Meer dan veertig jaar geleden zong Urbanus het al: 'De wereld is om zeep'. En is het omdat ik nu al enkele dagen in een dipje zit, dat ik de toekomst - niet per se voor mij persoonlijk - somber inzie? Ik weet het eigenlijk niet, maar er gebeuren toch rare dingen rondom mij...

Waar gaan we naar toe? Wat bezielt sommige mensen die 'macht' hebben? Politici (in spe), bankiers, bedrijfsleiders, noem maar op. Ik stel er me de laatste tijd meer en meer vragen bij. Zoals ik in mijn inleiding schreef: ik zit blijkbaar in een 'zwarte' periode. Tegen beter weten in, maar toch. En als je de nieuwsuitzendingen op tv, radio volgt, de kranten of websites leest, dan betert het er eigenlijk niet op.

Laten we beginnen met wat het dichtst bij ons ligt, waar we voor gewerkt hebben, gespaard: ons geld. Op een spaarboekje brengt het al nauwelijks iets op - echt een eufemisme - maar toch nog te veel volgens de heren-bankiers. Die zouden zelfs willen dat we betalen om hen ons geld te laten beheren, te beleggen. Even vergeten dat enkele jaren geleden de overheid - u en ik dus eigenlijk - de schulden door de toenmalige 'bankencrisis' heeft helpen lenigen? En nu brengt ons zuurverdiend geld dus niks meer op, zouden we volgens 'die heren' nog moeten betalen om het op een rekening te mogen zetten. Niet logisch toch?

Iets verder weg, de oceaan over. Een hevige strijd om toch maar presidentskandidaat te mogen zijn voor één van de twee grote partijen. Bij de Democraten Hillary Clinton, ex-presidentsvrouw en minister van Buitenlandse Zaken, versus Bernie Sanders, een - met alle respect - opa met, zeker voor de doorsnee-Amerikaan linkse, socialistische ideeën, die (een deel van) de jeugd aanspreekt. Wellicht wint daar het establishment, gaan ze in die partij voor een eerste vrouwelijke president van de USA. Aan de andere kant, bij de Republikeinen, is de strijd een echt moddergevecht aan het worden. Waar momenteel Donald J. Trump de beste kaarten in handen heeft, tot grote ergernis, tot grote schrik van het conservatief establishment. Want Trump zwijgt voor niets of niemand, zegt onomwonden zijn gedacht, schoffeert mensen(groepen), schopt tegen iedereens schenen en verzamelt kiesmannen (stemmen) als zoete broodjes. Extremer dan de doorsnee-Republikein, in se al conservatief tot en met - ja, dat is dus mogelijk. Wat als die man president wordt van de VS? Met in Rusland Poetin, Turkije Erdohan, in China nog altijd 'de' partij, in Noord-Korea een dictator als Kim Jong-un, in de Arabische oliestaten dynastieën met dictatoriale neigingen.... Ik hou mijn hart vast. Echt waar.

Terug dichter bij ons. De vluchtelingencrisis. Tuurlijk begrijp ik dat iedereen het beste wil, zoekt voor zichzelf en zijn familie. Aan de andere kant ben ik overtuigd dat voor vele vluchtelingen hun toekomst niet in Europa ligt, gewoon omdat te veel te veel is. En wie toch besluit om in onze samenleving een toekomst te willen opbouwen, moet zich ook aanpassen aan de hier (al eeuwen) geldende normen, wetten - wat ikzelf trouwens ook moet doen. Respect tonen voor onze samenleving, met alle gebreken. Dan is er een kans dat ik ze welkom heet. Nog zo een probleem, de mede-Europeaan (uit het zuiden, uit voormalig Oost-Europa) die hier komt werken. Op zich niets mis mee. Alleen kloppen arbeidsvoorwaarden niet altijd, en daar kan die man of vrouw zelf niets aandoen. Maar profiteren werkgevers door mindere sociale lasten, andere belastingmodaliteiten in een mede-lidstaat van de EU. Toch niet logisch? We willen toch een eengemaakt Europa? Dan moeten voor iedereen overal dezelfde regels toch tellen. Maar nu ben ik zeker te naïef??

Och, ik heb mijn gal weer eventjes gespuwd, dat lucht een beetje op. Laat me tot besluit ook even naar de goede, leuke dingen des levens kijken. Mijn dochter mag vandaag 19 kaarsjes uitblazen, de oudste dochter van mijn zus is eergisteren moeder geworden. Ik hoop voor hen dat 'onze wereld toch nog niet om zeep is'.