De expediteurs schijnen toch wat in gang te schieten zodat Frans (niet al te ongerust) mee op stap kan. Het is een half uur wandelen naar het 'Oscar Niemeyer' museum. Onderweg zie je allesbehalve eenheid in de architectuur. Van de tentoonstellingen blijven me vooral de foto's bij van de Rus Sergey Maximishin (zoek maar eens op).

De tunnel naar de binnenkant van het 'oog' is veelbelovend maar eens boven valt de zaal tegen. In zo'n zwarte bolle ruimte moet je vooral geen expositie maken met spierwitte muren.

We nemen een uber naar 'unilivre' dat is de vrije universiteit voor ecologie. Groot is ze niet maar alleen al voor het toegangspad door een kleine jungle zou je er willen studeren. De zes klassen zijn in een oude groeve op palen gebouwd met een houten spiraalvormige gang er rond. Van daarop zien we zeker 11 verschillende vlindersoorten.

Eten doen we nog eens aan een buffet waar je per gewicht betaald. Zo kom je ook aan je portie groenten. De Botanische tuin valt tegen. De serres zijn ze aan het opknappen en veel planten zijn er niet te zien.

Op de mercado central verkopen ze vooral veel noten. In het centrum bekijk ik nog een tentoonstelling met hedendaagse aquarellen van Braziliaanse planten.

De laatste foto is van de bushokjes die platforms aan beide kanten hebben zodat je maar één vluchtheuvel nodig hebt in het midden van de weg. 

Hier aanzien ze me niet als een buitenlander. Het gevolg is dat ze je in het Portugees aanspreken. Je vindt hier trouwens weinig mensen die Engels of Spaans spreken. Ik vind het vervelend om weer met mijn mond vol tanden te staan. Ik kan me ook moeilijk voorstellen dat Chloé Portugees praat.