Een uur over de snelweg richting Miami rijden is te vergelijken met de spits naar Brussel. Eerlijk gezegd gaat het wel vlotter maar aangenaam kan je het niet noemen. De rit brengt ons ten westen van Miami waar er geen toerist te zien is tenzij ze de vuilverbrandingsoven en afvalbergen op tripadviser zouden zetten. Wij worden er verwacht in een klein bureau waar ze onze papieren voor het verschepen van de auto
in orde brengen. De telefoongesprekken worden er in het Spaans gevoerd. Na deze uitstap hebben we wel wat ontspanning verdiend. Die zoeken we op het strand, niet ver van onze logies. Ik hoop dat dit nu hoog tij is want het strand is zo goed als onbestaand. Tot aan het bultje met gras is het zand nat (je kan het moeilijk een duin noemen), dus bij hoog tij is er geen strand meer over. Het zwemmen doet deugd.
Na de middag gaat onze gastheer mee naar de haven. Chicquita heeft hier voet (of liever gezegd bananen) aan de grond, containers vol.
Het afleveren van de auto gaat iets minder vlot. We doen er een dik uur over. Hopelijk heeft ons wagentje een goede reis. Die is al wel weer twee dagen uitgesteld. Wij zullen al een tijdje in Carthagena zijn voor we hem terug zien.
Deze avond aten we Italiaans in een wel heel klein restaurantje. Het deed me aan Tignes denken maar bij het buitenkomen waren er geen sneeuwmuren voor de deur en was het 25 graden. Een heerlijke temperatuur om terug naar huis te wandelen.
Morgen om 1 uur schepen we in. Dan zal je waarschijnlijk een weekje niet veel terugvinden op mijn blog. Wifi wordt op een cruise duur verkocht, dat reserveren we voor Frans zijn klanten, maar wie weet...
|