Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
02-08-2011
Alpenjagerslied. Paul Van Ostayen
Een heer die de straat afdaalt een heer die de straat opklimt twee heren die dalen en klimmen dat is de ene heer daalt en de andere heer klimt vlak voor de winkel van Hinderickx en Winderickx vlak voor de winkel van Hinderickx en Winderickx van de beroemde hoedenmakers treffen zij elkaar de ene heer neemt zijn hoge hoed in de rechterhand de andere heer neemt zijn hoge hoed in de linkerhand dan gaan de ene en de andere heer de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende de rechtse die daalt de linkse die klimt dan gaan beide heren elk met zijn hoge hoed zijn eigen hoge hoed zijn bloedeigen hoge hoed elkaar voorbij vlak voor de deur van de winkel van Hinderickx en Winderickx van de beroemde hoedenmakers dan zetten beide heren de rechtse en de linkse de klimmende en de dalende eenmaal elkaar voorbij hun hoge hoeden weer op het hoofd men versta mij wel elk zet zijn eigen hoed op het eigen hoofd dat is hun recht dat is het recht van deze beide heren
02-08-2011, 18:44
Geschreven door André
01-08-2011
Avondliedje. Alice Nahon
Het is goed in eigen hart te kijken, Nog even voor het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond, geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei, Of ik aan liefdeloze mensen, een woordje van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns harten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden, rondom een hoofd dat eenzaam was.
Dan voel ik op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avondzoen, Het is goed in eigen hart te kijken, en zo zijn ogen toe te doen.
1896-1933
01-08-2011, 08:48
Geschreven door André
31-07-2011
Oude prenten van Brugge 3
1. Het Minnewater 2. Jan Van Eyckplein
31-07-2011, 14:08
Geschreven door André
Zomerse wandeling
1. Wanneer de vogels, vrolijk zingend de zomer groeten, en het bos zich tooit met loof, en de bloemen prachtig bloeien, dan is de winter voorgoed voorbij.
2. De zon die mij ontwaakte, maakte mij zo blij, ik had zo goed geslapen, en jij was nog steeds bij mij.
3. Alle vogels hebben een nestje gebouwd, behalve jij en ik. Waarop wachten we dan? (Dat is een hertaling van de oudste verzen uit onze taal. "hebban olla uogala nestas bigunnan, hinase hic enda thu. Wat unbidan we nu?")
4. Ghequetst ben ic van binnen, Duerwont mijn hert so seer, Van uwer gansen minnen, Ghequetst so lanc so meer.
Waer ic mij wend, waer ic mij keer, ic en can gherusten dach noch nachte.
Waer ic mij wend, waer ic mij keer, Ghij sijt alleen in mijn ghedachte. (anoniem 14de eeuw)
5. De zon zoent de aarde en warmt haar op. De dag begint te leven. Kleurige fladderende vlinders groeten de geurende bloemen. Blauwe vlinders en gele bloemen, paarse vlinders en rode bloemen, gele vlinders en blauwe bloemen, rode vlinders en paarse bloemen. De vlinders en de bloemen. Ze fladderen en ze geuren, ze strelen en ze bloeien, de vlinders en de bloemen. Zoemende bijen raken de lokkende bloemen. Fladderende vlinders en zoemende bijen spelen met de geurende, kleurende en lokkende bloemen. De vogels vliegen in de bomen van tak tot tak. Van boom tot boom. Een straat lang van bomen. Ze blijven in de lommer. Vliegende vogels, zoemende bijen, geurende bloemen, fladderende vlinders en een stralende zon. Wat is de zomer mooi.
Vele jaren geleden toonde iemand mij deze zomerse wandeling. Ik heb alles netjes opgeschreven.
31-07-2011, 09:47
Geschreven door André
30-07-2011
Het geleende geld. Vertelling
In mijn stad leven er goede mensen. Zij werken hard, zij zijn eerlijk en zij hebben eerbied voor de anderen. Op hen kan je rekenen. Maar niet iedereen is zo. Hier wonen ook slechte mensen. Ik heb de familie De Goede goed gekend. Zij waren zeer voorbeeldig en hielpen waar het mogelijk was. Op een dag krijgen zij bezoek van hun buren, de familie De Slechte. En die maar klagen over ongeluk dat hen heeft getroffen en dat ze nu radeloos zijn. Mijnheer en mevrouw De Goede waren er het hart van in. En zij geven hun buren een grote som geld. Mijnheer en mevrouw De Slechte waren heel dankbaar en beloven het geld het volgend jaar terug te geven. Maar na een jaar weet de familie De Slechte van niets en zeggen brutaal:" bewijs maar eens dat je geld gegeven hebt". Maar er was geen bewijs. We vonden dat zo onrechtvaardig en zeiden aan de familie De Goede om naar de koning te gaan. Onze koning was gekend om zijn rechtvaardigheid. De koning luistert aandachtig en vraagt of er een schriftelijk bewijs was. Maar dat was er niet. De koning wordt woedend en roept uit:"wat kan ik dan nog doen"? Hij verlaat de zaal. Wij waren allen geschokt. Dat hadden we niet verwacht. Even later komt de koning terug. er komen enkele knechten binnen en die dragen twee zware, grote kisten. En de koning nog woedend zegt:"Als straf gaan jullie deze kisten dragen. De Goede, jullie dragen deze kist en De Slechte, jullie dragen de andere kist. Jullie gaan naar de vier stadspoorten en dan keren jullie terug naar hier". Wat erg, ze vertrokken, de familie De Goede met de droeve blik van de verliezer en de familie De Slechte met de blije lach van de overwinnaar. Het werd een zware tocht. En de familie De Goede praatte tijdens het dragen: "Wat is de wereld onrechtvaardig. Wij helpen de mensen, we hebben hen geld geleend en dan worden we nog gestraft. Maar we zullen de mensen blijven helpen. Zo zijn we nu éénmaal. Niet iedereen is slecht". En de familie De Slechte praatte tijdens het dragen: "Dat hebben we goed gespeeld. Die domme familie De Goede het geld afhandig maken komt ons goed uit. En de koning gelooft ons". Na deze zware tocht was iedereen terug bij de koning. De koning keek niet meer boos. Neen, hij straalde en sprak vriendelijk:"Nu moet ik jullie iets zeggen. Deze twee kisten zijn geen gewone kisten. Het zijn sprekende kisten. Zij zullen mij nu vertellen wie de waarheid spreekt en wie er liegt". De koning geeft een teken en enkele knechten maken de kisten open. En uit elke kist stapt een man met een groot blad papier en een pen. "Ik heb deze mannen opgedracht gegeven alles op te schrijven wat ze horen". De twee mannen lezen wat ze opgeschreven hebben. En zo hoort de koning van de eerlijkheid van de familie De Goede en van het bedrog van de familie De Slechte. Mevrouw De slechte laat een schreeuw en valt flauw. Niets aan te doen. Ze worden streng gestraft. Je ziet, onze koning is niet alleen een rechtvaardige koning, maar hij is ook een slimme koning. Vele jaren geleden heeft een oude man mij het verhaal verteld. Ik heb alles netjes opgeschreven.
30-07-2011, 10:59
Geschreven door André
29-07-2011
Hanselijn. Oud Lied.
Toen Hanselijn over de heide reed, Hoe haastig werd hij gevangen. Hij werd al op enen toren geleid, Geboeid wel al zo strange, zo strange.
En dat verhoorde een meisje jong, Een meisje van zeventien jaren. Zij ging al voor haar moeder staan, Daarna al voor haar vader, haar vader.
Och, vader, zei zij, vader van mij, O allergenadigste heere, Geeft gij mij den gevangen man, Den vromen landsknecht ter eeren, ter eeren.
Neen, dezen man een krijgt gij niet, Want hij zal moeten sterven. Hij is er van zeven landsheeren verwezen, zoo ver in vreemde erven, vreemde erven.
Het meisje lied bakken twee witte broods. Daar in twee scherpe vijlen. Zij wierp ze al in den toren hoog. Hei, landsknechtje, wilt jou losvijlen, ja losvijlen.
Hij vijlde zo menigen nacht en dag, Zo menigen stoute uren. Tot dat er de toren ontsloten was, Men zag er nooit een landsknecht treuren, nooit treuren.
Zij trok hem daar twee laarzen aan. Daartoe twee scherpe spooren. Zij zette hem op haar vaders grauw ros. Landsknecht geef den moed niet verloren, niet verloren.
Toen hij de halven wegen kwam, Hij keek zo dikwijls omme. Hij dacht er wel om de toren was hoog, Doch veel om het meisje was jonge, was jonge.
Nu heb ik alle de jonckvrouwen lief, al omme de wille van eene. Zij heeft er behouden het leven van mij ach mocht ik haar dienaar wezen, dienaar wezen.
Ontvouw, kastanje, uw witgewolde knoppen, en hef in het blinkend blauw de lentevlag. Reeds beuren bomen hoog de omkransde koppen, met loof bekroond, door een toverslag.
De zon zegent de aarde met haar lach, en streelt met stralen, warm als vingertoppen, het ontwakend woud, waar duizend polsen kloppen, in tronk en twijg, bij de eerste weeldedag.
Een wegje weet ik, waar de dauwdrop vonkelt, waar de anemoon haar melkwit kelkje ontplooit. Hoe lokkend lief dat smalle paadje kronkelt.
In het heesterhout, met zwellend groen getooid, trilt vogelzang. Ontvlied der velden vlakte. Zoek, voor uw droom, de schaduw van het weids getakte.
1884 beuren: plechtig in ontvangst nemen
28-07-2011, 16:31
Geschreven door André
27-07-2011
Gierzwaluwen. Guido Gezelle
"Zie, zie, zie, zie! zie! zie! zie!! zie!! zie!! zie!!!" tieren de zwaluwen, tweemaal, driemaal, drie, zwierende en gierende: "Niemand die, ons tegenhouden(1) zal! Wie, wie? wie?? wie???" Piepende en kriepende zwak en gezwind; haaiende en draaiende, rap als de wind; wiegende en vliegende, vlug op de vlerk, spoeden zich, en roeien(2) richting de kerk, laag zweven ze, en ze geven bocht;(3) hoog hemelt hun vlerken in de lucht: amper nog hoor ik...en, ik zie ze niet, aanhoudend zingen ze: "Wie??? wie?? wie? wie..."
mei 1897 (1)tegenhouden: in de brontekst staat "niemand die bieden den stiet ons zal" (2)roeien:vliegen (3)bocht:krachtig vliegen
27-07-2011, 00:00
Geschreven door André
26-07-2011
Melopee.Paul Van Ostayen
Onder de maan schuift de lange rivier. Over de lange rivier schuift moede de maan. Onder de maan op de lange rivier, schuift de kano naar zee.
Langs het hoogriet, langs de laagwei, schuift de kano naar zee, schuift met de schuivende maan, de kano naar zee.
Zo zijn ze gezellen naar zee, de kano, de maan en de man.
Waarom schuiven de maan en de man, getweeën gedwee naar de zee?
1896-1928 (Voor Paul Van Ostayen is een gedicht niet alleen luisteren, maar ook lezen en de verzen bekijken. Met de verzen zie je kano varen)
26-07-2011, 11:35
Geschreven door André
25-07-2011
Au Vieux Spijtigen Duvel.Jan Van Nijlen
Ik hou zo van die verlaten kroegen, buiten de stad in het middaguur. Men droomt er rustig wachtend op de vroege schermeravond, naast een gezellig vuur.
Sedert een eeuw misschien ligt hier wit zand op de geschuurde en uitgesleten planken. Alles is oud, de stoelen en de blanke tafels. Dit is een huis, een vaderland.
Ik wil hier blijven tot de avond. Ik voel me goed hier, want nooit kende ik de vrede die ik nu gevoel.
Dit is een niet afgewerkte versie van het gedicht, wat ook heel mooi is. De afgewerkte versie zal ik later plaatsen. (Au Vieux Spijtigen Duvel is een café gelegen op de Alsembergsesteenweg te Ukkel. Ten tijde van Jan Van Nijlen een rustige straat naar Alsemberg, nu een zeer drukke baan. Jan Van Nijlen leefde ook van 1884 tot1965. Vanwaar de naam van het café? De oorspronkelijke naam was:"De Engel". Maar de uitbater was een echte duivel. De koning kwam er eens een pint drinken en vond dat "de duivel" beter zou passen. De uitbater vond dat spijtig en de nieuwe naam was "de spijtigen duivel". Toen de uitbater oud was, veranderde de naam in "de oude spijtigen duivel". En vele jaren later werd de zaak overgenomen door een franstalige familie. Toen werd de naam van de afspanning (nu café) in het frans vertaald en zo "Au Vieux Spijtigen Duvel").
25-07-2011, 00:00
Geschreven door André
24-07-2011
Oude prenten van Brugge 2
1. Kapel Heilig Bloed op de Oude Burg 2. Het Engels Klooster 3. De Groene Rei 4. De Ezelspoort.
De moeder zit aan haar spinnewiel en spint. Waar toeft nu zo lang mijn zoetlief kind? Daar stormt zij naar binnen, met stromend haar. Mijn dochter, wat vonkelen uw ogen zo klaar?
Laat vonkelen mijn ogen, laat blozen mijn koon. Zo mij zag de graaf en hij noemde mij schoon. Zaagt ge immer verenigd als minnend paar, De koerende duive en de adelaar?
Al weet ge u begeerd en al waant ge u bemind, De graaf is te groot voor een poorterskind. Maar hij heeft mij gezworen een eed van trouw. Begroet mij, o moeder, als edelvrouw.
Nu maak onze kluis voor zijn komst gereed, En geef mij spoedig een bruiloftskleed. Een kleed wel sierlijk en blank en schoon, Dat het passen mag bij de gravenkroon.
O dochter, mijn dochter, verlaat mij niet meer, Dat ik wake op uw wandel in deugd en eer. Wee de weerloze die zich verleiden liet, En de bloem van haar onschuld ontbladerd ziet.
Toen sloeg zij de handen voor het bleek gelaat. O moeder...graaf Ruprecht... In het woud is een plekje als een loverzaal, Daar jubelen merel en nachtegaal.
Daar heeft mij graaf Ruprecht de lippen gekust, Daar heeft hij zo zoet in mijn armen gerust. En als mijn lief mij voor een ander verlaat, Dan geef mij spoedig een dodengewaad.
O bleek als een dode is de volle maan, die boven de velden is opgegaan. Wit zijn de wegen en hard als graniet, Onder de sneeuwvlaag, gracht en vliet.
Wat ligt daar zo stil in de winternacht? Een dode jonkvrouw, zo zacht. Ze zal getuigen voor Gods tribunaal, Van Ruprecht zijn wandaden, allemaal.
1889
24-07-2011, 09:21
Geschreven door André
23-07-2011
De vioolspeelster. Vertelling
Mijn stad is beroemd om zijn laken en zijn kant. Niet ver van mij woonde er een koopman en zijn vrouw. Zij hielden heel veel van mekaar en ze waren zeer gelukkig. Op een dag vertrok de koopman naar een verre stad om zaken te doen. Zijn vrouw waarschuwde hem nog:"pas op, want daar regeert een domme koning". Na een voorspoedige reis kwam hij in de stad aan. Hij installeerde zich in een mooi logement en begon laken en kant te verkopen. Dat ging heel vlot en hij deed goede zaken. Hij kwam zelfs in contact met de domme koning en werd uitgenodigd om eens lekker te komen eten op het kasteel. De eerste minister verkocht ook laken en kant en was bang om macht te verliezen. Daarom verzon hij een plan om zich van de koopman te ontdoen. Een lelijk plan. Op de feestmaaltijd zei hij tegen de koopman:"Ik heb je vrouw gebruikt en nu heeft ze een kind van mij". De koopman was natuurlijk woedend en beschuldigde de eerste minister van leugens en bedrog. Maar nu had die domme koning een wet gemaakt. Iedereen die durfde de eerste minister van iets te beschuldigen, vloog de gevangenis in. En zo vloog de koopman in de gevangenis. Zijn knecht vluchtte naar huis om het droeve verhaal te vertellen. De vrouw van de koopman weende niet. Neen. Ze nam een viool die in de kamer lag en zei:"Dat is de viool van mijn vader. Nu ga ik als vioolspeelster de wereld in. En zorg goed voor de zaken". Ze trok een wit gewaad aan en was weg. Ze ging van stad tot stad. Ze speelde wondermooie muziek en zong er volksliederen bij. Iedereen luisterde verstomd naar haar en de mensen wilden dat ze bleef. Maar ze bleef niet en vertrok steeds. Prinsen vroegen haar tevergeefs ten huwelijk. Ze ging voort. Na enkele weken kwam ze aan in de stad van de domme koning. Haar goede naam was reeds voorgegaan en de domme koning wachtte op haar aan de stadspoort. De domme koning wilde een groot volksfeest. Op de grote markt, in haar wit gewaad, speelde ze viool en ze zong volksliederen. Net een engel. Toen zei de domme koning tot haar:"Ik zal je voorstellen aan mijn eerste minister, misschien wordt het wel wat". Maar toen de vioolspeelster de eerste minister zag, wierp zij zich aan de voeten van de koning en weende:"Majesteit, heb medelijden met mij. De eerste minister heeft mij misbruikt. Ik heb een kind van hem en hij wilt zijn kind niet erkennen." De Koning werd woedend en wilde uitleg van de eerste minister. Deze ontkende alles en zei:"Ik ken die vrouw niet. Ik heb haar nooit gezien. En ik heb nooit iets gehad met haar". Dat herhaalde zich driemaal en toen sprak de vioolspeelster:" Jullie hebben alles goed gehoord. Hij kent mij niet, hij heeft mij nooit gezien en hij heeft nooit iets gehad met mij. Waarom zegt hij dan dat hij de vrouw van de koopman gebruikt heeft? En een kind bij haar heeft? Want ik ben de vrouw van de koopman". Toen zag de domme koning in hoe dom hij wel was. De koopman werd vrijgelaten en vertrok met zijn vrouw naar huis. De domme koning had nog gevraagd aan de vioolspeelster om te blijven, maar dat wilde ze natuurlijk niet. De eerste minister werd zeer zwaar gestraft. En zoals in elk sprookje leefde de koopman en zijn vrouw nog lang en gelukkig. Vele jaren geleden heeft een oude man mij het verhaal verteld. Ik heb alles netjes opgeschreven.
23-07-2011, 15:53
Geschreven door André
22-07-2011
KLokke Roeland.A. Rodenbach. J. Destoop lied
Boven Gent rijst, eenzaam en grijs, 't Oude belfort, zinsbeeld van 't verleden, Somber en groots, steeds stom en doods, Treurt d'oude held op 't Gent van heden, Maar soms hij rilt, en eensklaps gilt, Zij bronzen stemme door de stede. Trilt in uw graf, trilt Gentse helden, Gij, Jan Hyoens, Gij Artevelden. Mijn naam is Roeland, 'k kleppe brand, En lui de storm in het Vlaanderenland.
Een bont verschiet schept 't bronzen lied, Prachtig weer tonend voor de ogen. Mijn ziel herkent het oude Gent, 't Volk komt gewapend toegevlogen. 't Land is in nood, vrijheid of dood, De gilden komen aangetogen. 'k Zie Jan Hyoens, 'k zie Artevelden, En stormend roept Roeland de helden. Mijn naam is Roeland,'k kleppe brand, En lui de storm in het Vlaanderenland.
O Heldenvolk, o reuzenvolk, O pracht en macht van vroeger dagen. O bronzen lied, 'k weet uw verdriet, En 'k versta uw verwijtend klagen. Doch wees getroost, zie 't oosten bloost, En Vlaandrens zonne gaat aan 't dagen. Vlaandren de leeuw, tril oude toren, En paar uw lied met onze koren. Ik ben Roeland, 'k kleppe brand, Lui de triomf in het Vlaanderenland.
Wanneer in het westen de rozenverven flauwen, staakt het kind het prettig popje sussen, en het heel voorzichtig kaartenhuizen bouwen, om lief papaatje goede nacht te kussen.
Moeder helpt haar bij het ontkleden, hoe lastig zijn die lussen, en bij het kleertjes vouwen. Het schalkse mondje babbelt ondertussen. Reeds blinkt de avondster, de kimmen grauwen.
Doch eenklaps heeft op de effen kinderwangen, een ernstig trekje, kuiltje en lach vervangen. Deemoedig knielt ze en bidt haar avondbede.
Onhoorbaar sluipt de vader in het slaapvertrek, en treedt zijn engel nader. En heel het groepje zwemt in hemelvrede.
1884
21-07-2011, 09:26
Geschreven door André
20-07-2011
Moedertje.Guido Gezelle
Er is van u hier nederwaards, geschilderd of geschreven, mijn moedertje, geen beeltenis, geen beeld van u gebleven.
Geen tekening, geen lichtdrukmaal, geen beitelwerk van steen, 't en zij dat beeld in mij, dat gij gelaten hebt, alleen.
O Moge ik, u onwaardig, nooit die beeltenis bederven, maar eerzaam laat ze leven in mij, eerzaam in mij sterven.
4.5.1891 (Laatste Verzen)
20-07-2011, 11:53
Geschreven door André
Boodschap aan de bevolking. Koning Albert II
Dames en heren, beste landgenoten,
Op deze nationale feestdag had ik me graag verheugd, samen met u, over de
eedaflegging van een nieuwe volwaardige regering. Helaas, zo ver zijn we niet,
en ik betreur het.
Inmiddels nam de ontslagnemende regering tijdens deze lange
onderhandelingen, efficiënt de gepaste maatregelen om het welzijn van de
burgers op korte termijn te vrijwaren. Desondanks blijft het dringend
noodzakelijk een volwaardige regering samen te stellen die de nodige
structurele hervormingen zal moeten doorvoeren op institutioneel en op
sociaaleconomisch vlak.
Vandaar mijn nieuwe oproep tot alle burgers, en in de eerste plaats tot
de politieke verantwoordelijken. Een vermaard Engels grondwetspecialist, Walter
Bagehot, omschreef de prerogatieven van de grondwettelijke monarchie als volgt:
het recht om te worden geïnformeerd, het recht om aan te moedigen, en het recht
om te waarschuwen.
De jongste maanden heb ik vaak die twee eerste prerogatieven uitgeoefend
tijdens mijn audiënties: geïnformeerd worden, en aanmoedigen. Samen met u wens
ik nu publiekelijk, en in volle openheid, gebruik te maken van het derde
prerogatief: het recht om te waarschuwen.Ik doe dat krachtig en met
overtuiging, om volgende redenen:
Ten eerste. Net als een groot
aantal Belgen ben ik diep bezorgd om deze langste regeringsvorming sinds
mensenheugenis. Het schept bij velen een gevoel van ongerustheid over de
toekomst. Ik gaf me daarvan rekenschap tijdens mijn bezoeken in verschillende
gewesten.
Ten tweede. Op den duur wekt
deze crisis bij een aanmerkelijk deel van de bevolking onbegrip ten opzichte
van de politiek die maar geen oplossing biedt voor de problemen. Het risico
bestaat dat een vorm van poujadisme zou ontstaan die de democratie ernstig kan
schaden.
Ten derde. Indien deze
toestand aanhoudt kan, heel concreet, het socio-economische welzijn van alle
Belgen worden aangetast. Men moet daar zeer bewust van zijn.
Ten vierde. Sinds het einde
van de Tweede Wereldoorlog is de rol van ons land in Europa een belangrijke troef
geworden voor België. Wij werden als land, de facto, de hoofdstad van Europa en
zijn een stuwende kracht geworden in dat grootse avontuur dat Europese
eenmaking heet. Ons land, met zijn culturele diversiteit, werd in zekere mate
beschouwd als model voor de Europese Unie. Onze huidige situatie brengt
ongerustheid teweeg bij onze partners, wat onze rol in Europa kan schaden en
zelfs het elan van de Europese eenmaking die al voldoende wordt tegengewerkt
door de eurosceptici en de populisten.
Ik zou me dus aan mijn taak onttrekken mocht ik nalaten aan de risico's
te herinneren die alle Belgen lopen bij een langdurige crisis, en ook, mocht ik
niet opnieuw aandringen bij alle politici, en bij hen die ze kunnen helpen,
zich constructief op te stellen en snel een evenwichtige oplossing uit te
werken voor onze problemen.
Al met Kerstmis sprak ik daarover, en ik citeer: 'Bij het zoeken naar
dat redelijk akkoord spreekt het vanzelf dat elke partij toegevingen zal moeten
doen. Iedereen is dus verplicht zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Het
moment is daar, waarop de ware moed erin bestaat, vastberaden het compromis na
te streven dat bijeenbrengt, en de tegenstellingen niet verscherpt.Als een
dergelijke overeenkomst wordt bereikt, kan een nieuwe federale regering worden
gevormd. Met de gefedereerde entiteiten zal zij maatregelen kunnen treffen om
het welzijn van de bevolking te handhaven, en in alle kringen van het land
nieuw vertrouwen te doen opleven. Al onze medeburgers verwachten dat.' Einde
citaat.
De burgers moeten niet alleen hun vertegenwoordigers aansporen moedige
besluiten te nemen. Ze moeten zich ook inspannen om een grotere verstandhouding
tussen onze gemeenschappen tot stand te brengen. De andere tegemoet gaan, zijn
taal spreken, belangstelling tonen voor zijn cultuur, hem beter leren
begrijpen, het zijn allemaal uitingen van modern burgerschap.
Maar onze interne problemen mogen echter niet veroorzaken dat wij ons
egoïstisch in onszelf zouden terugtrekken en ons van de buitenwereld
vervreemden. Zo wou ik met u de emotie delen die ik ervaarde bij de uitreiking
van de Koning Boudewijnprijs voor ontwikkelingswerk aan de Congolese arts Denis
Mukwege. In bijzonder lastige omstandigheden verzorgt en helpt hij, in
Oost-Congo, vrouwen die zwaar werden mishandeld. Ik doe een beroep op ons land,
op de Europese Unie en op de Verenigde Naties om efficiënt met de overheid in
Congo, en in de buurlanden, samen te werken om dit drama te doen ophouden.
Tegenover zulke toestanden mogen we niet onverschillig staan.
Dames en heren, beste landgenoten,
In de vaste hoop weldra een einde te zien aan deze te lange periode van
politieke instabiliteit wensen de koningin, ikzelf en onze familie u allen een
echte nationale feestdag in verbondenheid.
20-07-2011, 00:00
Geschreven door André
19-07-2011
Marc groet 's morgens de dingen. Paul Van Ostayen
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem, bloem bloem, dag stoel naast de tafel, dag brood op de tafel, dag vissertje-vis met de pijp, en dag vissertje-vis met de pet, pet en pijp, van het vissertje-vis, goeiendag,
Daa-ag vis, dag lieve vis, dag kleine visselijn mijn.
1849-1890
19-07-2011, 12:33
Geschreven door André
18-07-2011
De panter. Rainer Maria Rilke
Zijn blik is van het voorbijgaan van de staven zo moe geworden, dat hij niets meer ziet. Het is alsof er duizend staven waren, en na duizend staven nog eens duizend staven.
De zwakke gang van langzame, zachte passen, die één grote cirkel wordt, is al een dans van kracht om een diep midden, waarin een grote wil nog leeft.
Slechts éénmaal gaan de ogen open. Dan gaat een beeld naar binnen. Een beeld dat blijft hangen. En het houdt op te zijn.
