Mijn dochter heeft het papiertje al een paar maanden vast - oef. Maar haar generatie-, leeftijdsgenoten, klasmaatjes staan nog voor dezelfde uitdaging: dat rijbewijs halen. Nodig om te solliciteren, om je te verplaatsen, om dagdagelijkse dingen te doen.

Dochter van een goede vriendin - meisje zat samen met mijn dochter jaren in het 'lagere' - moest vandaag de tweede keer 'de baan op', proberen dat rijbewijs binnen te halen. Toevallig vorig weekend elkaar tegengekomen, tevergeefs raad gevraagd aan mij. Want gewoontes, richtlijnen van ????, .... het verschilt. Ook mijn dochter - ze heeft grotendeels met een rijschool gewerkt, papa's auto was om wat extra ervaring (en extra zenuwen, sorry) proberen op te doen - heeft twee pogingen nodig gehad, heeft twee keer de rijproef moeten afleggen. Zoals bijna iedereen, als ik zo een beetje rond hoor in de kennissenkring. Toeval? Of bewust? Maar nu denk ik weer te stout.....

De grote vraag is dan bij zo een (tweede) examen: wie heeft de meeste zenuwen, wie loopt er het meest op de toppen van de tenen? En ook al zullen de meeste ouders, volwassenen het niet echt willen toegeven, zeker niet tegenover zoon of dochter voor de vuurproef, ... het zijn wij. Ons 'kind' zal wel doodnerveus achter het stuur kruipen, de gordel aandoen, de wagen starten enzovoort. Maar ze gaan ervoor, willen het tot een goed einde brengen. Aan de zijkant - als bijrijder of (zeker) 'buitenstaander' - gieren de zenuwen ondertussen door je keel. Echt waar. En dan is het wachten op een sms-ke, een belleke - zeker als je niet de bijrijder van dienst waart. Goed of slecht nieuws? En (figuurlijk) een gat in de lucht springen bij het woord 'geslaagd'.

Ik ben een gelukkige vader, dochter heeft het in twee keer geklaard, haar rijbewijs op zak.... Maar dan toch een bedenking.... Wat ik in mijn vrienden-, kennissen- , familiekring hoor.... haast niemand is er van de eerste keer 'door', welk systeem van rijlessen er ook gevolgd werden.... Een extraatje voor de staatskas? Denk ik dan weer heel stout...................

Oproep: wie heeft een goed contact met de weergoden? En kan er een goed woordje doen? Waarom? Zondag is het topdag in Erembodegem. En zowel handelaars als bezoekers zouden het minstens droog willen houden.

De 24ste keer, schijnt het. Zondag wordt Erembodegem opnieuw overspoeld door 'keverkes', vw-aanverwanten en mini's. Zullen handelaars allerhande hun zaak, hun producten in de schijnwerpers zetten. Wil iedereen van de dekenijen hun klanten, de toevallige passanten verwennen. Eén probleem: het weer. Is het zondag tot en met zonnig, dan zullen we weer over de koppen kunnen lopen. Worden de hemelsluizen opengezet..... Met deze dus een oproep: wie heeft goede contacten met de weergoden, rechtstreeks of onrechtstreeks? Helpen eieren brengen bij de 'Clarissen', de 'Oude Klaren', of hoe noemen ze deze nonnenorde in deze regio? Zo ja, DOEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Opdat we zondag nog eens massaal buiten kunnen komen in 'ons' dorp, ons een dagje kunnen amuseren, ons ontspannen, in een - zonder twijfel - toffe sfeer.

Plannen, ideeën zijn er in overvloed. Optredens allerhande - voor ieders smaak durf ik stellen, van 's morgens (het aperitief) tot..... (de slaapmuts?) - naast de traditionele 'keverparade'. Ik hoop echt dat het een overrompeling wordt, dat inwoners en 'buitenstaanders' opnieuw komen tonen, bewijzen dat Erembodegem de grootste, de belangrijkste deelgemeente is van Aalst. En dat er zonder incidenten gefeest wordt.

En dit schrijft dan een inwijkeling, uit Limburg. Maar al 24 jaar echt thuis hier, geloof het of niet. Het is echt gemeend. Ik zie me 'hier' niet meer vertrekken. Ik heb heel mooie dingen meegemaakt - in deze deelgemeente, zelf in Aalst-'stad' - , helaas ook mindere. Maar nu ben ik hier gelukkig, voel ik me goed. En dat wil ik nog vele jaren.............

Terug naar het begin. Ik wil alle handelaars, alle leden van de dekenijnen, iedereen die ik-weet-niet-juist-wat organiseert een mega-toffe Topdag 2016 Erembodegem toewensen. Met een massa volk in ons dorp, onder een stralend zonnetje. Wie bij dat laatste kan helpen....

Raar, het voelt echt raar. Veertien jaar (bijna) - volgens mijn huisbaas, zelf wist ik het exact niet meer - woon ik in de Kortestraat, aan sporthal Denderdal in Erembodegem. Eind april neem ik afscheid, snifsnif.

2002 dus, na scheiding op zoek naar een appartement. Toevallig iets gevonden, bij 'mijn hobby', de sporthal, waar de basket van Erembodegem thuis was - en waarvoor ik mij, toen toch, voor (heel veel) engageerde. In een heel rustige buurt, enkel bij momenten overspoeld door activiteiten in Denderdal. Meer uitzondering dan regel.

Ik woon(de) er graag, ook al is de buurt veranderd. Bijgebouwd, andere, vooral meer buren. Het niet zien van de éénrichtingsstraat is gebleven - helaas. Met veel gevloek en ergernis van mij en anderen tot gevolg. En net nu dat ik de deur ga toetrekken, willen buren een buurtfeest organiseren, in de komende zomerperiode. Succes gewenst, maar normaliter zonder mij.

Want ik ga vertrekken, verhuizen. Huur is opgezegd, eind april moet ik 'weg'. En nu beginnen de zenuwen te spelen, begint de schrik toe te nemen. Gaat alles in de nieuwe woonst - een verbouwing -  op tijd - min of meer - in orde zijn? Het wordt kort dag, een maand is niks. Volgende week keuken leveren en installeren, paar dagen later aansluiting nutsvoorzieningen. Normaal geen probleem, maar gaat alles ook op tijd gekeurd geraken? Ik moet er gerust op zijn, in een goede afloop geloven. Het is niet makkelijk, ik duim.

Maar ik lig er soms van wakker 's nachts. Er wordt gewerkt, geen twijfel. Maar toch.... Geraakt alles op tijd klaar? Het moet niet perfect zijn, maar ons wassen, ons kunnen warmen, elektriciteit en co in orde zijn.... het wordt spannend. En dat voelt raar aan.

Iedereen maakt fouten, toch elke normale mens. Helaas. Maar normaal leren we uit onze fouten, proberen we ze niet nog een keertje te maken. Een levensles die we van onze ouders kregen, die we willen/proberen doorgeven aan onze kinderen. Ja toch?

Na de triestige gebeurtenissen van dinsdag, die onmenselijke drama's, wordt er naar schuldigen gezocht, naar verantwoordelijken. Voor mij zijn enkel die terroristen schuldig, samen met hun handlangers, hun mede-gekken. Want dat dit niks - maar dan ook totaal niks - met een echte godsdienst te maken heeft, wil deze naïeveling (volgens velen) echt waar nog altijd geloven. Ik geef de modale islamiet nog het voordeel van de twijfel. Al verwacht ik een krachtig signaal, hoop ik op samenwerking met de bevoegde diensten, juich ik elke aangifte van ontsporing (naar banditisme of extremisme) toe. Moslims, toon nu eens eindelijk dat jullie willen integreren, dat jullie je willen aanpassen aan onze maatschappij - en daarvoor moeten jullie de koran, jullie profeet Mohammed niet verloochenen, integendeel. Dan heb ik respect voor je en je geloof. Net als ik respect heb voor het christendom, het hindoeïsme, de joden, de boeddhisten.

Maar terug naar de kern, de gemaakte fouten voor deze aanslagen. Die zijn er, zeker en vast. We kunnen de klok helaas niet terugdraaien, de doden en gewonden zijn er, hun families kunnen het leed niet meer uitwissen. Erg, te erg voor woorden. Elke Belg, elke Europeaan, elke mens die naam waardig is het daarmee eens. Maar nu is het tijd voor daden, en vooral om lessen te trekken. Maak er godverdomme geen politiek spelletje van met verwijten over en weer, overlaad een ambtenaar op een ambassade in Turkije niet met alle mogelijke zonden, speel de zwarte piet niet door van federaal naar een of ander gewest - heren en dames politici jullie wilden die opdeling..... - , lul niet over bevoegdheid si en la, enzovoort. Heren ministers, geef gewoon toe dat er fouten gemaakt zijn, dat jullie niet alles kunnen weten, voorspellen. Dat die onmensen - gangsters voor mij, terroristen voor anderen, moordenaars gewoon - de inlichtingendiensten - Belgisch, Europees, wereldwijd - helaas nog altijd een stapje voor zijn. En wil daar eindelijk eens degelijk werk van maken, om dat nu, vandaag, morgen en in de toekomst te voorkomen.

Een geheugensteuntje nodig? 11 september 2001, de aanslagen in de VS. Duizenden doden, immens leed, verontwaardiging (bijna) overal. Ook daar is achteraf gebleken dat verscheidene inlichtingendiensten iets wisten, maar dat nooit aan mekaar doorspeelden. In de USA heeft men er lessen uitgetrokken, wanneer hier in Europa? Bij ons? België is - sorry voor de woordkeuze - een scheet groot, een onbeduidend vlekje op de aardkloot. Bevoegdheden over alles en nog wat worden verdeeld, zodat uiteindelijk een kat zijn jongen er niet meer in terugvindt. En als er dan iets erg gebeurd - helaas - wordt er gezocht naar paraplu's. Ergerlijk.

Ik heb me laten gaan, sorry. Ik hoop alleen uit de grond van mijn hart dat men in 'Brussel', in 'Europa', eigenlijk overal, de nodige lessen trekt, in de hoop dat we nooit meer een 22 maart meemaken, niet in ons land, nergens. Dat de bevoegde diensten de middelen krijgen en de steun om zulk drama in de toekomst te voorkomen. En als ik daarvoor een vingerafdruk op mijn identiteitskaart of paspoort moet zetten, no problem. Het zou misschien die wirwar van gebruikte namen door 'smeerlappen' kunnen stoppen.

Ik heb lang getwijfeld - al heb ik op Facebook al iets laten waaien. Wat moet ik met die verwerpelijke aanslagen - nu bij ons, eerder in Turkije, Frankrijk, ....., morgen in... (hopelijk nergens meer)???? Ik ben er, net zoals bijna iedereen, niet goed van.

Schandalig, onvoorstelbaar. Onmenselijk. Dat laatste gevoel overheerst zeker bij mij, net als niet-te-verwoorden medeleven voor slachtoffers, gewonden, vrienden, familie, kennissen en collega's. Zulke daden zijn NOOIT goed te praten, vanuit geen enkele ideologie, geen enkel geloof. Onschuldige mensen de dood injagen, of door gebruik van spijkerbommen zeer ernstig, tot levensbedreigend verwonden? In naam van? Allah? Zijn profeet Mohammed? Een schaamlapje, want een drogreden.

Deze middag aan een cafétoog een goede babbel gehad met een doorwinterde 'flik', meer dan 40 jaar dienst, voornamelijk in het Brusselse. Nee, hij is niet betrokken bij de recente (of minder actuele) acties, maar heeft wel - volgens mij toch - een klare kijk. Even kort samengevat: 'Het zijn gewoon criminelen. Die zich nu achter dat fundamentalistisch gedoe verstoppen. En die criminaliteit is in sommige families gewoon ingebakken, daar is niks tegen te doen. Die gaan elkaar niet verlinken, wel elkaar helpen....'

Het zijn dus gewoon ordinaire gangsters, moordenaars die een slap excuus zoeken voor hun nooit goed te praten misdaden. Begonnen als een overvallerke, misschien wat drugs gedeald tussendoor, en - eens tegen de lamp gelopen - een beetje in de 'bak' gezeten. En zich nu wreken op de maatschappij - die toch zo oneerlijk is. Op onschuldige mensen, met verschillende geloofsovertuigingen - zelfs hun 'zogenaamde' godsdienst.

Met deze herhaal ik (min of meer) mijn eerder op Facebook geposte bede aan de 'echte' moslims, aan zij die hun geloof oprecht belijden en zich in onze maatschappij willen integreren, onze levensstijl willen respecteren: 'Werk samen met de ordediensten, geef verdachte personen aan, net zoals haatpredikende imams. Stop met onderdak te verlenen aan misdadige zogenaamde geloofsgenoten, help hen niet langer te vluchten. Want zij misbruiken uw geloof.'

Ik hoop echt dat de moslimgemeenschap in ons land, in Europa dat beetje respect heeft. Dan kunnen we misschien tolerant naast elkaar blijven leven. Te naïef? Misschien wel.

Als alles meezit, zijn we over een dik jaar verlost van een eerste Aalsterse stadskanker: de Du Parc-site in de Erembodegemstraat. De nieuwe eigenaar wil er een trampoline- en skatepark vestigen. Nu alleen nog de nodige vergunningen krijgen.

Elke Erembodegemnaar komt er wel eens voorbij. Als hij of zij naar het park trekt, of naar de stad. De kousenfabriek van Du Parc, leegstaand sinds 2001, momenteel paradijs voor krakers, druggebruikers en pyromanen-in-spe. Verkrot, vervallen, geteisterd door verschillende brandjes. Maar dat is weldra voorbij, verleden tijd. Hopelijk. Ondernemer Hans De Neef heeft al een compromis getekend en verwacht dat binnen enkele maanden de koop effectief rond is. En hij heeft plannen voor de site: een trampoline- en skatepark annex speeltuin zou er komen, een deel van de gebouwen - historisch waardevol naar verluidt - zou behouden  blijven. Nu moeten alleen de stadsdiensten nog overeenkomen, de nodige vergunningen afleveren. Als alles goed gaat, heeft de jeugd in september 2017 een nieuwe place-to-be. Niet slecht toch?

De Erembodegemstraat wordt dus straks de recreatiezone van Aalst: met het stadspark, de nieuwe sporthal op Schotte en de opgewaardeerde Du Parc-site. Hopelijk wordt in alle plannen rekening gehouden met parking, voor auto's én fietsen, is er met de nakende aanleg van bewuste straat rekening gehouden met een vermoedelijke toestroom van verkeer - zeker naar die nieuwe, grote sporthal toe. Even wenselijk is dat Erembodegem niet de dupe wordt, lees al dat verkeer zal moeten slikken. Want daar hebben de inwoners al genoeg last van.

Maar dat zijn zorgen voor later zeker? Laat ons vooral blij zijn dat er eindelijk een einde komt aan de verloedering van de Du Parc-site, dat er nog iemand is die de moed heeft - en de middelen... - om van die site nog iets te maken. Ik wens hem alvast succes, ook en vooral bij zijn overleg met de bevoegde stadsdiensten.

Een miljoentje, een miljardje meer of minder in de staatsbegroting. Who cares? Wie van de gewone burger in ons landje trekt zich dat aan? Het begrotingstekort van de federale regering? Pfff. Van de (Vlaamse) deelregering? Tja... Uiteindelijk zal het toch weer op de nek van u en mij terechtkomen, willen of niet. Grrrrrrr.

Ik heb me eventjes de moeite getroost en wat opzoekingen gedaan op het internet. In de Kamer zetelen 150 verkozenen, in de Senaat zijn er (nu) 60 gedropt: 210 in totaal. Vlaams gewest: 124 mensen in dat parlement, het Waals gewest telt er 75, het Brussels hoofdstedelijke liefst 89. In Europa mag ons landje er 21 tussen Brussel en Straatsburg laten pendelen. In totaal dus 519 personen, die voor u en mij beslissen over onze toekomst in Vlaanderen, in België, in Europa. Met of tegen ons gedacht, ze zijn verkozen... Naast die nationale, regionale politici zijn er ook nog een heel pak die gewoon in onze gemeente of provincie mandaten hebben - soms (dikwijls?) dubbellopend.

Tuurlijk heb ik ook nog wat verder proberen zoeken en - volgend cijfer is niet echt up-to-date, ik vond alleen maar een bedrag van 2010 terug, sorry - gemiddeld had een verkozene des volks toen (in België) 5.516 euro netto (!) maandelijks, in totaal bijna 2.9 miljoen per maand in totaal uit de staatskas, voor zijn of haar werk in of voor onze staatsinstellingen, zogezegd voor u en mij. Naast hun inkomen uit hun dagdagelijks werk.... En tel daarbij nog de vergoedingen voor de gekozenen in de gemeente, de provincie, de districtsraden (in Antwerpen). Miljoenen per maand kost u en mij dat, voor alles samen. Enkel voor het 'politiek' werk, mandaten in bijvoorbeeld intercommunales niet meegerekend.

Eventjes iets anders. U hebt het wellicht ook al gezien. Beelden uit één of ander parlement, in ons land, in Europa: met heel veel lege zitjes. Enkele 'idioten', 'gemotiveerden' die hun verhaal, hun standpunt komen vertellen, verdedigen voor de andere verkozenen - op zo goed als lege banken. Chapeau (sic). De wedde, de vergoeding voor de afwezigen zal wel doorlopen.... Schandalig, nee? Als er op het stemknopje moet gedrukt worden, zal iedereen wel present tekenen. Grrrr.

Mijn heel naïef voorstel om een deel van het begrotingstekort dicht te rijden: laat alle verkozenen 1.000 euro per maand inleveren (x 519, x 12 maanden), al goed voor een dikke 6 miljoen euro. Een peulschil, akkoord, het mag eigenlijk het dubbel (of meer) zijn. Maar trek er voor elke (ongewettigde) afwezigheid in het parlement, in een commissie ook nog een paar honderd euro's af en het sommetje loopt al een klein beetje op. Het zal dat begrotingsgat niet dichtrijden, zeker niet, maar misschien een beetje helpen, wat geld opleveren dat u en ik niet meer moeten ophoesten. Naïef, ik weet het.

Levenslang geschorst en 50.000 euro boete, dat eist de aanklager van de UCI - de wereldwijde wielerbond - voor Femke Van den Driessche, dat Aalsters meisje van 19, waar bij het WK in Zolder voor meisjes-beloften in 'haar' box een fiets met een motorke gevonden werd. Een beetje overdreven toch?

Lance Armstrong mocht zeven keer de Tour winnen, vooraleer jaren later bleek dat hij wat (teveel) aan de dopingpot gezeten had. Nog andere renners hebben bekend dat ze in het verleden niet 'zuiver' op hun tweewieler zaten. Laat ons een kat een kat noemen, iedereen weet dat je niet op een boterham met hesp of kaas een klassieker wint, op pure spaghetti win je geen grote ronde. Medisch begeleid worden alle renners, terecht. En soms op het randje. Zo lang men niet over de schreef gaat, geen probleem blijkbaar, anders een paar jaartjes aan de kant.

Maar nu helemaal iets anders: 'mechanische doping', een motorke in de fiets. Mag niet, kan niet, laat daar geen twijfel over bestaan. Wil men frauderen op die manier? Straffen. Zonder twijfel. Maar hoe? Voor de internationale wielerfederatie ook een totaal nieuw gegeven, nooit aan gedacht, nooit verwacht. En dan komen ze af met een - voor mij toch - absurde strafeis: levenslang.... Er zijn moordenaars, erge misdadigers die er met (veel) minder van afkomen.

Noem me naïef, of wat u ook wilt. Ik geloof dat Femke niets wist van die bewerkte fiets, dat het inderdaad een rijwiel van een vriend was, die er een motorke in plaatste om op training te kunnen volgen. En dat hij die bewuste fiets toevallig in de box van ons meisje achterliet. Naïef ja, want hoe kon het dat 'die vriend' op het WK-parcours mocht rondrijden....

Er zijn zaken gebeurd die niet kunnen - bewust of onbewust. En dat moet bestraft worden, helaas voor Femke. Maar laat ons alsjeblieft redelijk blijven. Voor de hele (Vlaamse) wereld is ze al voor de rest van haar leven verbrand, in het wielermilieu lijken mij haar toekomstkansen nihil. Weg hobby, weg dromen. Al erg genoeg, niet? Ontneem haar dus niet andere sportieve dromen - in atletiek, gymnastiek of ik weet niet wat - met een levenslange schorsing - normaliter geldend voor alle sportbonden. En zeker niet met een voor een 19-jarige onbetaalbare boete daarbij. Na een onvergeeflijke, kapitale fout van haar omgeving, zo wil ik nog altijd geloven.

Gisteren ontspannend avondje uit, naar toneel in het Erembodegems parochiehuis. Goed gelachen met die 'Eerste solden' van Onder de Toren. Chapeau voor 'de bende van Miel'. Nu het juist even kalmpjes is......

Dertig jaar bestaat toneelgroep Onder de Toren, de laatste jaren ben ik vaste klant bij hun voorstellingen in maart. Je weet wat je kan verwachten, je hoopt ook op een paar uurtjes lachen. Met - soms letterlijk - onderbroekenhumor, maar mij deert dat niet, de rest van het publiek ook niet. Aan de lachsalvo's te horen. Ik doe echt waar mijn hoed af voor de acteurs en actrices, als amateur moet je het maar durven en vooral doen. Ik wil echt niet weten hoeveel uren, dagen, weken de hele groep gerepeteerd, gevloekt, gesakkerd heeft vooraleer gisteren voor het eerst 'echt' dat nieuwe stuk te spelen. En, geloof me, heren en dames: ik vond het goed, ik heb me kunnen ontspannen, zoals gehoopt en verwacht. Bedankt.

Te veel reclame voor die 'Eerste solden' moet ik niet maken, vermits naar verluidt alle voorstellingen (na vandaag nog vier) al een hele tijd uitverkocht zijn. En net daar ligt het probleem: Erembodegem heeft eigenlijk geen geschikte zaal om drie - jawel u leest het goed 3 (drie) - toneelgroepen (Onder de Toren, Tijl en Nele en Jetie) te huisvesten, hun ding te laten doen. Die stoelen alleen al in het parochiehuis..... Niet leuk voor de rug. Ik had het geluk op de eerste rij te zitten dit jaar, dus beenruimte geen probleem, maar achteraan was dat minder evident.

Misschien een idee voor het nakend 'Masterplan' voor ons dorp: een degelijke multifunctionele zaal waar alle verenigingen onderdak kunnen vinden, met ruimte voor voorstellingen allerhande (toneel, muziek,....) en waar het publiek daar dan ook comfortabel kan van genieten. Op fatsoenlijke zitjes, met de nodige beenruimte. En waar wat meer volk in kan (en mag) dan in de parochiezaal nu. Als het even kalmpjes is, speelt iemand dit idee door aan de bevoegde instanties? 

Meer dan veertig jaar geleden zong Urbanus het al: 'De wereld is om zeep'. En is het omdat ik nu al enkele dagen in een dipje zit, dat ik de toekomst - niet per se voor mij persoonlijk - somber inzie? Ik weet het eigenlijk niet, maar er gebeuren toch rare dingen rondom mij...

Waar gaan we naar toe? Wat bezielt sommige mensen die 'macht' hebben? Politici (in spe), bankiers, bedrijfsleiders, noem maar op. Ik stel er me de laatste tijd meer en meer vragen bij. Zoals ik in mijn inleiding schreef: ik zit blijkbaar in een 'zwarte' periode. Tegen beter weten in, maar toch. En als je de nieuwsuitzendingen op tv, radio volgt, de kranten of websites leest, dan betert het er eigenlijk niet op.

Laten we beginnen met wat het dichtst bij ons ligt, waar we voor gewerkt hebben, gespaard: ons geld. Op een spaarboekje brengt het al nauwelijks iets op - echt een eufemisme - maar toch nog te veel volgens de heren-bankiers. Die zouden zelfs willen dat we betalen om hen ons geld te laten beheren, te beleggen. Even vergeten dat enkele jaren geleden de overheid - u en ik dus eigenlijk - de schulden door de toenmalige 'bankencrisis' heeft helpen lenigen? En nu brengt ons zuurverdiend geld dus niks meer op, zouden we volgens 'die heren' nog moeten betalen om het op een rekening te mogen zetten. Niet logisch toch?

Iets verder weg, de oceaan over. Een hevige strijd om toch maar presidentskandidaat te mogen zijn voor één van de twee grote partijen. Bij de Democraten Hillary Clinton, ex-presidentsvrouw en minister van Buitenlandse Zaken, versus Bernie Sanders, een - met alle respect - opa met, zeker voor de doorsnee-Amerikaan linkse, socialistische ideeën, die (een deel van) de jeugd aanspreekt. Wellicht wint daar het establishment, gaan ze in die partij voor een eerste vrouwelijke president van de USA. Aan de andere kant, bij de Republikeinen, is de strijd een echt moddergevecht aan het worden. Waar momenteel Donald J. Trump de beste kaarten in handen heeft, tot grote ergernis, tot grote schrik van het conservatief establishment. Want Trump zwijgt voor niets of niemand, zegt onomwonden zijn gedacht, schoffeert mensen(groepen), schopt tegen iedereens schenen en verzamelt kiesmannen (stemmen) als zoete broodjes. Extremer dan de doorsnee-Republikein, in se al conservatief tot en met - ja, dat is dus mogelijk. Wat als die man president wordt van de VS? Met in Rusland Poetin, Turkije Erdohan, in China nog altijd 'de' partij, in Noord-Korea een dictator als Kim Jong-un, in de Arabische oliestaten dynastieën met dictatoriale neigingen.... Ik hou mijn hart vast. Echt waar.

Terug dichter bij ons. De vluchtelingencrisis. Tuurlijk begrijp ik dat iedereen het beste wil, zoekt voor zichzelf en zijn familie. Aan de andere kant ben ik overtuigd dat voor vele vluchtelingen hun toekomst niet in Europa ligt, gewoon omdat te veel te veel is. En wie toch besluit om in onze samenleving een toekomst te willen opbouwen, moet zich ook aanpassen aan de hier (al eeuwen) geldende normen, wetten - wat ikzelf trouwens ook moet doen. Respect tonen voor onze samenleving, met alle gebreken. Dan is er een kans dat ik ze welkom heet. Nog zo een probleem, de mede-Europeaan (uit het zuiden, uit voormalig Oost-Europa) die hier komt werken. Op zich niets mis mee. Alleen kloppen arbeidsvoorwaarden niet altijd, en daar kan die man of vrouw zelf niets aandoen. Maar profiteren werkgevers door mindere sociale lasten, andere belastingmodaliteiten in een mede-lidstaat van de EU. Toch niet logisch? We willen toch een eengemaakt Europa? Dan moeten voor iedereen overal dezelfde regels toch tellen. Maar nu ben ik zeker te naïef??

Och, ik heb mijn gal weer eventjes gespuwd, dat lucht een beetje op. Laat me tot besluit ook even naar de goede, leuke dingen des levens kijken. Mijn dochter mag vandaag 19 kaarsjes uitblazen, de oudste dochter van mijn zus is eergisteren moeder geworden. Ik hoop voor hen dat 'onze wereld toch nog niet om zeep is'.

Vorige week vrijdag, in HLN: vijfenvijftigplussers (tevergeefs) op zoek naar een nieuwe baan. Ook al ben ik (maar) een paar jaartjes jonger, herkenbaar. Tot en met. Helaas.

Net als de in het artikel aangehaalde verhalen probeer ik een nieuwe job te zoeken. Stuur ik veelvuldig sollicitatiemails naar allerhande jobaanbiedingen. In de hoop.... Helaas, krijg ik - net als de geïnterviewden in de krant lieten blijken - te dikwijls, zo niet meestal, het antwoord: 'uw profiel voldoet niet' of  'we kozen voor een ander profiel'. Met pijn in het hart lees je dat dan. Maar niet opgeven, zegt dat engeltje op die ene schouder. En dat doe ik ook niet, wil ik ook niet doen. Net zoals die mensen in de krant. Zij willen opnieuw aan de slag, ik ook. Want we kozen er niet voor om 'op straat te staan', om zonder werk te vallen. We zagen het (soms) zelf niet aankomen, het ontslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. En we willen terug aan de slag, bewijzen dat we de maatschappij, werkgevers echt nog van dienst kunnen zijn. Geef ons een kans aub !!!

Dezelfde week, op woensdag. Uitgenodigd door de VDAB voor een infosessie voor werkzoekende vijftigplussers. Eens gaan luisteren, niets te verliezen immers. Nuttige uurtjes (echt waar), interessante weetjes opgedaan. Maar als je dan luistert naar de 'medewerkzoekenden' kom je weer hetzelfde (helaas negatief) sollicitatieverhaal tegen. Ook al wordt het niet letterlijk gezegd, wordt het verbloemd met 'we kozen voor een ander profiel' - het lijkt wel een voorgedrukte, onder één of andere computerknop bewaarde standaardantwoordzin bij sollicitaties van 50-plussers - 'we' worden als te oud ervaren. 

En daar word ik soms depressief van, dat maakt me kwaad. Niet zo kwaad als bij (zogenaamde?) jobaanbiedingen, die plots intern ingevuld werden. Ook al heb je dan - eindelijk ! - eens een schriftelijke proef mogen afleggen. Dan pas voel je je echt - sorry voor de woordkeuze - gekloot.

Maar ik blijf proberen, en met mij nog duizenden anderen. In de hoop dat bedrijven 50-plussers niet (blijven) afschrijven, dat we nog een kans krijgen. Want we moeten toch allemaal langer werken, de pensioenleeftijd schuift op. Predikt de overheid - Vlaams, federaal, Europees. Maar in de praktijk zie ik nog niets gebeuren. Echt niet.

Al enkele weken worden we op 'ge zetj van Erembodegem...' verblijd - vind ik toch - met foto's van Erembodegem vroeger en nu. Met deze wil ik de leverancier, Herman Guns, een hart onder de riem steken. En dat hij mag voortdoen.

Ik ben een inwijkeling, zij die me kennen weten dat. In juli 1992 kwam ik aangewaaid - na een tussenstop in Kortenberg - vanuit Limburg. Ik voelde me redelijk snel thuis, legde stilletjes aan contacten, raakte uiteindelijk betrokken bij het basketbal in Erembodegem. In sporthal Denderdal heb ik Herman leren kennen, zo een twintig jaar geleden. Ik gaf toen baskettraining aan zijn jongste zoon, aan de toog van de cafetaria babbelden we veel over sport, over koetjes en kalfjes, over van alles en nog wat. Soms wat te lang....

Tijden veranderen, hobby's ook. We verloren elkaar wat uit het oog, ook omdat hij gezondheidsproblemen heeft gekend. Daarom ben ik zo blij dat ik nu zie wat hij deelt op deze groep: foto's van Erembodegem, ons dorp - ik mag dat toch ook zeggen, denk ik. Tuurlijk herken ik de oude zwart-wit foto's niet, ik woonde hier nog niet, was misschien nog niet geboren. Maar ik vind het tof, fijn, leuk, plezant om te zien hoe alles veranderd is. Ten goede of ten kwade, dat is een andere discussie. En ik ben echt overtuigd dat oudere inwoners, de anciens, discussiëren over wie waar woonde toen. En hoe het vroeger allemaal beter was (of niet).

Herman, doe zo voort. Als ik de likes zie op de pagina ben ik niet alleen met dat gedacht. En hou je fototoestel paraat, want binnen enkele jaren kan ons Erembodegem er weer helemaal anders uitzien....

Opletten. Iedereen die via of vanuit Erembodegem naar Aalst wil, vanaf maandag is de Erembodegemstraat (langs het park) onderbroken. Het begin van een resem werken in de 'dorpskern'.

Tot de zomer, het bouwverlof, moeten we rekening houden met het 'niet-gebruiken' van de Erembodegemstraat, de weg van Schotte naar stad. Voetpaden, fietsstroken, beter wegdek zou er komen. Sinds vandaag staan de borden er, u kent ze wel die oranje misbaksels. Ook De Lijn heeft al maatregelen getroffen, signalisatie gezet met tijdelijke haltes - omdat er andere niet bediend kunnen worden. Voor de lijn 213 bijvoorbeeld - de lijn Aalst-Brussel via Teralfene: die zal station, kerkhof en dergelijke niet meer (kunnen) aandoen. Er is wel een extra tijdelijke halte op de kruising van de Leuvestraat en de Hogeweg. Hoe het met lijn 2 - een 'echte stadslijn' - zit, weet ik op dit moment nog niet, best even raadplegen op websites van De Lijn of andere, sorry.

Die werken 'langs het park' zijn dus de eerste - na de Denderbrug (toch zijn nut gehad, gezien de voorbije regenval, denk ik) - van een (in tijd toch) lange rij. Daarna volgen immers de Hogeweg (vanaf augustus) en de Keppestraat annex Rooms-Hofstraat. Met andere woorden, bereid u voor op zo een dikke twee jaar wegenwerken in Erembodegem, met alle miserie die er bij hoort: omleidingen, extra (zwaar) verkeer, (nog) meer fileleed - in en rond 'ons dorp'. Met een stille hoop: dat het daarna beter is. Zegt de optimist in mij.

Een half jaar geleden begon ik met deze (on)zin, deze blog. Gemiddeld wordt een stukje zo een 25 keer gelezen, geschreven reacties daarentegen zijn - los van 'likes' bij mijn aankondiging op Facebook - op een hand te tellen. En dat maakt me nieuwsgierig, weetgierig.

Ik vraag me dus soms af: wie leest al mijn (on)zin? Op straat, in mijn eigen kennissenkring, op Facebook hoor/lees ik wel opmerkingen - eventjes 'stoefen': meestal positief - maar de waarderingscijfers van een stukje weerspiegelen dat niet altijd - veel mensen geven trouwens ook geen cijfer, wat ook niet moet hé. Op zich geen probleem, niemand moet het met mijn ideeën, met mijn hersenspinsels eens zijn - we leven gelukkig nog altijd in een democratie.

Maar ik wil bijleren, me verbeteren - zonder mijn wereldbeeld, mijn ideeëngoed te verloochenen. Dus als u vindt dat mijn blog slecht is, beter moet gemaakt worden: laat het me weten, ik snak naar opbouwende kritiek. Bent u het niet eens over een schrijfsel, vindt u het ondermaats, dan wil ik het ook graag lezen. Even goede vrienden. Over standpunten over van alles en nog wat, kunnen we natuurlijk van mening blijven verschillen. Gelukkig.

In afwachting blijf ik op geregelde tijdstippen de computer openslaan, zet ik me achter het klavier en laat mijn vingers tikken. Over mijn leven, over Erembodegem, over sport, over politiek, over...... Tot lees.

De kogel is door de kerk, mijn dochter heeft haar eerste examens op de universiteit achter de rug. En als papa ben ik trots, fier op haar. Ik denk dat haar werk beloond werd.

Ja, even eerlijk zijn. Ik was er niet echt gerust op, de overstap van middelbaar naar universiteit is immers enorm groot. Je gaat alleen op kot, moet zelf alles plannen, je tijd goed verdelen tussen leren en alles wat erbij hoort (ontspannen, eten, slapen, ....). En dan krijg je die eerste grote test: de eerste examens. 'Maar' vijf, denken we dan al snel verkeerd, maar het volume aan leerstof..... En dan nog twee kl...vakken: chemie en wiskunde erbij. Die laatste voor elke (beginnende) student een martelgang, die scheikunde voor mijn dochter sowieso een struikelblok - dat hebben we uit het middelbaar onthouden, maar is geen schande hé. En het verschil tussen middelbaar en unief, hoger onderwijs is immens, laat ons eerlijk zijn. En dat wordt onze kinderen niet echt aangeleerd, moeten ze zelf ondervinden - tot scha en schande.

Dus tijdens de blok, ietsje voor kerst begonnen, heeft ze zich ingespannen, is ze achter de boeken, de computer gekropen, gewerkt, geleerd. Tussendoor nog haar praktisch autorij-examen afgelegd, met succes. En dan, de eerste, echte grote test: die examens. Drie van de vijf voldoende tot (heel) goed, de twee (verwachte) andere, dat zal volgende keer wel lukken. Daar ben ik van overtuigd, daar duim ik ook voor.

Met opgeheven hoofd mag mijn dochter de rest van haar eerste uniefjaar verderzetten. Ze heeft geleerd uit die eerste examens, weet hoe ze bepaalde zaken anders kan, moet aanpakken om het blokschema, het 'leren' te verbeteren. Daar is een fiere papa toch van overtuigd.

Is hij het of is hij het niet? Vorige week vroegen we het ons allemaal af, maar de voorbije dagen werd het duidelijk: God is geen Oilsjterse carnavalist. Maar dat lieten 'de echten' niet aan hun hart komen.

Zondag konden we nog twijfelen, het bleef (zo goed als) droog tijdens de 88ste stoet. Chapeau trouwens voor alle groepen voor de geleverde inspanningen, echt knap werk. Zag ik lui kijkend naar de uitzending op tvo.

Maar dan besloten ze 'hierboven' het feest wat te verbrodden. De regen- en de wind- (zeg maar storm-)god wouden een spelletje spelen, de carnavalswagens mochten op maandag binnenblijven, wegens te gevaarlijk. Terecht? Ik denk het wel, met zulke voorspelde windstoten kan je geen risico's nemen, mag je dat ook niet doen. Geen maandagstoet dus, maar dat zette niet echt een domper op de feestvreugde 's avonds en 's nachts, zo zag ik aan bepaalde naar huiskerende 'lijken' dinsdagochtend. Ondertussen was de windgod uitgespeeld, maar deed regengod er nog een schepje bovenop. Maar een voil jeanet houd je zo niet tegen, die gaat op stap. Met vellen frak, kinderkoets, vogelkooi, haring en nu ook paraplu. En ook de pop werd verbrand, de traantjes vloeiden weer. Om dan nog een nacht voesj te doen, tot de koffiekoeken bij den Dosje, de burgemeester.

Terwijl ik dit schrijf, zijn de stadsdiensten al bezig met de opkuis, hier en daar nog een laat (of is het vroeg) feestvarken tegenkomend. Worden de houten schutsels voor de winkels en horecazaken weggehaald, want het leven van alle dag gaat (stilletjes aan) terug beginnen. En de carnavalisten hebben het al aangeduid op hun kalender, op hun smartphone gezet, kunnen al aftellen: 26 februari 2017 - voor de 89ste Oilsjterse carnavalstoet. Nog 382 dagen (2016 is een schrikkeljaar hé) van vandaag tot en met die zondag.

Soms word ik gevraagd of doe ik het uit eigen wil om een soort ode te schrijven voor een jarige, met anekdotes uit zijn leven. Zo ook voor Tom, de Schot van Erembodegem. Die 60 wordt. En wat we gisteren gevierd hebben. Op verzoek van sommige mensen, mijn Engels/Vlaams geschrijf.

Tom, sixty years young

Sixty years ago, Glasgow, in Scotland. The ninth of february 1956, there he was: Thomas Wiseman. Normally nothing to worried about for us in Erembodegem, but... now we know better.

I try to write, to express this ode in English, like our dear Tom still speaks Vlaams in het café. We waren allemaal nieuwsgierig, surprised five years ago. A crazy redhead was preparing a pub, a Scottisch pub in Erembodegem, off all places. Redelijk snel - relly soon - he was known aan de togen van de andere cafés van de Plesj en in 't stad, tasting our Belgian beers - still the best in the world - while working, preparing 'his and Caitlins café to be'.

But I go too fast, te snel. Thomas Wiseman, a guy from Glasgow, in Erembodegem? Strange, raar, nee? No, no our Tom didn't stay long in Scotland, he stak de oceaan over, to Canada. Nineteen was he, but - if I may belive his stories - ready to hard work, making money. Van alles en nog wat heeft hij gedaan. Distribution of newspapers, buildingbusiness and so on. Making money and making kids.

Till 2008, accidents happens. Tom met his Caitlin, onze Katelijne. On a holiday. The start of a romance. At first a long distance affair, visits every two weeks, so I was told. Tot 2011, the beginning of The Hop an Thistle Pub in Erembodegem. The first of july the doors gingen open. Al snel was het voor velen the place to be, voor een pintje, een koffie, een Guinness, een whisky. If you dare order a whisky, take your time. Not only to drink it, because before our Tom serves one, he has to find one of de sleutels van de kast. He introduces new things in Erembodegem, tried to bring leven in het dorp. Karaoke, singers as his Scottisch friend Davy Holly or John Woolley, everything to attrack people. Met his clients op vakantie naar Scotland, Porto, this year Ireland.

Five years in Erembodegem, but speaking Vlaams is nog altijd difficult, isn't it? A pintje, plat watter, sex euro ten, watter from the Dender, Toms knowledge of our language. Is dat een probleem? Not for me, that's his charme. Charming is als the tradition on Saturday. Als Tommeke naar huis trekt, he never forget his bag with 'milk' for the night. And of course in the samen bag a few bottles of beer.....

Tom, I wish you een gelukkige verjaardag. En dat we er nog vele mogen drinken. Santé !!!!!!!!!!!!

Laat ons met zijn allen duimen, bidden, hopen voor het komend weekend. Dat de weergoden de carnavalisten onder ons goedgezind zijn, dat hun inspanningen van de voorbije maanden niet (letterlijk) in het water vallen.

Ik ben geen Oilsjteneer van geboorte, woon nu wel (bijna) 25 jaar in deelgemeente Erembodegem. Ik ben dus al een (klein) beetje door de microbe gebeten, ik weet wat het carnaval in deze stad betekent. Ik heb vrienden, kennissen die zich uitsloven op eetfestijnen, party's allerhande, deur-aan-deur taarten- of wafelenverkoop, alles om maar geld in het laatje te brengen voor hun carnavalsgroep - groot, middel, klein of los. Ondertussen moest er in de hallen - de officiële, of in één of andere hangar, garage - gewerkt, gebouwd worden aan een unieke wagen, werd op zolders en kelders de nieuwe kledij in elkaar gezet, steeg de stress - en nog enkele uren vrees ik - tot het hoogtepunt. En dan komen de Franken, de Sabinekes, de Jillkes en co van deze wereld regen en wind voorspellen voor het weekend......

Vervloek zijn ze die weervoorspellers. Tijd om naar de enige remedie te grijpen - zo heb ik het destijds in geboortestad Hasselt toch altijd gehoord: massaal eieren brengen naar de 'Clarissen', de Arme Klaren - zij zullen dan wel zorgen dat de weergoden voor 'deftig', goed weer zorgen. Opdat de ongetwijfeld schitterende inspanningen van al die Aalsterse groepen niet in het water zouden vallen. Want carnaval in Oilsjt is uniek. De originaliteit die je hier terugvindt, vind je nergens - noch in Nederland, noch in Duitsland, waar jaren na elkaar dezelfde wagens in de 'stoet' meetrekken.

Dus laat ons duimen voor een 'droog' - toch vanuit de hemelsluizen.... - carnaval dit weekend. En dat iedereen zich goed mag en kan amuseren.

Mbark Boussoufa naar AA Gent dus. De landskampioen, de titelverdediger, haalt een 'verloren' zoon, een tweevoudige Gouden Schoen terug in huis, biedt hem een uitweg uit het moeras van Moskou. Goede zaak of niet?

Eén van mijn eerste blogs, 17 augustus 2015. Toen werd Mbark Boussoufa nog gelinkt aan Anderlecht. En ook toen stelde ik mij vragen. Niet over de voetbalkwaliteiten van de Nederlandse-Marokkaan of is het Marokkaanse Nederlander? Nee, Mbark heeft in het verleden - in onze competitie bij Gent, later Anderlecht - al meermaals laten zien dat hij tegen een balletje kan trappen, een defensie op een hoopje kan spelen. Chapeau. Over zijn verdedigende kwaliteiten heb ik altijd twijfels gehad, maar kom, nu ben ik een muggenzifter.

Terug naar augustus. Mbark naar Anderlecht, het scheelde niet veel (allé wat veel eurokes). Toen uitte ik al mijn twijfels, vroeg ik me af ten koste van wie Boussoufa zou komen, zou spelen. Ging hij geen jong talent barreren, dwarsbomen? Dat het momenteel niet echt lekker loopt bij paars-wit is een feit, maar of het met Boussoufa beter zou geweest zijn.... We zullen het nooit weten.

Nu het heden. Gisteren, even voor middernacht. Boussoufa ruilt Lokomotiv Moskou, waar hij op een serieus zijspoor zat, voor AA Gent, waar het eigenlijk allemaal voor hem begon. Toptransfer? Mbark heeft alvast veel sympathisanten, fans in de spionkop. Terecht als je zijn technische capaciteiten, zijn kunstjes - als Buffalo of als 'Ketje' - uit het verleden indachtig bent. Maar, er is altijd een maar. De Buffalo's zijn kampioen geworden, gaan door in de Champions League mede dankzij een uitmuntende groepsgeest, gekruid met enkele schitterende voetballers, die zich in en voor het geheel wegcijferen. Spelers die voor elkaar en voor hun coach door het vuur gaan, het beste uit zichzelf halen - aanvallend en verdedigend - om zo het geheel héél goed te maken. De resultaten bewijzen het. Ja toch?

Nu moet psycholoog Hein Vanhaezebrouck een eendrachtige kleedkamer vertellen dat er een 'vedette' bijkomt, moet hij weer puzzelen. Zet hij Boussoufa - eens terug wedstrijdfit, wedstrijdvaardig (hij lag een half jaar 'stil' tenslotte) - op de bank, of moet een schakel uit zijn geheel wijken? Krijgt hij Mbark zo ver dat hij ook aan verdedigen denkt bij balverlies? Een schitterende voetballer wil je er als coach natuurlijk altijd bij, maar die moet wel passen in het geheel, waar je al een hele tijd aan gewerkt, gesmeed, die je gekneed hebt. Waar iedereen voor iedereen loopt en knokt, met (schitterende) resultaten tot gevolg. In die zin hoop ik dat het Gentse bestuur geen soort Paard van Troje heeft binnengehaald. De toekomst zal het uitwijzen

Sorry, ik heb me weer laten gaan, laten meeslepen, laten vangen. Op Facebook, natuurlijk. Niet iedereen zal het gevolgd, meegelezen hebben, maar toch. Ik kon niet zwijgen, moest reageren. Over wat? Over waar (bijna) iedereen op straat, op café, restaurant, op sociale media, thuis bezig is: het vluchtelingenprobleem, de asielinstroom.

Ja, ik zal bij sommigen een gevoelige snaar raken, anderen zullen mij, mijn denken niet meer kunnen volgen. Het zij zo. Ik ben wie ik ben, denk wat ik denk. En dat is niet altijd makkelijk, ook voor mij niet. Als u verder leest, begrijpt u het misschien. Anders, verwijt me maar, noem me een linkse rakker of een grote fascist. Ik ben het al een beetje gewoon, toch op Facebook. Omdat ik mijn ideeën durf zeggen, durf antwoorden op andere meningen. Gelukkig leven we nog in een democratie, dus dat mag hé. Hoop ik toch....

Deze week heb ik me laten vangen door te reageren op het bericht dat een Griekse minister zei dat een Belgische collega op een Europese bijeenkomst in Amsterdam had gezegd dat 'al die vluchtelingen maar terug in zee moesten geduwd worden'. Of iets dergelijks. Akkoord, dergelijke uitspraak is er over. Maar bewuste Griek (zeer betrouwbare politici in dat land trouwens - sic) wist wel niet welke minister dat gezegd had.... Ondertussen oppert de Nederlandse minister-president Rutte - dat staat wel 'geboekt' - het idee om de vluchtelingen die via Turkije komen terug te sturen met een veerboot, stuurt Zweden - toch een democratisch land, denk ik - vandaag tienduizenden vluchtelingen terug. Is het o zo gastvrije Duitsland de toestroom kotsbeu, willen de voormalige Oostbloklanden à la Hongarije, Polen, Tsjechië en co zelfs niet denken aan opvang.

Ben ik bij al het bovenstaande eens, kan ik daarmee leven? Nee. Eerlijk waar, nee. Maar wil ik dat de Europese grenzen wagenwijd opengezet worden, voor jan en alleman? Nee, zeker niet. Heb ik medelijden met de slachtoffers van de Arabische burgeroorlogen? Tuurlijk. Kan ik begrijpen dat die mensen een uitweg zoeken, een beter leven? Ja, zeker. Net zoals ik begrip heb voor Afrikanen die de miserie, de armoede, de oorlogen - meestal ook Islamitisch geïnspireerd - in hun land willen ontvluchten. Maar vind ik dat we 'iedereen' hier in (West-)Europa moeten opvangen, binnenlaten, binnenhalen? Nee, ook niet. Dat kan onze samenleving niet aan, wil het ook niet. Het volstaat om zonder oog- of oorlappen op straat rond te lopen, aan de toog te hangen om dat te beseffen. Begrijp ik de Denen (onder meer Oostenrijk denkt te volgen....) die de vluchtelingen 'financieel screenen', die willen dat ze als ze meer dan een bepaalde som bijhebben die afstaan voor hun 'opvang'. Ja, daar kan ik inkomen.

Dus voor mij: duidelijke afspraken maken - Europees, zelfs wereldwijd (waarom nemen de rijke Arabische landen à la Saoedi-Arabië, Oman, Koeweit, VAE... hun geteisterde, vervolgde geloofsgenoten niet op....) over wie wel of niet echt een vluchteling is. Voorwaarden, regels voor zij die 'erkend' zijn - en daar hoort voor mij zeker respect voor onze zogenaamde Westerse waarden, onze regels bij. Aan de andere kant moeten 'we' - de Westerse wereld, Rusland, China, de VS, eigenlijk iedereen - al het mogelijke doen om het wapengekletter in die Arabische (burger-/godsdienst-)oorlogen te beëindigen, zorgen dat de armoede op het Afrikaanse continent opgelost wordt, dat mensen niet langer in de richting van één of andere extremistische richting gestuurd worden.

Maar nu ben ik allicht weer aan het dromen, denk ik. Ik vrees dat het een verhaal zonder einde gaat worden, waarbij de ongerustheid  bij de 'Westerse' bevolking alleen maar gaat toenemen. En dat is ook geen gezond vooruitzicht.