Gisteren toch goed een hele dag kunnen skiën. Daarna was ik blij dat de sneeuw eens netjes dwarrelde zoals het hoort. Vandaag gaat hij weer in 45 graden naar beneden. We zijn naar de top van de stoeltjeslift Merles geklommen. Er moet zeker nog gewerkt worden aan de conditie.
Het bleef maar sneeuwen gisteren en er was al 30cm gevallen. Bijna alle liften bleven dicht. De sneeuwraketten zijn dan handig om toch wat te sporten. Met moeite heb ik het twee uur volgehouden. Ik deed een poging om de langlaufpiste te volgen maar dat was niet evident. Bij een volgende ronde zag ik tenminste mijn eigen sporen. Bij het terugklimmen zat ik op het dak van de parking. Vandaag heb ik het zelfs maar een goed uur volgehouden. Nu weet ik dat de paaltjes links van de piste staan. Het zicht was nu goed maar de sneeuw loodzwaar. Alleen de Tichot, de bollin en de palafour zijn open. We waren bij de Tichot gaan kijken maar ik heb er nog nooit zo'n massa zien aanschuiven. Frans en Serge zijn dan maar met de tourskis vertrokken. Ondertussen is het zicht alweer triestig. Het zou ook best kouder zijn, er ligt nu wel een flink pak sneeuw maar buiten piste skien zal niet super zijn. Boven staat er blijkbaar nog altijd een wind van 120km per uur.
Op de grande motte was het prachtig vandaag. Naar het westen was het 1 wolkenzee. Noordwaarts stak de mont pourri er bovenuit, daartussen waren nog een aantal eilandjes.
De mont blanc had een streep wolken onder de top, daaronder blauw en dan weer een wit wolkendek.
In de namiddag zagen we nog het 'ile Toviere', zelfs met alle constructies er bovenop zag het er sprookjesachtig uit. Op de foto zitten we duidelijk onder de wolken. Ondertussen is alles toegetrokken.
We zijn nog geen 10 dagen thuis en Frans wil weeral weg. De sneeuw lonkt.
Onze picknick in de Ardennen is van korte duur vanwege de kou.
We maken een stop in Langres dat we alleen kennen van 'le soleil', een beeld dat op de snelweg naar het zuiden staat.
De stad is een aangename verrassing. Ze is helemaal ommuurd en heeft enkele machtige vestingstorens. De binnenstad is heel charmant, het oude Frankrijk. Op de stadswallen is het best fris, je hebt er een prima uitzicht op de ruime omgeving. Dit is echt wel helemaal anders dan wat we de laatste maanden zagen.
Op de volgende etappe kunnen we gelukkig in de zon picknicken.
In Tignes is het ook wel even wennen aan de temperatuur. De hitte van Panama is nu wel heel ver weg. Dit is de eerste sneeuw die we deze winter zien. In San Christobal in Mexico zaten we ook wel op 2000m, sneeuw was er niet te bekennen, alhoewel het er 's nachts best koud werd.
B. De vogels in onze tuin zijn niet zo spectaculair als sommige exemplaren in de tropen maar ze kunnen me best bekoren. Ons Noorse vogelhuisje heeft alweer bewoners die druk in de weer zijn.
Zondag ben ik wel erg teleurgesteld bij een wandeling in Vordenstein. In centraal Amerika heb ik zoveel machtige bomen kunnen bewonderen en hier vind ik een paar tronken van grote bomen die ze net hebben afgezaagd. De jaarringen zijn onbeschadigd, er zit geen holte in de stam. Ze hebben al een hele dreef omgelegd, misschien hadden ze dit jaar weer inkomsten nodig? Ik begrijp het niet.
De vlucht vanuit Panama city is toch wel memorabel. Bij het opstijgen zitten we al wel snel in de wolken maar verder noordwaarts klaart het op en zien we supersmalle lange eilanden met riffen. We steken cuba over dat ook een mooie kustlijn heeft. Daarna hebben we een prachtig zicht op de Florida keys die als een parelsnoer in het fel blauwe en blauwgroene water liggen. In de everglades zie je inderdaad weinig menselijke sporen. Iets noordelijker lopen er wel enkele kaarsrechte wegen. De westkust van Florida ziet er spectaculair uit vanuit de lucht. Het landschap heeft eerder weg van een patroon voor behangpapier. Er zijn hier overal van die gesloten bebouwingen. Elk heeft zijn eigen patroon, soms met een extra tekening van kanalen. Mooi vanuit de lucht maar hier wil je dus niet komen fietsen. De wegen leiden alleen maar naar de volgende 'gated community' waar je niet in mag, als je er inkomt moet je er langs dezelfde poort weer uit.
Gelukkig is de luchthaven van Atlanta niet vreselijk want we moeten er 5uur wachten. Er is bovendien wel wat kunst te zien.
Ons vliegtuig naar Amsterdam zit goed vol en vertrekt op tijd. Delta is er wel heel zwaar op achteruit gegaan met het eten. Ik heb een kortwerkend slaappilletje genomen en had eigenlijk wel spijt dat ik wakker werd toen ze het ontbijt bedeelden (trok ook op niets)
Op schiphol hadden we al snel een trein richting Antwerpen. De mist viel wel tegen maar tegen dat we Belgie binnenreden klaarde het op.
Thuiskomen viel best mee in een huis dat niet heeft leeg gestaan.
We zijn wel 24 uur onderweg geweest. Na de middag kruip ik in bed. 's Avonds duurt het wel erg lang voor ik terug in slaap val. Ik wordt 's morgens pas laat wakker maar de volgende dag ben ik al terug op schema.
Voor even nog. Het doet raar terug naar huis te gaan. Ik kijk er niet naar uit en zie er ook niet tegenop. We zien wel. Tot hiertoe heb ik enorm veel input gekregen, hopelijk komt er thuis weer iets uit. Van reizen wordt je slimmer en dommer tegelijkertijd. Voor lange tijd wist ik altijd de weg ; gewoon verder naar waar er iets te zien valt. De grote wegwijzer zei 'Panama'. Thuis zal ik de weg niet meer zo goed weten, in Europa zijn er zowieso meer wegwijzers dan in centraal Amerika, hopelijk kies ik een goeie richting.
Vlak naast de stad ligt het 'parque natural metropolitana'. Daar heb ik mijn honger naar natuur nog kunnen stillen want Frans had geen zin om nog een weekend de bergen in te trekken. Vlak bij de ingang hoorde de suppoost een toekan. Zijn geoefend oog had hem ook sneller gevonden. Hij liet zich goed bewonderen (de toekan).
Een beetje verder op het pad bekeek een groepje een luiaard. Hij was wel bezig maar zat nogal verstopt tussen het loof.
Bij de 2de ingang gaat het pad omhoog naar een uitzichtspunt. Aan deze zijde is het bos droger en kaler. Ik had dan ook niet verwacht om net hier een heel actieve luiaard aan te treffen. Het was een groot exemplaar dat zich heel bedachtzaam bewoog. Een soort klimballet maar dan in vertraagde film. In de kale takken konden we hem of haar goed volgen.
Verder waren er bankjes waar je alleen al zou gaan zitten om de vele vogelgeluiden te beluisteren. Ik heb dan ook nog een specht kunnen aankruisen. Plus een heleboel verschillende kleine vogels gezien.
Terug volgden we een ander paadje waar we nog 3 mooie vlinders en een motmot zagen.
Het peerdsbos kan hier niet mee concurreren.
Een kilometer van het bos ligt Albrook. Dat is een enorme transportterminal met daarnaast een groot shoppingcenter. Voor ons was het vooral genieten van de airco. De binnenzijde lijkt op Wijnegem. Er was een bijhuis van 'el trapiche', voor ons het beste restaurant met typisch Panamees eten. Voor de prijs heb je bij ons nog geen voorgerecht.
Winkelen moeten we niet doen want de vraag is nu al of we alles in onze bagage krijgen.
De infrastructuur is hier in alle geval heel goed. Vanuit het propere station vertrekken bussen naar alle uiteinden van het land. Het metrostation ligt ernaast. Dat brengt ons tot vlak bij ons hotel. Er komt net een enorme vrouw voorbij , haar borsten hangen tot haar navel maar alleen 15cm onder en boven de navel zijn bedekt. Een preuts volk is het hier niet maar dit is er wel over. We kijken nu op de oceaanzijde en schuin op het zwembad dat wordt opgeknapt.
Gisteren naar de kapper geweest, ik ben flink gekortwiekt maar voor 4 dollar voel ik me niet geplukt. Verder nog wat in de stad gewandeld, de central avenue blijft plezant om mensen te zien. Een shoppingcenter in de hoogbouwwijk, dat goed van architectuur moest zijn, was ik snel weer uit. Ik vraag me af of ze die dingen hier draaiende kunnen houden. In de volkse buurt wordt er duidelijk meer gewinkeld.
De nieuwkomers voor vandaag laten lang op zich wachten maar tijd speelt hier nog weinig rol. Zij hadden autopech, dus vertrekken we allemaal wat later voor ons volgende eilandbezoek. Ondertussen zat Frans bijna de hele tijd te snorkelen, ik hoop dat hij niet gaat krimpen. Vandaag is de bootrit gelukkig wat kalmer. Ook bij dit eiland ligt er een wrak maar een veel recenter. Je kan er niet naartoe want het ligt op de rand van het rif waar de golven hoog zijn. Onze bemanning kookt pasta met groenten en garnalenspiesjes met daarbij ananas en meloen. Er valt redelijk te snorkelen maar eigenlijk is ons eiland daarvoor nog het beste. Een oude man vertelt me dat het water soms zo glad is als een spiegel maar zo is het nu verre van. Het geeft ons wel zicht op flinke uitspattingen waar verschillende stromingen botsen. 's Avonds zitten we nog gezellig met zijn allen op het strand, er is vandaag nog een tof koppel vrouwen uit Toronto bijgekomen. De Duitsers doen hun reputatie eer aan door te veel te drinken (er zijn verschillende flessen abuelo mee, dat is goedkope Panamese rhum, maar wel lekker) Er vallen woorden als 'cocofobia'en 'cocoinsurance', je wil hier namelijk geen kokosnoot op je kop krijgen. Vannacht is mijn toiletbezoek een ietsje griezeliger met veel wind en weinig maanlicht. De volgende morgen waren de nieuwkomers er wel snel en vertrokken we vroeg naar isla Pelicano. Dat was echt een mini-eiland met 1 hutje. De schaduw van de paar palmbomen moesten we wel delen. Voor de lunch werden we weer op een ander eiland verwacht. Hier was het druk maar het was wel mooi, het was een dubbeleilandje, je kon pootjebaden naar het tweede deel. Je krijgt dan heel veel tinten met de verschillende dieptes. We lunchen ditmaal op ons eiland dat we in de namiddag weer verlaten voor het vasteland. We maken nog een stop op 1 van de overbevolkte eilandjes langs de kust. Onze kapitein woont daar. De mensen zitten er echt wel opeengepakt, de enen in rieten hutten zonder vloer, anderen in houten of stenen gebouwen. Veel meubels hebben ze hier niet, maar wel heeft ieder huis een zonnepaneel en staat er een grote wifischotel. Er zijn verschillende scholen, een medisch centrum, een gemeenschapshuis en natuurlijk een paar winkels. Het politiekantoor staat boven het water, de schooltoiletten ook. Vroeger zijn de kuna yala naar de eilanden verdreven maar nu wonen ze er omdat de eilanden malariavrij zijn en ook wel frisser met de wind. Het grootste gebouw op een ander eiland blijkt van Amerikaanse mormonen te zijn. De kustlijn van het vasteland is in alle geval geen voorbeeld, er ligt heel veel rommel. Op de derde rij zitten in de auto op een weg die veel weg heeft van een achtbaan valt niet mee. Meestal geniet ik van de bergen maar nu was ik blij om op de grote weg te komen. Uiteindelijk zijn we om 8 uur bij het hotel. We zijn best moe, vuil en een beetje verbrand.
Om 5 uur zaten we in de lobby, we werden als eersten om 6u opgepikt,niet zo'n goed begin. Met 3 koppels in de auto waren we compleet. Nog een stop gemaakt in een chique supermarkt en dan kon de rit beginnen. Eerst langs snelweg, dan een kleinere baan tot de noordelijke afslag naar Carti. Daarna ging het vooral flink draaien en kwamen er steile stukken. De weg is bijna helemaal geasfalteerd, dat valt dus mee. De omgeving is mooi met weer heel veel groentinten en verschillende boomvormen. Kuna yala is een autonoom gebied en we krijgen hier dus ook een paspoortcontrole. Dit is dan ook een uitweg naar de zee waarlangs je bijv. naar Colombia kunt. Vandaag echter niet, denk ik, er staat nogal wind en de zee is ruw. Spijtig genoeg zit ik vooraan in de sloep, daar gaat het flink omhoog om dan met een smak terug neer te komen. Zwaar voor de rug. Op het eerste eiland zetten we ons onmiddelijk in badpak om een paar eilanden verder te gaan snorkelen. Rond de eilanden zijn de kleuren van het water onwaarschijnlijk. De zon speelt verstoppertje met de wolken. Op isla del perro ligt een wrak voor het strand. Frans ziet er een paar bijzondere beesten. Ik vind het een beetje griezelig maar wel fascinerend. De lunch, vers gevangen vis, krijgen we op een ander eiland voorgeschoteld. Dit is groter en heeft in het midden begroeiing buiten de palmbomen. Ook op dit eiland woont een familie die het nu van de toeristen leeft. Je bent hier natuurlijk niet alleen want we zijn nog dicht bij de kust maar het is zeker geen overrompeling. Handig is wel dat er voorzieningen zijn zoals toiletten en een douche. Onze reisgenoten spelen een partijtje volleybal maar ik verstuik bijna onmiddellijk mijn duim en moet forfait geven. De ambiance in dit groepje is in alle geval goed. Rond 4u zijn we dan terug op ons eiland. We krijgen een privehut met 5 bedden. Ik hang het muskietennet maar op, dan hebben we het toch 1 keer gebruikt alhoewel er hier geen mug te zien is. Doordat de hut van bamboestokken is gemaakt hebben we heel veel paaltjes en touwtjes om gerief op te hangen, iets wat je in veel hotels mistte. De grond is gewoon zand. Hopelijk krijgen we wel geen storm want de muren zijn open en de vraag is hoe waterdicht een dak van palmbladeren is.
Aan de noordelijke kant zitten er veel pelikanen en dus zit er veel vis. Bij het snorkelen zag ik veel verschillende soorten, ik zwom ook door een hele school zilveren minivisjes, prachtig.
Om 6u krijgen we kip en rijst en sla. Er zijn twee kleine generators, die voorzien het eiland van verlichting. De familie die hier woont heeft een zonnepaneel.
We liggen vroeg in bed. Mijn nachtelijke wandeling naar het toilet is de beste ooit. Met de volle maan die schaduwen van de palmbomen op het zand werpt. Een lamp is niet nodig. Spijtig dat we niet eerder in zo'n hutten logeerden, ik slaap hier prima.
Er wordt hier op verschillende manieren gevist, met netten en een houten sloep of met de lijn. Gisteren vertrok er ook een primitieve zeilboot. Bij de eilanden waar we gisteren waren lagen er veel zeiljachten. De golven voorbij het rif leken me wel veel te hoog om uit zeilen te gaan.
Vandaag moest Frans nog wat zaken regelen. We zijn in de warme stad gebleven. Morgen om 5u vertrekken we naar een San Blas eiland in de Caraibische zee. Je zal dus pas zaterdag terug van me horen want we hebben daar geen internet (en wie weet wat nog allemaal niet).
We moesten vroeg de deur uit. Om 6u30 wordt er tegenover het hotel al heel druk ontbeten. Wij gaan voor een beker fruit en ik een tamale (die is geel). De rest van het uitgestelde eten is voornamelijk bruin. Niet moeilijk dat er hier zoveel mensen buitenshuis ontbijten, wie heeft er nu zin om al zo vroeg biefstuk met ui te gaan bakken. We hebben een hele uitleg op papier waar we achtereenvolgens moeten zijn en hoe we er geraken. De tolweg is gelukkig niet druk. Je kan hier op minder dan een uur van de ene naar de andere oceaan rijden. Alle uitleg ten spijt vinden we toch niet direct het eerste kantoor. Het valt hier verder wel mee, de kantoren waar de shippers zitten zijn nieuw en de omgeving is verzorgd (het zijn dan ook veel Amerikaanse bedrijven). De eerst stap is wel snel gezet, zonder aanschuiven. Stap 2 ; de douane had snel moeten gaan was het internet niet een tijd uitgevallen. De douane was wel minder goed behuisd. Stap drie duurde nog het langst. Als je alle papieren hebt kan je de auto afleveren. Alleen Frans mocht mee door de poort. Dan werd de auto nagekeken. Ik kan niet zeggen volledig, want de fietsjes mochten blijven staan. De onderkant werd met een spiegel bekeken en er kwam ook nog een drugshond aan te pas. De tassen werden ook onderzocht. Gelukkig was alles OK. Toen was het al na de middag. Frans had in het eerste gebouw een kantine gezien, daar hebben we prima gegeten. Daarna werd hier ook alle afval netjes gesorteerd. Frans wilde meteen terugkeren naar de hoofdstad maar dat vond ik zonde. Gelukkig zijn we eerst nog de sluizen van Gatun gaan bekijken. Niet dat die zooo indrukwekkend zijn maar ze zijn wel 100 jaar oud. De hedendaagse schepen passen er maar net in. Zes treintjes begeleiden de schepen met kabels vanaf de kant zodat de boot van de rand af blijft. Een cruiseschip was net door de sluis en een tanker kwam er net in. In de andere sluis zat ook een boot in dezelfde richting. Vanaf een terras kan je de activiteit goed volgen. Ik dacht vroeger altijd dat het panamakanaal er uitzag zoals het Albertkanaal maar dan smaller en dieper. Het grootste gedeelte is geen kanaal maar een stuwmeer. Dat was natuurlijk een stuk makkelijker en goedkoper. Toch is het voor die tijd wel een huzarenstuk geweest. In 2007 zijn ze begonnen met de bouw van grote nieuwe sluizen die ook een deel van het gebruikte water kunnen recupereren. De werken in Gatun zijn in alle geval nog volop bezig. Langs de randen van het meer en onderweg naar Panama city is er in alle veval nog veel groen. Terug, zijn we gaan horen voor een uitstap naar de San Blas eilanden. We zijn maar in een hostel gaan boeken, die zijn gewoon om kort op de bal te spelen. Veel confort zullen we dus niet moeten verwachten. Morgen worden we dus om 5u opgepikt en maken we een driedaagse groepsuitstap naar een kokosnoot-(toeristeneiland). Op het eiland zelf zal er dus niet veel te zien zijn, hopelijk onder water wel. De archipel schijnt in alle geval erg mooi te zijn. Ondertussen is het hier wel erg warm, alleen 's avonds is het ideaal, dat is genieten.
Deze voormiddag hebben we alles gekregen om morgen de auto in de haven af te leveren. Onze volgende job was het herinpakken. Een aantal zaken kunnen in de auto blijven. Ondertussen komt er op straat wel 3 keer een optocht van de brandweer voorbij met hun fanfare. Het zijn er veel meer dan op de foto. Wij zitten ook heel dicht bij het loterijgebouw en daarrond zit het vol met verkopers. Aan klanten die lotjes uitkiezen is er ook geen gebrek. Daarna zijn we naar het oude stadsgedeelte gewandeld. Het oostelijke deel is grotendeels gerenoveerd en behoort nu toe aan de toeristen en diegenen die daarmee hun brood winnen(niet de sukkelaars wel te verstaan) Het voelt dus steriel aan ondanks de mooie pasteltinten. De westelijke kant is niet gerenoveerd en heeft veel houten huizen. Een groot deel ervan is in erbarmelijke staat, velen staan leeg. Maar het hout in vele verweerde tinten heeft wel zijn charme. Het noordelijkste deel is het levendigste. Daardoor loopt de winkelwandelstraat die ook op zondag goed druk is. Er is vooral een groot contrast in properheid. Het toeristische deel blinkt omzeggens, daarbuiten kunnen de straten ronduit smerig zijn. Er hangt ook vaak een vieze lucht. Er staan vuile plassen waarvan je je afvraagt hoe ze er komen want het regent haast niet. Toch vind ik die volkse buurten plezanter. Er spelen kinderen, het publiek is ongelooflijk gevarieerd. In de winkelstraat liep ik bv. achter een drietal zwarte dames met heel ronde vormen maar bovendien met enorme krulspelden in hun haar. Daarnaast zijn er ook kleine indigenas waarvan de vrouwen wel erg kleurig gekleed gaan. De bevolking heeft hier alle tinten. De winkels kunnen ook erg varieren, van houten kotjes tot grote magazijnen en gewoon winkelwagentjes om je waar aan de man te brengen. 25% van de stadsbewoners is hier arm en als je hier van de hoofdbaan afwijkt zie je daarin nog een heleboel gradaties. De grond is vaak heel vuil maar toch vind je dan wel weer kleurrijke muurschilderingen. Bovendien ziet bijna iedereen er proper uit. Zondag is blijkbaar ook de dag om naar de kapper te gaan, die zaten vol. Er wordt hier veel aandacht aan het uiterlijk besteed. Zelfs in het nieuwe stadsgedeelte zie je dat ze moeite hebben om de straten proper te houden. Voetpaden zijn denk ik ook de verantwoordelijkheid van het gebouw aan de straat met als gevolg dat ze erg varieren en soms onbestaande zijn. vanavond hebben we nog eens de metro genomen, die is nieuw en die blinkt nog.
Vanuit dit hotel kunnen we makkelijk naar de kustboulevard. Zo wilden we gisteren naar de oude stad wandelen en daar iets eten. Op vrijdagavond was de cinta costera in alle geval heel levendig. Ze hebben hier land op de zee gewonnen en daarop twee dubbele rijbanen aangelegd maar evengoed sportparken, een fiets- en wandelpad, afdaken, perken...het geheel is erg geslaagd. En er wordt dan ook druk gebruik van gemaakt. Tot de oude stad zijn we wel niet geraakt want bij de vissershaven was heel de weg gevuld met tafeltjes en veel lawaai. Wilde je er nog bij dan werden er gewoon nog tafels aangehaald. Zo brengen dus heel veel panamezen hun vrijdagavond door ; al vis etend tussen heel veel andere viseters. Misschien houden ze ook helemaal niet van rustig en proper. De algemene geur had ook beter gekund, maar ja je zit dan ook bij de vismarkt. Om mensen te kijken was het hier in alle geval geschikt. Veel sporters die langskwamen en veel krappe kleding. Vandaag hebben we dan een costa cintera bis gedaan. We hebben hem helemaal gefietst. Van aan de vismarkt draai je links op een brug die helemaal rond het oude stadsgedeelte gaat. (Zie rechts op de foto) Afgescheiden van de autobaan aan de stadskant ligt weer een fiets- en een voetpad. Tussen de rijbaan en de weg zijn er klimplanten met bloemen en ook aan de rand van de brug. Ideaal om rustig te fietsen. De wielertoeristen verkozen om op de autobaan te rijden. Ze moeten nog wel trainen om nog maar een D ploeg in Vlaanderen te kunnen volgen. Aan het eind ga je terug onder de brug om de kustlijn te vervolgen langs de avenida de los poetas. Voorbij het nieuwe stadion moesten we wel even de grote baan op om naar het schiereiland Amador te rijden en verder naar isla perico en isla flamenco die door een weg verbonden zijn die eigenlijk een bescherming vormt voor de ingang van het kanaal. spijtig genoeg zijn ze deze weg nog aan het verbreden en zat het uitzicht over de stad achter een schutting. We zagen ook wel heel wat schepen verder voor anker liggen, waarschijnlijk moeten ze hun beurt afwachten om het kanaal door te varen. Op de terugweg hadden we een mooi zicht op de brug van de Americas. Frank Gehry heeft hier een museum over de biodiversiteit neergepoot. Bilbao blijft toch zijn tophit. Als je onder de luifel bent is het wel mooi en omkadert het knap verschillende uitzichten. Het dak heeft legokleuren, zelf hou ik heel veel van kleur maar toch vond ik het niet helemaal geslaagd (tenzij voor legoland). In Misouri zagen we nog een gebouw van hem, in baksteen, dus wel compleet anders maar zeker hier waren er te veel overbodige delen, je had trappen die niet eens naar een goed uitzicht leidden. Na een lunch met deels zicht op de brug zijn we teruggekeerd en door het oude gedeelte gereden. Dat moeten we in alle geval verder gaan ontdekken. Ter hoogte van het hotel waren ze nog aan het volksdansen onder een afdak. Ik ben dan nog de cinta aan de andere zijde afgereden. Dat is niet ver meer maar misschien was het net teveel want ik kwam oververhit terug bij het hotel. Zelfs op het terras zitten is me nog te veel, ik geniet momenteel van de airco op de kamer. Ik ben dus uitgeteld na 28km aan gemiddeld 9 per uur en nog geen 100m klimmen, dat beloofd! Naar de temperatuur ben ik vergeten te kijken, een sauna met een windje zou ik zeggen.
De auto moest deze morgen om 9uur bij de politie zijn voor controle. De gps gaf 10 minuten aan. Voor alle zekerheid vertrokken we om 8 uur voor de 5 af te leggen kms. 500m van ons hotel op de grote weg stond alles bijna stil. we hebben een half uur gedaan over 2km. Dan was het kwestie om door een soort spaghettiknoop te geraken. Uiteindelijk kwamen we op de juiste coordinaten, bleken dat diegene te zijn waar we in de namiddag de papieren moeten afhalen. Het controlecentrum zagen we liggen aan de andere kant van de snelweg. Uiteindelijk waren we er om 5 na 9. Gelukkig hadden we op het internet een foto gezien van de plaats waar we moesten zijn, het leek bijna meer op een autokerkhof dan op een politiepost. Bovendien ligt het in een buurt waar je anders zeker zou wegblijven. Er was nog een engels koppel op crossmotors. Die kwamen ook uit de states en gingen verder naar Colombia. Stap 1 voor vandaag was dus gelukt. Als beloning zijn we dan maar de heuvel opgereden waar ik gisteren was, die lag vlakbij en dan kon Frans ook van het uitzicht genieten. Het terug rijden ging gelukkig iets vlotter. Dan zijn we verhuisd naar een ander hotel, minder chique maar 1derde minder duur en toch ook met een zwembadje op het dak. Deze namiddag kon Frans dan terug om de papieren bij de politie op te halen. Ondertussen ben ik naar de bank geweest om de betaling van het verschepen te regelen. Zelfs dat ging niet van een leien dakje. Centraal Amerika leeft toch deels onder het motto : ' waarom het gemakkelijk maken als het ook moeilijk kan.' Terug bij het hotel was Frans nog niet terug. Ik begon me direct al ongerust te maken. Het was al 3 uur dus ben ik op het terras maar een sla gaan eten. Pas om 4 uur was Frans terug. Lang moeten wachten, en dan had hij nog geluk dat hij niet in shorts was want dan mag je er naar verluid niet binnen. Het werk voor vandaag zit er dus op. Nu maar hopen dat het verschepingsdocument er nu snel is. Ondertussen zijn er voor die verscheping al tientallen mails verstuurd. Voor 3 dagen was het bijna een fulltime job voor Frans. Ps vandaag kreeg ik mijn mailbox nog niet open, mocht iemand een antwoord verwachten.
Die heeft zich weer bijna heel de dag bezig moeten houden met het verzenden van de auto. Het lijkt te gaan lukken, nu schijnt alles zo goed als vast te liggen. Morgen moeten we langs een politiedienst die de wagen moet controlleren. Maandag brengen we de auto naar de haven. Kathy, mijn Amerikaanse zus, logeert bij haar dochter in Florida. Voor haar is het 20min. rijden om de auto op te halen. Daarmee hebben we echt geluk. We moeten nog wel langs de Amerikaanse ambassade voor een officiele verklaring dat zij de wagen mag afhalen in de haven. Had ik dit moeten regelen, ik was al een paar keer totaal geflipt. Voor Frans is het in alle geval ook geen plezier, zeker niet omdat er iedere halve dag wel iets veranderde. Deze namiddag ben ik naar het 'museo del arte contemporano' getrokken. Dat was zelfs amper de verplaatsing in de stad waard. Er hingen werken van de 2de helft van vorige eeuw van kunstenaars uit centraal Amerika. Het meeste zag er al gedateerd uit. Achter het museum ligt een heuvel, daar kan ik altijd moeilijk aan weerstaan. De wandeling was wel verder dan ik dacht. Onderaan is er een grote oncologische kliniek en verder zijn er grote huizen die vanop de flank een mooi uitzicht op de stad moeten hebben. Hogerop is er bos. Op die ene heuvel wonen wel 39 verschillende vogels en 15 soorten zoogdieren. Van beiden heb ik er maar 1 gezien, het was te warm denk ik en dierensiesta. Van boven had je wel een mooi uitzicht over de hele stad en de oceaan en aan de andere zijde het kanaal met de sluizen en de grote brug. Terug ben ik dan nog maar eens naar de copyshop geweest voor scans. Een plons in het water deed daarna wel deugd. Morgen beloofd voor een deel uit wachten te bestaan, we zullen er maar het beste van maken.
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. Gisterenavond waren ze de laatste hand nog aan het zwembedje aan het leggen. Deze namiddag is het gevuld. Het is wel verfrissend maar te klein. We raken er aan de praat met een canadese die morgen terug naar Quebec vliegt waar er net enorm veel sneeuw is gevallen. We vergezellen haar ook maar bij het avondmaal (ik eet 'ropa viejo', oude kleren, een soort plaatselijke variant op goulash. Erg lekker en maar 7 dollar) Niet jaloers worden bij de foto, dit was wel het beste moment van de dag.
Na Santiago is de weg 4baans. Vanaf hier is er ook meer bewoning, langs de weg althans. Op de bergen, in de verte, zie je geen bewoning. Er is wel wat landbouw maar alles is hier voor het ogenblik nogal droog. Er zijn ook heel weinig zijwegen. Zo'n 100 km voor Panama city is er hoogbouw langs de stranden. Daarna wordt het heuvelachtiger. Heel der stukken bos worden gerooid voor eenvormige nieuwe wijken. Allemaal losse eensgezinswoningen die eigenlijk te dicht op elkaar staan. Ze zouden er beter enkele aan elkaar bouwen zodat er wat ruimte overblijft voor groen. De stad is dus nog serieus aan het uitbreiden.
Daarna gaat het over de 'puente de las Americas', een toch wel indrukwekkende brug overhet kanaal. We hebben een hotel in het nieuwere gedeelte van de stad en daar geraken we verbazend vlot via grote banen. In onze straat is het verkeer zelfs redelijk kalm. Frans heeft ondertussen al enkele contacten voor het verschepen van de auto. We moeten daarvoor volgende week bij de politie zijn en daarna natuurlijk ook een dag uittrekken om de wagen in de haven af te leveren. Hopelijk gaat dat allemaal goed lukken. Het goede nieuws is dat we dus eigenlijk nog wat te vroeg hier zijn. Ondertussen zorg ik ervoor dat onze was draait. Het is hier flink warm. Bij zonsondergang zijn we op het terras gaan genieten van het uitzicht en de nu goede temperatuur. Het is hier echt een grote stad met heel veel wolkenkrabbers. Dit is zeker de grootste stad van onze reis, Houston moet hiervoor onderdoen. Op het eerste gezicht is het hier inderdaad heel multicultureel en zeker niet onaangenaam, toch niet in deze buurt met veel cafés en restaurants.
Vandaag willen we een paar honderd km rijden maar eerst willen we nog een bezoekje brengen aan 'cowboy Dave', die kan ons misschien wat wijzer maken op gebied van autoverkoop. Cowboycars zat wel een beetje verstopt, hij heeft blijkbaar genoeg aan zijn reputatie. Dave was duidelijk jong in de jaren 60 maar kan ons spijtig genoeg niet helpen. we zoeven dan maar weer langs de brede weg naar beneden. Als we David uit zijn beginnen er wegenwerken en 200km verder zijn ze nog bezig. Niet zoals in Guatemala waar ze met 20 man staan kijken naar iemand die schept, nee hier worden de grote middelen ingezet en er wordt over bijna het hele traject gewerkt om de weg van 2 naar 4 rijstroken te brengen. Er worden heuvels afgegraven en de extra rijstroken liggen er soms klaar bij, op andere plaatsen moeten ze nog rotsen uit de weg ruimen. Er zijn veel machines aan het werk, bovendien hebben ze verplaatsbare verlichting zodat ze 's nachts kunnen doorwerken. Voor ons lijkt Panama nu wel groter omdat we traag opschieten. Opeens zie ik toch zeker een toekan over de weg vliegen. Ik heb al een beetje een stijve nek van al het naarboven kijken in de bossen. Nu krijg ik hem cadeau, ik kan zijn gekleurde bek en zijn gele borst goed zien. In Boquete was er trouwens een vlindertrek aan de gang. Deze voormiddag vlogen er tientallen voorbij het hotel, gisteren had ik ze ook al gezien. Ze zijn driehoekig en blauwgroen. Je ziet ze nooit op een bloem maar ze vliegen allemaal noordwaarts. Op de weg ben ik langzamer gegaan om er geen aan te rijden. (Green urania moth, gaat van Colombia naar Guatemala) Nu logeren we in de buurt van Santiago. Het stadje heeft veel winkels, diegene in het centrum zou Bart De Wever ondermaats vinden voor zijn stad. Aan de rand ziet alles er meer Amerikaans uit. Erg belezen zullen ze niet zijn. Ik zocht een boekhandel om een kaart te kopen maar niemand kende er eentje. We hebben bij het schoolgerief alleen woordenboeken gevonden. Een bibliotheek is er wel. Er werd trouwens druk gewinkeld, we hebben dan ook amper iets tegengekomen op die 200km. In Mexico kan je meestal wel eten kopen langs de weg, hier was er zo goed als niets. We logeren nu bij een klein meertje maar konden toch niet gaan wandelen omdat we geen hoge schoenen hebben en er schorpioenen en slangen zitten. Het is hier inderdaad droog.
Vlak naast de stad ligt het 'parque natural metropolitana'. Daar heb ik mijn honger naar natuur nog kunnen stillen want Frans had geen zin om nog een weekend de bergen in te trekken. Vlak bij de ingang hoorde de suppoost een toekan. Zijn geoefend oog had hem ook sneller gevonden. Hij liet zich goed bewonderen (de toekan).
Zo wordt Frans genoemd in expeditietermen. Hij is dus heel erg bezig met het verschepen van de auto en natuurlijk komt er altijd weer meer bij kijken dan aanvankelijk gedacht. We zijn er nog niet uit. Dit is niet iets waar je met zijn tweeën mee bezig kan zijn, ik ben maar wat andere hotels gaan bekijken. Nu zitten we mooi maar tegen de bovenlimiet van ons budget. Vandaag ging het zwembad open op het dakterras en de prijs van de sangria is meteen verdubbeld. (Als je Frans zijn figuur ziet bij terugkomst zal je wel snappen dat we niet alle dagen aperitieven, maar die van gisteren was zoooo goed!) Deze morgen heb ik hier de metro uitgeprobeerd, die is vrij nieuw, dat zie je. Een fatsoenlijk plan van de stad heb ik nog wel niet kunnen vinden, je moet hier weer je plan trekken. Zelfs in het metrostation kan je niet zien waar de trein naartoe rijdt, je krijgt alleen de namen van de eindstations en in de trein de stations. Een plan bij de bushaltes is helemaal teveel gevraagd. 'S middags ging ik met Frans naar de boulevard aan het water. Het stratenplan is hier ook niet evident. Alles is ook op de auto gericht, die hebben overal voorrang. Voetpaden worden steeds onderbroken. De skyline oogt erg mooi met al die torengebouwen maar als je ertussen zit is het veel minder fraai. Eigenlijk is het een rommeltje van beneden, helemaal niet prettig om rond te wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de weg aan zee. Er is een fietspad maar er wordt niet gefietst, het is dan ook erg moeilijk om ernaartoe te fietsen met alle eenrichtingswegen die bijna nooit doorlopen. Er zijn voetgangersbruggen over de grote baan, anders geraak je er echt niet over. Het zicht is wel weer mooi, zolang je de wolkenkrabbrs maar van ver ziet. 
