 |
| We zijn de 40de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 20-07-2015 |
 Het dichterenlot. Hilda Ram |
|
Ik weet niet, wat er mij in het hart ontroert,
door weemoed wordt het, door vreugd vervoerd:
een zalige weemoed, een dromerige vreugd;
het zingt en jubelt, het zucht en treurt;
verrukking voelt het en smart om beurt;
het vloeit over van lijden, het is vol van geneugt.
Een droom beweegt het, een vreemde waan,
iets als een hoop nog onvoldaan,
een wens en een vrees, die onzekerheid twijnt;
een blijheid zalvend door het krank gemoed,
een treurnis sluierend vervoerings gloed,
het is of het, genietend, van weelde verkwijnt.
Een wereldzee is des dichters ziel:
haar raakt geen strand, geen vlotte kiel
of spiegelend geeft ze hun beeltenis weer;
het minste wolkje aan het wijd azuur,
de zachtste glimmer van het sterrenvuur,
het blikt alles om medegevoel op haar neer.
En daarom lijdt ze en juicht meteen,
niets, niets ter wereld is haar te klein,
niets glijdt ongemerkt op haar boezem hervoort;
het zijn duizend levens in één vervat,
het is diep gevoelen, nooit voelenszat,
dat dichterenlot, dat mijn hart heeft bekoord.
20-07-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 19-07-2015 |
| De pop. Hilda Ram |
|
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en druk uw warme, malse lippen
met geestdrift op haar koude wang.
Ja, koester uw mollige armen
haar harde leden, onbuigzaam, log.
Nog kunt ge, wat ge geeft, niet schatten;
Nog bergt uw rijke liefdestroom,
met golf op golf zijn diepe bedding:
nog is u het enkel geven vreugd.
Wat maakt het, of ge op harde rotsen
of mulle zand uw schatten plengt?
Geen vergen kent ge, liefdes foltering.
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en leer de les die het vrouwenhart
moet oefenen tot des levens eind.
Ja, immer warmt uw eigen boezem
het logge voorwerp uwer min:
niets kan als het vrouwenhart zo gloeien,
gelukkig, zo ge het niet ontdekt,
gelukkig zo die heldere ogen
van schuldeloos heil en wellust vol,
nimmer het pijnlijk hunkeren spreken
van het smachtend, liefdedorstig hart.
Ja, mocht ge nimmer het vergen leren.
19-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-07-2015 |
| Decemberzon. Hilda Ram |
|
Goddank, daar is de zon weer,
reeds breekt de grauwe nevel,
vergeet slechts hier en daar een drop,
daar vloeit de gulden lichtstroom neer,
in weiden, beemd en nauwe steeg;
en alles lacht, of het blijde waar,
wijl het aan die gloed, zo warm en klaar,
in vrede feesten mag ter deeg.
Goddank, daar is de zon weer,
nu houdt geen sneeuw of ijs het uit;
geen kille dam die het straaltje stuit,
zij kozen, strelen gaat te keer,
het smelt alles neer in helle stroom,
en danst al klaterend voort en voort,
en vangt elk straaltje, dat daar gloort,
en viert zijn speelse vreugd den toom.
Goddank, daar wordt mij het hart licht;
want, waar zich het weldoend zonvuur spreidt,
daar vlieden twijfel, liefdeloosheid
en argwaan. Sombere droefheid zwicht;
reeds maakt vertrouwen, broedermin,
en hoop en moed en stil geneugd
en allen juichen in hun vreugd:
"kom, liefde, neem uw rijk weer in".
18-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-07-2015 |
| De heide. Hilda Ram |
|
Eh, die vale, droeve heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen,
op dijn vlakte, gans alleen.
Mij verrukt dijn sombere schoonheid
en de eentonig stille rust
dijner klanken, dijner kleuren,
die en drift en smarten sust.
Ik wou geen bloemen, dan dijn klokjes,
gouden sprankels in dijn nacht,
ik wou geen rozen, ik wou geen tulpen
die een damp, een nevel smacht.
Ik wou geen kleuren, ik wou geen tinten,
dan de diepe purperglans,
die de zon dij leent bij het zinken
aan de vurig rode trans:
dan de zachte blauwe wasem
in de morgengloor ontstaan,
bij het flikken van de paarlen,
die dijn vloertapeet belaan.
Ik wou geen klanken dan het ruisen
van dijn zwarte dennen, waar
het klagend koeltje treurt en siddert
in het schemeruur, zo naar.
Naar dijn stille, zoete vrede
zucht mijn boezem. Vreugde, smart,
mocht het al dijn sluimer delen:
slechts naar ruste haakt mijn hart.
Eh, die stille, sombere heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen
op dijn vlakte gans alleen.
17-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-07-2015 |
| Zorgen. Hilda Ram |
|
Zorgen, wolkjes, zeilt maar voort
langs mijn blauwe hemel;
denkt niet, dat ge het uitzicht stoort
met uw boos gewemel.
Het licht me ontnemen kunt ge niet,
moogt ge ook donker wezen;
want, al dekt gij heel het verschiet
het zonnetje is gerezen.
Pakt u samen, zo ge wilt,
broeit tot zware vlagen;
ik heb een schuilplaats, ik heb een schild,
och, wat deert me uw plagen.
Dan, kortstondig is uw macht:
met uw boze luimen
vlucht ge dra voor 's windjes schacht
als een hoopje pluimen.
Zorgen, wolkjes, zeilt maar door
ik wil op u niet letten:
het zachte, lieve zongegloor
kunt ge niet besmetten:
Nevens, langs en door uw schaduw
schiet het zijne stralen,
en mijn hemeltje is toch blauw,
hoe ge het moogt bemalen.
16-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-07-2015 |
| Lente en herfst, herfst. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, u wil ik het verhalen:
treurig en stil aan het ontloverde raam,
de ogen betraand en de handen te saam,
ziet ge de dwarrelende bladeren dalen,
ik weet het, ge denkt thans aan scheiden en sterven,
zucht naar de stilte, de rust van het graf,
och, dat de hemel het voorrecht mij gaf,
ras met u samen dat heil te verwerven.
Grootmoeder, luister, u wil ik het ontvouwen:
Walter, mijn speelgenoot, hij mint mij niet meer,
smalende ziet hij en nors op mij neer,
als hij met Mieke voorbijgaat. Ze trouwen.
Luide in het paadje, wanneer ik hen ontmoette,
riep hij het, opdat ik het hore, zodra
het hutje gebouwd is, waarin met zijn ga
zalig hij het leven wil slijten, het zoete.
Grootmoeder, luister, u wil ik het niet helen:
zwaar is mij het hart, sinds mij Walter verliet,
vol is het, kroppende vol van verdriet,
wenen alleen is me een lust nog, mij helen
kan slechts de rust van de doden, o dekte
het ritselend lover het terpken, dat zacht
beiden ons bergt in een zalige nacht,
o, zo geen morgen tot wenen ons wekte.
15-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-07-2015 |
| Lente en herfst, lente. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, ik zal het u vertellen,
rustig en blijde aan het omloverende raam,
het lachje om de mond en handen te saam
blikt ge naar buiten naar bloem en kapellen;
ik weet het, ge voelt thans de last niet der jaren,
ik weet het, ge droomt in een mei u terug
als ik nog geen heb genoten, doch...vlug
komt die mij in het juichende hart mij gevaren.
Grootmoeder, luister, gij zult het vernemen:
Walter, mijn speelnoot, hij ziet me zo graag,
Nooit ga ik uit, of door kant of door haag
schiet hij te voorschijn; met praten en flemen
weet dan die deugniet een kus me te stelen,
noemt me zijn vrouwtje en vraagt me: wanneer
ga we trouwen? Dan, hoe ik me verweer,
komt er geen einde aan het kozen en strelen.
Grootmoeder, luister, ik kan het niet helen:
zoet is mij het leven, sinds Walter mij mint;
ik ben zo gelukkig, zo vreugdig gezind,
licht valt mij alles, wat zwaar was. Wij delen
samen het heilvolste lot; dan, als heden
glimlachend gij bij het vensterken zit,
ziet men, na jaren, met lokken gans wit,
peinzend mij zitten, nog blijde om het verleden.
14-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-07-2015 |
| Opdracht. Hilda Ram |
Langsheen het veel betreden pad van het leven
ontkiemden deze hartebloesems, aan
des wandelaars genade prijs gegeven,
als het wilde bloemke op de boord der laan.
Wat geeft het, zo maar weinigen ze speuren?
Wat, zo vertrapt ze worden of geknot?
In het openluiken, het vormen hunner kleuren,
genoten zij des daarzijns liefst genot.
Maar, zo soms één met zachte hand ze gadert,
en meeneemt in zijn vriendelijk woonvertrek,
waar norse wind noch snode greep ze ontbladert,
en voert met hen een dromerig hartgesprek.
Hij vrage niet, wie het bloemenzaadje zaaide,
of hoe het stil ontkiemde langs de baan,
de zaaier weet niet eens waarheen het waaide,
hij wacht geen loon: hij is zijn weegs gegaan.
1889
Hilda Ram is de pseudoniem van Mathilda Ramboux.
Geboren te Antwerpen in 1858 en daar ook gestorven in 1901
Hilda Ram schreef gedichten, verhalen voor kinderen en
verhalen voor volwassenen.
13-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-07-2015 |
| Santiago de Compostela. Ellen Corr |
|
In sombere Spaanse kerk,
van wierookwalmen blauw,
klinklangen zilveren bellen
voor Onze Lieve Vrouw.
De Santa Santissima,
gekleed in paars en zwart,
heeft zeven maal doorstoken,
haar bloedend moederhart.
Het is alles donker-duister,
en schemert voor het oog,
als plots hel gouden sprankels,
opluisteren het verhoor.
Een straal van juliezon,
heeft zich een weg gebaand,
langs wonderschone kleuren,
die amper zijn getaand.
En priemt vlak op het altaar,
door het raam, dat eeuwen oud,
een koninklijke gift was,
toen de tempel werd gebouwd.
juli 1912
12-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-07-2015 |
| Ik hou van Holland. Ellen Corr |
|
Verre vlakten, malse weiden,
lage wolken, wind en tijden,
glimmend vee en vette streken,
brede stromen, smalle beken.
Veren, bruggen, vlotten, dokken,
kaasfabrieken, paardenfokken,
bloemenvelden, schoon als droom,
door hun kleuren en aroom.
Grote steden, rijke huizen,
ruime straten, geen abuizen,
ieder weet wat hij moet doen,
op zijn tijd, en met fatsoen.
Alles netjes in de puntjes,
zilveren guldens, zilveren muntjes,
het leven duur maar eerste klas,
alles is geboend met was.
Tegeltjes en lollepotten,
overschoenen, hoge botten,
rijwielen voor elke man,
het leek me zo te Amsterdam.
Grachten, molens, ruime wegen,
ieder kan zich vrij bewegen,
ook aan sport wordt veel gedaan,
voetbal staat er hoog in faam.
Prachtmuzeums, aan hun wanden,
prijkt de roem der Nederlanden,
Rembrandt, Hals en ook Jan Steen,
dat soort borstel heeft nu geen.
Ik hou van Holland en mijn vrienden,
die zich in Den Haag bevinden,
en sedert nu al twintig jaren,
me nog even hartelijk waren.
11-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-07-2015 |
| Zomerweer. Ellen Corr |
|
Drie populieren reuzelen in koor,
een meeuw drijft in het azuur,
de wind stuwt wolken voor zich uit,
het is stil, en middaguur.
Zes vissers zitten op hun paard,
en klieven door het duin,
hun dieren, net en truien zijn
van hetzelfde bronzig bruin.
Ginds ligt de zee, zo blauw, zo klaar
als een zoetwatermeer,
het is alles kalm, zoel en zacht,
en volop zomerweer.
10-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-07-2015 |
| Het park. Ellen Corr |
|
Gesmolten goud, eer rood dan geel,
de vijver en het West,
oktober stemming om me heen,
heel het park op zijn best.
De hoge beuken koninklijk
geschaard, in halve maan,
rondom het toversprookjes meer,
waar ze sinds eeuwen staan.
En spiegelen purper, donker, diep,
hun kruinen trots en hoog,
in het gladde water, waar het riet
zacht ritselend zich bewoog.
Twee zwanen dreven over het goud,
heel traagzaam naast elkaar,
en laten lange voren na,
V-vormig en in paar.
09-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-07-2015 |
| Het verleden. Ellen Corr. |
|
Laat het verleden stil en stom,
als een lieve dode,
begraaf het onder bloem en kroon,
van rozen roos en rode.
Roep niet op wat verzwonden is,
God zelf kan het niet geven,
we moeten immers aldoor voort,
tot het einde van ons leven.
Van al onze geliefden blijft er niets,
dan kille, koele graven,
roep niet op hen, laat hen met rust,
ge stoort alleen de raven.
Niets komt terug, geen enkele dag,
geen uur, neen geen seconde,
van wat ons leven waarde gaf,
stom blijven dode monden.
08-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-07-2015 |
| Aan mijn trouwe huishoudster. Ellen Corr |
|
Gisteren liep alles me tegen,
vanaf de dag begon,
een mug had me gebeten,
er was geen straaltje zon.
De postman had geen brieven,
van het soort dat ik graag ontvang,
maar wel van gas en lasten,
die dreigden met gevang.
Indien na drie, vijf dagen,
niet alles effen is,
het moet nogal rustig wezen,
in een gevangenis.
De krant was niet gekomen,
mijn meid werd plotseling ziek,
en moest terug haar bed in,
met koorts en reumatiek.
Mijn brood liet ik verbranden,
aan het toasten niet gewoon,
mijn thee was ook niet lekker,
en de melk zonder room.
Nog heel wat avonturen,
eindelijk ga ik toch uit,
en na een tiental stappen,
pardaf, daar schuif ik uit.
Ik had een verstuikte enkel,
na die idiote val,
en pijn tot in de haren,
voor die dag was het al.
07-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-07-2015 |
| Aan mijn broer. Ellen Corr |
|
Een oude lamp, een vaasje,
de rijzweep van mama
met fijn ivoor bewerkt,
en zie, haar agenda.
Haar beeltenis als klein meisje,
geborsteld, fris en flink,
toen ze omtrent twaalf jaar was,
een wilvol, donker ding.
Het was bij mijn broer, ver buiten
dat ik het al herzag,
en voor ons beiden was het
een gulle, gouden dag.
We waren als twee vogels
vanuit hetzelfde nest,
die na veel verre reizen,
keerden naar het oud gewest.
En zaten weer te samen,
als het ware, op één tak,
opnieuw als lang geleden,
onder het oudersdak.
06-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-07-2015 |
| Liefde. Ellen Corr |
|
Minnen, minnen, minnen,
zotte zoete zinnen,
het hart te groot,
de wijsheid klein,
anders zou het geen liefde zijn.
Smachten, smachten, smachten,
smeken, wenen, trachten,
naar het grillig lievekijn,
anders zou het geen liefde zijn.
Haten, haten, haten,
en elkaar verlaten,
na het bedrog van lievekijn,
zou het wel echte liefde zijn?
05-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-07-2015 |
| Bij een geboorte. Ellen Corr |
|
Kindje klein,
Kindje rein,
Kindje fijn,
Kindje mijn.
Kaakjes rond,
haardjes blond,
oogjes blauw,
kom nu gauw.
Vader wacht,
moeder wacht,
heel de wacht
van kindjes wacht,
op het schreeuwertje,
op het geeuwertje,
op de kleine dwingeland,
die nog is in wonderland.
04-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-07-2015 |
| April. Ellen Corr |
|
Tsjilpen, tieren,
lente vieren,
vogels paren,
wolken varen.
Dagen groeien,
kleuters stoeien,
bloesems kleuren,
flieren geuren.
Paren blozen,
bij het kozen,
lente tiert langs alle kant,
in ons weelderig Vlaanderen land.
03-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-07-2015 |
| Het Gardameer. Ellen Corr |
|
Het Gardameer ligt roerloos,
de hemel in zijn diep,
die leek of in het water,
hij nu voor immer sliep.
Het was klaarte al, en stilte,
de boot dreef traagjes voort,
alleen het riemen-ritme,
bracht stoornis in het oord.
Een smal, langvormig eiland,
met cypressen beplant,
en het slot van de Borghese,
op het dromerig stukje land,
rust somber en romantisch,
te midden van het meer,
dat enkele jaren vroeger,
bij stormig najaarsweer
voor eeuwig het kille graf werd
van Borghese's jonge vrouw,
nog lijken de cypressen,
voor haar gehuld in rouw.
02-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-07-2015 |
| Middelburg en Zeeland. Ellen Corr |
|
Eiland, boten, zee en riet,
hoge lanen in het verschiet,
rode wangen, gouden platen,
wijde broek voor kleine knapen,
horsen dansen op een rei,
Middelburg is er bij.
Wolken drijven,
molens draaien,
reigers, meeuwen,
heel veel kraaien,
kieviten bij koe en paard,
zeilen, boten op de vaart,
spreek van koek en lekkernij,
heerlijk Zeeland, blauw en blij.
01-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
