Na een uurtje zijn we bij de grens. Onderweg zagen we nauwelijks auto's maar er staan wel een heleboel camions en veel volk aan de grens. Deze keer zijn we wel goed geholpen aan Nicaraguaanse zijde. Alles is hier altijd zo rommelig aan die grenzen, mensen die ertoe doen zitten vaak in armzalige kotjes langs de weg. Je moet alles in de juiste volgorde doen en het is niet evident waar wie zich bevindt.

Nicaragua verlaten met de auto heeft een klein uur geduurd. Ik vraag me trouwens af waarom er een generator staat te brommen als er zoveel windenergie wordt opgewekt in de buurt. 

Costa Rica binnenkomen heeft langer geduurd maar was wel rustiger. Toch zou het zoveel handiger zijn moesten al die landen je een klein plannetje in handen stoppen met de verschillende stappen erop. Hier wisten we dat we eerst onze paspoorten moesten laten controlleren. Gelukkig hebben we onze koffers uit de auto gehaald want aansluitend moesten die door de scanner. De rij wachtenden was wel erg lang. Alles gaat wel door de scanner maar niemand houdt het beeldscherm in het oog. De auto zelf werd dan heel vluchtig nagekeken. Daarna moet je zelf maar uitzoeken waar je voor de verplichte verzekering moet zijn. Duur van deze acties weer een goede 2 uur. Om halftwee waren we de grens over. 

In de eerste gemeente belanden we in een wegrestaurant waar we lekker en goedkoop eten. In de bank staat er weer een lange rij wachtenden, C.R. blijkt op dit gebied dus niet veel beter dan de andere landen, daar stonden de rijen vaak tot buiten.