Los Angeles
Een enorme stad waar ik aanvankelijk
niet wilde zijn, toch een paar prachtige dagen heb beleefd, maar
uiteindelijk ook blij was er te kunnen vertrekken.
Gelukkig zaten we in Santa Monica. Als
je van het noorden komt moet je tenminste niet de hele stad door
anders verlies je gelijk je moed. Niet dat we in verkeersopstoppingen
zaten maar het verschil in schaal voel je direct. We konden niet
meteen binnen in onze airbnb en zijn op hun aanraden naar 3rd
street gereden, best een gezellige winkelstraat trouwens. De pier
ligt op loopafstand, daar krijg je meteen een vakantiegevoel met de
kermistoestanden.
Veel volk is er niet op het strand dat
hier trouwens best breed is.
Onze verblijfplaats voor de komende
dagen is zeker niet de top maar de bewoners zijn in alle geval
vriendelijk. Frans geraakt nogal aan de praat en aan de wijn. Koken
komt er dus niet van. We doen zoals de bewoners hier en bedienen ons
aan de warme toog in de supermarkt vlak bij. Zij kunnen amper geloven
dat dit voor ons de eerste keer is dat we klaargemaakt eten kopen in
een supermarkt.
Plannen voor de volgende dag komt er
niet echt van maar volgens onze gastheren is het Gettycenter
the place to be.
Ik doe er wel veel te lang over om daar
te geraken. De metropas kopen was niet zo simpel, mijn kaart was nog
maar eens onbruikbaar. De overstap duurde ook lang en de bus scheen
een enorme omweg te maken. Van de andere kant was ik blij dat ik de
8km niet met de fiets heb gedaan, sommige straten waren misschien
snellen dan de bus maar vooral sneller naar de hemel op een fiets.
Frans was nog blijven werken in huis, uiteindelijk komen we ongeveer
gelijktijdig aan. Ik heb er maar liefst 2 en een half uur over
gedaan. Hij betaalt dan wel 15 dollar voor de parking.
Het centrum zelf is gratis wat
ongelooflijk is, alleen al met al het personeel dat er rondloopt.
We beginnen met de speciale
tentoonstelling over oud centraal en zuid Amerika. We hebben al veel
gezien van deze streken maar de stukken hier waren buitengewoon. De
setting is ook ongelooflijk. Het gebouw van Meyer is zeer geslaagd.
Langs alle kanten heb je uitzicht over de bergen of de stad. De tuin
is gesloten maar je kijkt er wel op neer vanaf het gebouw.
Verder zag ik nog onwaarschijnlijke
miniaturen (nadruk op het landschap).
Alle grote namen waren er natuurlijk
ook te vinden.
's Avonds en de volgende dagen nemen we
de keuken wel in beslag die we deze week van een identiteitscrisis
redden. Met één kookpotje in huis is het duidelijk dat we niemand
in de weg zullen zitten bij het kokkerellen. We zijn ook de enigen
die de tafel gebruiken. Arthur, Steve en zijn vriendin zitten meestal
op het terras. Er woont nog een gast boven die we amper te zien
krijgen.
De volgende dag neem ik de fietsen
onder handen. De olijfolie op de ketting schijnt zijn werk te doen,
ze is wel verroest maar kraakt niet.
We fietsen samen naar het strand.
Gelukkig is Arizona, 1 blok zuid, helemaal niet druk. Langs de
kust slingert er een fietspad. Gelukkig is het net geveegd en ligt er
nu geen zand op. De temperatuur is perfect, de wind van de vorige
dagen is gaan liggen. Venice beach is nog altijd bevolkt met rare
types waarvan er een deel de straat als huis hebben. De winkels met
goedkope T-shirts en zo zijn er nog altijd. De pier is deels
gesloten. We fietsen langs de kanaaltjes, een erg rustige buurt maar
de waterstand is erg laag zodat het er niet echt aantrekkelijk
uitziet. We wandelen terug langs het voetpad langs nog meer winkels
en hippies die hun kunst op straat verkopen. Marihuana is
gelegaliseerd voor medische doeleinden, we passeren dan ook
verschillende winkeltjes die buiten adverteren waarvoor het allemaal
wel goed is.
Terug in Santa Monica doe ik nog een
klein toertje in de buurt. Vlak achter het huis ligt een aangename
woonbuurt op de heuvels.
De volgende dag nemen we de rapid
metrobus naar downtown. De bus mag dan wel niet zo vaak stoppen
maar toch duurt de rit meer dan een uur. We stoppen bij de miracle
mile en bekijken een tar pit. De olie komt hier zo uit de grond
en ze zijn hier een enorme hoeveelheid fossielen gevonden.
Downtown is zoals je het verwacht,
brede autobanen en veel verkeer tussen hoogbouw, met toch nog wel wat
oude gebouwen ertussen. We volgen Arthur zijn raad en gaan lunchen
boven op het standard hotel. Dat is een hippe lounge plaats
boven op het dak met bar en zwembad. Voor het eten moet je er niet
zijn maar we kunnen ons Arthur hier wel voorstellen. Waarschijnlijk
is het 's avonds ook mooier als de gebouwen verlicht zijn.
Op zijn aanraden bezoeken we ook The
broad.
Over een betonnen kern is een soort
schelp gezet. Het gebouw is nieuw en oogt mooi. We bezoeken de derde
verdieping die vrij toegankelijk is en ons direct oog in oog brengt
met een aantal werken van Jeff Koons (Michael Jackson en
ballonfiguren). De tentoonstelling is zeker een aanrader.
Beneden informeren we naar de speciale
tentoonstelling van Kusama (infinite rooms). Voor 30 dollar de man
kunnen we een half uur later binnen. Dit is echt een feel good
expo, de oude dame kan iedereen charmeren en verwonderen met haar
infinite rooms, sculpturen en schilderijen. De foto's voor ons
nieuwjaarskaartje zijn daar genomen.
De volgende dag bezoek ik de twee
locaties van het MOCA. Ik maak er ook een wandeling door het centrum
van. Deze keer heb ik de trein genomen naar downtown. Die noemt de
expoline en iedere halte heeft knappe kunstwerken op de
perrons.
Op de overdekte markt staat er een
enorme rij voor één kraam. Het blijkt een instagram hype te zijn.
Ik drink koffie bij de buren waar het rustig is.
Onlangs zagen we blade runner 1.
Het oude gebouw met metalen liftkooi oogt veel kleiner dan in de film
en gelukkig minder bedreigend ook.
De eerste tentoonstelling valt tegen.
Ten eerste vind ik de ingang niet en eens binnen is het veel te
donker. De naam theater of Disappearance is toepasselijk want
buiten de verlichtte diepvriezers zie je erg weinig. Bovendien is
Adrian Villar Rojas voor zijn grote sculpturen zijn licht gaan
opsteken bij een Franse beeldhouwer waarvan ik de naam vergat.
Terug naar het centrum loop ik door
Japan town. Dat is OK om eens door te wandelen.
Het Moca tegenover the broad is
gelukkig interessanter. Nog nooit gehoord van de Braziliaanse Anna
Maria Maiolino maar haar werk kan me wel bekoren.
Vanaf vier uur zou het Lacma gratis
zijn maar dat blijkt alleen te gelden voor de inwoners van LA.
Aangezien het nog enkele uren open is
betaal ik toch maar de 25 dollar, goed voor een overdosis aan kunst
voor vandaag. Gelukkig is het de moeite. Zeker de expo over de
theaterontwerpen van Chagal is erg knap. Ze hebben ook een mooie
Japanse afdeling.
Het is goed donker tegen ik buiten kom.
Gelukkig ligt het Lacma op de busroute naar huis.
We eten vanavond bij een Japanner om de
hoek.
Zaterdag wil Frans de auto nemen om
Beverly Hills en omgeving te bezoeken. We rijden Sunset Boulevard af
die niet zo ver van ons ligt. Het design gebouw is dicht en niet echt
een goed voorbeeld van design. In de omgeving zijn er veel winkels
maar ze schijnen niet goed te draaien. Parkeren is er ook geen
lachertje. De modewijk krijgt ook niet veel bezoekers, geef mij dan
maar Antwerpen. Misschien leeft het meer op een weekdag.
Bij Farmers market is het wel erg
druk. Daar kan je over de koppen lopen. De kerstsfeer zit er ook goed
in. Op de markt kan je vooral eten en net ernaast is er een openlucht
shoppingcenter.
We kopen een flesje Marie
Sharp(Belize) bij een kraam dat alleen maar pikante sauzen
verkoopt. Anal angst van doktor painintheas durven we
niet aan.
Verder ziet de buurt er heel levendig
uit maar onze parkeertijd is ondertussen verstreken.
Frans rijdt naar huis en zet me af bij
Rodeo drive, de meest chique winkelstraat van Beverly Hills.
't is eens wat anders, een winkelstraat
met dubbele rijen palmbomen met kerstlichtjes. Ik kijk meer naar de
etalages en het interieurontwerp van de winkels dan naar de rest. Als
je naar een paar prijskaartjes hebt gekeken weet je genoeg. Als goed
excuus heb ik dat mijn koffer al te vol zit (vooral met oude spullen
weliswaar).
Bijlagen:
20171201_162834klein.jpg (131.3 KB)
20171202_134530klein.jpg (171.3 KB)
|
Een paar weken geleden vroeg Zeping me welke vogel ze zag boven de baai. Ik wilde "osprey" zeggen, dat is een zeearend maar kon niet op de naam komen en zei 'eagle'. Daarna bedacht ik dat ik echt een 'bald eagle' had gezien maar twijfelde. De Amerikaanse zeearend is vrij zeldzaam. Rond de eeuwwisseling was hun aantal problematisch. Verleden week reden we over de hoofdweg (een 4 en soms 6 baans weg) en daar vloog er een 'bald eagle' laag over de weg. Zijn witte kop en staart waren duidelijk te zien. Steve en Sunan hadden er ook een over het strand zien vliegen. Goed nieuws dus ; er zit er hier minstens één.
Nog een gezellige avond er bovenop. Vrienden van Zeping hadden ons ook uitgenodigd in hun huis aan het strand. Iedereen was dus voor zes uur op de afspraak om van de zonsondergang te kunnen genieten. Steve en Sunan wonen in Tenessee en komen iedere maand wel een keer tot hier. Sunan is ook Chinees. Steve houdt van vissen en had met zijn zeekano een koningsmakreel gevangen. Zoals je kan denken zijn de makrelen in Amerika groter dan bij ons. Sunan had hem heel lekker klaar gemaakt. Verder waren er nog hamburgers en braadworsten, genoeg om een weeshuis te voeden. Bovendien had Zeping nog lekkere dim sum gemaakt. Effi en Clint waren er ook (Effi is ook Chinees en Clint is Zuid Afrikaan) zodat we een internationaal gezelschap hadden. Zeping was die dag gaan informeren om lid te worden van de golfclub. Niet om te golfen maar om deel uit te maken van de social club. Dat kost wel 1500 dollar en 120 dollar per maand. Toch wel veel om een beetje van hun zwembad en fitness gebruik te kunnen maken. En er was geen korting voor Chinezen! Iedereen lachte dat Zeping best haar eigen club kon beginnen aangezien zij diegene was die ons verbond. Clint heeft het zwembad, Steve het strand, ik kan wat creatieve activiteiten organiseren en als gids fungeren...en Zeping kan het managen! Ze was toch aan het denken aan een part-time job. Typisch hier is dat er niet lang wordt nagetafeld. Ze beginnen vroeg en eindigen vroeg. Om kwart na negen zaten we al terug op onze sofa.
Zaterdag was een beetje een stomme dag, weer heel warm zodat je eigenlijk niet buiten wilde komen. We hebben wat visjes gezien bij de ingang naar de baai waar we gesnorkeld hebben. 's Avonds speelden ze 'Gisèle' in openlucht. Een gratis evenement van de balletschool. We hadden toch niks te verliezen, dus gingen we een kijkje nemen. Normaal gezien laat ik zo'n klassiek ballet aan me voorbij gaan. Het eerste bedrijf was echt wel van den ouwen tijd en het werd dan ook nog eens super klassiek gebracht. Omdat het buiten zo lekker was zijn we toch nog gebleven. Tegen alle verwachtingen ik kon ik me toch inleven in het tweede deel (alhoewel het zich onder de doden afspeelt). Ergens schuilt er dus toch een klein romantisch zieltje in me.
