"Wandelen tussen de enorme villawijken van het 'chique-volk' in 't Zoute."
Van waar ik vandaan kom in het uiterste westen van de kust houden de laatste sneeuwresten zich nog kaar als we arriveren in Knokke. De temperaturen die Flierten met het vriespunt houden ons niet tegen om een bezoekje te brengen naar de Wandelende Noordzee-Boys die hun Zoutewandeling inrichten. Gestart kan er worden vanuit het schuttersplein voor één van de 5 afstanden. We beginnen te wandelen op de Magere Schorre, Het duinlandschap ten Westen van de Oude Hazegraspolder. We wandelen met zen allen op een wegeltje tussen de bomen van het Koningsbos. Aan het einde nemen we afscheid van de 10km. Het Sint-Hubertuspad brengt ons weer langs een stukje bos met daarin een golfterrein die helemaal bedekt is door de sneeuw. We volgen een stukje van het Hazegraswandelroute tot we belanden in de Oosthoekschool waar onze 1ste rustpost is bevestigd. Vanuit start hier het lusje van onze grootste omloop. Even later wandelen we echt in 't Zoute. Als je naar recht gaat ga je naar Nederland, maar wij gaan rechtdoor via Het Hazegras. We wandelen rond het waterzuivering om telaverentussen de grot plassen, al dan niet bevroren om het Oude Hazegraspolder definitief achter te laten. Nog even een stukje kasseien voordat we weer terug belanden in het schooltje. Het Zoutedijkpaadje brengt ons stilletjes aan naar de zee. Wanneer we aan de Dominicanenkerk naar rechts gaan komen even verder het gedenkteken tegen van Maurice Lippens, de stichter van Knokke. Het is hier dat de 8&10km stilletjes richting zee wandelen, terwijl wij wandelen op de vele Villapaadjes. Nu is het voor ons ook tijd om de dijk op te wandelen tot aan het toerismekantoor waar we nog even binnenspringen in het Heilig Hartinstituut voor onze laatste rustpost. We wandelen nog even op de paadjes waar elk land wel één heeft zoals de Spaanspad, Vlaamspad, etc. Via de blauwe waterkraan van de watermaatschappij zien we voor ons het sportterrein Stade Olivier, waar we kunnen opwarmen in de startzaal voordat we de lange terugreis kunnen aanvatten terug naar de andere kant van de Vlaamse Kust. Aantal deelnemers: 809
"Als ik een windmolen was, zou ik barsten van energie."
"Eens goed uitwaaien aan zee", zal vandaag helemaal tot zijn uiting komen. Het was even schrikken deze morgen toen we opstonden. Gelukkig was de regen niet van de partij, of het ging nog meer zwaar labeur worden in Blankenberge voor de 24ste stormtocht georganiseerd door het organisatiecomité van de Internationale 2-daagse.Ze tonen ons dat ze niet alleen een Internationaal wandeling kunnen organiseren, maar ook een nationale wandeling. Vanuit de Forum kunnen we kiezen uit maar 3 afstanden. In tegenstelling tot wat verscheen op de folder is de grootste afstand geen 18km maar 23km. Na een passage in het centrum met zijn oud stadhuis, komen we stilletjes aan op de zeedijk. Hier kunnen we voor het eerst kennismaken met die stevige wind die er staat. Vlakbij de vuurtoren, op het einde van de Zeedijk en aan de inkom van de haven, staat het standbeeld De Stuurman. Het standbeeld dateert van 1960. Het monument dat een visser aan het roer afbeeldt, wordt in de volksmond "Sterken Dries" genoemd. Sterken Dries was de bijnaam of lapnaam van de gekende Blankenbergse visser Jurewyt Andries die leefde van 1818 tot 1896. Ieder jaar wordt tijdens de Folkloristische Havenfeesten hulde gebracht aan de overleden zeelieden. Er worden bloemen neergelegd aan de voet van het monument en alle maritieme verenigingen benadrukken met hun aanwezigheid het respect voor de zee. De zee die geeft en de zee die neemt. We gaan het staketsel op, waar aan et einde een cafeetje is, waar ook onze 1ste keer een knip word gedaan in de controlekaart. We wandelen een stukje terug om rond de vissershaven te wandelen. Het is stilletjestijd om afscheid te nemen van de 2 andere afstanden. Het is wel uitkijken dat je die splitsing niet gemist heeft, want er was alleen aanduiding dat er een splitsing aankwam. In tegenstelling tot de vorige jaren heeft de parcoursbouwer ervoor gezorgd dat we niet op het strand wandelen, maar het verhard fiets -en wandelwegeltje volgen richting Wenduine. Na het winkelstraat gedwarst te hebben wandelen we onder het gemeentehuis om even de diertjes te bekijken in het klein parkje nabij de molen. We ruilen het harde gedeelte voor een passage door de Duinbossen De Haan:deelgebied Wenduine. Deze worden bewandelt langs beide kanten van de trambaan. Tijdens de wegenwerken die hier plaatsvinden, kunnen we gerust de ganse baan nemen terug naar de plaats waar de molen staat. We gaan stilletjes aan naar waarschijnlijk het hoogste punt van deze wandeling. Met dit bedoel ik wellicht het torentje waar we een vergezicht kunnen zien aan wat de zee ons bied. We wandelen langs het standbeeld van P.J. de Smet de Naeyer (minister van openbare werken onder koning Leopold II) om heel de dijk af te wandelen. Nadat we onze wandelcollega's gekruist hebben, krijgen we een flink steuntje in de rug van de wind om terug richting Blankenberge te wandelen. We maken eerst nog een passage langs het kampeerpark om hier ook onze kaart te laten inknippen. Al de afstanden komen weer tezamen aan de Blankenbergse Vaart waar deze ons brengt naar de verschillende woonwijken. Recht tegenover de Sint-Amanduskerk wacht ons in jeugdherberg "De Wullok" een warme glühwein aangeboden door de organisatie. Even verder nemen we nog even afscheid van de kleinste afstand, die langs het spoor blijven wandelen. We zijn op een stukje gekomen waar we een klein puntje kritiek hebben. Ze hebben hier blijkbaar een beetje bespaard op de pijltjes want we moesten een klein beetje zelf onze weg zoeken op het Rik Slabbinckpad. Voor de laatste keer staan medewerkers klaarniet alleen om onze kaart voor de laatste keer te knippen, maar ook één van hen houd het aantal gepasseerden bij. We vervolgen onze slotkilometers langs het Sealife om tussen de beschermde huizen te wandelen inbelle époquestijl. Nog even passeren langs de fraaie gebouwen van de bibliotheek& Sint Rochuskerk, voordat we terug belanden in de Forum en merken dat er rond de middag al meer dan duizend wandelaars vertrokken zijn voor deze wandeltocht.
"Op deze dag leggen we de wapens neer, maar niet onze wandelschoenen."
Uit de talrijke wandelingen die vermeld staan in de Marching, nemen we het openbaar vervoer & trekken we naar Zarren, een deelgemeente van Kortemark. Daar nodigt de Kreketrekkers ons uit om met hen mee te wandelen in deze streek. We nemen de start vanuit het ontmoetingscentrum Albatros voor de afstand van 22km. Eens buiten het centrum wacht onze 1ste splitsing al. De 3 grote afstanden maken eerst nog een omeweggetje om straks terug onze makkers te begroeten. We wandelen op de paadjes langs de landbouwgronden, voordat we het eerste veldwegeltje mogen ontdekken die loopt naast het voetbalplein van Zarren. Aan de Wullepitmolen is de samensmelting een feit. We wandelen door een woonwijk tot we een klein wegeltje nemen, waar er in het gemeenteschooltje ons een warme koffie, al dan niet met een druppel word aangeboden. Via de kerk gaat het naar links, waar we wandelen door de Handzamevallei. We wandelen Werken in waar momenteel werken aan de gang zijn. In het ontmoetingscentrum Hemelsdaele laten we onze kaart afstempelen. De 2 grote afstanden beginnen hier aan het plaatselijke lusje. We wandelen richting Koekelare langs de rustige wegen. In plaats van door een waterplas te wandelen, kiezen we liever voor het modderstukje er pal naast om te wandelen tussen de maïs. We wandelen de Kloosterstraat in, naast de molen, waar het hokje om terug belanden in de rustpost. Met zen allen wandelen we stilletjes terugwaarts. We komen een bordje tegen dat het verboden is water uit de bedding te halen. Dus als het hier onderloopt weten we wie de schuldige is. Dar we gekozen hebben voor de grootste afstand moeten we dus extra meters afleggen. Ter hoogte van de spoorweg gaan wij alleen naar links om het goede spoor te kiezen. We wandelen even Handzame binnen om aan de over weg een stukje terug te keren aan de andere kant. Via macadamwegen komen we stilletjes aan terug onze vrienden terug om weldra terug het centra binnen te wandelen. Onze inspanning word beloond, want de club geeft aan iedere wandelaar gratis 2 pannenkoeken.
"Laat sinterklaas nog maar even wachten. Eerst is het aan de andere."
In sommige gemeenten viert men geen sinterklaas maar St. Maarten. Dit is ook het geval in Ichtegem.Wandelclub Presto Ichtegem organiseert daaromtrentvoor de 8ste keer een wandeltocht. Starten doen we vanuit het Gemeentecentra voor een wandeling van bijna 21km. We gaan even verder het hoekje om richting het sportcomplex. Daar is het naar rechts, waar even verder één van de kleine pijltjes ons stuurt naar een bedrijf waar daar aan het einde geen exemplaar is te zien. Op eigen intuïtie dwarsen we de parking, waar even verder we weer een pijltje treffen. We wanen ons even als boer wanneer we een veldweg bewandelen tussen de rode -en bloemkolen. We schrikken even als we een splitsing zien van 33&45km, maar dit is gelukkige iet voor ons, maar voor een mtb-tocht die dit weekend ook plaats vind in deze omgeving. We dalen de Keiberg af tot we weer terug het sportcomplex bereiken. Nu gaat het naar rechts een klein sompig veldwegeltje op de voet gevolgd door kasseien. We dwarsen de baan Oostende-Torhout om stilletjes aan de rustpost te bereiken in het dorpsschooltje. Voor de 2 grote afstanden gaat hier onze plaatselijke lus in. We wandelen op de groene 62 om deze even te volgen tot we de splitsing bereiken. De 16km gaan stilletjes terug, terwijl wijl de heuvelstraat in wandelen. De naam doet ons zeggen dat het bergop gaat, en dit is ook het geval. We pikken nog een stukje groene 62 mee voordat we weer belanden in de rustpost. We wandelen met zen allen langs de industriezone, tot we een wijk dwarsen die ons lijd naar een kunstwerk '5 jaar tramstatie' op een rondpunt. Hier nemen wij van iedereen nog even afscheid omdat wij nog extra meters moeten afleggen. We wandelen door de werken die hier plaatsvinden om richting een bosje wandelen, met daarin een kapelleke. Op het onverhard sompig paadje keren we stilletjes terug richting het dorpskern. We wandelen via de kerk nog even door de wijk die achter de startplaats ligt, terwijl we voor het eerst de zon zien verschijnen. Er was toch regen voorspeld?
"We kunnen vandaag voor het eerst kennismaken met de Hemel."
Qua weeromstandigheden is het vandaag een groot verschil tussen het oosten&het westen. Terwijl het in het Oosten mooi weer met zachte temperaturen zal worden moeten wij het in Ronse zullen stellen met bewolkt weer met kans op lichte regen.Daar een aantal organisaties dichter bij mijn huis zijn ingericht, kies ik toch ervoor om de streek van Ronse/Renaix te verkennen. Er word gestart in het cultureel -en ontspanningscentrum. Het parcours zal ons brengen naar een minder bekende berg in deze streek, de hemelberg. We starten aan de 28km met een plaatselijk lusje hier in de buurt. Als we denken dat het reliëf hier vlak zal zijn, fronsen we toch de wenkbrauwen als het bergop als bergaf steeds gaat. Het is niet altijd wandelen op verharde wegen, ook onverharde paadjes(jammer genoeg een beetje modderig)krijgen we onder onze voeten voordat we terug belanden in de startzaal. De rest van het parcours zal voor het grotendeels hetzelfde zijn als de 21km. Op de kleinste afstand na ontsnappen de andere afstanden niet om ook hun klimmersbenen te gebruiken. We wandelen door het open gemeenteparkje om stilletjes aan naar een bos te wandelen. Een weiland die word bewoond door de koeien, merken we aan de vlaaien wandelen we het Bois Joly in. Het Bois Joly is sinds 1993 een erkend natuurreservaat, beheerd door Natuurpunt. Het natuurreservaat is een ideale omgeving voor vele vogelsoorten. Ook minder courante vlinders fladderen hier rond, de vuursalamander en de vos vinden hier een geschikt biotoop. In het plaatselijk basisschooltje is de volgende rustpost ingelast. Samen met de 21km vertrekt hier een plaatselijk lusje. we wandelen rond het ziekenhuis om weer te kiezen voor het onverharde. We kijken uit als we niet uitglijden op een schuin lopend modderig wegeltje. We weten alvast dat we straks de wandelschoenen aan een grondig reinigingsbeurt mogen onderwerpen. Daar we wandelen in Henegouwen bestaat er hier toch een straat die Vlamingenweg heet hopelijk bracht dit hier tot taaldiscussies. De Vlaamse ardennen kan niet zonder kasseien, dus deze koppige steentjes moeten we ook bewandelen voordat we de schoolpoort weer binnenwandelen. We wandelen het stadpark in met daarin gelegen het textielmuseum naast de crypte van de St.-Hermuskerk. Jammer genoeg staan we voor de gesloten deur van de crypte, daar ze niet open is tijdens de middag. Dan maken we toch gebruik om eventjes tijd te nemen om de kerk te bezoeken met zijn vele biechtstoelen en grote schilderijen aan het altaar. Terwijl de 6&10km een passage hebben door de winkelstraat kiezen wij voor een andere weg. We maken een passage door het schoppingcentra om daarna te wandelen door de wijken om daarna de brug te nemen over de spoorweg. Ik vraag me wel af of we de hemelberg hebben bewandeld daar ik van deze berg nog niet gehoord heb. We zijn intussen beland in de laatste 500m die ons stilletjes aan terugbrengen aan de aankomst in voor mij een klein uitgevallen zaaltje, waar je niet veel plaats hebt om een plaatsje vrij te vinden.
"In het herfstseizoen moeten we zeker de natuur in."
Tijdens het verkiezingsweekend is het voor iedereen aanpassen. Zo moest wandelclub Koekelare voor hun natuurwandeling hun startplaats een klein beetje verleggen naar de cafetaria van het sportcomplex te Eernegem. Als je goed nadenkt, moeten wij bijna elke week kiezen. Want we moeten beslissen welke afstand we gaan bewandelen. Als je net als ik gekozen heb om te kiezen voor de grootste afstand moeten wij extra meters afleggen langs straten genoemd naar bomen zoals Wilgenlaan, Populierenlaan, etc. Via een veldwegeltje kregen we toegang van een landbouwer om een passage te maken door zijn erf. Even later als we tussen de maïs hebben gewandeld komen we allemaal tezamen om via het kerkplein stilletjes aan in de industriezone te belanden op de 1ste rustpost. Straks komen we hier terug als we merken dat we het begrip "2de x" opmerken. We verlaten de fabriekszone langs de groene 62.We vloeken als de regen met bakken uit de lucht valt maar dat is doodnormaal want we zitten in het herfstseizoen. Aan de overkant van de drukke steenweg ligt een prachtige dubbele dreef.Weilanden en kale doorregende akkers voeren ons naar de 4 km verder gelegen Hoeve Neyens en onze tweede stop.Het is hier dat wij een plaatselijk lusje aandoen . We steken de drukke Oostendsesteenweg over om enkele dreven te bewandelen We blijven langs de bosrand lopen in het groen. Het Rozendaalpad doorkruist meerdere keren ons parkoers. We volgen vooral stille betonwegen door de weilanden(die soms bezaaid zijn met grote plassen) richting Ichtegem. Het dorp zelf doorkruisen we middels vele kerkwegels. Nog een stukje steenweg en we pauzeren een tweede keer in de hoeve. Langs de gerestaureerde Rozendaalhoeve stappen we opnieuw de velden in. De parkoersbouwer stuurt ons Eernegem terug binnen langs een diep ingesneden beekje en rond de plaatselijke visvijver. Weldra belanden we aan de loods waar de rustpost lag. We warmen ons een beetje op met een kopje koffie voordat we de laatste meters hebben ingezet. Van één ding moeten we niet meer vrezen. De regen is voorgoed verdwenen. We wandelen op de laatste stukken betonwegen om door de wijken te belanden, waar we merken aan een raam dat Halloween eraan komt om deze tocht te beëindigen terug in het sportcomplex.
Kustwandelhappening 2012(verslag zaterdag als zondag)
"Een tweedaagse wandelhappening terug aangespoeld aan de kust."
Na even weggeweestorganiseert het Aktivia Provinciaal Bestuurskern West-Vlaanderen in samenwerking met Sunparks een wandelweekend. Gestart word er vanuit het vakantiepark te Oostduinkerke. De tocht bestaat uit lussen vanuit de rustpost. IK kies vandaag(zaterdag) om lus 1,2&5 te doen. Maar eerst moeten we wel aan de rustpost komen. We keren de startplaats de rug toe om het eerste stukje onverhard in de Oostvoorduinen op te zoeken. Dit stukje groen ligt naast de plaatselijke begraafplaats. Nog enkele straatjes te bewandelen, onder meer langs de brandweerpost, ligt vlak naast het Visserijmuseum een zaaltje waar de rustpost is ingericht. Voila, vanaf hier kunnen we beginnen aan de lussen. We beginnen met lus 1 die 'polder' genoemd word. We volgen een stukje Finse piste langs de voetbalpleinen om het sportpark Hazebeke te verlaten. We wandelen via de golfcourts(de ene kant is al af, de andere kant bijna)om richting Wulpen te wandelen. Eens daar beland wandelen we een stukje naast op de Conterdijk om via de andere kant van het golfterrein terug te keren, om weldra te belanden in de rustpost. Lus 2(duinpark)passeert eerst de St.-Niklaaskerk om enkele straten die verwijzen naar bloemen te nemen die ons stilletjes aan de zeedijk brengt. Het is hier volop kalm, des te beter zo kunnen we genieten van de zeeomgeving. Via een wandelpaadje, dwarsen we de trambaan om een klim te nemen die ons brengt naar de Schipgatduinen. De ene zandstrook pas afgewerkt of duiken direct in de volgende nl. de Plaatsduinen. We wandelen door het mulle zand om stilletjes aan weer de rustpost op te zoeken. Alléz, we zijn vertrokken voor de langste lus van het weekend, met name lus 5 die Hoge Blekker heet. We gaan steeds rechtdoor richting Koksijde, om rechts duinreservaat Doornpanne te bereiken. We nemen (nu nog niet)de ingang niet, maar gaan links om de paardenwegel te bewandelen. Eens dit achter de rug vind je een paar meter verder de Hoge Blekker, met zijn 33m de hoogste duin van de kust. We gaan omhoog, niet helemaal tot boven, om nu wel het reservaat in te wandelen. Aan het bezoekerscentrum gaan we rechtdoor de andere kant aan te breien. Voor ons zien we de kerk, waarvan we weten dat de rustpost daar niet ver van gelegen is. Voila, de lussen zitten erop voor vandaag. We wandelen de Piet Verhaertstraat in, om het Hannecartbos in te wandelen. We openen het poortje en bewandelen het paadje die niet heel het jaar open is wegens het broedseizoen. Wie de streek kent, weet dat we aan het einde van dit stukje gewoon naar rechts moeten om het vakantiepark te bereiken.
Voor de zondageditie kennen we het begin&einde al, dus hier valt niet meer over te melden. Vanaf de rustpost kiezen we eerst voor lus 3(Doornpanne). Via het Oud gemeentehuis nemen we enkele wijkstraten tot we net zoals gisteren terug belanden bij De doornpanne. Nu gaat het rechtdoor met enkele zandpassages voordat we het bezoekerscentrum bereiken. Het vervolg kennen we nog van gisteren toe we lus 5 deden. Lus 4(Langgeleed genoemd) wandelen we eerst op het fietspad naast het voetbalcomplex, om rustige wegen te zoeken. We wandelen een stukje langs de Langgeleed, een klein grachtje, waar we ook het Oud Munitiedepot naast ons zien liggen. Via de burgweg steken we de drukke baan over,waar we voor de 3x dit weekend Doornpanne WEERAL bereiken. Nu we al naar links zijn geweest, maar ook rechtdoor, kunnen we alleen nog naar rechts. We wandelen net zoals de andere kant op een paardenwegel die we volgen. Het is niet raar of we komen natuurlijk een manege tegen. Nu gaat het rechtdoor tot we voor de laatste maal dit weekend naast Het visserijmuseum de rustpost bereiken. Wat ons nu nog rest is hetzelfde als gisteren.
Aantal deelnemers: Zaterdag 746 wandelaars, Zondag 1265wandelaars.
Door de triestige omstandigheden van de Wereldoorlog kunnen we in de omgeving van Ieper nog her en der overblijfselen zoals kraters vinden. Zo hebben de Heuvellandstappers een weektocht ingericht die daarover vernoemd werd nl. Kratertocht. Ze heten ons welkom in het ontmoetingscentrum te Wijtschate waar we kunnen kiezen uit 4afstanden. Voila, we zijn vertrokken om de wandeltocht aan te vatten van de grootste afstand, waar we straks hier even weer binnenwippen. Bij de 1ste splitsing volgen we een stukje van het kraters -en mijnenwandelroute voordat we stijgen naar het Helleken, het hoogste punt van Wijtschate en genieten er van een wijds zicht over de omgeving. Enkele graspaden en we zijn op de Dries. Waar de sporthal nu staat was vroeger het St.-Josphsgesticht, maar niet meer werd herbouwd na een brand. Voorbij de kerk komen we bij het Kampagnebos (20 ha). In dit bos zijn meerdere relicten uit WOI bewaart. Zo kom je voorbij een grote, als verblijf voor vleermuizen ingerichte bunker en bij het verlaten van het bos is er ook een gemetselde Duitse mijnenschacht Dietrich te zien. Buiten het bos slaan we rechts af. Het kleine bosje voor ons noemt heel toepasselijk Petit-Bois en net voorbij het bos wijst een info-paneel ons op de kraters van Le Petit Bois.
We stijgen verder naar de Vierstraat. Links van ons, tussen de hoevegebouwen liggen de drie kraters van de Hollandse Schuur‟. Voor ons bevindt zich het Kroonaardbos (23 ha groot privé bos).
We wandelen rond een deel van het bos en na het bevrijdingskruis‟ (1944) komen we in het speelbos. Een bunker werd als speelbunker ingericht. Bij de sportzaal komen we weer in de Vierstraat. We wandelen wat verder over de Driesvia het dorpspleintje naar de rustpost in de startzaal.
We vertrekken richting Wulvergem en dalen af in de vallei van de Steenbeek. In een hoeve krijgen we van de club een gratis bekertje koffie of water. We nemen een schuin lopende onverhard wegeltje, waar we de omloop van de 7km dwarsen om te
wandelen richting Kraaiberg. We stijgen amper en toch staan we op een berg; hij is ocharme maar 50 m hoog. We steken de weg Wulvergem-Mesen over en staan in de Enclave van Mesen. Dit, enkele hectaren groot gebied behoort tot Mesen maar is volledig ingesloten door Heuvelland en Waasten. We dalen even in de Douvevallei, komen even op Waals grondgebied en beginnen aan de klim naar Mesen. Het Nieuw-Zeelands Monument is van ver te zien. Deze witstenen obelisk werd opgericht ter ere van de Nieuw-Zeelandse soldaten die hier gevochten hebben of zijn gesneuveld tijdens de verovering van Mesen op 7 juni 1917. Voorbij het park draaien we af naar het Iers Vredespark. De toren symboliseert enerzijds de herdenking van alle soldaten van het Ierse eiland die gesneuveld zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog en anderzijds het streven naar verzoening tussen alle inwoners van het Ierse eiland.
Een kerkweg zet ons af bij de Vredesschool(Peach Village)waar we een rustpunt hebben uitgebouwd. We laten de andere afstanden lopen en slaan rechts in; zo wandelen we Mesen binnen. Over het marktplein komen we aan de Sint-Niklaaskerk. We ronden de kerk en dalen de heuvel af. Voorbij een calvarie, vervaardigd in de ateliers van de abdij van Maredsous, komen we op ons eerste pad van de Grote keer. De Grote Keer is een eeuwen oude voettocht langsheen de stadsgrenzen van Mesen. Ze valt samen met de noveen ter ere van O.-L.-Vrouw van Mesen en de relikwie van het Heilig Kruis(te herkennen aan de grote blauw-witte pijlen die we hier her en der zien) en gaat jaarlijks door van 14 tot en met 22 september. Het is daarom dat de club deze week de tocht hebben ingericht daar een groot deel van het traject enkel tijdens deze dagen toegankelijk is en de landbouwers moeten daarvoor de doorgang over hun velden en weiden vrijmaken. Toeval of niet maar in de galgstraat, achter het slachthuis vervoegen we maar voor even weer bij de andere afstanden, maar kiezen al snel voor een volgende portie veld en weide en een avontuurlijke doorsteek van de kleiputten van de beschermde buizenfabriek. Hier krijgen we van een medewerker een appeltje mee. Waar de kleinste afstanden het verder verhard houden kiezen wij voor nog wat extra onverharde paden om tenslotte samen de eindmeet te bereiken.
"We zullen aan het einde Torhout van binnen en buiten kennen."
Nu we nog kans hebben om te genieten van de laatste zomerdag(gelukkig een beetje frisser dan gisteren)pikken we een wandeling mee die staat vermeld staat in de Marching. Is het nu toeval of niet maar tijdens de week van de sportclub richt Wandelclub Nacht van Vlaanderen voor de eerste maal hun Torhout Binnenste Buiten in. Eens aangekomen in Torhout schrijven we ons in bovenaan de kantine van voetbalclub Torhout 1992KM. Als we het plannetje hebben bekeken, kunnen we opmerken als we de 18km bewandelen steeds hier terug keren, dus eigenlijk lusjes trekken. Eerst gaan we het lusje van de 6km bewandelen waar we enkele woonwijken dwarsen, met onderweg een passage van een kapelletje. Hier niet ver af nemen we de ingang van het stadsparkje Rovenhof om het centrum(met zijn stadhuis)binnen te wandelen. We merken aan een rondpunt het kunstwerk op die als naam "Het Nest"krijgt. Na de rustpost vatten we de 2de lus aan onder de spoorwegbrug om het Ruddervoordewegel tussen het maïs te wandelen. Als we de Nachtegaalstraat in gaan zien we links even verder het Groenhovebos, waar we deze keer niet naar toe gaan. We wandelen een stukje langs het spoorcomplex om via het Hendrik Conscienceplein terug belanden op het voetbalterrein. Nu de 6&12km hun tocht hebben beëindigd vatten we voor het slot het laatste maar ook kortste lusje aan. We gaan terug naar het Benny Vansteelant sportcentrum, met daarachter het brandweerkorps gaat het een beetje bergop de Aartrijkestraat in tot we links gebruik maken van het wijkspeelplein de Warande om hier enkele bruggetjes te nemen om onze wandelcollega's te begroeten. We wandelen langs talrijke verkiezingsborden die her en der geplaatst zijn langs de weg om de Industriezone in te wandelen. We dwarsen een gevaarlijke baan om via het sportcomplex onze te tocht te beëindigen in de kantine, waar zelfs de voorzitter een handje toesteekt om de medewerkers een hand onder de riem te steken om hen te bedanken omdat ze hun weekdag hebben opgeofferd om de 504 wandelaars naar hun zin te krijgen.
Vandaag vind in de boterstad Diksmuide voor de 22ste keer een wandel -en fietshappening die bekend staat als de Boterronde. De Tervaetestappers hebben gezorgd dat de wandelaars kunnen kiezen uit 5 afstanden tussen 7&30km. Eens gestart uit de Boterhalle gaan we het hoekje om, waar we eerst moeten wachten aan de overweg om eerst de trein te laten passeren. We maken een passage door de sportvelden om al vlug te wandelen door een industriezone. We zien in de verte voor ons al de IJzertoren maar die zullen we straks misschien van dichterbij zien. We zijn ondertussen aangekomen aan het zaaltje naast het politiekantoor die dienst doet als rustpost. Straks komen we hier nog eens terug als we het informatiebord bekijken. We steken het water over en jà hoor, we passeren het bekendste monument van de streek nl. de IJzertoren. Ernaast loopt de oude spoorweg en die bewandelen we voordat we afscheid nemen van enkele afstanden bij het binnentreden van de industriezone te Kaaskerke. We wandelen een stukje langs het spoor, waar de andere afstanden de brug nemen, volgt de grootste afstand het weggetje volgen die leid naar Lampernisse-Oostkerke. We wandelen de vlae(staat voor woeste open vlakte)in om te belanden in Oostkerke, waar de jeugd zich klaar maakt voor een tochtje te maken op het water. Even verder in taverne 'Lettenburg' laten we de kaart voor een tweede keer afstempelen om in ruil een zakje chips te krijgen. Hier is ook de samensmelting van de wandelaars die daarnet ons verlieten. Even verder gaat ieder zijn eigen weg verder. Ofwel gaat het rechtdoor(21km)rechts(16km), maar wij gaan links voor de 2de keer de Frontzate op. We volgen het paadje tot we weer een pijl tegenkomen die ons aantoont dat we richting een kerk moeten wandelen. Maar eerst nemen we nog een onverhard wegeltje voordat recht tegenover de kerk van Stuivekenskerke in het cafeetje een rustpost plaats vind. Naast de Viconiahoeve maken we tijd om een passage te bewandelen door de Viconia Kleiputten. We wandelen een stukje van daarnet terug om een passage te maken aan het O.L.V. Hoekje te Oud Stuivekenskerke. Nu we gedacht hebben dat we de Frontzate genoeg hebben bewandeld, hebben we verkeerd gegokt, want we maken er nog eens gebruik van om de vaart steeds dichterbij te laten komen. We volgen de IJzer om te wandelen naast de loopgraven van de Dodengang, waarbij we weer belanden in Diksmuide. We maken nog even tijd om nog even halt te houden in het rustpost zaaltje die we aan het begin ook hadden, om bij muziekomlijsting te genieten van een drankje. Alléz, we leggen de resterende kilometers nog af langs de bloemmolens om terug te wandelen langs de IJzer, voor een kort stukje om rechts langs gebruik te maken om het onverhard privéwegeltje van een plaatselijke landbouwer te bewandelen voordat we onder de boog te wandelen om te eindigen terug in de Boterhalle, waar gelukkig genoeg schaduw is om na te genieten net zoals de 1044anderen die hebben deelgenomen aan de wandeling.
Wat vliegt de tijd snel. Het is alweer tijd voor de
allerlaatste dag. Enig verschil met de afgelopen dagen is dat het vandaag een beetje
frisser is, met bovendien zwaar bewolkt weer. Nadat de schepen Frans Lignel,
geflankeerd door twee finalisten Miss Coast Belgium het startschot hebben
gegeven vlak naast de Villa van Marcel, trekken we op gang in de binnenstad. De
politie zorgt er weer voor dat we de drukke baan kunnen dwarsen om richting
Dikkebus te wandelen. Vanaf nu zijn we verlost van het drukke verkeer daar we
het Bijlanderpad bewandelen. Dit pad loopt langs het kanaal Ieper-Komen en laat
dit het stukje zijn dat de rode draad word tijdens het eerste gedeelte. Nu we
de 5km voorbij zijn hebben we zicht op het provinciaal domein "de
Palingbeek". Aan de ingang van het bezoekerscentrum krijgen we het laatste
melkdrankje van deze editie. We stappen door het domein met alle 3 grote
afstanden met al zijn kleine tuintjes. Wat nu volgt is naast miezerig weer, een
klimmetje om Hollebeke in te wandelen. Vlakbij de spoorweg nemen we eerst
afscheid van de 24km, voordat we het juiste spoor kiezen tot we in Houthem
aankomen. We doen vandaag zelfs een stukje Henegouwen aan. Via een smal
kasseipaadje, wandelen we door een boerderij en zien we rechts de grote
skipiste van de streek. We steken terug de taalgrens over waar we net het
bordje van de 20km achter laten. We wandelen nu rechttoe naar Zandvoorde,
voordat we eerst het "Zantvoorde Britisch Cemetery" voorbij wandelen,
waar alles word voorbereid voor de plechtigheid van straks. Plots zijn we met
een pak wandelaars meer, dat komt omdat de 24km terug is komen aansluiten.
Nadat we de laatste bevoorrading hebben gekregen komen we voorbij de beroemde
site van "Hill 60". Wat nu volgt is net het exacte parcourseinde als
vorig jaar. Dat wil zeggen dat we eerst een passage krijgen langs het spoor om
Zillebeke in te wandelen, om direct linksaf het wegeltje die ons brengt naar
Zillebekevijver. De Eindcontrole is hier opgesteld, maar onze wandeling zit er
nog niet op. We wandelen nog een stukje lang het water, om vervolgens via een
tunnel een eind van deze wandeling&het einde van Vierdaagse 2012 te brengen
op de terrein van Picanol. Nu kunnen we onze medaille ophalen, voordat de
bussen ons na de defilé voor de laatste keer terug brengen naar de
logementkampen. We maken nu al een afspraak voor de 41ste editie van 21 t.e.m.
24 augustus 2013. Aantal deelnemers: 5300
"Zullen er nu ook slachtoffers sneuvelen?" Boterstad Diksmuide vormt vandaag het decor voor stapdag drie van de
Vierdaagse. Een wandeling waar de Ijzer en ook nu weer de gruwele daden van de
Eerste Wereldoorlog nooit veraf zullen zijnHet is burgemeester Lies Laridon die
aan de voordeur van het Diksmuidse stadhuis precies om 8.30 uur het startsein
geeft. Via de Vismarkt trekken zon 5100 wandelaars zich op voor een verkenning
van de Ijzervallei en het Blote. De oevers van de Ijzer worden meteen opgezocht
, we volgen de rivier die een belangrijke rol speelde tijdens de Eerste
Wereldoorlog tot aan de Tervaetebrug. Aldaar wacht ons dagelijks melkdrankje ,
waarna we via de andere oever verder stappen .Het natuurreservaat van de
Viconia Kleiputten zorgt voor een mooi streepje groen. Aan de Viconia hoeve
hebben we inmiddels reeds 10km achter de boeg. We bevinden ons in het
piepkleine Stuivenkenskerke , waar gezelligheid troef is. Vanhieruit gaat het
regelrecht door de voormalige Frontzate tot in Pervijze , alwaar we een oude
observatietoren in het vizier krijgen. Met de herdenking van 100 jaar Grote
Oorlog , hopen we dat het wat verwaarloosde oorlogsmonument een nieuwe wending
mag krijgen. Pervijze naar Lampernisse verbinden we via een stuk AA-vaart, aan
het einder kunnen we niet omheen de Ijzertoren die steevast het landschap
domineert. Ondertussen zijn we halfweg ; onze kaart wordt nog eens gescand en
dan kunnen we rechttoe rechtaan naar Oostkerke stappen door het vlakke rustige
polderlandschap. De militaire politie helpt ons de Kaaskerkestraat te dwarsen ,
waarna de Dodengangstraat afwendt naar Oud-Stuivekenskerke en het OLV Hoekje
alwaar een protocollaire plechtigheid plaatsvindt. Het is de Ijzer die ons wat
verder brengt naar de Dodengang , hier hoeven geen woorden bij , op amper
enkele meters van elkaar verwijderd bekampten de soldaten elkaar. Inmiddels
herkennen we aan de horizon de Middeleeuwse stadstorens van Diksmuide. Het
einde van een prachtige stapdag , waarbij t manneke uit de mane op de Grote
Markt zag dat het goed was.
Nu iedereen de 1ste wandeldag verteerd hebben, staan we met z'n allen paraat voor de 2de dag, die voor de meesten onder ons qua parcours de mooiste vinden van de vier. Nadat we even stilte hebben gehouden ter ere van de gisteren overleden adjudant bij een ontploffing van munitie, schiet de burgemeester, bijgestaan door de Hoppekoninging ons op gangvanaf de markt van Poperinge, die enkele edities niet van toepassing was.Richting het stadspark gaan we zo over het bruggetje het "Burggraaf Frimoutpark". Gelukkig zijn de MP's er om ons veilig over te steken, voor we het eerste hoppeveld van de dag passeren. We lopen door de eerste veldweg en voilà, de 1ste splitsing van de dag is een feit. Via een privaatweg komen we in de Meiboomstraat en hebben er al 5 kilometer opzitten. We komen voorbij het "Hagle Dump Cemetery" om een beetje verder de Galgebossen in te duiken. Jammer genoeg genoemd naar de terechtstellingen die hier werden uitgevoerd via de galg onder hoede van Hertog Philips De Goede. We volgen verschillende boswegen tot we het flesje kunnen bijvullen aan het waterpunt. We slenteren verder door het vlakke landschap en zo zie je dat de 2de dag niet altijd een dag is met veel heuvels. We passeren het bordje van de 20km voor we via een klein paadje komen in de Sixtusbossen. Voor de gelovigen onder ons is er eventueel een bezoek aan de grot mogelijk. Of je kan ook kiezen voor een rustpauze in te lassen bij de abdij om ne goeie pater te drinken. We vervolgen onze weg en komen in het natuurreservaat "de Wippehoek". Net voorbij de 25 kilometerpaal, maar nog in de bossen, komen we het volgende bezienswaardigheid tegen, namelijk de best bewaarde en meest volledige V1-basissite in West-Vlaanderen. We gaan onder de Chinese poort door en komen zo in "De Lovie", een onderwijscentra voor verstandelijke gehandicapte jongeren. Als we het domein verlaten, gaan we recht naar Poperinge. We pikken de wandelaars van de andere afstanden mee en gaan, bij wijze van afsluiter, nog door een paar mooie hoppevelden. We duiken de stad in recht naar de, zonder enige twijfel, bruisende markt waar het deze morgen allemaal begon. Oef!! we zijn hier al over de helft. Nog 2dagen, beginnend morgen te Diksmuide. Aantal deelnemers: 6170
Defensie begroet vandaag&komende dagen weer duizenden
wandelaars welkom op de 40ste editie van de 4 Daagse v/d Yser. Een
verbroedering van jong/oud, verschillende nationaliteiten&
Militairen/burgers. De 1ste dag word iedereen traditioneel verzameld in de
bakermat van de Paardevissers nl. Oostduinkerke. Nadat stand-up comedian
Piv Huvluv, omringd door Mieke Garnaal
en haar eredames het startschot hebben gegeven trekken we allen op gang In de
Piet Verhaertstraat. Aan de gemeentelijke werkplaats herkennen we een
paardevisser, voor de mensen die deze nog niet kennen. De Militaire Politie
Laat ons veilig overstekken om de Hof Ter Hillestraat in te wandelen. Hier is
men druk aan het werk om een golfterrein tot een goed eind te brengen. Voor dat
we het goed beseffen hebben we de eerste 5km van deze vierdaagse al achter de
rug. We wandelen langs het kanaal Diksmuide-Nieuwpoort voor een eindje, tot we
kennis maken met de oude treinbedding(waarschijnlijk niet voor de laatste keer
dit jaargang). Nog een paar straten en we komen al aan op het marktplein. Wie
wil kan bij het benuttigen van ons melkdrankje zijn voeten laten behandelen bij
de mensen van het Rode Kruis. We nemen ook afscheid van de 16km, die direct
naar de Kaai gaan. Wij passeren eerste de plaats waar vroeger de logementkamp
van Nieuwpoort was, om rond de sluizencomplex 'Ganzepoot' te wandelen. Bij het
bordje van de 10km krijgen we het eerste stukje verhard waarbij we opnieuw de
vaart volgen totdat we links afslaan over een oud bruggetje. Zo komen we aan de
hoeve "Kleine Bamburg". We trekken verder richting Schuddebeurze. We
wandelen in het gebied van "Stützpunkt Bamburg", een zeer mooie weide
met restanten van oude bunkers. De 24km gaat richting Lombardsijde, terwijl de
Die Hards de tocht verder zetten naar Westende. Op de marktplein laten we de
kaart scannen,en ook onze flesjes water bijvullen bij de mensen van de TMVW.
Weldra komen we uit bij de Calidris, waar we worden getrakteerd op een Ice-Tea.
Wis je dat Calidris ook een vogel is? Dat even ter zake, want we zetten onze
tocht door met enkele duinstroken tot we uniek door mogen wandelen in het kwartier
van Lombardsijde. Zo komen we ook automatisch in het natuurreservaat de
Ijzermonding, waar we deze bewandelen tot aan de Nieuwe Jachthaven van
Nieuwpoort. Op het pleintje van de Vismijn komen we allen weer samen, en kunnen
we genieten bij het slagwerk van Imperior de Percussion, van een garnalensoepje
aangeboden door de Orde van de Paardevisser. Hier worden onze wegen weer
gesplitst. Terwijl de andere stappers door de kinderboerderij zullen wandelen,
volgen wij door naar zee. Even maken we een ommetje door het Prins Mauritspark,
om via het Hendrikaplein de volledige dijk af te wandelen. Eerst nemen een
helling voordat we nu met alle afstanden door de Hannecartbos wandelen. Ik denk
dat de omloopbouwers een vergissing gemaakt hebben, want het bordje van de 15km
komt eerst terwijl het werkelijk nog meer is dan 1km. We wandelen op dezelfde
weg als we deze dag begonnen, om in een rechte lijn af te zakken naar het
visserijmuseum, waar elk jaar weer veel ambiance is. Hopelijk zien we deze
wandelaars fris terug morgen in Poperinge. Aantal Deelnemers: 5900
Veel drinken, goed insmeren & niet te zware inspanningen
doen word ons aangeraden in wellicht het warmste zomerweekend van het jaar. Of
wel moet je vroeg vertrekken zodat je tegen het warmste deel van de dag kan
uitrusten. Wandelclub Gistel ontvangt vandaag de wandelaars in Snaaskerke, een
deelgemeente van Gistel voor hun Polderwandeltocht. Starten doen we vanaf het
Cultureel Centrum, dat vlak naast de lokaal van de Giro bevind. Als we het
informatiebord checken zien we omwille van een plotse overlijden de club
genoodzaakt was om de 22km te schrappen. We konden dus alleen maar kiezen
tussen de 8&15km. Gestart gaan we eerst het lusje maken die de kleinste
afstand ook doet. We duiken de Kabouterstraat in om even via de groene 62 de brug
te nemen die over de Plassendalevaart gaat. Beneden aan de brug bewandelen we
een paadje langs het water die amper breed is voor 1 wandelaar en 1 fietser.
Even het stukje water gevolgd nemen we de Snaaskerkebrug om even verder deze
drukke baan te dwarsen om te kiezen voor de verharde landweg. We wandelen even
op het grondgebied van deze club, maar niet lang, want langs het
polderlandschap zien we aan de ene kant de kerk van Snaaskerke, terwijl aan de
andere kant verschillende windmolens. Als steeds de kerk dichterbij komt weten
we dat het eerste lusje erop zit aan de start -en rustpost. Onze 2de lus vatten
we aan door de dichtsbijzijnde wijk om voor de tweede keer de Groene 62 te
bewandelen die richting Torhout loopt. Onderweg komen we boompjes tegen die elk
kind van deze dorp bij de geboorte kreeg. We wandelen onder de brug van de E40
om te kiezen voor een klein wegeltje die ons brengt naar het stedelijk zwembad.
In de cafetaria, waar rustpost 2 is gelegen, zijn ondertussen enkele collega's wandelaars
aan het genieten van een verfrissing. Dat kan jammer genoeg niet in het
zwembad, omdat deze gesloten is op deze hete dag. Onze enige zware inspanning
van de dag zal wel de brug nemen die over de E40 gelegen is. Hier merken we op
dat er nog steeds vlot verkeer is naar de kust. Beneden gaat het direct links
een doodlopend weggetje die de Waerevaartstraat heet, terwijl we naast de
Moerdijkvaart wandelen. We wandelen naast het maïsveld om aan de hoeve dit
stukje onverhard te verlaten. We wandelen even langs een drukke baan naast de
vaart om enkele meters verder Snaaskerke terug binnen te wandelen. We geven nog
even voorrang aan de wandelaars die het stukje van de groene 62 bewandelen die
wij daarnet ook hebben bewandeld om rond de kerk terug te belanden in de
startzaal en vele mensen het kleine stukje schaduw opzoeken om toch enig
afkoeling te hebben.
Voor wie de dodentocht te lastig vind, maar toch een grote wandeling wil maken kan op hetzelfde weekend terecht aan onze kust. De Keignaerttrippers uit Oostende& International Tweedaagse Blankenberge organiseren "De Kust Wandelt". Starten kan je vanuit 4 startplaatsen, waar ik gekozen heb voor de startplaats in De Haan. Zo kies ik voor te wandelen van hier naar het station van Oostende&terug. Onder de stralende zon ben ik vertrokken met een passage door het centrum. Gelukkig kunnen de schaduw opzoeken, want enkele meters hebben we een passage door de duinbossen Klemskerke. Aan het einde van het bos zijn we terecht gekomen in Vosseslag, een gehucht van De Haan. We wandelen een stukje op het voetwegeltje naast de drukke baan, waar we regelmatig een tram zien passeren. We gaan naar links waar we wandelen tussen de vakantiecampings. Aan een tearoom van een camping(Hippo 12)waar de 1ste rustpost is. Straks komen we hier terug want het zal dan ook de laatste rustpost zijn. Nu moeten we 6km afleggen tot we in Oostende zijn. Via de Visserkapel wandelen we het winkelstraat in van Bredene. Hier vond gisteren de Afro Caribbean Festival plaats, waar de tenten nog staan. Aan het Versluyscentrum hebben we een korte passage door het park 't Paelsteenveld met zijn dahliatuinen. We dwarsen het pleintje om het voetwegeltje weer op te zoeken naast de trambaan. Halfweg het paadje maken we er een einde aan om de binnenstraten te bewandelen, die ons brengt naar de spuikom. We wandelen er een stukje naast tot we de zaal Sluisvliet bereiken. Dit is niet mijn verste punt want ik wandel nog een stukje verder naar het station. Via de westkaai met zijn bruggen(waar de blauwe steigers in de vorm van hamers) duiken we de fietstunnel in om via het AZ Damiaan, binnen te treden in het Maria Hendrikapark. Het is maar een korte passage langs het Koninginnehof waar we stilletjes aan het centrum inwandelen. Eerst komen we voorbij de Naval Mine Warefare school met vooraan een gedenksteen. De Koning heeft hier ook een stekje gekocht vlakbij het mercatordok om zo toch ook eens de zeelucht te kunnen opsnuiven. We gaan naar rechts en zien voor ons het station die nog gerenoveerd word om hier onze kaart te laten afstempelen in het tentje op het stationsplein. Hier is mijn uiterste punt bereikt, waar ik nu terug keer van waar ik kom, maar wel via andere wegen. Via de industriezone komen we weer terecht in de Sluisvliet. Nu is het tijd om richting Blankenberge te wandelen. Via de drukke baan,die we dwarsen t.h.v. de watertoren om langs de vissersboten te wandelen in de vissershaven. Voor ons zien we de Lange Nelle, de albekende blauwwitte vuurtoren van de stad. Nu zoeken we het strand op waar menige mensen genieten van de zomerszon. Onderweg komen we de 2 kunstwerken van Beaufort 09 tegen. Aan de surfclub nemen we een steile helling om een einde te maken van de zee, want deze zien we niet meer vandaag. Via het wandelpaadje wandelen we tot aan Bredene, waar we belanden teug bij de rustpost in de tearoom aan het begin van deze tocht. Zo, er rest ons nog 5,7km naar onze eindbestemming. Via de polderwegen wandelen we quasi altijd rechtdoor langs macadamwegen(wat toch een saai stukje is)om terug binnen te treden in De Haan, wat we kunnen herkennen aan een muurschilderij om de laatste meters af te leggen om zo te belanden in de parochiezaal, om eerst een verfrissing te nemen al voor de tram te nemen huiswaarts.
Als de kuip al volgelopen is door de regen, moet je dan maar Bachten de Kupe in de regen wandelen
Bachten de Kupeis een gebied in West-Vlaanderen, dat geklemd ligt tussen de rivier de IJzer, de Belgische kust en de Franse grens, vandaar de West-Vlaamse benaming Bachten de Kupe (achter de kuip, de IJzer). Een uniek kans om vandaag te streek te verkennen. Jammer genoeg zit het weer niet mee vandaag, maar daar trekken de fervente wandelaars niets vandaan. We begeven ons naar het meest authentieke dorp van Vlaanderen met name Izenberge. Je zou denken dat de organisatie van deze tocht in handen is van een wandel vereninging uit de buurt, maar nee hoor. De organiserende club is in handen van Wandelclub Gistel. Er wordt vandaag gestart in het Openluchtmuseum Bachten De Kupe, net achter de kerk. Een Oude dorp met huisjes die ons tonen hoe het vroeger eruit zag. Vooral landbouw stond centraal, dat is te zien aan de hoeveelheid landbouwmachines. De keuze aan afstanden is beperkt vandaag. Je kiest voor de 7,6km, 17,4km of voor de grootste afstand met name 25km. De eerste deel van de tocht bestaat uit een plaatselijk lusje die we samen afleggen met de kleinste afstand. We verlaten de dorpskern via de kerk van O.L.V. van Barmhartigheid, om net na een hotel in de vorm van het kasteel linksaf te gaan. Via enkele betonwegen, is de tijd aangebroken voor het 1ste stukje onverhard. We spelen zelf voor grasmachine om het gras plat te duwen, daar het minder sompig is, wat mooi meegenomen is. Izenberge is omringd door verschillende dorpjes, zoals Vinkem er één is. We komen een heldenhuldezerkje van Joe English dat door hemzelf ontworpen was. Hij was frontsoldaat die in het legerhospitaal L'Océan te Vinkem stierf aan een slecht verzorgde blindedarmontsteking. Een paar meter verder staat voor dat hospitaal ook hun gedenkteken. Het Hospitaal dat aanvankelijk was ondergebracht in het gelijknamige hotel op de zeedijk van De Panne, werd na aanhoudende beschietingen in de zomer van 1917 overgebracht naar Vinkem. Weldra bereiken we weer het dorp waar we de 8km aankomen, en wij nu de wandelaars vergezellen van de 17km. Even buiten de dorpskern ligt een wegeltje die we bewandelen, en genoodzaakt zijn om de modder op te zoeken daar enkele stukken onder water staat. We komen onderweg een vreemd toestand tegen. Een auto die goed verscholen is voor een verwoekerde huis, waardoor je hem bijna niet ziet. Ondertussen wandelen we op grondgebied Alveringem en maken een korte passage door dit dorp die zijn gemeentehuis gelegen is bij het Hof van Wyckhuize. Het is tijd om naar de oeren te gaan. Nee, niet de meisjes van plezier maar een gehucht dat hier zo noemt. Eerst komen we langs waar het geboortehuis stond van priester/dichter Seraphin Dequidt. Het oud gemeentehuis van dit gehucht is nu een dorpscafé De Leute(West-Vlaams voor het plezier, de sfeer). We passeren de St.-Apolloniakerk met zijn militair kerkhof om hier onze terugweg aan te vatten. We krijgen nu de wind op kop die hier vrij spel heeft tussen de bomen. We steken de N8 over, waar langs deze drukke baan in Tearoom De Arend de controlepost is ingericht. Hier stond even verder de school van de Koningin, die we kunnen lezen op de rechthoekige sokkel uit gewapend beton. We wandelen verder om Beavoorde binnen te wandelen, bekend om zijn kasteel. We bewandelen een pastoriewegel, die jammer genoeg geschapen is in een modderstrook om terug te belanden in de Joe Englishstraat die we in het begin van dit parcours al eens gedaan hebben. Nog even wandelen naast de kasseien om terug te belanden in het openluchtmuseum nu het gestopt is met regenen.
Je kunt ook gaan kruwen zonder een visnet meet te nemen.
Na de geslaagde editie van vorig jaar ruilt wandelclub W.T.C. Nieuwpoort hun thuisbasis om deze tocht in te richten in hun buurgemeente Oostduinkerke. De start neemt men in feestzaal Witte Burg. Uit de keuze van 4 afstanden, kies ik voor de tocht van 27,8km. Eerst vertrekken we met zijn allen langs de achterkant van de kerk om even een bouwhindernis om te wandelen voordat we slingeren tot we belanden aan de ingang van natuurreservaat Doornpanne. Wij, alleen met de stappers van de 14km wandelen door het reservaat waar we ook grasduiners tegen komen. We trotseren het 1ste gedeelte van de Hoge Blekker(de hoogste duin van de kust), maar gaan helemaal niet naar de top. We dalen af om te wandelen richting de zee. Via de appartementsblokken in Koksijde-Bad gaat het naar het strand waar we deze volgen terug naar Oostduinkerke. Onderweg komen we vreemde dingen tegen, waaronder het kunstwerk van Beaufort 09 en zelfs een blauw konijn. We belanden na enkele straten terug in de starzaal die vandaag dient als rustpost. Na de rustpost wandelen we, zonder eerst afscheid te nemen van de kleinste afstand, nu aan de voorkant van de kerk(met zijn Jezusbeeld)of een straat te nemen die we enige tijd volgen. Via het loze vissertjespad wandelen we naast het Hannecartbos. De 14km gaat rechtdoor, de 21&de grootste afstand gaan het bos in. Eens uit het bos zijn we zo goed als in Nieuwpoort. We volgen de heeraangelegde Louispad, die bij elke inrichting van deze wandelclub deels word gedaan. Omdat het grote vakantie is, is de club genoodzaakt om hun vaste controlepost te verleggen. Dit hebben ze even verder gevonden, waar een plaatselijk cafeetje zijn deuren wil opendoen voor de wandelaars. Het is hier dat wij alleen een klein(van zon 3km)plaatselijk lusje doen. We zoeken de dijk op en gaan naar rechts om op de havengeul op te wandelen. Even verder gaat het naar rechts met een passage door het Mauritspark om terug te wandelen naar de rustpost. Samen met de andere afstand zoeken we weer de dijk op, maar gaat het nu naar links. Via de paardevissersweg gaat het gestaag bergop, voordat we de afdaling nemen tot het reservaat Ter Yde. We wandelen door het mulle zand tussen de fauna&flora om terug de wandelaars te begroeten van de 14km. We maken het bocht van 180° om eerst bergop te gaan waar we boven in de verte de zee kunnen zien. We gaan richting de zee, niet helemaal tot op het strand, maar volgen het voetwegeltje die ons brengt naar de zeedijk van Oostduinkerke. Waar de mensen genieten van oude visserslieden, en enkele kruwers(want vandaag vond hier ook het Vlaams kampioenschap kruwen plaats) die terug komen van de zee, gaat het linksaf aan het astridplein. Nu zijn we de laatste rechte lijn ingedoken en gaat het via de laan die Oostduinkerke-bad met Oostduinkerke-dorp verbind om de laatste meters af te leggen.
Nacht van Vlaanderen, Nacht van West-Vlaanderen, Zeg maar gewoon De Nacht .
Wat ben ik blij dat de bui die gisteren viel vandaag weg zal blijven, of het was extra zwaarder geweest op mijn 2de 100km in 2 weken tijd. Ik neem het openbaar vervoer om mij te verplaatsen naar Torhout voor mijn 3de deelname van de Nacht van West-Vlaanderen. In de sporthal haalt iedereen zijn borstnummer en/of controlekaart. Ik heb een nummer gekregen dat gemakkelijk te onthouden is nl. 5050. Om 20.15u kropen we in het zog van de lopers van de 10km en wandelden tussen 2 hagen van supporters over de Burg naar De markt. De brede Ruddevoordestraat leidde ons het Brugse Ommeland in. Een muziekgroepje en de startstempel wachtten ons op aan de ingang van het diocesaan centrum Virgo Fidelis, waar de schitterende dreven van het wandelbos ons de 1ste natuurstroken bezorgden, om over te gaan in het Groenhovebos. Enkele meters verder waar we gratis peperkoek kregen lieten we de 10km achter en stapten het plaisierbos in. Een smal paadje tussen de varens zorgden ervoor dat het tempo even zakte. Langs enkele straten, met passage door het girodomein kwamen we aan in Veldegem waar we krachten konden opdoen met een banaan en een bekertje water. De wandelaars van de 42km komen hier straks nog eens terug, wij niet want we eindigen via andere wegen, maar dat is nog veraf. We wandelen het natuurdomein doeveren in waar onderweg even de benen moeten heffen om de houten bruggetjes te trotseren. Aan het einde van het natuurstrookje stond het bevoorradingsteam te wachten om ons bij te tanken met de nodige suikers van een bekertje cola&een suikerwafel. We dwarste een brede baan en zochten een brede natuurstrook langs de snelweg op afscheid te nemen van de 42km. Ondertussen kwamen de fluovestjes&zaklampen tevoorschijn. De sliert van op en neer dansende lichtjes werd gevormd, wat de mooiste momenten beleefd van De Nacht. We klauterden de A17over en kozen voor een lange kasseidreef die ons afleverde aan de controlepost in Oostkamp.Met nog wat aanmoedigingen van plaatselijke bewoners, zochten we het Nieuwenhovebos op. Met het Rooiveld kregen we er een volgend bosstrook onder de voeten geschoven, die ons brengt in Waardamme. Hier krijgen we de kans om onze 1ste portie koffie binnen, alsook(waar ik een beetje tegenopzie)een frangipanegebak, dat we moeten opeten, nu we de kans nog hebben om nog vast voedsel in te nemen. Wat rustige straatjes brachten ons naar een drukke baan waar een politieagent ons een veilige doorgang bezorgde. Ondertussen zijn we beland in Hertsberge waar we getrakteerd worden op een koude choco. Via een ommetje rond de kerk, wandelen we het uitgestrekte Bulskampveld in waar we het onverharde volgen tot aan de controlepost te Ruiselede waar we moeten letten op het verhoogje. Leuke betondreefjes voerden ons even doorheen Oost-Vlaanderen, waar we 2 bruggen over wandelen om via de Miseriestraat de jachthaven van Beernem naast te wandelen met de intussen bekende voetgangersbrug over het kanaal Gent-Brugge-Oostende die we oversteken om via het wegeltje achter het gemeentehuis het Cultureel Centrum te bereiken waar we voor het eerst gebruik kunnen maken van onze bagage. Een tiental minuutjes later zetten we de tocht verder, want we zijn zo goed als halfweg, naar een nieuw stukje dat gedaan word tegenover de vorige keer dat ik deelnam. We zoeken een onverhard en nadien verhard paadje op die ons bracht naar het kanaal. We wandelen ernaast met een paadje dat een beetje schuin loopt door de Leiemeersen. In Moerbrugge kregen we de kans voor een suikerwafel, maar daar bedank ik voor want mijn maag begon een beetje tegen te pruttelen. In plaats van terug te keren naar het kanaal, stapten we nu richting Beverhoutsveldkapel waarna de Assebroekse Meersen+de Gemene- en Loweiden ons van een magnifiek stukje natuur voorziet. Ondertussen mogen de fluovestjes en de zaklampen weg gestoken worden en kijken de koeien een beetje vreemd op, want zo vroeg op de dag zoveel wandelaars voor hun neus zien voorbij komen, hadden ze wellicht niet gedacht. In het dorpsschooltje van Assebroek werden we getrakteerd op een yoghurtje. Een stukje oude spoorwegbedding, en heel wat kleine doorsteekjes leidde ons feilloos terug naar het kanaal waar we grondgebied Brugge inwandelen.Langs het allombekende Begijnhof & het Minnewaterpark krioelt het niet van de toeristen, maar de rust zelve bereiken we het concertgebouw bij t Zand waar de wekelijkse markt stilaan word opgezet. Tijdens mijn vorige edities zochten we nu het station op, maar daar is verandering gebracht, want we wandelen even een ander ommetje om toch een blik te werpen aan de achterkant om stilletjes aan de 2de hoofdcontrolepost te bereiken in het Immaculata Instituut(niet het Boudewijn Seapark meer)waar we kunnen genieten van een boterhammetje met een tasje koffie. Hier kunnen we ook het overtollige belast achter laten in onze bagage om mijn rugzak enigszins lichter te maken. We trekken ons weer op gang om via enkel straten te belanden in het tillegembos. Een passage eerst langs het kasteel, en het planetenpad maakte we een eind aan dit provinciedomein. Een onverhard pad bracht ons langs de historische hoeves Peereboom&Hermitage. We volgden de Diksmuidse Heirweg tot onze voetjes nog eens een graspaadje voorgeschoteld krijgen in het Chartreuzinnenbos. Het is hier ook dat in het sportzaaltje, waar ik merk dat er erg rustig is, ons krachten kunnen bijtanken met een banaan. Nu gaan we terug domein Breisbroek in om te genieten wellicht van het laatste stukje Groot Brugge om via een tunneltje onder de E40 onze weg verder te zetten naar De Groene Meersen te Zedelgem. Door de openvlakte van de Klijthoek, maken we nog even gebruik van een doorgang van een boer om voor ons de Kerk van Aartijke te zien, waar aan de voetbalkantine de wandelaars die deelnemen aan de batjestocht ons ook vervoegen. Een strook onverhard loodste ons naar provinciaal domein DAertrycke, grondgebied Torhout, waar een lange dreef ons bracht naar de dorpskern van Wijnendale. In het Parochiehuis kunnen we onze laatste krachten bijvullen om de resterende 4 kilometers af te leggen. Via de welbekende Groene 62 gaat het zo goed als rechtdoor om aan het einde van deze strook nog even een drukke baan te dwarsen, en aan de brandweerkazerne het sportterrein inwandelen om de bel te mogen luiden na 14u56min te hebben gewandeld.
Om de 4jaar organiseren de Scheldestappers uit Zingem een langere versie van hun jaarlijkse Sloebertocht. Dit jaar hebben ze voor de 3de keer weer hun best gedaan om de wandelaars een mooi parcours aan te bieden van 100km. Starten doen we traditioneel vanuit de voetbalkantine van Zingem. Ik haal mijn borstnummer(83)af, raadpleeg nog even de informatie over de controleposten, om tot slot klaar te maken om aan de start te verschijnen. Met 375anderen wachten we om het signaal om te vertrekken. Er staat een matige wind onder droge omstandigheden, terwijl het zonnetje ondergaat stilletjes. Na een ommetje doorheen de dorpskern van Zingem krijgen we heel wat aardewegen en paadjes onder de voeten geschoven die ons doorheen de Scheldemeersen en het natuurgebied Kleinmeers tot aan de Schelde brengt. De Schelde wordt een tijdje stroomopwaarts gevolgd en wat verder overgestoken naar Nederzwalm. Enkele rustige weggetjes loodsen ons naar de eerste rustpost in Welden. Na de rustpost gaat het richting het natuurgebied de Rijtmeersen. Gezien het late uur doorkruisen we dit natuurgebied niet maar volgen ze de aardeweg die langsheen het reservaat loopt. De beleving is er niet minder om. Wat verder komen ze aan de Ohio-brug waar deze aan beide uiteinden bewaakt door buffels. Een aardeweg omgeven door weiden, afgezoomd met soms majestueuze knotwilgen, brengt ons opnieuw tot aan de Scheldetragel. Van hieruit gaat het richting Oudenaarde tot aan de rustpost achteraan het zwembad. Na een korte doorsteek van het Liedts-park met zijn fraaie vijverpartij bereiken we het centrum van Oudenaarde. Via de markt gaat het opnieuw richting Schelde. Vanop de Scheldebrug zien we de abdij van Maagdendale en de kerk van Pamele. Van hieraf gaat het richting Leupegem en eindigt ook het vlakke gedeelte van deze 100 km-tocht. Enkele rustige aarde- en veldwegen brengen de wandelaars aan de voet van de Koppenberg, de eerste maar zeker niet de laatste helling die we vanaf nu te verwerken krijgen. Na deze toch wat nijdige beklimming worden we beloond met een banaan +bekertje cola. Na een doortocht doorheen het Koppenbergbos wordt stilaan de rustpost aan de voetbalkantine van SV Nukerke bereikt. Na het verlaten van de rustpost dwarsen de deelnemers de N60. Een kerkwegel en een lange afdaling, met soms gevaarlijke passages leid ons tot aan de Taaienberg, de tweede helling van de dag of hier beter gezegd de nacht. Eenmaal boven gekomen wordt via enkele veldwegen opnieuw de diepte ingedoken. Doorheen een heuvelend landschap gaat het nu verder richting Louise Marie alwaar de volgende rustpost wacht.Vanaf nu volgen rustposten die we 2x doen. Gebruik makend van de bosrijke omgeving, waar we met onze zaklamp moeten kijken of we niet uitschuiven in de modder, gaat het nu richting Berg Ten Houte die de wandelaars verder afdalen. Na even verder nog een klimmetje gaat het dan via rustige wandelwegen naar de rustpost in Schorisse waar we voor de eerste maal van onze bagage gebruik kunnen maken en waar velen voor hun ontbijt kiezen. Ik kies nu gewoon voor een koffie om nog altijd wakker te blijven. Via een wegeltje langsheen de Molenbeek en de kasteelmolen verlaten we Schorisse. Een nijdig klimmetje brengt ons in de Heidestraat waarna we door een weide terug neerwaarts afzakken. Dit levert, als het al licht genoeg is, fraaie vergezichten op. Via heel wat aarde- en veldwegen bereiken we het gehucht Koekamer. Het kasteeltje dat men aan het verbouwen is wordt nu gediend als rustpost. Enkele aardewegen op de grens met Wallonië loodsen ons naar het vorig jaar door de overheid aangekochte Sint-Pietersbos. Dit is naar alle waarschijnlijkheid wellicht het mooiste bos dat de Vlaamse Ardennen rijk is. Na de doortocht van het Muziekbos en zijn recente uitbreiding komen we voor de tweede maal in Louise Marie terecht. Nu is het stilletjes aan licht aan het worden, waardoor we de zaklamp definitief opbergen. We dalen opnieuw het bos(waar we nu wel de modder duidelijk zien) in dat hen tot Berg Ten Houte brengt. Daar aangekomen gaat het nu opwaarts. Een aaneenschakeling van aardewegen, met op het traject ondermeer een passage langsheen de omstreden stortplaats Bohez, brengt ons terug richting de schuur van Koekamer. Goedemorgen, Enkele rustige veldwegen leid ons naar het Bos ter Rijst. Na de doortocht doorheen het bos passeren we de ezelsboerderij in de omgeving van Bosgat. Vanaf hier en tot het einde van de tocht krijgen we het gezelschap van de 60 km-wandelaars. Via een rustige aardeweg met mooie vergezichten passeren de wandelaars ietwat verder de kasteelwoning van Jan Fabre, eveneens één van Vlaanderens bekendste kunstenaars. De Vlaamse Ardennen zijn dus niet alleen geliefd bij wandelaars en fietsers. Aan het Hof te Wolfskerke gaat het linksaf richting Ijskelder. Na nog een stevig klimmetje over een restant van een oude kasseiweg lonkt de volgende halte in de voetbalkantine van Zegelsem. Hier krijgen we een rijsttaartje, maar mijn maag pruttelt nu al wat tegen, en zeg ik nee tegen het gebakje. Het weer is wel heel wisselvallig. Ene keer volop zon waardoor het warm is, maar ook steeds weer de zon die weg is waardoor het fris aanvoelt. Na de kantine leidt een neerdalend wegeltje naar de Wolvenweg, een heerlijk stukje veldweg. Wat verder volgt een aardeweg richting Burreken. Doorheen het bos en langsheen het natuurgebied bereiken we de Ganzenberg die we verder afdalen. Via de Beukenstraat gaat het opnieuw opwaarts tot bovenaan Foreest. Dan wenkt enkel nog de afdaling naar de rustpost in Schorisse waar onze bagage wacht. Hier maak ik gebruik om het overtollig achter te laten om gewicht te besparen, maar tegelijkertijd een nieuwe voorraad voedsel&drank aanvullen. Na de rustpost doe ik een zakje chips open om mijn zoutpijl op te krikken, wat ik even later toch merk waardoor mijn tempo een beetje omhoog gaat. Na Schorisse volgt traditioneel de trip naar de brouwerij Roman. Enkele rustige aardewegen brengen ons aan de voet van de berg Stene. Na de beklimming volgt de soms wat drassige afdaling langs Schamperij. Dit hoort nu eenmaal bij de Sloebertocht. Het zou zonde zijn om zon prachtig stukje natuurschoon links te laten liggen. Daarna volgt een lange wegel richting de weg Oudenaarde-Brakel die we kruisen. Een aardeweg langsheen de Oude Molen afdalend biedt de wandelaars een prachtig zicht op Sint-Maria-Horebeke en Sint Kornelius-Horebeke. Nu wenkt enkel nog de brouwerij Roman met zijn frissmakende Sloeber. Deze krijgen de andere gratis aangeboden. Ik drink geen bier dus verlaat ik al snel de brouwerij. Na de rustpost dalen we de Varent af, waarna we vrij kort daarna een aardeweg nemen die ons boven de Boigneberg brengt. Na de beklimming van de Kapelleberg(waar ondertussen enkele kleine druppels vallen) leiden enkele aardewegen en een passage doorheen een recent aangelegd bos- en natuurgebied ons naar de bevoorradingspost in Volkegem waar we op het pleintje voorzien worden van het nodige water en een versnapering. Via een aangenaam neerdalend wegeltje komen we aan de voet van de Wolvenberg, een lastig klimmetje, maar het is hiermee gedaan met. Daarna volgen opnieuw enkele aardewegen met van daaruit een fraai zicht op Ename en Oudenaarde en een korte maar heel mooie doortrek van het natuurgebied Enamebos alvorens de rustpost op de Lijnwaadmarkt in Ename te bereiken. De heuvelachtige Vlaamse Ardennen zijn achter de rug en er rest ons nu enkel nog een tiental vrij vlakke kilometers doorheen de Scheldevallei. Langsheen een stuk Scheldetragel, een door kleiwinning nieuw ontstane waterpartij en enkele oude Scheldearmen worden de deelnemers naar de rustpost in Heurne(waar we eerst trappen moeten overwinnen) geloodst. Na de rustpost begeven we ons naar het domein Axelwalle. Daar wacht de drankwagen van Roman hen op om te kunnen genieten van een bruin streekbiertje of een frisdrank. Nog 2.9 km scheiden ons van de welverdiende aankomst. Na nog even door de dorpskom en rond de Sint-Bavokerk getrokken te zijn komen we aan in de voetbalkantine van Zingem en zit onze 100 km er op. We halen onze T-shirt&fles sloeber op en recupereren enige tijd om de trein te nemen naar huiswaarts en daar het tekort aan slaap inhalen.
