Na een vrij zwaar hartinfarct ben ik begonnen met lopen: van een start to run naar 10 km, naar een halve marathon en zo naar een marathon. Ik neem deel aan veel joggings en doe ook in de week de nodige kilometertjes. Natuurlijk loop ik deze niet alleen maar met verschillende andere joggers.
Het loopverhaal van Danny
04-11-2009
Op weg naar de Coolsingel ...
Zoals reeds aangekondigd komt er dus een nieuw item dzt regelmatig zal terug komen nml. "Op weg naar de Coolsingel ...". Het gaat over de voorbereidingen voor de marathon van Rotterdam (11 april 2010). We zijn met een zestal personen die samen de uitdaging/voorbereiding aangaan.
Waarom de titel Op weg naar de Coolsingel ? Awel, mijn eerste marathon was Rotterdam en gedurende de laatste 15 kilometer is mij toen wel duizend keer toegeroepen door heel enthousiaste nederlandse supporters:Je gaat hem pakken op de Coolsingel De Coolsingel is van jou. Op dat moment begreep ik die slogans niet zo goed, eens ik die dag de Coolsingel opdraaide begreep ik die wel. Een massa wacht je daarop om je als het ware binnen te halen. Dus de Coolsingel zal het eindpunt worden van een periode met intens trainen en het toelevenaar die ene dag.
Hieronder stel ik de deelnmers voor met hun eigen verhaal
Valerie Van Gampelaere
Een ezel stoot zich géén twee keer aan dezelfde steen. Dat is een spreekwoord dat ik bij mijn volgende marathon, Rotterdam, goed in het achterhoofd steek. Aangezien ik teveel neven sport activiteiten gedaan heb, kon ik dit jaar Rotterdam niet uitlopen. En daarom wil ik mijn revanche nemen in 2010 Een eindtijd zal ik zeker en vast niet voor ogen houden. Het is vooral het uitlopen dat telt. Het is ondertussen al een jaartje geleden dat ik nog een marathon gelopen heb. Dus de conditie voor de lange duurlopen zal ik nog moeten opbouwen. Maar ik weet dat ik het kan. Desnoods met de hulp van loopbuddies Mijn trainingschema bestat uit 18 weken. De laatste 8 weken zal ik mijn best doen om géén step aerobic EN spinning uit te oefenen. en dan zal ik (zonder blessures ofzo) mijn marathon kunnen uitlopen. Mijn zumba laten ... dat zal een stuk moeilijker zijn. Aangezien ik heel graag dans :-s Maar ik kijk er alvast naar uit om met een "bende" marathonlopers ernaaroe te "leven", te trainen.
Chris De Vuyst
Veel historiek heb ik niet te vermelden, mijn looppalmares is samen te vatten in zon goede (al dan niet lastige) 108 kilometer.
In de vroege zomer van 2008 werd ik besmet met het loopvirus.
Dit tijdens een BBQ waar een aantal oudere venten aan het bluffen waren over hun prestaties (!), o.a. hun loopprestaties!!
Onder invloed van de sfeer (en ook een beetje de wijn) ging ik de uitdaging aan samen met die mannen ergens een eindmeet te halen.
Afspraak in augustus van diezelfde zomer in Evergem, waar een wedstrijd van 13,5 kilometer op het programma stond.
Zonder een noemenswaardige training klokte ik, in het kielzog van de heren, af op een tijd van 1:13u.
Meteen werd ik met zon kracht gekatapulteerd naar een point of no return, dat er vandaag nog helemaal geen sprake is van uitbollen!
Volgden: de aflossingsmarathon Ekiden te Evergem, waar ik deel uitmaakte van het ST. Lucas team.
Hier proefde ik voor het eerst de sfeer die er heerst voor en na de run.
Daarna kwam er de halve marathon in (weeral) Evergem, waar ik ondanks een opgelopen spierscheur toch nog binnen een deftige tijd de eindmeet wist te hinken/halen.
En, als kers op de looptaart de recentste Leie-marathon, die ik tot verbazing van een sportarts, bij wie ik in behandeling was voor mijn spierscheur, wist uit te lopen in een voor mij niet onaardige tijd van 4:44u.
Onder impuls van een zekere Danny liet ik mij ten slotte verleiden de avondlijke halve marathon in Kuurne uit te lopen, in een dikke twee uren.
Waarom Rotterdam?
Misschien omdat er horen over vertellen wel aanstekelijk werkt, misschien als een once in a lifetime gebeuren of gewoonweg om de kick die het waarschijnlijk geeft eens een befaamde marathon te lopen.
Een onderdeel te worden van die bewegende massa, me te laten drijven op de adrenaline, veroorzaakt door een enthousiast publiek, kunnen beweegreden zijn tot deelname.
Waarschijnlijk maakt een cocktail van al deze zaken mij onbewust enthousiast om te willen proeven van het Rottedamse beton of asfalt.
En toegeven, een buitenlandse medaille imponeert toch altijd een beetje!!! J
Als ik al een streeftijd mag plaatsen ligt die tussen de 4u15 en de 4u30.
John en Karien
We hebben ons vorige week dan toch maar ingeschreven voor de marathon van Rotterdam.Ze,...,hebben ons dan toch zo zot gekregen!!!!De loopmicrobe hebben we ongeveer 8 jaar geleden te pakken gekregen met de halve marathon in Goteborg,de eerste maal georganiseerd door Volvo zelf.We zijn tussendoor samen geregeld blijven lopen.Enkele ING runnings hebben we gedaan,zoals Verviers en de 10 miles van Antwerpen...Ondertussen om het lopen niet moe te worden wisselden we af met fitness en aerobic voor Karien.We zijn dan nu maar al gestart met de voorbereiding voor april 2010.Ge kunt nooit weten wat er in de weg komt.Ons ploegensysteem(Karien heeft 3 ploegen en 1 op de 2 weekends) is niet altijd evident voor gemakkelijk te trainen.En af en toe wat reizen komt er ook nog tussen.We volgen het asics programma.In de bijgevoegde foto zie je ons in actie .Allé ,laat ons hopen dat ons lijf,al wat op leeftijd,het blijft volhouden.
Franky De Gucht
Na het lange aandringen van Danny om toch nog maar een marathon mee te lopen, heb ik besloten om mee te lopen in Rotterdam.Niet allen het lange aandringen, maar ook het steeds verbeteren van zijn tijd heeft de doorslag gegeven, hij komt langzaam dichter bij mijn eindtijd (4:31:37) van vorig jaar in Amsterdam.Dus de bedoeling van deze wedstrijd is duidelijk , het scherper zetten van mijn eindtijd.Mijn streeftijd voor Rotterdam 4u20, het zal dus zeker letten worden op de voeding en een goede training.
Danny Clincke
Na een hartinfarct begonnen met start to run en dan mezelf een schier onmogelijk doel gesteld nml. 5 marathons lopen. Vier heb ik er reeds gelopen (2x Roterdam, Amsterdam en Berlijn). Dus 11 april 2010 moet voor mij de apotheose worden. Eindtijd is van geen enkel belang (alhoewel ik voor mezelf weet dat het in de voorbereiding toch opnieuw zal beginnen meespelen) . Nr. 5 binnenhalen is wel een doel en daarvoor zal alles de eerst volgende maanden moeten wijken. Nog één keer wil ik alles opzij schuiven om in een roes op de Coolsingel toe te komen. Naar trainingen toe spits ik mij vooral toe naar het leggen van een brede basis (veel lopen maar niet de extreme duurlopen van 3uur), dit in combinatie met een acetische levenstijl moet voldoende zijn om het gestelde doel te bereiken
Foto 1: Valerie Foto 2: Chris Foto 3: John en Karien (zo zou ik ook uren kunnen trainen ...) foto 4: franky foto 5: na de aankomst bij mijn eerste op de coolsingel (staan op de linkerkant van blog)/bovenste foto
Vandaag kon ik helaas niet aanwezig zijn bij de eerste sessie van de vierde week. Of mijn afwezigheid er iets mee te maken had dat weet ikniet maar het was vandaag de eerste keer dat er in regenweer moest gelopen worden en dan heeft het warandapark toch een veel triestigere annblik dan anders. De leiding (en attributen) werden overgenomen door Cindy en Ingrid. En uit de verslagjes die ik door gekregen heb hebben die dat heel goed gedaan. Hierbij twee anaonieme verslagjes van de training van vandaag (je ziet dat mijn spionnen waren uitgezet,héé)
"Vandaag de allereerste keer met regen moeten lopen maar dat hield ons niet tegen. We zijn gemotiveerd vertrokken en hadden zelf een kleine supporter bij, Silke, dochter van Sara. Iedereen heeft het voorziene schema flink uitgelopen. Alhoewel ... de eerste minuut waren "maar" 55 seconden, klein misverstand tussen Ingrid - die de chronometer hanteerde - en Cindy - die het fluitje had "
"Dinsdag, druppelgewijs komen de starttorunners buitengeschuifeld. De goesting loopt er niet meteen vanaf met dit natte en merkelijk koudere weer. We zijn verwend geweest de voorbije drie weken. Maar kom, de harde kern blijft lopen en onder begeleiding van Ingrid en Cindy lukt dat heel goed. De jongste str-er (dochtertje van Sara) doet dat ook fantastisch trouwens!
Algemene bevinding van iedereen na het lopen, 'awel ik was er niet gerust in, maar t viel veel beter mee dan verwacht"
Op zaterdag afgezakt naar De kust om er in De Haan deel te nemen aan de eerste halloweenjogging aldaar georganiseerd. Eerst leek het alsof het daar niet al te druk ging worden, maar uiteindelijk kwamen er toch meer dan 200 deelnemers.
Het parcours ging over ronden van exact 4 km die 3 maal moesten worden afgelegd.
Het werd een meevaller. Ik eindigde in 1u0841 over 12 km. Ik had ook direct het gevoel dat het vrij goed ging, want normaal vliegen ze mij voorbij in den beginne, nu werd ik na kilometer 4 niet meer gepasseerd en kon ik zelf een vlotte inhaalrace inzetten vanaf kilometer 5. Als je zelf lopers begint in te halen dan blijft ook de concentratie hoger. Ik heb soms den de gewoonte van in te dommelen tijdens het lopen plots zonder enige aanwijsbare reden trager te beginnen lopen. Nu bleef ik echter vrij constant lopen. En liep vanaf kilometer 5 bijna identieke kilometertijden van 543 en 544. Natuurlijk was ik weer veel te snel vertrokken (zal het nooit leren) en de eerste kilometer ging in 520 en de volgende drie kilometer waren tussen de 554 en 556 om vanaf kilometer vijf dan in het ritme te komen. Moraal van het verhaal: die snelle start is voor niks goed.
Die vrij scherpe tijd is ook een bevestiging van hetgeen uit de onderzoeken komt en dat is dat ik ondanks tot de gezakte hartpompfunktie van de laatste maanden er meer met kan dit uit zich reeds vanaf april in (voor mijn mogelijkheden) vrij snelle tijden. Ook is het een aanwijzing dat het bijna dagelijkse lopen mij zeker geen slecht doen maw We zijn goed bezig.
Langs de andere kant viel de jogging wat tegen, er waren wel een paar (knappe) individuele pogingen om er een halloweensfeer bij te creërenmaar organisatorisch kon men toch aan betere sfeercreatie gedaan hebben. Ik ben content van naar de halloweenjogging te zijn afgezakt maar een waw-gevoel hou ik er nu ook niet aan over.
Ondertussen is oktober voorbij en ondanks dat het een rustmaand was, zijn er 27 loopdagen in met 177 loopkilometers waarvan 38 wedstrijdkilometers (rapper dan een ezel, de eenmalige crossuitstap in Overmere, en de halloweenjogging in De Haan).
Ik doe steeds verder met het ritme dat ik mij de laatste weken heb aangemeten. maandag een vijftal kilometer op den donk, dinsdag het warandapark in Brussel. En vandaag een iets langere run (9,3 km) aan een iets hogere snelheid (9,8km/u) samen met Dirk. Het onderwerp tijdens het lopen was opnieuw het prachtige loopweer, we kunnen er eigenlijk niet genoeg van krijgen - deze avond ook opnieuw windstil, rond het donkmeer met een prachtig zicht naar de verlichting in de Brielstraat en een beetje verder liep je in de laaghangende mist/nevel tussen de weilanden. Ja we voelden ons echt zeer goed in ons vel deze avond tijdens het lopen.
Aan de 'relatieve rust' komt ook stilletjes aan een einde want daar komen (eindelijk) opnieuw een reeks joggings aan - een reeks die nu loopt tot eind december.
Nu zaterdag beginnen we eraan met de Halloween jogging in De Haan (12 km)- het is de eerste maal dat er aldaar wordt georganiseerd; De site ziet er allezins veelbelovend uit.
Het programma voor de rest van het jaar (als we van blessures gespaard blijven natuurlijk)
31/10 De Haan 12 km 11/11 Deinze-Bellem 21 km 28/11 Lier 16 km 06/12 Waregem 10 km 13/12 Burcht 10 km 19/12 Lier 16 km 20/12 Stekene 12 km 26/12 Tielt 10 km
Er is dan ook nog de Santa Run maar daar heb ik nog geen exacte datum voor. Al gaan we zo stilletjes aan naar het laatste gedeelte van het jaar maar er staat toch nog heel wat moois op het programma.
Nadat er vorige week donderdag verschillende afwezig waren door vergaderinge of ziekte was het nu blijkbaar de andere helft die met deze problemen te kampen had. Geen nood want de 'afwezigen' van vorige week waren dan weer aanwezig en hadden tijdens het weekend hun loopoefeningen gedaan; Ook de mensen die vandaag er niet konden bijzijn hadden al geïnformeerd om hun loopoefeningen deze avond te doen. Ik moet het blijven herhalen:het is gewoon fantastisch loopweer. Deze middag was het eerder het lentegevoel dan het druilerige herfstgevoel dat primeerde in het zonovergoten warandapark. Onder tussen zijn we aan week drie beland en iedereen begint zo wat zijn eigen tempo onder de knie te hebben en begint men zich te realiseren (en ook naar te handelen) dat men door een iets lager tempo te lopen zich ineens veel beter gaat voelen en de minuutjes zo voorbij vliegen. De 'straffe madammen' (Joke en Nancy) waren iets vroeger op pad gegaan en had een drietal toeren aan één stuk gelopen.
Zoals al gezegd bestaat de groep uit verschillende niveaus: de echte 'start to runners', de anciens van de vorige keer en dan zijn er ook een drietal dames met loopervaring die als het ware door het park 'vliegen'. Twee van deze laatste groep geven hier hun impressie.
Barbel
Tijdens mijn schooljaren heb ik altijd al veel sporten beoefend zoals basketbal, atletiek, zwemmen,... Tijdens mijn hogere studies ben ik dit sportritme helaas niet blijven volhouden, met de nodige kilo's en een mindere conditie tot gevolg. Gelukkig heb ik na het afstuderen terug de moed gevonden om mijn loopschoenen regelmatig aan te trekken en nu loop ik gemiddeld 3 keer per week een uurtje. Als alles goed zit loop ik ook wel eens twee uur. De momenten die me de laatste jaren zeker bijgebeleven zijn: lopen op een zomeravond na een regenbui, lopen in de herfst en winter als het zonnetje schijnt, lopen op een vroege morgen als het bos nog leeg is, lopen op vakantie,... Dat is voor mij steeds genieten en ontspannen!
Ik hoop over enkele jaren toch een marathon in een redelijke tijd te lopen. Maar tot dan leg ik me zo weinig mogelijk doelen op en probeer ik er gewoon van te genieten...
Een tip die ik kan geven aan degenen die pas begonnen zijn : bijt in het begin even door en probeer het ritme week na week vol te houden. Uiteindelijk zal je voelen dat je er beter in wordt en dat je het lopen zelfs niet meer kan missen.
Elke
Een viertal jaar geleden ben ik samen met een collega tijdens de middag beginnen fitnessen in Brussel. Bedoeling was de conditie wat op te krikken. De loopband leek daarvoor ideaal. In het begin af en toe moeizaam, met de nodige steken in de zij, maar nadien ging het steeds vlotter. Om een doel voor ogen te hebben en m'n grenzen wat te verleggen ben ik beginnen trainen voor de 10 miles en de 20 km. Met succes. Sindsdien probeer ik een drietal keer per week te lopen. Geen lange afstanden hoor, maar voldoende om het een beetje te onderhouden.
Foto's
1-2-3: kneuvelen en stretchen (of poging tot) had succes vandaag in het zonnetje 4: 2 van de snellere damens aan het doorgeven in het waradapark 5: relaxen tijdens de stapminuten
Gedurende de week doe ik de kortere runs - het iets langere werk is momenteel voor in het weekend (wel is oktober de maand van de niet al te lange runs om op die manier de nodige rust/recuperatie in te bouwen).
Vrijdag met de joggers van overmere een tourken van 7 km (muizenstraatje) gedaan aan een gezappig tempo van 9,1 km.
Zaterdag ben ik op pad gegaan met Kris voor een omloop van 11,5 km. Doordat de eendekooi om 16 uur gesloten was moesten we onze omloop wat aanpassen en hebben we een nieuwe combinatie uitgeprobeerd (eendekooi, gratiebossen, kort stuk 'broeck' en de villa waken achter de kapel) - resultaat was een mooie omloop van 11,5 km aan een gem. van 9,6 km/uur. Ondanks de miezer was het toch prachtig loopweer in een mooi, rustige omgeving.
Ook zondagmorgen opnieuw op stap gegaan. Vrij vroeg , het winteruur, afgezakt naar de damvallei. Spectaculair de lage zon die speelde over het water en de prchtige kleurenschakkering van het bladerdak. Ja, dat was één van de meest kleurrijke natuurzichten. Het valt ook weer op dat je als jogger in bosrijke omgeving telkens weer de overgang van de seizoenen in de prachtige landschappen kan bewonderen en alhoewel je reglematig dezelfde omlopen loopt, de overgang van seizoenen is toch steeds 'overweldigend' en ieder seizoen heeft toch zijn eigen charmes. Ook liep ik te denken dat we sinds maart toch al fantastisch loopweer gehad hebben en de laatste weken is het zelfs opnieuw 'droomweer' nml. goede temperaturen en weinig of geen wind. Tussen het mijmeren door had ik een zestal kilometer afgelegd aan 10,3 km/u. Dus in het weekend verschillende afstanden aan uiteenlopende tempo's gelopen. Dus op die manier proberen we het ideale evenwicht te vinden tussen snelheid/afstand.
Ondertussen ben ik wel al 14 dagen na elkaar aan het lopen (wel met die bemerking dat er ook dagen van amper 5 km tussen zitten) en ik voel mij daar goed bij. Ik ga dit nog een tweetal weken proberen aanhouden. Eens de dagafstanden weer oplopen moet ik natuurlijk opnieuw rustdagen inbouwen. Volgende weekend staat er ook de Halloween jogging in De Haan op het programma (12 km) die dan weer als voorbereiding dient voor de halve marathon Deinze-Bellem op 11 november.
Vandaag was het dus zover. Ik moest reeds vrij vroeg aanwezig zijn, het goede daarbij was dat ik vrij vlot kon doorschuiven van de enen test naar de andere. De bloeddruk en de hartslag in rust (54 - ondanks toch de zenuwen) waren zeer goed Toen volgde de zo verafschuwde echo met als resulaat dat de hartpompfuncite tss de 25 en 30 lag (dus toch wat lager dan vorige keer). Ik moest mij daar geen zorgen om maken daar het hier gaat om een momentopname en dat je het mss wet iets hoger mag zijn (tot max. 35 maar zeker niet meer). Eerlijk gezegd een ontgoocheling want het is niet de 35 dat je meedraagt maar die uitspraak van die 25 dat tussen de oren zit. Het hartritme lag dan wel weer goed (gelijke sinusbewegingen (ik veronderstel dat dit intervals zijn) tss de verschillende hartslagen).
Dan de fietsproef. Die viel dan zeer goed mee. Deze is gestopt nu 9'05" (dus terwijl ik 150 wat aan het duwen was) wat neerkwam op het bijna één minuut langer aanhouden van deze watage. Deze keer is ook de proef niet gestopt door mezelf (niet meer verder kunnen) maar besliste de arts dat de vordering merkbaar was maar dat er geen overbodige risico's moesten genomen worden. Mijn hartslag was ook op een 15-tal seconden van 108 naar 122 gegaan --> dus lang zou ik het wel niet meer volgehouden hebben.
Conclusie De capaciteit van het 'moteurken' is mss nog een beetje gezakt maar hetgeen ik ermee doe is toch gestegen (en het is dat wat het belangrijkste is "wat doe ik met de capaciteit dat ik heb"). De reden voor deze 'goede' conditie volgens omstandigheden is aan één ding te wijten: het lopen. Zeker hiermee doorgaan en van afbouw is er totaal niet gesproken wel moet ik met één ding rekening houden en altijd in zowel trainingen en wedstrijden meenemen: tijd/snelheid mag NOOIT een doelstelling zijn Ook moet ik het uit mijn hoofd zetten dat er naar hartpompfunktie nog herstel zal zijn.
Ook de vraag opnieuw gesteld waarom ik bij (geringe) fysieke inspanning (vb. verplaatsen computerscherm) aanzienlijk last heb en dat dit zich niet vertaalt bij het lopen was het antwoord: "Korte, bruuske fyische inspanningen laten de hartslag tegen het plafond gaan (de grens van het 'in het rood gaan') en dat kan mijn 'tikker' niet aan. Bij het lopen zou ik de techniek onder de knie hebben om als een 'dieselken' te lopen niet te snel maar gestaag waarbij mijn hartslag telkens ruim onder de grens/plafond blijft.
Het is zo wat tussen beiden momenteel: rusten en in conditie blijven. Ik loop nu bijna elke dag maar hou de afstanden beperkt tot ong. 5 km en éénmaal in de week tss de 10 en 15 km.
Het in goede conditie zijn is eigenlijk nu belangrijker dan voor de marathon want de medische testen (die half jaarlijks zijn) van vrijdag zijn toch enorm belangrijk ook al was het maar psychologisch.Zoals reeds eerder aan gegeven is het zeer frustrerend om van de ene maand marathonloper te zijn en de andere maand geconfronteerd worden met de hartproblematiek. Vooral de beeldvorming (de technologie gaat daar nu enorm ver in) is enorm confronterend. En ja en net als je bij een marathon de dagen voordien wel ergens een fysisch ongemak is, voel ik mij de dagen die het onderzoek voorafgaan alles behalve op mijn gemak (de minste inspanning is te veel en voor mezelf leg ik teveel de nadruk op hetgeen ik niet kan).
Wat zijn mijn doelstellingen/vooruitzichten? Het belangrijkste is om niet achteruit te gaan.
De twee issues zijn: hartpompfunctie en de wattage bij een fietsproef.
De hartpompfunctie is zoals het woord het zegt: de manier waarop de pomp (het hart) werkt, dus de kracht of hoeveelheid bloed dat bij één samentrekking (hartslag) wordt door je lichaam gestuurd. Dit wordt gemeten met de echo. Mijn vorige resultaat was 35% (let wel: een volledig gezond iemand haalt hier ook geen waarden van 100% maar haalt ongeveer 70 à 75%).
De wattage bij een fietsproef: hier start ik op een wattage van 50. Per twee minuten wordt die wattage met 25 omhoog getrokken. Ik doe mijn 2 minuten vol op de 125 en na de omschakeling naar 150 is mijn bobijntje af en hou ik dat nog een 15 tal seconden vol. Ik fiets dus ongeveer 815. Een vergelijking met een gezond iemand is dat die tss de 250 en 275 haalt. Het is hier dat de grote frustratie ligt: een marathon lopen lukt maar eens er kracht moet gebruikt worden krijg ik een enorme terugva; Deze resultaten zijn te vergelijken met iemand van 75 jaar is mij ooit gezegd. We zien wet wat er vrijdag uit de bus komt.
Mijnen uitstap naar de cross zindert nog altijd een beetje na. Verdoeme, verdoeme, verdoeme wat een start. Let op: qua plezier aan het lopen viel dat nog mee, maar het verschil was echt te groot. Op de foto links in de uitsnijding heb ik de 'rode lantaarn' in de hand (je moet altijd de lach bewaren vind ik)
Dus deze week ben ik twee maal gaan lopen op Overmere-Donk waar toch een mooi groepje is ontstaan om de winter mee door te komen en natuurlijk was er de Fit aan de kalkoen in het zonovergoten Warandapark in Brussel.
Hier zijn we weer met onze wekelijkse rubriek omtrent het 'reilen en zeilen' van onze 'start to run'-reeks in Brussel. Deze morgen was ik niet zo optimistisch gestemd voor de 'start to run'-sessie van vandaag; Verschillende moesten naar een vergadering hadden ze vorige week doorgegeven en tot overmaat van ramp waren er dan ook nog enkele zieken. Dus ik dacht maar met een vijf, hooguit tien lopers te zijn deze middag. Maar er waren er toch enkelen die hun meeting hadden kunnen verplaats( 'the good spirit)' en en er waren ook enkele nieuwe gezichten. Dus op het moment van vertrek waren we met 22 lopers (gevorderden inbegrepen natuurlijk)- tel dar de zieken en de afzegenden bij en je komt aan een groep van een dertig tal mensen en ja als we daar mee tien weken op stap kunnen mee gaan is dat meer dan een deftige groep.
Ook de sfeer is al wat veranderd, de schrik is omgeslagen in 'ben content dat ik het doe' - ' het is toch leuk in groep'. Alhoewel er zijn ook krasse uitspraken bij - vandaag letterlijk gehoord na een tweede maal drie minuten:"Zo moet het ongeveer voelen, het moment voor je sterft"... Na de stretchoefeningen gingen we van start in het zonovergoten park (het was prachtig om te lopen - wat een tegenstelling met de start van de vorige reeks van start to run in april toen moesten we de eerste weken in slecht weer afwerken ). Wel moet er worden opgelet want na het lopen is het nog een eindje stappen en met de wind die er vandaag stond koelt het natuurlijk vlug af.
Ook opvallend was het feit dat de meesten zich toch met zeer degelijk schoeisel hadden uitgerust en dat is heel belangrijk bij het lopen. Ook de juiste manier van veters binden (met het lusje en niet centraal aanspannen) nog eens onder de aandacht gebracht.
Eén ding valt wel opnieuw op - en dat is nu in elke str-reeks zo - men loopt veel te snel. Alhoewel men nog vlot babbelt zie je toch dat het op het einde van de drie minuten lastiger wordt. Das trager lopen en nog meer 'tetteren' is en blijft de boodschap.
Ook belangrijk is: het fluovestje. Het grootste deel van de tijd lopen we in het park maar het is een goede gewoonte om dit aan te trekken want eens je op je eigen begint te lopen is het zeer belangrijk om je zeer goed zichtbaat te maken. Iedereen kent waarschijnlijk de slogan 'Laat je zien, anders ben je gezien' - dit is ook heel belangrijk als je gaat lopen op de openbare weg.
Op vrijdag nog eens een langere duurloop gedaan samen met Chris. De duurloop werd afgewerkt aan een snelheid van 9,4 km/uur en ging over een afstand van 13,3 km. Het was goed lopen in de bossen waar de herfstkleuren de boventoon beginnen te voeren maar waar het ook opletten geblazen is want de wortels liggen nu verborgen onder de takken. Iets minder was de vaststelling dat ons parcours redelijk toegetakeld is door de populierenkap tractors en rupsvoertuigjes hebben de mooie paden op sommige plaatsen om zeep geholpen.
Op zaterdag ben ik het parours van de cross eens gaan uitproberen en ik kwam aan een afstand van 5,4 km in 33 toch nog vrij snel voor het parcours van een weidecross en het viel eigenlijk nog mee. Maar dat vrij snel,awel de volgende dag in de start van de cross, liep ik de eeste 500 meter aan 12,4k/u en zat ik 100 meter achter de voorlaatste (miljaar). Ik legde de afstand af in 31 en kwam zo aan een gemiddelde van net boven de 10km/u waar ik eigenlijk wel wat over verwonderd was want dit is identiek aan hetgeen ik op de weg loop. Natuurlijk lag de omloop er nog niet slecht bij en was het zeker geen modder bedoening. Of die zijsprong naar het veld voor herhaling vatbaar is? Neen want zoals ik gedacht had is kracht en snelheid essentieel en dat ontbreek ik toch door de gekende problemen. Ook moet ik toegeven dat ik mijn rugsken goed gewaar wordt.
Bij de organisatie van een cross komt er heel wat kijken en vele handen waren nodig om de voorbije dagen alles in goede banen te leiden; Je verschiet toch telkens wat werk zo een organisatie met zich meebrengt. De sterkte van een club is dan ook de manier waarop de handen in elkaar geslagen worden en zo iedereen zijn steentje bijdraagt tot het organiseren van een zeer geslaagde crossnamiddag..
Zie hierbij al enkele fotos (enkele aktiefotos met aangepaste attributen in het volgende verslag. Ook mijn excuses voor de deegmakers van dienst (Marleen, Daisy en Lut) want dienen foto is mislukt
Foto 1: Ik en Chris voor de start van de training (de winterattributen maken hun verschijning)
Foto 2: Pieter en Kurt die in de morgen zware aarbeid verrichten om alles klaar te krijgen
Foto 3: concentratie aan de inschrijvingstafel
Foto 4: Ons comercieel centrum waar alles aan de man wordt gebracht
Vorig jaar dezen tijd , dit zinnetje zal bij verschillenden al ettelijke malen door de gedachten gegaan zijn deze week. Ja, wat was de spanning toen te snijden. Wat in mei/juni begonnen was als we gaan nen keer den marathon van Amsterdam lopen was uitgegroeid tot een mega-uitdaging. Door de groepssfeer was dit niet alleen een sportief evenement, maar werd dit ook op menselijk/sociaal-gebied een enorme voltreffer. Als je met twee deelneemt aan een marathon kan je elkaar een beetje zot maken, als je met 10 deelneemt dan maak je elkaar gewoon tureluut. De uitdaging was dan ook heel verschillend (je mag gerust spreken van de haas (Kurt) en de schilpad (mezelf)). Ook de trainingsmethodes waren verschillend, sommigen begonnen reeds in juni te trainen alsof hun leven ervan afhing (Franky ging ettelijke maken op stap met zijn Carine op zondagvoormiddag) en Kurt en Geert zetten steevast de karweitjes opzij op zondagvoormiddag (tot ergernis van Sonja en Daisy). Dirk moest dan lijdzaam toezien met een kwetsuur (maar werd dan weer goed gesoigneerd door zijn Anne). Op woensdag werd dan meestal in groep (den traagsten vertrok dan wat vroeger dan de vluggeren) den tour langs gratiebossen/broek gelopen. Ieder had zijn eigen dromen over de prachttijd die ze ging lopen in Amsterdam. Maar was die tijd eigenlijk wel zo belangrijk? Ik persoonlijk vind dat de groepssfeer die werd gecreëerd (en eigenlijk nog steeds voortduurt) veel belangrijker. De groep bestond niet enkel uit de lopers zelf maar ook uit de respectievelijke gezinnen die niks anders konden dan meestappen in de marathon-gekte. Ja we haalde zelfs de pers met ons avontuur.
De zaterdag op de trein was het een zenuwachtige bedoening, maar Daisys pannenkoeken werden toch enorm gesmaakt. Er volgden een gezellige uitstap waarbij olv de vrouwen de binnenstad bezocht werd. Op de wedstrijddag waren de vrouwen de supporters van dienst en verwelkomden zij hun sterren toen die het Olympisch stadion van Amsterdam binnenliepen (de ene al wat enthousiaster dan de andere, de ene ook nog frisser dan de andere). Iedereen behaalde de finish (wat al op een prestatie op zich is en wat ook zeker de sfeer ten goede kwam). De maandag daaropvolgend werd eraf gesproken op Fortune kermis in Kalken alwaar de zomerstaat (ong. 1km) een martelgang was voor de geteisterde spieren. Deze groep is vrij goed bij elkaar gebleven en zoals al aangehaald is er daar een zeer mooie vriendschapsband gegroeid die o zoveel belangrijker is dan de tijden.
Hoe het een jaar later met de deelnemers gesteld is kan je hieronder lezen (sommige hebben zelf hun verhaal geschreven voor anderen heb ik de gegevens verzameld).
Erwas toen ook een blog road_to_amsterdam die werd bijgewerkt door Anne Verelst die zich ondertussen aan het voorbereiden is voor haar eerste halve marathon nml. Deinze-Bellem.
Kurt De Jong
Als ik aan vorig jaar terug denk schiet de zaterdag er toch boven uit. De spanning vooraf in het stadion, de leute onder de mannen over Geert zijn banaan, de grote verbaasde ogen van de Stijn... ja jongens !
Maar kom, na zaterdag kwam zondag en dan was't afzien, zowel voor ons als voor ons vrouwen die rijkhalzend keken waar we bleven.
Al bij al was ik tevreden over mijn prestatie en smaakte deze marathon naar meer. Een 8-tal maanden later kozen we voor Torhout en ik wist het goed : nu ging ik mij niet laten verrassen door een te snelle start ! Maar ja, de voorbereiding was minder geweest en dat heb ik gevoeld : 5 minuten trager (en naar mijn vrouw en vrienden zeggen : 't gezicht van ne zombie naar het einde toe).
Op naar een derde marathon ? Ik weet het nog niet... de tijd zal het uitwijzen. Alleszins het vraagt veel van een gestel.
Geert Ebraert
Of de tweelingbroer van Kurt. Als je de ene ziet lopen zie je de andere. In hun voorbereiding was het niet anders. Telkens gingen ze samen op stap en hielden ze er een strak en zwaar trainingsprogramma op na En ook beiden zette een zeer sterke prestatie neer in Amsterdam. Ook in zijn tweede marathon was het bijna een identiek verhaal als dat van Kurt en haalde hij vrij getekend het einde enkele minuten trager dan in Amsterdam.
Wel zal Amsterdam Geert levenslang blijven achtervolgen daar hij er de flater van zijn leven beging door zijn arme vrouw (die urenlang in de kou had staan wachten) geen kushandje toe te gooien
Dirk Vleminck
Had in de voorbereiding wat last gehad maar pakte toch flink uit op de marathon zelf met (wat we toen dachten) een zeer snelle tijd. 8 maanden later zou hij echt serieus uitpakken en een half uur van deze tijd afdoen
Hendrik Maes
Was vrij duidelijk na de marathon: Nooit meer. Hij heeft wel nog verschillende halve marathongs gelopen (Lier, 20 km van Brussel,Evergem,Deinze-Bellem). Momenteel is hij zich (na een aanslepende kuitblessure) aan het voorbereiden op het cross-seizoen.
Patrick Belon
Is momenteel zeer druk bezig met bouwen waardoor er weinig tijd overschiet om de vele trainingen te doen. Regelmatig waagt hij zich nog een een kwart triathlon
Patirck Michiels
Zonder er veel poes pas over te maken is Patrick zich sindsdien blijven toespitsen op het marathon gebeuren en heeft er ondertussen al twee achter de rug Antwerpen:4u05 en Eindhoven:4u13). Hij bereidt zich ook telkens voor op een manier waarbij de basis heel belangrijk is dus vele duurlopen maar nooit van de extreem lange.
Franky De Gucht
Na de marathon was hij vrij duidelijk : Ik zie mij hier niet meer direct aan te beginnen. Hij liep ondertussen wel al verschillende halve marathons (in snelle tijden zonder specifieke voorbereiding)): de befaamde Varvet in Goteborg, Evergem, Kuurne.
Maar zeg nooit nooit want ondertussen is hij van gedacht veranderd en zal hij in het voorjaar deelnemen in Rotterdam (of was het om van het gezaag van xxx van af te zijn of was het de schrik omdat xxx ineens sneller begon te lopen )
Denny Wettinck
Was kordaat na de aankomst Nooit meer!!. Hij heeft zich dan ook toegespits op kortere afstanden en op de kwart-triathlons met zeer mooie resultaten (een val hield hem van een dichte ereplaats op Overeme-Donk)
Valerie Van Gampelaere
Voor mij was A'dam een heel plezante loopervaring. Ten eerste omdat we met een hele groep naar ginder zijn getrokken voor een nieuwe ervaring/uitdaging. En ten tweede ik heb min tijd verbeterd, met 10 minuten! Dus ja ik ben heel tevreden over dat weekend Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe ervaringen ontdekt. Na de marathon heb ik nog enkele wedstrijden meegelopen omdat ik aan het voorbereiden was voor de marathon van Rotterdam (april 2009). Maar door het zware schema stond er naast mijn naam DNF. Pech maar in 2010 doen we het opnieuw En natuurlijk was er mijn training voor de Relay challenge Ironman 70.3 in Monaco, de zwaarste halve triathlon van Europa. Ik deed het fietsgedeelte dus heb ik o.a. de Mont Ventoux beklommen én ben naar de Hoge Venen (Baraque Michel) geweest om te trainen.
Danny Clincke
Amsterdam was mijn tweede en na groepsgeest en samenhorigheid in voorbereiding toe veruit de tofste. Doch het parcours op zich en ook de ambiance langs het parcours viel wat tegen.
Ondertussen is lopen een levenstijl van mij geworden en heb ik nog 2 marathons gelopen (Rotterdam en Berlijn). Als voorbereiding werden ook verschillende halve marathons meegenomen (Deinze, Lier (3),Goteborg, 20 km van Brussel, Mc Bride, Oudenaarde, Evergem;Kuurne). De droom: Zou het mogelijk zijn om met een dergelijke groep nog eens een dergelijke onderneming op te zette
Fotos
Het beklijvende moment de dag voor de start in het Olympisch stadion van Amsterdam: de gezichten vertellen alles
De dames die het ervan nemen terwijl hun egas aan het afzien zijn
Het eerste gedeelte van de onderzoeken omvat het bloedonderzoek, met daarbij vooral de waarde van het cholesterol (eigenlijk de boosdoener/oorzaak van alles: op moment van hartinfarct was dit 370). Die was al gedaald naar waarden rond de 200, maar in mijn geval was dit nog te hoog daar effectief alle risico op toeslibbing moet gemeden worden. En dit keer waren de resultaten spectaculair goed: 143. De aangepaste medicatie en het nauwlettend opvolging van voedingspatronen (met de marathon werd er natuurlijk de afgelopen maanden zeer gezond gegeten) hebben dan hun doel bereikt. Duseerste gedeelte van de missie: volbracht. Nu binnen anderhalve week de fysieke testen.
Wat ook eens goed was om weten was het befaamde hymatocriet; En moet zeggen dit stijgt toch door langdurig te trainen. Voor mijn loopgekte lag dit op 38, drie jaar later heb ik toch een waarde van 43 (en dat zonder epo ).
Qua lopen hou ik mij ook deze week aan enkele korte duurloopjes (maandag was dat in overmere, dinsdag Brussel en woensdag een pistetraining met de 4 nieuwkes in overmere).
De rest van de week zal er donderdag nog een str-sessie volgen en vrijdag een langere duurloop van ong. 15 km.
Ja, en voor zondag begint het natuurlijk te kriebelen. Het is namelijk cross in Overmere (de befaamde Boerenkrijgcross), die georganiseerd wordt door de club waar ik aangesloten ben.
Langs de ene kant zou ik graag starten(het is maar 5,7 km) langs de andere kant besef ik ook dat hier veel meer snelheid en kracht voor nodig is dan het gewone joggen en dat is nu net wat ik mis. Maar als ik mij op voorhand instel dat zelfs de voorlaatste mij een ronde aan mijn broek smeert en ik mij niet mag forceren zal dat wel lukken denk ik.
Van de jogclub Overmere hebben er ook nog twee atleten deelgenomen aan de marathon van Eindhoven. Kurt (DG) en Patrick. Kurt was zeer snel gestart (vlot onder 2 uur op halve) maar was nadien volgens eigen zeggen dat klein manneken met dat groot hamerken tegen gekomen en eindigde in 4u22. Den ouwen (Patrick uit den Ami), had zoals gewoonlijk niet te veel woorden aan zijn voorbereiding vuil gemaakt maar had toch (opnieuw moet ik zeggen) zeer vlot uitgelopen in 4u13. Beiden waren tevreden al stelden ze toch dat de wind het er zeker niet makkijker op gemaakt had.
Deze week verscheen er in het lokale Snt-Pieterke (dat verscheen ter gelegenheid van Fortune Kermis een artikel over het loopgebeuren in onze straat:
Duurloop met Danny Clincke.
De revalidatie na een hartaanval zette Danny drie jaar geleden aan tot lopen. Korte en hevige inspanningen zijn echter uit den boze. Daarom houdt Danny het bij tempolopen op relatief lange afstanden. Ondertussen liep hij met succes de marathons van Rotterdam(tweemaal), Amsterdam en Berlijn (20 september 2009). Ondertussen geeft hij ook lessen start-to-run.De loopbelevenissen van Danny kan iedereen volgen op www.bloggen.be/runningdanny Danny, die in de Zomerstraat woont, heeft goede contacten met André De Clercq en zijn Natuurlopers. André richtte de voorbije vijf jaar begin juni een natuurloop in op een parcours in de Brugstraat, Hogendries en Zomerstraat. Een zesde editie op ziyjn initiatief zal er echter niet komen. Wel blijft de basiswerking van de Natuurlopers behouden: elke dinsdag- en donderdagavond verzamelen sportievelingen aan de woning van André in de Hogendries voor een ontspannen trainingsloop."
De bedoeling was om nog 2 foto's te publiceren ...
Foto 1: de marathonlopers uit Eindhoven
Foto 2: de vier nieuwkes
... maar heb ze per ongeluk om zeep geholpen (zal dus voor de volgende keer zijn)
Vandaag zijn we eraan begonnen: de derde Start to run-sessie onder het motto Fit aan de kalkoen. Kort samengevat: Tegen de kestperiode lopen alle deelnemers vlot 5 km.
Al enige weken kwamen de inschrijvingen binnen en vandaag werd het startschot gegeven. Vandaag waren er een 17-tal deelnemers aanwezig, daarbij komen ook nog een zestal mensen die om allerlei redenen vandaag niet konden aanwezig zijn. We komen dus in totaal aan een mooie groep.
Een groep die wel qua loopmogelijkheden uit verschillende niveaus bestaat en waarbij ook mensen zijn die op hun eigen tempo enkele ronden lopen. De locatie is net zoals de vorige keren het sfeervolle Warandapark in Brussel.
Typisch voor een eerste sessie is de onzekerheid bij de starters, maar onder een mooi zonnetje werd deze eerste sessie afgewerkt. De eerste sessies zijn kort maar er wordt dan ook tijd genomen om enkele tips mee te geven.
De eerste tips:
-probeer te babbelen tegen elkaar tijdens het lopen (een betere hartslagmeter bestaat er niet).
-Stretchen is belangrijk
-Loop je eigen tempo (het is niet de bedoeling van snel te lopen maar op een vlotte manier de 5 km te lopen)
Ik heb er twee personen uitgepikt die ik gevraagd heb om hun motivatie mee te geven:
Kim:
Een van mijn doelstellingen is terug in form te geraken,
aangezien ik met Frank (Van Varenbergh) en Geert (Pollet) heb gewed dat ik minstens 3 maanden alle dagen zal meefietsen vanaf maart '10.
En voor de rest is het gewoon plezant om je onder de middag es uit te leven
Annabel:
- medisch advies om te beginnen sporten (als 40 plusser)
- doordat ik absoluut onsportief ben, is een zeer lage instapdrempel voor mij zeer belangrijk (die is hier gecreëerd ; over de middag, opbouwend van nul, dienstvrijstelling, douchemogelijkheid)
- persoonlijke ambitie om de vetrolletjes wat onder controle te houden
- hoop om deze zomer op de camping mee de 'walk upon the mountain' en 'the run around the camping-site' probleemloos mee te lopen
Deze rubriek zal de volgende 10 weken minstens één keer in de week worden opgenomen op de blog.
Fotos:
De eersten die wat zenuwachtig staan rond te draaien voor de start van de eerste sessie
Na de 'vloedgolf' van woensdag was het donderdag prachtig lopen in het warandapark in Brussel. We waren met een stuk of vier in het warandapark en we liepen mooi in het 'zonneken' en waren volop aan het genieten van de laatste warme zonnestralen. Qua snelheid ging het niet zo goed maar dat was eigenlijk bijkomstig.
Zaterdag ging ik weer op pad voor een 5-tal kilometer en tot mijn grote verbazing vlotte het dan bijzondergoed. En liep ik de kilometers aan 5'50". Waren de inspanningen van de laatste weken verteerd en kon ik alweer vrij vlot lopen?
De zondagmorgen op pad met Chris voor een 10-tal kilometer en ik had die direct een antwoord op mijn vorige vraag? "Neen", het lopen ging nu moeilijk en krampachtig en de kilometertijden lagen 40" hoger dan de dag voordien. Dat is nu het rare van het lopen: je vertrekt met dezelfde ingesteldheid, loop hetzelfde parcours met dezelfde hartslag en toch is het gevoel en het tempo gans anders. Vandaar waarschijnlijk de uitdrukking:" Den enen dag is den anderen niet" . Dan is het ook een voordeel om met twee te gaan lopen. Als je op zo trainingen alleen bent neem je den eersten besten afslag opnieuw naar huis maar met tweeën bijt je door en ben je achteraf toch altijd kontent dat je de 'geplande afstand' gelopen heb. Want ik wil nu niet volledig afbouwen daar ik op 23 oktober de onderzoeken/testen heb waar ik toch wil scoren.
Al bij al leverde deze rustweek toch een afstand van 35 km en dat op een rustig tempo met (op zijn zachts uitgedrukt 'wisselende weersomstandigheden).
Voor volgende week staat als belangrijkste 'evenement' de opstart van de nieuwe reeks 'start to run' in Brussel op het programma. Ja ik heb daar ook wel wat zenuwen voor, want de eerste sessies zijn de belangrijkste zeker naar het motiveren van de deelnemers toe. Voor de rest heeft ook Chris toegezegd voor deelname aan de marathon van Rotterdam (dat begint ook een schoon groepje te worden).
Omtrent deze laatste twee evenementen zal ik ook aparte rubriekjes besteden op deze blog nml. "Fit aan de kalkoen" en "Op weg naar de Coolsingel"
Foto: na het lopen wordt er nog steeds gestretched!!!
"Het is weer voorbij die mooie zomer, een zomer die begon zowat in mei ...", dit bekende deuntje van einde van de jaren 70 van Gerard Cox kwam gisterenavond in mijn hoofd toen ik samen met de vier nieuwelingen een (in het water gevallen) piste-training zouden afwerken.
Een zomer die begon opdezelfde manier nml. een enorme wolkbreuk midden mei toen we in berlare een training dienden af te lasten. Wat er tussen die twee wolkbreuken zich op sporitef gebied afgespeeld heeft grenst eerder aan het ongeloofelijke (zeker in mijn geval).
Het ongeloofelijke zomeravontuur begon de volgende dag al met onze trip naar Goteborg. Met een toffe groep hebben we toen deelgenomen aan de Varvet in het (volgens Franky 'biljartvlakke') prachtige en sfreervolle Goteborg. Ik heb er afgezien maar toch ergens ook een mooie prestatie neergezet (2u11'). Het was het startsein (opnieuw naar mijn normen) enkel vrij snelle wedstrijden. Want amper 2 weken daarop volgde de 20 km van Brussel (2u00) en de MC-Bride Run (2u12).
Toen al bleek het dat we een prachtige zomer gingen krijgen. Het erg warme weer was ook bepalend op het PK halve marathon in Oudenaarde. Waar ik eindigde in 2u16' maar toch aangenaam verrast was daar ik toch had uitgelopen terwijl vele deelnemers daar de wedstrijd verlaten hadden.Door deze reeks halve marathons had ik wel een zeer goede basis gelegd, een basis die ik gans de zomer zou meenemen.
Ondertussen werden ook de trainingskilometers serieus opgedreven in wel ideale loopomstandigheden (goed weer en weinig wind). Het 'gegeven wind' moest we toch eens uitdagen en we gingen starten aan de strandloop in Blankenberghe (samen met Maurits en Christine), een run om nooit te vergeten (vliegen naar zeebrugge en stilstaan in de terugtocht): achteraf een mooie belevenis maar waar we alle drie achteraf inkoor van zieden "Nooit meer'.
Er volgden nog talrijke joggings:Torhout,Nazareth,Heikant,Overmere,Erondegem,Kalken,Zevergem,Melsen,Eke,Donk,Wetteren. Telkens werden de tijden iets beter.
Er was ook de reis naar het 'Zwarte Woud', een reis die uitgroeide tot een ongeëvenaarde trainingsweek in een alweer prachtige omgeving. Bij dit alles had ik ook het geluk van blessurevrij te blijven (buiten eens wat karmpkes en pijntjes links en rechts). Het grote moment naderde ondertussen met 'rasse schreden ' en alles moest wijken voor dat ene grote doel. Ondertussen was ook iemand nieuw op het toneel verschenen nml. Chris (allias 'de pees'). Zij deed veel van de duurtrainingen samen met mij en ja ondertussen maakten we 'elkaar zo zot als een achterdeur over 'den marathon'' Ik ging wel iets minder ver en paste bewust eens er boven de 25 km gegaan werd; De grote test moest komen in Evergem en dat werd een meevaller van formaat in een voor mij zeer snelle 2u00'19" werd de halve martathon aldaar afgewerkt.
En toen kwam het sportieve hoogtepunt:het weekend Berlijn dat zowel als qua marathon als stadsbezoek enorm meeviel. Ondanks het veel te warme weer slaagde ik er toch in om onder de 5 uur te duiken nml. 4u49'11". Nadien volgde nog de 'rapper dan een ezel' maar net als met de zomer ging het ook met mijn conditie achteruit.
Buiten deze wedstrijden en trainingen was er deze zomer nog iets enorm belangrijk waar ik mij op sporitef gebied enorm heb mee ge-amuseerd en dat waren de 'start to runs' zowel in Berlare als in Brussel. Tijdens de sessies waren er telkens vershillende lopers/loopsters en ook zijn er verschillende mensen na die sessies blijven lopen.
Al deze wedstrijden, trainingen, loopsessies leverden naast kilometertijden en persoonlijke records iets veel belangrijkers op en dat is nieuwe vriendschappen
Na den rapper dan een ezel is mijn bord wel volledig leeg gegeten. Toch raar de ene dag loop je een halve marathon en een tweetal dagen laten, raak je nog met moeite een stap verder. Het is natuurlijk niet die halve marathon, het is de voorbereiding voor de marathon, Berlijn zelf. En natuurlijk is het ook wat psychologisch de grootte leegte gaapt. Vijf weken zonder jogging (dat is lang, hoor). En het is niet alleen dat maar ook de schrik voor de onderzoeken van 22 oktober begint zich te manifesteren. Het supergevoel van marathonloper gaat zo een beetje over in het bange gevoel van hartpatiënt maw van euforie (alles aan kunnen) naar een dipje(machteloosheid) .
Zondag was ik nog mee afgereisd met Valerie naar Brussel om voor haar te supporteren voor de halve marathon in Brussel (ook zij heeft zich al ettelijke keren opge-offerd om met mee te gaan naar wedstrijden). Gewoon in Brussel rond lopen was er al te veel aan en ik voelde mij moe. En ja als Valerie dan begon door te stappen, slofte er ik als het ware achteraan. Ik ben van het Jubelpark naar de aankomst gegaan en wat mij opviel: in totaal geen volk (de wetstraat was doods) ik stond aan km 40 bij de doorkomst van de eersten bijna moederziel alleen. Best dat er zich nog wat supporters van de halve marathon aan het verplaatsen waren want het zou er anders erg desolaat hebben uitgezien. Juist de laatste twee honderd meters was er aanzienlijk meer belangstelling. Valerie eindigde in 2u13 en was vrij tevreden.
Een prestatie van jewelste leverde Eddy Baele: gestart in maart met start to run in Berlare getrouw alle trainingen gevolgd en ook nadien steeds naar de loopsessies blijven komen (was er zelfs ook elke vrijdag om met Franky op pad te gaan om snelheid te kweken) had zich voorgenomen om de halve marathon te lopen in Brussel. En ja hoor, hij liep de wedstrijd uit in 2u18. Nogmaals het bewijs dat je met een start to run (en natuurlijk de nodige dosis doorzettingsvermogen) heel ver kan komen
Op maandag was er training in Berlare en voor het eerst sinds lang werd er in de regen gelopen en ik was blij dat ik kon volgen. Wel waren de meesten present dus ze zullen zich deze winter niet laten afschrikken door regen en wind. Er heeft zich daar ondertussen een mooi groepje gevormd dat zowat aan de zelfde snelheid loopt en in groep trainen is natuurlijk altijd heel aangenaam .
Vandaag dinsdag in Brussel gaan lopen en ja daar werden we ook opnieuw getrakteerd op een zware regenbui (de zomer zal ons nu definitief de rug toegekeerd hebben vrees ik). In Brussel wordt alles in gereedheid gebracht voor een nieuwe sessie start to run onder het motto Fit aan de kalkoen starten we op 13 oktober (en 10 weken verder zitten de deelnemers aan de kerstmenu met de wetenschap dat ze 5 km in de benen hebben). Dus volledig stil zitten doen we niet maar het is meer op een rustige manier zonder te forceren.
Gans de week in twijfel gelegen om al dan niet te starten. Maar ik wilde zo graag nog een staartje aan Berlijn geven, dus toch besloten om te starten; Om half vijf kwam Franky ons oppikken en rond half zes waren we in Kuurne; Bij de inschrijving bleek het inschrijvingsgeld toch ook niet van de poes (17 euro - men is niet den ezel aan het slachten maar "de kip met de gouden eieren").
Er was wel een enorme toeloop daar in het kermisvierend Kuurne. Even later kwam ook Chris aan. En als je eens een 'zenuwpees' in aktie wil zien, ja dan moet je Chris volgen voor de start van een wedstrijd ... Toch is er bij mij ook sprake van concentratievermindering daar ik zowel mijn compressiekousen als mijn mp3 in de sporttas had achtergelaten
Bij de start was er geen mat voor tijdsregistratie (nochtans voor dienen prijs zou dat wel mogen), dus was het drummen bij de start (ik heb daar wijselijk niet aan mee gedaan en mijn chrono pas ingeduwd eens ik over de startstreep liep). En Chris en Franky die wilden zeker sneller zijn dan dienen ezel want die vlogen uit de startblokken. Na 500 meter was er dan ook nog een opstopping maar nadien was het vrij vlot lopen op een mooi (gewijzigd) parcours. Op een bepaald stukken moesten we elkaar kruisen en kwam ik Chris soms tegen, Franky die was toen al ver weg.
De teen speelde mij wel wat parten maar tot km 15 lukte dat vrij aardig - nadien nam de pijn wel toe maar ja dan is ook het einde in zicht. De eerste 15 km liep ik vlot tss de 5'50" en de 5'55"/km de laatste kilometers moest ik wat inboeten tot 6'10"/km. Ik eindigde (door mij afgeklokt) in 2u07'56". Moet ook gezegd dat de garmin 250 meer aanduidde. Dus niet zo een scherpe tijd als in Evergem maar wel een enorm goed gevoel - zonder ook enige moeilijkheid naar conditieverval toe liep ik opnieuw zeer vlot. Het feit dat ik in de laatste vijf kilometer nog 13 lopers remonteerde geeft aan dat he nog goed zit. Dus toch een teken dat ik mij in Berlijn niet 'total loss' gelopen heb.
Wel moet ik zeggen dan in het donker wedstrijden lopen toch een totaal andere ervaring is, het is veel moeilijker om geconcentreerd te blijven en je hebt in totaal geen snelheidsgevoel (iets wat ook Franky meegaf). Chris eindigde in 2u02' zn Franky liep vlot naar 1u43'. Al bij al een geslaagde avond (niettegenstaande het hoge startgeld (wat toch wat op de maag ligt)). De sfeer in Kuurne is daar zeker in orde en het is daar zeer aangenaam lopen.
Ik wordt het vandaag wel duidelijk gewaar dat ik de compressiekousen niet heb gedragen want nu heb ik weer de stramheid in de kuiten, iets waar ik anders nog weinig last van had; En mijn teen ... daar ik wijselijk over zwijgen
En nu ... geen joggings gedurende 5 weken. Het 'zomerseizoen' zit erop en wat een seizoen. In een volgend verslagje zal ik een overzicht geven van deze topzomer.
foto 1: het koffiemoment foto 2: de startbox - miskijk je niet achter de lach van Chris zit een pak zenuwen
Aktiefoto's volgen later (Chris en Franky waren te rap om op de plaar vast te leggen voor onze eerste fotograaf, mss had de tweede meer geluk)
Maandag lichtjes opnieuw beginnen lopen maar dat ging echter niet zo vlot en dinsdag zelfs opnieuw een jichtaanval moeten verwerken.
Aangezien ik toch wil deelnemen in Kuurne moest ik dus vandaag nog eens testen. Ik werd in Overmere afgezet en van daaruit naar Overmere Donk gelopen (5 km) en daar nog eens een lichte training (start to run) gegeven. In begin deed de teen wat lastig maar nadien ging het toch vlot (niet volledig pijnvrij maar toch). Deze test laat mij besluiten om toch te starten in Kuurne. Het werd trouwens tijd dat ik weer kon beginnen lopen want door anderhalve week niet te lopen begon ik nu pas echt stram te worden (de overschakeling van 6/week naar bijna niks was te abrupt). Voor de rest waren het deze avond ideale loopomstandigheden: windstil en aangename temperaturen.
Waarom ik nu echt in Kuurne wil starten? Deze halve marathon rapper dan een ezel is echt een prachtwedstrijd. Twee jaar geleden ben ik daar gestart en ik had toe ook een uitzonderlijk vormpeil vergelijkbaar met nu (de daar gerealiseerde tijd van 2u01 heb ik in de verste verte niet meer kunnen benaderen tot een maand geleden). De sfeer in de feeërieke dorpskern is dan ook prachtig en elke ronde (van 5 km) wordt je aangezogen door de muziek en kermisverlichting in het centrum. Vorig jaar heb ik daar niet deelgenomen omdat het die dag een echte stromvloed was. Ook Chris en Franky vergezellen mij naar Kuurne.
Ook wil ik met Kuurne een mooie en intensieve periode afsluiten en nadien een maand rust nemen (dus lichte duurloopjes en geen joggings).
Dat ik niet kunnen lopen heb vorige week wil niet zeggen dat ik stilgezeten heb. Druk in de weer geweest om reeds bepaalde zaken te regelen voor het winterseizoen.
In Berlare (moet eigenlijk zeggen Overmere-Donk), waar we om half acht start is de overgang naar de herfst al goed voelbaar en worden de trainingen daar ook op andere parcoursen (in den donker afgewerkt). Naast de twee nieuwkomers van vorige week waren er ook deze week weer twee nieuwe enthousiastelingen. Op hun vieren werken ze een start to run-programma af. Moet wel zeggen dat hun conditie van die aard is dat ze niet volledig van nul moeten starten.
In Brussel lopen volop de inschrijvingen voor een nieuwe start to run-reeks die start op 13 oktober. Het lijkt, net als de vorige uitgaven weer een succes te worden (zeker na de optimistische verhalen van de belevenissen in Mechelen).
En ja, zoals vorige keer meegegeven ben ik erin geslaagd om al enkele mensen zot genoeg te krijgen voor deelname aan de marathon van Rotterdam in april. De certitudes zijn Franky, John, Carine en ikzelf (vier mensen die ook naar Goteborg zijn geweest in mei) er zijn ook nog 2 waarschijnlijk-cases (Chris en Valerie). De voorbereidingen naar dit event toe zullen regelmatig belicht worden onder de rubriek Op weg naar de Coolsingel. De voorbereiding en benadering van deze mensen zullen waarschijnlijk ook heel verschillend zijn (voor sommigen de eerste (dus de stap in het onbekende)- anderen hebben er al één of meerdere in de benen).
Na vrijdag al te moeten afzeggen voor Lede (enorm positieve reakties gehoord over een zeer knappe organisatie aldaar) was er zaterdag niet veel beterschap; Een tweede inspuiting moest enig soelaas geven. Er werd mij ook duidelijk gemaakt dat van lopen op zondag geen sprake kon zijn want dat de kans op herval te groot was. Het was een zeer zware jichtaanval geweest en in de loop van volgende week mag ik het lopen hervatten en de halve marathon van vrijdag in Kuurne 'rapper dan een ezel' zou moeten lukken. Moet eerlijk zijn , het zou vandaag nog langs geen kanten gelukt zijn om te lopen
Ik zou mij dat zondag moeten beperken tot het aanmoedigen van de drie 'dapperen' van VDAB die op enkel maanden hadden opgebouwd vanaf nul naar de 10 km van Mechelen. Daar kon ik dus niks mee misdoen maar ... zelfs dat was mij niet gegund want de treinen van in Wetteren reden niet tot in Mechelen wegens defekt aan een brug Dan maar weer huiswaarts gekeerd en wachten naar het resultaat van onze doorzetters. Ze wachten wel lang alvorens een sms-je te sturen en ik begon al het ergste te vrezen en toen het bevrijdende "biep biep". Ze hadden het alle drie tot een goed einde gebracht; Luc (altijd een gentelman) was de eerste zes kilometer bij Vanessa en Pascale gebleven en had toen zijn eigen tempo gelopen. Vaessa en Pascale kwamen binnen op 1u13' (de damens hadden dan nog te bescheiden geweest want hun officiele tijd is 1u10' en Luc 1u03') en dat in hun eerste jogging. Nen dikke proficiat aan alle drie die gedurende de zomermaanden dikwijls hebben lopen puffen in het warandepark. Ik heb ook enkele foto's doorgekregen.
Ziehierbij ook een verslag van Vanessa: "In mei begonnen we met 0,0 conditie aan start to run dat Danny binnen VDAB organiseerde. Naarmate de weken en de conditie vorderden, kregen we het geweldige idee om verder te trainen voor dwars door Mechelen. Na de 5km te halen, bleven we dapper toerkes lopen in het Warandepark. Zondag was het dan zover. Toen ik om 11u de nummers ging ophalen lag de Nekker er nog rustig en vredig bij. Een paar uur later was het er een drukte van je welste. De zenuwen begonnen door ons lijf te gieren...... Onder een stralend blauwe hemel en een warme najaarszon liepen we omstreeks 15.10u de start over. Eerst werden we verzwolgen in de massa. Dappere lopers die duwen en je onder de voet lopen...o jee waar zijn we aan begonnen...... Na een paar kilometer was het iets rustiger om te lopen en werd het ook leuker. De kilometers vorderden en het zonnetje brandde. Onderweg passeerden we mensen die aan het stappen waren, o wat voelden we ons dan dapper . Na 6km hebben we moeten afscheid nemen van het rustgevende gezelschap van Luc die met zijn ellelange benen een versnelling rapper ging. Nog even genoten we van het groen en de 'gezonde dijlelucht' en even later doken we de stad in. Het was wachten tot op de grote markt om wat publiek te hebben. Daar moedigde twee bevriende collega's Luc en Hilde en Yann (mijn man), Louise (mijn dochterke) en Els (mijn schoonzus) ons dapper aan. Snel dag zeggen en dan onze tanden zetten in de laatste kilometer om uiteindelijk te finishen op de toepasselijke tonen van het liedje 'feeling hot hot hot'. 1.10u minuten eerder hadden we de start verlaten. We waren moe maar voldaan. Aangezien onze coach Danny ons had laten stikken (grapje Danny) hebben we het gesteld met een AAdrankje, de cocktail zal voor volgend jaar zijn;-)."
Foto 2: nog zeer ontspannen voor de start Foto 1: als iets meer spanning - Vanessa ziet het al volledig zitten Foto 3: ook de kasseitjes pakter onze dametjes er met de glimlach bij.
Zoals gisteren reeds aangegeven ben ik het tweede gedeelte van de week last beginnen krijgen van een 'jichtopstoot' (die conclusie had ik zelf al kunnen trekken daar de symptonen mij bekend voorkwamen uit mijn 'vroegere leven'). Ik dacht dat dit heel vlug zou verdwijnen maar deze nacht werden de pijnen erger en erger. Van deze morgen een schoen aantrekken om te gaan werken was geen sprake. Een enorm opgezwollen voet en een zeer pijnlijke 'grote teen' deden mij thuisblijven en de dokter oproepen.
Toen de dokter arriveerde was zijn conclusie even snel als duidelijk" Jicht". Toen ik hem de vraag stelde hoe dat nu kan daar ik alles behalve de levenstijl van een bourgondier aanneem was het antwoord er ook snel:"Dehydratatie" of uitdroging die op hun beurt aanleiding geven tot kristalvorming. Die dan weer de hevige pijnen veroorzaken. Dus ik had te weing gedronken tijdens en vooral na de wedstrijd en dat klopt inderdaad. Gedurende het lopen had ik heel goed opgelet en (volgens ik dacht) voldoende vocht opgenomen maar door de 'hoge temperaturen' was het vochtverlies zo groot geweest dat er nadien ook moest aangevuld worden en dat klopt de dagen na de marathon heb ik niet zoveel gedronken. Dus weeral een goede les (wel een pijnlijke) waar we in het vervolg rekening moeten mee houden (het zal natuurlijk niet steeds 26 graden zijn).
Vandaag reeds een inspuiting met voltaren gekregen en die zal morgen worden herhaald zodat ik van de pijn verlost ben. De jogging in Lede van deze avond wordt spijtig genoeg geschrapt (zou zelfs niet in mijn loopschoenen geraken denk ik), maar tegen zondag hoop ik paraat te zijn om als 'morele steun' te kunnen meelopen in Mechelen voor de 'Brusselse loopers'.
Een eindtijd zal ik zeker en vast niet voor ogen houden. Het is vooral het uitlopen dat telt. Het is ondertussen al een jaartje geleden dat ik nog een marathon gelopen heb. Dus de conditie voor de lange duurlopen zal ik nog moeten opbouwen. Maar ik weet dat ik het kan. Desnoods met de hulp van loopbuddies 
Ook moet ik het uit mijn hoofd zetten dat er naar hartpompfunktie nog herstel zal zijn.
).
(zal dus voor de volgende keer zijn) 
Na de 'vloedgolf' van woensdag was het donderdag prachtig lopen in het warandapark in Brussel. We waren met een stuk of vier in het warandapark en we liepen mooi in het 'zonneken' en waren volop aan het genieten van de laatste warme zonnestralen. Qua snelheid ging het niet zo goed maar dat was eigenlijk bijkomstig.
.
Gans de week in twijfel gelegen om al dan niet te starten. Maar ik wilde zo graag nog een staartje aan Berlijn geven, dus toch besloten om te starten; Om half vijf kwam Franky ons oppikken en rond half zes waren we in Kuurne; Bij de inschrijving bleek het inschrijvingsgeld toch ook niet van de poes (17 euro - men is niet den ezel aan het slachten maar "de kip met de gouden eieren").
Toch is er bij mij ook sprake van concentratievermindering daar ik zowel mijn compressiekousen als mijn mp3 in de sporttas had achtergelaten
Dan maar weer huiswaarts gekeerd en wachten naar het resultaat van onze doorzetters. Ze wachten wel lang alvorens een sms-je te sturen en ik begon al het ergste te vrezen en toen het bevrijdende "biep biep". Ze hadden het alle drie tot een goed einde gebracht; Luc (altijd een gentelman) was de eerste zes kilometer bij Vanessa en Pascale gebleven en had toen zijn eigen tempo gelopen. Vaessa en Pascale kwamen binnen op 1u13' (de damens hadden dan nog te bescheiden geweest want hun officiele tijd is 1u10'
(zou zelfs niet in mijn loopschoenen geraken denk ik), maar tegen zondag hoop ik paraat te zijn om als 'morele steun' te kunnen meelopen in Mechelen voor de 'Brusselse loopers'.
