik heb vakantie,
hmm,
zin in een Grieks
slaatje en sangria en een fruitsalade als toetje.
In het vliegtuig
heb ik een zitplaats naast het raam
met naast me een
vriendelijke vrouw.
Ze is echter
duidelijk bang om een of andere infectie op te lopen,
want gedurende de
vlucht van ongeveer 4 uur
houdt ze altijd een
zakdoek voor haar neus en mond.
Ik vraag me in
stilte af hoe haar levenskwaliteit is.
Angst voor wat er
zou kunnen gebeuren als.....
Het moet
verschrikkelijk zijn.
In één ruk lees ik
mijn pocket uit over iemand die haar jeugd heeft doorgebracht
bij een primitieve
kannibalen stam in Papoea Nieuw Guinea.
Toen ze voor
studies naar Duitsland kwam en daar ook bleef wonen,
had ze grote
aanpassingsproblemen. Het boek raakt me diep.
Ook ik ben een
blote voeten kind (in de zomer)
en beleefde mijn
vrije tijd in en rondom
de schorren van Het
Verdronken Land van Saefthinge.
Ik heb lang
aanpassing problemen gehad in het binnendijkse dorp en op school.
Ik was altijd
anders.
Een vreemde eend in
de bijt.
Niet zo lang nadat
ik het boek uit heb,
landen we in het
zuiden van Tenerife, het is al donker.
We krijgen meteen
een plannetje toegestopt van de omgeving,
wat me later nog
goed van pas komt.
De buschauffeur
heeft me namelijk op een verkeerde plaats afgezet
en me ook de
verkeerde richting gewezen.
Ik loop ver de
verkeerde kant op,
tot ik aan het plan
denk en dan pas valt alles op zijn plaats.
Dus helemaal terug
en meteen een goede test
in het dragen van
een rugzak van ongeveer 12 kg.
In de buurt van de
haven zijn blijkbaar geen goedkope hotels...
en ik stap op goed
geluk eentje binnen,
die niet past bij
een rugzak toeriste van mijn leeftijd
en met mijn kleren
aan.
Maar de mensen
vertrekken geen spier.
In tegendeel er
wordt een foutje gemaakt
en men rekent mij
per ongeluk de prijs aan van het laagseizoen,
terwijl het nu
eigenlijk hoogseizoen is.
De receptioniste
ziet het laat,
doch vindt dat ze
het niet meer mag/kan veranderen.
En zo komt het dat
ik in een 5 sterren hotel logeer,
waar alles ruikt
naar boenwas,
met een kamer met
mooi uitzicht en een chique badkamer.
Ik lach om mezelf:
Hélaba, gij ging
toch afzien in uw verlof?
Gij ging toch uw
grenzen verleggen?
Hoe legde gij dat
uit?
Haha.Ik slaap andermaal in als een roosje.
02-01-2008 om 00:00
geschreven door annemiek
|
