|
Mijnheer Frick had veel geld verdiend aan steenkool. Toen de arbeiders in Pensylvanië wat te veel van hun oren gingen maken verhuisde hij naar New York. Hij verzamelde schilderijen van topschilders en bouwde een klein paleis met de bedoeling er een museum van te maken. We zijn mijnheer Frick in alle geval dankbaar dat hij zijn collectie met ons wil delen. Van ons vorige bezoek, 35 jaar geleden, herinnerde ik me de portretten van Whistler, die wilde ik nog eens bewonderen. Nu bleek die zaal juist afgesloten te zijn. Maar ja je kan moeilijk klagen als je al fantastische werken van o.a. Van Dyck, Frans Hals, Goya, Vermeer, Rembrandt, Turner...hebt gezien. Bovendien hangt er een kleine Van Eyk die nu gezelschap had gekregen van een vergelijkbaar werk van Petrus Paulus. Likkebaarden dus. Bovendien was het niet druk in het toch wel kleine museum.
De verkoudheid speelt me nog parten, ik besluit het 's middags rustig aan te doen en ga een wandelingetje maken in het park. Ik zou me oud moeten voelen, zittend op een bankje in het park, maar naar mensen kijken is hier een bezigheid voor jong en oud. In het midden van het park is er een overdekte ruimte waar muziek uit komt. Vier zangers en een contrabassist zingen er in 'close harmony'. Geweldig!
Dit is ook een plek voor fotoshoots, er zijn er vijf aan de gang.
Een raar aangetakeld koppel met violen maakt zich klaar voor hun act. Ze nemen wel heel erg hun tijd. Ik mis hun optreden omdat we straks op tijd de bus willen nemen voor een etentje met muziek in Haarlem.
De metro gaat snel maar wie de bus neemt moet tijd hebben. Bijna ieder kruispunt heeft lichten en de bus stopt om de drie 'blocks'. Na twintig minuten zitten er alleen nog zwarten op de bus. Waar we uitstappen zijn de straten erg breed. De avenue waar het restaurant is doet een klein beetje aan Parijs denken met de terrassen op straat. Het is half zeven en de 'red rooster' zit al afgeladen vol. Achter de bar staan ze volop cocktails te shaken. Het volk is hier gemengd, het geluidsniveau erg hoog. Wij hebben een tafel beneden. Hier zitten dan weer voornamelijk blanken. Pedrito is een struise zwarte die waarschijnlijk eelt op zijn vingers heeft van het djembé spelen. Overdag brengt hij duidelijk in de fitness door. Hij en zijn band brengen vrolijke muziek. We zitten naast een koppel uit Panama. Om halfnegen bonjouren ze ons buiten want dan komt de volgende lading binnen voor eten en een concert.
Er zijn hier nog wel een aantal gezellige tenten in de buurt maar mijn snotvalling heeft niet veel zin in uitgaan. Het was mooi voor vandaag.
|
