 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 20-11-2011 |
 Yes, minister |
'Ja maar, het stond in de krant!' Ken je die uitdrukking. Als je dan doorvraagt blijkt betreffend bericht in de Telegraaf te hebben gestaan. De krant? Een vod is het en hier thuis bekorten we de naam tot de T., als we er al over spreken. De krant was fout in de oorlog, onder andere door het plaatsen van anti-joodse artikelen en SS-frontreportages. Ook drukte de drukkerij van de T. pro-Duitse bladen als de Deutsche Zeiting in den Niederlanden. Iets waaraan overigens, eerlijk is eerlijk, ook de Arbeiderspers zich bezondigde, met bladen als Storm, Groot Nederland en De Waag. Maar goed, die hebben na de oorlog hun leven gebeterd. Zo niet de T. Het vod is tussen de enorme koppen (dé krant voor koeien) en foto's gevuld met halve en hele onwaarheden en hetzes. Recente voorbeelden heb ik niet voor je, want ik heb het vod al lange tijd niet in handen gehad. Ik durf het niet beet te pakken. Smetvrees.
De prijs van een krant kun je het best berekenen aan de hand van het aantal uren (minuten) leeswerk dat je er aan hebt. Wat dat betreft is de T. gigantisch duur.
Ook mijn krant, de Volkskrant (36 jaar abonnee!), is niet van rare smetten vrij. Echt grote leugens worden er niet afgedrukt, maar van enige flauwekul is de krant niet vies. Neem de berichtgeving afgelopen week rond het bezoek van Markje Rutte aan Groot-Brittannië. 'Rutte voelde zich zichtbaar thuis, wat zich niet alleen uitte in het spontaan tutoyeren van de wat formelere Glegg, maar ook in het met jongensachtig plezier vertellen van dialogen uit de Britse tv-series Spitting Image en Yes, Minister. Op de trap van Downing Street 10 maakte hij een foto van een portret van oud-premier Margaret Tatcher. Rutte stak zijn bewondering voor de IJzeren Dame niet onder stoelen of banken.'
Leg mij uit: hoe tutoyeer you in het Engels? Ach, en zijn bewondering voor Tatcher, de bitch? Is dat nieuws? Het kreng leeft nog, hoewel zij zelf een van de weinigen is die dat niet weet. Steeds weer gaan er stemmen op om haar straks, binnenkort wellicht, een staatsbegrafenis te geven. Een eer die tot nu toe alleen te beurt is gevallen aan Winston Churchill en leden van het koninklijk huis. In het huidige politieke klimaat zou het me niet verbazen als zij zo'n officiële uitvaart krijgt met Markje glunderend op de eerste rij in St. Pauls.
Verder blinkt mijn krant uit in gedegen en interessante artikelen. Wat dacht je hiervan: 'De beheerders van de tijd willen af van de schrikkelseconde, een correctie die nu en dan wordt doorgevoerd om de officiële atoomklokken in de pas te houden met de stand van de zon aan de hemel.' Kijk, daar heeft een mens wat aan. Dan dringt de vraag zich op: hoe zou het dan wel moeten? De tijdexpert dr. Erik Dierikx: 'Een idee is om het op te sparen tot het een minuut is, ergens over een eeuw, en die dan door te voeren bij bijvoorbeeld het ingaan van de zomertijd.' Om vervolgens over te gaan in het slaan van kwink: 'Van een seconde merkt niemand iets. Met de minuut ga je treinen missen.' Hè, kunnen we straks die minuut de schuld geven en gaat ProRail vrijuit.
Er was een advertentie voor een smeerseltje op de buis. In het segment voor een jongere, gladdere, frissere huid. Al die zooi geeft aantoonbaar geen enkele verandering, maar maak dat de modale vrouw maar eens wijs. Dit middeltje gooide als extraatje in de strijd dat het 'de zeven kenmerken van veroudering' zou tegengaan. Daarmee zullen geen kenmerken zijn bedoeld als krom groeien, artritus en aderverkalking, maar slechts uiterlijkheden. Maar wat zijn dan die zeven, precies zeven, uiterlijke kenmerken van veroudering? Dat bleef volkomen in de lucht hangen. En het vrouwvolk verdringt zich voor de kassa's.
|
|
|
|
|
| 19-11-2011 |
| Marktwerking |
Privatisering, ken je die term? Het betekent dat overheden bedrijven en diensten in de verkoop doen, verkwanselen aan particuliere bedrijven en personen. Onder invloed van het neo-liberalisme is er in de jaren tachtig een tsunami van privatiseringen over de westerse wereld gegaan. Denk daarbij aan telecommunicatie, vervoer en momenteel dreigt ook de gezondheidszorg in de verkoop te gaan. Wat dat laatste betreft: zodat je met je zieke kop en lijf eerst eens een dagje moet gaan zitten shoppen welke dokter en welk ziekenhuis je zal nemen. Want daar heb je recht op.
Het drinkwater is niet geprivatiseerd, omdat het niet kan. Dat is verboden in de waterleidingwet van 1957. Doel was de bescherming van de volksgezondheid tegen risico's bij de levering of beschikbaarstelling van leidingwater. Maar achter de schermen wordt er had gewerkt om die wet te wijzigen. Het Kamerlid Hilaire Thuisentfloot (VVD) heeft al aangekondig begin komend jaar met een voorstel daartoe te komen. Zie je de ongekende mogelijkheden voor je: dat jouw bedrijf even niet kan leveren omdat het water in Afrika meer oplevert. Voorlopig is het nog niet zo ver. Momenteel zijn er tien waterleidingbedrijven actief in ons land die elk een eigen regio bedienen. Zo hoort dat.
Thuisentfloot wil komen tot een soort ProRailconstructie. Zoals je weet is ProRail een geprivatiseerde afsplitsing van de goede oude NS. Kedeng kedeng. (Kedeng is Maleis voor trein, kedeng kedeng is treinen.) Het bedrijf is economisch eigenaar van de infrastructuur, het spoorwegnet. Hilarische Hilaire (vergeef me de woordspeling) wil komen tot een soort ProPipe die het waterledingnet in eigendom en beheer krijgt. Juist nu, nu zelfs de Tweede Kamerfractie van de VVD terug wil komen op de constructie ProRail. Blaadjes op de rails, vierkante wielen, vastgevroren wissels, je kent de euvels wel. ProRail maakt er een zootje van en moet weer volledig in handen van de overheid komen. En dan komt spuit 11 Thuisentfloot met een opsplitsing van het waterbedrijf. Heus, volg de politiek en je kan je lol niet op.
Ik had het toch gezegd, luister dan eens naar me. Nadat de Groen Slinks motie was aangenomen waarin weigerambtenaren, ambtenaren die weigeren homohuwelijken te sluiten, de wacht wordt aangezegd, schreef ik: 'Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak.' En jawel, Rutte op zijn wekelijkse persconferentie: 'Het kabinet maakt voorlopig geen werk van de vorige week aangenomen Kamermotie die bepaalt dat het fenomeen weigerambtenaar tot het verleden moet behoren.' Voila. Kan dat zo maar, kan een kabinet de besluiten van het parlement naast zich neerleggen? Ja, dat kan. De Kamer zou een motie van wantrouwen kunnen aannemen, waarmee het kabinet de laan wordt uitgestuurd, maar daar heb je weer de hulp van de PVV bij nodig. En Wilders wil het kabinet pas volgend jaar naar huis sturen.
Als je vriendin/vrouw je zo maar plompverloren zonder duidelijke reden out of the blue midden in het winkelcentrum of op een terras of waar dan ook aan je vraagt: wijs nou eens de vrouwen aan die je leuk vindt, gewoon voor de gezelligheid. Doe het niet! Trap daar niet in! Dat is vragen om moeilijkheden! Aldus een ervaringsdeskundige.
|
|
|
|
|
| 18-11-2011 |
| Raban! Raban! Raban! |
Een jaar geleden rond deze tijd was ik een weekje in Dorset, meer bepaald in Dorchester. Misschien heb je er toentertijd over gelezen op mijn blog. Zelf lees ik mijn stukjes nooit terug, omdat mijn vingers dan onophoudelijk jeuken om dingen te herschrijven. Zo kan een mens wel aan de gang blijven. Heb ik toen eigenlijk geschreven over Braith, een stoot van het zuiverste Welsh water? Mooi rood is niet lelijk en zij was het wandelende bewijs, en niet alleen in de wandeling. Haar voornaam was zeer toepasselijk, want Braith betekent freckle in Engels-zonder-afwijkingen, oftewel sproet. Ze kwam uit Aberystwyth. Het zou natuurlijk veel leuker zijn als ik vertel dat ze uit Llanfairfechan of Blaenau Ffestiniog kwam, meer aansprekende namen, maar dat zou ik uit mijn duim zuigen en je weet: ik verzin niets.
Tussen deze zin en de vorige heeft ruim een half uur gezeten: ik ben in gedachten even teruggefladderd. Braith, ik word nog weleens bevlekt wakker als ik van haar heb gedroomd. Wat een meid! Maar recht die rug: ik wilde het over Dorset hebben. Daar was ik natuurlijk voor het prachtige landschap, maar vooral ook om een vleugje Thomas Hardy op te snuiven.
Sweet cyder is a great thing,
A great thing to me,
Spinning down to Weymouth town
By Ridgway thirstily,
A maid and mistress summoning
Who tend the hostelry:
O cyder is a great thing,
A great thing to me.
Eerste strofe van het gedicht Great Things (1893). Die Thomas Hardy, de dichter, hoewel de meesten hem zullen kennen van de roman Tess d'Urbervilles (1891). Of dan tenminste van de mini-serie naar het boek die enkele jaren geleden op tv was, met Gemma Arterton in de titelrol.
Laatst (12/11) schreef ik erover dat ik Balzac had zitten voorlezen 'Over het verschil in seksbeleving tussen de aristocratie en de plattelandsbevolking in de Victoriaanse tijd.' Dat tijdperk besloeg grofweg de tweede helft van negentiende eeuw. De tijd staat bij ons bekend om zijn strenge fatsoensnormen. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat de geschiedenis die wij op school leren de geschiedenis is van de upper class. In de hoge kringen heersten inderdaad die strenge normen, waarbij de katjes veelvuldig in het donker werden geknepen, zoals gebruikelijk in preutse miljeus. Op het platteland ging het er openlijker en onstuimiger aan toe. Laat ik ter illustratie een feitje uit het leven van Thomas Hardy vertellen. Dan is deze log weer lang genoeg.
Hardy is geboren op het platteland van Dorset. Hij heeft een aantal jaren in Londen voor architect gestudeerd, maar na zijn studie heeft hij meteen rechtsomkeer gemaakt. Weer thuis werd hij hevig verliefd op zijn zestien-jarige nichtje Tryphena. Ze verloofden zich, maar vijf jaar later werd de verloving in één klap verbroken. Waarom? Het is bij mijn weten nooit bewezen maar de geruchten zijn sterk: Tryphena zou de onwettige dochter van zijn onwettige halfzuster zijn geweest. Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban!
Het is ook nooit in me opgekomen met een meisje van het oude dorp te trouwen.
Hoewel mijn mailprogramma de spam en junk bij binnenkomst meteen in de junkbox gooit, loop ik altijd even de inhoud van die box na voordat ik hem leegmaak. De laatste tijd word ik overspoeld met rekeningen. Dat je in de mail op een link moet klikken. Heb jij dat ook? Of ben je erin getuind en durf je het niet te vertellen?
|
|
|
|
|
| 17-11-2011 |
| Hier in huis zelfs blaast de kaak |
Prem 'de blaaskaak' Radhakishun is enige tijd geleden verbannen uit De Wereld Draait Door. Terecht. De schreeuwlelijk had gekwaakt dat de tv-recensent van de Volkskrant, Jean-Pierre Geelen, het met kleine kindertjes zou doen. Wat een niveau! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik afgelopen week het programma weer eens aanzette en die Radhakishun te gast zag zijn. Sterker nog: hij was tafelheer, wat een goed Nederlands woord is voor side-kick. Is inmiddels gebleken dat Geelen het inderdaad met kindertjes doet? Ik heb er niets over gelezen en ook zijn recensie verschijnt nog iedere dag.
Een van de items was gewijd aan aan de in coma liggende inbreker in Amsterdam. Zoals je weet: in een Amsterdams stadion was al enkele malen ingebroken en men had besloten tot wachtlopen. De inbreker werd betrapt en door vier man overmeesterd. Hij ligt sindsdien in coma. Omdat wij - de lezers, de kijkers, het publiek - de ware toedracht niet kennen zou het ons sieren ons voorlopig van commentaar te onthouden. Er zou met een honkbalknuppel zijn geslagen: let op het woordje zou.
Wie de andere gasten aan tafel waren en wat er werd gezegd is verder niet zo belangrijk. Niets van wat er bij Matthijs aan tafel wordt gezegd is belangrijk, daar zijn andere programma's voor, zij het dun gezaaid. Nee, het gaat mij om die Radhakishun. Hij heeft zich de laatste jaren ontwikkeld als de storm in het glas water dat Hilversum heet, maar van beroep is hij advocaat. Als ik het niet wist zou ik het niet kunnen raden. Want een grote bek en weinig wol.
Wat hij zou doen als hij een inbreker in zijn huis aantrof? Hij zou hem hartstikke doodslaan. De anderen aan tafel kwamen met proportionaliteit: de mate van tegengeweld hangt af van het gebruikte geweld. Integenstelling tot wat populisten en ander eng volk ons willen doen geloven, is het wel degelijk bij wet geregeld dat je in bepaalde gevallen geweld mag gebruiken. Maar het moet dus wel in verhouding staan tot wat jou wordt aangedaan. Maar Radhakishun bleef tot het eind toe volhouden, uitschreeuwen: hij zou hem doodslaan. Nee, ik begrijp wel waarom DWDD een diepe knieval voor de blaaskaak heeft gedaan.
In de ruim 24 jaar dat ik hier in mijn huisje in het hofje woon is er drie maal ingebroken. Dat is niet helemaal waar. In geen van de gevallen waren er braaksporen dus het waren insluipingen. Subtiel verschil. Alleen de eerste keer heb ik aangifte gedaan, maar ik werd als een klein kind behandeld op het bureau, dus de volgende keren heb ik het nagelaten. Ook al is er weinig meegenomen, het is een rot idee dat er iemand illegaal in je huis is geweest, vooral voor een alleenstaande. Inbraak is een zware inbreuk. Het grootste, duurste dat overigens ooit is meegenomen was mijn sportfiets, een pseudo-racefiets met tien versnellingen. Daarmee maakte ik lange tochten, maar sindsdien beperkt mijn fietsen zich tot de noodzaak. Zonde. Maar inbrekers doodslaan? Is zo de beschaving voortgeschreden? In sommige staten van de VS, misschien wel in alle, heb je het volste recht een inbreker overhoop te schieten. Qua beschaving.
De maratonuitzending (1¾ uur) Sta op tegen kanker heb ik niet gezien. De redenen zijn divers: geen zin in een parade van Bekende Nederlanders waarvan de meeste slechts bekend zijn om het bekend zijn, er zijn drie goede boeken waarin ik momenteel bezig ben, de katten interesseren zich niet voor de televisie. Eigenlijk heb ik sinds Open het dorp in november 1962 geen inzamelingsgala's meer gezien. Maar het meest nog stuitte de titel van het programma me tegen de borst: Sta op tegen kanker. Alsof een mens zijn kanker kan overwinnen door ertegen te strijden. Wat in omkering betekent: ga je ten onder aan kanker heb je niet genoeg je best gedaan, heb je niet echt gewild. Zeg zoiets nooit waar ik bij sta, want ik sla je vreselijk op je bek. Alle verdriet en woede over het overlijden van mijn vader zullen er in tig rake klappen uitkomen: dat is proportioneel!
|
|
|
|
|
| 16-11-2011 |
| Hij weer over haar |
Soms (?) verval ik op deze plek in herhalingen. Zie het als voorbereiding op mijn oude dag, wanneer je als oudje niet meetelt als je niet alles twintig vertelt. Dus weer: mijn favoriete bijbeltekst. Hij is van Paulus uit zijn eerste brief aan de Corinthiërs en wel 11, 14-15: de bigotte medemens begrijpt deze cijfers wel. Daarin schrijft hij: 'Leert de natuur zelf u niet, dat indien een man lang haar draagt, dit een schande voor hem is...' Ik zou het op prijs stellen als een exegeet mij zou vertellen waar en hoe de natuur ons dit leert, maar daar gaat het me eigenlijk niet om. Lang haar en schande.
Zou ik iets schrijven onder de titel De geschiedenis van mijn kaalheid, berust het volledig op fictie. Los van de lengte, tot ver over mijn tepels, heb ik nog immer een dikke, volle bos. Of daar ooit de klad in zal komen is zeer de vraag. De tijd zal mij ook niet vergund zijn: de dokter vertelde mij laatst dat hij me hooguit nog veertig jaar geeft. Waar ik naartoe wil: ook dat haar is een reden dat ik nooit ben getrouwd (zie gisteren.) Want stel je toch eens voor dat ik een gereferkeerde Paulus-adept als trouwambtenaar tref die weigert langharige mannen te trouwen. Dan zou ik een ongelooflijke stennis gaan maken en ik hou niet van stennis, ik hou van rust en harmonie.
De weigerambtenaar dus. Als een bakker het verdomd brood aan homo's en lesbo's te verkopen kan hem dat op een fikse boete komen te staan: discriminatie op grond van religie, ras of seksuele geaardheid is bij grondwet verboden. Blijft een bakker hardnekkig weigeren kan hij zijn zaak sluiten. Terecht. Dan zou een trouwambtenaar wel mogen weigeren homoseksuele medemensen te trouwen? Het moet niet gekker worden. Nou, het is wel gekker geworden. Ondanks het anti-discriminatie beginsel in de grondwet steggelt men op het Haagse pluche al een tijd over het recht van een ambtenaar om te discrimineren. How low can you get? Vooral en uiteraard is het homohuwelijk een doorn in het oog van religieuze politici, maar het is nu eenmaal wettelijk toegestaan.
Gisteren kwam de motie van Groen Slinks in stemming om nou eindelijk eens die weigeraars de laan uit te sturen. Ik heb de stemming live op Politiek24 gezien en dat was lachen. De oude man lag in een deuk, waar hij weer met moeite uit is gekomen. Om tegemoet te komen aan de wensen van de christenen in de regering en de christen-gedogers in de Tweede Kamer, stemde de VVD tegen. Het boegbeeld, Jeanine Hennis-Plasschaert, die altijd haar mond vol heeft van afkeuring van de weigerambtenaar, stemde tegen de motie. De tegenstemmen van regeer- en gedoogpartijen (CU incluis) zouden voldoende zijn om de motie een stille dood te doen sterven, waarmee Verhagen c.s. tevreden zouden zijn en het kabinet gered. Edoch: Gekke Geert had een geintje in petto. De PVV stemde mee met de motie, zodat deze met 84 tegen 58 stemmen werd aangenomen. Sliep uit! Doet die gek toch eens iets goeds.
Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak en heeft een advies gevraagd aan de Raad van State. Uiteindelijk zullen de kwezels er wel uit vliegen, maar dat duurt nog heel wat nachtjes slapen. Laten weigerambtenaren in de biblebelt en elders alvast maar een vak gaan leren.
Lieve Jeanine, meid, wat heb jij jezelf te kakken gezet! Het zal moeite kosten je ooit nog serieus te nemen.
|
|
|
|
|
| 15-11-2011 |
| Manuela |
Ken je de tophit Manuela (1971) van Jacques Herb? Nee? Luistert en huivert maar even. Een draak waarmee hij nog steeds furore maakt in het schnabbelcircuit. Op die melodie moet een meezinger te schrijven zijn met de naam Berlusconi. Een lied dat het volk massaal kan aanheffen als hij nog ergens zijn gladde smoelwerk laat zien. Die tekst zou ik zelf kunnen schrijven, in het Nederlands weliswaar, maar ik haat dat: gelegenheidsteksten op bestaande krakers. Het doet mij te veel aan bruiloften denken. En bruiloften? De hel! L'enfer sont les noces. Daarom ben ik ook nooit getrouwd, omdat ik opzie tegen dat platte vermaak in formicazaaltjes. Fluister als ik in diepe slaap ben 'bruiloften en partijen' in mijn oor en ik vlieg tegen het plafond. Dan had je toch in alle stilte, zonder genodigden op het stadhuis kunnen trouwen, zul je zeggen. Nou, daar hoef je bij ons in de familie niet mee aan te komen. Onterving is nog de minste sanctie die je deel zal zijn. Nee, trouwpartijen zijn alleen leuk als Bohumil Hrabal erover schrijft. Maar dat doet hij sinds 1997 niet meer, uit praktische overwegingen: hij is dood.
Een carnavalskraker over Maxime Verhagen? Dat zou moeten kunnen op We are the champions, qua ironie. De eerste twee regels:
Maxime Verhagen de glu-huup
Maxime Verhagen de vuige gluup
Alle g's op zijn beneden-Moerdijks uitspreken. Als je regelmatig mijn blog leest zou je het idee kunnen krijgen dat ik een hekel aan die Verhagen heb. Dat klopt. Maar het is niet zo dat ik me druk maak over de roomse gluiperd. Welnee joh, het is enkel een manier van schrijven. Ik maak me nergens druk over, ik speel met mijn katten en lees.
Onder andere momenteel een mooie roman van Aziz Nesin, Yaşar, de man die niet leefde (1977, de Turkse titel zal ik je besparen). Het verhaal is hilarisch. Steeds als ik denk: het kan niet gekker worden, wordt het nog gekker. Over de arme Yaşar Yaşamaz, een naam die letterlijk vertaald betekent: hij leeft, hij leeft niet. Plot: hij heeft nooit een identiteitskaart gekregen. Als hij er achteraan gaat, krijgt hij te horen dat hij reeds voor zijn geboorte is gesneuveld op het slagveld van Çanakkale. Al naar gelang de autoriteiten iets van hem nodig hebben of hij van de autoriteiten, leeft hij wel of leeft hij niet. Zoals hij verzucht:
'Ik zou naar school gaan; je bent dood, zeiden ze. Toen ik in militaire dienst moest, zeiden ze dat ik leefde. Ik wilde mijn erfenis hebben, maar ze zeiden: jij bent dood. Toen ze mijn vaders belastingschuld kwamen halen, zeiden ze: je leeft. Als ik dan leef, geef me dan een identiteitskaart, maar nee, je leeft niet, zeiden ze. Toen ik naar het gekkenhuis ging, zeiden ze: je leeft...'
Henk & Ingrid spreken altijd van een indentiteitskaart, let maar eens op.
Nog een aardige uit De geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt: 'Als je erover nadenkt slaan we ons allemaal met geleende opinies door het leven, die we in veel gevallen ook nog eens verkeerd hebben verstaan.'
|
|
|
|
|
| 14-11-2011 |
| Il cavaliere |
Naar aanleiding van Het uur van de wolf over Arnon Grunberg weer eens Marek van der Jagt ter hand genomen: De geschiedenis van mijn kaalheid (2000). Voor onwetenden: Marek van der Jagt is een (tot nu toe eenmalig) pseudoniem van Grunberg. Hij is namelijk groot fan van de Poolse schrijver Marek Hłasko, vandaar de voornaam. Waarom Van der Jagt? Geen idee, want zoals we allen weten is het Poolse woord voor jacht polowanie. In De geschiedenis van van kaalheid heeft hij gepoogd te schrijven in de stijl van Hłasko en ik moet zeggen dat het hem goed is gelukt. Ik baseer mijn oordeel op de twee boeken die ik van de Pool heb gelezen: De achtste dag van de week (1958) en De tweede hondedood (1965), de Poolse titels zal ik je besparen.
Bij Van der Jagt las ik: 'Sommige mensen wachten hun hele leven op applaus van de wereld en pas vlak voor hun dood komen ze tot de ontdekking dat ze voor een lege zaal hebben staan spelen.' Vreemd genoeg moest ik meteen aan Berlusconi denken (zie hier enkele door hem gewenste kabinetsleden.) Die boef heeft immers zeventien jaar lang juist voor volle zalen geschitterd. O, wat was een meerderheid de Italianen verguld met hem: in 1994, 2001 en 2008 is hij massaal tot premier gekozen. Wat mij steeds weer sterkte in de overtuiging dat democratie helemaal niet zo'n goed systeem is. Wat dan wel? Laten we daar eens een referendum over houden.
Nederlanders zijn natuurlijk geen haar beter: die malloot van Wilders is vorig jaar met 24 zetels in de Tweede Kamer gekomen. Pas op, is er sindsdien vaak tegen me gezegd, Wildersstemmers zijn niet per definitie dom. Waarop ik alleen maar kan antwoorden: laten we in godsnaam hopen van wel, anders is het allemaal nog erger dan ik dacht.
Politici van 'fatsoenlijke' partijen lullen in sneaky termen Wilders na om zijn domme kiezersvolk naar hun gelederen te krijgen. Heb je gisteren Kunststof TV gezien? Daarin werd een fragment vertoond van een toespraak van Maxime Verhagen, waarin hij onder andere zei: mensen zeggen vaak tegen me dat ze hun eigen buurt niet meer herkennen. Enzovoorts, je kent het gerommel in de onderbuik wel. Waarop hij die mensen dan antwoordt dat hij het allemaal begrijpt. Nee lul! Jij behoort de nuance aan te geven. Die creep zit, god zal je tieten geven, nota bene in het kabinet, ons aller kabinet.
Aan tafel bij Joost Karhof (1969, Gouda) zaten Pierre Bokma (1955, Parijs), Ramsey Nasr (1974, Rotterdam) en J. Bernlef (1937, Sint Pancras). Ramsey reageerde rustig, Pierre werd kwaad en Bernlef? 'Wat een walgelijke man!', het kwam uit zijn tenen Zo is dat, Henk.
J. Bernlef is, voor wie het niet wist, een pseudoniem. Zijn eigen naam is Hendrik Marsman. Bedenk zelf waarom hij een pseudoniem heeft genomen.
Het onderzoek naar de haalbaarheid, de wenselijkheid én de gevolgen van de terugkeer naar de gulden zal worden geleid door emeritus hoogleraar Diederik Stapel. Stapel is sinds kort directeur van de Anton Mussertstichting, het wetenschappelijk bureau van de PVV.
Stapel: door vlees te eten word je hufter. En ik: Hitler was vegetariër.
|
|
|
|
|
| 13-11-2011 |
| Schuldencrisis |
Soms citeer ik een ingezonden brief uit de Krant. Niet onder het motto 'beter goed gejat', maar 'dit wil ik je niet onthouden.' Vandaag is het er een van Karin Bisschop-Lemmers uit Julianadorp onder de titel: Op de pof leven doe je zó:
'Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg.
Het zijn slechte tijden, eenieder heeft schulden en allen leven op de pof.
Op die dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.
Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers bekijken wil, om er misschien een voor de nacht te huren en legt als onderpand 100 euro op de balie.
De eigenaar geeft hem een paar sleutels.
Als de bezoeker de trap op is, neemt de hoteleigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.
De slager neemt de 100 euro, loopt de straat uit betaalt de bakker.
De bakker neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de boer.
De boer neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.
De kroegbaas schuift het geld door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.
De prostituee rent naar het hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.
De hotelbaas legt het geld weer op de balie.
Op dat moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aanstaan en verlaat het dorpje.
Niemand heeft iets geproduceerd. Niemand heeft iets verdiend.
Maar... iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet.
Zo eenvoudig werkt het reddingspakket.'
Gisteren bladerde ik even door de Gids. Tot mijn verbazing zie ik bij Nederland3: 19.30 Wie van de 3. Het panel: Martine Bijl, Arjen Ederveen, Ernst Daniël Smid en Karin Bloemen. Presentatie: Ron Brandsteder. Vooral bij de laatste schieten mij gezegden door het hoofd als 'een lijk in de kast hebben' en 'oude koeien uit de sloot halen.' De omroep? Jawel, MAX.
|
|
|
|
|
| 12-11-2011 |
| Whisper in my ear |
Er wordt wat af gefluisterd tegen wat er in en rond het huis loopt en kruipt. Tegen dieren, zoals daar zijn paarden en honden. Over de eersten bestaat een boek, een bestseller, van Nicolas Evans (The Horse Whisperer, 1995) waarvan een film is gemaakt (1998, van en met Robert Redford.) Over een man die zich ontfermt over een gewond paard en, naar ik begrijp, het paard weer het gevoel geeft paard te zijn. Maar: niet gelezen en niet gezien, dus geen mening. Dan is er ook The Dog Whisperer, ene Cesar Millan die een programma heeft op National Geographic (vanmiddag om 16.00h.) Ook nooit gezien. Ooit heeft hij, zegt hij, de taal van honden geleerd. Zoals prinses Irene de dialekten van rode beuk en eik verstaat? Critici menen dat hij de honden die hij 'behandelt' mishandelt: hij werkt met roedels tegelijk, waarvan alle dieren zijn gecastreerd/gesteriliseerd. Dominant gedrag wordt operatief onder controle gehouden en hij gebruikt wel anti-blafbanden: een hond die op een ongewenst moment blaft krijgt via zijn halsband een stroomstoot. Het klinkt me vrij verwerpelijk in de oren, maar de gek heeft er onderhand wel 100 miljoen dollar mee verdient. Wat het niet minder verwerpelijk maakt, in tegendeel.
Het toppunt is wel de Kinderfluisteraar, in persoon van de beruchte oplichter Derek Ogilvie: vanavond op RTL4, na Linda en Jack. Heb ik ook al nooit gezien, natuurlijk. 'Ogilvie gebruikt zijn telepathische gaven om de ouders te laten zien hoe hun kind denkt en waarom het zich zo gedraagt.' Ja hoor, Derek. Enfin, hij is al ontmaskerd door James Randi, lees de skepsisblog. Zoals je misschien (nog) weet heeft de Canadees Randi een prijs van een miljoen dollar uitgeloofd aan degene die het bewijs kan geven van enig paranormaal of bovennatuurlijk verschijnsel. De Kinderfluisteraar heeft zich laten testen, onder omstandigheden waarover Randi en Ogilvie het eens waren: het miljoen is nog steeds niet uitgekeerd. Need I say more?
Fluister ik binnen of buiten het huis tegen mijn katten? Nou nee. Niet dat ze slechthorend zouden zijn, maar ik vind het niet nodig. Schreeuwen doe ik ook (bijna) nooit. Maar ik praat wel met ze. Soms begint een kat terug te miauwen als ik tegen hem/haar babbel. Is het omdat het beestje begrijpt wat ik zeg en antwoord geeft? Gisteravond nog. Ik lees Het liefje van de Franse luitenant en Balzac kruipt bij me op schoot. Liever gezegd: ze kwam drentelen op mijn schoot. Balzac, lieve schat, ga eens rustig zitten, zei ik. Lou loene. Toen ben ik haar maar gaan voorlezen uit het boek. Over het verschil in seksbeleving tussen de aristocratie en de plattelandsbevolking in de Victoriaanse tijd. Na enkele zinnen reeds strekte ze zich uit en heeft minstens een half uur vol genot liggen knorren. Omdat ze de uiteenzetting van Fowles begreep?
Op de mulo kregen we natuurkunde van meester De Bont. Als die begon te fluisteren kropen we allen in onze schulp. Want als je je dan niet als een engeltje gedroeg kostte het je zeker een paar uur van je vrije tijd. Regelmatig deelde hij ook een tik uit, liefst met een lineaal. In die tijd werden leraren daar nog niet voor opgepakt.
Als toegift moet je even klikken op deze link, die ik toegestuurd kreeg van een trouwe lezeres.
|
|
|
|
|
| 11-11-2011 |
| Vergeten feest |
Hè, weer een feestje misgelopen. Nu ben ik van huis in & uit niet zo'n feestbeest, maar toch, enige leut op zijn tijd ga ik niet uit de weg, niet altijd. Waar gaat dit over? Momenteel lees ik Het liefje van de Franse luitenant (The French lieutenant's woman, 1969) van John Fowles. Het boek staat al een tijd op de plank, maar ik was er nog niet aan toe gekomen. De film van Karel Reisz uit 1981 met Meryl Streep in de hoofdrol heb ik niet gezien. Ik lees: '
de mythe ( ) die door de aartsbisschop Ussher in de zeventiende eeuw was verzonnen en plechtig vastgelegd in talloze edities van de offciële Engelse bijbel, dat de wereld geschapen was om negen uur op 26 oktober 4004 voor Christus.' Hoe de goede man dit heeft berekend weet ik niet, maar dat is ongetwijfeld ergens op het net te vinden.
Dat feestje dus, 26 oktober, het ontstaan van de aarde. Daar valt oud en nieuw toch bij in het niets. Ja maar, zul je tegenwerpen, er zijn fossielen gevonden die veel ouder zijn. Nee, nee, dat is niet helemaal waar. God heeft toen, in 4004 voor hemzelf, die fossielen er voor de gein meteen bij geschapen. En heden ten dage zijn er nog steeds lieden die Ussher geloven. In onze eigen biblebelt kom je ze wel tegen. Maar, bedenk ik me nu ik dit schrijf, dat zullen niet bepaald de grootste loltrappers onder de zon zijn. Van twee dingen een: of ik vier volgend jaar die 26ste oktober in mijn eentje, of beperk me als jij en ik gewoon tot het traditionele oud en nieuw.
Overigens is de Joodse jaartelling ook op dezelfde vreemde aanname gebaseerd. Volgens hullie vond de schepping in het jaar 3761 voor onze jaartelling plaats. Zij leven dus momenteel in het jaar 5772. Het nieuwe jaar begint op Rosj Hasjana, een tweedaagse van gebed en inkeer, die in september of oktober van de gregoriaanse kalender valt. Omarm alle religies en de onderafdelingen daarvan en je hebt het hele jaar wel iets te vieren, of te bidden.
We stevenen af op een recessie, wordt ons aan alle kanten beloofd. Goh, dat ik dat nog een keertje mag meemaken op mijn oude dag.
|
|
|
|
|
| 10-11-2011 |
| Opstapje |
Er zijn vrienden en kennissen die langer zijn dan ik. Ik voel me dan ook niet echt lang, hoewel ik aan de 1.92 zit, als ik sta. Nu moet je weten dat mijn boeken in mijn huiskamer tot aan het plafond staan. Een boek van de bovenste plank pakken gaat net, maar dan moet ik alles rekken wat in me zit. Daar had ik het volgende op gevonden. Van gesprokkeld sloophout heb ik een krukje, een bankje in elkaar geknutseld. Geef mij wat hout, een zaag, spijkers en een hamer en ik kan mijn lol niet op. Maar toen, een draai in het verhaaltje.
Over de op een na jongste hier thuis, Balzac, heb ik weleens verteld. Ze werd zwaar gehandicapt geboren. Terwijl zus Hanks door de kamer dartelde, maakte Balzac plat op haar buik een soort zwembeweging om vooruit te komen. Een mens met een beetje guts had het beestje de nek omgedraaid, maar dat kon ik niet. Edoch, de hemel zij geprezen, langzaam heeft ze zich opgericht. Toch is ze niet helemaal in orde. Om bij het kattenluik, dat in een keukenraam zit, te komen moet ze zich ophijsen aan het gasfornuis. Het lukt haar iedere keer weer.
Toen ik haar laatst weer binnen zag komen, viel er een muntje. De weg andersom is namelijk ingewikkelder voor haar. Dan klimt ze op de dertig centimeter hoge compostbak om vervolgens bijna een meter omhoog te klauteren tegen een muurtje. Meisje hoe presteer je dat toch elke keer weer? En: stom dat ik daar nooit aan heb gedacht. De oplossing was simpel: ik heb dat bankje op de compostbak gezet.
Net zat ze weer op de vensterbank voor het raam. Starend naar me: doe de deur open. Ja zeg, ik heb dat bankje niet voor niets voor je neergezet. Maar ik ben, als gezegd, een watje dus ik heb de deur voor haar opengemaakt. Wat bleek? Dat bankje is pleite! Ik heb de buurt afgezocht, maar nergens is dat bankje te vinden. Wie doet zoiets? Wie pikt er nou zo'n ding mee? Misschien dezelfde lul die gisteren in het tuintje van mijn buurman stond te pissen. Zo blijkt maar weer eens: je hebt mensen en fietsbellen.
|
|
|
|
|
| 09-11-2011 |
| Gitarist |
Er staan nog maar twee gitaren hier. Ooit had ik er meer, maar je kent het, je geeft eens wat weg. Twee dus. Op een ervan speel ik sinds enige tijd weer iedere dag. Veel oefeningen. Links voor de vingerzetting, rechts voor de soepelheid. Ondanks dat ik een van de gitaren dagelijks bespeel, moet ik hem toch iedere dag weer stemmen. Een beetje gitarist kan je vertellen dat het helaas zo is. Gistermiddag. Ik had het ding gestemd en ging wat zitten prutsen. Iets van Bach. Bach heeft niets voor gitaar geschreven, maar voor luit, maar dat is omgeschreven, ik heb het op papier staan, maar dat terzijde. Drie keer 'maar' in één zin; ik speel beter gitaar dan ik schrijf.
Ik zit Bach te spelen en een buurman klopt op mijn raam. Ik zet de gitaar weg en doe open: wat is het vent? Of ik een biertje voor hem had. Tuurlijk, jongen. Maar het is drie uur, de buurtsuper is open, waarom ga je zelf geen bier halen? Nou, moeilijk, geen geld en de trillers van het bier van gister. Die trillers van jou kennen ze wel bij de super. Maar goed, alsjeblieft.
Je zat gitaar te spelen, zei hij. Wat? Het was de bourée uit de derde suite. Oh, zei hij, laat eens horen. NEE!!
Toen pas realiseerde ik me dat ik nog nooit voor iemand een stukje klassiek heb gespeeld, terwijl mijn katten het dagelijks horen. Wausje kan niet slapen als ik niet een stuk van Bartolomé Calatayud heb gespeeld. Het beest is verwend. Maar voor vrienden of vriendinnen? Ik heb het nooit gedaan. Vraag vriend B. of mijn tuinvrouw, ik heb nooit voor ze gespeeld.
Of ik het echt kan, gitaar spelen? Als gezegd, sinds enige tijd oefen ik weer dagelijks, ik heb enkele jaren les in klassiek gitaar gekregen. En of ik een stukje voor je wil spelen? Nee. Vraag dat maar aan Alfred Birney, hier links bij mijn links. Naast schrijver ook een heel goed gitarist. Wausje meent dat ik ook goed kan spelen.
Oh, jawel, ik heb in een bandje met mijn Fender Jaguar staan rammen, maar ik heb nog nooit voor iemand een stukje klassiek gespeeld.
|
|
|
|
|
| 08-11-2011 |
| Als reiziger |
Dat ik alleen in midden- en west-Europa ben geweest is niet helemaal waar. Ook in zuid-Europa. Vaak in Barcelona, eens in Madrid en ook in Florence, dat weer in een heel ander land ligt. Florence zien en dan sterven, van wie is de uitspraak ook alweer? Ik kom er zo nog wel op. Nee, wacht even, het was Napels zien en dan sterven. Napels heb ik nog niet gezien, de dood laat nog even op zich wachten. In Florence heb ik samen met vriend B., liggend op bed, hij op het zijne en ik op het mijne, ik ben niet van de herenliefde, B. ook niet, ik ben zeer overtuigd van de damesliefde, maar de dames lijken dat niet door te hebben, daar word je dan oud mee, maar goed, samen met B. heb ik liggend op bed in Florence in onze hotelkamer Luik-Basternaken-Luik gezien. Als we uit het raam keken zagen we de koepel van Brunellischi, maar hé, wie kijkt er uit het raam als er een mooie wielerwedstrijd op tv is? We zijn hem overigens wel gaan bekijken, die koepel. Helemaal maf zijn we nu ook weer niet.
Ergens heb ik het idee dat ik hier al eens over heb geschreven. Maar dat krijg je als je het al jaren doet, een stukje schrijven. Zo bouwt een mens vijanden op, er zijn er inmiddels veel die mijn bloed wel kunnen drinken. Terwijl ik in levende lijve best meeval.
Ach, misschien heb ik ook wel over het volgende geschreven, toen. In die tijd had ik drie katten, buurman R. verzorgde ze terwijl ik weg was. In diezelfde hotelkamer heb ik wakker gelegen van de zorgen: is drie katten niet te veel? En nu? Ik heb er zes en er is er geen die ik zou kunnen missen. Nee, nee, er hoeft niet een bij. Straks pas, als een van de zes het loodje heeft gelegd.
Weet je dat ik mijn overleden katten in mijn tuintje voor de deur heb begraven. Ik kan ze allemaal nog aanwijzen. En weet je ook dat zulks verboden is? Het zal me aan mijn reet roesten.
PS Inmiddels zijn er, even tellen, zeven zeer boze mails uit Schijndel gekomen. Dat is Schijndel, mensen hebben er verder niets te doen.
PPS Er is een dame in Brussel, ik ken haar alleen van horen, die haar oudste zoon Fausto heeft genoemd. Dat is nog eens een wielerliefhebster! Haar tweede zoon heet overigens Nelson. Die heb ik zien staan, eenzaam, midden in Londen.
|
|
|
|
|
| 06-11-2011 |
| Ik was weer even weg |
Maar een buurvrouw heeft mijn roedel katten gevoederd. In 2009 bestond Schijndel (NB) 700 jaar. Ik ben er geweest, ik heb er gefietst, en kwam er achter dat het vlakbij Sints Michelsgestel ligt. Voorkomend als ik ben, heb ik een bezoekje aan de Sint gebracht. De Sint laat weten dat zijn gestel in orde is, op wat ouderdomkwaaltjes na, wat hoestjes, maar hij rookt een zware pijp, van het merk toffeetabak, ken je dat? Op mijn verzoek hebben we buiten zijn woning gesproken.
Ik was er, in Schijndel, van eind vrijdagmiddag tot vanochtend. Met luxe vervoer: ik werd afgehaald en thuis neergezet met een Merkedes met chauffeur, d'n Sjos. Wat moet een Haagse man in Schijndel, ik hoor het je vragen en ik vraag het mezelf ook nog steeds af. Nou, hierom. Toen in 2009 is er geld vrij gemaakt op de Schijndelse begroting om de vlek wat meer op de kaart te zetten. De bewoners beroemen zich op een roemruchte historie, maar wat weet de rest van Nederland daarvan? Nog steeds wordt er gesproken over de fraude bij de hopkeuringen destijd, maar heb jij dat mee meegegkregen?
Maar to the point: wat deed ik daar. Een idee uit 2009 om Schijndel op de kaart te krijgen is om tussen Bakkerij Bekkers en Electropoint een Schrijvershuis te vestigens. Dat er schrijvers van all over the land daar een half jaar in residentie zijn en er vooral ook iets over schrijven. Sjef Klomp van het comité: 'Het hoeft geen Ontdekking van de Wereld te zijn maar gewoon iets in uw stijl. Dit is de sleutel van uw fiets, dit zijn de sleutels van het huis. Naast Bakkerij Bekkers, nummer 5, het kan niet missen.'
En zo heb ik wat verloren uren rondgefietst in Schijndel. Wat een belevenissen! Hoogtepunt was wel de plaatselijke snackbar, waar gewone bewoners kwamen, niet het equivalent van de Rutger Castricums van Maaskantje. Aardig volk waarmee je over de stand van het gewas kon praten. De patatbakker, een onderdeurtje, heette Berend, maar liet zich door iedereen B. noemen. De naam van zijn tent: Beetje bij Beetje. Goud! Wedijvert met Krab bij Cas op Scheveningen.
Een incident, maar dat betreft mij, en ik heb het stiekem gedaan. Bij de begraafplaats aan de Rietbeemdweg flankeren marmeren engelen de poort. Met een rode viltstift heb ik ze tepels gegeven. Nee, geen schaamhaar, dat leek me niet iets van deze tijd.
Voor de goede orde: ik was er om het uit te stesten, het Schijvershuis. Ik denk niet dat het er komt.
|
|
|
|
|
| 04-11-2011 |
| Laatst deed ik het nog |
Doe je het weleens? Ik doe het regelmatig. Googlen, plaatjes en videos. Er zijn heel wat mooie plekjes in midden- en west-Europa waar ik ben geweest en die zoek ik dan op. Laatst was dat Loch Lomond, een groot meer aan de westkant van Schotland, net boven Glasgow. Ik heb er met mijn tentje aan de oever gestaan. In het gezelschap van lieden waarmee je eigenlijk niet op vakantie moet gaan: ze klaagden. Toegegeven: we hadden nogal last (eufemisme) van midgets, piepkleine, etterige insekten die hongerig waren. Maar daar klaag je niet over. Ze zijn er en je moet ermee leven.
Ik google Loch Lomond, videos, en ik had het kunnen weten: ik kwam bij Runrig met de national anthem van Loch Lomond. Kijk en luister maar even, het is opgenomen bij een festival aan de oevers van het meer. Daar hou ik van, folkmusic die elektrisch versterkt gespeeld wordt. In Nederland hadden we ooit Fungus, weet je nog?
O ye'll tak' the high road and I'll tak the low road,
An' I'll be in Scotland afore ye;
But me and me true love will never meet again
On the bonnie, bonnie banks o' Loch Lomon'.
Midden- en west-Europa, verder ben ik niet gekomen in de wereld, de rest zie ik wel op National Geographic of het Journaal. Runrig komt van het eiland Skye, daar ben ik ook geweest. In mijn uppie. Skye ligt voor de westkust van Schotland, als je op het zuidelijkste puntje staat kun je de Mull of Kintyre zien liggen, en de Ben Nevis natuurlijk. Voor een energieke jongeman, die ik toen was, is het eiland Skye in het weekend een hard gelag. Het was uitgestorven. Ik heb op zondag het hele trajekt van de lijndienst, in de bus, afgelegd. Prachtig eiland! Later als ik groot ben wil ik er gaan wonen.
Omdat ik toch bezig was heb ik Whiskey in the jar ook gegoogled. 'Whiskey in the jar is a famous Irish traditional song, set in the southern mountains of Ireland, with specific mention of counties Cork and Kerry, as well as Fenit, a village in county Kerry. It is about a Rapperee (Highwayman), who is betrayed by his wife or lover, and is one of the most widely performed traditional Irish songs.' En dan kom je bij Thin Lizzy, met de onvergetelijke Phil Lynott. Whiskey in the jar (Nederlands: er staat bier in de koelkast.):
Musha rain dum-a-doo dum-a-da
Whack for my daddy-o
Whack for my daddy-o
There's whiskey in the jar-o
|
|
|
|
|
| 03-11-2011 |
| En dan nog even dit |
De favoriete ligplaats van de jongste, Hanks, is op de kachel. Of Hanks echt de jongste is, weet ik niet. Misschien is haar zus Balzac er wel als laatste uitgefloept. Zelf weten ze de volgorde niet meer en moeder Kat? Die weet überhaupt niet dat zij kinderen heeft, zoals ze ook niet meer weet dat zij een broer heeft die Tommie heet en in een mooi Haagse bos woont. Maar goed, Hanks is de kleinste van het stel, dus mag zij de Benjamin zijn, of de Benjamina zo je wil. Als gezegd: bij voorkeur ligt ze op de kachel. Op zich is dat geen probleem: mijn katten mogen liggen waar ze willen, het is tenslotte ook hun huis. Maar die kachel? Wat moet ik straks als Koning Winter hier weer zijn tenten opslaat? Moet ik dan de kachel op de waakvlam laten staan om te voorkomen dat Hanks haar poezelige pootjes brandt? Dat ik zelf wat extra truien aantrek en een dekentje omsla om enigszins op temperatuur te blijven? Moeilijk, ik ben er nog niet uit. Gelukkig zit Koning Winter momenteel nog in zijn vakantieverblijf.
De oudste van het stel, Wausje (en dat weet ik zeker), ligt bij voorkeur op het kastje van Ziggo. Via dat kastje krijg ik de Ziggo-kanalen binnen waarop ik ben geabonneerd. Mijn pakket is niet meer dan een uitgebreid basispakket: ik heb eenmalig enkele tientjes betaald voor dat kastje, de hoogte van het maandelijkse abonnement is gelijk gebleven. Regelmatig ligt Wausje met haar staart voor de censor van het kastje. Dan kan ik me op afstand bedienen wat ik wil, de kanalen verspringen niet. Soms sta ik op en geef haar een tikje tegen haar kont: moven! Soms roep ik haar: hé Wausewaus, mooie meid, hoe is het met je. Dan komt ze aaitjes halen en kan ik naar hartelust zappen. Je maakt wat mee met die katten. Maar nu nog even Ziggo.
Het voordeel van het iets uitgebreidere pakket dat ik heb is, dat ik bijvoorbeeld weer naar TV5 en Arte kan kijken. Ik ben een rare man: ik kijk liever naar een mooie film op TV5 dan naar Oh Oh Cherso of Oh Oh Tirol. Er heeft altijd al een draadje los gezeten aan mijn smaak. Tot mijn verbazing zag ik, toen ik het kastje net had aangesloten, dat ik ook alle regionale omroepen kan krijgen. Wat een mens daarmee moet? Oké, ik heb TV Brabant gekeken tijdens de grote brand bij Moerdijk. En wielrennen op L1, Limburg. Nu volg ik de wielrenster Marijn de Vries een beetje. Haar blog is aanklikbaar hier links bij mijn links. Op 1 november schreef zij onder het kopje 'Sidekick' dat zij voortaan regelmatig te zien zal zijn als sidekick in het programma EDNED, En Dan Nog Even Dit, op TV Oost. De presentatrice van het programma: Renate Schutte, de Rooie van Zwolle, jawel. Aanstaande zaterdag is de volgende uitzending, maar ik heb al even gezapt om te zien op welk kanaal TV Oost te vinden is. Het is niet meer! Per 1 november heeft Ziggo, zonder waarschuwing, het pakket omgegooid. Zeg maar dag tegen Renate en Marijn. Mooi is dat.
Aan regionale omroepen krijg ik nog steeds alle omroepen hier in de buurt plus Brabant, Utrecht, Zeeland, Gelderland, Noord-Holland en Rijnmond. Geen AT5 meer en geen TV Oost. Een arbitraire keus van Ziggo. Het wordt een sombere herfst.
Veldrijden. 'Het WK is eind januari in Koksijde en de Belgische troeven zullen alvast Lars Boom niet hoeven te vrezen. Voor de Nederlander heeft zijn wegcarrière een hogere prioriteit en het WK past niet in zijn plannen. Boom is net als de voorbije jaren wel van plan om enkele crossen te rijden in de winter, maar het WK eind januari vindt Boom te dicht bij de start van de eerste wegwedstrijden.'
|
|
|
|
|
| 02-11-2011 |
| Het is me het stel dissidenten wel |
We zijn nu met 7 miljard mensen op aarde. Gezellig, voor wie van gezelligheid houdt. Over de hele wereld zijn er zo'n twintig baby's aangewezen als nummer 7 miljard, want je kan zulks natuurlijk niet zeker weten. Het is godsonmogelijk een exact overzicht van de wereldbevolking te hebben. Nou ja, godsonmogelijk? Misschien is Hij de enige die dat overzicht wel heeft, maar Hij is niet. Voor de gein (je weet, ik ben een lolbroek) ben ik eens naar de site van de BBC gegaan. Daar kun je laten berekenen de hoeveelste wereldburger jij bij jouw geboorte was. Ik: de 2.621.442.212de. En ik was de 75.872.882.375ste mens die ooit ter wereld is gekomen (volgens de berekeningen van Carl Haub, een wetenschapper van het Population Reference Bureau: de zoveelste sinds 50.000 voor christus.)
Is 7 miljard niet wat te veel voor de kleine wereld die we bewonen? Dat lijkt me wel. Al die mensen moeten eten, om maar eens iets te noemen. En de grondstoffen worden schaarser. Mark my words: dit zal ooit weer uitdraaien op een wereldoorlog. Maak ik mij daar zorgen over? Welnee joh. Sinds ik de vijftig ruim ben gepasseerd sta ik op het geestelijk gezonde standpunt: het zal mijn tijd wel uitduren, meine Zeit schon aushalten. Bovendien was ik mijn handen in onschuld: ik heb mezelf niet op de wereld gezet en heb er ook niets aan toegevoegd.
Toch, als ik enige compassie met mijn medeburgers probeer op te brengen, lijkt het me zaak wereldwijd meer aan geboortenbeperking te doen. Het kan, pil, condoom en spiraaltje zijn allemaal niet voor Jan Lul uitgevonden. Of juist wel, als je van flauwe humor houdt. Maar voorbehoedsmiddelen zijn door de diverse religieuze leiders in de ban gedaan, de Rat Zinger voorop. Dat, beste mensen van het Internationaal Gerechtshof, zijn misdaden tegen de menselijkheid. Want de leiders weten dondersgoed dat hun volgelingen hun woorden indrinken of het nectar is. En zo kom ik weer op het CDA.
Tjonge, tjonge, tjonge, het is me het stel dissidenten wel: Ad Koppejan en Kathleen Ferrier. Dwars liggen en als puntje bij paaltje komt toch weer de gelederen sluiten. Dat was in de discussie rond samenwerking van de PVV en nu weer rond de verblijfsvergunning van alleenstaande minderjarige asielzoekers die al lange tijd in dit land wonen. Ad Koppejan noemde zich zelfs een gelukkig mens, vanwege de oplossing die is gevonden. Oplossing?? Boegbeeld Mauro kan een studievisum aanvragen. Hij mag dat hier doen, normaal gesproken dient dat te gebeuren in het land van herkomst, en Gerd Leers zal die aanvraag welwillend behandelen. Een studievisum voor een jongen die nu met hangen en wurgen het mbo doet? En dan, als dat visum is verlopen?
Het enige dat hem, en anderen met hem, rest is een klacht indienen bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Een klacht tegen de Nederlandse overheid. Ik stel me voor dat zo lang de klacht in behandeling is, Mauro gewoon in Nederland kan blijven.
|
|
|
|
|
| 01-11-2011 |
| Weest welkom |
Buren, buurtgenoten en een enkele verdoolde ziel in de buurtsuper groet ik altijd. Met 'hé', 'hallo' en ook wel 'hoi'. Dat vind ik vriendelijk en wellevend. Het is goed bedoeld, maar aan goede bedoelingen zijn wereldrijken ten onder gegaan. De contacten tussen mensen verrommelen. Hoe hoort het eigenlijk? is een gebruiksaanwijzing van de hand van Amy Groskamp-Ten Have. Je zou niet anders van me verwachten: ik heb het boek. Een twaalfde druk, de laatste druk die de schrijfster zelf heeft herzien. Amy, meid, hoe behoort men te groeten?
'In tegenstelling tot Engeland waar een heer dient af te wachten of een dame hem door zelf eerst te groeten de gelegenheid biedt haar te groeten, is het bij ons de gewoonte, dat de dame de afwachtende houding aanneemt en de heer haar het eerst groet.
Een heer groet door het afnemen van de hoed.
Het met de vinger tegen de rand tikken en het nauwelijks even oplichten van de hoed gelden als zeer onbeleefd.
De man, die zijn wereld kent, ontbloot het hoofd en dekt zich niet eerder dan wanneer de dame voorbij is.
Bij het hoed afnemen wordt indien het vrienden en bekenden geldt een zeer lichte neiging met het hoofd gemaakt. Groet men een persoon, die rechts van de groetende voorbij komt, dan neemt deze laatste met de linkerhand de hoed af, groet men iemand die ter linkerzijde passeert, dan neme men met de rechterhand de hoed af, aldus het gelaat vrijlatend en het bovenlichaam in de gelegenheid stellend zich min of meer naar de te begroeten persoon te wenden.
In het voorbijgaan kan men groeten door knikken of neigen met het hoofd.
Knikken is familiaar terwijl buigen of neigen altijd enigszins plechtstatig is.
Het gracieus neigen met het hoofd is een kunst, die de hedendaagse vrouwen helaas vrijwel hebben verleerd.'
Het is dinsdag. Vanmiddag is de kledinguitgifte van het Leger des Heils in de Nieuwstraat geopend. Ik ga maar eens een hoed aanschaffen. De aardigste van Amy staat op bladzijde 185, daar waar zij het heeft over kennismaking. Je bevindt je vreemd gezelschap, in dat gezelschap een dame die heftige lusten in je opwekt, kan gebeuren. Je spreekt haar aan met: 'Het is mijn schier onbedwingbare drang gemeenschap met u te hebben.' Waar Amy lakoniek op laat volgen: 'De eerste negen zeggen misschien nee, maar met de tiende kunt u plat.' Het waren me een zeden en gebruiken wel.
Als ik iemand heel dankbaar ben, zeg ik: mijn dank grenst aan hondsdolheid. Kan dat?
|
|
|
|
|
| 31-10-2011 |
| De Plaag van De Haag |
Het is de Lange van Stiphout weer gelukt, heb je het gezien bij Studio Sport? Zowel de eerste als de tweede manche. Die Lange wórdt geen grote, hij ís al een grote. Volgende week Surhuisterveen: ik durf er al mijn geld om te verwedden. Wist je, terzijde, dat ik twee centimeter langer ben dan die Lange? Hoeveel meer zal ik van de aarde zien als ik in een vlak polderlandschap om me heen kijk? Is er een wis- danwel natuurkundige onder mijn lezers die dat voor me kan berekenen? Het verschil tussen 1.90 en 1.92. Onder de goede inzenders... Let wel: uit dit soort sommen zijn Nobelprijswinnaars voortgekomen.
Frederik de Grote was maar een klein mannetje. Zelfs als hij op zijn tenen ging staan, iets dat een ander niet hoefde te proberen (voor Henk en Ingrid, ik bedoel: op zíjn tenen gaan staan.) Hij vulde net een lilliput. Het aanrecht was al te hoog gegrepen. Karel de Grote mat ook maar 1.63, sla de boeken er maar op na. Of het internet anders kan ik weer gaan uitleggen wat een boek is.
Is er iemand, de vraag komt ineens in me op, is er iemand die zich de Rechte van Kromhout mag noemen? Dat is toch een naam die je fier draagt, of niet dan? De Broeder van Susteren. De Hotpants van Grootebroek? De Lijp van De Rijp? Zelf heb ik ooit gestreefd naar de bijnaam de Plaag van De Haag. Vanwege de klank en de twee g's die er in staan, Haagse g's. Maar ik ben te braaf om een overtuigende plaag neer te zetten. Zeg 'zit' tegen me en ik zit al.
Er zijn geen vorsten geweest die als achternaam de Middelmatige hadden. Terwijl er vele zijn geweest die zelfs onder de middelmaat zaten. De namen zijn we vergeten, anders zou ik er wel eentje noemen. Welke naam zou Beatrix als toevoeging krijgen in de geschiedenisboekjes van, pak 'm beet, de zesentwintigste eeuw? Zou zij überhaupt in die boekjes voorkomen? Want wat heeft zij uitgespookt dat de boekjes in kan gaan? Ja, haar kroning in 1980 was een hoogtepunt, maar dat lag niet aan haar. Haar moeder heeft nog weleens uitgepakt bij de Verenigde Naties, toen nog onder Trygve Lie, de eerste Noord-Koreaanse secretaris-generaal. De Koude Oorlog werd er niet door verwarmd, maar het was een dappere poging. De hoge heren in dit land, in samenwerking met haar echtgenoot, hebben toen geprobeerd haar in een inrichting te krijgen.
Dat je volkomen bij zinnen bent, alleen een beetje tegendraads, en dat je gedwongen bij een psychiater komt te zitten en dat die zegt dat je gestoord bent hoor het paranoïde stemgeluid. Dat tegenwerpingen alleen maar het ziektebeeld versterken. Dat je subiet en wel direct dient te worden opgenomen en de daad voegt zich bij de diagnose. Alle pogingen om normaal uit te leggen dat je normaal bent worden in de inrichting als abnormaal beschouwd. Dat krijg je in zo'n omgeving. Ik merrie daar soms 's nachts van.
|
|
|
|
|
| 30-10-2011 |
| Wintertijd van tegenzin |
Now is the winter of our discontent
Made glorious summer by this son of York
The Winter of our Discontent is een roman (1961) van John Steinbeck. Hij ontleende de titel aan deze twee regels van de grote bard, William Shakespeare, uit het stuk Richard III.
Dat ik vanmorgen een uur te laat de kerk binnenkwam voor de dienst, omdat het me was ontgaan dat de wintertijd was begonnen? En gij geleuft dah. Dan ben ik wel wereldvreemd, maar ik ben niet achterlijk. Bovendien stond het gister ten overvloede op de voorpagina van de Krant: einde zomertijd, klok gaat uur terug. Om drie uur vannacht werd het twee uur. Ook heb ik de wekker niet gezet om precies om drie uur die klok te verzetten. Toen ik wakker werd vermeldde de wekkerradio 10.24 en nog half in dromenland wist ik: het is 9.24. Zo zie je maar dat ik op veel punten net een gewoon mens ben: ik ga ook niet meer naar de kerk.
Al vrij jong heb ik besloten een punt achter mijn kerkbezoek te zetten, culturele overwegingen daargelaten. Nou ja, hield ik een slag om de arm, bij bijzondere gelegenheden... Toen trouwde echter een broer in het godshuis van een protestantse sekte. Met een droplul op het podium die sprak van de ondergeschiktheid van de vrouw ten opzichte van de man. De druppel en de emmer, hoewel een teiltje ook op zijn plaats zou zijn geweest. Maar zeg nooit nooit. Zeer tot mijn verbazing wilde Pa, die ook het geloof naar het rijk der fabelen had verwezen, in 1989 toch via de kerk naar het crematorium. Ik heb mijn schoenen gepoetst en ben weer gegaan. Nu echt voor de laatste keer. Kerken bezoek ik alleen nog in vreemde steden en buiten diensturen.
De gelovigen van het CDA zijn gisteren in conclaaf gegaan, het was de hele dag live te volgen op Politiek24 maar ik heb nog geen seconde gezien: ik was niet in de stemming om me eens fijn te ergeren of te irriteren zoals Henk en Ingrid zeggen. Het zou niet fijn zijn. De uitkomst van 'het geval Mauro' heb ik vandaag in nieuwsrubrieken en op het net bijeen gesprokkeld. Hoewel een meerderheid van de achterban van de splinterpartij van mening is dat Mauro moet blijven, is het congres niet tot werkelijkse stappen richting Gerd Leers gekomen. 'Het uitzetten van jonge asielzoekers met of zonder diploma is ongewenst en niet strookt met de CDA-uitgangspunten.' De praktijk is:
De resolutie is dan wel aangenomen, toch blijft de CDA-fractie erbij dat Mauro geen verblijfsvergunning kan krijgen. Sybrand van Haersme Buma, de fractievoorzitter en een heel nare man (of is dat dubbelop?), reageerde: 'De uitspraak van het congres gaat niet om het individuele geval van Mauro. Het congres heeft geen oproep gedaan aan Gerd Leers om zijn besluit terug te draaien, en ook niet aan de fractie gevraagd om het besluit te veranderen. Wel moet er in de toekomst een beter beleid komen voor minderjarige vreemdelingen. We moeten veel sneller duidelijkheid geven.' Is het niet meer dan redelijk dat tot er betere wetgeving is er een moratorium komt op het uitzetten van ingeburgerde ama's (alleeenstaande minderjarige asielzoekers). Heus, het zijn er maar een handjevol: nog geen honderd! Waar praten we in godsnaam over.
Dan kwamen gisteren in de Krant twee hooggeleerde heren met hetzelfde argument met betrekking tot de mogelijkheden van Leers als ik afgelopen week al aanhaalde. Ulli Jessurun d'Oliveira, oud-hoogleraar migratierecht en Thomas Spijkerboer, praktiserend hoogleraar migratierecht. Leers stelde in het Journaal: 'Het bestaand beleid biedt geen ruimte.' De gore leugenaar. De hoogleraren: 'De Vreemdelingenwet geeft de minister expliciet de bevoegdheid vreemdelingen een verblijfsvergunning te verlenen als hij daartoe aanleiding ziet (discretionaire bevoegdheid.)' Dat is luid en duidelijk. Als Mauro toch wordt uitgezet zal dit geheel op het conto van Leers te schrijven zijn. Mag ach, het watje is katholiek. Die gaat biechten bij zijn dorpspastoor die hem zijn zonden zal vergeven. Namens Hem.
De uitslag van de Tweede Kamer-verkiezingen in mijn geboortejaar, 1952, ik heb het weleens aangehaald. Toen telde de Kamer nog 100 leden, in 1956 zijn dat er 150 geworden. De partijen die in 1980 samengingen in het CDA - de KVP (katholieke volkspartij), de ARP (anti-revolutionaire partij) en het CHU (christelijk-historische unie) behaalden toen respectievelijk 30, 12 en 9 zetels. Dat was een absolute Kamermeerderheid. En nu? Volgens de laatste peilingen zakt het CDA van 13 naar 11 zetels. Er veranderen echt wel dingen ten goede.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
