 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 29-10-2011 |
 Over het oprekken van een poepgaatje |
Weet je nog, het vorige grote CDA-congres dat live werd uitgezonden op tv? Oktober vorig jaar was dat, vanuit de Rijnhal in Arnhem. De heikelste vraag was: gaan we regeren met de PVV of niet. Die dag heb ik zo nu en dan even de tv aangezet, noem het ramptoerisme. Ondanks dat veel CDA'ers samenwerking met die carnavalesk bepruikte creep niet zagen zitten, is het congres toch in meerderheid akkoord gegaan google op: geweten. Mooiste moment was wel toen Camiel Eurlings vanuit de zaal eerst zijn partijgenoten, maar toen vooral Maxime 'de gluup' Verhagen toesprak. Hier thuis zeiden we: hij probeert een poepgaatje op te rekken. Verhagen kreeg tranen in zijn ogen. Logisch. Een thermometer gaat nog net, maar Camiel Eurlings?? Verzin zelf wat we daarmee bedoelden. Na Verhagen probeerde hij het ook bij Henk Bleker. Triootje? Zie en luister het hier terug. En huiver.
Vandaag is er weer een CDA-partijcongres en weer worden er delen live uitgezonden. Misschien kijk ik nog even, om me te ergeren. Want dat is soms zo lekker, je ergeren of je irriteren zoals Henk & Ingrid zeggen. Weer draait de belangrijkste vraag om de PVV. Met name rond hullie streven naar het decimeren van het aantal niet-westerse allochtonen in dit land. Met name met name rond de eventuele uitzetting van de 18-jarige Mauro Manuel, die al sinds zijn tiende überingeburgerd in het Limburgse verblijft.
Christen politici vertonen een vergelijkbaar euvel als metalen onderdelen die aan de buitenlucht worden blootgesteld: ze zijn er niet echt op berekend. Van christenen mag je toch verwachten dat zij leven en handelen naar de regels en raadgevingen die in hun Grote Boek staan. Over onderdak verlenen bijvoorbeeld. In de dagelijkse praktijk zijn er wel degelijk lieden die goede dingen verrichten met het Grote Boek in de hand. Zoals het pleeggezin van Mauro in het Limburgse Oostrum. Maar owee als christenen op het pluche van Tweede Kamer of Vak K terecht komen. Berg je dan maar. Dan zijn het windvaantjes, die op opportunistische winden meewaaien. En de wind komt nu uit de richting van Venlo.
In de verschillende rubrieken waren gisteren veel, heel veel CDA-leden te zien en horen die van mening zijn dat Mauro moet blijven. Waarschijnlijk is op dit moment (10.45h) het grootste deel van het congres ook nog voor. Nog voor. Maar ik ken mijn Papenheimers (woordspeling). Aan het eind van de dag sind die Reihen wieder fest geschlossen. Het congres zal dansen naar het pijpen van de peroxide gelokte Oppergnoom. Voor uitzetting stemmen is het devies, anders haakt de gedoogpartner af en kan het CDA het pluche van Vak K schudden. Is het leugentje om bestwil ook geen christelijk concept?
Met alle commotie rond Mauro is de discussie rond het stafbaar stellen van illegaliteit, het onthouden van behoorlijke medische zorg aan uitgeprocedeerden, het eventueel stafbaar stellen van hulp aan illegalen en meer van die dingen naar de achtergrond verdwenen. Kwade opzet? Natuurlijk: ken uw Papenheimers!
|
|
|
|
|
| 28-10-2011 |
| Stainless steel |
Mijn voordeurbel weigerde dienst. Dat is vreemd, want ik heb de drukknop nog geen jaar geleden vernieuwd. Nu zit die bel er niet voor míjn lol; ik heb je verteld over mijn misantropie, dus je begrijpt dat ik liever heb dat men aan mijn bel voorbij gaat. Maar een kapotte bel is niet aardig tegenover de sporadische vriend(in) die langskomt. Hij of zij kan wel roepen als hij of zij voor de deur staat en ik op mijn kantoor zit te werken, maar dat is zo banaal. Dus ik heb de drukknop maar eens open gemaakt. Wat bleek? Op de contactjes zat een laag roest, de contactjes maakten geen contact meer. Belachelijk. Die drukknop is speciaal voor buiten, het heeft weinig zin dat ding aan de binnenkant van de deur te bevestigen. Dan verwerk je er toch geen materialen in die gaan roesten! Welke knullige fabrikant heeft zo'n knop verzonnen? Enfin, schuurpapiertje en hij doet het weer.
Met auto's en fietsen, ik noem maar wat, loop je tegen hetzelfde probleem aan: de verschillende onderdelen, de bodemplaat, het roest allemaal weg waar je bij staat. Natuurlijk begrijp ik de reden wel: het is niet de bedoeling dat de knop van een deurbel, een fiets, een auto een leven lang meegaat. Eens in de zoveel tijd moet er een nieuw exemplaar worden aangeschaft. Daar draait de economie op. De term duurzaam wordt alleen voor hout gebruikt. Maar hoe je het ook wendt of keert: het blijft pure oplichterij. Zoals.
Mijn computer vertoonde kuren, kuren waar ik zelf niet om had gevraagd. Je kent het wel: ooit is mij geleerd dat een computer een dom apparaat is dat precies doet wat jij hem opgeeft. Nou, mooi niet. Vriend Lester heeft zich erover gebogen en het euvel is gelukkig weer verleden tijd. Dank, goede vriend! Er was softwarematig iets misgelopen, kan gebeuren. Om toch door te kunnen werken heb ik mijn oude computer maar weer even aangezet. Het is me tot driemaal toe gelukt 's morgens een nieuwe log op mijn blog te zetten. Alle keren gaf de machine vlak na die handelingen de geest. Tot twee dagen geleden, toen gaf hij er definitief de brui aan. Bij het opstarten laat hij nog net de BIOS zien, als je dat iets zegt, maar daarna blijft het scherm leeg. En hoe komt dat? Het ding is vijftien jaar oud. Computers van vijftien jaar oud horen het niet meer te doen, ik had al vijf maal een nieuwe moeten kopen. Dank u, meneer HP.
Maar ik trap er niet in. Vandaag of morgen zal ik mijn achterbuurman eens polsen of hij zich over die oude machine wil buigen. Aan het geluid te horen is er waarschijnlijk een mechanisch defect. Laatst vond hij voor mijn huidige machine een nieuwe voeding op Marktplaats, wellicht kan hij de hardware van het andere kreng ook weer op orde krijgen. Het is niet alleen dat ik geen geld heb voor een nieuwe pc, ik verdom het gewoon er een aan te schaffen. Ik ben Gekke Henkie niet.
Wat een flapdrol is het toch, die Gerd Leers. Hij heeft alles bekeken in de zaak Mauro, de achttienjarige Angolees die volkomen is ingeburgerd in het Limburgse Oostrum, maar hij ziet geen andere mogelijkheid dan de jongen uit te zetten. Alles bekeken, Gerd? Je hebt toch, zoals dat zo mooi heet, een discretionaire bevoegdheid? Dat wil zeggen: je kan in het uiterste geval toch handelen zoals je goeddunkt? Dus tegen alle stromen in, zoals daar zijn je partijgenoten in de Tweede Kamer en de meute van Gekke Geert, beslissen dat de jongen toch mag blijven. Dat je er geen gebruik van wil maken, zegt genoeg. Fuck you, Gerd Leers.
|
|
|
|
|
| 27-10-2011 |
| Beter Goed Gepikt II |
Jeetje, ik had het zo maar voor eigen werk laten doorgaan, maar het is inderdaad gepikt. Het citaat uit de vorige log komt uit Een Amerikaanse Droom (An American Dream, 1965) van Norman Mailer. Wat heel vreemd is: ik heb letterlijk uit mijn hoofd geciteerd, zonder op dat moment te weten aan het citeren te zijn, maar daar had ik het al over. Woord voor woord, wat een geheugen heb ik nog op mijn leeftijd! Voor wie het boek niet kent:
Degene die vertelt is Stephen Richards Rojack. Hij ligt in bed met het nachtclubzangeresje Cherry, dat hij eerder op de avond aan de haak heeft geslagen. Zijn gedachten zijn bij zijn vrouw, Deborah Cauglin Mangaravidi Kelly. Hij heeft haar de dag ervoor gewurgd. Handen om haar keel, aandrukken, zo simpel ging het. In het appartement van zijn vrouw, ze leefden gescheiden. Niet direct wetende wat met het lijk te doen zoekt hij verstrooiing bij Deborah's Duitse dienstmeisje Ruta. Ze hebben gemeenschap. Wat een mooie uitdrukking voor de bezigheid: gemeenschap hebben. Het dekt de lading perfect en het klinkt warmer dan het botte: neuken. Een plattere benaming die wel mijn sympathie heeft is: ketsen. Een onomatopee, een klanknabootsing. Let maar eens op, luister maar, als je een dezer dagen weer een keer flink van bil gaat. Heftig gemeenschap hebben klinkt als ketsen. Als je het goed doet.
Maar Steve zit nog steeds met dat lijk in zijn maag. 'Het appartement dat ze nu bewoonde was een kleine dubbele flat op circa dertig meter boven East River Drive...' Hij krijgt een geniale (?) inval: hij gooit haar uit het raam. Ze spat neer tussen de auto's op de Drive. Meteen belt hij de politie: ze is gesprongen.
|
|
|
|
|
| 25-10-2011 |
| Beter goed gepikt... |
Heb jij dat nou ook weleens. Je werkt aan een verhaal, je schrijft een mooie scene en ineens krijg je de wrange smaak in je mond: dit is niet van mij, dit heb ik ooit ergens gelezen. Dat is stom vervelend. Niet dat ik bang ben dat na publicatie iemand gaat zitten mekkeren: dat heb je gestolen. Welnee. Mekkeraars zullen me worst zijn, nee, het is een nederlaag tegenover mezelf. Enfin, gisteren componeerde deze scene. De persoon waar het verhaal omdraait, ik noem hem Adriaan, heeft een meid aan de haak geslagen:
'Ik gleed met gesloten ogen door een duister heelal, me van niets bewust dan van mijn eigen wil, het ijzeren pantser om mijn hart en van haar wil, die als een gordel van staal om haar schoot lag. We bereikten het middenterrein van een renbaan, we voelden ons als wielrenners, geobsedeerd door het draaien van rondje na rondje over een baan, straks zouden we niets meer zijn dan een ritme, dat niets was dan een ritme dat ons zou voortpompen naar een hoogtepunt waarvan ik nu al wist dat het niet zou komen en terwijl we ons in die draaikolk bevonden drukte ze haar vingers met een hard gebaartje op mijn nek, alsof ze wilde vragen: Wil je het nu? maar ik antwoordde vanuit een instinct dat ik niet peilde: Nee, ik wil het niet... ik kan het niet zolang jij dat ding in je hebt, iets dat ik nooit eerder had gezegd en ze ging op haar zij liggen, ik was eruit met de schok van iemand die zijn hoofd stoot aan een lage balk, en ik zocht dat door mij zo verafschuwde rubberding in haar lichaam, voelde het met een vinger, trok het eruit en slingerde het weg van het bed.
Je hoort mijn stem in dit fragment, vooral ook doordat ik het wielrennen op de baan erin verwerk, actueel op dit moment. Maar het stemmetje blijft zeuren in mijn achterhoofd: dat heb je gepikt. Misschien zou ik wat minder moeten lezen, om dit soort narigheden te voorkomen. Als ik het heb gepikt, ik zeg áls, dan weet ik wel in welke hoek ik moet zoeken. Laat ik daar maar eens een dagdeel aan besteden. Maar misschien herken jij het?
|
|
|
|
|
| 24-10-2011 |
| Tous les garçons et les filles de mon age |
Een vraagje aan mijn tijdgenoten: heb je al gecontroleerd hoe het met je pensioen staat? Beroerd hè? Het enige dat erop zit is na je vijfenzestige te gaan bijklussen. Dus: werk aan je conditie en bekwaam je in een of andere handvaardigheid. Loodgieten, timmeren, banden plakken, kortom allemaal klussen waarbij de gemiddelde kantoorpik met de handen in het haar staat. Je kan ook te zijner tijd een crêche beginnen: kleine kinderen worden, soms onterecht, zonder zorgen aan de zorgen van oudjes toevertrouwd. Op je lauweren rusten zit er in het huidige tijdsgewricht helaas niet meer in. Maar zeg nou zelf: waar vind je tegenwoordig nog lauweren?
Dan moet ik nog even terugkomen op mijn misantropie. Die gaat ver. Niet zo ver dat ik me niet door de maatschappij kan worstelen, maar hij steekt vooral zijn lelijke kop op in mijn huisomgeving. Bezoek over de vloer? Als het echt moet. Mijn familie houdt daar rekening mee, geen van mijn vier broers en vier zusters is de laatste jaren langs geweest. Een vriend en een vriendin die wel met enige regelmaat langs wippen weten: ineens kan ik zeggen : en nu moet je weer weg. Ik heb daar geen moeite mee, om het te zeggen, en zij gelukkig ook niet.
Een speciaal geval is mijn thuishulp, Joyce uit Ghana. Over zwart en wit heb ik weleens geschreven: ik ken geen zwarte mensen, wel bruine mensen. Nou, Joyce mag je toch wel zwart noemen. Een schat van een mens. Als zijn op vrijdagochtend komt, maken we eerste een praatje: hoe is het met jou en hoe is het met jou. Dan gaat zij aan het werk en ik vertrek naar boven naar mijn kantoor annex slaapkamer om wat te klootviolen achter mijn machine.
Dat Joyce is huis is, daar ben ik inmiddels redelijk aan gewend. Maar er komt iets bij. Hoe lang ik nu al thuishulp heb, weet ik niet precies. Lang, enkele jaren. Maar nog steeds kan ik er niet aan wennen dat een ander mijn huis schoonmaakt. Maar gelukkig gaat de regering daar iets aan doen. Nog even en ik kan zelf de boel weer laten verslonsen.
Er is sprake van een Arabische lente. Zegt men. Wanneer beleven we daar dan eindelijk eens rokjesdag?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
