Ons doel ; de ferry van 11 uur halen, hebben we makkelijk bereikt. We zijn nog even de baai van Tambor gaan bekijken. Montezuma is echt wel mooier. Dit keer was de lucht helderder tijdens de overtocht. In Puntarenas hebben we onze dagelijkse casado gegeten om dan de snelweg te nemen naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Dit is ook een tolweg. Het aantal rijstroken wisselt wel steeds. Als het van 2 naar 1 rijstrook gaat valt de rechter altijd weg. Er wordt hier ook gemakkelijk rechts ingehaald waar ik een hekel aan heb. Zelf wil ik het niet doen. We klimmen veel en gelukkig zijn er op de klim meestal 2 rijstroken zodat het trage verkeer rechts kan houden. Ik verschiet er altijd van hoe weinig vrachtwagens er hier rijden tegenover bij ons. Het landschap waar de weg zich doorslingert is maar licht bewoont. Er is veel groen. San Jose ligt op 1000meter, bij het binnenrijden van de vallei heb je een zicht over een deel van de stad die zich tot in de heuvels uitspreid. We hebben hier een hotel met bewaakte parking want er schijnt veel gestolen te worden. We zitten dicht bij de vroegere luchthaven waarvan ze een park hebben gemaakt. In het voormalige luchthavengebouw is nu het museum voor Costaricaanse kunst gehuisvest. Het is een heel gek gebouw, het heeft meer weg van een protserige villa. Er zijn hier wel wat goede beeldhouwers in het land. De schilderkunst is maar mager. De kamers met witte muren en donker hout vormen een aangename tentoonstellingsruimte. Wel zou je nooit raden dat dit een vliegveld was. Als ik uit het museum kom loopt het park vol met joggers, het blijkt hier een sportief volkje te zijn. Verder zijn ze hier niet zo vriendelijk voor de voetgangers. Naast het park loopt er een drukke baan en op 1 km is er maar 1 oversteekplaats, dan nog via trappen over de weg.
Het is al snel warm deze voormiddag. Gelukkig is de wandeling naar de waterval in de schaduw. Bovendien is er amper een pad en kan je op veel plaatsen door het riviertje waden.we zijn gelukkig vroeg vertrokken want dit is een populaire wandeling. De waterval is dan ook de moeite. Ze komt van hoog en stort neer in een grote vijver zodat je er goed kan zwemmen. Een plaatselijke tiener klimt met het grootste gemak naast de waterval over de steile rotsen naar boven. Hij springt gelukkig maar van halverwege. Zijn voorbeeld wordt door een aantal gasten gevolgd. Gelukkig klimt er niemand tot de top en loopt het allemaal goed af. Boven deze waterval zijn er nog twee. Rechts lopen er trappen naar boven, bovenaan staat er een mannetje om 2 dollar te innen. Hij heeft de trappen nog maar pas gemaakt. Wel handig want zo komen we makkelijk bij de hogere niveaus. In het bovenste bad komt de kleinste waterval uit. Daar moet je zelf ook inspringen van tweeenhalve meter hoogte. Dan kan je naar de rand van de volgende zwemmen, die is weer hoger. Ondertussen zijn er jongeren met een gids langs nog een andere weg naar boven gekomen. Van een volgende groep springt er een kerel, tot grote woede van zijn vrouw, naar beneden. Gelukkig komt hij weer heelhuids boven. Het is hier echt wel zalig. Het water heeft een goeie frisse temperatuur, ik blijk ondertussen al veel handiger in het over de rotsen klauteren dan 1 van die jonge gasten.
Ik ben al dikwijls heel blij geweest dat ik mijn Teva's meeheb. Deze vakantie gaan ze wel nog amper overleven denk ik. Nog een eindje verder stroomopwaarts is er nog een kleine waterval, de rivier is echt heel mooi. Het water is wel niet helder maar mogelijk komt dat door de hevige regenval van eergisteren. Voor onze 2 dollar kunnen we ook nog over een paar hangbruggen lopen. Er is ook een zipline maar die heeft geen succes.
We nemen dezelfde weg terug, ondertussen is het al veel drukker beneden.
Met de auto rijden we nog een stukje naar het zuiden tot het volgende dorp. Onderweg staat er een waanzinnige ficus met ontelbaar veel wortelstammen. De Gaudi van de natuur.
Naar gewoonte eten we 's middags een casado. Deze is buitengewoon goed met lekkere vis, prima boontjes, een fris slaatje, rijst, banaan en lekkere gemengde groenten. Gezonde lekkere en goedkope kost.
We rijden niet door tot het natuurreservaat maar dit stukje kust is al echt de moeite. Bij laag tij kan je naar een eilandje wandelen waarop de begraafplaats van het dorp ligt. Op 1 plek zitten honderden watervogels.
We geven nog een lift aan een plaatselijke, goedlachse vrouw die naar de Engelse les gaat. Frans zwemt nog op een klein strandje tussen de rotsen. Daarboven staan er wel een paar krotten en die mensen schijnen hun afval gewoon achter hun barak te dumpen.
In het terugrijden maken we nog een omweg maar die is erg mooi. Eens boven op de klif heb je een groen rollend landschap met koeien en solitaire bomen. In de verte zie je de hogere toppen van bet schiereiland. Delicias ligt op een delicieuze zandweg. Overal waar je rijdt staan er wel gronden te koop. Ik denk dat de vastgoedhandelaren iets te optimistisch zijn geweest.
Bij nog een kleine wandeling zie ik nog een paar brulapen, die hebben hun naam niet gestolen.
Vannacht was er een serieus onweer met heel veel stortregen. We hebben veel wakker gelegen van het gekletter op het dak. De receptioniste was wel heel blij met de regen, zij woont langs de zandweg naar de badplaats en alles langs de weg hangt onder het stof. De regen brengt dan een paar dagen soelaas. Normaal gezien zou het pas in mei terug beginnen regenen, nu is het nog volop droog seizoen aan de zijde van de stille oceaan.
Verder begint de dag niet goed. Ik breng was weg , een uur later vinden we de autosleutel niet en vrezen we dat hij gewassen wordt. Onze was is inderdaad al aan het draaien. Na lang zoeken komt de sleutel uiteindelijk toch boven, hij was van het tafeltje gevallen en zat onder een zak. We verhuizen van hotel. Na de middag moet Frans nog wat klussen op de computer. Ik maak een lange strandwandeling. Eerst zijn er verschillende stranden gescheiden door rotsen. Er ligt nog een stuk reservaat langs het strand, het eerste van Costa Rica, opgezet door een Duits-Zweeds echtpaar. De natuur is hier in alle geval ruig. Naast een riviertje dat in zee uitkomt zit een familie apen een show te verkopen. Verder is er de playa grande die haar naam niet heeft gestolen. Ze ziet er bijna uit zoals het zou moeten op een postkaart, palmen aan de rand van het strand, aangespoeld wrakhout tegen de palmen en daarachter een zee van groen. Alleen het strand zou een beetje gebleekt moeten worden, het zand is nogal donker. En hier ligt er ook veel afval aan de vloedlijn. Een rotspartij verder zit er een kerel met een rugzak. Ik vraag of hij van plan is hier te kamperen. Dat gaat hij inderdaad doen maar hij is eigenlijk bezig met het opruimen van de rommel.Hij heeft een heleboel lege zakken bij en vult die met recycleerbaar plastic. Aanvankelijk wandel ik nog voort over het volgende strand, er zou een waterval op het strand moeten uitkomen. Ik zie ze in de verte liggen en dat vind ik wel voldoende. Op de terugweg help ik de kerel uit Californie en vul een extra zak. Morgen zouden er meer mensen komen helpen. Het probleem is blijkbaar dat veel C. Ricanen hun afval nog altijd in de rivieren gooien en dat komt dan allemaal in zee terecht. Er wordt hier wel gerecycleerd maar er moet nog heel veel aan sensibilisering worden gedaan. Hij is in alle geval een gemotiveerde vrijwilliger die ook helpt bij het beschermen van de zeeschildpadden. Gewapend met een extra zak wandel ik terug. Spijtig ge oeg gaat het vullen heel snel alhoewel ik me beperk tot wat er straks terug in zee zou stromen bij hoog water. Mijn buit bestaat voor een groot deel uit slippers, dopjes, stukken wasspeld en stukken hard plastic. Ik hoop dat er een paar vissen en vogels wel bij varen. De zak is al te vroeg vol want ik moet hem naar de andere zijde van het grote strand brengen. Ondertussen zie ik er goed smerig uit.
Als beloning krijt ik nog een 'bare throuted tiger reiger' te zien, die lijkt wat op een roerdomp.
We logeren nu boven het dorp, nog een kwartier flink klimmen. Ik heb bijna 4uur aan een stuk gewandeld en ben moe. Gelukkig kan ik de vermoeidheid er af zwemmen in het hotel.
Vanavond hebben we sushi gegeten bij de klanken van een harp uit Burkina Fasso en dat bij een tropisch strand. We bestellen een biertje en hadden de keuze tussen Stella of Stella, made in Leuven. Het heeft allemaal gesmaakt en misschien moet inbev ook maar eens in Nicaragua gaan leveren want daar zijn de pintjes maar flauw.
We zijn met een stijle afdaling begonnen langs een zandweg. Wel knap hoor en gelukkig niet te hobbelig. Het nevelwoud ligt dan al snel achter je, dan volgen er hellingen met weiden en bos. Er zijn hier veel melkkoeien. Er wordt hier kaas en ijs gemaakt. Op bepaalde plaatsen zie je voor je de zee met daarachter het grote schiereiland en vanachter de bertoppen in de wolken hangen. Meteen wordt de omgeving ook droger en krijg je andere vegetatie. Verderop wordt de weg serieus verbreed, nu is het nog heel stoffig rijden maar ik veronderstel dat je volgend jaar vlotter in Monteverde geraakt.Ons eerst doel is het havenstadje Puntarenas, dat op een landtong is gelegen. We zien de ferry naar het schiereiland Nicoya net wegvaren. De volgende is 3u later, om 2 uur.Dit is tenminste een boot die de naam ferry waard is. Na de overtocht op lago Nicaragua had ik niet veel zin meer in ferries. Hier is het ook geen milimeterwerk om er zoveel mogelijk auto's op te krijgen, hier kunnen er zowieso veel auto's mee. De overtocht duurt anderhalf uur en is in alle geval mooi met aan weerzijden bergen. De lucht is wel niet erg helder. Aan de andere zijde in Paquera is er weinig, juist een lange rij om de boot in de andere richting te nemen. Er liggen wat eilandjes langs de kust, de kustlijn is bijna onbebouwd. Verder draait de weg zich weer in veel bochten door een groen pastoraal landschap. De laatste 7kms zijn weer zandweg maar een goeie brede. Bijna beneden komen de eerst hotels, het is hier een klein maar populair badplaatsje, helemaal gericht op het toerisme. Het ziet er in alle geval mooi uit. Morgen kunnen we verder op verkenning.
De wekker heeft nog eens dienst mogen doen. Om 7u30 vertrok onze geleide wandeling in het natuurpark. 9 toeristen voor 1 gids vond ik wel wat veel maar elk nadeel hep zijn voordeel en met velen zie je ook wel meer. De gidsen zijn herkenbaar aan de statieven met een serieuze verrekijker erop. De meeste toeristen sleuren grote fototoestellen en sommigen ook statieven. Hier lopen we duidelijk tussen vogelliefhebbers. Later op de dag is het kalmer in het park waar ze een telling houden want er mag niet meer dan 150 man tegelijk binnen. Hier zijn er nog meer mossen, bromelias en andere planten die in de bomen groeien vanwege het constante vochtige klimaat. Het regent niet maar een trui en regenjas zijn wel aangewezen. We zien toch wel enkele vogels en als ze lang genoeg blijven zitten kan iedereen eens door de verrekijker loeren. Bij de waterval zien we een vrouwelijke trogon, met oranje borst. We leren dat die reuze wurgficus boven in de boom begint te groeien en het eigenlijk zijn wortels zijn die zijn gastheer uiteindelijk verstikken. Soms aanzie je gekleurde schutbladen voor een bloem, maar vaak zit het kleinere bloempje erin. Op de terugweg gaan we langs de 'hotspot' om quetzals te zien. Dat is een vogel in irizerend blauwgroen met een rode borst en een heel lange staartveer (het mannetje toch). Zelf heb ik hem niet gevonden in het groen maar we hebben hem wel door de verrekijker kunnen zien. Hiervoor helpt het geoefende oog van de gids. Ze blijven wel goed zitten maar liefstnogal hoog. Daarna zien we nog de rugzijde van een vrouwtje. Iedereen heel gelukkig, diegenen met serieuze apparaten kunnen goeie foto's maken. Bij ons lukt het zelfs door de verrekijker. Verder staren we nog een bele tijd naar een agouti die hoopt dat we hem niet zien. Later loopt er 1 doodgemoedereerd door de hoteltuin. Na een chocomel (zeer goed in C.R.) verkennen we zelf nog een ander deel van het park. Er is trouwens maar een klein percentage van de oppervlakte toegankelijk. Op alle niveaus is er wel wat te zien. Er is ook een bangbrug zodat je de bomen ook van hoger kan zien. Bij de mirador is het zi ht in de verte nogal nevelig maar we zien wel het grote stuwmeer liggen. Je ziet de wolken vanuit het oosten over de toppen scheren. Een klein geel-zwart vogeltje komt nog netjes voor ons poseren. Vlakbij de ingang is er ook een cafe waar ze de colibris lokken met suikerwater. Het krioelt er van de verschillende soorten die langs je oren suizen. In de namiddag trekken we naar santa Elena. De winkels zijn al dicht op zaterdagnamiddag, het is een nogal lelijk samenraapsel van hotels en restaurants en weer ettelijke info's die vooral tours en attracties willen verkopen. Om vier uur maken we nog een wandelingetje naar de waterval. Het paadje was zijn dollar de man wel waard. Ondertussen is het wel tijd voor een douche en gelukkig is er warm water in dit frisse berghotel.
De regenjassen zijn bovengehaald en gedragen na lange tijd van werkloosheid. Gelukkig hadden we vandaag een flinke rit te maken, niet zo veel kmtrs maar aan een laag tempo. Weg van de vulkaan en weer richting westen was het trouwens zonnig. We hebben nog een paar mooie zichten over het meer gehad. De laatste 40km hebben 2uur geduurd. Mijn gids sprak van een verschrikkelijke weg maar de auteur voor Costa Rica heeft blijkbaar nog niet in Guatemala gereden. In vogelvlucht zitten we ook weer dicht bij ons vertrekpunt, ik schat zo'n 30km maar we hebben wel ongeveer 120km gereden. Zonder eigen vervoer kon je wel de doorsteek maken met een jeep, dan een stuk boot en dan weer een jeep.
We zitten dus eigenlijk aan hetzelfde gebergte maar aan de andere zijde van het meer, dat wil dus zeggen dat het hier ook regent. Het is hier dan ook wel een nevelwoud, dat dus meestal in de wolken zit. Op 1500m en met een flinke wind is het ook frisser. We logeren in een soort bungalowpark, het nieuwe is er al lang af. Hier vlakbij zit wel een Italiaanse kok met een prima restaurant.(je vraagt je soms af waar mensen het gaan zoeken) Het hotel heeft een eigen wandelpad, dat zijn we dan maar eerst gaan verkennen. Er staan hier reuzenversies van 1 van onze kamerplanten (een soort yucca met zachte bladeren) Er zijn kleine roze orchideetjes en speciale bessen. We kunnen tot een snelstromend riviertje wandelen. Onderweg zien we nog een coati, eentje die nog het bos verkiest en niet aan de weg komt bedelen zoals zijn familie in Fortuna doet.
Monteverde zelf verkennen is snel gebeurt. Er is een winkeltje met heel duur eten, een coöperatieve die huisvlijt van de vrouwen hier verkoopt, er is de Italiaan en een bakkerij met eethuis. Dan is er nog een gebouw met een chocoladefabriekje, een vleermuizententoonstelling en een restaurant, uitgebaat door een Argentijnse.
En verder zijn er hier natuurlijk de natuurparken. Morgen gaan we al vroeg op stap met een gids.
Bij het hotel logeert nog een vreemde familie, hoog in een boom. De pater of mater familias is een flinke kolos van een leguaan die op schijnbaar veel te dunne takjes zit. Er zitten flinke stekels op zijn rug en hij heeft een enorme lel onder zijn kin. Een van de attracties van Fortuna is de waterval. Vroeger moet die moeilijk bereikbaar zijn geweest maar nu daal je ernaar af via trappen. Toch is het mooi want je zit in een groene kom met rotswanden. De waterval zelf is een flinke straal die met veel geweld neerkomt. Een beetje verder in de rivier kan je makkelijker baden. Wij vinden het nog wat vroeg. Daarna rijden we naar de westzijde van de vulkaan. Eerst hebben we geen geluk want het pad dat we wilden volgen is niet meer toegankelijk en de warme rivier op de kaart is inmiddels koud. We zijn dan maar doorgereden naar een ingang van het nationale park. Daar hebben we een junglepad gevolgd naar oude lavastromen. Je had ook nog een mooi zicht op door lava toegetakelde ruwe zijde van Arenal. Een vogeltje met een witte vlek op zijn staartje bleef een hele tijd voor ons op het pad lopen (broodkruimeltje). We zagen ook nog een nieuw kleurrijk vogeltje. De ene jungle is ook de andere niet. We zagen weer nieuwe planten en bloemen. Warm krijg je het wel, zelfs al is het bewolkt. Tijd dus voor wat echte ontspanning. We zijn zo al ongelooflijk verwend, dat we maar niet kiezen voor een van de vele thermenhotels, maar de toegang tot de rivier voor het plebs nemen. Eerst valt het even tegen omdat je onder de weg door moet maar daarna is het geweldig. Tijdens de lunchtijd is er heel weinig volk en we vinden een goed plekje onder het groene bladerdek. De temperatuur is perfect. We weken het zweet eraf. Daarna lunchen we met zicht op de vulkaan die wel meestal verstoppertje speelt. Het regent ook af en toe. Later gaan we nog op zoek naar een hotel waar er gewaterskied zou worden. Het meer bleek zich ergens anders te bevinden en de piloot was niet te bereiken. Gelukkig was het wel een mooi ritje. Costa Rica ziet er wel een stuk minder arm uit dan de vorige landen. Je ziet nog wel krottige huizen maar toch veel minder. Deze streek is natuurlijk wel erg toeristisch wat waarschijnlijk een vertekend beeld geeft. Tot hiertoe is de kwaliteit van het eten ook erg goed maar meestal wel wat duurder. Er zijn hier ook heel veel attracties maar die zijn behoorlijk duur. Een wandeling in het park zonder gids kost al 10 dollar de man. De waterval was ook 10 dollar. Als je tussen de kruinen gaat wandelen of zippen of liften neemt loopt het hier snel op. Het aanbod is ook zo groot dat je je afvraagt of het allemaal wel rendabel kan zijn.
Motregen deze morgen en nog winderig. Ja, als het erg groen is moet er ook wel regen vallen, ook in het droge seizoen. Frans zet zich aan het werk.
Er zit hier trouwens een groep tieners die kitesurfen waaronder een Nederlander en een meisje uit Parijs. Ik vraag of hij niet op school moet zitten. Blijkt dat dit de school is. Ze reizen naar verschillende plekken in de Amerika's, krijgen daar in de voormiddag les en 's middags staan ze op hun wakeboard. Ze zijn in Oregon vertrokken, waren al in Peru en gaan nog naar Panama en Texas. Niet voor sukkelaars dus.
's middags vertrekken we dan toch maar richting Fortuna. Vanmiddag zou het weer redelijk zijn en is er nog kans om de vulkaan Arenal te zien. De volgende dagen wordt het natter. De weg langs het meer slingert enorm maar is wel mooi. Hoe verder oostelijk we rijden hoe wilder de vegetatie. Regelmatig heb je mooie uitzichten over het stuwmeer. Het voordeel van toeristische streken is dat je bijvoorbeeld een Duitse bakkerij tegenkomt met restaurant. Voor de bratwurst met sauerkraut heb ik niet gekozen maar de sandwich was wel uitstekend. Langs de kant van de weg zie je weinig spaanse borden. Er zijn 'lots' en 'houses for sale', er is 'great food...'
Uiteindelijk zien we maar een stuk van de vulkaan. De top blijft gehuld in wolken. Spijtig want deze klepper is nog heel licht actief. Zowieso is de omgeving erg mooi. Aan de voet van de berg rijgen de hotels, al of niet thermaal, zich aan elkaar. Je kan heel wat geld uitgeven voor een warm bad en artificiele watervallen. Wij zitten in Fortuna zelf en stellen ons tevreden met het kleine zwembadje. Achter het hotel ligt wel een riviertje, vanavond zag ik er de silhouetten van leguanen in de bomen en vleermuizen. De bewolking neemt flink toe, daarnet was er een plensbui. De wolken hechten zich hier aan de stofdeeltjes die de vulkaan uitstoot en dat geeft meer regen.
Zelf ben ik heel gelukkig met onze nieuwe kaart van Costa Rica. Eindelijk denk ik dat we een accurate kaart hebben, zalig.
Frans heeft zin om morgen een rafting te doen, mij zag de video er wat heftig uit, ik plan dan wel een wandeling. Ik vrees wel dat de regenjas mee moet maar die is al zoooo lang werkloos, die mag ook wel eens een luchtje scheppen.
Op ons terras nog een ananas geschild als ontbijt (met banaantjes) en daarna weer de zandweg opgehobbeld weg van de kust. Langs het lago de Nicaragua staat een enorme rij windmolens.
Na een uurtje zijn we bij de grens. Onderweg zagen we nauwelijks auto's maar er staan wel een heleboel camions en veel volk aan de grens. Deze keer zijn we wel goed geholpen aan Nicaraguaanse zijde. Alles is hier altijd zo rommelig aan die grenzen, mensen die ertoe doen zitten vaak in armzalige kotjes langs de weg. Je moet alles in de juiste volgorde doen en het is niet evident waar wie zich bevindt.
Nicaragua verlaten met de auto heeft een klein uur geduurd. Ik vraag me trouwens af waarom er een generator staat te brommen als er zoveel windenergie wordt opgewekt in de buurt.
Costa Rica binnenkomen heeft langer geduurd maar was wel rustiger. Toch zou het zoveel handiger zijn moesten al die landen je een klein plannetje in handen stoppen met de verschillende stappen erop. Hier wisten we dat we eerst onze paspoorten moesten laten controlleren. Gelukkig hebben we onze koffers uit de auto gehaald want aansluitend moesten die door de scanner. De rij wachtenden was wel erg lang. Alles gaat wel door de scanner maar niemand houdt het beeldscherm in het oog. De auto zelf werd dan heel vluchtig nagekeken. Daarna moet je zelf maar uitzoeken waar je voor de verplichte verzekering moet zijn. Duur van deze acties weer een goede 2 uur. Om halftwee waren we de grens over.
In de eerste gemeente belanden we in een wegrestaurant waar we lekker en goedkoop eten. In de bank staat er weer een lange rij wachtenden, C.R. blijkt op dit gebied dus niet veel beter dan de andere landen, daar stonden de rijen vaak tot buiten.
Ik stelde me Costa Rica vooral heel groen voor maar het noorden is nu ook roze van de bloesems langs de weg en verder is het redelijk dor. Links liggen er weer vulkanen. Bij Liberia zijn er serieuze wegenwerken. Er wordt hier een verhoogde weg aangelegd (boomse stwg) en verder wordt de weg verbreed naar 4 rijvakken. Door de werken komen we maar langzaam vooruit.
Na de afslag naar laguna de arenal klimt de weg. Op de heuvelrug voor ons staat ook een lange rij windmolens. Hogerop is het gras weer groen.
In C.Rica besparen ze gelukkig niet op wegwijzers. We volgen bij het meer dan maar de pijl naar het dichtst bijzijnde hotel. Het doet zo wat denken aan een vakantiegenoegens familiehotel. Een duik in het zwembadje doet enorm deugd na de stoffige grens en het autorijden. Het is hier wel een stuk frisser alhoewel we niet hoger dan 300m zitten, er staat een frisse wind. Er is hier een wakeboardkamp dus Frans kan morgen waarschijnlijk een tourtje waterskiën.
We zitten nog een extra dag op deze mooie plek. Reizen vraagt toch wel wat planning en dat hebben we vandaag gedaan. Vandaag was een erg rustige dag zodat we zonder stress aan onze volgende grensovergang kunnen beginnen. De oceaan was minder koud en de golven waren beter om te zwemmen. Bij onze ochtendwandeling was het strand nog verlaten maar daarna kwamen er verschillende surfklassen. Bij laag tij krioelen de rotsen aan de rand van de baai van de krabbetjes. Ik weet nu al dat we eigenlijk meer in Nicaragua hadden moeten bezoeken, het is een prachtig land. Maar diegenen die het ontdekt hebben komen terug, wie weet wij ook.
Gisteren was ik er toch niet gerust in. Gelukkig vertrok de ferry om 4 uur. We gingen boven zitten om van het uitzicht te genieten maar eens we de bescherming van het eiland misten ging de boot toch wel weer tekeer. Ik ben maar een verdieping lager verhuisd en was blij toen we de andere oever naderden. Dit is normaal gezien een winderig seizoen hier maar dit jaar schijnt het heviger te zijn. Daarna moesten we ons reppen naar ons verblijf aan Hermosa beach. Gelukkig is de weg goed. Bij de afslag voor San Juan del Sur is het toch al aan het schemeren. Op de 4km bosweg naar het strand is het zo goed als donker. Als we op het strand komen is de lijn boven de horizon vuurrood en zie je vooraan enkel het wit van de golven. Dit is voor het eerst dat we een open kamer hebben, er zijn geen ramen maar houten latten voor de privacy. Het bed heeft wel een muskietennet. In het droge seizoen heb je wel heel weinig last van muggen. Het avondmaal onder een palmdak tegen het strand maakt het compleet. Dit is trouwens een flink groot strand met maar 1logement erop, verder zijn er bomen achter het strand waar paarden en koeien het moeten doen met verdord gras. Er zit wel water dieper in de bodem, er staan weer heel veel bomen in bloei. Deze voormiddag zijn we eerst naar het noorden gewandeld om vanop de heuvel de andere baai te overzien. Daar zijn er geen huizen. Er zijn wel enkele mensen op het strand. We wandelen terug tussen ofwel kale ofwel bloeiende bomen, aan de rand van het bos staan smalle hoge cactussen. Het is wel nog koud om te zwemmen, bovendien is het water heel fris. Dit is een surfclub maar volgens mij zit de wind verkeerd en is het water nu te koud. De wind komt van over het land, dat geeft dat de golven een spray achter zich krijgen. Het doet denken aan dat schilderij waar de golven in paarden veranderen. We besluiten om San Juan te bezoeken. Frans zet me bovenaan de zandweg af zodat ik ernaartoe kan fietsen. Al op de eerste helling moet ik afstappen, meer dan 10% dus. Daarna gaat het wel veel naar beneden. De Amerikaanse projectontwikkelaars schijnen San Juan ontdekt te hebben. Er zijn nogal wat Amerikanen die hier de winter doorbrengen. Het is ook populair bij de backpackers omdat je er kan feesten. Zelf had ik verwacht dat het mooier zou zijn. Het water in de halfronde baai is wel rustiger om te zwemmen en er liggen een heleboel bootjes. Uiteindelijk fiets ik toch terug alhoewel de wind slecht staat en er nu meer geklommen moet worden. Daarna doet het koude water natuurlijk wel extra deugd. Alhoewel ik na een paar klappen van golven het wel voor bekeken houdt. We genieten nog van een wandeling langs het strand, er zitten honderden kreukeltjes op het natte zand. Terwijl ik dit schrijf ben ik aan het genieten van de zonsondergang, daarvoor is de Pacific natuurlijk een ideale plek.
De laatste 3 blogs staan niet in de juiste volgorde. 'onder de vulkaan' is de recentste. Gisteren was 'opwarmen en afkoelen' en eergisteren 'isla Ometepe'
Mijn conditie zou er de laatste dagen op vooruit zijn moeten gaan. 2 uur op de fiets, heuvels op en af rond een kwart vulkaan. Het wegdek bestaat hier uit cementstenen maar die zijn verbazend goed gelegd. De honden blijven gewoon op straat staan en komen niet achter je hielen aanhollen. De runderen geef ik maar ruim plaats, zeker als het een flinke stier betreft die een wandelingetje maakt. Er staat bovendien nog goed wind, in het terugrijden heb ik flink mogen trappen. Om 12 uur vertrokken we richting haven. Daar zitten we nu nog. De boot van 2u vaart niet uit, dus wachten we op die van 4u. We hebben het 2 dagen zonder internet moeten doen dus halen we nu onze schade in. We slagen er ook in om een kamer aan de kust te boeken, dat is goed want we zullen pas om 5u terug aan land komen en het is weekend.
Er is nog altijd heel veel wind. We besluiten dus toch maar met de auto het eiland te verkennen. Bovendien willen we naar de waterval klimmen en dan moet je deels over een zandweg.
Je kan zelfs twee kilometer met de wagen naar boven rijden. We parkeren de wagen toch wat lager, de weg is niet al te best en klimt flink. Verderop, waar het wandelpad begint is het gelukkig ook frisser onder de bomen. De klim is pittig maar nergens gevaarlijk, gelukkig want Frans is nog maar eens vergeten om zijn wandelsandalen aan te doen en loopt op teensleffers. Hier wordt het ook weer groener als je hoger klimt.
De waterval is hoog. Het is heel duidelijk dat je van hieruit niet verder de vulkaan op kan. We hebben wel zwemgerief bij maar hier kan je eigenlijk alleen douchen. Er komen nog puffende jongeren boven, jong zijn helpt niet altijd.
We eten een beetje beschut aan het strand waar de golven nog flink zijn.
Dan rijden we verder naar ojo de aqua.
Bij het binnenrijden krijgen we een hele uitleg hoe goed het water wel niet is, je komt er minstens 20 jaar jonger uit en kletskoppen krijgen terug haar... dat moet dus wel 3 dollar de man waard zijn (garantie of geld terug doen ze niet aan)
Als we het water daarna zien zijn we al snel overtuigd. Er is een bron en daarnaast hebben ze een groot stenen bassin gemaakt waar het water aan de andere kant terug uitloopt. Fantastisch zwemwater en prima van temperatuur. Bovendien groot genoeg om goed te kunnen zwemmen, heerlijk.
Bij valavond zijn we nog langs een stukje kust gereden langs een zandweg. Hier zie je weer dat de mensen wel elektriciteit hebben maar geen stromend water. Er wordt water gehaald in het meer, een vrouw is er haar haar aan het wassen en je ziet verschillende stenen wastafels in het meer. Het dorp heeft wel een kerk en een school. Paarden zijn hier wel het ideale vervoermiddel. We genieten nog van de zon die de toppen van de bomen een mooie gloed geeft.
Er is nu nog een gast in het hotel, van Brugge nog wel. Straf want we zijn onderweg nog nergens Vlamingen tegen gekomen. Hij is met reizen ook niet aan zijn proefstuk toe.
Het meer was deze ochtend glad. Prima voor een zwembeurt. Verbazend was wel dat er buiten de krater erg veel wind stond.
Zoveel zelfs dat het niet zeker was of de ferry naar Ometepe (blijkbaar het grootste eiland ter wereld in zoet water) zou uitvaren. Eerst ging hij niet, dan zouden we de auto achterlaten en een passagiersboot nemen, en dan, op het laatst moment, konden we toch mee met de auto. Gelukkig zag ik pas toen we bijna aankwamen en het meer ook kalmer was dat ze de oprijpoort gewoon open hadden gelaten.
Het eiland bestaat uit 2 vulkanen. De hoogste ziet er van ver heel gelijkmatig uit maar als je dichter komt zie je pas hoe verweerd het oppervlak is door lava en regenstromen.
Onderweg naar de andere zijde van de vulkaan merk je aan de rust dat je op een eiland zit. 2 kalveren lopen op een drafje alleen over de weg. Een paard staat te grazen op een dorpspleintje...Het meeste verkeer bestaat uit fietsers en brommers. Wij logeren op een finca, dat is een plantage, in dit geval vooral bananen. Het uitzicht is prachtig over het meer en de kleinst vulkaan. Op het terrein liggen ook nog 2000 jaar oude gegraveerde stenen. Reserveren was niet nodig geweest, we zijn de enige gasten. Er is hier anders wel flink geinvesteerd, ze hebben zelfs een congreszaal (niet helemaal afgewerkt).
Ik ben wel blij dat we dit keer bij de originele bewoners logeren. Een zeer vriendelijke man die goed Engels spreekt (eerder zeldzaam).
We genieten van de valavond op het terras. Gelukkig ga ik even naar concepcion kijken. De wolken boven de top stonden net in brand. Het kleine wolkje dat de krater toedekte was pluizig grijs. De wind wilde het steeds wegblazen maar het hield dapper vast aan de top.
Dit zicht alleen maakt de overtocht al tot een succes.
2. Na maanden autorijden zonder problemen zijn we vandaag dus door een paar corrupte politiemannen tegengehouden. We hadden zogezegd over een doorlopende lijn gereden. Eens ze je papieren in handen hebben ben je natuurlijk in hun macht. Frans heeft nog wel wat van de boete afgekregen maar we hebben wel moeten betalen om ons rijbewijs terug in handen te krijgen. Dat drukte de pret vandaag wel. Van de andere kant hadden we dit al in Mexico verwacht, nu verrastte het ons.
Pas laat vertrokken in Leon maar gelukkig zijn de afstanden niet meer groot.
Als je tenminste weet welke richting je uit moet. De richtingaanwijzer is hier wel gekend maar ik denk dat ze er maar eentje van ieder maken. Met de combinatie : kaart, gps, de ene pijl en vooraf op de computer kijken komen we er meestal wel. We hebben de oude route naar Managua gebruikt, die ligt zuidelijker. Er was net nieuw beton gelegd en hier en daar waren ze nog aan het werk. De witte weg loopt eerst door de laagvlakte, links zie je nog af en toe de momobotombo. Later slingert de weg bergop en kan je een machtig uitzicht zien over het lago de Managua en de bergen. In Managua hebben we weer 1 pijl naar Masaya zien staan, gelukkig wist de gps het verder. Niemand raadde ons aan om Managua te bezoeken, we hebben dus alleen een paar grote banen (denk Boomse stwg) gezien en een paar ronde punten met heel kleurrijke beelden.
In Nindiri is er een klein archeologisch museum, een priveverzameling opengehouden door de bejaarde dochter van de verzamelaar.
In Nindiri is er al heel lang menselijke activiteit en er zijn verbazend mooie en onbeschadigde precolumbiaanse stukken gevonden. Vreemd waren de urnen die de vorm hadden van een baarmoeder. Ze hadden ook de grootte van een zwangere buik, de botten moesten erin passen. Masaya is het centrum van de ambachten in Nicaragua maar met een man die naar het hotel wil en alleen denkt aan zwemmen en rusten is er niks aan. We vragen dus ettelijke malen de weg naar de laguna de apoyo. Tegen mijn verwachting in is het een geasfalteerde weg, dat valt dus mee. Eerst stijgt het zachtjes naar de rand van de krater, dan daal je redelijk stijl af naar het grote kratermeer. Er staan zelfs golven op het meer. Ons hotel had ook wel wat meer pijltjes mogen zetten. Het publiek is hier wel oud, mensen komen hier om de kou te ontvluchten en om uit te rusten. Het water is wel heerlijk en de golven prettig. Morgenvroeg moet ik zeker met mijn verrekijker bij de hand gaan ontbijten. Ik heb al twee ijsvogels gezien (kingfishers) en een groepje ander vogels met zachtgele borst met daarboven een blauwe ring en wit aan de kop met daarboven een donker kuifje. De motmot, de nationale vogel met dubbele staart, moet hier ook te zien zijn.
We zijn hier blijven eten maar 1 keer is genoeg, wel lekker maar overdreven duur en het formaat van een voorgerecht. Zeker als je weet dat ze tamales op straat voor minder dan een tiende van de prijs verkopen. Nu is het hier wel heerlijk om buiten te zitten bij het geluid van krekels en de golven van het meer.
Uitslapen doe je hier niet, om 4u30 beginnen de hanen tegen elkaar op te kraaien. Dat maakt wel dat ik om kwart na zes de zonsopgang boven het meer heb gezien. Toen was er al een mevrouw de was aan het doen op een steen in het meer, er werd al gevist en gezwommen. Een soort visarend zat ook al klaar om op zoek te gaan naar ontbijt. Even zag ik een flits van een felrode vogel. Het volgende hotel, na een klein half uurtje langs het meer is groter. Een jong koppel uit costa rica wachtte er om te kanoën. In Costa Rica blijken wel 30 tot 40% mensen uit Nicaragua te werken, zij doen de vuile klusjes. Zij spraken wel goed engels. Bij het ontbijt heb ik ondertussen een paar motmots gezien en ook een soort maki of een boommarter, ik weet het niet. Na het ontbijt zijn we naar de masaya vulkaan gereden, een actief beestje die in 2003 voor het laatst itbarstte maar nog steeds veel gas geeft. Het is 1 van de grootste natuurlijke vervuilers ter wereld. Hij is niet erg hoog, wat er van overblijft, en je mag met de auto tot dicht bij de krater rijden. Het hele gat kregen we nooit te zien, zoveel stom komt eruit. Je mag ook maar even over de rand kijken want de dampen zijn giftig. Gelukkig stond de wind goed en konden we de tweede krater beklimmen. Die is binnenin begroeid. Vanaf de rand had je een goed zicht op het stomende gat en de verre omgeving. Het museum had knappe wandschilderingen van de plaatslijke natuur en een gobed uitzichtpunt op het meer van Masaya dat ook toxisch is. Je zag nog goed de recentste lavastroom. Van daaruit zijn we naar Granada gereden, een koloniale stad aan het grootste binnenmeer van centraal Amerika. De gebouwen rond de plaza zijn statig en mooi gerenoveerd. Bovendien zijn ze in frisse kleuren geschilderd. Naar het meer loopt een toeristische wandelstraat. Het centrum bestaat voor een groot deel uit hotels en restaurants. Op een terrasje werd je wel voortdurend lastig gevallen door straatverkopers. Vandaag waren we denk ik met te weinig toeristen. Er was wel een hele bus Aziaten die vooral schrik hadden van de zon. De casa de cultura was hier in alle geval open en er werd weer muziekles gegeven. In een voormalig klooster was het museum gehuisvest. Blijkbaar is er hier een school van naieve schilders geweest. De werkjes waren heel gedetailleerd maar wel knap. De schilderijtjes dateerden wel allemaal van de jaren 80. Blijkbaar is er geen opvolging. Onder een afdak staan er grote bazalten beelden die op een eiland in het meer zijn gevonden. Ze waren wel verweerd maar toch nog imposant. Verschillende stelden figuren voor met een dierenkop op hun hoofd. Op de terugweg passeerde ik toevallig de academie van Granada. Er was een kinderklasje bezig met schilderen, er werd goed gemengd. Op de binnenkoer zaten een aantal jongeren aan ezels flessen over te tekenen
Na een frans ontbijt (baguette en confituur) ben ik te voet naar de stad getrokken gewapend met een paraplu als zonnescherm. Sutavia waar wij logeren heeft een oude kerk, op het plafond schijnt er een bijzondere zon te staan maar blijkbaar heeft deze parochie een nogal eigenzinnige (of luie) pastoor die zijn kerk niet vaak opendoet. In in casa de cultura wordt er muziekles gegeven op de binnenkoer. Langs de weg zijn er verschillende fietsherstellers die werken vanaf hun driewielerfiets. Er is hier een kleine markt waar er vooral fruit en vis wordt verkocht. De gym, een groot kot met veel toestellen is goed bezet, in een ander lokaal zijn er kinderen aan het dansen (ik vraag me af of het een schoolactiviteit is want er zijn wel # leeftijden door elkaar. In de casa de cultura van Leon was er niet echt veel soeps. Er werd wel spaanse les gegeven. De straatjes zijn hier mooi en heel kleurrijk. Bij de Via Via heb ik een klapke gedaan met een Nederlander die hier al 10 jaar woont en tours organiseert. Stress scheen hij niet te kennen, hij komt hier bijna iedere morgen biljarten. Stijn, de uitbater van de zaak was bijzonder vriendelijk en heeft wel wat meer omhanden met een oud gebouw met daarin een hostel en café-restaurant. Het beste van Leon is wel het dak van de basiliek. Dat is pas gerenoveert en spierwit met vele koepels. Je moet je schoenen uitdoen en je zonnebril opzetten, zo fel is het wit in de zon. Van daaruit heb je ook een zicht op de vele vulkanen ten noorden en ten oosten van de stad. Eigenlijk wilde ik het museum van de revolutie overslaan. Op aanraden van Stijn ging ik toch naar binnen. Een veteraan van de Sandinistische revolutie leidde me rond. Het gebouw is een overheidsgebouw van de gehate dictator Somoza dat in 1979 door de rebellen werd veroverd. Leon speelde een belangrijke rol in de revolutie. Er hangen vooral foto's van martelaren en helden van de revolutie, allemaal in een belabberde staat. Op de binnenkoer zijn er enkele muurschilderingen waarvan ik een foto moet pakken. Ik heb wel moeite om mijn gids te begrijpen maar hij maakt me erg duidelijk wanneer ik mijn toestel moet bovenhalen. Het gebouw zelf heeft wel iets, ooit was het in felle kleuren geschildert maar nu is het verwaarloosd. Hier kan je ook op het dak, dat is wel van golfplaat, ik betrouw het niet echt. Tenslotte verkoopt de gids me nog een video over de gebeurtenissen in 1979, dat is zijn inkomen. Ik hoop dat we niet over de VS terugvliegen met zo'n revolutionaire cd in mijn tas. Ik koop een paar heerlijke bananen als lunch. Daarna ga ik nog langs het museum van legenden en verhalen. Er zijn wel mooie mozaïeken tegen de tuinmuren. Verder zijn er levensgrote figuren in klederdracht, allemaal een beetje krakkemikkig. Het stadstheater heeft enkele bronzen beelden voor de deur staan maar binnen waren er ook renovatiewerken. Langs andere straten ben ik dan toch te voet terug gegaan. Frans was ondertussen naar zee gereden maar is toch maar in het hotel gaan zwemmen. Op de markt had ik een heerlijke ananas gekocht, zo krijg je ze bij ons nooit. De spaghetti in de via via smaakte zoals bij ons en bij de frietjes was er lekkere mayonaise. Het concertje viel wel tegen, na 3 liedjes hadden we ze kans genoeg gegeven. De sfeer is er anders wel in orde, veel jong volk natuurlijk, zowieso veel volk, het draait hier goed.
Zelf was ik nog graag in het noorden gebleven maar Frans dacht er anders over, dus zitten we nu in Leon (of liever er net buiten). Weerom was dit een ideale en mooie rijweg, eerst nog tussen en over heuvels, meer zuidelijk heb je een grote vlakte met onder andere rijstvelden en daara hter liggen een 5tal vulkanen netjes op een rij. De zuidelijkst is de hoogste en is bijna een perfecte kegel. De meest noordelijke is de actiefste, daar zie je rook uit opstijgen. Langs de weg tussen de vulkanen zijn er mudpots, daar zijn we even warme voeten gaan halen. Bij 1 zie je de kraterwand, hij ziet er interessant uit om te beklimmen. Deze keer was het hotel makkelijk te vinden, de straten zijn ook rustig op zondag. Onze hostal wordt uitgebaat door een jong Frans koppel. Als ze terug zijn in Valence voelen ze vooral het verschillende stressniveau. Hun 6jarige dochtertje loopt wel veel liever school in Frankrijk. Hier is alles minder kindvriendelijk, er wordt gewoon les gegeven. Volgens hen subsidieert de regering de scholen onvoldoende omdat ze de bevolking liever dom houden zodat ze weinig weerwerk bieden aan de politiek. Vrienden van hen die in Managua wonen sturen hun lagere schoolkinderen naar een Franse privé school maar betalen 300$per kind per maand. Dan is Nicaragua niet goedkoop meer. Het koppel heeft wel moeite om goed personeel te vinden, blijkbaar zijn de meesten hier liever lui dan moe. Velen krijgen dan ook geld toegestuurd van familieleden uit het buitenland (de harde werkers zijn dus vertrokken) Eindelijk heb ik vanmiddag nog wat kunst kunnen zien, en nog wel hedendaagse ook. De tentoonstellingsruimtes waren ook knap in oude koloniale huizen. Vele werken hingen in openlucht, er was wel schaduw en een afdak voorzien. De temperatuur ligt hier toch constant hoog. De werken waren gemengd van kwaliteit, ook de oude, en het thema revolutie zie je toch regelmatig. Verder sluit er veel aan bij onze Europese stijlen, misschien is het kleurgebruik hier gemiddeld feller. Daarna zijn we een blik gaan werpen in de grootste kathedraal van centraal Amerika. Er was vooral een mooie gerestaureerde kapel met een zilveren altaar en een alziend oog in het plafond. Een paar straten verder is er een ViaVia café. Daar zijn we even een kijkje gaan nemen. Morgenavond is er een concert, we zullen er dan maar gaan eten. Aan de bushalte had ik nog een gesprekje met een vrouw, die wilde graag Chloe haar gegevens voor haar even oude dochter. Op de heenreis was de bus bijna leeg en heel lawaaierig, terug zat de chickenbus afgeladen vol, dat was wringen. Maar vriendelijk zijn ze wel. Vanavond zullen we de Frans-Nicaraguaanse keuken eens uittesten in ons hotel.
Gelukkig wilde het Amerikaanse koppel ons erbij nemen op de tour die zij hadden geboekt. Toen wisten we wel nog niet dat het een pickup was die ons naar Miraflor zou brengen. We spraken af om half om half in de open laadbak te zitten. Onmiddelijk buiten de bebouwde kom zaten we al op een zandweg die tussen tabaksvelden en fabrieken liep. Esteli maakt bij de beste cigaren ter wereld. Ze worden dan ook door Cubanen gemaakt. Toen de weg begon te klimmen was het gedaan met de grote velden. Dit reservaat is voor een groot deel landbouwgebied, er zijn verschillende gemeenschappen die in de heuvels leven. Een hostel is hier begonnen met tours te organiseren in samenwerking met de bewoners. Sommigen hebben kamers ter beschikking en er zijn ook kleine bungalows gebouwd. Zonder gids kan je er niet echt wandelen omdat je altijd op privedomein zit. De paadjes zijn bovendien allesbehalve duidelijk. Het duurde toch bijna 2 uur eer we helemaal boven in het nevelwoud waren. Gelukkig was er nu geen mist. De gids, een jonge studente van daar, leidde ons heel langzaam over de smalle paadjes. Het opmerkelijkste was de holle boom. Het is een soort wurgplant die om een andere boom groeit en die eerste boom verstikt zodat die wegrot. Heel knap om van binnen uit te zien. Daarna kwamen we aan de koffieplantage. Arielca was hier opgegroeid, ze wist er alles van. De koffie wordt hier biologisch geteeld. Ze hadden twee soorten bo nen staan. Hegnwas, echt wel een heel nleine plantage en nogal wat planten waren oud en aangetast. Het verwerken van de bonen gebeurt echt heel primitief. Niet moeilijk dat de familie de kaart van het toerisme heeft getrokken. Het lijkt me erg moeilijk om van die productie te leven. Op het terrein was ook een boomhut gebouwd. Knap om in te klimmen maar ik zou er toch niet willen logeren. Ze hadden ook wel betere logementen en een restaurant waar we trouwens een heel goede maaltijd kregen met vers fruitsap (5$). Daarna even terug hobbelen over de ruige weg waarna we weer een stuk konden wandelen. (Chloe, we passeerden la palmeria, waar jij denk ik logeerde) Dit keer over het middengedeelte, lager gelegen maar droger. Hier loopt er vooral vee. Het zijn geen kale weiden zoals bij ons maar heuvels met een gemengde begroeiing, heel mooi. Prikkeldraden scheiden de verschillende eigendommen maar je kan er altijd wel ergens door. De tocht gaat naar een kleine waterval. De landeigenaars hebben er een bijverdienste van gemaakt en ook een extra dammetje aangelegd zodat je kan zwemmen(een groot woord). Daarna wandelen we nog een eindje over de weg. Die verbetert er trouwens niet op, zonder 4x4 kom je hier niet. De bewoners zie je dan ook meer te paard, dat is hier een beter vervoermiddel. Er liggen hier trouwens heel veel rotsen. Het is hier een vulkanisch gebied en je hebt het idee dat die rotsen hier lang geleden uit de lucht zijn komen vallen. Wij zitten het grootste deel van de terugweg in de laadbak, ik verkies het zelfs. Als je gaat staan op die ruwe weg gebruik je wel al je spieren en heb je een goed uitzicht. Maar je kan ook gezellig op de matras zitten en het landschap achter bekijken (niet voor tere magen). Om 5 uur waren we pas terug. Vanavond zijn we bij don pollo gaan eten. Je hebt de keuze uit kip of meer kip. Ze hebben een soort ouderwets uitziende jukebox maar wel met videoclips van Mexicaanse schlagers. Je zou dat niet verwachten want er zit een heel jeugdig publiek. Voor 8$ hebben we alletwee gegeten, een liter bier inbegrepen. We zijn hier nu 3 dagen maar lang zal het bierproeven niet meer duren in dit land, tot hiertoe is alleen tonia de benaming 'bier' waardig.
Vannacht was er een serieus onweer met heel veel stortregen. We hebben veel wakker gelegen van het gekletter op het dak. De receptioniste was wel heel blij met de regen, zij woont langs de zandweg naar de badplaats en alles langs de weg hangt onder het stof. De regen brengt dan een paar dagen soelaas. Normaal gezien zou het pas in mei terug beginnen regenen, nu is het nog volop droog seizoen aan de zijde van de stille oceaan.
De wekker heeft nog eens dienst mogen doen. Om 7u30 vertrok onze geleide wandeling in het natuurpark. 9 toeristen voor 1 gids vond ik wel wat veel maar elk nadeel hep zijn voordeel en met velen zie je ook wel meer. De gidsen zijn herkenbaar aan de statieven met een serieuze verrekijker erop. De meeste toeristen sleuren grote fototoestellen en sommigen ook statieven. Hier lopen we duidelijk tussen vogelliefhebbers. Later op de dag is het kalmer in het park waar ze een telling houden want er mag niet meer dan 150 man tegelijk binnen. 
Gisteren was ik er toch niet gerust in. Gelukkig vertrok de ferry om 4 uur. We gingen boven zitten om van het uitzicht te genieten maar eens we de bescherming van het eiland misten ging de boot toch wel weer tekeer. Ik ben maar een verdieping lager verhuisd en was blij toen we de andere oever naderden. Dit is normaal gezien een winderig seizoen hier maar dit jaar schijnt het heviger te zijn. Daarna moesten we ons reppen naar ons verblijf aan Hermosa beach. Gelukkig is de weg goed. Bij de afslag voor San Juan del Sur is het toch al aan het schemeren. Op de 4km bosweg naar het strand is het zo goed als donker. Als we op het strand komen is de lijn boven de horizon vuurrood en zie je vooraan enkel het wit van de golven. 
Het meer was deze ochtend glad. Prima voor een zwembeurt. Verbazend was wel dat er buiten de krater erg veel wind stond.
Zelf was ik nog graag in het noorden gebleven maar Frans dacht er anders over, dus zitten we nu in Leon (of liever er net buiten). Weerom was dit een ideale en mooie rijweg, eerst nog tussen en over heuvels, meer zuidelijk heb je een grote vlakte met onder andere rijstvelden en daara hter liggen een 5tal vulkanen netjes op een rij. De zuidelijkst is de hoogste en is bijna een perfecte kegel. De meest noordelijke is de actiefste, daar zie je rook uit opstijgen. Langs de weg tussen de vulkanen zijn er mudpots, daar zijn we even warme voeten gaan halen. Bij 1 zie je de kraterwand, hij ziet er interessant uit om te beklimmen.
