Flauw misschien dat we het niet willen meemaken maar we pakken vanavond onze biezen voor er morgen misschien verplicht geëvacueerd wordt. Vanmiddag in de supermarkt was er al geen water meer te krijgen. Vele benzinestations waren ook uitverkocht. Onze auto zit gelukkig vol. Rose, die de waterski beheert heeft het nu niet makkelijk. Er zijn hier een aantal kinderen op kamp. De zenuwachtigheid begint toe te nemen. De 'locals' zijn hier al wel wat gewoon, onze buurvrouw komt vanavond zelfs terug naar huis. Waarschijnlijk zal onze straat niet onder water lopen. We liggen toch wat hoger en er zijn een paar vijvers in de straat die het overtollige water moeten opvangen. De regen loopt hier wel gewoon van het dak af op de grond. Gelukkig is die wel erg zanderig en goed doorlaatbaar.
Op hoop van zegen dus. Ik ga hier nog een potje koken en dan rijden we een uurtje noord over de brug. Die sluiten ze als de wind te hard gaat waaien. Maak jullie dus niet ongerust, we zoeken veiligere oorden op.
Figuurlijk dan toch. Kathy zag ik dit jaar nog in Glasgow waar ze deelnam aan een hemofilie congres. Mijn Amerikaanse 'mom' zag ik voor het laatst een vijftal jaar geleden in Parijs. Toen was haar toestand niet goed. Na een hartoperatie is ze weer de oude en kan ze wedijveren met mijn moeder als het op praten en entertainen aankomt. We speelden een dagje toerist op de 'scenic 30A'. Dat is de baan die langs de kust gaat en uitzicht geeft op de duinmeren. Sommige van de kustplaatsjes zijn ook heel mooi. We bezochten ook Clint Eagar in zijn galerij. Ofwel moet hij minder produceren of meer verkopen want zijn galerij is overvol. Van zijn vrouw Effie verneem ik dat mijn maatje Zeping naar China is om haar zieke moeder te verzorgen. Ik dacht haar te verrassen maar dat zal niet voor dit jaar zijn.
Spijtig genoeg heeft bijna de hele kust van Florida last van 'red tide'. Dat is een alg die gaat woekeren. Als hij afsterft verspreid hij een toxische stof die vooral vrijkomt als de golfslag de cellen breekt. Mike, de hoofdredder, had ons al verwittigd toen we gingen zwemmen. Als je voorbij de golven bent heb je er weinig last van maar op het strand irriteert het de keel. De eerste keren viel het mee maar de irritatie schijnt toe te nemen. Een strandwandeling hebben we dus niet gemaakt want Kathy heeft astma. Met mijn verkoudheid ben ik ook extra gevoelig geworden en hoest nu de longen uit mijn lijf als ik in de buurt van de oceaan kom.
We hebben er vooral van genoten om nog eens samen te zijn, het was erg gezellig. Kathy is op weg naar het Amerikaanse hemofilie congres in Orlando. Zij verloor haar echtgenoot bijna 30 jaar geleden aan aids, een gevolg van zijn bloederziekte. Hun dochter woont in Zuid Florida, dat zijn dus twee vliegen in één klap voor een bezoek.
Frans ging gisteren (donderdag) voor het eerst waterskiën. Het skiën ging goed maar daarna kon hij niet meer stappen.
Dubbele pech voor hem want zijn andere lievelingsactiviteit hier, in de zee gaan zwemmen, gaat ook niet meer door de hoestbuien die we krijgen. Gelukkig is het zwembadje van onze straat nog open zodat we daar wat baantjes konden trekken.
Gisterenavond heb ik de fietsjes terug in orde gebracht. Deze morgen ben ik daarmee boodschappen gaan doen. Volgende keer doe ik het vroeger want je krijgt het toch wel erg warm in de zon.
Het belooft hier dus erg kalm te worden. Veel zal er niet te bloggen zijn de komende week.
Zondag is vertrekdag. Onze bagage checken we eerst in bij Amtrak, de treinmaatschappij. Als je een couchette neemt krijg je hier wel wat meer service dan bij ons : hulp bij de bagage en een wachtzaal waar je drankjes krijgt. We hebben nog een paar uur voor het vertrek. Frans wil ook eens graag naar de 'highline'. Op zondag loop je hier over de koppen en de meeste galerijen zijn dicht. Gelukkig vinden we een prima plaats om te lunchen. Het weer is mooi, we kunnen zelfs op het terras zitten.
De treinen zien er vanbinnen en vanbuiten anders uit. Onze cabine is goed uitgedokterd. Wel een beetje gek dat je vlak naast je toilet zit. De lavabo zit er vlak boven en is uitklapbaar. Het deksel van het toilet en het bovenste van de lavabo zijn de trap voor het stapelbed.
Al snel zien we de zuidzijde van 'the city' kleiner worden. De dame tegenover ons is een 'treinfan'. Die vormen ook een gemeenschap. Er zijn zo wel meer reizigers die elkaar al kennen en die gewoon gaan rijden voor hun plezier. In de restauratiewagen zitten we bij een oud koppel waarvan de vrouw niet graag vliegt. Ze gaan 23 uur 'treinen'; van New Hampshire naar het zuiden van Florida. De wagon is wat kaal maar het eten is behoorlijk. Daarna komt de hostess ons vragen wanneer we ons bed opgemaakt willen hebben. Uiteindelijk is dat in een handomdraai gebeurd. Er is hier duidelijk over alles nagedacht. Dat neemt niet weg dat we toch niet zo goed slapen. De rit is hier veel ruwer dan op een Europese trein (er zijn waarschijnlijk uitzonderingen), Iedere houding die je aanneemt gaat er een andere spier of lichaamsdeel mee schudden, vreemd gevoel soms. De trein maakt ook heel regelmatig het geluid van een stoomboot om de omgeving te laten weten dat hij er aankomt. Ik ben dan ook op tijd wakker om al liggend de zonsopgang te zien. Na het ontbijt zijn we al snel onderweg naar de luchthaven van Jacksonville, Florida. Die hebben we toch nodig om een huurauto op te halen. Een uur nadat we van de trein stapten kunnen we aan onze rit pal westwaarts beginnen.
We weten al dat er onderweg niks te zien is buiten veel groen naast de brede snelweg. Na een vijftal uur zijn we in Santa Rosa Beach.
Het is heel erg, maar iedere keer als we er komen zijn ze nieuwe verkavelingen aan het aanleggen op plaatsen waar er voordien bos was. Nu is het gewoon verschrikkelijk. In onze straat alleen zijn er drie nieuwe verkavelingen. Er liggen gelukkig enkele stukken 'stateforest' tussen maar al de rest wordt gebuldozerd. Langs de grote weg zijn er ook verschillende hectaren omgekapt. Hier komen dan weer nieuwe winkels.
De zijstraten die we nemen om te gaan zwemmen blijken ook al niet gespaard. Ik hoop niet dat we binnenkort gaan moeten zeggen dat het hier mooi was.
Het zwemmen deed in alle geval deugd. Ik kreeg zelfs zin in koken en heb een soort Mexicaanse schotel ineengeflansd.
We hebben vandaag voor de zevende keer, deze reis ons uurwerk een uur achteruit gezet. Ik ga er vanavond dus vroeg inkruipen.
Morgen belooft een drukke dag te worden. Waarschijnlijk komen Kathy, Bill en mom logeren die op weg zijn naar Stephanie in het zuiden.
Er ligt hier nog een flinke laag stof en de ijskast zal nog eens bijgevuld moeten worden willen we hen eten voorschotelen.
Je kan hier gewoon trouwen naast de vijver. Het bruidsmeisje was snel verveeld. Dit was trouwens het hele gezelschap : het koppel, het bruidsmeisje, de fotograaf en de priester.
's middags wordt er gerolschaatst op discomuziek. In de jaren 80 zijn wij in New York naar de rollerdisco geweest. Diegenen die nu schaatsen waren zeker de regelmatige bezoekers van toen want de meesten hebben onze leeftijd maar kunnen nog goed uit de voeten met hun schaatsen.
We zijn ten noorden van Central Park. Voor de lunch raadt een jongen van tien ons een pizzeria aan en ja, de pizza was er heel lekker.
We wandelen even langs de Hudson en daarna terug in Oostelijke richting. Net boven Central Park zijn er saaie blokken maar tussen ieder blok is er wel groen en een speeltuin. Je hoort hier ook alleen de airco's draaien.
Ik neem de bus nog verder door langs 5th avenue om de etalages te bekijken. Hopelijk zien de lama's er beter uit in Peru dan bij Prada.
Spijtig dat ik geen schoenen meer nodig heb.
Ik vroeg naar de prijs van het zadeltasje bij Tiffanies. Je moet er blijkbaar de fiets bijkopen. Voor die ene keer dat ik dan eens interesse toon in een juwelenwinkel! En sorry voor de fietsters, niemand krijgt het tasje cadeau.
Eerst de metro naar Lower East genomen. Ik ben een beetje vroeg in de buurt. Een aantal winkels en galerijen zijn nog dicht. Maar het is wel aangenaam wandelen. Een grote galerij is wel open. Ik vergeet de naam te fotograferen van de kunstenaar die gips en kristallen combineert. De werken pakken wel niet echt goed op foto.
In Chinatown is het nu wel levendiger dan 's avonds. Rond city hall moet ik mijn kap opzetten en regenjas dichttrekken. Gelukkig is het maar motregen want je staat toch wel veel met je hoofd in je nek naar boven te kijken. Ik stop bij 'le pain quotidien', die je hier overal tegenkomt. Het regent nog als ik bij de WTC memorial aankom. Ik ken de plek van foto's, een beter herinneringsmonument kan ik me niet voorstellen. De top van de nieuwe toren zit in de wolken. De rij bij het museum vind ik te lang. 'Je emoties kan je best wegwerken door te shoppen' denken ze hier, de 'mall' ernaast is een consumptie 'kathedraal' die afsteekt bij de eenvoud van de memorial.
Wij hebben al te veel bagage bij, winkelen is niet aan de orde maar ik moet er wel binnen voor de metro. Het regent nog en ik besluit naar het American Folk Art museum te gaan. Dat blijkt net aan een verhuis bezig te zijn. De enige tentoonstelling spreekt me niet echt aan.
Ik kom langs de opera, je mag er binnen in de grote hal. Bij het buitenkomen hebben ze het gordijn voor één van de enorme Chagal's opengetrokken.
Het is niet ver naar het designmuseum. Voor een sjieke lunch met uitzicht op central park kan je hier terecht. Het is een museum waar je wel wat verassingen kan tegenkomen. Ik wilde er eerst niet naartoe omdat ik zilveren serviezen en dergelijke verwachtte maar het is alleen maar hedendaags wat je te zien krijgt. Dit keer was er een expo op de grens van 'crafts en design', spek naar mijn bek.
Frans smst me dat hij naar het Whitney museum voor Amerikaanse kunst gaan (20ste en 21ste eeuw). Dit is net verhuisd naar een gebouw van Renzo Piano bij de Hudson rivier. Vanaf het terras heb je in alle geval mooie uitzichten. Zoek 'Alice Neel portraits' eens op. Daarvoor blijf je echt wel staan. Er hangen ook een aantal Hoppers. Ik had gehoopt op een paar schilderijen van Wayne Thiebaud maar die zullen in hun depot zitten. Toch wel de moeite, je moet natuurlijk wat geluk hebben met de tijdelijke tentoonstellingen.
Van daar pakken we de bus richting Time Square. We kunnen weer uitrusten want in Mid Town gaat het verkeer niet vooruit.
Het is wel een goeie moment om daar aan te komen. De lichtreclames komen al goed uit maar de lucht is nog niet donker. Lang blijven we niet in de buurt, het is er zo druk. We eten in een Braziliaans restaurant met goeie live muziek. De prijs is bovendien heel redelijk. Daarna terug de bus op. Als we thuis komen ben ik bijna de klok rond op stap geweest.
Mijnheer Frick had veel geld verdiend aan steenkool. Toen de arbeiders in Pensylvanië wat te veel van hun oren gingen maken verhuisde hij naar New York. Hij verzamelde schilderijen van topschilders en bouwde een klein paleis met de bedoeling er een museum van te maken. We zijn mijnheer Frick in alle geval dankbaar dat hij zijn collectie met ons wil delen. Van ons vorige bezoek, 35 jaar geleden, herinnerde ik me de portretten van Whistler, die wilde ik nog eens bewonderen. Nu bleek die zaal juist afgesloten te zijn. Maar ja je kan moeilijk klagen als je al fantastische werken van o.a. Van Dyck, Frans Hals, Goya, Vermeer, Rembrandt, Turner...hebt gezien. Bovendien hangt er een kleine Van Eyk die nu gezelschap had gekregen van een vergelijkbaar werk van Petrus Paulus. Likkebaarden dus. Bovendien was het niet druk in het toch wel kleine museum.
De verkoudheid speelt me nog parten, ik besluit het 's middags rustig aan te doen en ga een wandelingetje maken in het park. Ik zou me oud moeten voelen, zittend op een bankje in het park, maar naar mensen kijken is hier een bezigheid voor jong en oud. In het midden van het park is er een overdekte ruimte waar muziek uit komt. Vier zangers en een contrabassist zingen er in 'close harmony'. Geweldig!
Dit is ook een plek voor fotoshoots, er zijn er vijf aan de gang.
Een raar aangetakeld koppel met violen maakt zich klaar voor hun act. Ze nemen wel heel erg hun tijd. Ik mis hun optreden omdat we straks op tijd de bus willen nemen voor een etentje met muziek in Haarlem.
De metro gaat snel maar wie de bus neemt moet tijd hebben. Bijna ieder kruispunt heeft lichten en de bus stopt om de drie 'blocks'. Na twintig minuten zitten er alleen nog zwarten op de bus. Waar we uitstappen zijn de straten erg breed. De avenue waar het restaurant is doet een klein beetje aan Parijs denken met de terrassen op straat. Het is half zeven en de 'red rooster' zit al afgeladen vol. Achter de bar staan ze volop cocktails te shaken. Het volk is hier gemengd, het geluidsniveau erg hoog. Wij hebben een tafel beneden. Hier zitten dan weer voornamelijk blanken. Pedrito is een struise zwarte die waarschijnlijk eelt op zijn vingers heeft van het djembé spelen. Overdag brengt hij duidelijk in de fitness door. Hij en zijn band brengen vrolijke muziek. We zitten naast een koppel uit Panama. Om halfnegen bonjouren ze ons buiten want dan komt de volgende lading binnen voor eten en een concert.
Er zijn hier nog wel een aantal gezellige tenten in de buurt maar mijn snotvalling heeft niet veel zin in uitgaan. Het was mooi voor vandaag.
Gisteren avond namen we de bus naar Chinatown. Het eten ging snel maar de rit met de bus duurde wel drie kwartier ; ook een manier om NY te zien natuurlijk. De bussen waren wel zo goed als leeg, niet moeilijk met dat tempo.
Ondertussen heb ik al begrepen dat je beter vertrekt van een metrostation waar er maar 1 lijn loopt. Vandaag plan ik een wandeling van de West Village naar Chelsea. Bij hoog water is de 'caddilac' showroom een aanrader. De auto's zijn lelijk maar je hebt er geen excuus nodig om te plassen, ze hebben er ook een bar en designerkleren. Door 'the village' is het aangenaam wandelen ; veel kleine straten met winkeltjes en café's. Vandaag is het redelijk zwoel, ik eet een sandwich in een parkje. De mussen vinden het brood wel lekker. Chelsea is bekend voor zijn galerijen. Op het eerste adres dat ik heb is er een grote bouwwerf. In de volgende straten heb ik meer succes. Waarschijnlijk zijn er hier nog meer galerijen bij gekomen door het succes van de 'high line' een wandelpad ter hoogte van de tweede verdieping op een oude spoorlijn. Ik neem de trappen verschillende keren om de kunst eronder te ontdekken. Boven in het park is het redelijk druk, beneden trek ik galerijdeur na galerijdeur open en ben je vaak alleen binnen. Het is hier allemaal heel 'toegankelijke en verkoopbare' kunst. Ik zou er best wel wat van in huis willen hebben. Voor sommige werken heb je wel een groter huis nodig. Een grote naam heeft een tentoonstelling over fantasiewerelden met werken van Max Ernst, Dali, Tanguy ....
Op het einde van de high line bij het station is het weer een enorme bouwwerf. Hier verschijnt een nieuw blinkend en enorm gebouwencomplex. Het einde, zoals het begin van de wandeling, kan je dus moeilijk rustig noemen.
Wat doe je als ze een hele dag regen geven? Het valt er bovendien flink uit.
Dan kan je een dagje doorbrengen in het metropolitan museum. We zijn natuurlijk niet de enigen die op dat idee komen, het is er behoorlijk druk maar het is dan ook zo groot dat het wel weer meevalt.
Gelukkig dat Delacroix een schilder is geworden, er zijn hopelijk alleen slachtoffers in olieverf gevallen. Actietaferelen zijn in alle geval zijn ding maar hij maakte ook een aantal fantastische portretten.
De verassing van het huis is de expo ; 'heavenly bodies'. Haute couture geïnspireerd op de katholieke kerk, tentoongesteld tussen de middeleeuwse beelden, geweldig!
Tussendoor zien we nog een tentoonstelling over Armenië, ik heb nooit geweten dat die zo'n prachtige verluchte boeken hadden. (foto textieldetail)
Mummie's en co laten we links liggen, het moet nog een paar dagen regenen om alles te kunnen zien.
Het meisje op de 2de foto ziet er ook een beetje 'heavenly' uit
Als gids nam ik twee boekjes mee die wandelingen voorstellen in de stad. Ambitieus als ik ben ga ik er vandaag twee combineren.
Een must is de aankoop van een kaart voor het openbaar vervoer (33 dollar voor 7 dagen). Ik neem de kleffe subway tot de lower east side waar ik mijn wandeling begin over de Williamsbridge. Je loopt of fietst er boven het verkeer. De overkant van de East River is veel rustiger. Hier is er vooral laagbouw en er zijn toch wel wat gezellige adresjes om te winkelen of iets te eten of drinken. Ik bestel een sapje in een trendy eethuisje. Gelukkig bestel ik nog niets te eten want ik krijg bijna een halve liter (11$). De volgende stop zal er eentje met toilet moeten zijn. Ik loop in noordelijke richting, je kan de straat niet echt gezellig noemen. De zijstraten zien er wel vaak aangenaam uit om te wonen, vooral diegenen die oude bomen hebben. Onderweg is er een ruimte die deels galerij, deels café is en waar er ook een heleboel jongelui op hun computers zitten te werken. Gelukkig kijken ze niet op als je je toch binnen waagt en er niet hip uitziet. Verder verandert de sfeer totaal. Ik kom in een goedkope winkelstraat terecht waar de voertaal volgens mij vooral Pools is. De brug die ik over moet heet Pulaski bridge (klinkt als...). De kreek eronder is niet direct aanlokkelijk en aan de overkant vraag ik me af waarom Patrick (de schrijver van de gids) zo enthousiast is over zijn woonplaats. Tenzij hij als goede Belg veel van bier houdt want kleine brouwerijen mét café's kom ik hier wel tegen. Als ik terug kom aan de rivier begrijp waarom Long Island City wel aantrekkelijk is, zeker met kinderen. Langs de rivier ligt een nieuw aangelegd park met een fantastisch uitzicht op Midtown en de brug over Roosevelt Island. Dit is echt genieten, bovendien is het weer ideaal. Hier neem ik mijn tijd. Ik besluit om heen en terug te wandelen en de ferry terug te nemen. Terug op Manhattan bevangt de dieselgeur me. Een reden te meer om met kinderen de wijk te nemen naar de overkant van de rivier. Manhattan is ook heel lawaaierig. Je hebt de bussen, de toeters, de straatwerkers, de sirenes, de vele bouwsites...
Langs een pleintje met speeltuigen staat een enorme rij politievoertuigen en tientallen politiefietsen. De politiemensen staan er rustig bij. Ondertussen doe ik al zoals de New Yorkers en loop, zelfs voor de neus van agenten, door het rood. Voetgangers beboeten is hier duidelijk geen prioriteit.
Ondertussen wandel ik de Chryslerbuilding binnen die beneden volledig in marmer is. Grand central station is inderdaad indrukwekkend maar ik nodig ze hier uit om toch ook eens een kijkje in Antwerpen te nemen. Dan wil ik de bus nemen maar dat was zonder de bijeenkomst van de UN gerekend. De straat waar de hele bende inclusief Trump logeert is deels afgezet. Ik vraag toch maar niet of ik een foto kan nemen van een vijftal politieagenten die samen dikke sigaren staan te roken. De bussen rijden wel door de avenue maar mogen er niet stoppen. Zo moet mijn benentram weer aan het werk. Onderweg merk ik deze "Leger" op in een lobby. Ik druk af terwijl ze me zeggen dat het niet mag. Hij blijkt van Christies te zijn.
Als leek neem ik de juiste lijn maar toch de verkeerde metro ; een sneldienst die stations overslaat en me dus niet echt dichter bij huis brengt. Doodmoe kom ik aan.
We besluiten, zoals zovelen hier doen, ons eten te kopen in de "deli" en thuis op te eten.
New York laat op zich wachten. We
hebben zoveel zeemijlen omweg gemaakt (eerst naar het zuiden om de
storm Helena te ontwijken, dan 7 uur naar het noorden voor de
evacuatie van een zieke passagier) dat één van de motoren er
vannacht de brui aangaf. In plaats van onze wekker te moeten zetten
om de skyline te zien opdoemen kunnen we eerst nog rustig gaan
ontbijten en een boekje lezen. Gelukkig hebben we een prima tafeltje
gevonden in de bridge zaal met zicht op de voorsteven. Buiten hou ik
het niet zo lang uit ; het is kouder dan verwacht en we kunnen niet
meer bij onze bagage. Het is toch wel knap om de stad zo in de verte
te zien opdagen. We komen pas om kwart na 12 langszij in
Brooklyn. We hebben ondertussen nog ruim de tijd om te lunchen (pech
voor de koks, iedereen is nog aan boord), het is vollen bak in de
selfservice. Pas al alle bagage van boord is mogen de eerst
passagiers uitstappen. Wij moeten wachten, en het wachten duurt lang.
Ondertussen is de tankboot naast ons komen liggen. Het is
ongelooflijk wat zo'n schip verbruikt. Drie ton diesel per uur als
het op volle kracht vaart. En wij die dachten dat we ecologisch bezig
waren.
Ondertussen heeft de bemanning nog een evacuatie training. Dat zijn al die mannetjes met oranje vesten op de foto.
Als we eindelijk van het schip mogen
wacht ons de lange rij voor de immigratie. Die hadden ons natuurlijk
ook eerder verwacht en zijn nu onderbemand.
Dan is het nog aanschuiven voor de
taxi's. Uiteindelijk komen we pas om 7 uur 's avonds op onze
bestemming aan. We zitten in een gezellige studio uptown.
Onze gastheer raadt ons een eenvoudig
Italiaans restaurantje aan. 'Eenvoudig wil hier zeggen dat je 30
kwijt bent voor een spaghetti, 'welcome to NY'! Gelukkig was het wel
lekker.
Laatste foto : Frans met zijn enorme waterskitas , dat is de boosdoener waardoor we niet vroeger kunnen ontschepen. Op dat stuk bagage heb ik al dikwijls gevloekt.
'Luilekkerland', dat is hoe je dit best
kan omschrijven. Een cruise maken, is een excuus hebben om niks te
moeten doen, de hele dag te kunnen eten en drinken en toch te
reizen. De grote problemen zijn : naar welke lezingen ga
ik vandaag, en oei, sommigen overlappen.
wat laat ik liggen op het buffet
waar zat ik nu weeral, mijn eten
wordt koud terwijl ik al langs drie van de vier kanten van het
restaurant ben gelopen om mijn tafeltje terug te vinden.
Ai, ai, iemand zit op mijn
favoriete fiets in de fitness, diegene waar je door een landschap
rijdt op het scherm.
Doe ik nagellak op of niet (niet
dus)
Je ziet, ook luilekkerland heeft zo
zijn minpunten.
Ik hou min of meer hetzelfde schema aan
: ontbijten in de selfservice, een goed uur bewegen in de sportzaal,
een beetje stretchen, douchen, een tweede mini-ontbijt of ineens naar
de lunch. Dan is er het zangkoor, wat lezen over New York, een
wandeling op het dek, omkleden, aan tafel om 6 uur, een show kijken
of naar het dansen gaan zien, lekker schommelen in je bed.
Morgen treden we op met het koor. Het
zijn allemaal zeemansliederen. De koorleider is knap en enthousiast.
Hij slaagt er in om de hele bende mee te krijgen, zelfs in
verschillende stemmen.
Vanmiddag was er een aankondiging dat
we van onze route afwijken en veel meer naar het noorden varen. We
varen tot zo'n 200 mijl van de kust van Nova Scotia, dat is de
afstand die een helikopter kan overbruggen om een heel zieke
passagier op te pikken. Rond drie uur mogen we niet op de bovenste
dekken. Er cirkelt een hercules vliegtuig boven het schip dan
inmiddels stil ligt.
Van op het lage achterdek zie ik even
de gele helikopter als hij vertrekt. Dit was dus de tweede keer dat
we van onze koers afwijken, ze doen hier overuren.
Aan de temperatuur is het goed te voelen dat we een meer noordelijke koers varen. Het zeewater is hier ook 10 graden koeler dan gisteren.
We hebben nog één dag te gaan. Ik
vrees dat we geen echt toffe mensen meer zullen tegen komen. Er zijn
nochtans passagiers genoeg aan boord ; zo'n 2500 stuks. Je moet een
beetje geluk hebben met wie je tegenkomt. Frans vond in alle geval
een goeie bridge partner, die is tevreden. Hij mag zijn smoking nog
eens aan, dat vind hij ook geen straf. Gelukkig mag ik mee met mijn
ongelakte nagels.
Gisteren hebben we onze horloges een
uur achteruit gedraaid zodat ik vroeg genoeg wakker werd om een half
uurtje mee te stretchen in de balzaal. Dan heb ik mijn ontbijt toch
al een beetje verdiend. Daarna 40 minuten in de fitness doorgebracht
om dat er alvast terug af te werken.
Als je wil kan je je hier heel de dag
bezig houden. Om 11 uur was er een lezing over de wolkenkrabbers van
New York. Een professor op rust verdient zo zijn reis. Morgen krijgen
we het vervolg van het verhaal.
Naast mij zat een heel ronde zwarte man
en zijn vrouw. Ze wonen in Californië en gaan gewoon over en weer
met de boot. Ze stapten zelfs niet uit in Engeland. Hij bleef nog
zitten voor de volgende lezing omdat het onderwerp “aliens” hem
interesseerde.
Ik leerde dat een Italiaanse professor
in de jaren 60 uitrekende dat er toch wel veel kans is dat er leven
is buiten de aarde en dat het bijna te gek is dat we het nog niet
zijn tegen gekomen. Van de andere kant blijkt intergalactisch reizen
toch wel zo moeilijk dat het niet verwonderlijk is dat we nog niet
ontdekt zijn. Bovendien vroeg ze (de prof) zich af of hoog
intellectuele gemeenschappen ook niet een grotere kans hebben dat ze
zichzelf of hun leefwereld vernietigen voor we naar de andere sterren
kunnen reizen. Misschien is dat zelfs te verkiezen boven als vee te
worden gebruikt door wie ons ontdekt en ons lekker vindt (nota van
Nora). Het was in alle geval onderhoudend genoeg.
Bij het buiten wandelen merkte ik
waarom mijn zware buur geen uitstapjes meedeed. Hij is wel erg slecht
te been. Er zijn er hier wel meer aan boord die geen andere soort reizen meer aankunnen.
Sinds ik zelf in Florida de Staten en hoofdsteden van
Amerika bestudeer begrijp ik ook beter wanneer mensen me vragen waar
België juist ligt en wat de buurlanden zijn.
Ondertussen wordt het weer buiten
slechter. We varen meer zuidelijk dan gepland om een storm te
vermijden. Deze avond zou het erger worden. Gisteren kregen we nog
ronde truffelbolletjes bij de koffie, misschien maken ze die voor
vanavond vierkant of leggen ze die op een bord met hoge randen.
Zolang ze nog soep durven serveren ben ik gerust.
was een dagje om Southampton te
verkennen. Onze straat heeft leuke huizen, veel ervan zijn
guesthouses. Toch maakt de straat niet zo'n verzorgde indruk. Je hebt
in de buurt ook hele rijen identieke huizen. In het
centrum staat nieuw en oud door elkaar. Je hebt bijvoorbeeld een
redelijk mooie straat maar die heeft dan een achterstraat die nergens
op lijkt. Er zitten twee grote shoppingcentra midden in de stad. Bij
het nieuwste gedeelte is er een mooi aangelegd plein en ook de nieuwe
cinema is knap. Vorige eeuw is het vooral misgelopen met de
stadsplanning. Onze generatie heeft goedkope, triestige gebouwen
midden in het oude centrum neergepoot.
Een pluspunt voor de stad is dat er
centraal een groot park is. De meeste straten zijn ook redelijk
breed.
Zondag vinden we het dan ook niet erg
om de stad te verlaten. We zijn bij de laatste groep die aan boord
mogen. Er zijn donkere wolken en zon, een mooie setting om af te
varen om 5 uur.
Om 6 uur worden we in de eetzaal
verwacht. Spijtig genoeg zitten we nogal middenin de gigantische
zaal. Gelukkig zien we toch nog water.
We zitten zoals te verwachten onder de
gemiddelde leeftijd. Het is hier één grote gepensioneerden bond.
Maar gelukkig is het eten vanavond toch wel beter dan wat ik me
voorstel bij de parochie uitstapjes van mijn ouders.
