De avond ervoor hadden wij drie gasten, die waren ook voor 10 uur buiten. "Blijven plakken" staat niet in het Amerikaanse woordenboek geloof ik.

Zondag was het nog snikheet en vochtig en waren we nog aan het strand, dat goed bevolkt was.

Maandag zou de laatste echt warme dag zijn. Frans had het goeie idee om een terras te gaan doen in Destin harbour. Het haventje van Destin van waaruit je zowel naar zee als naar de baai kan varen is heel levendig. Het is hier dan ook een walhalla voor sportvissers. Blijkbaar wordt het hier snel diep zodat ze niet ver moeten uitvaren om grote vissen aan de haak te slaan. 

Er staat dan ook een tribune daar waar de grootste vissen officieel worden gewogen. Voor een maandag en een frisse avond is het hier toch gezellig druk.

Het laatste restaurant had het beste zicht op de baai. De zonsondergang was zo spectaculair van kleur dat zelfs de kelners regelmatig een kijkje gingen nemen. Ik stond een paar foto's te nemen toen ze uitriepen dat er een dolfijn sprong. Spijtig genoeg staat hij niet op de foto. Daarna heb ik nog wel verschillende keren de vin van een dolfijn boven zien komen. Er waren er meerdere. Hier vertrekken dan ook veel boten om naar de dolfijnen te gaan kijken.  Er vaarden dan ook verschillende toeristenboten de smalle geul binnen. De enen hadden al wat meer gedronken dan de anderen, op sommige  boten was er een party ambiance. Ons eten stond al heel snel op tafel, gelukkig was het ook goed. We hadden groenterijst met garnalen en St.Jacobsschelpen. 

Uiteindelijk zit ik dus redelijk veel binnen. De kinderen die hier na school op straat spelen hebben blijkbaar minder last van de zon. Gisteren is mijn verhaal goed opgeschoten. Het is prettig om al schrijvende te zien welke richting het verder uitgaat. Vorige week zat ik vast. 

Deze voormiddag ben ik naar een aquarel les geweest. Zelf heb ik amper gerief bij en ik had wel zin om eens wat te schilderen. Met zijn vieren hebben we een schilderij gekopieerd van de leerkracht. Het waren drie van die strandlopertjes die je hier vaak ziet op de waterlijn. Natuurlijk was ik niet tevreden met het resultaat (veel te braaf) maar ik heb er me wel goed mee geamuseerd. Zeping was ook niet echt tevreden maar ik vond haar werkje veel beter dan het mijne, veel levendiger. Het was haar eerste schilderij ooit! Het is in alle geval goed dat ik nog eens een penseel in mijn handen had. 

De bijgevoegde foto is van de carwash. Het zou wel beter zijn mochten ze er wat psychedelische muziek bij  draaien in plaats van de kersengeur die erbij zit.

Het was warm en vooral heel vochtig. We hebben al een goede vlaag gehad maar dat zal nog maar de voorloper zijn van het stormweer.

De Chinezen vieren dan ook de maan. Toeval of niet ; voor het huis kwam er een schitterende volle maan op. Misschien wel besteld op Amazon voor de gelegenheid. We zijn dan ook een strandwandeling onder de volle maan gaan maken. Heerlijk, het witte zand en de golven waren prachtig.

Op het strand stonden af en toe knappe zandsculpturen. Nu zag ik deze auto staan. Ik moet het toch eens eerst zelf proberen voor ik op cursus gaat.  Het zand schijnt hier wel van goede kwaliteit te zijn. De beeldhouwer maakt wel telkens variaties op hetzelfde thema. Hij wordt ook ingehuurd om huwelijksaanzoeken in zand uit te voeren.

Mijn verwachtingen werden onmiddellijk ingelost met een pas de deux uit Coppelia. In het begin was ik wel blij met het heel enthousiaste publiek maar misschien kunnen ze volgende keer toch maar beter naar het circus gaan en daar ongegeneerd applaudisseren na iedere lift of spectaculaire act. Het eerste dansstuk viel dan ook tegen, ik dacht dat ze beter aan gym konden gaan doen. Het volgende stuk was gelukkig goed, misschien ben ik gewoon ook  wat allergisch aan tule op de scene.

We hebben in alle geval een aantal mooie stukken en heel goeie dansers gezien. Het voordeel van de meer hedendaagse stukken was dat de drang om te klappen daarbij afnam. De appreciatie bleek achteraf gelukkig niet minder te zijn.  De dansers waren goed, de meeste stukken waren goed maar wat het meest tegenviel was de kwaliteit van de muziekinstallatie. Bovendien was de sterdanser afwezig zodat ze nogal aan het programma hebben moeten sleutelen. 

Uiteindelijk hebben ik en Zeping wel van de voorstelling genoten. Frans stoorde zich wat te veel aan de geluidskwaliteit.

Bij het terugrijden in het donker - met gps - miste ik een afslag en moest een paar kilometer verder rijden voor ik kon omdraaien. Terug bij het kruispunt begreep ik pas waarom ik te ver was gereden ; wij zijn het echt niet gewoon dat een kruispunt onbelicht is, ik moest echt een donker gat inrijden. Pas als je gedraaid bent zie je de reflectoren op de weg. 

Vandaag is het fris en staat er een flinke wind. Frans ziet af van zijn laatste skironde. Beverly vraagt of we vanmiddag meekomen naar de 'local catch', dat is een populair café-restaurant in de buurt waar Forrest ook op zondag optreedt. Beverly is op aanraden van Frans hier komen skiën en is super enthousiast. Morgen vertrekt ze terug naar de UK maar ze komt zeker terug naar Santa Rosa Beach. Frans krijgt echter een serieuze klop in de namiddag, het wordt dus een meidenafspraak.

De sterkte van het zuiden ligt in optredens als deze. Om half vijf zit de kroeg stampvol en is er al geen plaats meer op de dansvloer. Forrest en zijn band spelen alles ; eigen gemaakte nummers, rock, country, ballads. Iedereen amuseert zich. Zelfs Beverly waagt zich aan 'geel' eten. Achteraf vertelt Forrest ons dat het hem ook echt te doen is om energie over te dragen en terug te krijgen, dat lukt hem zeker. Van 4 tot 7 staat de parking vol. Bij mijn auto staat er een koppel met de sleutel te morrelen. Hun auto blijkt ook rood te zijn, maar ze moeten echt wel te veel gedronken hebben om niet te zien dat er bij ons nog een cijferslot op de deur zit. Ik hoop dat ze heel thuis komen met hun rode kar die bovendien nog een stuk groter is dan de onze. Als de politie hier in het zakje wil laten blazen moeten ze wel vroeg uitrukken, alles start en eindigt hier vroeg. Wel een voordeel voor 50plussers.

Gisteren was weer een warme dag maar het voordeel is wel dat je daarna kan genieten van een zwoele avond. Nogal wat inwoners hier maken die extra zwoel door op donderdag een caféconcert bij te wonen van Forrest en zijn band (hij is ook waterskiër maar zijn gitaarspel is vooralsnog stukken beter dan wat hij op de ski's presteert). De locals dansen dan in het café waar het loeiheet is en de muziek veel te luid. Gelukkig was ik niet de enige die op straat een danspasje neerzette. 

Wie er wel afgeleid zijn langs deze weg zijn de 'monarchvlinders', die zijn nochtans allemaal onderweg naar het Oosten. Hun snelweg ligt op de grens van het strand en de duinen. Om energie op te slaan trekken ze iets verder het binnenland in. Gisteren liep ik in Westelijke richting over het strand en dan zie je er honderden gehaast voorbij fladderen. Eén vlinder vloog de andere richting uit, dat moest dus wel een andere soort zijn. Dat was een black swallowtail, ook mooi. 

Uiteindelijk heb ik hier al veel verschillende vlinders gezien, die doen het blijkbaar goed. Het is dan ook een redelijk bloemrijke omgeving.

Bij het opzoeken van informatie blijkt toch dat de monarchpopulatie er wel op achteruit gaat. Die vlinders zie je hier voornamelijk in de herfst wanneer ze massaal van het noorden naar Mexico of het zuiden van Florida trekken. 

In de lente verloopt de trek noordwaarts over verschillende generaties want dan leven de vlinders maar een 14tal dagen. Bij hun zuidelijke trekt treden er hormonale veranderingen op waardoor ze veel langer leven en waarbij een vlinder duizenden kilometers kan afleggen. Blijkbaar houden de meesten ervan om de kust te volgen, dat wil zeggen dat ze een heel stuk naar het oosten moeten vliegen voor de golf van Mexico naar het zuiden afbuigt. Sommigen schijnen toch de route over de golf  te kiezen.

In Florida blijken ze massaal te verzamelen in een park bij de hoofdstad Tallahassee.  

Toen ik in westelijke richting terug fietste moest ik, op sommige plaatsen met veel bloemen langs de kant, wegduiken voor de vele fladderende tegenliggers op het fietspad.

Rond 5 uur gaan we geregeld nog wat zwemmen en snorkelen in zee, zelfs een eindje van het strand zag ik er eentje voorbij trekken.

De foto's heb ik niet zelf gemaakt. Er zijn hier wel vlinders genoeg, ook in onze tuin maar ze zijn erg rusteloos en dus geen gewillige modellen.

Deze "woodducks" blijven blijkbaar in Florida. Ik ga er zeker nog naar uitkijken als ik terug naar het moeras ga. (het moeras klinkt gevaarlijker dan het is want dit is er eentje midden in een woonwijk met houten uitkijkposten over het water) Alles ziet er heel vredig uit. Toch zullen die eenden op hun hoede moeten zijn want hier zitten ook alligators en die lusten wel zo'n mooie eend zou ik denken.

Je koopt dus een glas en een armbandje voor 20 dollar de man. Je krijgt een plannetje en lijst met de deelnemers en je kan starten. In iedere winkel hebben ze een paar flessen wijn geopend en een hapje erbij. Dat hapje kan wel heel erg variëren ; van een chocoladekoekje tot een hele maaltijd. Wij denken dan wel dat we goed Engels spreken maar we hebben onze mond nog niet geopend of men spreekt ons al aan op ons buitenlanderschap. Soms zijn het de winkeleigenaars, soms maken anderen ook gewoon gebruik van het initiatief om wat aan marketing te doen en te horen of je geen appartement wilt kopen in de omgeving, soms zijn het gewoon mensen die graag een praatje maken. Er zijn 16 stops en ik houd me aan Amerikaanse wijnen alhoewel er ook redelijk wat Europese wijn wordt aangeboden. Onze buurvrouw die voor een makelaar werkt had inderdaad het beste eten. Zij proberen dure huizen aan de man te brengen, onder een kroonluchter staat er dan ook een chique gedekte tafel. Zij investeren dus wel wat in dit evenement. Volgens Marie loont het ook en levert het hen nieuwe klanten op. De andere makelaars kunnen hier in alle geval niet tegenop. Onze laatste post is de dierenarts, die heeft zijn eigen wijn al goed 'gesampeld'. Toch wil hij een serieus gesprek aangaan, met Frans is dat niet zo moeilijk, ook al had die ook al goed wat wijn binnen. Als democraat in Florida is het blijkbaar moeilijk om een goed gesprek aan te knopen. De walkabout duurde tot 7 uur maar uiteindelijk zijn we pas om 8 uur bij hem vertrokken. Bovendien kregen we nog zijn boek mee dat hij een paar jaar geleden met behulp van zijn jonge vrouw heeft geschreven.  Je zou er al een hond voor kopen om klant  bij hem te worden. Ik ga Zeping dan maar het glas dat ik van hem kreeg geven met zijn kaartje erbij. 

In de populaire bar was er een optreden van 'Forest' aan de gang,  een waterskiër die in de buurt woont. Brenda en Marty zaten er met Marlies en haar man. Marlies spreekt nog een goed mondje Nederlands en verklapte me haar zelf bedachte vloek : 'afgeknabbelde piskont', best bruikbaar vind ik, klinkt knapperig. We hielden het wel niet lang vol. We hadden een slaapmutsje te veel op en er was te veel lawaai.

Deze voormiddag hebben we een aantal planten in onze tuin gezet. Van iedere soort maar eentje. We zullen kijken welke het volgend jaar nog doen, die kunnen we dan bijplanten. Van de gerbera's hadden we er wel twee. Die doen het hier goed. De paarse bloemen die het hier goed doen heb ik nog niet gevonden, misschien is het nu niet het goede seizoen. Ondertussen was er hier deze namiddag een serieuze onweersbui. Goed voor onze nieuwe plantjes. Raar is dat er hier niet overal goten zijn rondom het huis en dat het water gewoon van het dak op de grond druipt. Waar er een goot is komt die ook gewoon uit op het zand. De grond is hier wel heel zanderig en het water wordt dan ook wel snel opgenomen. 

Vanavond eten we vroeg osso bucco, die staat al lang te pruttelen. Om halfacht spelen ze een musical in het plaatselijke theater. Die zou 'cute' moeten zijn, we gaan het eens beoordelen.

Zeping zat daar op een bank, naast een splinternieuwe fel blauwgroene fiets, met haar hondje jing jing. Jing jing is een kleine jack russel die iedereen weet te charmeren.

Zij is hier nu alleen, ze hebben net een huis gebouwd in de buurt, haar partner werkt nog in Boston. Toen ze hoorde dat ik de buurt goed ken wilde ze wel eens mee op verkenning gaan. Ik had mijn verwachtingen qua fietsen gelukkig al heel laag gesteld. Bleek dat haar fietscapaciteiten nog lager waren, zo laag als haar zadel stond! 

We spraken af aan de school, om 7u15 was het daar wel erg druk met filevorming op 30A. Gelukkig is er daar een afgescheiden fietspad. Na een paar honderd meter kunnen we daar al oversteken en beginnen met 'trespassen'. Vele wijken zijn hier privé maar als je er met de fiets doorrijdt of wandelt heb je nooit problemen en zegt iedereen goedendag. Daarna moeten we wel doorsteken over een oprit om op het weggetje naar het park te komen. De camping is ondertussen goed volgelopen met campers. Ik had al besloten om mijn wandeling van maandag over te doen met haar. Ze is goed gezelschap, een slimme kop ook want ze heeft electrical engeneering en robotica gestudeerd en lang als software schrijfster en daarna als manager gewerkt. Ik schatte haar zowat in de veertig, maar ja die Aziaten hebben toch wel speciale genen, ze blijkt binnenkort zestig te worden. Ze was in alle geval heel enthousiast over de wandeling en het fietsen. Gisteren had ik nog eens op de website van Topsail gekeken en gezien dat je als voetganger of fietser toch 2 dollar entree verschuldigd bent. Ik dacht maar ineens te betalen voor mijn 4 bezoekjes maar er scheen niemand te zijn om te ontvangen. Op de terugweg heb ik haar ons huis getoond. Het zal de vergelijking moeilijk kunnen doorstaan met het hare want dat is een 'beachhouse zoals in Watercolour. Dat zijn grote witte huizen met op iedere verdieping een veranda. Ze vond ons huis wel geschikt als tweede woning. Naar Amerikaanse normen is ons huis ook veel te leeg, we zouden vooral het dubbel aantal aan kussens moeten hebben en missen zeker een vijftigtal decoratieve stukken. De meeste huizen hier tonen ook te groot voor het stukje grond waar ze op staan.

In alle geval, het fietstochtje en de  wandeling zijn haar heel goed bevallen.

Het andere doorsteekje naar de hoofdweg blijkt wel van eigenaar veranderd te zijn. Ik heb besloten het bordje 'no trespassing' te negeren.

Misschien kan ik er hier wel een 'onofficiële bijverdienste van maken :'trespassing with Nora'. Het komt er dan wel op aan te weten waar de 'lunatics who might shoot at you' wonen. 

Gisteren avond zaten we ook al op het strand. (dit is om iedereen jaloers te maken) met een beker wijn naast onze stoel en crackers om de zonsondergang te aanschouwen. We kregen een goed spektakel want niet allen de kleuren en workenformaties waren decoratief maar bovendien kregen we nog een lichtspektakel boven land.  Daar hingen een paar serieuze bloemkolen die regelmatig oplichtten door bliksemschichten. We zijn dus blijven zitten tot het helemaal donker was (dat gaat hier wel redelijk snel). Vanmiddag kunnen we nog naar wat optredens gaan zien die worden georganiseerd om de slachtoffers van de orkanen te steunen. Dat is bij Gulfplace een appartementencomplex bij het hoofdstrand van Santa Rosa. Daarna heb ik nog heel wat boontjes te doppen, letterlijk, ze kunnen hier dan ook niks in kleine verpakkingen verkopen. We eten ook koteletjes omdat je er daarvan 2 kon kopen. Je zou zeggen dat iedereen hier een groot gezin heeft maar dat is natuurlijk niet zo.  Gelukkig wordt er toch nog redelijk wat in bulk verkocht zodat je niet altijd de helft van wat je koopt moet invriezen.

In de zijstraten worden er ook veel nieuwe wijken aangelegd. Hier valt het vooral op dat de nieuwe huizen zoveel groter zijn. Er zijn minder en minder vakantiebungalows aan de kust. Nu wordt er veel meer in de hoogte gebouwd. Voor gulfport stonden 3 mooie bungalows met een grote tuin, daar worden nu lelijke appartementen gezet. 

Spijtig genoeg zal het er niet op verbeteren want er staat nog enorm veel bos (en minder duinen) te koop, vaak grote percelen voor projectontwikkeling. Als je langs het strand wandelt staan er overal bordjes ;'these dunes are nog ment to walk on', ik denk er dan altijd bij dat wandelen niet mag maar erop bouwen wel.

Niet dat die projecten altijd lelijk zijn. Een paar dagen geleden fietste ik door de wijk 'forest lakes' ; de huizen stonden daar in het groen en de straten werden smal gehouden. Over de meren hadden ze ook weer wandelbruggen aangelegd. Het stuk van het Washington state forest dat erachter ligt was veel kaler. Blijkbaar doen ze hier ook aan bosbouw. Het beheer van de bossen is hier ook speciaal. Als je het zijn gang laat gaan worden het echte oerwouden. Om de zoveel jaar worden stukken bos gecontroleerd in brand gestoken. Het onderste deel van de stammen van de dennen is dan zwart geblakerd. De palmetto's blijven zo ook laag en er komen weer meer bloemen. Je kan het een beetje vergelijken met onze heide waar ze schapen inzetten om de hei te vrijwaren. Het rare is dus dat de privé bossen veel meer verwilderd zijn dan de staatsbossen. 

Ik ben wel eens benieuwd of we de komende jaren nog wel groen zullen zien langs dit stuk van de snelweg. Van de andere kant heeft Florida nog wel erg veel bos, als je de snelweg naar het zuidoosten neemt rijdt je voor uren aan een stuk tussen een groene muur. Ze hebben zowiezo een veel groter percentage aan bos dan wij in de lage landen.

Na de middag neem ik voor het eerst sinds maanden het verhaal nog eens door dat ik in Tignes begon te schrijven. Het is meer dan ik verwachtte. Ik heb wel zin om er verder aan te werken. Voor een tijdje zit ik op onze veranda, er is daar gelukkig ook een stopcontact. Heel lang houdt ik het niet uit, het is echt vochtig en warm buiten.

Ik zet al vroeg de linzen op die we bulk kochten bij 'whole foods'. Frans wil zoals ik verwachtte nog even naar zee voor het eten. Deze keer heb ik mijn bikini aan maar trekt het water me niet aan, te hoge golven en niet meer helder. De lucht is wel mooi, boven het vasteland hangen er enorme bloemkoolformaties. Er was dan ook onweer voorspeld maar het blijft rustig, er is dan ook zo goed als geen wind. 

Wel positief is dat er hier opvallend weinig afval op het strand terecht komt, misschien is dat anders als de wind uit het zuiden komt. In de Dominicaanse republiek en centraal Amerika kon je op sommige plaatsen wel gaan huilen omdat er zoveel rommel lag aan zee. Twee keer heb ik zelf wat opgeruimd maar je beseft dat dat een druppel is op een hete plaat. 

Op een uur was ik bij de strandingang van het Topsail park. Het verwonderde mij al dat er zo weinig wandelaars waren maar de camping is er gewoon leeg.  Meestal staat het hier vol met gigantische mobilhomes, eigenlijk lijken ze meer op vrachtwagens, maar nu is er niet één. De rangers zijn allen bezig met het opruimen van gevallen takken en bladeren. Ik steek door naar de cypress wijk langs een kleine bosweg. Nieuw zijn de waarschuwingspanelen voor beren. Ik weet nu dat ik me groot moet maken, lawaai schrikt hen af, zachtjes praten (engels?) en achteruit moet stappen. De zwarte beren hier zijn van nature schuw maar ze verliezen snel habitat door de vele nieuwe wijken die worden aangelegd. Achter onze straat is er ook state forest maar de stukjes in onze buurt zijn erg versnipperd. Daardoor krijg je dan ook meer ontmoetingen tussen mensen en beren. Cypress garden is gebouwd rond enkele plassen met waterlelies en moerascypressen. Over eentje is een houten wandelpad gebouwd. Het gros van de bewoners van SRB weet niet eens dat er hier van die prachtige kleine moerassen zijn. Er is dan ook maar één straatje dat ernaartoe leidt wat geen hek heeft. Als ik terug op de hoofdstraat kom is het al warm. Ik loop achter de school door.  Die is in een aantal jaren flink gegroeid. Het verwondert me altijd dat ze bijna alle bomen gekapt hebben zodat de kinderen geen schaduw hebben om te spelen. Scholen zijn hier toch een beetje als fabrieken vind ik. waarschijnlijk is het binnen beter maar van buiten spreekt het gebouw niet aan.  Bovendien hebben ze dan nog een beeld van een klauwende beer voor de ingang gezet. Niet erg uitnodigend voor kleine kinderen. 

Gespannen doen we nog allerlei klussen voor we onze koffers pakken. Frans zit net uitgeteld in de zetel, ik in de douche als het bericht binnenkomt dat onze vlucht is geannuleerd. We zijn alle twee opgelucht. Het vliegen en landen op Orlando schrok ons niet af. Wel het feit dat we moeilijkheden zouden ondervinden om noordwaarts te rijden. De maatschappij heeft ons geduld op de proef willen stellen. Als wij als eerste een andere route aanvragen is het natuurlijk aan ons om de verandering te betalen. Frans belt de volgende ochtend naar de luchtvaartmaatschappij en kan een vlucht over Atlanta naar Fort Walton Beach krijgen. Ideaal voor ons want veel dichter bij onze bestemming. Toch boeken wij meestal een vlucht naar Orlando omdat die zoveel goedkoper zijn en ons bovendien nog de mogelijk geven een beetje toerist te spelen in het midden van Florida (kanovaren en zeekoeien zien...)

Uiteindelijk kunnen we nog wel een paar uurtjes gebruiken om het huis beter in orde te maken voor ons vertrek. Daarna is het genieten van de gewonnen dag. De zaterdagmarkt in Antwerpen is voor ons al eeuwen geleden en een goed alternatief voor onze lege koelkast. Niet alles is even lekker maar we komen zeker nog eens terug om de betere hapjes te ontdekken. 's Avonds gaan we op ons elan verder en 'verfijnde hapjes' proeven op 'Wezel culinair". De hapjes zijn inderdaad heel lekker maar de oplaadkaart om ze te bestellen is al even snel leeg als de bordjes. Ondanks het frisse weer blijven we toch een paar uurtjes plakken.

Zondag 9 september zijn we dan toch om 7u30 onderweg naar de luchthaven.

We zitten in het middendeel van het vliegtuig. Voor mij is het onbegrijpelijk dat we bijna de hele vlucht bij kunstlicht doormaken. Iedereen aan het raam doet zijn luikje dicht. Willen die mensen echt niet weten dat ze in of boven de wolken zijn? Voor ik zelf een film kies kijk ik half mee met een buur die voor een actiefilm met Tom Cruise koos. Typisch een film die je best zonder tekst en klank kan zien.

In Atlanta is het niet te druk. Waarschijnlijk gaat deze luchthaven morgen ook dicht. Opvallend is dat al het vliegend personeel blank schijnt te zijn en in de luchthaven bijna alle werknemers zwart zijn. Om 17u10 zijn we dan op weg naar NW Florida. De lucht is heel speciaal. Ik denk dat Irma hier alle wolken in rijtjes  blaast.

Fort Walton is echt een kleine luchthaven maar nu wel één van de twee die nog open is in Florida. Frans had op voorhand een taxi besteld.  De bestuurster is heel zwaar, dat kan je bovendien ook nog aflezen op haar kaart die in de auto hangt : lengte 5ft 4 en 249 pond. De wegen zijn zo goed als leeg en er staat een fikse frisse wind. We zijn snel thuis.

Het is nu 1uur s'nachts maar het lijkt ons verstandig om toch nog boodschappen te gaan doen.  Het is niet zeker of de winkels morgen open zijn.  De storm kan nog altijd onze richting op komen. Alle water is uitverkocht, blijkbaar is dat een van de voorzorgen die je moet nemen. Onze kop is niet meer echt fris, hopelijk moeten we het de volgende dagen niet doen met wat we nu in onze kar hebben liggen. 

Toch nog even op TV kijken hoe het er verder in Florida aan toe gaat. Het kon erger, dat is duidelijk. De uitzending is wel vreselijk, telkens je denkt :"ah dat wil ik zien", komt er een reclame.  Dan schakel je dus over van "irma in volle actie" op een herfstlandschap in Japan of een lang verhaal van iemand die je heel geloofwaardig iets wil verkopen. Leve de VRT!

Uiteindelijk slapen we toch wel goed, alhoewel de nacht lang duurt!

Vandaag blijken we hier hetzelfde weer te hebben als in België, veel wind en regen. We rijden even naar het strand. De meeuwen zien er niet gelukkig uit zoals ze in rijtjes geparkeerd staan met hun staart naar de wind. Ik vertel hen dat het morgen beter wordt.