Pas laat vertrokken in Leon maar gelukkig zijn de afstanden niet meer groot.
Als je tenminste weet welke richting je uit moet. De richtingaanwijzer is hier wel gekend maar ik denk dat ze er maar eentje van ieder maken. Met de combinatie : kaart, gps, de ene pijl en vooraf op de computer kijken komen we er meestal wel. We hebben de oude route naar Managua gebruikt, die ligt zuidelijker. Er was net nieuw beton gelegd en hier en daar waren ze nog aan het werk. De witte weg loopt eerst door de laagvlakte, links zie je nog af en toe de momobotombo. Later slingert de weg bergop en kan je een machtig uitzicht zien over het lago de Managua en de bergen. In Managua hebben we weer 1 pijl naar Masaya zien staan, gelukkig wist de gps het verder. Niemand raadde ons aan om Managua te bezoeken, we hebben dus alleen een paar grote banen (denk Boomse stwg) gezien en een paar ronde punten met heel kleurrijke beelden.
In Nindiri is er een klein archeologisch museum, een priveverzameling opengehouden door de bejaarde dochter van de verzamelaar.
In Nindiri is er al heel lang menselijke activiteit en er zijn verbazend mooie en onbeschadigde precolumbiaanse stukken gevonden. Vreemd waren de urnen die de vorm hadden van een baarmoeder. Ze hadden ook de grootte van een zwangere buik, de botten moesten erin passen. Masaya is het centrum van de ambachten in Nicaragua maar met een man die naar het hotel wil en alleen denkt aan zwemmen en rusten is er niks aan. We vragen dus ettelijke malen de weg naar de laguna de apoyo. Tegen mijn verwachting in is het een geasfalteerde weg, dat valt dus mee. Eerst stijgt het zachtjes naar de rand van de krater, dan daal je redelijk stijl af naar het grote kratermeer. Er staan zelfs golven op het meer. Ons hotel had ook wel wat meer pijltjes mogen zetten. Het publiek is hier wel oud, mensen komen hier om de kou te ontvluchten en om uit te rusten. Het water is wel heerlijk en de golven prettig. Morgenvroeg moet ik zeker met mijn verrekijker bij de hand gaan ontbijten. Ik heb al twee ijsvogels gezien (kingfishers) en een groepje ander vogels met zachtgele borst met daarboven een blauwe ring en wit aan de kop met daarboven een donker kuifje. De motmot, de nationale vogel met dubbele staart, moet hier ook te zien zijn.
We zijn hier blijven eten maar 1 keer is genoeg, wel lekker maar overdreven duur en het formaat van een voorgerecht. Zeker als je weet dat ze tamales op straat voor minder dan een tiende van de prijs verkopen. Nu is het hier wel heerlijk om buiten te zitten bij het geluid van krekels en de golven van het meer.
Uitslapen doe je hier niet, om 4u30 beginnen de hanen tegen elkaar op te kraaien. Dat maakt wel dat ik om kwart na zes de zonsopgang boven het meer heb gezien. Toen was er al een mevrouw de was aan het doen op een steen in het meer, er werd al gevist en gezwommen. Een soort visarend zat ook al klaar om op zoek te gaan naar ontbijt. Even zag ik een flits van een felrode vogel. Het volgende hotel, na een klein half uurtje langs het meer is groter. Een jong koppel uit costa rica wachtte er om te kanoën. In Costa Rica blijken wel 30 tot 40% mensen uit Nicaragua te werken, zij doen de vuile klusjes. Zij spraken wel goed engels. Bij het ontbijt heb ik ondertussen een paar motmots gezien en ook een soort maki of een boommarter, ik weet het niet. Na het ontbijt zijn we naar de masaya vulkaan gereden, een actief beestje die in 2003 voor het laatst itbarstte maar nog steeds veel gas geeft. Het is 1 van de grootste natuurlijke vervuilers ter wereld. Hij is niet erg hoog, wat er van overblijft, en je mag met de auto tot dicht bij de krater rijden. Het hele gat kregen we nooit te zien, zoveel stom komt eruit. Je mag ook maar even over de rand kijken want de dampen zijn giftig. Gelukkig stond de wind goed en konden we de tweede krater beklimmen. Die is binnenin begroeid. Vanaf de rand had je een goed zicht op het stomende gat en de verre omgeving. Het museum had knappe wandschilderingen van de plaatslijke natuur en een gobed uitzichtpunt op het meer van Masaya dat ook toxisch is. Je zag nog goed de recentste lavastroom. Van daaruit zijn we naar Granada gereden, een koloniale stad aan het grootste binnenmeer van centraal Amerika. De gebouwen rond de plaza zijn statig en mooi gerenoveerd. Bovendien zijn ze in frisse kleuren geschilderd. Naar het meer loopt een toeristische wandelstraat. Het centrum bestaat voor een groot deel uit hotels en restaurants. Op een terrasje werd je wel voortdurend lastig gevallen door straatverkopers. Vandaag waren we denk ik met te weinig toeristen. Er was wel een hele bus Aziaten die vooral schrik hadden van de zon. De casa de cultura was hier in alle geval open en er werd weer muziekles gegeven. In een voormalig klooster was het museum gehuisvest. Blijkbaar is er hier een school van naieve schilders geweest. De werkjes waren heel gedetailleerd maar wel knap. De schilderijtjes dateerden wel allemaal van de jaren 80. Blijkbaar is er geen opvolging. Onder een afdak staan er grote bazalten beelden die op een eiland in het meer zijn gevonden. Ze waren wel verweerd maar toch nog imposant. Verschillende stelden figuren voor met een dierenkop op hun hoofd. Op de terugweg passeerde ik toevallig de academie van Granada. Er was een kinderklasje bezig met schilderen, er werd goed gemengd. Op de binnenkoer zaten een aantal jongeren aan ezels flessen over te tekenen
Na een frans ontbijt (baguette en confituur) ben ik te voet naar de stad getrokken gewapend met een paraplu als zonnescherm. Sutavia waar wij logeren heeft een oude kerk, op het plafond schijnt er een bijzondere zon te staan maar blijkbaar heeft deze parochie een nogal eigenzinnige (of luie) pastoor die zijn kerk niet vaak opendoet. In in casa de cultura wordt er muziekles gegeven op de binnenkoer. Langs de weg zijn er verschillende fietsherstellers die werken vanaf hun driewielerfiets. Er is hier een kleine markt waar er vooral fruit en vis wordt verkocht. De gym, een groot kot met veel toestellen is goed bezet, in een ander lokaal zijn er kinderen aan het dansen (ik vraag me af of het een schoolactiviteit is want er zijn wel # leeftijden door elkaar. In de casa de cultura van Leon was er niet echt veel soeps. Er werd wel spaanse les gegeven. De straatjes zijn hier mooi en heel kleurrijk. Bij de Via Via heb ik een klapke gedaan met een Nederlander die hier al 10 jaar woont en tours organiseert. Stress scheen hij niet te kennen, hij komt hier bijna iedere morgen biljarten. Stijn, de uitbater van de zaak was bijzonder vriendelijk en heeft wel wat meer omhanden met een oud gebouw met daarin een hostel en café-restaurant. Het beste van Leon is wel het dak van de basiliek. Dat is pas gerenoveert en spierwit met vele koepels. Je moet je schoenen uitdoen en je zonnebril opzetten, zo fel is het wit in de zon. Van daaruit heb je ook een zicht op de vele vulkanen ten noorden en ten oosten van de stad. Eigenlijk wilde ik het museum van de revolutie overslaan. Op aanraden van Stijn ging ik toch naar binnen. Een veteraan van de Sandinistische revolutie leidde me rond. Het gebouw is een overheidsgebouw van de gehate dictator Somoza dat in 1979 door de rebellen werd veroverd. Leon speelde een belangrijke rol in de revolutie. Er hangen vooral foto's van martelaren en helden van de revolutie, allemaal in een belabberde staat. Op de binnenkoer zijn er enkele muurschilderingen waarvan ik een foto moet pakken. Ik heb wel moeite om mijn gids te begrijpen maar hij maakt me erg duidelijk wanneer ik mijn toestel moet bovenhalen. Het gebouw zelf heeft wel iets, ooit was het in felle kleuren geschildert maar nu is het verwaarloosd. Hier kan je ook op het dak, dat is wel van golfplaat, ik betrouw het niet echt. Tenslotte verkoopt de gids me nog een video over de gebeurtenissen in 1979, dat is zijn inkomen. Ik hoop dat we niet over de VS terugvliegen met zo'n revolutionaire cd in mijn tas. Ik koop een paar heerlijke bananen als lunch. Daarna ga ik nog langs het museum van legenden en verhalen. Er zijn wel mooie mozaïeken tegen de tuinmuren. Verder zijn er levensgrote figuren in klederdracht, allemaal een beetje krakkemikkig. Het stadstheater heeft enkele bronzen beelden voor de deur staan maar binnen waren er ook renovatiewerken. Langs andere straten ben ik dan toch te voet terug gegaan. Frans was ondertussen naar zee gereden maar is toch maar in het hotel gaan zwemmen. Op de markt had ik een heerlijke ananas gekocht, zo krijg je ze bij ons nooit. De spaghetti in de via via smaakte zoals bij ons en bij de frietjes was er lekkere mayonaise. Het concertje viel wel tegen, na 3 liedjes hadden we ze kans genoeg gegeven. De sfeer is er anders wel in orde, veel jong volk natuurlijk, zowieso veel volk, het draait hier goed.
Zelf was ik nog graag in het noorden gebleven maar Frans dacht er anders over, dus zitten we nu in Leon (of liever er net buiten). Weerom was dit een ideale en mooie rijweg, eerst nog tussen en over heuvels, meer zuidelijk heb je een grote vlakte met onder andere rijstvelden en daara hter liggen een 5tal vulkanen netjes op een rij. De zuidelijkst is de hoogste en is bijna een perfecte kegel. De meest noordelijke is de actiefste, daar zie je rook uit opstijgen. Langs de weg tussen de vulkanen zijn er mudpots, daar zijn we even warme voeten gaan halen. Bij 1 zie je de kraterwand, hij ziet er interessant uit om te beklimmen. Deze keer was het hotel makkelijk te vinden, de straten zijn ook rustig op zondag. Onze hostal wordt uitgebaat door een jong Frans koppel. Als ze terug zijn in Valence voelen ze vooral het verschillende stressniveau. Hun 6jarige dochtertje loopt wel veel liever school in Frankrijk. Hier is alles minder kindvriendelijk, er wordt gewoon les gegeven. Volgens hen subsidieert de regering de scholen onvoldoende omdat ze de bevolking liever dom houden zodat ze weinig weerwerk bieden aan de politiek. Vrienden van hen die in Managua wonen sturen hun lagere schoolkinderen naar een Franse privé school maar betalen 300$per kind per maand. Dan is Nicaragua niet goedkoop meer. Het koppel heeft wel moeite om goed personeel te vinden, blijkbaar zijn de meesten hier liever lui dan moe. Velen krijgen dan ook geld toegestuurd van familieleden uit het buitenland (de harde werkers zijn dus vertrokken) Eindelijk heb ik vanmiddag nog wat kunst kunnen zien, en nog wel hedendaagse ook. De tentoonstellingsruimtes waren ook knap in oude koloniale huizen. Vele werken hingen in openlucht, er was wel schaduw en een afdak voorzien. De temperatuur ligt hier toch constant hoog. De werken waren gemengd van kwaliteit, ook de oude, en het thema revolutie zie je toch regelmatig. Verder sluit er veel aan bij onze Europese stijlen, misschien is het kleurgebruik hier gemiddeld feller. Daarna zijn we een blik gaan werpen in de grootste kathedraal van centraal Amerika. Er was vooral een mooie gerestaureerde kapel met een zilveren altaar en een alziend oog in het plafond. Een paar straten verder is er een ViaVia café. Daar zijn we even een kijkje gaan nemen. Morgenavond is er een concert, we zullen er dan maar gaan eten. Aan de bushalte had ik nog een gesprekje met een vrouw, die wilde graag Chloe haar gegevens voor haar even oude dochter. Op de heenreis was de bus bijna leeg en heel lawaaierig, terug zat de chickenbus afgeladen vol, dat was wringen. Maar vriendelijk zijn ze wel. Vanavond zullen we de Frans-Nicaraguaanse keuken eens uittesten in ons hotel.
Gelukkig wilde het Amerikaanse koppel ons erbij nemen op de tour die zij hadden geboekt. Toen wisten we wel nog niet dat het een pickup was die ons naar Miraflor zou brengen. We spraken af om half om half in de open laadbak te zitten. Onmiddelijk buiten de bebouwde kom zaten we al op een zandweg die tussen tabaksvelden en fabrieken liep. Esteli maakt bij de beste cigaren ter wereld. Ze worden dan ook door Cubanen gemaakt. Toen de weg begon te klimmen was het gedaan met de grote velden. Dit reservaat is voor een groot deel landbouwgebied, er zijn verschillende gemeenschappen die in de heuvels leven. Een hostel is hier begonnen met tours te organiseren in samenwerking met de bewoners. Sommigen hebben kamers ter beschikking en er zijn ook kleine bungalows gebouwd. Zonder gids kan je er niet echt wandelen omdat je altijd op privedomein zit. De paadjes zijn bovendien allesbehalve duidelijk. Het duurde toch bijna 2 uur eer we helemaal boven in het nevelwoud waren. Gelukkig was er nu geen mist. De gids, een jonge studente van daar, leidde ons heel langzaam over de smalle paadjes. Het opmerkelijkste was de holle boom. Het is een soort wurgplant die om een andere boom groeit en die eerste boom verstikt zodat die wegrot. Heel knap om van binnen uit te zien. Daarna kwamen we aan de koffieplantage. Arielca was hier opgegroeid, ze wist er alles van. De koffie wordt hier biologisch geteeld. Ze hadden twee soorten bo nen staan. Hegnwas, echt wel een heel nleine plantage en nogal wat planten waren oud en aangetast. Het verwerken van de bonen gebeurt echt heel primitief. Niet moeilijk dat de familie de kaart van het toerisme heeft getrokken. Het lijkt me erg moeilijk om van die productie te leven. Op het terrein was ook een boomhut gebouwd. Knap om in te klimmen maar ik zou er toch niet willen logeren. Ze hadden ook wel betere logementen en een restaurant waar we trouwens een heel goede maaltijd kregen met vers fruitsap (5$). Daarna even terug hobbelen over de ruige weg waarna we weer een stuk konden wandelen. (Chloe, we passeerden la palmeria, waar jij denk ik logeerde) Dit keer over het middengedeelte, lager gelegen maar droger. Hier loopt er vooral vee. Het zijn geen kale weiden zoals bij ons maar heuvels met een gemengde begroeiing, heel mooi. Prikkeldraden scheiden de verschillende eigendommen maar je kan er altijd wel ergens door. De tocht gaat naar een kleine waterval. De landeigenaars hebben er een bijverdienste van gemaakt en ook een extra dammetje aangelegd zodat je kan zwemmen(een groot woord). Daarna wandelen we nog een eindje over de weg. Die verbetert er trouwens niet op, zonder 4x4 kom je hier niet. De bewoners zie je dan ook meer te paard, dat is hier een beter vervoermiddel. Er liggen hier trouwens heel veel rotsen. Het is hier een vulkanisch gebied en je hebt het idee dat die rotsen hier lang geleden uit de lucht zijn komen vallen. Wij zitten het grootste deel van de terugweg in de laadbak, ik verkies het zelfs. Als je gaat staan op die ruwe weg gebruik je wel al je spieren en heb je een goed uitzicht. Maar je kan ook gezellig op de matras zitten en het landschap achter bekijken (niet voor tere magen). Om 5 uur waren we pas terug. Vanavond zijn we bij don pollo gaan eten. Je hebt de keuze uit kip of meer kip. Ze hebben een soort ouderwets uitziende jukebox maar wel met videoclips van Mexicaanse schlagers. Je zou dat niet verwachten want er zit een heel jeugdig publiek. Voor 8$ hebben we alletwee gegeten, een liter bier inbegrepen. We zijn hier nu 3 dagen maar lang zal het bierproeven niet meer duren in dit land, tot hiertoe is alleen tonia de benaming 'bier' waardig.
Deze voormiddag nog eens op zoek gegaan naar het museumpje. Gisteren was ik er al voorbij gelopen maar ja, als ze het gebouw niet eens een naam geven is het wel moeilijk. Cultuur opdoen is soms een opgave. De tentoonstelling was vandaag uitzonderlijk gesloten. Dan zijn we maar vertrokken naar een volgend stadje met een museum, ik blijf optimistisch. De C1 van aan de grens(el espino) en verder zuid is echt een weg om te fietsen. Mooie uitzichten, de schaduw van bomen over de weg, geen te stijle hellingen en een uitstekend wegdek. In Condega is het museum wel open. Het bestaat uit 1 kamer en de vitrines mogen dringend eens gezeemd worden. De lichten waren gedoofd. Toch hadden ze wel knap aardewerk. Ook opengewerkte potten om geurige kruiden in te branden. De datering was altijd nogal vaag maar wie kijkt er nu op 500 jaar verschil als vele stukken toch van het eerst millenium dateren. Er was nog een uitzichttoren vanwaar je de omgeving kon overzien, eronder stond een vliegtuigwrak. De plaza was ook heel kleurig en levendig met speeltuigen en een allegaartje aan beelden. Voorbij Condega werd de weg wel drukker. Estelli is dan ook redelijk groot. Aangenaam kan je het hier niet noemen, het parkje is helemaal opgebroken en er is weer de onvermijdelijke dieselgeur in de drukke straten. Dan rijden er nog reklamewagens rond die heel veel lawaai maken. Van de mooie omgeving zie je hier niets. We gaan langs bij de 'treehuggers' die uitstappen organiseren in de natuurparken rond de stad. Frans ziet het spijtig genoeg niet zitten om bij de familie te logeren die Chloe ons sterk aanraadde. Morgen doe we met een ander koppel een daguitstap naar Miraflor. We laten ons dan eens rijden. Verder is het hier moeilijk om aan rijst met bonen te ontsnappen. Gelukkig lust ik dat wel graag, ik probeer het tot 2 keer per dag te beperken. De hotelgewoonten verschillen per land, hier schijnt het ontbijt altijd inbegrepen te zijn. In Mexico was het voordelig om telefonisch te reserveren en cash te betalen. In El Salvador moest je op voorhand betalen. Booking.com komt vaak duurder uit en hier in Nicaragua zijn we er nog niet in geslaagd om een reservatie te maken. Toch blijft ons duurste hotel van de reis het slechtste (in New Orleans). Gisteren kon het ook wel beter, achter de douchekop hingen losse electriciteitsdraden en er was een schakelaar voor warm water. Dat zaakje vertrouwde ik niet. De paar mieren in bed waren denk ik al half suf van de insecticide die ze duidelijk hadden gespoten want een koppel kakkerlakken had al het loodje gelegd (geen foto want mat glas) De kamers in hotels in koloniale huizen hebben soms meer weg van een kloostercel. Ramen zijn meestal klein om de warmte buiten te houden. Hier zitten we nu weer op een prima kamer alhoewel ik liever tussen wat jeugdiger reizigers zou zitten. In die middenklassehotels heb je minder contact met reizigers dan in hostals. De hygiene valt ook goed mee, openbare toiletten zijn meestal proper (bv. bij de markt en bij badplaatsen)
En toch wordt je het niet echt gewoon. De ene geeft stempels, de andere niet. Hier moest de auto helemaal ontsmet worden, ook binnenin. Je moest vooral iedere keer geld bovenhalen om Nicaragua binnen te mogen. De route naar de grens deed wat aan de causses in zuid Frankrijk denken, het was dus weer een mooie rit. Ook was er amper verkeer. Aanschuiven moesten we dus niet bij de grens. Een jonge gast op doortocht uit Costa Rica zorgde voor wat afleiding met een kleine circusact met de hoge eenwieler die hij bijhad. Hij speelde ook didgeridoo. Vlak naast de grens ligt de 'canyon de Somoto', hij staat ook afgebeeld op de bankbiljetten van 50 bolivar(ze hebben hier heel mooie biljetten trouwens). We wisten dat je naar de canyon kan wandelen maar niet dat je er ook door kan. Voor een wandeling van 3 uur moeten we wel wat krachten opdoen. Bij Theresa krijgen we een tweede ontbijt ; bonen, eieren en gebakken banaan. Het eerste gedeelte, de wandeling is best warm maar wel mooi. Ze gaat door de koeienwei. Eens bij de smalle canyon moet je door het water waden en over stenen lopen. Daarna trek je de zwemvest aan en wordt het deels zwemmen, waden en klauteren. Gelukkig is het nergens moeilijk, de stroming is ook heel zwak. Je ziet dat de rotsen tot redelijk hoog zijn uitgesleten door het water. In het regenseizoen staat het water heel veel hoger in de kloof. Op de duur wordt het zwemmen zelfs fris omdat de zon niet tot beneden doordringt. Eens door de kloof fluit de gids zodat een roeibootje ons kan komen ophalen. Daarna volgt nog een stuk wandelen door droog zand langs de oever van de nu wel breder geworden rivier. We gaan nog kijken of we bij de broer van Theresa zouden overnachten. De kamer was heel primitief. Er waren bovendien wel veel hindernissen om 'nachts bij het buitentoilet te geraken. We zitten nu dus op hotel in Somoto.
Voor 8u30 liep ik al op het strand. De zee had zich ver teruggetrokken en het zwarte zand lag in mooie dessins over het witte strand. Alleen durfde ik wel niet in zee te gaan, de golfslag is wel fel. Vanop een ander strand kwam een jongen aangelopen met een serieuze vracht. Hij had een dikke vis van wel een meter lang gevangen met zijn vislijn. De naam ben ik vergeten maar hij zag er uit als een roze baars met grote schubben. 'El mechor comida' volgens de gast. Dit was duidelijk een uitzonderlijke vangst. Verder sleepten ze nog stukken karkas naar de rotsen bij zee. Ik denk dat het van gestroopte leguanen was, de poten waren er af. De rest was denk ik voor de gieren bedoeld. Zelfs om 8u is de klim naar het hotel zwaar vanwege de warmte. De gast van het hotel heeft met het water geven van de planten de auto ook maar afgespoeld. Hij ziet er nu niet meer uit alsof we recht uit de rimboe komen. We rijden nog maar eens onder de gele bloesems over de weg richting Honduras. Veel heuvels zien eruit alsof er piramiden onderzitten. Het is hier te droog voor landbouw, er is wel veeteelt. De koeien zijn meer de Indische soort, die zullen beter tegen de warmte kunnen. Bij de grens aangekomen bieden er zich onmiddelijk mannen aan om je te helpen met de paperassen. We nemen dan ook maar een tramitador, het schijnt hier een moeilijke grensovergang te zijn. De auto uitschrijven gaat redelijk vlot maar voor de paspoortcontrole staat een lange rij. De ambtenaar die mijn paspoort behandelt heeft verschrikkelijke hoestbuien, op mijn pas. Hier kom je ook niet zomaar buiten zonder dat ze nog allerlei papiertjes moeten invullen. Dan volgt er een rit van 2km naar de grens van Honduras over de rivier. Hier doen ze echt belachelijk veel papierwerk. Ze hebben wel computers maar toch moeten er fiches worden ingevuld, moet er gekopieerd worden en voor alles moet je aanschuiven en nog eens aanschuiven. Frans had gisteren mijn laatste smokkelradijs opgegeten, maar de inhoud van de wagen wordt niet gecontrolleerd. Na 2enhalf uur zijn we eindelijk klaar. Het landschap bij de rivier is wel mooi maar verder maakt de grens een triestige indruk met krottige huisjes, veel stalletjes en zelfs een zogende koe op de weg. Gelukkig is het wel een mooie rit en onze airco houdt het ook vol want na de grens geeft onze thermometer 101°F aan, dat is 37°C. Langs de weg eten we vis en kip met gefrituurde banaan. Ik hoop dat je geen overdosis aan bananen kunt hebben want vanmorgen had ik een gebakken banaan, aan de grens anderhalve banaan en nu de gefrituurde. Als je hier kip hebt gegeten koop je nooit meer plofkippen in België. Ze kunnen ze ook prima roosteren. Onderweg zijn ze grote velden zonnepanelen aan het opzetten, zon is er genoeg. In het noorden van El salvador zagen we trouwens een thermische installatie die warmte uit de grond haalt en voor 30% van de energie zorgt in het land. Nu zitten we in Choluteca langs een grote baan met een Wendys en een KFC. Twee grote banen kruisen het stadje en daar is het weer niet te harden van de dieselgeur maar het oude koloniale hart van de stad is heel rustig en mooi (eens je het gevonden hebt). Het is hier niet echt uitnodigend om 's avonds rond te lopen en in het oude gedeelte waren er geen restaurants open dus zijn we maar een hamburger gaan eten. Toch kunnen ze in Guatemala beter frietjes bakken, de beste tot hiertoe, België meegerekend.
Deze voormiddag nog eens goed gezwommen. Het wordt al heel snel warm. Daarna vervolgen we onze weg in oostelijke richting. Voorbij La Libertad gaat het weer het binnenland in. Na de kruising naar San Salvador wordt het verkeer wel een stuk drukker. Het is vaak moeilijk om vrachtwagens en trage voertuigen in te halen. We maken een stop in Zacatecoluca, volgens de gids is daar een pinacotheca. Gelukkig smaakt de sandwich er en kunnen we er dollars uit de muur halen want de schilderijen zijn van een stelletje klungelaars. De hoofdkerk is een raar wit gebouw met hoge torens. Het is serieus warm. Na de lunchstop geeft onze airco het op, hij was al een tijdje onbetrouwbaar. Bij Usulutan hebben ze het probleem hopelijk opgelost, met 5 man rond de auto zou je dat toch verwachten. Daarna heeft hij het in alle geval volgehouden. Na een lang vlak stuk, vaak in de schaduw van grote bomen klimmen we terug, na de afslag naar het zuiden. De top van de vulkaan San Miguel zit in de schaduw van de wolk die hij zelf uitstoot. Die zit nu ook achter ons. De weg is weer mooi en rustiger. Het laatste stuk is een afdaling naar de oceaan. Hier en daar ziet de rand van de weg geel van de gevallen bloesems. We logeren weer bovenop een rots aan zee. Hier kan je best geen slechte knieën hebben als je de zee in wilt. We hebben het strand voor ons alleen, of liever de verschillende stranden, we komen in 3 baaien. De golven zij hier iets vriendelijker dan vanochtend. Het strand is hier licht van kleur maar in het water zit groffer zwart zand dat mooi schittert in de zon (en in je badpak blijft kleven). Na de beklimming van de trap heb je wel terug water nodig. Wij zijn weer de enige gasten in het hotel, het personeel is weer in de meerderheid. In dit land zie je trouwens flink wat wapens. Onveiligheid zorgt wel voor heel wat jobs. De bewakers zien er in alle geval niet overwerkt uit. El Salvador heeft een mooie natuur maar als je hier een tocht in een natuurpark wilt maken kan je best een gids en een bewaker inhuren. We zullen dan wel gaan wandelen in Nicaragua.
Na een typisch ontbijt van bonen en ei, opgediend in een prieeltje in de tuin hebben we onze weg vervolgd langs de rute de flores. De weg is omzoomd door groen, gelukkig hebben ze hier en daar uitzichtpunten gemaakt zodat je een goed zicht hebt op de vallei en de vulkanen. Tot bijna op de toppen zie je de rechte rijen van de koffieplantages. We bezoeken nog een paar schattige dorpjes. Er zijn hier opvallend veel kleurrijke muurschilderingen te zien. In1 dorp hebben ze bovendien heel wat mozaieken. Rond een 300jarige ceiba hadden ze het parkje versierd met vrolijke tegels. De plazas zijn ook kleurrijk met fel geschilderde banken. Na Chiapas maken de kerstfiguren uit triplex een beetje triestige indruk alhoewel ze ook heel kleurrijk zijn. Je ziet toch ook wel wat andere souvenirs. Hier wordt veel hout bewerkt. Verder op de weg kan je je hele uitzet op straat aanschaffen, tot het bed toe. Sonsonnate is een drukke stad waar we niet stoppen, het zou een bandietenhol zijn. Van daar rijden we pal richting kust. Er zijn wegenwerken, ik heb nog nooit zoveel fluo hesjes bij elkaar gezien. Er wordt niet hard gewerkt maar het is dan ook wel 35 graden. Naar het oosten zitten we weer op de CA2 en hier is hij ook weer mooi. De weg zigzagt langs de kust rond de inhammen en over de rotsen. De bergen zijn wel dor. We lunchen onder een palmen dak met zicht op zee (en het lawaai van de koeling van een vrachtwagen). We bezoeken enkele hotels en keren terug naar het eerste. Er is hier wel geen kat maar het ligt tussen twee zwarte stranden op een rots. Er is een pad gemaakt zodat je van het ene strand naar het andere kan wandelen. Tussen de rotsen zijn er ook baden met zeewater gemetseld. We hebben de stranden en het zwembad uitgetest. Het zeewater voelt zacht aan. op het ene strand staan simpele afdaken, en hangt de was buiten, er zijn 'surffing leassons'. Op het andere strand leidden trapjes naar sjieke buitenverblijven. Na het douchen heb ik nog een uur naar het water gekeken. De surfers hielden het vol tot er niet veel meer te zien was. De lucht kleurde op het laatst wel heel rood. Goed voor kitscherige foto's met zwarte palmsilhouetten voor een rode lucht.
We zijn dan toch maar pal zuid vertrokken na een paar zondagse koffiekoeken. Een knappe weg tussen de vulkanen door. Eentje, de volcan de fuego, heeft nog een paar aswolken uitgestoten ten afscheid.
We bleven flink dalen richtig kust met de vulkanen in de rug en een paar rare bulten op de voorgrond. Je voelde de warmte toenemen.
Daarna slagen we oostwaarts af. We zien heel wat wielertoeristen. De weg leent er zich dan ook toe, een prima wegdek, licht heuvelachtig, omzoomd met prachtige bomen en weinig verkeer. Links van ons de bergen en rechts landbouw. Van de zuidelijke hoofdweg steken we door naar de panamericano. Hier klimmen we weer en krijgen we enkele uitzichten maar het mooiste zijn toch de bloesems langs de weg. Hier heb je grote bomen in allerhande paarstinten. De gele bloesems zijn zo fel dat ze bijna lichtgevend zijn, ook doordat de bomen geen blaadjes hebben. Dan heb je hier en daar nog knaloranje kruinen die zorgen voor extra accenten. En dan vergeet ik nog diegene met bloemtrossen varierend van lichtgeel naar baksteenrood. Op de grote weg wordt het uitzicht ruimer, hoger zijn de berger rossig en dor. Als we aan een stalletje cola willen kopen blijken ze alleen bier te hebben, ze beginnen hier vroeg op zondag.
Om 12u15 zijn we bij de grens. Eerst dringen mannen zich op om geld te wisselen. Verder gaat de guatemalteekse kant wel redelijk vlot. We moeten de auto weer uitschrijven.
Dan moet je de brug over naar El salvador. Eigenlijk is het hier een mooie grensovergang zonder deprimerend grensdorp.
Voor de wagen zijn ze hier heel vriendelijk maar ze nemen hun tijd. Dan moeten we nog aanschuiven voor de paspoortcontrole, we staan tussen een bus metalfans die net terugkomen van een concert. Het geeft in alle geval een vertekend beeld van de bevolking. In het lokaal hangen waarschuwingen da mensensmokkel levensgevaarlijk is. Alles samen duurt het toch anderhalf uur eer we de grens over zijn.
We hebben een hotel geboekt op de ruta de las flores. Tot hiertoe waren er nochtans veel meer bloemen aan de andere kant van de grens. Het is hier wel een toeristische streek, op zondag is het hier heel levendig. In het kleine dorp met een mooie plaza met een grote fontein kan je met de auto amper door. Er zijn eetstalletjes, marktstandjes, er is muziek...best gezellig. Vanavond hebben we de specialiteit van de streek gegeten : pupusas, dat zijn een soort gevulde pannenkoekjes. Lekker en goedkoop. En lekker warm want er waait hier best een frisse wind in deze koffiestreek op 1500m.
We zijn meteen maar naar de cerro de la cruz geklommen, een kleine wandeling naar een uitzichtspunt over de stad en de vulkanen. Het zijn nog steeds halve vulkanen. Je ziet heel goed het rechte stratenpatroon en de grote ruines verspreid over de stad. Je moet wel voor iedere ruïne een flinke entree betalen, we kiezen er dus een paar uit. Bij de meest westelijke liggen de stukken van de dakkoepels nog in de middenbeuk van de kerk. De dikte van de muren heeft niet kunnen beletten dat alles naar beneden is gekomen. Je loopt over en tussen de gewelven. Tussendoor passeren we ook langs gezellige pleintjes, velen met fontein. Daarna raken we verzeild in het labyrint van de markt. Ze hebben hier een heel mooie variëteit van boontjes met veel kleurschakeringen. Ik heb alvast radijzen gekocht voor de grenstest. De gangetjes zijn heel smal en regelmatig zijn er files vooral aan de kruispunten en zeker als er dan nog iemand met een bak kippen wil doorkomen. Aan een stalletje praten we met de uitbater. Ik vroeg hem of er eigenlijk wel Guatemalteken in Antigua wonen. De stad maakt nogal een artificiele indruk alsof er niet echt geleefd wordt. Volgens hem zijn het dan ook voornamelijk buitenlanders die huizen bezitten in de stad. Verder zijn er natuurlijk ontelbare hotels. Je hebt de toeristen en diegenen die iets aan de toeristen willen verkopen. Op de markt waren er wel voornamelijk Guatemalteken maar die zakken vanuit de ruime omgeving af naar die grote markt. In een andere ruïne hadden ze de tuin al heraangelegd en delen gerestaureerd. Er is hier in alle geval nog heel wat werk. Aan de andere kant is het contrast tussen de gerestaureerde delen en de vernielde stukken ook wel mooi. Geluncht hebben we bij een Nederlander, die hier voor een rustiger leven heeft gekozen. Zijn eten was prima voor een goeie prijs. Morgen steken we de grens over mer El Salvador. Ik ben voor alle veiligheid maar een paar extra landkaarten gaan kopen zodat de gps ons weer niet over een of ander rottig zandweggetje stuurt. Als we Guatemala city willen vermijden zullen we toch wel wat puttenwegen moeten nemen. En ja, de vulkanen hebben toch een top. In de late namiddag kwamen ze tevoorschijn. Diegene vlak achter het stadje staat wel vol gsm masten, dat hoort er ook bij. Als je ze wil beklimmen zal je wel ontvangst hebben maar niet vaak uitzicht.
Er waren allemaal nieuwe gezichten aan de ontbijttafel, een familie uit Minnesota en een Pakistaans-Indisch koppel dat in Canada leeft. Het leverde interessante gesprekken op. De pakistaan was op 5jarige leeftijd met zijn familie uit India gevlucht, de familie van zijn vrouw (ook islamitisch) was toch gebleven (toen India en Pakistan splitsten) De man had zijn studies zelfs in Aken in het Duits gedaan. Bij de heerlijke bananenpannenkoeken hadden we het verder over respect. Blijkbaar hebben de mayas hier helemaal geen probleem met huidskleur, donker vinden ze mooi. Tussen de Spaanse afstammelingen en de Indigenas zijn er wel spanningen. De meeste kerken zijn hier ook evangelisch, kwestie van afstand te nemen van de Spanjaarden. Jenna stuurde ons allemaal naar de 2dehandsmarkt voor Textiel die wordt gehouden op zaterdag. Sinds ik nog op zoek ben naar stof voor Tignes ben ik maar eens gaan kijken. Helemaal onderaan een stapel vond ik een stofje naar mijn zin. Naar de rest heb ik niet meer gekeken. Frans was ook heel gelukkig met mijn aankoop. Na nog een laatste blik op het meer zijn we terug het dal uitgereden. De snelweg klom later nog hoger. We hebben langs de weg geluncht maar daar had ik nooit rauwe vis besteld. De rauwkost heb ik maar wijselijk laten liggen. Gelukkig dat het doekje waarin de tortillas zaten donker was zodat je niet kon zien hoe lang het al niet gewassen was. De man stond wel met een grote lepel in een indrukwekkende pot te roeren, dat was de kost voor vanavond. langs de afdaling naar Antigua zagen we nog een gemeenschappelijk wasbassin naast de weg. In de stad zagen we er ook 1 maar hier wordt het niet gebruikt. Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala. Het was de prachtigste stad van Centraal Amerika. Ze leed wel onder verschillende aardbevingen maar is verlaten na de grote aardbeving van 1773. Nu is de stad gedeeltelijk herbouwd maar er staan nog verschillende ruïnes van grote gebouwen. Van de kathedraal is de voorgevel helemaal opgeknapt. Het plein ervoor is mooi met veel groen en enkele fonteinen. Er speelde een harmonieorkest die beter een dirigent zou engageren. Vanop het palacio hebben we een tijdje het verkeer op het plein bekeken. Het gros van de auto's zag er goed uit maar er zijn ook rijdende wrakken bij. De paardenkoetsen zien er ook heel oud uit. Ik ben wel eens benieuwd of we morgen de hele vulkaan gaan zien, nu zat hij half onder de wolken.
Deze voormiddag werden we verwend met een zeer goed ontbijt. Kruidige gebakken aardappeltjes met omelet met tomaat. Maar vooral de zelfgemaakte chutney erbij was een succes. We zijn ook al 2 dagen met dezelfde gezellige mensen aan tafel. Er zij veel bootjes die naar de overkant van het meer gaan, zodra ze 12 man hebben vertrekken ze. Onze eerst stop San Pedro la Laguna is een hippiepleisterplaats. De plaatselijke bevolking woont in het hoger gelegen gedeelte. De kerk zag er heel raar uit, iets voor in de efteling. Van daaruit nemen we een tuc tuc naar San Juan la laguna. Hier maken ze heel mooie stoffen die zachter van kleur zijn doordat ze natuurlijke verfstoffen gebruiken. Je kan hier allerlei coöperatieven bezoeken (koffie en textiel). Frans wilde echter snel in de volgende tuc tuc (met mannen is stoffen kijken niet evident) om 2 dorpen verder te rijden. Als je nog niet zen bent of te gestrest van de vele gaten in de weg kan je op allerlei manieren je rust trachten terug te vinden in San Marcos. Het is hier voordelig logeren, er zijn nogal wat overwinteraars. Je kan je geld spenderen aan allerlei opleidingen, yoga, massages... Van daar nemen we een volgend bootje naar Jaibalito. Het is mooi varen langs de oevers met grote bomen, mooie verblijven en daarachter ruige bergen. In Jaibalito lunchen we met zicht op het water, het is idyllisch. Het is een half uur wandelen naar het volgende dorp. We klimmen eerst langs de vele steile trapjes van 'el mundo perdido' een mooi hotel voor als je goed te been bent. Het klimt in alle geval makkelijker dan het stoffige zandweggetje voor het hotel. Er zijn prachtige zichten maar je moet wel goed op je stappen passen op het smalle pad. In Santa Cruz, dat tussen twee kloven ligt en niet met de weg bereikbaar is wonen best veel mensen. Boven in het dorp zijn we niet gaan kijken, beneden zie je wel mooie buitenverblijven en logementen. Je loopt een hele tijd over houten stijgers langs de oever. Het water stond vroeger blijkbaar lager. Van daaruit maken we het tourtje rond met een volgende boot. In onze gids stond dat de laatst bootjes om 4 uur varen, in dit seizoen varen ze veel langer, we hadden dus meer kunnen doen onderweg. Terug in Panajachel bekijken we nog even het kleine museumpje met vooral aardewerk en sierraden. Ik geniet van een paar tamales op een muurtje aan de rand van het meer met de zonsondergang als decor. Frans was gisteren wat te voortvarend met eten en drinken en houdt het bij een paar bananen. Lago Atitlan is een plek om langer te verblijven zeker in dit seizoen.
Heel mooi is het hier, en het klimaat is nu ideaal. Bovendien kan je hier s'avonds wassen en de volgende dag is het droog, niet zoals in het noorden waar alles na 2 dagen nog vochtig is. Niet moeilijk dat hier meer dan 8000 buitenlanders rond het meer verblijven. Onze gastvrouw woont hier ook al lang, haar kinderen liepen hier school. Van haar ontbijt hebben we in alle geval genoten. Frans is wel terug in orde maar na 1 dag vasten had hij nog geen fut. Ik heb de banden van mijn rooie fietsje dan maar eens opgepompt om twee dorpen langs het meer te verkennen. Ik had toch wel gehoopt dat de weg iets vlakker zou zijn. Als je voorwiel van de grond komt weet je dat het tijd is om af te stappen. Uit ervaring weet ik ook al dat als het wegdek beton wordt met ribbels het minstens 14% stijgt. Zelfs te voet zit er dan serieuze rek op je kuiten. Er waren verschillende lopers langs de weg. Later hoorde ik dat ze hier al 3 jaar een marathon organiseren, een zware dus. Het landschap is in alle geval mooi alhoewel het meer vaak achter hekken zit van de huizen onder de weg. Op sommige van die rasters groeide wel bougainville in vele tinten. Hier zijn ook een aantal hotels met zicht op het meer. In San Antonio Palopo dragen de vrouwen mooie blauwe kleren en linten met glinsterende floches in het haar. Voor een paar van die linten voor C. en C. heb ik wel teveel betaald, die jonge vrouwen waren bepaald goeie verkoopsters. De ene sprak zelfs goed frans. Ik heb wel mogen filmen hoe je de linten in je haar doet, dat is natuurlijk ook wat waard. Na vandaag ga ik in alle geval stoppen met kopen. Terug was weer een uurtje fietsen en stappen (voor weinig kms). Frans heeft heel tevreden zitten werken in de tuin onder de mandarijnenboom. Daarna bezocht ik de oudste gallerij van C.Amerika, uitgebaat door een Duitser, die hier dus al 50 jaar bezig is. De fut was er wel een beetje uit denk ik maar zin in een praatje had hij wel. Hij had wel een aantal mooie stukken in zijn houten sprookjeshuis. Bij terugkomst zaten de meeste gasten in de tuin wijn te drinken van een Amerikaanse die in Mex. woont maar nu daar de vakantiedrukte mijdt. Jenna onze gastvrouw vertelde dat de dorpsraad in deze streken nog heel veel te zeggen heeft en soms ook het recht in eigen handen neemt. Geboortebeperking ligt hier nog moeilijk, je kan je pas laten steriliseren als je al 3 kinderen hebt en zonder toestemming van de man doen ze het niet. De basisopleiding blijkt hier wel goed te zijn want alledrie haar dochters hebben hun hogere studies in het buitenland met goeie resultaten afgemaakt. Zij was in alle geval van plan haar oude dag hier te slijten. Hier kan je nog persoonlijke verzorging betalen. Het Nederlandse koppel ging dat in gedachten houden want naar het schijnt is het daar bijzonder moeilijk om nog in een home te worden opgenomen. Blijkbaar willen ze daar vooral mantelzorg stimuleren, als je geen familie hebt moeten de buren maar inspringen!
Behalve om goed te slapen voor Frans want de reizigersziekte heeft toegeslagen. Gelukkig ben ik eraan ontsnapt, het rare is wel dat we juist de laatste dagen, net hetzelfde hebben gegeten. Ik besluit dan maar even een museum achter de hoek te bezoeken. De musea hier blijken vakantie te houden. Dan vertrekken we maar naar lago Atitlan. De snelweg (de panamericano) is hier fantastisch. Dat maakt veel van gisteren goed. Eerst heb je mooie vergezichten op het hoogland en de vulkanen, en er zijn plaatsen waar je kan stoppen om die te bewonderen. Er is bovendien weinig verkeer op de vierbaansweg die door het landschap slingert. Ook Solola komen we makkelijk door. De afdaling naar het meer is heel stijl en bochtig maar poepsimpel want geasfalteerd. zelfs ons hotelletje vinden we gemakkelijk, een gezellige B&B vlak bij het meer. Terwijl Frans gaat rusten trek ik er op uit om te lunchen, keuze is er voldoende. De straat is hier ook 1 grote winkel. Van overal in Guatemala verkopen ze hier kleding, stoffen, tassen, maskers... Alleen is het veel plezanter om alle waren eens goed te bekijken. Hier koop je prachtig handwerk voor HM prijzen. Als je een huis kleurrijk wilt inrichten, plan dan een vakantie naar lago Atitlan. Aan de vrouw van wie ik op straat een sjaal kocht vroeg ik hoe oud ze was. Haar gezicht was serieus gegroefd en ze had vooraan nog maar 1 tand. Ze was 60. Het leven tekent je hier veel meer, ik was blij dat ik niet heb afgepingeld. Ondertussen ken ik de prijzen een beetje en wat ze vroeg was zeker niet overdreven. Aan een ander kraampje had ik een praatje met een vrouw van wie ik 2 kussenslopen kocht. Zij spreekt wel 3 talen, Spaans en 2 mayatalen maar ze kan niet schrijven. Voor meisjes was naar school gaan niet belangrijk. Twee dochters zijn wel begonnen met studeren maar het was gedaan eens ze een lief hadden. Eentje heeft wel een diploma en werkt op de gemeente. Zij was wel gelukkig met haar job maar ze had erg graag een opleiding gehad. Toen ik terug bij het meer kwam was de zon net onder maar het spektakel van licht en wolken was zeker nog niet gedaan. Frans zal vanavond zeker nog moeten vasten, hopelijk is hij morgen beter zodat we de dorpen aan de andere kant van het meer kunnen bezoeken. De auto blijft in alle geval op stal.
Chichicastenango heeft toch wel veel sfeer. Deze voormiddag waren de stalletjes met allemaal andere waren gevuld. Gisteren was het vooral heel kleurrijk textiel, vandaag waren het ijzerwaren , 2dehandskleding, toiletartikelen...fruit en groenten. Velen hebben hun waren gewoon op de grond uitgestald en zitten erbij.
De kerk hangt vol wierook. Hier heb je ook weer een kruising van het Christendom en mayarituelen. De grote ruimte is redelijk leeg met beelden in glazen kasten aan de rand en brandende kaarsen in het midden op de verder lege vloer. De kerken zijn hier aan de buitenkant wit maar het kerkhof met kleine gebouwtjes als graftombes is een en al kleur.
We vertrekken terug langs het noorden. In Quiche maken we de fout om de gps te volgen. Op onze kaart staat er maar 1 weg naar Totonicapan en het begin staat aangeduid als niet geasfalteerd. Volgens de gids moet de route heel mooi zijn en wordt ze zelfs aangeraden om te fietsen.
Na een tijdje krijgen we inderdaad asfalt maar dat houdt al snel weer op. In het begin beklagen we de fietsers die de raad van de gids volgen maar later beseffen we dat dit een andere route moet zijn. In plaats van om de berg gaan wij erover langs een weg die hoe langer hoe slechter wordt. Pisterijden is wel eens plezant maar nu had ik er echt geen zin in. Uiteindelijk kwamen we dan toch op de inderdaad prachtige rijweg.
Totonicapan hebben we dan maar links laten liggen wegens tijdverlies, in Salcaja zijn we wel gestopt. Hier worden heel veel stoffen vervaardigd. Er is heel veel keuze. We kijken wat een dametje in haar potten heeft en eten groentensoep en stoofvlees met rijst, allebei lekker.
Hier bevindt zich ook het oudste kerkje van centraal Amerika. Je kan alleen de buitenkant zien maar die is schattig. Het heeft een paar gekke diertjes op de voorgevel. De dakvorm is ook heel mooi. Voor Quetzalcastenango, ook Xela genoemd slaan we af naar een ander berdorpje. Na de eerste heuveltop stopt de weg in een berg zand. Blijkt dat we een grote omweg moeten maken, terug langs Salcaja om het dorp te bereiken. Dat is er ons te veel aan. We rijden door naar de stad. Die is in verschillende zones ingedeeld die dezelfde straatnummers hebben, dat heeft ook weeral niet geholpen om de weg te vinden.
De plaza in Xela is wel niet mis. Het is wel weer een drukke stad met de bijbehorende dieselgeur in de smalle straatjes van het centrum. De markt is een allegaartje aan gebouwen en kramen.
Nu zit ik onder de dekens te bloggen want op 2335m is het niet warm in een onverwarmde kamer. Straks moet ik nog naar buiten voor de wifi. Eten deden we ook op een binnenplaats, gelukkig werd het goed warm opgediend.
Vandaag hebben we weer een flinke rit gemaakt. Vanaf Santa Cruz Verapaz zijn we pal west gereden. Het asfalt was van zeer korte duur. Ondertussen worden we het pisterijden al wel wat gewoon en stijler dan eergisteren wordt het hopelijk nooit. Op deze steenpiste staken we een koppel trekkers op de fiets voorbij. Ze waren minimum onze leeftijd. Verder op de weg heb ik nog dikwijls aan ze gedacht. Ik denk niet dat ik ze het ga nadoen. De wegen, ook de geasfalteerde hebben veel stijlere stukken dan wat wij gewend zijn. Na een 30tal km ruwe weg komt het asfalt af en toe al eens piepen. Verder ziet het wegdek er redelijk nieuw uit maar dat neemt niet weg dat je uit je doppen moet kijken, de wanden naast de weg zijn stijl en regelmatig ligt de weg halfvol puin of is er een gat geslagen.
Het eerste deel van de rit lijkt wel een beetje op de Franse pyreneeën en is heel groen, over de bergpas zitten we eerder in Spanje, het is hier meteen veel droger. Er staan dennen tussen bruin gras en roestige aarde. De rivier is wel mooi blauwgroen. Bij momenten slingert de weg enorm en zijn er reuzehaarspeldbochten maar gemiddeld rijdt het goed. Na een flinke afdaling komen we in Santa Cruz del Quiche, een levendig stadje. Het is niet makkelijk om erdoor te geraken. Het is zondag en we zien eerst niets om te eten. Bij het buitenrijden zien we enkele tafeltjes staan. Het enige wat ze verkopen is cebiche, in dit geval met garnalen, inktvis en surimi. Al tijdens het bestellen beseffen we dat we dit beter niet eten, het is allemaal rauw. We zullen het morgen hopelijk niet bekopen. Het was wel lekker, dat moet gezegd.
Ons einddoel is Chichicastenango, een stadje met een bekende markt. We zijn al laat en bovendien moeten we bij het binnenrijden meteen naar de verkeerde kant afslaan, we raken niet aan de goeie kant van het stadje doordat het hele centrum is ingenomen door de markt. Uiteindelijk lukt het ons toch. Van aan het hotel zie ik sommige kramen al opruimen. Gelukkig heb ik het meeste nog kunnen zien, het is wel prachtig wat ze hier allemaal maken. Door de volhardendheid van een meisje heb ik dan toch een blouse gekocht. Mijn oprechte twijfelen heeft me wel een betere prijs bezorgd toen ze achter me aan kwam. Nu ben ik toch blij met mijn aankoop. Ik heb ook nog wat strengetjes borduurgaren gekocht om op school nog eens op papier te naaien. Het is onwaarschijnlijk hoeveel tinten ze hier verkopen.
Na de markt is het hier eigenlijk nog specialer. Het is heel druk doordat de meeste kramers hun spullen moeten wegbrengen. Sommige kramen worden afgebroken andere worden nu als open keukens gebruikt. Er zit heel veel volk op straat te eten. Er zijn sandwiches, er worden tortillas geroosterd er zijn bbcs. Het is een gezellige drukte. Het gros van de vrouwen is hier trouwens traditioneel gekleed, dat wil zeggen met heel veel kleur. Tel daar nog kleurrijke tasjes en doeken bij, ze zijn prachtig.
We kiezen toch maar een restaurant en zitten buiten op de eerste verdieping waar we zicht hebben op een druk kruispuntje waar tuctucs af en aan rijden langs een eetstalletje en tussen straatventers. Naast ons zit een Mexicaan met een Columbiaanse vriendin die antropologe is en het textiel hier bestudeert.
Bij het terugwandelen is de sfeer nog vreemder omdat op de plaza alleen nog maar de stokken en dakjes van de lege kramen staan met op de achtergrond een witte kapel.
we zitten nu in een kamer in koloniale stijl, zeker niet mis, de wollen dekens op bed zullen we wel kunnen gebruiken.
We hebben meer van de terugrit genoten nu we voldoende tijd hadden. Er staan vele bomen met gele bloesems tussen het weelderige groen. De akkers zijn hier wel erg stijl, ze worden meestal met de hand bewerkt, stookhout wordt ook op de rug aangevoerd. Nogal wat mensen hebben een zwaar leven hier. Door de regen is er wel veel modder in de dorpen. In Coban zijn we een orchideeën kwekerij gaan bezoeken. We waren blijkbaar een maandje te vroeg voor de meest uitbundige bloei. Het waren vooral de kleine bloemen die het boeiendst waren. Ongelooflijk wat een verscheidenheid aan vorm er toch is in de natuur. Er was ook een miniplantje dat op een champagnekurk groeide, het was wel 38 jaar oud. Deze keer hebben we geluncht in een modern shoppingcenter. We hebben er koffie en thee van hier gekocht. Blijkbaar gedijt de koffieplant hier goed omdat het hier veel motregent. Het is inderdaad de hele dag grijs, vochtig en fris geweest. Nu zitten we in een groot congreshotel met een park. Daar waren er weer wat bloemen te bewonderen en ook reuzenvarens die ook op de kwekerij stonden. Voor het zwembad is het spijtig genoeg te fris. In het dorp is er ook niet veel te zien, hier zou ik niet graag wonen. In de zon zal het er wel beter uitzien. Gisteren heb ik wel beter gegeten, hier hebben ze wel een super uitgeruste keuken maar niet zo'n goede kok. Nu klinkt er Karaoke vanuit het restaurant, ik kijk meer uit naar het ochtendconcert van de vogels want die zitten er wel veel in de tuin.
We hebben allebei heel slecht geslapen terwijl er geen reden toe was. Frans wil toch de 10km naar de watervallen zelf rijden alhoewel de weg ernaartoe als zeer stijl en heel slecht wordt omschreven. Het alternatief is om rechtop te staan in een open laadbak, dat is Frans zijn ding niet echt. Wij vertrekken na de anderen, de weg is wel nog nat. De beschrijving van het wegdek was niet overdreven, naar beneden zag je soms de weg gewoonweg niet. De 10 km duurden een uur. Het rare is dat je dus al 11km over ruwe weg hebt gereden naar een redelijk groot dorp, de nog slechtere weg leidt je dan naar een vallei die precies ver van de bewoonde wereld ligt maar overal bewoond is, sommige erven zijn zeker alleen te voet te bereiken. Er is dan ook relatief veel vervoer omdat die mensen ook bediend worden met openbaar vervoer en er winkeltjes en hotels bevoorraad moeten worden. Onze auto bewijst in alle geval dat hij een echte is, zonder 4x4 geraak je die hellingen niet op. In Semuc Champeyduikt de rivier onder een rotsplatform, daarop heb je een aantal 'pools' die mooi blauwgroen zijn en in elkaar overlopen. Je kan aan het ene eind beginnen en al zwemmend, duikend of springend en klauterend het andere uiteinde bereiken. Er is wel flink wat volk maar de waterbassins zijn groot genoeg. Je kan ook naar een uitzichtpunt klimmen, Frans kan zijn oren niet geloven als ik daarvoor pas. Het wandelingetje langs de rivier is in alle geval ook mooi. We kopen lekkere gegrilde kip en besluiten niet op de regen te wachten om terug te rijden.Nu de weg droog is en we weten wat te verwachten geraken we toch aan 15km per uur. We zien nog een paar fel oranje vogels.
Chloe had ons hier een ander hotel aangeraden waar zij had gelogeerd, dat ben ik dan maar eens gaan opzoeken, daar hebben ze inderdaad een heel mooi uitzicht (zelfs vanuit de toiletten)en ook een splinternieuw zwembad. Wij moeten het hier met de rivier doen. Omdat ik toen al richting grotten liep ben ik maar tot daar doorgelopen,ik heb er in alle geval al mooiere gezien en vooral mooier verlichte.
Gisteren was het hierTurkse avond, vanavond wacht ons een Italiaans buffet. Voor het eten zijn we hier aan het goede adres. En morgen gaan we dan weer letterlijk uit het dal klimmen, hopelijk na een goede nachtrust. (Gisteren was er even flinke herrie bij onze buren, die hadden een grote harige spin tegen het plafond zitten, wij hadden gelukkig alleen een grote kakkerlak en een klein soort duizendpoot, maar daar lag ik zeker niet van wakker)
Zelf was ik nog graag in het noorden gebleven maar Frans dacht er anders over, dus zitten we nu in Leon (of liever er net buiten). Weerom was dit een ideale en mooie rijweg, eerst nog tussen en over heuvels, meer zuidelijk heb je een grote vlakte met onder andere rijstvelden en daara hter liggen een 5tal vulkanen netjes op een rij. De zuidelijkst is de hoogste en is bijna een perfecte kegel. De meest noordelijke is de actiefste, daar zie je rook uit opstijgen. Langs de weg tussen de vulkanen zijn er mudpots, daar zijn we even warme voeten gaan halen. Bij 1 zie je de kraterwand, hij ziet er interessant uit om te beklimmen.
Deze voormiddag nog eens op zoek gegaan naar het museumpje. Gisteren was ik er al voorbij gelopen maar ja, als ze het gebouw niet eens een naam geven is het wel moeilijk. Cultuur opdoen is soms een opgave. De tentoonstelling was vandaag uitzonderlijk gesloten. Dan zijn we maar vertrokken naar een volgend stadje met een museum, ik blijf optimistisch.
Voor 8u30 liep ik al op het strand. De zee had zich ver teruggetrokken en het zwarte zand lag in mooie dessins over het witte strand. Alleen durfde ik wel niet in zee te gaan, de golfslag is wel fel. Vanop een ander strand kwam een jongen aangelopen met een serieuze vracht. Hij had een dikke vis van wel een meter lang gevangen met zijn vislijn. De naam ben ik vergeten maar hij zag er uit als een roze baars met grote schubben. 'El mechor comida' volgens de gast. Dit was duidelijk een uitzonderlijke vangst.
Na een typisch ontbijt van bonen en ei, opgediend in een prieeltje in de tuin hebben we onze weg vervolgd langs de rute de flores. De weg is omzoomd door groen, gelukkig hebben ze hier en daar uitzichtpunten gemaakt zodat je een goed zicht hebt op de vallei en de vulkanen. Tot bijna op de toppen zie je de rechte rijen van de koffieplantages. We bezoeken nog een paar schattige dorpjes. Er zijn hier opvallend veel kleurrijke muurschilderingen te zien. In1 dorp hebben ze bovendien heel wat mozaieken. Rond een 300jarige ceiba hadden ze het parkje versierd met vrolijke tegels. De plazas zijn ook kleurrijk met fel geschilderde banken. Na Chiapas maken de kerstfiguren uit triplex een beetje triestige indruk alhoewel ze ook heel kleurrijk zijn. Je ziet toch ook wel wat andere souvenirs. Hier wordt veel hout bewerkt. Verder op de weg kan je je hele uitzet op straat aanschaffen, tot het bed toe. 
Er waren allemaal nieuwe gezichten aan de ontbijttafel, een familie uit Minnesota en een Pakistaans-Indisch koppel dat in Canada leeft. Het leverde interessante gesprekken op. De pakistaan was op 5jarige leeftijd met zijn familie uit India gevlucht, de familie van zijn vrouw (ook islamitisch) was toch gebleven (toen India en Pakistan splitsten) De man had zijn studies zelfs in Aken in het Duits gedaan. Bij de heerlijke bananenpannenkoeken hadden we het verder over respect. Blijkbaar hebben de mayas hier helemaal geen probleem met huidskleur, donker vinden ze mooi. Tussen de Spaanse afstammelingen en de Indigenas zijn er wel spanningen. 
Vandaag hebben we weer een flinke rit gemaakt. Vanaf Santa Cruz Verapaz zijn we pal west gereden. Het asfalt was van zeer korte duur. Ondertussen worden we het pisterijden al wel wat gewoon en stijler dan eergisteren wordt het hopelijk nooit. Op deze steenpiste staken we een koppel trekkers op de fiets voorbij. Ze waren minimum onze leeftijd. Verder op de weg heb ik nog dikwijls aan ze gedacht. Ik denk niet dat ik ze het ga nadoen. De wegen, ook de geasfalteerde hebben veel stijlere stukken dan wat wij gewend zijn. Na een 30tal km ruwe weg komt het asfalt af en toe al eens piepen. Verder ziet het wegdek er redelijk nieuw uit maar dat neemt niet weg dat je uit je doppen moet kijken, de wanden naast de weg zijn stijl en regelmatig ligt de weg halfvol puin of is er een gat geslagen.
