De gsm weet niks van toerisme. Die wil ons heel de tijd naar de kortste weg sturen. Wij willen de oude route naar de kust, die mooier zou zijn. Eens we van de snelweg af zijn krijgen we een afdaling door de jungle. Een deel van de weg is nog geplaveid met kasseien, langs de kant staan er hortensias. Ik heb het idee dat ik op een heel lange oprit rij. We stoppen bij een waterval en een oude brug. Het uitzichtpunt zien we hopelijk op de terugweg, nu hangen er wolken.

Morretes is een koloniaal stadje waar we lunchen. Het restaurant waar we de auto goed zichtbaar kunnen parkeren is enorm, net zoals hun schotels. Na de sla (met spruitjes) kregen we dit voor onze neus (voor 2 personen). En dan hoopten ze ons daarna nog geflambeerde bananen met ijs te slijten...

Het oude centrum is best gezellig, zelfs nu, bij regenweer en buiten seizoen, zijn er nogal wat toeristen.

Daarna hebben we nog twintig minuutjes te rijden tot Antonina. Er zijn hier ook nogal wat koloniale gebouwen maar er is meer verval. Het lijkt me de locatie wel om als verslaafde poëet aan je einde te komen. We hebben een geweldig uitzicht vanuit onze kamer op de baai en de onderkant van de heel groene heuvels. Andere toeristen heb ik nog niet gezien. Dit hotel is aantrekkelijk maar ik denk dat er hier verder weinig te beleven valt. Er is ook geen strand, we zitten nog aan de rivierdelta.

De laatste foto is er nog eentje van Curitiba by night.