Na een vrij zwaar hartinfarct ben ik begonnen met lopen: van een start to run naar 10 km, naar een halve marathon en zo naar een marathon. Ik neem deel aan veel joggings en doe ook in de week de nodige kilometertjes. Natuurlijk loop ik deze niet alleen maar met verschillende andere joggers.
Het loopverhaal van Danny
25-10-2009
Een loopweekend met afwisseling
Gedurende de week doe ik de kortere runs - het iets langere werk is momenteel voor in het weekend (wel is oktober de maand van de niet al te lange runs om op die manier de nodige rust/recuperatie in te bouwen).
Vrijdag met de joggers van overmere een tourken van 7 km (muizenstraatje) gedaan aan een gezappig tempo van 9,1 km.
Zaterdag ben ik op pad gegaan met Kris voor een omloop van 11,5 km. Doordat de eendekooi om 16 uur gesloten was moesten we onze omloop wat aanpassen en hebben we een nieuwe combinatie uitgeprobeerd (eendekooi, gratiebossen, kort stuk 'broeck' en de villa waken achter de kapel) - resultaat was een mooie omloop van 11,5 km aan een gem. van 9,6 km/uur. Ondanks de miezer was het toch prachtig loopweer in een mooi, rustige omgeving.
Ook zondagmorgen opnieuw op stap gegaan. Vrij vroeg , het winteruur, afgezakt naar de damvallei. Spectaculair de lage zon die speelde over het water en de prchtige kleurenschakkering van het bladerdak. Ja, dat was één van de meest kleurrijke natuurzichten. Het valt ook weer op dat je als jogger in bosrijke omgeving telkens weer de overgang van de seizoenen in de prachtige landschappen kan bewonderen en alhoewel je reglematig dezelfde omlopen loopt, de overgang van seizoenen is toch steeds 'overweldigend' en ieder seizoen heeft toch zijn eigen charmes. Ook liep ik te denken dat we sinds maart toch al fantastisch loopweer gehad hebben en de laatste weken is het zelfs opnieuw 'droomweer' nml. goede temperaturen en weinig of geen wind. Tussen het mijmeren door had ik een zestal kilometer afgelegd aan 10,3 km/u. Dus in het weekend verschillende afstanden aan uiteenlopende tempo's gelopen. Dus op die manier proberen we het ideale evenwicht te vinden tussen snelheid/afstand.
Ondertussen ben ik wel al 14 dagen na elkaar aan het lopen (wel met die bemerking dat er ook dagen van amper 5 km tussen zitten) en ik voel mij daar goed bij. Ik ga dit nog een tweetal weken proberen aanhouden. Eens de dagafstanden weer oplopen moet ik natuurlijk opnieuw rustdagen inbouwen. Volgende weekend staat er ook de Halloween jogging in De Haan op het programma (12 km) die dan weer als voorbereiding dient voor de halve marathon Deinze-Bellem op 11 november.
Vandaag was het dus zover. Ik moest reeds vrij vroeg aanwezig zijn, het goede daarbij was dat ik vrij vlot kon doorschuiven van de enen test naar de andere. De bloeddruk en de hartslag in rust (54 - ondanks toch de zenuwen) waren zeer goed Toen volgde de zo verafschuwde echo met als resulaat dat de hartpompfuncite tss de 25 en 30 lag (dus toch wat lager dan vorige keer). Ik moest mij daar geen zorgen om maken daar het hier gaat om een momentopname en dat je het mss wet iets hoger mag zijn (tot max. 35 maar zeker niet meer). Eerlijk gezegd een ontgoocheling want het is niet de 35 dat je meedraagt maar die uitspraak van die 25 dat tussen de oren zit. Het hartritme lag dan wel weer goed (gelijke sinusbewegingen (ik veronderstel dat dit intervals zijn) tss de verschillende hartslagen).
Dan de fietsproef. Die viel dan zeer goed mee. Deze is gestopt nu 9'05" (dus terwijl ik 150 wat aan het duwen was) wat neerkwam op het bijna één minuut langer aanhouden van deze watage. Deze keer is ook de proef niet gestopt door mezelf (niet meer verder kunnen) maar besliste de arts dat de vordering merkbaar was maar dat er geen overbodige risico's moesten genomen worden. Mijn hartslag was ook op een 15-tal seconden van 108 naar 122 gegaan --> dus lang zou ik het wel niet meer volgehouden hebben.
Conclusie De capaciteit van het 'moteurken' is mss nog een beetje gezakt maar hetgeen ik ermee doe is toch gestegen (en het is dat wat het belangrijkste is "wat doe ik met de capaciteit dat ik heb"). De reden voor deze 'goede' conditie volgens omstandigheden is aan één ding te wijten: het lopen. Zeker hiermee doorgaan en van afbouw is er totaal niet gesproken wel moet ik met één ding rekening houden en altijd in zowel trainingen en wedstrijden meenemen: tijd/snelheid mag NOOIT een doelstelling zijn Ook moet ik het uit mijn hoofd zetten dat er naar hartpompfunktie nog herstel zal zijn.
Ook de vraag opnieuw gesteld waarom ik bij (geringe) fysieke inspanning (vb. verplaatsen computerscherm) aanzienlijk last heb en dat dit zich niet vertaalt bij het lopen was het antwoord: "Korte, bruuske fyische inspanningen laten de hartslag tegen het plafond gaan (de grens van het 'in het rood gaan') en dat kan mijn 'tikker' niet aan. Bij het lopen zou ik de techniek onder de knie hebben om als een 'dieselken' te lopen niet te snel maar gestaag waarbij mijn hartslag telkens ruim onder de grens/plafond blijft.
Het is zo wat tussen beiden momenteel: rusten en in conditie blijven. Ik loop nu bijna elke dag maar hou de afstanden beperkt tot ong. 5 km en éénmaal in de week tss de 10 en 15 km.
Het in goede conditie zijn is eigenlijk nu belangrijker dan voor de marathon want de medische testen (die half jaarlijks zijn) van vrijdag zijn toch enorm belangrijk ook al was het maar psychologisch.Zoals reeds eerder aan gegeven is het zeer frustrerend om van de ene maand marathonloper te zijn en de andere maand geconfronteerd worden met de hartproblematiek. Vooral de beeldvorming (de technologie gaat daar nu enorm ver in) is enorm confronterend. En ja en net als je bij een marathon de dagen voordien wel ergens een fysisch ongemak is, voel ik mij de dagen die het onderzoek voorafgaan alles behalve op mijn gemak (de minste inspanning is te veel en voor mezelf leg ik teveel de nadruk op hetgeen ik niet kan).
Wat zijn mijn doelstellingen/vooruitzichten? Het belangrijkste is om niet achteruit te gaan.
De twee issues zijn: hartpompfunctie en de wattage bij een fietsproef.
De hartpompfunctie is zoals het woord het zegt: de manier waarop de pomp (het hart) werkt, dus de kracht of hoeveelheid bloed dat bij één samentrekking (hartslag) wordt door je lichaam gestuurd. Dit wordt gemeten met de echo. Mijn vorige resultaat was 35% (let wel: een volledig gezond iemand haalt hier ook geen waarden van 100% maar haalt ongeveer 70 à 75%).
De wattage bij een fietsproef: hier start ik op een wattage van 50. Per twee minuten wordt die wattage met 25 omhoog getrokken. Ik doe mijn 2 minuten vol op de 125 en na de omschakeling naar 150 is mijn bobijntje af en hou ik dat nog een 15 tal seconden vol. Ik fiets dus ongeveer 815. Een vergelijking met een gezond iemand is dat die tss de 250 en 275 haalt. Het is hier dat de grote frustratie ligt: een marathon lopen lukt maar eens er kracht moet gebruikt worden krijg ik een enorme terugva; Deze resultaten zijn te vergelijken met iemand van 75 jaar is mij ooit gezegd. We zien wet wat er vrijdag uit de bus komt.
Mijnen uitstap naar de cross zindert nog altijd een beetje na. Verdoeme, verdoeme, verdoeme wat een start. Let op: qua plezier aan het lopen viel dat nog mee, maar het verschil was echt te groot. Op de foto links in de uitsnijding heb ik de 'rode lantaarn' in de hand (je moet altijd de lach bewaren vind ik)
Dus deze week ben ik twee maal gaan lopen op Overmere-Donk waar toch een mooi groepje is ontstaan om de winter mee door te komen en natuurlijk was er de Fit aan de kalkoen in het zonovergoten Warandapark in Brussel.
Hier zijn we weer met onze wekelijkse rubriek omtrent het 'reilen en zeilen' van onze 'start to run'-reeks in Brussel. Deze morgen was ik niet zo optimistisch gestemd voor de 'start to run'-sessie van vandaag; Verschillende moesten naar een vergadering hadden ze vorige week doorgegeven en tot overmaat van ramp waren er dan ook nog enkele zieken. Dus ik dacht maar met een vijf, hooguit tien lopers te zijn deze middag. Maar er waren er toch enkelen die hun meeting hadden kunnen verplaats( 'the good spirit)' en en er waren ook enkele nieuwe gezichten. Dus op het moment van vertrek waren we met 22 lopers (gevorderden inbegrepen natuurlijk)- tel dar de zieken en de afzegenden bij en je komt aan een groep van een dertig tal mensen en ja als we daar mee tien weken op stap kunnen mee gaan is dat meer dan een deftige groep.
Ook de sfeer is al wat veranderd, de schrik is omgeslagen in 'ben content dat ik het doe' - ' het is toch leuk in groep'. Alhoewel er zijn ook krasse uitspraken bij - vandaag letterlijk gehoord na een tweede maal drie minuten:"Zo moet het ongeveer voelen, het moment voor je sterft"... Na de stretchoefeningen gingen we van start in het zonovergoten park (het was prachtig om te lopen - wat een tegenstelling met de start van de vorige reeks van start to run in april toen moesten we de eerste weken in slecht weer afwerken ). Wel moet er worden opgelet want na het lopen is het nog een eindje stappen en met de wind die er vandaag stond koelt het natuurlijk vlug af.
Ook opvallend was het feit dat de meesten zich toch met zeer degelijk schoeisel hadden uitgerust en dat is heel belangrijk bij het lopen. Ook de juiste manier van veters binden (met het lusje en niet centraal aanspannen) nog eens onder de aandacht gebracht.
Eén ding valt wel opnieuw op - en dat is nu in elke str-reeks zo - men loopt veel te snel. Alhoewel men nog vlot babbelt zie je toch dat het op het einde van de drie minuten lastiger wordt. Das trager lopen en nog meer 'tetteren' is en blijft de boodschap.
Ook belangrijk is: het fluovestje. Het grootste deel van de tijd lopen we in het park maar het is een goede gewoonte om dit aan te trekken want eens je op je eigen begint te lopen is het zeer belangrijk om je zeer goed zichtbaat te maken. Iedereen kent waarschijnlijk de slogan 'Laat je zien, anders ben je gezien' - dit is ook heel belangrijk als je gaat lopen op de openbare weg.
Op vrijdag nog eens een langere duurloop gedaan samen met Chris. De duurloop werd afgewerkt aan een snelheid van 9,4 km/uur en ging over een afstand van 13,3 km. Het was goed lopen in de bossen waar de herfstkleuren de boventoon beginnen te voeren maar waar het ook opletten geblazen is want de wortels liggen nu verborgen onder de takken. Iets minder was de vaststelling dat ons parcours redelijk toegetakeld is door de populierenkap tractors en rupsvoertuigjes hebben de mooie paden op sommige plaatsen om zeep geholpen.
Op zaterdag ben ik het parours van de cross eens gaan uitproberen en ik kwam aan een afstand van 5,4 km in 33 toch nog vrij snel voor het parcours van een weidecross en het viel eigenlijk nog mee. Maar dat vrij snel,awel de volgende dag in de start van de cross, liep ik de eeste 500 meter aan 12,4k/u en zat ik 100 meter achter de voorlaatste (miljaar). Ik legde de afstand af in 31 en kwam zo aan een gemiddelde van net boven de 10km/u waar ik eigenlijk wel wat over verwonderd was want dit is identiek aan hetgeen ik op de weg loop. Natuurlijk lag de omloop er nog niet slecht bij en was het zeker geen modder bedoening. Of die zijsprong naar het veld voor herhaling vatbaar is? Neen want zoals ik gedacht had is kracht en snelheid essentieel en dat ontbreek ik toch door de gekende problemen. Ook moet ik toegeven dat ik mijn rugsken goed gewaar wordt.
Bij de organisatie van een cross komt er heel wat kijken en vele handen waren nodig om de voorbije dagen alles in goede banen te leiden; Je verschiet toch telkens wat werk zo een organisatie met zich meebrengt. De sterkte van een club is dan ook de manier waarop de handen in elkaar geslagen worden en zo iedereen zijn steentje bijdraagt tot het organiseren van een zeer geslaagde crossnamiddag..
Zie hierbij al enkele fotos (enkele aktiefotos met aangepaste attributen in het volgende verslag. Ook mijn excuses voor de deegmakers van dienst (Marleen, Daisy en Lut) want dienen foto is mislukt
Foto 1: Ik en Chris voor de start van de training (de winterattributen maken hun verschijning)
Foto 2: Pieter en Kurt die in de morgen zware aarbeid verrichten om alles klaar te krijgen
Foto 3: concentratie aan de inschrijvingstafel
Foto 4: Ons comercieel centrum waar alles aan de man wordt gebracht
Vorig jaar dezen tijd , dit zinnetje zal bij verschillenden al ettelijke malen door de gedachten gegaan zijn deze week. Ja, wat was de spanning toen te snijden. Wat in mei/juni begonnen was als we gaan nen keer den marathon van Amsterdam lopen was uitgegroeid tot een mega-uitdaging. Door de groepssfeer was dit niet alleen een sportief evenement, maar werd dit ook op menselijk/sociaal-gebied een enorme voltreffer. Als je met twee deelneemt aan een marathon kan je elkaar een beetje zot maken, als je met 10 deelneemt dan maak je elkaar gewoon tureluut. De uitdaging was dan ook heel verschillend (je mag gerust spreken van de haas (Kurt) en de schilpad (mezelf)). Ook de trainingsmethodes waren verschillend, sommigen begonnen reeds in juni te trainen alsof hun leven ervan afhing (Franky ging ettelijke maken op stap met zijn Carine op zondagvoormiddag) en Kurt en Geert zetten steevast de karweitjes opzij op zondagvoormiddag (tot ergernis van Sonja en Daisy). Dirk moest dan lijdzaam toezien met een kwetsuur (maar werd dan weer goed gesoigneerd door zijn Anne). Op woensdag werd dan meestal in groep (den traagsten vertrok dan wat vroeger dan de vluggeren) den tour langs gratiebossen/broek gelopen. Ieder had zijn eigen dromen over de prachttijd die ze ging lopen in Amsterdam. Maar was die tijd eigenlijk wel zo belangrijk? Ik persoonlijk vind dat de groepssfeer die werd gecreëerd (en eigenlijk nog steeds voortduurt) veel belangrijker. De groep bestond niet enkel uit de lopers zelf maar ook uit de respectievelijke gezinnen die niks anders konden dan meestappen in de marathon-gekte. Ja we haalde zelfs de pers met ons avontuur.
De zaterdag op de trein was het een zenuwachtige bedoening, maar Daisys pannenkoeken werden toch enorm gesmaakt. Er volgden een gezellige uitstap waarbij olv de vrouwen de binnenstad bezocht werd. Op de wedstrijddag waren de vrouwen de supporters van dienst en verwelkomden zij hun sterren toen die het Olympisch stadion van Amsterdam binnenliepen (de ene al wat enthousiaster dan de andere, de ene ook nog frisser dan de andere). Iedereen behaalde de finish (wat al op een prestatie op zich is en wat ook zeker de sfeer ten goede kwam). De maandag daaropvolgend werd eraf gesproken op Fortune kermis in Kalken alwaar de zomerstaat (ong. 1km) een martelgang was voor de geteisterde spieren. Deze groep is vrij goed bij elkaar gebleven en zoals al aangehaald is er daar een zeer mooie vriendschapsband gegroeid die o zoveel belangrijker is dan de tijden.
Hoe het een jaar later met de deelnemers gesteld is kan je hieronder lezen (sommige hebben zelf hun verhaal geschreven voor anderen heb ik de gegevens verzameld).
Erwas toen ook een blog road_to_amsterdam die werd bijgewerkt door Anne Verelst die zich ondertussen aan het voorbereiden is voor haar eerste halve marathon nml. Deinze-Bellem.
Kurt De Jong
Als ik aan vorig jaar terug denk schiet de zaterdag er toch boven uit. De spanning vooraf in het stadion, de leute onder de mannen over Geert zijn banaan, de grote verbaasde ogen van de Stijn... ja jongens !
Maar kom, na zaterdag kwam zondag en dan was't afzien, zowel voor ons als voor ons vrouwen die rijkhalzend keken waar we bleven.
Al bij al was ik tevreden over mijn prestatie en smaakte deze marathon naar meer. Een 8-tal maanden later kozen we voor Torhout en ik wist het goed : nu ging ik mij niet laten verrassen door een te snelle start ! Maar ja, de voorbereiding was minder geweest en dat heb ik gevoeld : 5 minuten trager (en naar mijn vrouw en vrienden zeggen : 't gezicht van ne zombie naar het einde toe).
Op naar een derde marathon ? Ik weet het nog niet... de tijd zal het uitwijzen. Alleszins het vraagt veel van een gestel.
Geert Ebraert
Of de tweelingbroer van Kurt. Als je de ene ziet lopen zie je de andere. In hun voorbereiding was het niet anders. Telkens gingen ze samen op stap en hielden ze er een strak en zwaar trainingsprogramma op na En ook beiden zette een zeer sterke prestatie neer in Amsterdam. Ook in zijn tweede marathon was het bijna een identiek verhaal als dat van Kurt en haalde hij vrij getekend het einde enkele minuten trager dan in Amsterdam.
Wel zal Amsterdam Geert levenslang blijven achtervolgen daar hij er de flater van zijn leven beging door zijn arme vrouw (die urenlang in de kou had staan wachten) geen kushandje toe te gooien
Dirk Vleminck
Had in de voorbereiding wat last gehad maar pakte toch flink uit op de marathon zelf met (wat we toen dachten) een zeer snelle tijd. 8 maanden later zou hij echt serieus uitpakken en een half uur van deze tijd afdoen
Hendrik Maes
Was vrij duidelijk na de marathon: Nooit meer. Hij heeft wel nog verschillende halve marathongs gelopen (Lier, 20 km van Brussel,Evergem,Deinze-Bellem). Momenteel is hij zich (na een aanslepende kuitblessure) aan het voorbereiden op het cross-seizoen.
Patrick Belon
Is momenteel zeer druk bezig met bouwen waardoor er weinig tijd overschiet om de vele trainingen te doen. Regelmatig waagt hij zich nog een een kwart triathlon
Patirck Michiels
Zonder er veel poes pas over te maken is Patrick zich sindsdien blijven toespitsen op het marathon gebeuren en heeft er ondertussen al twee achter de rug Antwerpen:4u05 en Eindhoven:4u13). Hij bereidt zich ook telkens voor op een manier waarbij de basis heel belangrijk is dus vele duurlopen maar nooit van de extreem lange.
Franky De Gucht
Na de marathon was hij vrij duidelijk : Ik zie mij hier niet meer direct aan te beginnen. Hij liep ondertussen wel al verschillende halve marathons (in snelle tijden zonder specifieke voorbereiding)): de befaamde Varvet in Goteborg, Evergem, Kuurne.
Maar zeg nooit nooit want ondertussen is hij van gedacht veranderd en zal hij in het voorjaar deelnemen in Rotterdam (of was het om van het gezaag van xxx van af te zijn of was het de schrik omdat xxx ineens sneller begon te lopen )
Denny Wettinck
Was kordaat na de aankomst Nooit meer!!. Hij heeft zich dan ook toegespits op kortere afstanden en op de kwart-triathlons met zeer mooie resultaten (een val hield hem van een dichte ereplaats op Overeme-Donk)
Valerie Van Gampelaere
Voor mij was A'dam een heel plezante loopervaring. Ten eerste omdat we met een hele groep naar ginder zijn getrokken voor een nieuwe ervaring/uitdaging. En ten tweede ik heb min tijd verbeterd, met 10 minuten! Dus ja ik ben heel tevreden over dat weekend Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe ervaringen ontdekt. Na de marathon heb ik nog enkele wedstrijden meegelopen omdat ik aan het voorbereiden was voor de marathon van Rotterdam (april 2009). Maar door het zware schema stond er naast mijn naam DNF. Pech maar in 2010 doen we het opnieuw En natuurlijk was er mijn training voor de Relay challenge Ironman 70.3 in Monaco, de zwaarste halve triathlon van Europa. Ik deed het fietsgedeelte dus heb ik o.a. de Mont Ventoux beklommen én ben naar de Hoge Venen (Baraque Michel) geweest om te trainen.
Danny Clincke
Amsterdam was mijn tweede en na groepsgeest en samenhorigheid in voorbereiding toe veruit de tofste. Doch het parcours op zich en ook de ambiance langs het parcours viel wat tegen.
Ondertussen is lopen een levenstijl van mij geworden en heb ik nog 2 marathons gelopen (Rotterdam en Berlijn). Als voorbereiding werden ook verschillende halve marathons meegenomen (Deinze, Lier (3),Goteborg, 20 km van Brussel, Mc Bride, Oudenaarde, Evergem;Kuurne). De droom: Zou het mogelijk zijn om met een dergelijke groep nog eens een dergelijke onderneming op te zette
Fotos
Het beklijvende moment de dag voor de start in het Olympisch stadion van Amsterdam: de gezichten vertellen alles
De dames die het ervan nemen terwijl hun egas aan het afzien zijn
Het eerste gedeelte van de onderzoeken omvat het bloedonderzoek, met daarbij vooral de waarde van het cholesterol (eigenlijk de boosdoener/oorzaak van alles: op moment van hartinfarct was dit 370). Die was al gedaald naar waarden rond de 200, maar in mijn geval was dit nog te hoog daar effectief alle risico op toeslibbing moet gemeden worden. En dit keer waren de resultaten spectaculair goed: 143. De aangepaste medicatie en het nauwlettend opvolging van voedingspatronen (met de marathon werd er natuurlijk de afgelopen maanden zeer gezond gegeten) hebben dan hun doel bereikt. Duseerste gedeelte van de missie: volbracht. Nu binnen anderhalve week de fysieke testen.
Wat ook eens goed was om weten was het befaamde hymatocriet; En moet zeggen dit stijgt toch door langdurig te trainen. Voor mijn loopgekte lag dit op 38, drie jaar later heb ik toch een waarde van 43 (en dat zonder epo ).
Qua lopen hou ik mij ook deze week aan enkele korte duurloopjes (maandag was dat in overmere, dinsdag Brussel en woensdag een pistetraining met de 4 nieuwkes in overmere).
De rest van de week zal er donderdag nog een str-sessie volgen en vrijdag een langere duurloop van ong. 15 km.
Ja, en voor zondag begint het natuurlijk te kriebelen. Het is namelijk cross in Overmere (de befaamde Boerenkrijgcross), die georganiseerd wordt door de club waar ik aangesloten ben.
Langs de ene kant zou ik graag starten(het is maar 5,7 km) langs de andere kant besef ik ook dat hier veel meer snelheid en kracht voor nodig is dan het gewone joggen en dat is nu net wat ik mis. Maar als ik mij op voorhand instel dat zelfs de voorlaatste mij een ronde aan mijn broek smeert en ik mij niet mag forceren zal dat wel lukken denk ik.
Van de jogclub Overmere hebben er ook nog twee atleten deelgenomen aan de marathon van Eindhoven. Kurt (DG) en Patrick. Kurt was zeer snel gestart (vlot onder 2 uur op halve) maar was nadien volgens eigen zeggen dat klein manneken met dat groot hamerken tegen gekomen en eindigde in 4u22. Den ouwen (Patrick uit den Ami), had zoals gewoonlijk niet te veel woorden aan zijn voorbereiding vuil gemaakt maar had toch (opnieuw moet ik zeggen) zeer vlot uitgelopen in 4u13. Beiden waren tevreden al stelden ze toch dat de wind het er zeker niet makkijker op gemaakt had.
Deze week verscheen er in het lokale Snt-Pieterke (dat verscheen ter gelegenheid van Fortune Kermis een artikel over het loopgebeuren in onze straat:
Duurloop met Danny Clincke.
De revalidatie na een hartaanval zette Danny drie jaar geleden aan tot lopen. Korte en hevige inspanningen zijn echter uit den boze. Daarom houdt Danny het bij tempolopen op relatief lange afstanden. Ondertussen liep hij met succes de marathons van Rotterdam(tweemaal), Amsterdam en Berlijn (20 september 2009). Ondertussen geeft hij ook lessen start-to-run.De loopbelevenissen van Danny kan iedereen volgen op www.bloggen.be/runningdanny Danny, die in de Zomerstraat woont, heeft goede contacten met André De Clercq en zijn Natuurlopers. André richtte de voorbije vijf jaar begin juni een natuurloop in op een parcours in de Brugstraat, Hogendries en Zomerstraat. Een zesde editie op ziyjn initiatief zal er echter niet komen. Wel blijft de basiswerking van de Natuurlopers behouden: elke dinsdag- en donderdagavond verzamelen sportievelingen aan de woning van André in de Hogendries voor een ontspannen trainingsloop."
De bedoeling was om nog 2 foto's te publiceren ...
Foto 1: de marathonlopers uit Eindhoven
Foto 2: de vier nieuwkes
... maar heb ze per ongeluk om zeep geholpen (zal dus voor de volgende keer zijn)
Vandaag zijn we eraan begonnen: de derde Start to run-sessie onder het motto Fit aan de kalkoen. Kort samengevat: Tegen de kestperiode lopen alle deelnemers vlot 5 km.
Al enige weken kwamen de inschrijvingen binnen en vandaag werd het startschot gegeven. Vandaag waren er een 17-tal deelnemers aanwezig, daarbij komen ook nog een zestal mensen die om allerlei redenen vandaag niet konden aanwezig zijn. We komen dus in totaal aan een mooie groep.
Een groep die wel qua loopmogelijkheden uit verschillende niveaus bestaat en waarbij ook mensen zijn die op hun eigen tempo enkele ronden lopen. De locatie is net zoals de vorige keren het sfeervolle Warandapark in Brussel.
Typisch voor een eerste sessie is de onzekerheid bij de starters, maar onder een mooi zonnetje werd deze eerste sessie afgewerkt. De eerste sessies zijn kort maar er wordt dan ook tijd genomen om enkele tips mee te geven.
De eerste tips:
-probeer te babbelen tegen elkaar tijdens het lopen (een betere hartslagmeter bestaat er niet).
-Stretchen is belangrijk
-Loop je eigen tempo (het is niet de bedoeling van snel te lopen maar op een vlotte manier de 5 km te lopen)
Ik heb er twee personen uitgepikt die ik gevraagd heb om hun motivatie mee te geven:
Kim:
Een van mijn doelstellingen is terug in form te geraken,
aangezien ik met Frank (Van Varenbergh) en Geert (Pollet) heb gewed dat ik minstens 3 maanden alle dagen zal meefietsen vanaf maart '10.
En voor de rest is het gewoon plezant om je onder de middag es uit te leven
Annabel:
- medisch advies om te beginnen sporten (als 40 plusser)
- doordat ik absoluut onsportief ben, is een zeer lage instapdrempel voor mij zeer belangrijk (die is hier gecreëerd ; over de middag, opbouwend van nul, dienstvrijstelling, douchemogelijkheid)
- persoonlijke ambitie om de vetrolletjes wat onder controle te houden
- hoop om deze zomer op de camping mee de 'walk upon the mountain' en 'the run around the camping-site' probleemloos mee te lopen
Deze rubriek zal de volgende 10 weken minstens één keer in de week worden opgenomen op de blog.
Fotos:
De eersten die wat zenuwachtig staan rond te draaien voor de start van de eerste sessie
Na de 'vloedgolf' van woensdag was het donderdag prachtig lopen in het warandapark in Brussel. We waren met een stuk of vier in het warandapark en we liepen mooi in het 'zonneken' en waren volop aan het genieten van de laatste warme zonnestralen. Qua snelheid ging het niet zo goed maar dat was eigenlijk bijkomstig.
Zaterdag ging ik weer op pad voor een 5-tal kilometer en tot mijn grote verbazing vlotte het dan bijzondergoed. En liep ik de kilometers aan 5'50". Waren de inspanningen van de laatste weken verteerd en kon ik alweer vrij vlot lopen?
De zondagmorgen op pad met Chris voor een 10-tal kilometer en ik had die direct een antwoord op mijn vorige vraag? "Neen", het lopen ging nu moeilijk en krampachtig en de kilometertijden lagen 40" hoger dan de dag voordien. Dat is nu het rare van het lopen: je vertrekt met dezelfde ingesteldheid, loop hetzelfde parcours met dezelfde hartslag en toch is het gevoel en het tempo gans anders. Vandaar waarschijnlijk de uitdrukking:" Den enen dag is den anderen niet" . Dan is het ook een voordeel om met twee te gaan lopen. Als je op zo trainingen alleen bent neem je den eersten besten afslag opnieuw naar huis maar met tweeën bijt je door en ben je achteraf toch altijd kontent dat je de 'geplande afstand' gelopen heb. Want ik wil nu niet volledig afbouwen daar ik op 23 oktober de onderzoeken/testen heb waar ik toch wil scoren.
Al bij al leverde deze rustweek toch een afstand van 35 km en dat op een rustig tempo met (op zijn zachts uitgedrukt 'wisselende weersomstandigheden).
Voor volgende week staat als belangrijkste 'evenement' de opstart van de nieuwe reeks 'start to run' in Brussel op het programma. Ja ik heb daar ook wel wat zenuwen voor, want de eerste sessies zijn de belangrijkste zeker naar het motiveren van de deelnemers toe. Voor de rest heeft ook Chris toegezegd voor deelname aan de marathon van Rotterdam (dat begint ook een schoon groepje te worden).
Omtrent deze laatste twee evenementen zal ik ook aparte rubriekjes besteden op deze blog nml. "Fit aan de kalkoen" en "Op weg naar de Coolsingel"
Foto: na het lopen wordt er nog steeds gestretched!!!
"Het is weer voorbij die mooie zomer, een zomer die begon zowat in mei ...", dit bekende deuntje van einde van de jaren 70 van Gerard Cox kwam gisterenavond in mijn hoofd toen ik samen met de vier nieuwelingen een (in het water gevallen) piste-training zouden afwerken.
Een zomer die begon opdezelfde manier nml. een enorme wolkbreuk midden mei toen we in berlare een training dienden af te lasten. Wat er tussen die twee wolkbreuken zich op sporitef gebied afgespeeld heeft grenst eerder aan het ongeloofelijke (zeker in mijn geval).
Het ongeloofelijke zomeravontuur begon de volgende dag al met onze trip naar Goteborg. Met een toffe groep hebben we toen deelgenomen aan de Varvet in het (volgens Franky 'biljartvlakke') prachtige en sfreervolle Goteborg. Ik heb er afgezien maar toch ergens ook een mooie prestatie neergezet (2u11'). Het was het startsein (opnieuw naar mijn normen) enkel vrij snelle wedstrijden. Want amper 2 weken daarop volgde de 20 km van Brussel (2u00) en de MC-Bride Run (2u12).
Toen al bleek het dat we een prachtige zomer gingen krijgen. Het erg warme weer was ook bepalend op het PK halve marathon in Oudenaarde. Waar ik eindigde in 2u16' maar toch aangenaam verrast was daar ik toch had uitgelopen terwijl vele deelnemers daar de wedstrijd verlaten hadden.Door deze reeks halve marathons had ik wel een zeer goede basis gelegd, een basis die ik gans de zomer zou meenemen.
Ondertussen werden ook de trainingskilometers serieus opgedreven in wel ideale loopomstandigheden (goed weer en weinig wind). Het 'gegeven wind' moest we toch eens uitdagen en we gingen starten aan de strandloop in Blankenberghe (samen met Maurits en Christine), een run om nooit te vergeten (vliegen naar zeebrugge en stilstaan in de terugtocht): achteraf een mooie belevenis maar waar we alle drie achteraf inkoor van zieden "Nooit meer'.
Er volgden nog talrijke joggings:Torhout,Nazareth,Heikant,Overmere,Erondegem,Kalken,Zevergem,Melsen,Eke,Donk,Wetteren. Telkens werden de tijden iets beter.
Er was ook de reis naar het 'Zwarte Woud', een reis die uitgroeide tot een ongeëvenaarde trainingsweek in een alweer prachtige omgeving. Bij dit alles had ik ook het geluk van blessurevrij te blijven (buiten eens wat karmpkes en pijntjes links en rechts). Het grote moment naderde ondertussen met 'rasse schreden ' en alles moest wijken voor dat ene grote doel. Ondertussen was ook iemand nieuw op het toneel verschenen nml. Chris (allias 'de pees'). Zij deed veel van de duurtrainingen samen met mij en ja ondertussen maakten we 'elkaar zo zot als een achterdeur over 'den marathon'' Ik ging wel iets minder ver en paste bewust eens er boven de 25 km gegaan werd; De grote test moest komen in Evergem en dat werd een meevaller van formaat in een voor mij zeer snelle 2u00'19" werd de halve martathon aldaar afgewerkt.
En toen kwam het sportieve hoogtepunt:het weekend Berlijn dat zowel als qua marathon als stadsbezoek enorm meeviel. Ondanks het veel te warme weer slaagde ik er toch in om onder de 5 uur te duiken nml. 4u49'11". Nadien volgde nog de 'rapper dan een ezel' maar net als met de zomer ging het ook met mijn conditie achteruit.
Buiten deze wedstrijden en trainingen was er deze zomer nog iets enorm belangrijk waar ik mij op sporitef gebied enorm heb mee ge-amuseerd en dat waren de 'start to runs' zowel in Berlare als in Brussel. Tijdens de sessies waren er telkens vershillende lopers/loopsters en ook zijn er verschillende mensen na die sessies blijven lopen.
Al deze wedstrijden, trainingen, loopsessies leverden naast kilometertijden en persoonlijke records iets veel belangrijkers op en dat is nieuwe vriendschappen
Na den rapper dan een ezel is mijn bord wel volledig leeg gegeten. Toch raar de ene dag loop je een halve marathon en een tweetal dagen laten, raak je nog met moeite een stap verder. Het is natuurlijk niet die halve marathon, het is de voorbereiding voor de marathon, Berlijn zelf. En natuurlijk is het ook wat psychologisch de grootte leegte gaapt. Vijf weken zonder jogging (dat is lang, hoor). En het is niet alleen dat maar ook de schrik voor de onderzoeken van 22 oktober begint zich te manifesteren. Het supergevoel van marathonloper gaat zo een beetje over in het bange gevoel van hartpatiënt maw van euforie (alles aan kunnen) naar een dipje(machteloosheid) .
Zondag was ik nog mee afgereisd met Valerie naar Brussel om voor haar te supporteren voor de halve marathon in Brussel (ook zij heeft zich al ettelijke keren opge-offerd om met mee te gaan naar wedstrijden). Gewoon in Brussel rond lopen was er al te veel aan en ik voelde mij moe. En ja als Valerie dan begon door te stappen, slofte er ik als het ware achteraan. Ik ben van het Jubelpark naar de aankomst gegaan en wat mij opviel: in totaal geen volk (de wetstraat was doods) ik stond aan km 40 bij de doorkomst van de eersten bijna moederziel alleen. Best dat er zich nog wat supporters van de halve marathon aan het verplaatsen waren want het zou er anders erg desolaat hebben uitgezien. Juist de laatste twee honderd meters was er aanzienlijk meer belangstelling. Valerie eindigde in 2u13 en was vrij tevreden.
Een prestatie van jewelste leverde Eddy Baele: gestart in maart met start to run in Berlare getrouw alle trainingen gevolgd en ook nadien steeds naar de loopsessies blijven komen (was er zelfs ook elke vrijdag om met Franky op pad te gaan om snelheid te kweken) had zich voorgenomen om de halve marathon te lopen in Brussel. En ja hoor, hij liep de wedstrijd uit in 2u18. Nogmaals het bewijs dat je met een start to run (en natuurlijk de nodige dosis doorzettingsvermogen) heel ver kan komen
Op maandag was er training in Berlare en voor het eerst sinds lang werd er in de regen gelopen en ik was blij dat ik kon volgen. Wel waren de meesten present dus ze zullen zich deze winter niet laten afschrikken door regen en wind. Er heeft zich daar ondertussen een mooi groepje gevormd dat zowat aan de zelfde snelheid loopt en in groep trainen is natuurlijk altijd heel aangenaam .
Vandaag dinsdag in Brussel gaan lopen en ja daar werden we ook opnieuw getrakteerd op een zware regenbui (de zomer zal ons nu definitief de rug toegekeerd hebben vrees ik). In Brussel wordt alles in gereedheid gebracht voor een nieuwe sessie start to run onder het motto Fit aan de kalkoen starten we op 13 oktober (en 10 weken verder zitten de deelnemers aan de kerstmenu met de wetenschap dat ze 5 km in de benen hebben). Dus volledig stil zitten doen we niet maar het is meer op een rustige manier zonder te forceren.
Gans de week in twijfel gelegen om al dan niet te starten. Maar ik wilde zo graag nog een staartje aan Berlijn geven, dus toch besloten om te starten; Om half vijf kwam Franky ons oppikken en rond half zes waren we in Kuurne; Bij de inschrijving bleek het inschrijvingsgeld toch ook niet van de poes (17 euro - men is niet den ezel aan het slachten maar "de kip met de gouden eieren").
Er was wel een enorme toeloop daar in het kermisvierend Kuurne. Even later kwam ook Chris aan. En als je eens een 'zenuwpees' in aktie wil zien, ja dan moet je Chris volgen voor de start van een wedstrijd ... Toch is er bij mij ook sprake van concentratievermindering daar ik zowel mijn compressiekousen als mijn mp3 in de sporttas had achtergelaten
Bij de start was er geen mat voor tijdsregistratie (nochtans voor dienen prijs zou dat wel mogen), dus was het drummen bij de start (ik heb daar wijselijk niet aan mee gedaan en mijn chrono pas ingeduwd eens ik over de startstreep liep). En Chris en Franky die wilden zeker sneller zijn dan dienen ezel want die vlogen uit de startblokken. Na 500 meter was er dan ook nog een opstopping maar nadien was het vrij vlot lopen op een mooi (gewijzigd) parcours. Op een bepaald stukken moesten we elkaar kruisen en kwam ik Chris soms tegen, Franky die was toen al ver weg.
De teen speelde mij wel wat parten maar tot km 15 lukte dat vrij aardig - nadien nam de pijn wel toe maar ja dan is ook het einde in zicht. De eerste 15 km liep ik vlot tss de 5'50" en de 5'55"/km de laatste kilometers moest ik wat inboeten tot 6'10"/km. Ik eindigde (door mij afgeklokt) in 2u07'56". Moet ook gezegd dat de garmin 250 meer aanduidde. Dus niet zo een scherpe tijd als in Evergem maar wel een enorm goed gevoel - zonder ook enige moeilijkheid naar conditieverval toe liep ik opnieuw zeer vlot. Het feit dat ik in de laatste vijf kilometer nog 13 lopers remonteerde geeft aan dat he nog goed zit. Dus toch een teken dat ik mij in Berlijn niet 'total loss' gelopen heb.
Wel moet ik zeggen dan in het donker wedstrijden lopen toch een totaal andere ervaring is, het is veel moeilijker om geconcentreerd te blijven en je hebt in totaal geen snelheidsgevoel (iets wat ook Franky meegaf). Chris eindigde in 2u02' zn Franky liep vlot naar 1u43'. Al bij al een geslaagde avond (niettegenstaande het hoge startgeld (wat toch wat op de maag ligt)). De sfeer in Kuurne is daar zeker in orde en het is daar zeer aangenaam lopen.
Ik wordt het vandaag wel duidelijk gewaar dat ik de compressiekousen niet heb gedragen want nu heb ik weer de stramheid in de kuiten, iets waar ik anders nog weinig last van had; En mijn teen ... daar ik wijselijk over zwijgen
En nu ... geen joggings gedurende 5 weken. Het 'zomerseizoen' zit erop en wat een seizoen. In een volgend verslagje zal ik een overzicht geven van deze topzomer.
foto 1: het koffiemoment foto 2: de startbox - miskijk je niet achter de lach van Chris zit een pak zenuwen
Aktiefoto's volgen later (Chris en Franky waren te rap om op de plaar vast te leggen voor onze eerste fotograaf, mss had de tweede meer geluk)
Maandag lichtjes opnieuw beginnen lopen maar dat ging echter niet zo vlot en dinsdag zelfs opnieuw een jichtaanval moeten verwerken.
Aangezien ik toch wil deelnemen in Kuurne moest ik dus vandaag nog eens testen. Ik werd in Overmere afgezet en van daaruit naar Overmere Donk gelopen (5 km) en daar nog eens een lichte training (start to run) gegeven. In begin deed de teen wat lastig maar nadien ging het toch vlot (niet volledig pijnvrij maar toch). Deze test laat mij besluiten om toch te starten in Kuurne. Het werd trouwens tijd dat ik weer kon beginnen lopen want door anderhalve week niet te lopen begon ik nu pas echt stram te worden (de overschakeling van 6/week naar bijna niks was te abrupt). Voor de rest waren het deze avond ideale loopomstandigheden: windstil en aangename temperaturen.
Waarom ik nu echt in Kuurne wil starten? Deze halve marathon rapper dan een ezel is echt een prachtwedstrijd. Twee jaar geleden ben ik daar gestart en ik had toe ook een uitzonderlijk vormpeil vergelijkbaar met nu (de daar gerealiseerde tijd van 2u01 heb ik in de verste verte niet meer kunnen benaderen tot een maand geleden). De sfeer in de feeërieke dorpskern is dan ook prachtig en elke ronde (van 5 km) wordt je aangezogen door de muziek en kermisverlichting in het centrum. Vorig jaar heb ik daar niet deelgenomen omdat het die dag een echte stromvloed was. Ook Chris en Franky vergezellen mij naar Kuurne.
Ook wil ik met Kuurne een mooie en intensieve periode afsluiten en nadien een maand rust nemen (dus lichte duurloopjes en geen joggings).
Dat ik niet kunnen lopen heb vorige week wil niet zeggen dat ik stilgezeten heb. Druk in de weer geweest om reeds bepaalde zaken te regelen voor het winterseizoen.
In Berlare (moet eigenlijk zeggen Overmere-Donk), waar we om half acht start is de overgang naar de herfst al goed voelbaar en worden de trainingen daar ook op andere parcoursen (in den donker afgewerkt). Naast de twee nieuwkomers van vorige week waren er ook deze week weer twee nieuwe enthousiastelingen. Op hun vieren werken ze een start to run-programma af. Moet wel zeggen dat hun conditie van die aard is dat ze niet volledig van nul moeten starten.
In Brussel lopen volop de inschrijvingen voor een nieuwe start to run-reeks die start op 13 oktober. Het lijkt, net als de vorige uitgaven weer een succes te worden (zeker na de optimistische verhalen van de belevenissen in Mechelen).
En ja, zoals vorige keer meegegeven ben ik erin geslaagd om al enkele mensen zot genoeg te krijgen voor deelname aan de marathon van Rotterdam in april. De certitudes zijn Franky, John, Carine en ikzelf (vier mensen die ook naar Goteborg zijn geweest in mei) er zijn ook nog 2 waarschijnlijk-cases (Chris en Valerie). De voorbereidingen naar dit event toe zullen regelmatig belicht worden onder de rubriek Op weg naar de Coolsingel. De voorbereiding en benadering van deze mensen zullen waarschijnlijk ook heel verschillend zijn (voor sommigen de eerste (dus de stap in het onbekende)- anderen hebben er al één of meerdere in de benen).
Na vrijdag al te moeten afzeggen voor Lede (enorm positieve reakties gehoord over een zeer knappe organisatie aldaar) was er zaterdag niet veel beterschap; Een tweede inspuiting moest enig soelaas geven. Er werd mij ook duidelijk gemaakt dat van lopen op zondag geen sprake kon zijn want dat de kans op herval te groot was. Het was een zeer zware jichtaanval geweest en in de loop van volgende week mag ik het lopen hervatten en de halve marathon van vrijdag in Kuurne 'rapper dan een ezel' zou moeten lukken. Moet eerlijk zijn , het zou vandaag nog langs geen kanten gelukt zijn om te lopen
Ik zou mij dat zondag moeten beperken tot het aanmoedigen van de drie 'dapperen' van VDAB die op enkel maanden hadden opgebouwd vanaf nul naar de 10 km van Mechelen. Daar kon ik dus niks mee misdoen maar ... zelfs dat was mij niet gegund want de treinen van in Wetteren reden niet tot in Mechelen wegens defekt aan een brug Dan maar weer huiswaarts gekeerd en wachten naar het resultaat van onze doorzetters. Ze wachten wel lang alvorens een sms-je te sturen en ik begon al het ergste te vrezen en toen het bevrijdende "biep biep". Ze hadden het alle drie tot een goed einde gebracht; Luc (altijd een gentelman) was de eerste zes kilometer bij Vanessa en Pascale gebleven en had toen zijn eigen tempo gelopen. Vaessa en Pascale kwamen binnen op 1u13' (de damens hadden dan nog te bescheiden geweest want hun officiele tijd is 1u10' en Luc 1u03') en dat in hun eerste jogging. Nen dikke proficiat aan alle drie die gedurende de zomermaanden dikwijls hebben lopen puffen in het warandepark. Ik heb ook enkele foto's doorgekregen.
Ziehierbij ook een verslag van Vanessa: "In mei begonnen we met 0,0 conditie aan start to run dat Danny binnen VDAB organiseerde. Naarmate de weken en de conditie vorderden, kregen we het geweldige idee om verder te trainen voor dwars door Mechelen. Na de 5km te halen, bleven we dapper toerkes lopen in het Warandepark. Zondag was het dan zover. Toen ik om 11u de nummers ging ophalen lag de Nekker er nog rustig en vredig bij. Een paar uur later was het er een drukte van je welste. De zenuwen begonnen door ons lijf te gieren...... Onder een stralend blauwe hemel en een warme najaarszon liepen we omstreeks 15.10u de start over. Eerst werden we verzwolgen in de massa. Dappere lopers die duwen en je onder de voet lopen...o jee waar zijn we aan begonnen...... Na een paar kilometer was het iets rustiger om te lopen en werd het ook leuker. De kilometers vorderden en het zonnetje brandde. Onderweg passeerden we mensen die aan het stappen waren, o wat voelden we ons dan dapper . Na 6km hebben we moeten afscheid nemen van het rustgevende gezelschap van Luc die met zijn ellelange benen een versnelling rapper ging. Nog even genoten we van het groen en de 'gezonde dijlelucht' en even later doken we de stad in. Het was wachten tot op de grote markt om wat publiek te hebben. Daar moedigde twee bevriende collega's Luc en Hilde en Yann (mijn man), Louise (mijn dochterke) en Els (mijn schoonzus) ons dapper aan. Snel dag zeggen en dan onze tanden zetten in de laatste kilometer om uiteindelijk te finishen op de toepasselijke tonen van het liedje 'feeling hot hot hot'. 1.10u minuten eerder hadden we de start verlaten. We waren moe maar voldaan. Aangezien onze coach Danny ons had laten stikken (grapje Danny) hebben we het gesteld met een AAdrankje, de cocktail zal voor volgend jaar zijn;-)."
Foto 2: nog zeer ontspannen voor de start Foto 1: als iets meer spanning - Vanessa ziet het al volledig zitten Foto 3: ook de kasseitjes pakter onze dametjes er met de glimlach bij.
Zoals gisteren reeds aangegeven ben ik het tweede gedeelte van de week last beginnen krijgen van een 'jichtopstoot' (die conclusie had ik zelf al kunnen trekken daar de symptonen mij bekend voorkwamen uit mijn 'vroegere leven'). Ik dacht dat dit heel vlug zou verdwijnen maar deze nacht werden de pijnen erger en erger. Van deze morgen een schoen aantrekken om te gaan werken was geen sprake. Een enorm opgezwollen voet en een zeer pijnlijke 'grote teen' deden mij thuisblijven en de dokter oproepen.
Toen de dokter arriveerde was zijn conclusie even snel als duidelijk" Jicht". Toen ik hem de vraag stelde hoe dat nu kan daar ik alles behalve de levenstijl van een bourgondier aanneem was het antwoord er ook snel:"Dehydratatie" of uitdroging die op hun beurt aanleiding geven tot kristalvorming. Die dan weer de hevige pijnen veroorzaken. Dus ik had te weing gedronken tijdens en vooral na de wedstrijd en dat klopt inderdaad. Gedurende het lopen had ik heel goed opgelet en (volgens ik dacht) voldoende vocht opgenomen maar door de 'hoge temperaturen' was het vochtverlies zo groot geweest dat er nadien ook moest aangevuld worden en dat klopt de dagen na de marathon heb ik niet zoveel gedronken. Dus weeral een goede les (wel een pijnlijke) waar we in het vervolg rekening moeten mee houden (het zal natuurlijk niet steeds 26 graden zijn).
Vandaag reeds een inspuiting met voltaren gekregen en die zal morgen worden herhaald zodat ik van de pijn verlost ben. De jogging in Lede van deze avond wordt spijtig genoeg geschrapt (zou zelfs niet in mijn loopschoenen geraken denk ik), maar tegen zondag hoop ik paraat te zijn om als 'morele steun' te kunnen meelopen in Mechelen voor de 'Brusselse loopers'.
Na enkele dagen zijn de ergste pijnen geleden en blijft de mooie herinnering aan zowel de voorbereiding (het lastige gedeelte daarvan is lang uit het geheugen geschrapt) als het evenement in Berlijn. Dus wordt het weer tijd om vooruit te kijken ...
Gisteren en vandaag werd/wordt ik wel onaangenaam geconfronteerd met een zeer pijnlijk jichtaanval in de rechtervoet (in de volksmond beter gekend als 'het pootje' of 'het beestje'). Er wordt hier nogal te makkelijk over gezegd dat dit te maken heeft met alochol gebruik of een bourgondische eetgewoonte. Ik kan wel stellen dat ik drie jaar geen alcohol tot mij genomen heb en dat ik enorm goed op mijn voedin glet. Waarschijnlijk heeft het te maken met de enegizers van tijdens de wedstrijd en de vele koolhydraten die ik de latste dagen voor de marahon naar binnen gespeeld heb. Wat ook de reden mag zijn, het is enorm pijnlijk maar zou normaal op een tweetal dgen moeten verdwenen zijn.
Gisteren had we ons met de lopers van Berlare ook op 'nieuwe omlopen' begeven daar we door de steeds vroegere inval van de duisteren toch op 'verlichte wegen' moeten trainen. Hierbij ook nog eens de oproep: vergeet de fluo-vestjes niet. Er waren ook twee nieuwkomers aanwezig die hun eerste stappen in de loopsport zetten en dat is altijd goed nieuws, héé
Voor de zeer nabije toekomst staan er 2 joggings op het programma nml. Lede en Mechelen. Naar Lede zakken altijd heel wat mensen van overmere af op een mooie (golvende) omloop en een sfeervolle entourage met elkaar in de 'clinch' te gaan. Ik zelf ga het daar houden op 5 km. Zondag is ht D-day voor de 'starters' van Brussel die na 5 maand lopen de uitdaging aangaan om 'Dwars door Mechelen' te lopen. Er is geen tijd voorop gesteld, de eindmeet halen zou/zal een prachtige beloning zijn voor de zomerlange training in het 'waranda'-park van brussel alwaar ze ook al heel wat zweet gelaten hebben.
Dat is de korte termijnplanning. Op langere termijn staat 23 oktober in het dik aangekruist want dan is het de dag van de 6-maandelijkse onderzoeken. En ja (ook al weet ik dat het niet kan) hoop ik toch dat ik enkele percentages gewonnen heb op hartpompfunctie en dat de wattages op de fietsproef iets hoger zouden uitkomen want de konditie is nu toch optiomaal. Om die konditie hoog te houden tot die onderzoeken neem ik ook deel aan de halve marathon 'Rapper dan een ezel' in Kuurne (een prachtwedstrijd om te lopen).
En ja daarna duiken we opnieuw de winter in. En dan zijn we meer op onszelf aangewezen (weinig joggins in die periode). Ik ga mij een volledige maand houden aan runs van een 10-tal kilometer (de konditie onderhouden en eigenlijk de kilometers wat laten zakken om toch wat rust in te bouwen). En ja tegen dan begint de voorbereiding op de lentemarathon (zal meer dan waarschijnlijk Rotterdam worden). Nog wat opzoek gaan naar 'slachtoffers' die ik 'zot genoeg kan krijgen' om mee te doen .
Als voorbereiding daar naartoe zal ik enkele joggings als ankerpunten gebruiken:
november: Deize-Bellem (halve marathon) - 10 mijl Lier (in het kader van de '100 km van Lier') december: Ganse reeks kerstcorrida's januari: halve marathon Lier februari: halve marathon Lier maart: Oostende-Brugge/ 25 km Lier/ Damme-Brugge-Damme
Voila, het leed van de ene marathon is nog niet volledig geleden maar met ons gedachten zitten we al aan de volgende (mijn vijfde - en volgens mijn planning/uitdaging ook de laatste )
Foto: Ik dacht dat het aan den 'brandenburg' ging gedaan zijn maar het was dan nog 200 meter en dan lach je toch wat minder - want op dat moment is iedere meter er één te veel.
Maandag was afreisdag; Voor de zekerheid hadden we aangevraagd om te kunnen wachten met uitchecken tot 14 uur. En maar goed want stappen lukte met moeite. Het was het bekijken waard aan het ontbijt - je kon er zo de lopers uithalen. Iedereen voelde de stramheid (of je nu drie, vier of vijf uur loopt iedereen blijkt een wrak te zijn de volgende dag). De tevredenheid was bij elke loper aanwezig het was voor elke deelnemer een 'special happening' geweest. De vraag die wel herhaaldelijk op ieders lippen kwam was "want indien het 10 graden minder warm geweest was want de 26 graden was toch vrij extreem". Ja, op die vraag zullen we nooit een antwoord weten maar moet eerlijk zijn heb mij die vraag ook al enkele keren gesteld.
Kort na de middag op weg naar de luchthkaven alwaar we opnieuw derzelfde taferelen kregen, het afdalen van de trappen was voor de lopers een martelgang (voor diegenen die de foto van de 'trappen van lokeren' kennen een herkenbaar beeld). Doch weer hier opnieuw niks dan 'tevreden verhalen'. Moet toch zeggen dit was toch iets speciaal geweest, een spektakel voor zowel loper als toeschouwer waarbij beiden werelden eigenlijk samenvloeiden in een fantastisch spektakel waarin je zo kon opgaan dat je zelfs 'onrealistische doelen' kon halen. Dit was voor mij een 'once in a life time'-belevenis die mss als minpunt de warmte had, maar het prachtweer had ook voor een ongeziene opkomst en sfeer gezorgd dat dan weer ten goede kwam aan de prestatie.
Op de luchthaven ook nog een krant meegekrgen waarin alle resultaten vermeld stonden. Er stonden daar ook enkele cijfers in voor acheterover te vallen:
deelnemers: 40790 toeschouwers: 1 miljoen !!!! belastinginkomsten voor de Stad Berlijn: 10 miljoen %-buitenlanders: 44
Enkele gegevens over mijn eigen wedstrijd:
5 km
00:30:18
10 km
01:01:02
15 km
01:32:03
20 km
02:04:16
half
02:11:17
25 km
02:39:21
30 km
03:16:42
35 km
03:54:47
40 km
04:33:50
full04:49:11
Ik eindigde op plaats 23475
In dit schema valt de 'man met de hamer' niet zo erg op maar daar die "inzinking" er was tussen km 23 en 27 zit die eigenlijk in twee blokken verweven.
Verdere details kan je op volgende site terug vinden (ook films - alhoewel in de massa moeilijk herkenbaar)
Ook vandaag gaat het mij voortbewegen nog steeds moeizaam en vooral het 'in gang' komen is nogal moeilijk.
En nu nog wat gaan genieten van de kermis na dit prachtige sportieve weekend. Maar waarvan ik ook één niet sportief gedeelte zal onthouden en dat is dat er in Berlijn nog een enorm kontrast is tussen Oost en West.
Vandaag was het zover - het vele trainingswerk moest resulteren in een tijd onder de vijf uur (wel met in het achterhoofd dat uitlopen (zonder daarbij enig risico te nemen) prioritair was).
Om vijf uur uit de veren en van alle zoetigheden beginnen naar binnen spelen (chocolade, franchipan en nog wat cola gedronken). Om zes uur op het onbijt nog een croissant en een banaan. Dan bus willen nemen richting start maar zoals gevreesd reed die niet; Wat gestapt om dan toch een metor te nemen en uit te komen in Posdam. Eens daar aan gekomen begon (waar ik altijd voor gevreesd was) buik- en darmperikelen Ik had geluk en in mijn startvak stonden er niet veel aan te schuiven en dat euvel was dan ook vlug verholpen; Dan rustig afwachten tot de start - die wel indrukkend wekkend was 40.700 lopers uit 122 verschillende landen. Men kon na de start vrij goed doorlopen en de eerste opstoppingen kwamen pas op de eerste drankhalte en vanaf km 7. Drank overslaan was geen optie want reeds vroeg begon de warmte voelbaar te worden en na 5 km voelde ik het zweet al van de rug lopen. 30' na 5 km en 1u01' na 10 km deeden het beste vermoeden. Na km 21 2u11' was ook nog goed maar de warmte begon zijn tol te eisen. Tot aan km 24 bleef alles vlot gaan. Lut had daar plaats genomen met bevoorrading en dat was geen km te vroeg want juist op dat moment kreeg ik een dreun van jewelste (km-tijden liepen plots op naar 7' en ook vrij vlug na 8'). Korte delen lopen en stappen was geen optie want dan wordt mijn hart te veel onder druk gezet met de afwisseling. Besloten om eens 500 meter te stappen en de cola (met energizer ingekapt - ook zout in gedaan om het zoutverlies te compenseren) naar binnen te gieten. Ook nog wat cola 'geschooid' bij een vrouw die langs de kant stond en bij nog iemand anders een halve banaan en ik probeerde weer te lopen (het stappen was ook zeer pijnlijk - daar mijn kleine tenen enorme bleinen vertoonde (van in het water te lopen dat 'gemorsd' wordt tijdens de bevoorrading) het ging aanvankelijk niet zo vlot. En ik liep met een lang gezicht door Berlijn want een reken-sommetje leerde mij dat ik met nog wat extra verval weer riant boven de 5u zou gaan. Maar waar je normaal op km 30 nog nen patat krijgt begon ik weer rond de 6'30 à 6'45 te lopen. Dus een kwartier na het inemen van de suikers was ik er weer bovenop en het 30 km-punt had een positief effekt op mij (wat weer aantoont dat de voeding ook tijdens het lopen een enorme rol speelt en dat je verstand bijhouden een zeer grote faktor is). Gaandeweg begon mijn pessimistisch gedacht te wijken en dacht iets boven de vijf uur uit te komen (wat toch aanneembaar was); Door in het 'pak' te kunnen lopen bleef ik er de vaart inhouden en het gaf mij een kick vlot andere te remonteren. Ik liep opdat moment ongeveer 1'/kilometer sneller dan ingeschat. Op km 35 beseft ik ook dat her raar zou moeten gaan om de 5 uur niet te halen (exacte tussentijden heb ik nog niet want op de site staan ze in brutto). Ik bleef tijd terug nemen op mijn schema en eens km 40 gepasseerd begon ikzelf van 4u50' te dromen en jahoor ik klokte af op 4'49'11".
Na de aankomst zijn Lut (die een ganse dag Berlijn had doorkruist) en ik nog naar het hotel gestrompeld (want bussen reden er niet).
Na het douchen viel pas op hoe erg mijn 'kleine teentjes' er aan toe waren en hoe erg de zon haar best gedaan had (want het looptruitje stond er flink ingebrand).
Dus ondanks de warmte een meer dan geslaagde marathon. Later meer details als ik alle tussentijden heb en nu rusten
Van Chris ondertussen doorgekregen dat ze haar eerste marathon uit gelopen heeft (in ong; 4u35). Dik gelopen natuurlijk na zo gesukkeld te hebben met een ernstige kwetsuur.
foto 1: mijn 'supertijd' en nen mens loopt dan nog 600 m verloren op zo een afstand. foto 2: daar de fotograaf mij nog niet aan de aankomst had verwacht moesten achteraf de foto gemaakt worden foto 3: nu ik onder de 5 uur loop ga ik van nationaliteit veranderen
Vandaag was de dag van de verkenning. Eerst naar Under der Linten om aldaar de start- en aankomstzone te verkennen. Wat weer zeer opmerkelijk (zelf choquerend) was, is de enrome tegenstelling tussen het vroegere oosten (vuile woningen vol graffiti eentoninge appartementblokken) en het westen (moderne buildings, winkelcentra, restaurants) en dat telkens enkele honderden meter van elkaar verwijderd . We zijn in de loop van de dag enkele keren die oude grens overgestoken en telkens was dat zeer opvallend. De muur is misschien fysisch weg waar welke contrasten tussen beide leefwerelden. Mijn opvatting hierover was totaal verkeerd.
Eens in de binnenstad was er in de start en aankomstzone al een drukte van jewelste. Ook verschillende eet- en drankkraampjes tierden al weelig en de meesten die we tegen kwamen kon je herkennen als lopers (het schoeisel, de polar/garmin, de fles water in de hand, ). Het doet toch iets den dag voor de marathon te komen op de plaats waar het moet gebeuren. Als de borden op de juiste plaatst stonden opgesteld zou ik zelf nog redelijk vooraan (rond pos. 7000) starten. Ja eer die andere dertig duizend mij voorbij zijn zouden we toch al een eindje gelopen zijn.
Liep opdat moment ook te denken dat het bij ons in de gemeente kermis is. Iemand die enkele jaren geleden had gezegd dat ik met kalkenkermis in Berlijn ging zijn om er een marathon te lopen (dan nog enen die bij de 5 behoord uit de major World series) die hadden ze direct onder gebracht in een rustoord zonder kans om er ooit nog buiten te komen.
De rest van de dag met de metro Berlijn doorkruist zodat Lut zich kan opstellen op km 24 om mij daar te bevoorraden (de suikerrijke drank, gels), als ik last zou hebben van de achillespees zou ik opdat punt ook kunnen wisselen van schoenen. Indien de kousen vervelend doen gaan ze opdat moment uit. Dus er is echt aan alles gedacht deze keer.
Net toen ik dacht dat alles tot in de puntjes geregeld was, kwam ik nog voor een surprise. Toen we met dezelfde bus naar het hotel wilden die ik dacht morgenvroeg te nemen kwamen we tot de ontdekking dat die gedurende de marathon niet reed (vandaag was het inlineskate-marathon). Dus moet ik nog naar een noodoplossing zoeken voor morgenvroeg. Een feit is dat het hier een volksverhuizing zal zijn. Alle 40.000 moeten vanuit naar de start (zal wel allemaal gebeuren via metro of bus). Het zal dus vroeg op pad gaan zijn; We kunnen ontbijten vanaf 6 uur, maar denk dit al om vijf uur te doen (met zaken die ik ondertussen gehamsterd heb) zodat ik ten eerste toch vier uur voor de start gegeten heb en dat ik dan vanaf half zeven kan afzakken naar de start.
Enerzijds is de temperatuur vrij hoog om te lopen, anderzijds is er toch een verfrissend windje. We zullen wel zien wat het morgen wordt.
Voila, dat waren alle voorbereidingen. Of het de juiste manier was om zich voor te bereiden op een marathon dat zal morgen moeten blijken; Ik vond het in elk geval een zeer intensieve periode; Een periode die morgen wordt afgeslotn door het lopen van de 36 ste Marathon van Berlijn.
Chris, geef er daar in de Leiemarathon maar nen serieuze lap op, héé
Foto 1: Hier moet het morgen gebeuren
Foto 2: een vrij goede startpositie
Foto 3: het inline-skaten in in Duitsland razend populair (meer dan 7000 deelnemers aan hun marathnon)
Deze morgen reeds om drie uur uit de veren want om kwart voor vier kwam men ons al ophalen om richting luchthaven te vertrekken. Daar het bijlange nog niet druk was op de weg en het ook nog geen overrompeling was in de luchthaven waren we ruimschoots op tijd voor het vliegtuig. Blijkbaar moeten we toch een gangster-look hebben want beiden zijn we nog eens apart gefouilleerd .
Deze keer had ik weinig stress voor het vliegen. Bij mijn vrouw was het opstijgen haar toch niet al te goed bekomen en het vliegen is alzo niet echt haar ding geworden.
In de luchthaven van Berlijn liep ook alles vlot en met nen vriendelijke uitleg zijn we vrij vlug op de juiste bus voor het hotel gekomen, ook daar verliep alle administratie heel vlot en rond 10 uur waren we al gesetteld.
We zijn toen ook op weg gegaan voor de administratieve taken te vervullen voor het startnummer.
Op weg naar het marathoncentrum vielen er ons wel enkele zaken opin Berlijn. Rijkere wijken en nog erg verpauperde wijken liggen hier heel dicht bij elkaar. Echt bouwvallige (maar nog steeds bewoonde) huizen en je gaat dan ergens onder een stadspoort onder en daar krijg je dan een gans ander en meer verzorgde indruk. Terwijl je 100 meter verderop opnieuw geconfronteerd word met pleintjes waar je de drugs voor je neus ziet verhandelen. Ook de metrostations zijn enorm verouderd (bouwvallig zou hier zelfs soms op zijn plaats zijn). Let wel we hebben nog niet echt in het centrum van Berlijn geweest. Wel moet van het metroverkeer gezegd worden dat het uiterts doeltreffend is en dat je zonder veel poes pas kriskras door Berlijn gaat (en dat alles heel goed is aangegeven bewijst het feit dat we hier al een zestal metros genomen hebben en we nog geen enkele keer verloren gereden zijn (dat voor twee boerkes van de buiten) dus dan moet et zeer goed aangegeven zijn .
Eens in het centrum aangekomen vielen onze ogen open van verbazing, wat een massa volk aanwezig aldaar en dat op twee dagen voor de wedstrijd (je kon het vergelijken met de drukte een uur voor de start van de 20 km van Brussel). De expo die was opgezet was ook enorm (drie hallen binnen en dan nog een gans gedeelte in een overdekt buitenterrein) en ja bijna overal moest je staan aanschuiven. De verkoop van allerlei loopartikelen tierde weelderig (je staat versteld welke commerciële industrie er eigenlik achter die loop(jog-)sport schuil gaat. De blikvangers waren de vele stands met compressiekousen (in alle kleuren en maten (ja zelfs in het roze)).
De nummer was ook gepersonaliseerd met je voornaam duidelijk leesbaar (het kan maar ten goede komen aan de aanmoedigingen die je achteraan in het veld toch telkens meekrijgt).
Wat wel tegenviel was dat het loop t-shirt niet in de inschrijvingsgelden (en die zijn toch al niet laag) zat inbegrepen en dat je daarvoor nog eens 40 euro moet voor ophoesten . Trouwens ik vind dat ze die truikes maar zouden mogen uitdelen (al dan niet betalend) op het moment dat je finish overschreden hebt.
Wat ik al van het parcours gezien heb is dat het vlak is (echt plat en geen Frankys plat ) en dat er op zeer brede banen wordt gelopen. Maar de zon deed hier vandaag zijn uiterste best en op die brede boulevards is het dan moeilijk om schaduw te vinden. Voor mijn part mag de zon een dagje verlof nemen op zondag.
Vandaag niet te veel meer uitrichten daar ik door het vele rond drevelen al wat vermoeid ben en ik toch mijn beentjes moet sparen, héé.
Foto 1: de verarmde wijken met huizen vol graffiti
Foto 2: na het ophalen van het nummer direct twee bodygards bij mij om de fans op afstand te houden
Ook moet ik het uit mijn hoofd zetten dat er naar hartpompfunktie nog herstel zal zijn.
En natuurlijk was er mijn training voor de Relay challenge Ironman 70.3 in Monaco, de zwaarste halve triathlon van Europa. Ik deed het fietsgedeelte dus heb ik o.a. de Mont Ventoux beklommen én ben naar de Hoge Venen (Baraque Michel) geweest om te trainen.
).
(zal dus voor de volgende keer zijn) 
Na de 'vloedgolf' van woensdag was het donderdag prachtig lopen in het warandapark in Brussel. We waren met een stuk of vier in het warandapark en we liepen mooi in het 'zonneken' en waren volop aan het genieten van de laatste warme zonnestralen. Qua snelheid ging het niet zo goed maar dat was eigenlijk bijkomstig.
.
Gans de week in twijfel gelegen om al dan niet te starten. Maar ik wilde zo graag nog een staartje aan Berlijn geven, dus toch besloten om te starten; Om half vijf kwam Franky ons oppikken en rond half zes waren we in Kuurne; Bij de inschrijving bleek het inschrijvingsgeld toch ook niet van de poes (17 euro - men is niet den ezel aan het slachten maar "de kip met de gouden eieren").
Toch is er bij mij ook sprake van concentratievermindering daar ik zowel mijn compressiekousen als mijn mp3 in de sporttas had achtergelaten
Dan maar weer huiswaarts gekeerd en wachten naar het resultaat van onze doorzetters. Ze wachten wel lang alvorens een sms-je te sturen en ik begon al het ergste te vrezen en toen het bevrijdende "biep biep". Ze hadden het alle drie tot een goed einde gebracht; Luc (altijd een gentelman) was de eerste zes kilometer bij Vanessa en Pascale gebleven en had toen zijn eigen tempo gelopen. Vaessa en Pascale kwamen binnen op 1u13' (de damens hadden dan nog te bescheiden geweest want hun officiele tijd is 1u10'
(zou zelfs niet in mijn loopschoenen geraken denk ik), maar tegen zondag hoop ik paraat te zijn om als 'morele steun' te kunnen meelopen in Mechelen voor de 'Brusselse loopers'.
.
) en dat er op zeer brede banen wordt gelopen. Maar
de zon deed hier vandaag zijn uiterste best en op die brede boulevards is het dan moeilijk om schaduw te vinden. Voor mijn part mag de zon een dagje verlof nemen op zondag.
