 |
| We zijn de 36de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 11-06-2014 |
 Uit de Kempen 2. Felix Rutten |
|
Wanneer de wolken opschuiven langs de lucht, en het blije licht wijkt over de
schaduw, dan overkomt de heide ook de droefheid die het hemeldom beslaat, en
zachtjes gaat zij het uitschreien bij het ruisen van de neerzijgende regen. Spint
dan de nacht zijn verduistering uit onder de zwaar omfloerste lucht, geen licht dat
opblinkt van de heide, als daar waar mensen hun lampen ontsteken, wanneer
de schemering valt. Maar met sterren groet zij de donkere nacht, als hij onder
de purperblauwe koepel zijn duizend lichten ontsteekt op de onzichtbare
kroonluchters, wier glans en fonkelend beeld de heide weerkaatst in het helder
spiegelend vlak van de venneplassen.
Eenzame eenzaamheid, wanneer de heide in late winterochtend onverwacht
de schemerige dag ziet lichten over het wollig dek van sneeuw. Wit, puur wit,
en onafzienbaar alles wit, de hele heidewereld onder grauw betogen morgenlucht.
Zij begrijpt niet, zij vat het niet en ziet de broederlijk geliefde hemel, ongelijk, in
grauwe omneveling vervreemd, zichzelf toegedekt met donzig hermelijn van
ongerepte blankheid. Maar de schemer smelt daarboven in het luchtgewelf, dat
wazig wordt verhelderd en vochtig blauwt. Dan valt de nevel als aan flarden
weggereten, en aan stukken gescheurd. Het blije azuur zijgt door, en zonnig gaat
opeens de diepte open met vegen van licht, uitgebundeld over al het wit van de
sneeuw beneden. En heel de gulden luister van de zon schittert plotseling neer op
het zilverig terug tintelend sneeuwveld.
Een verblindende glinstering.
11-06-2014, 08:37
Geschreven door André 
|
|
|
| 10-06-2014 |
| Uit de Kempen 1. Felix Rutten |
|
De wijde blijde heide, de wemelende, schemerige, stemmingrijke heide.
Zielsverruimende ruimte, melodische stilte, golvende onbewogenheid. In
eindeloze opeenvolging van onnaspeurbare rimpelingen, dommelende, deint het
dichtgetreste en warrig veld van erika naar alle verte uit, en nu nog in de late (1)
herfst overspreid met een purperig bruine waas van teer getinte schemer, dieper
voort en immer verder weg zich strekkend, eindeloos en steeds grauwer groeiend,
tot waar ze grijs verbleekt onder het grijze nevelen aan de vage kim. Grauwgroene
bosstrepen heffen, her en der, de platgestreken ruggen op, als havenarmen in de
wijde heidezee, en over deze strekt de grauwe zee van de lucht zich uit van bolle,
blauwiggrauwe wolken volgeschuimd.
Niets dan mijlenwijde eenzaamheid.
Vliegt soms een vogel op met krassend geschreeuw, die wegwiekt in de diepe
onnaspeurbaarheid, zo bang voor zijn eigen geluid, alsof hij angstig was om de
stilte, wat sluimert wordt niet wakker, niets is er op het brede heideveld dat
opgeschrikt werd uit de eeuwenlange slaap, niets ontwaakt er uit het strenge
zwijgen, de tijden door. Geen geweerknal, geen hondgeblaf, wanneer de jager er
het argeloze spel van de konijnen komt bespieden, die plotseling uit hun vrolijke
ongestoordheid optuimelen en met een angstig piepen terugvallen, doodgestrekt
en bloedend. De heide hoort niets, en weet niets en droomt. En strijkt de wind ook
laag langs de ruige zoden, en roert hij de toppen van het dorre kruid, dat bevend
trilt, niets in heel de ronde breekt het gebod van zwijgen, van slapen in
onbewustheid en onverstoorde rust.
De heide peinst over wondere mysteriën en vreemde stille geheimzinnigheid. Zij
hoort de wereld niet toe, de bloesemende, vruchtdragende, die daar buiten
ruisend feestviert met looffestoen en bloeiende pracht. De heide is een wereld
voor zichzelf alleen, die de hemel met de wolken heeft als enige vertrouwde.
Zij onderhoudt een stille, innige gemeenschap met de hemel. Samen kennen
zij eenzelfde vreugde, delen zij eenzelfde somberheid bij wijlen.
1.Erika= een heideplant
10-06-2014, 10:50
Geschreven door André
|
|
|
| 09-06-2014 |
| Meilied. Albrecht Rodenbach |
|
Wie heeft er de wandelende Meimaagd gezien?
De arme zanger heeft ze gezien,
hij lag in de domende, zilveren wei, (1)
waar hij 's avonds te slapen zich lei,
de zingende vogels, vliegende stem,
begroetten de Maagd en wekten hem,
en het eerste wat zijn oog zag,
het was de Maagd en haar lach.
Zij kwam daar juist langs hem gegaan,
Zij zag hem voorbijgaande minzaam aan,
Zij kwam, de koningin van de wonnige mei, (2)
al over de dampende, tintelende wei,
en ik, immer zwervend bergenkind,
sprong op met een hart gezwind,
en greep mijn snaartuig, en over de wei,
vervolgde de koningin van de mei.
Zij ging en bezag haar bloeiende hof,
en de lucht van saffier weergalmde haar lof,
de rijzende zon werd robijn,
de blozende kim karmozijn,
het swingende woud smaragden was,
de beek van kristal, en het levende gras,
van vonkelend, tintelend diamant,
van zeven kleuren bij zonnebrand.
Zij vaarde zo schoon in het schitterend kleed,
haar ogen de bloemen lachen deed,
om haar hals vlotten gouden haren rond,
mij kwam gevleugelde zang in de mond,
want vreugdige liefde mijn hart doordrong,
en voor haar de zwervende zanger zong,
zijn lied stond haar aan, zij aanhoorde zijn stem,
en keerde zich om, en lachte minzaam naar hem.
1.domende wei=dampige wei
2.wonnige mei=zalige mei
1856-1880
09-06-2014, 07:30
Geschreven door André
|
|
|
| 08-06-2014 |
| Pinksteren in oude prenten 2 |
Prentkaarten uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
08-06-2014, 12:41
Geschreven door André
|
|
|
|
| Pinksteren in oude prenten 1 |
Prentkaarten uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
08-06-2014, 12:37
Geschreven door André
|
|
|
|
| Schoon lief 3 |
|
Schoon Lief, wilt gij met mij rijden,
Schoon Lief, wilt gij met mij gaan?
Ik zal er, Schoon Lief, u leiden,
waar geelgouden rozekens staan,
Ik zal er, Schoon Lief, u leiden,
waar geelgouden rozekens staan.
Ik een wil met u niet rijden,
Ik een wil met u niet gaan,
Mijn vader zou mij schelden,
Mijn moeder zou mij slaan,
Mijn vader zou mij schelden,
Mijn moeder zou mij slaan.
Waarom zou vader u schelden?
Waarom zou moeder u slaan?
Gij hebt de geelgouden rozekens,
voorwaar geen leed gedaan.
Gij hebt de geelgouden rozekens,
voorwaar geen leed gedaan.
O scheiden, bitter scheiden,
als het immer wezen moet.
Hoe nodig is het dat wij scheiden,
al van 's harten bloed?
Hoe nodig is het dat wij scheiden,
al van 's harten bloed?
08-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-06-2014 |
| Schoon lief 2 |
|
Schoon lieveke, waar waardet gij den eerste meienacht,
dat gij mij genen mei een bracht?
De eerste meienacht, Schoon Lief, toen was ik ziek,
en ik een kon uit mijn beddeke niet.
Schoon lieveke, waar waardet gij den tweede meienacht,
dat gij mij genen mei een bracht?
De tweede meienacht, Schoon Lief, zocht ik een eglantier,
sta op, en uwen mei is hier.
Ik een sta voor uwe schonen mei voorwaar niet op,
en een zal mijn venster niet ontsluiten,
uwen mei die komt te laat, plant hem vrij op de straat,
Schoon Lieveke, plant uwen mei daar buiten.
07-06-2014, 12:20
Geschreven door André
|
|
|
| 06-06-2014 |
| Schoon lief 1 |
|
Schoon lief, hoe ligt gij hier
en slaapt in uw eerste dromen,
wil opstaan en de mei ontfaan,
hij staat hier al zo schonen.
Ik zal voor genen mei opstaan,
mijn venstertje niet ontsluiten,
plant uw mei waar het u gerei,
plant uw mei daarbuiten.
Waar zou ik hem planten of waar doen?
Het is al op 's heren straten,
de winternacht is koud en lang,
hij zou zijn bloeien laten.
Schoon lief, laat hij zijn bloeien staan,
wij zullen hem begraven,
op het kerkhof bij een eglantier,
zijn graf zal rozekens dragen.
Schoon lief, en om die rozekens
zal het nachtegaaltje springen,
en voor ons beiden in elke mei,
zijn schoonste liedjes zingen.
06-06-2014, 08:46
Geschreven door André
|
|
|
| 05-06-2014 |
| Zangen der liefde 18 |
|
Waarom dekt het helder azuur,
de uitgestrekte hemelbogen?
Om aan het blauw gelijk te zijn,
van uw lieflijk tintelende ogen.
Waarom siert het gloeiend rood,
het puikje van de rozelaren?
Om van uw bekoorlijke wang,
het schitterend blosje te evenaren.
Op bevel van de liefdegod,
is mijn enige uitgelezen,
al dat schoon alleen gewrocht,
zonder aan u gelijk te wezen.
Waarom is de sneeuw zo wit,
als zij nederdaalt op de dreven?
Om van je mooie borst albast,
een flauwe schets te geven?
Waarom is de glans zo schoon,
van de gouden zonnestralen?
Om gelijk te zijn aan het haar,
dat ik van je schouders langs zie dwalen.
Op bevel van de liefdegod,
is mijn enige uitgelezen,
al dat schoon alleen gewrocht,
zonder gelijk aan u te wezen.
Waarom doet de natuur ons steeds,
door haar schoonheid de borst ontgloeien?
In haar zien wij al het schoon,
waardoor gij ons pleegt te boeien.
Waarom kan muziek ons het hart,
door haar toongeruis veroveren?
Omdat zij, als de klank
van uw zilveren stem, kan toveren.
Op bevel van de liefdegod,
is mijn enige uitgelezen,
al dat zoet alleen gewrocht,
zonder aan u gelijk te wezen.
Tweede helft negentiende eeuw. Geen dichter vermeld.
05-06-2014, 09:50
Geschreven door André
|
|
|
| 04-06-2014 |
| Zangen der liefde 17 |
|
Laatst groette mij een rozemond,
een liedje huppelde op mijn lippen,
ik liet het onbedachtzaam glippen,
en het werd een kus in de eigen stond.
Thans is het meisje ver van mij,
en daar mijn mond zich spitst tot kussen,
doch het zoetste verlangen niet kan blussen,
wordt ieder kusje een melodij.
Vliegt lieve verzen, vliegt aldus,
en drukt ze ontgloeid u aan de tippen,
van haar nektarzoete rozenlippen,
zo wordt weer wat gij waart, een kus.
04-06-2014, 08:50
Geschreven door André
|
|
|
| 03-06-2014 |
| Zangen der liefde 16 |
|
Het duifje moe van het vliegen,
strijkt op haar schouder neer,
en vleit aan haar lippen,
om kusjes keer op keer.
En zie haar mondje weigert,
die dienst van liefde niet,
maar kust en neemt de kusjes,
die het schalkse dier haar biedt.
Dan klapwiekt weer de vogel,
de blanke hals ontvlucht,
en drijft op matte vlerken,
in het deinend blauw der lucht.
En eensklaps neergestreken,
en wie bestelde het dus,
zet zij zich op mijn schouder,
en biedt mij kus op kus.
03-06-2014, 08:08
Geschreven door André
|
|
|
| 02-06-2014 |
| Zangen der liefde 15 |
|
Ik heb haar naam met kunstig schrift,
in de lindeboom gegrift,
waar zij 's avonds zich laat vinden,
als de maan naar de hemel klimt,
en door het lommer van de linden,
het zilveren licht der sterren glimt.
Leest zij op de gladde stam,
het geheim van mijn minnevlam,
die mijn binnenste blijft ontsteken,
raadt zij wie haar naam daar sneed?
Lieve linde, geef mij een teken,
als je denkt dat zij het weet.
Maar ook ik heb haar bespied,
het was zijzelf, onwetend, het niet,
die het geheim mij heeft verraden,
ja, toen zij haar naam daar zag,
ik gluurde door de dichte bladen,
speelde om haar mond een lieve lach.
02-06-2014, 09:20
Geschreven door André
|
|
|
| 01-06-2014 |
| Zangen der liefde 14 |
|
Het is ochtend en de kim in het oosten,
met tintelend goud gezoomd,
de wolk met purpergloed omboord,
verzilverd lijkt het geboomt.
Daar rijst zij van haar bedstee op,
en zweeft ligt geschoeid,
naar het perk in de bloementuin,
waar roos en lelie bloeit.
Zij breekt van een het steeltje af,
en weer een en nog een,
schakeert het wit en het rood, en windt
er groen, de hoop, doorheen.
En wie nog sluimert in de knop,
begluurt zij lang en stil,
alsof zij met haar vriendelijk oog,
ze doen ontluiken wil.
Toen ging zij heen, en ik ter vlucht,
bespiedde bloem en blaan,
en op een nauw ontloken roos,
glom parelend een traan.
01-06-2014, 08:29
Geschreven door André
|
|
|
| 31-05-2014 |
| Zangen der liefde 13 |
|
De zwerfzieke wind, huppelend moe,
slaat de gazen wieken toe,
en verschuilt zich in het groen,
van het frisse meiplantsoen.
Luistergraag als maagden zijn,
komt daar een lief maagdelijn,
luisteren in het gewelfd prieel,
naar het gezang van filomeel.
Het nachtegaaltje moe gekust,
zingt zijn gaaike in de rust,
hij prijst de zaligheid der min,
voor zijn tedere hartsvriendin.
Het meisje ontvangt dat zoet akkoord,
het minnelied voor het eerst gehoord,
en het zoete mijmeren moe,
slaat zij de zijden wimpers toe.
De wind, de stoutert, die het verried,
heeft de tedere maagd bespied,
en zijn schuilhoek weer ontvlucht,
bracht mij de boodschap met een zucht.
31-05-2014, 09:22
Geschreven door André
|
|
|
| 30-05-2014 |
| Zangen der liefde 12 |
|
De lente strooit haar rijkste schat,
van geur en glans op bloem en blad,
teer nachtegaaltje in het hout.
Hoe houdt gij nog uw zangen in,
waartoe nog steeds het lied der min,
aan de echo toevertrouwd?
Straks heft gij aan met voller toon,
wanneer gij uw trouwer min ten loon,
uw gaaiken liefde wint.
Licht stemde ook ik een reiner lied,
wanneer jou oog mij verried,
dat je edele ziel mij mint.
30-05-2014, 08:08
Geschreven door André
|
|
|
| 29-05-2014 |
| Zangen der liefde 11 |
|
O bloempje van de gaarde,
waarbij ik voor het eerst,
de liefde ontwaarde,
dat zinnen verovert,
dat harten betovert,
en zielen beheerst.
Verspreidt hier uw geuren,
ontvouwt hier uw kleuren,
haast zult gij gestrengeld te gaar,
de bruidskrans versieren van haar.
O beekje, aan welke zomen
ik innig verrukt,
van hemelse dromen,
en lust bevangen,
voor het eerst op haar wang,
een kus heb gedrukt.
O groet in het stromen,
uw lachende zomen,
haast murmelt gij in zoeter geluid,
het vrolijk lied van de bruid.
Gij blinkende sterren,
die uit uw gebied,
mij toelacht van verren,
toen zij zo aanminnig,
zo teer en zo innig,
haar liefde mij verried.
O laat uw stralen,
hier het heerlijkste dalen,
snel vindt gij er het huwelijksaltaar,
en ziet er mij knielen met haar.
29-05-2014, 08:23
Geschreven door André
|
|
|
| 28-05-2014 |
| Zangen der liefde 10 |
|
Als het aardrijk ontspruit,
als de knop zich ontsluit,
en zich waagt aan de lucht te vertrouwen,
Als het viooltje in fluweel,
zich verheft op zijn steel,
en zijn blaren huivert te ontvouwen,
Dan is het gerucht,
van de stad ontvlucht,
wendt vrolijk en tevreden,
de jongeling zijn schreden,
Het zonlicht groeit,
het bloempje bloeit,
de gaarde wenkt vrolijk en teder,
hoe keert hij zo kwijnende weder?
Als het levend kristal,
in gestadige val,
het zoet eentonig gemurmel doet horen,
Als het schateren van de jeugd,
spreekt van liefde en geneugd,
bij de zang van gevederde koren,
Dan is het gerucht,
van de stad ontvlucht,
wendt vrolijk en tevreden,
de jongeling hier zijn schreden,
de vink kweelt,
de wind speelt,
het juicht alles zo vrolijk en teder,
hoe keert hij zo zwijgende weder?
28-05-2014, 08:22
Geschreven door André
|
|
|
| 27-05-2014 |
| Zangen der liefde 9 |
|
Mag de feestdag van uw leven,
niet een dag van droeve lente zijn,
nu eens buien, dan weer zonneschijn,
maar een hemel waar geen wolken zweven.
Schoon dan ook je jeugd verdwijnt,
herfst noch stormen zullen de eik doen beven,
schaduw en beschutting zal hij geven,
schoon bloemengeur en kleur verkwijnt.
Tooi dan het zuid in lentes rijke dreven,
het hoofd van de bruid met mirte en jasmijn,
het eikenloof zij er door geweven.
Voor het noorden is de herfst festijn,
en zijn poolster schitterend als robijn,
moge hij als gids en leidster voor u zweven.
27-05-2014, 08:40
Geschreven door André
|
|
|
| 26-05-2014 |
| Zangen der liefde 8 |
|
Mag het zuiden op zijn lente bogen,
schoner is de herfst van het krachtige noord,
trouw en houw gelijk de mannen hun woord,
rein en klaar gelijk de vrouwen hun ogen.
Zweeft er geen lentegeur om 's beekjes boord,
den- en pijnboom geuren in den hogen,
zijn de bloesems voor de wind vervlogen,
zie, de vrucht groeit rijk en duurzaam voort.
En hoe ook de stormen woeden mogen,
de eik stijgt op ten hemel, ongestoord,
vaster wortelend, hoe te meer bewogen.
Beeld van minnen, die ons hart gloort,
daarom hecht de herfst, in het krachtige noord,
het best de band, die zielen houdt omtogen.
26-05-2014, 09:55
Geschreven door André
|
|
|
| 25-05-2014 |
| Zangen der liefde 7 |
|
Waarom dan de bruine herfst gekozen,
Waarom dan o jong en zalig paar,
eik en loof geslingerd door het haar,
voor een krans van witte en rode rozen?
Het is de schoonste tijd van het jaar,
om in de armen van mijn lief te verpozen,
wanneer de satijnen waas van abrikozen,
blinkt als het goud van de volle korenaar.
Valt het wachten je te zwaar,
je moet er niet om blozen,
waarom niet tot de lente pozen?
Zeg mij waarom, jong en zalig paar,
Zeg het aan de speelgenoten blijde schaar,
waarom toch de bruine herfst gekozen?
25-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
