“Vorig jaar dezen tijd …”, dit zinnetje zal bij verschillenden al ettelijke malen door de gedachten gegaan zijn deze week. Ja, wat was de spanning toen te snijden. Wat in mei/juni begonnen was als “we gaan nen keer den marathon van Amsterdam” lopen was uitgegroeid tot een mega-uitdaging. Door de groepssfeer was dit niet alleen een sportief evenement, maar werd dit ook op menselijk/sociaal-gebied een enorme voltreffer. Als je met twee deelneemt aan een marathon kan je elkaar een beetje zot maken, als je met 10 deelneemt dan maak je elkaar gewoon ‘tureluut’. De uitdaging was dan ook heel verschillend (je mag gerust spreken van de haas (Kurt) en de schilpad (mezelf)). Ook de trainingsmethodes waren verschillend, sommigen begonnen reeds in juni te trainen alsof hun leven ervan afhing (Franky ging ettelijke maken op stap met zijn Carine op zondagvoormiddag) en Kurt en Geert zetten steevast de karweitjes opzij op zondagvoormiddag (tot ergernis van Sonja en Daisy). Dirk moest dan lijdzaam toezien met een kwetsuur (maar werd dan weer goed gesoigneerd door zijn Anne). Op woensdag werd dan meestal in groep (den traagsten vertrok dan wat vroeger dan de vluggeren) den tour langs gratiebossen/broek gelopen. Ieder had zijn eigen dromen over de prachttijd die ze ging lopen in Amsterdam. Maar was die tijd eigenlijk wel zo belangrijk? Ik persoonlijk vind dat de groepssfeer die werd gecreëerd (en eigenlijk nog steeds voortduurt) veel belangrijker. De groep bestond niet enkel uit de ‘lopers’ zelf maar ook uit de respectievelijke gezinnen die niks anders konden dan meestappen in de ‘marathon-gekte’. Ja we haalde zelfs de pers met ons avontuur.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De zaterdag op de trein was het een zenuwachtige bedoening, maar Daisy’s pannenkoeken werden toch enorm gesmaakt. Er volgden een gezellige uitstap waarbij olv de vrouwen de binnenstad bezocht werd. Op de wedstrijddag waren de vrouwen de supporters van dienst en verwelkomden zij hun ‘sterren’ toen die het Olympisch stadion van Amsterdam binnenliepen (de ene al wat enthousiaster dan de andere, de ene ook nog frisser dan de andere). Iedereen behaalde de finish (wat al op een prestatie op zich is en wat ook zeker de sfeer ten goede kwam). De maandag daaropvolgend werd eraf gesproken op Fortune kermis in Kalken alwaar de zomerstaat (ong. 1km) een martelgang was voor de geteisterde spieren. Deze groep is vrij goed bij elkaar gebleven en zoals al aangehaald is er daar een zeer mooie vriendschapsband gegroeid die o zoveel belangrijker is dan de tijden.

Hoe het een jaar later met de deelnemers gesteld is kan je hieronder lezen (sommige hebben zelf hun verhaal geschreven voor anderen heb ik de gegevens verzameld).

Er  was toen ook een blog ‘road_to_amsterdam’ die werd bijgewerkt door Anne Verelst – die zich ondertussen aan het voorbereiden is voor haar eerste halve marathon nml. Deinze-Bellem.

Kurt De Jong

Als ik aan vorig jaar terug denk schiet de zaterdag er toch boven uit. De spanning vooraf in het stadion, de leute onder de mannen over Geert zijn banaan, de grote verbaasde ogen van de Stijn... ja jongens !

Maar kom, na zaterdag kwam zondag en dan was't afzien, zowel voor ons als voor ons vrouwen die rijkhalzend keken waar we bleven.

Al bij al was ik tevreden over mijn prestatie en smaakte deze marathon naar meer. Een 8-tal maanden later kozen we voor Torhout en ik wist het goed : nu ging ik mij niet laten verrassen door een te snelle start ! Maar ja, de voorbereiding was minder geweest en dat heb ik gevoeld : 5 minuten trager (en naar mijn vrouw en vrienden zeggen : 't gezicht van ne zombie naar het einde toe).

Op naar een derde marathon ? Ik weet het nog niet... de tijd zal het uitwijzen. Alleszins het vraagt veel van een gestel.

Geert Ebraert

Of de tweelingbroer van Kurt. Als je de ene ziet lopen zie je de andere. In hun voorbereiding was het niet anders. Telkens gingen ze samen op stap en hielden ze er een strak en zwaar trainingsprogramma op na En ook beiden zette een zeer sterke prestatie neer in Amsterdam. Ook in zijn tweede marathon was het bijna een identiek verhaal als dat van Kurt en haalde hij vrij getekend het einde enkele minuten trager dan in Amsterdam.

Wel zal Amsterdam Geert levenslang blijven achtervolgen daar hij er de flater van zijn leven beging door zijn ‘arme vrouw’ (die urenlang in de kou had staan wachten) geen kushandje toe te gooien

Dirk Vleminck

Had in de voorbereiding wat last gehad maar pakte toch flink uit op de marathon zelf met (wat we toen dachten) een zeer snelle tijd. 8 maanden later zou hij echt serieus uitpakken en een half uur van deze tijd afdoen

Hendrik Maes

Was vrij duidelijk na de marathon: “Nooit meer”. Hij heeft wel nog verschillende halve marathongs gelopen (Lier, ’20 km van Brussel’,Evergem,Deinze-Bellem). Momenteel is hij zich (na een aanslepende kuitblessure) aan het voorbereiden op het cross-seizoen.

Patrick Belon

Is momenteel zeer druk bezig met bouwen waardoor er weinig tijd overschiet om de vele trainingen te doen. Regelmatig waagt hij zich nog een een kwart triathlon

Patirck Michiels

Zonder er veel ‘poes pas’ over te maken is Patrick zich sindsdien blijven toespitsen op het marathon gebeuren en heeft er ondertussen al twee achter de rug Antwerpen:4u05 en Eindhoven:4u13’). Hij bereidt zich ook telkens voor op een manier waarbij de ‘basis’ heel belangrijk is dus vele duurlopen maar nooit van de ‘extreem lange’.

Franky De Gucht

Na de marathon was hij vrij duidelijk :” Ik zie mij hier niet meer direct aan te beginnen”. Hij liep ondertussen wel al verschillende halve marathons (in snelle tijden zonder specifieke voorbereiding)): de befaamde Varvet in Goteborg, Evergem, Kuurne.

Maar zeg nooit nooit … want ondertussen is hij van gedacht veranderd en zal hij in het voorjaar deelnemen in Rotterdam (of was het om van het gezaag van xxx van af te zijn of was het de schrik omdat xxx ineens sneller begon te lopen …)

Denny Wettinck

Was kordaat na de aankomst “Nooit meer!!”. Hij heeft zich dan ook toegespits op kortere afstanden en op de kwart-triathlons met zeer mooie resultaten (een val hield hem van een dichte ereplaats op Overeme-Donk)

Valerie Van Gampelaere

“Voor mij was A'dam een heel plezante loopervaring. Ten eerste omdat we met een hele groep naar ginder zijn getrokken voor een nieuwe ervaring/uitdaging. En ten tweede ik heb min tijd verbeterd, met 10 minuten! Dus ja ik ben heel tevreden over dat weekend  Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe ervaringen ontdekt. Na de marathon heb ik nog enkele wedstrijden meegelopen omdat ik aan het voorbereiden was voor de marathon van Rotterdam (april 2009). Maar door het zware schema stond er naast mijn naam DNF. Pech maar in 2010 doen we het opnieuw :-) En natuurlijk was er mijn training voor de Relay challenge Ironman 70.3 in Monaco, de zwaarste halve triathlon van Europa. Ik deed het fietsgedeelte dus heb ik o.a. de Mont Ventoux beklommen én ben naar de Hoge Venen (Baraque Michel) geweest om te trainen.”

Danny Clincke

Amsterdam was mijn tweede en na groepsgeest en samenhorigheid in voorbereiding toe veruit de tofste. Doch het parcours op zich en ook de ambiance langs het parcours viel wat tegen.

Ondertussen is lopen een levenstijl van mij geworden en heb ik nog 2 marathons gelopen (Rotterdam en Berlijn). Als voorbereiding werden ook verschillende halve marathons meegenomen (Deinze, Lier (3),Goteborg, 20 km van Brussel, Mc Bride, Oudenaarde, Evergem;Kuurne). De droom: “Zou het mogelijk zijn om met een dergelijke groep nog eens een dergelijke onderneming op te zette …”

Foto’s

1. Het beklijvende moment de dag voor de start in het Olympisch stadion van Amsterdam: de gezichten vertellen alles
2. De dames die het ervan nemen … terwijl hun ega’s aan het afzien zijn
3. de groepsfoto

18-10-2009 om 20:26 geschreven door marc lenaerts

17-10-2009 om 07:58 geschreven door Valerie