Als trainer of ervaren loper geef je wel vaker advies of tenminste je eigen mening als het op training aankomt. De ene zweert bij de lange trage duurloop, de andere bij interval. Zo zal ook ongeveer elke gematigde trainer (niet de trainers uit de DDR, CCCP, China...) je aanraden om bij een blessure niet verder te trainen, edoch een pauze in te lassen om erger te voorkomen. Of alternatieve training. Sinds jaar en dag geef ik aan mijn vader met regelmaat van de klok het advies om niet te hevig te doen, te rusten en naar zijn lichaam te luisteren. Het is zowat het enige waar ik tegen hem in ging dat niet gebaseerd was op rebellie, eigen aan enerzijds mijn puberteit en anderzijds mijn (daaruit verder gegroeide) persoonlijkheid . Ook nu hou ik hem nog steeds kort. En dan komt de dag dat je zelf plots een pees gewaarwordt die je anders tijdens het lopen niet voelt. Zo enthousiast als ik eerder berichtte over de spelende intervaltraining, zo sip was ik daags nadien toen ik opstond met een licht zeurend peesje. De enige tip die ik in dat geval zou geven: rust, alternatieve training. Helaas wringt daar het schoentje. Voor jezelf gelden andere regeltjes. Je wil namelijk meedoen aan die ene wedstrijd, dat doel dat je voor ogen hebt, en daarvoor heb je nog heel wat trainingen af te werken. OK, ik wil recht in mijn loopschoenen staan, dus schrap ik waar mogelijk de looptrainingen en vervang ik ze door andere trainingsvormen. Zo eenvoudig is het niet als je op woensdag training geeft, op zaterdag training geeft, en op het werk training geeft. Ook al is de intensiteit lager, het blijft lopen. Repetitieve schokken terwijl er vanuit die voet repetitieve signalen naar boven gaan om je te overtuigen te stoppen. Het was vorige week dan ook een week vol lessen hindernissenpiste, niets dan sprongen op en af hindernissen (demo's met weinig opwarming). En dan lijkt de natuur plots weer volstrekt eigenzinnig en onverklaarbaar: vandaag stond er voor de rekruten interval op het menu, ik loop vooraan (hard!) en wat blijkt de hele dag nadien... geen zeurende pees meer... Daar sta je dan met je wetenschap...
Intussen bloeit FFFC nog wat verder op. Na een eerste meeting met Running Nation zijn we overeengekomen te gaan samenwerken voor een aantal projecten. Running Nation organiseerde eerder al business runs (ImmoRun, FinanceRun (Lux)), mét succes. Op 21 december gaat de eerste greenENERGYRUN van start in Gent. Marathonman Stefaan Engels zet er zijn schouders ook onder. Ik krijg een stek in het organiserende team (in de mate dat ik hen van dienst kan zijn). Later slaan we samen met hen de handen in elkaar om in Haasrode ook een business run uit de grond te stampen. Dat is uiteraard fantastich nieuws voor mezelf, als zelfstandige sportcoach, om aan die bedrijven training te gaan geven. Zo hebben ze een perfect trainingsdoel.
Intussen is in Zatopek Magazine mijn eerste artikel verschenen. Voor het volgende artikel mag ik in de Hoge Veluwe gaan 'Safari-joggen'...
Hoewel het leven momenteel razend druk is met zowel de zelfstandige zaak (contacten met bedrijven en andere organisatorische en administratie taken) en de vele trainingen die ik moet geven probeer ik toch her en der een gaatje te vinden om interval te trainen. Vandaag was er zo eentje. Een bochtig en heuvelend toertje paste perfect voor een stevig potje interval op onregelmatig terrein. Een smal pad met veel uitstekende wortels, kleine bochtjes en een behoorlijk tricky afdaling gevolgd door een stevige klim bezorgde me het ideale decor voor versnellingen van 1'10-1'15, gevolgd door een steil stukje afdaling van 1' datme weer naar de start bracht. Erg pittig, en vooral erg leuk om aan relatieve rotvaart slingerend door bochtend met zwiepende twijgjes langs m'n oren en dansend tussen de wortels naar beneden te donderen en vervolgens de dans langs de wortels bergop verder te zetten met zo weinig mogelijk inboeten aan snelheid. Puur plezier, al hoorde bij die Spielerei op het einde van de training ook wel behoorlijk wat gehijg...
Het ene seizoen is amper gedaan of het volgende is alweer begonnen. De laatste nationale oriëntatiewedstrijd is nog maar net beslecht, of ze vallen ons al lastig met het nieuwe veldloopseizoen of wintercriterium. Ik mag dan wel mijn eigen ruimverdiende break genomen hebben, het blijft aanvoelen alsof we quasi in het nauw gedreven worden. Claustrofobisch. Met de vele uren sport die ik momenteel geef (vaak 2x lopen per dag geven, soms nog eens MTB of conditietraining en de eigen trainingen die ik met Fast Forward Fitness Coaching stilletjes begin te geven schiet er niet veel meer over om aan eigen, specifieke training te doen. Ik heb besloten om me opnieuw op te laden voor het militair BK veldlopen, wat impliceert dat ik voordien een drietal veldlopen wil doen, en dus ook een nieuw VAL-nummer heb aangevraagd. Het legt me wat druk op om met interval van start te gaan, en da's maar goed ook...
Alles is relatief. Lopen is dat ook. Vorige week liep ik de wisselbeker Rik Thys. Ik had de laatste maanden weinig getraind en had op zich dus weinig te verwachten, maar de adrenaline die met deze prestigieuze militaire aflossing gepaard gaat zorgt ervoor dat de verwachtingen wel hoog gespannen staan. Ik zie vooraf al scenarios in mijn hoofd waar ik de grond niet eens raak, waar anderen blijven steken bij elke oneffenheid. Pure dromen zijn het. Tijdens de wedstrijd zie ik het gezelschap in de kopgroep van kerels die toch van het kaliber nationale ploeg zijn en ik maak de bedenking dat ik toch gezegend lijkt te zijn met een goed stel benen, zo met amper training meedraaien met Belgische kleppers. Tegelijkertijd zie ik ook Miek F en Dirk G steeds weer vooraan in de kopgroep meelopen, een vrouw en een master die richting 50 gaat. Ik bedenk dat we een stelletje nietsnutten zijn die in eigen nat feestvieren. Eénoog is koning in het land der blinden. Mijn niveau mag dan nog voldoende zijn om met de kleppers te strijden, de kleppers zijn van een niveau dat Miek en Dirk meekunnen. Armoede troef. We zullen onszelf maar ophemelen op binnenlandse wedstrijden onder elkaar, maar zelfs tegen Miek en Dirk hebben we het bijna moeilijk.
Twee dagen later moet ik 3x les geven, 12km met licht interval. Ik klok af op 37km, die vrijdag. Niet slecht, zon dapper dagje. Zie je wel, ik ben een krak, een Flandrien, ik loop zomaar eventjes 37km en ben er nauwelijks moe van. Niet te vroeg juichen, Bart, s avonds, tijdens de rit huiswaarts, het weekend kondigt zich aan, muziek schalt door de boxen, de vensters staan open, en 200km asfalt passeert onder de wielen. Wat voel ik me sterk, vrolijk en onbreekbaar. Think again 37km laat sporen na, met name vermoeidheid, verminderde weerstand. 2 uur in de tocht zitten cruisen resulteert niet geheel onterecht in een joekel van een verkoudheid, waarmee een eenvoudige trap me al naar adem doet happen. Daar sta je dan met je onbreekbaar gevoel
Je kent het wel, het moment dat een vriend of vriendin je vraagt wat er zo leuk is aan lopen. Ze snappen het plezier er niet van. Sommigen onder hen hebben zelf pogingen ondernomen om te lopen, maar nooit hebben ze genoten op de manier die ik bedoel. Ze hebben het steevast over frustraties eruit lopen, over alle registers open zetten, ze hebben het over zweten en zwoegen tot een spreekwoordelijke last van hoofd of rug is gevallen. Ze begrijpen er niets van. Ja, ik kan ook wel eens genieten ten gepaste tijde van een uurtje snoeihard knallen. We noemen het steevast de ziel uit het lijf lopen. Ik loop hem er liever in, die ziel. Ik loop liever de ziel in mijn lijf. Helaas krijg ik het concept van de ziel in mn lijf lopen niet altijd uitgelegd aan buitenstaanders. Er is immers een basisvoorwaarde vereist, namelijk een goede basisconditie. Je moet namelijk kunnen joggen, al is het aan laag tempo, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid te voelen, zodat je niet eens beseft dat je aan het lopen bent. Die vrienden waar ik het over had kunnen niet lopen zonder moe te worden, zij moeten voortdurend zwoegen, pushen en doorbijten. Als ik voortdurend moet zwoegen, dan hoeft het voor mij niet.
Als ik de ziel in mijn lijf loop, dan loop ik langs velden en riviertjes, door bossen en boomgaarden. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. Ik mijmer over wereldreizen waar ik met rugzakje en tent hoge bergen oplopen terwijl ik interessante mensen van verschillende culturen ontmoet, met bijhorende tradities. Ik zie hoe ik in Paraguay thee zit te drinken in de bergen met een lamaboer. Ik denk over hoe ik mijn leventje verder zie, in een klein gezellig huisje, vol quotes en teksten van grote schrijvers aan de muren terwijl legendarische jazz-, blues- en rockiconen uit een oude platenspeler klinken. Zowel de platen als de platenspeler heb ik zorgvuldig uitgekozen tijdens één van mijn vele strooptochten langsheen rommelmarkten. Ik bedenk hoe ik mijn huisje wil inrichten, hoe ik zal knutselen met allerlei wegwerpmaterialen waar ik een boekenrek van maak die vol staat met historische werken. Ik denk aan hoe ik het roer zou kunnen omgooien in mijn leven, naar links of naar rechts, naar een wereldreis vol avonturen of naar een eigen huisje waar ik elke dag van mijn leven in knutsel. Ondertussen loop ik daar, een even lieve als schichtige eekhoorn wekt eventjes mijn aandacht, waarna ik weer rustig verder loop en denk over het leven.
Op koude winteravonden doe ik graag van die lange looptochten, lekker warm aangekleed met dikke muts en handschoenen. Dan loop ik, weg van de stad, langs veldwegeltjes en boerderijtjes. De straatlampen in de verte spelen de rol van sfeerlampen. Schuin vallende sneeuwvlokjes zorgen voor het sprookjesgehalte en in mijn oren heb ik Sigur Ros en Fljótavik. De ijzingwekkende stilte van het winterdecor, de sneeuwvlokjes die dwarrelen op het ritme van de piano, de huilende stemmen die breekbaar zijn als het ijs op de vijver Je hoeft slechts je ogen te sluiten, dat nummer op te zetten en weg te dromen in het winterse decor. Mooier kan een koude winteravond niet zijn. Ook al heb internationale kampioenschappen gelopen en aardige tijden en resultaten neergezet, ze zijn zowaar waardeloos. Als ik het heb over het plezier van lopen, dan denk ik hieraan. Lopen zonder aan lopen te denken, wegmijmeren, dromen, filosoferen, de ziel in mijn lijf lopen.
Zo weinig teken van leven als er is in mijn oriëntatieleventje, zoveel teken van leven is er elders. In de afgelopen maand heb ik nog deelgenomen uit principe aan het BK aflossing, kwestie van de ploeg en club niet in de steek te laten, en aan het militair kampioenschap halve marathon, kwestie van dat het een aangename werkdag en goede training is. Naar het BK interclub en het BK lang stuurde ik mijn kat. Sommigen vinden dat vreemd, niet deelnemen aan het BK, nochtans, zo gek is dat nu ook weer niet. Na Brazilië heb ik me bezig gehouden met wat onderhoudstraining, 4x per week, 30-50, onvoldoende om een degelijke prestatie op een lange afstand neer te zetten, laat staan op een BK. De interclub was in de verre Hoge Venen, en in een periode dat ik 5 dagen per week in Arlon zit kan ik mijn uurtjes thuis goed gebruiken. Met mijn project Fast Forward Fitness Coaching ben ik tal van dingen aan het uitwerken, waaronder wat affiches ophangen in het Leuvense, flyers uitdelen en in brievenbussen steken, en ook voor Zatopek Magazine heb ik mijn werk.
De conditie is nog meer dan behoorlijk, heb ik kunnen vaststellen op die halve marathon. Hoewel het slechts 20km was, was een tijd van 1h16 verre van slecht, wetende dat ik trager dan 4/km vertrok, dat ik wat spelend tussen groepjes liep, dat ik even terug ben gedraaid om een makker op te wachten en hem nadien uit de wind te zetten. Easy running aan 345/km, altijd leuk dat zoiets kan J.
De doelen de komende maanden zijn niet dik gezaaid. Mijn energie zal ik vooral steken in de trainingen die ik moet geven op het werk (MTB, lopen, conditietraining, ) en de trainingen voor mijn eigen project. In de mate van het mogelijke wil ik me wel voorbereiden op het militair veldloopkampioenschap, jaarlijkse afspraak met de snelle benen.
Voor Zatopek heb ik ook al een volgende wedstrijd aangestipt, t is te zeggen, geen wedstrijd: ik ga SAFARI-JOGGEN! In de Hoge Veluwe, het grootste natuurreservaat van Nederland, ga ik in een klein groepje, begeleid met gids, bij zonsopgang wild spotten tijdens een loopje van om en bij de 15km. Nadien maak ik er een verslagje van. Lijkt me reuzeleuk. Intussen ben ik ook al aant kijken waar ik volgend jaar nog heen kan voor een reportage. Ik liet alvast mijn oog vallen op de Passo Del Stelvio, een halve marathon die 1700m stijgt en aankomt op 2700m hoogte. Jezus, lopen kan toch avontuurlijk zijn!
Na alweer een periode van radiostilte post ik toch weer weer even een berichtje om de blog niet te laten overkomen als een ten dode opgeschreven site. Het is trouwens niet omdat er een periode van blogstilte is geweest dat het levenheeft stilgestaan, integendeel.
Eerst en vooral was er 8 dagen geleden mijn 'hoogtepunt van het jaar', Pukkelpop. Als muziekfanaat en medewerker van muziekcentrum Het Depot zijn concertjes, festivals en muziek in z'n geheel een aanzienlijk deel van mijn leven. In die mate dat ik jaar na jaar afweeg of ik wel 'topsport' kan doen, naar een WK kan gaan en me recht in mijn schoenen voelen omdat ik zo vaak op festivals en concertjes sta, en hoe je het ook draait of keert, dergelijke activiteit wordt niet onterecht geassocieerd met het consummeren van draknen die niet zo nauw bij dat sportleven aanlsuiten. Ik beken, schuldig. Er is Rock Werchter, het grootste, het 'thuisfestival', het gezelligheidsfestival waar alle vrienden uit het Leuvense zijn. Aan de andere kant is er Pukkelpop, hét festival dat met voorsprong mijn voorkeur wegdraagt. Er komen ontelbaar veel kleine groepjes die een heel beperkt publiek hebben, te klein om gekend te zijn, enkel onder muziekfanaten. Die groepen wil ik zien. Een goede vriend, muziekprogrammator in Het Depot is dan ook mijn man om me in te lichten over de allernieuwste bands die ik moet checken. Het is zijn werk, hij reist ervoor naar de States om daar te checken wat nieuw en hot is.Dit jaar stond op Pukkelpop voor velen de hoofdact The Foo Fighters, OK, leuke band, toffe muziek, maar voor mij zou -en dat stond buiten kijf- Miles Kane en vooral -VOORAL- The Horrors het overweldigende optreden van 2011 worden. Sinds hun album uit was, juli, bracht ik iedereen op de hoogte, "mis dit niet", een storm die je omver zal blazen, weken lang hield ik het vol. En ik zweer het, het album zou, zeker in een tent, het publiek omver blazen. Ik koos om dit jaar geen WOC-kandidaat te zijn om naar Pukkelpop te kunnen gaan. Helaas draaide alles anders, zoals iedereen intussen wel weet, The Horrors heb ik nooit gezien, de horror daarentegen wel. Het omvergeblazen worden ook. Ik overleefde zonder brokken of schade, buiten wat blauwe plekken van de hagel. mijn (aangeboren, militaire, sportieve?) overlevingsdrang deed me kiezen voor een pijnlijk plekje midden op de weide, maar oooh zo veel veiliger dan al zij die gevlucht waren naar tenten om te schuilen. Delobel versus de dood, 2-0 (zie januari waar ik de stand op 1-0 bracht door een drenkeling te reanimeren). Ook hier ging ik nog op zoek naar slachtoffers, kijken waar ik hulp kon aanbieden, alle helpende handen waren immers welkom, al was het maar om de chaos in te perken. De eerste dagen na het drama werden vooral verwerkt onder lotgenoten. Van de Depotvrienden was iedereen ongedeerd, en dat was een mirakel. Een vriendin was aan het werk in de ingestortte tent, een andere Depot'er stond in diezelfde tent als technieker op een stelling 4m hoog en is in paniek naar beneden gesprongen, met slechts kleine verwondingen. Onze Depotcommunicatie- en persverantwoordelijke werkte op Pukkelpop in het mediadorp, zij zag alle berichten als eerste passeren, en het laatste nieuws dat zij van haar vriend had gekregen was dat hij eveneens in die ingestortte tent op haar wachtte. Vanaf dan, geen netwerk meer, lief in ingestortte tent, en zij kon urenlang alle nieuws zien passeren en verspreiden zonder iets van hara vriend te weten. Gelukkig zijn we ongedreerd en zijn we er als vrienden waarschijnlijk nog sterker uitgekomen. Intussen staat de nieuwe lichting soldaatjes klaar om hun opleiding aan te vatten en ik ben de afgelopen maand ijverig bezig geweest met mijn voorbereiding. Ik wil immers met een aan het venijnig grenzende glimlach kunnen zeggen:" komaan jongens, nog 10x pompen, én nog 10, en dan 20 sit-ups, en nog 20,én nog . Het lopen staat intussen op een 'laag pitje'. Geen programma, maar wel 5x per week wat lopen, lang, kort, snel, traag, tempowisselingen, makat niet uit, de riem ligt er nog eventjes af en de kampioenschappen zijn dan ook niet belangrijk. Zondag zal ik mijn beste beentje moeten voorzetten voor de club, want dan is het BK aflossing, maar voor de rest primeert momenteel het eigen leventje, het werk, en vooral het zaakje als zelfstandige waarin ik momenteel op mijn eigen olieveld ben gestoten. Puik werk, al zeg ik het zelf. Snel aanboren die handel!
Nu de Wereldspelen erop zitten is het tijd voor wat rust, wat anders, en dus ook om m'n zaakje als zelfstandige sportcoach richting definitieve gietvorm te sturen. De website staat sinds gisteren online, al moeten er nog wel wat aanpassingen gebeuren, het is al een soort opening, je weet wel, de receptie die de officiële opening vooraf gaat .
In het nieuwe en kwailtietsvolle looptijdschrift Zatopek Magazine verschijnt mogelijk een verslag van mijn hand over Brazilië (althans, ze lieten me weten dat het er zeker in zou komen). Laten we hopen dat het er effectief in komt, een goede reclame voor onze sport en voor mezelf ook een reden tot bescheiden gejuich.
Nu Rio achter de rug ligt is het tijd om te ontspannen. Rust, het leven beet nemen met twee handen, en wat sportief bezig blijven door wat te sporten zonder programma vormen de hoofdbestanddelen van de komende weken. Ter voorbereiding van de nieuwe lichting rekruten in september zal ik wat extra krachttraining (pompen, sit-ups, ...) doen om de jonge snaken de baas te kunnen les na les.
Vandaag werd de laatste wedstrijd betwist, de aflossing. Ik startte als eerste loper in de eerste ploeg en Jo Linten startte voor de tweede ploeg. de kaart was plat als een Vlaamse biljart, maar met een mix van andere gewassen. de eerste drie posten gingen door wel heel erg hardnekkig donkergroen struikgewas, met een soort liaan die je wurgt als je'm om je keel krijgt of die je voet of bovenlichaam tegenhoudt als je'm wat lager krijgt. Niet door te wringen. Daarna kregen we open, wit bos met wat gras. Vliegwerk. Op het einde kwam er nog wat groen bij. Ik vertrok matig, niet echt slecht, maar zeker niet goed (zoals velen), maar halfweg heb ik me vast gelopen in het groen, terwijl anderen wat verderop wel door konden. Ik begin de fout me op te jagen, verloor concentratie, ging in de fout, en kwam in de vicieuze cirkel terecht van opjagen en meer missen. De moed zakte wat weg en het tempo zakte mee. Intussen kreeg ik nog een tak in het gezicht waarvan bloedneus en dito bovenlip getuigden. Jo liep net ietsje sneller dan ik, maar dat was al een eind na de koplopers. Geert liep wel sterk, maar dat was de enige van de ploeg die goed liep. De vermoeidheid zat er ongetwijfeld tussen. Ook bij de toppers zagen we veel kleerscheuren en veel fouten. Het officiële resultaat heb ik nog niet gezien, maar dat komt wel. nu eerst, slotceremonie en nog enkele dagen genieten van onze welverdiende vakantie.
42e en 46e, twee maal eerste Belg en twee maal tevreden Belg
De individuele wedstrijden zitten erop. Het landenklassement is beslecht. Het enige wat er nog op het programma staat is de aflossing, maar onze coach ziet dat als een gebeuren voor het plezier, de vriendschap, en als het kan, om sterk te presteren, maar niet zo belangrijk wegens geen landenklassement. De individuele wedstrijden dan. we wisten van de trainingskaart dat het zwaar zou worden, redelijk beloopbaar, en technisch niet zóó aartsmoeilijk. Een variante van Ardennenterrein. Mijn taak, die ik mezelf had opgelegd, was: niet te hevig gaan, geen risico's nemen, en zekerheid kiezen. Het lot zat mee, een sterke Litouwer startte twee minuten achter me. Ik moest zien dat ik geen grote fouten zou maken zodat die kerel me niet ongezien voorbij zou lopen. Ik startte voorzichtig, met 2, foutjes van om en bij de 20" en twee wegkeuzes waar ik 15-20" laat liggen. en aan post 52 zie ik hem al ver achter me, maar hij haalt me pas in aan post 10. Hij passeert me te snel en ik ben gedwongen kaartcontact te houden, want als hij weg is, kan het anders wel eens mislopen. Helaas voor hem, maar wegraken deed hij niet. ik liep wat rechter naar de posten, hij mistte een beetje, en zo kon ik in zijn spoor blijven. Even liep ik zelfs terug voor hem. Jammer maar helaas, naar de laatste post werd ik al iets te vroeg euforisch en ik liet nog 30" liggen door een onnodig ommetje te maken. Alles samen kon er dik anderhalve minuut af, maar da's kommaneuken, ik had een goede wedstrijd gelopen. Resultaat: 42e: mijn beste ooit, al moet ik erbij zeggen dat er wat afwezige landen zijn waardoor mijn resultaat wat mooier oogt.
De lange afstand beloofde nog een stuk zwaarder te worden: 9.2km met 540m stijgen, al denk ik dat dat met de natte vinger gemeten was. Het was zwaar, maar niet moordend. Ik vertrok met veel concentratie, opnieuw de focus op alles zo eenvoudig mogelijk houden, geen risico's nemen. Ik liep wat rond naar post 2, liep wat rond naar post 6, met eventueel enkele extra hoogtemeters, maar liever die zekerheid (eenvoudige wegkeuze, goed aanvalspunt, paden) dan doorsteken door mogelijk dichtbegroeid terrein waar constante concentratie nodig is. Halfweg verlies ik een minuut door op een lang been wat te laat door te steken van een pad naar een volgend pad, maar ik mis geen enkele post. Aan de kijkpost ben ik nog even verward door een tweede verplichte doorgang die ik niet gezien had (15"), en in de laatste lus vertraag ik 2x omdat het terrein wat onduidelijk is... Maar ik mis de post niet. Ik mis geen enkele post en kan er dan ook heel weinig af doen. Helaas is de waarheid dat de internationale top over zo'n zwaar terrein véél sneller is dan wij simpele Belgen. Ik eindig 46e, alweer een heel sterk resultaat, alweer eerste Belg, en alweer erg tevreden. Ik mag dan wel de militaire titel gemist hebben, of vorig jaar niet meegedaan hebben voor die titel, voor mij is het militair WK belangrijker, en net als vorig jaar ben ik tot twee maal toe snelste Belg, sneller dan Geert Simkens, meervoudig Belgisch militair en burgerkampioen (die twee maal goed gelopen had). De ploeg is net achter Denemarken 11e geëindigd (op 25). Schitterend resultaat. Iedereen blij.
Een eerste reactie na de wedstrijden, alvorens een uitgebreider verslag te posten: De Belgen hebben het goed gedaan, alle onze lopers hebben goed gelopen. we zijn tevreden met het resultaat in het landenklassement. Wat mij betreft: Twee maal goed gelopen. Twee maal eerste Belg, telkens een beetje voor 'The champ' Geert Simkens. Op de middle distance maak ik enkele kleine foutjes, maar niet veel. Op de long Distance maak ik in feite geen fouten, buiten een minuutje dat ik ergens tussen twee posten laat liggen. Resultaat: 42e en 46e, op 160 deelnemers. Hooray!
De Openingsceremonie was symbolisch, een statement, Rio for President
Na de eerder meegedeelde indrukken vooraf e, de wat spaak lopende organisatie was er de eerste grote afspraak van de spelen, de openingsceremonie. Het was een lang aangekondigd evenement, een feest, en dat was zeker niet overdreven. Nadat straaljagers overvlogen om de ceremonie op gang te trekken en nadat een eerste resem vuurwerk het stadion in lichterlaaie zette moest de ceremonie nog echt beginnen. De eerste van vele speaches begon met de overduidelijke ambities van Brazilië/Rio dat zich profileert als Wereldsporthoofdstad van dit decennium. Met deze spelen, in 2014 de Wereldbeker voetbal en in 2016 de Olympische Spelen staat Brazilië een decennium lang in het teken van sport, en de eerste hoogdag was deze openingsceremonie. Een schot in de roos!
Het werd een spektakel dat kon tippen aan een openingsceremonie van de Olympische Spelen. Een gigantische show, verzorgd door honderden kinderen die een dans brachten van wel 30 minuten, waarin zowel Brazilië als land gepromoot werd als de kerngedachte van de militaire spelen, Peace Through Sport, getoond werd. Je werd er week van vanbinnen. Ze schetsten de schoonheid van de mensen en de natuur, uiteraard gekoppeld aan de weelderige Braziliaanse natuur. De kinderen dansten en speelden met de overtuiging dat het hun mooiste dag van hun nog jonge leven was. De gedachte aan vrede, met militairen uit alle uithoeken van de wereld, zelfs al liggen ze met elkaar in oorlog, die hier samen vriendschappelijk en sportief strijden, zij aan zij wordt zo aandoenlijk sterk weergegeven dat je er zelfs in gaat geloven, in die wereldvrede. Nergens nog oorlog!
De ceremonie eindigde met de symbolische fakkel, die na een aflossingsrondje bij Pélé belandde en de historische sportfiguur stak het vuur aan. Het is een vuur dat opnieuw- alles heeft van een Olympisch vuur. Het overvolle stadion ontplofte.
Intussen zijn we weer 2 dagen verder en zijn wij oriënteurs overgeplaatst naar een luxehotel 100km verderop. Waar we ook komen, de spelen lijken overal. Deze spelen zijn meer dan overduidelijk een training voor zowel de medewerkers als voor de hele voorbereiding voor de Spelen in 2016. Installaties zullen dezelfde zijn, draaiboeken zullen herbruikt worden met de nodige verbeteringen. En, deze spelen zijneen gigantische financiële investering om zichzelf te promoten als organisator voor wat komen gaat. Of het nu in Rio is, in de straten rond de atletendorpen op 60km van Rio, of hier, 100km verderop, de straten hangen vol met vlaggen, affiches en spandoeken met het logo van de spelen. Nergens in dit land kan je naast de spelen zien. Als de verbinding het toelaat (of na de spelen, terug thuis) zal ik fotos online zetten waaraan je kunt zien hoe groots deze spelen zijn opgevat. Ronduit indrukwekkend!
Oh, gisteren hadden we training aan het atletendorp, op een kaart waar niet te kruipen viel. Hoog gras is niet wat het in België is: 2.5m hoog, en heel dicht begroeid! Vandaag was er de training in de omgeving van de wedstrijd. Heel andere koek. Vrij goed beloopbaar, maar uiteraard een ander maar mouwen dan een Kempisch of Ardeens bos. Eén ding is zeker, ik zie het zitten. Technisch wordt het best doenbaar, fysiek wel loodzwaar (heel veel stijgen!!)
.
.
