Ons Amerika avontuur

Inhoud blog

	Mededeling!!
	Hyrum & A.I.S.P.
	Skiën & ijshockey
	NL-ers op bezoek
	MAC

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Archief per maand

	05-2014
	01-2014
	12-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	08-2012
	07-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	08-2011
	07-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	03-2009
	02-2009

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Zoeken in blog

Ons Amerika avontuur

Layton

20-05-2010

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

En dan is er Leuven !

Eén van de redenen waarom ik al vanaf 9 mei in België ben is een - hopelijk laatste - operatie aan mijn rug. Toen we vorig jaar november in België waren, ben ik op controle in het ziekenhuis geweest. De Prof. wist mij te vertellen dat het hoog tijd werd om de laatste resten metaal en schroeven uit mijn rug te verwijderen. Wie het hele verhaal kent, weet dat dit nog een restant is van het ongeval dat Niki en ik hadden in juli 2001. Iedereen begrijpt wel dat ik niet zit te springen om dit "weer maar eens" te ondergaan zeker ? Maar het moet gebeuren...

Jo en Antje brengen mij op maandag 10 mei naar het - wat door Niki mijn "privé-buitenverblijf" genoemd wordt - Gasthuisberg ziekenhuis in Leuven. Ik krijg meteen een armbandje aan

Sinds 1999 ben ik hier al zóóó dikwijls geweest dat ik de weg naar de afdeling en naar mijn kamer al weet (zelfs met mijn ogen dicht zou ik die zo kunnen vinden...), maar het is de eerste keer dat ik mijn fototoestel meeneem. Ik wil van hier eigenlijk ook wel eens paar foto's hebben...
Na de nodige papierwinkel ben ik er klaar voor en Jo mag (nu wél nog) een foto nemen

En dan is het D-Day ! Terwijl ik met een bang hartje in mijn bed lig te wachten tot de verpleging mij komt halen, komt plots de Prof. binnen. Hij is - door de jaren heen - niet alleen mijn dokter, maar ook mijn vriend geworden. Het is dus een prettig weerzien, alleen had ik het wél liever onder andere omstandigheden gehad...bv. ergens op een terrasje met een "zjetje kaffee" of iets sterkers...Vandaag is het íetsjes anders. Ik heb heel wat aan deze man (en nog zovelen anderen met hem !) te danken, vandaar deze foto van ons 2-tjes. Professor...bedankt voor alles !!!

Een paar dagen later begin ik me beetje beter te voelen. De pijn is ongeveer onder controle (tenminste als ik mijn pijnmedicatie op tijd inneem) en er mogen weer foto's gemaakt worden

Mijn kinderen wisselen mekaar af om mij gezelschap te komen houden. Maar ook mijn ouders zijn er samen met mijn broer en zijn vriendin geweest. Met het bezoek van mijn zussen en mijn nichtjes is de ganse familie in het ziekenhuis langsgekomen. De vele kaartjes die ik ontvangen heb, kwamen van héél ver. De Internationals in Utah hebben - op aangeven van Niki - de weg gevonden om via het internet kaartjes door te sturen en het doet me deugd te merken dat er zovele mensen aan me denken en me steunen...zelfs van op afstand ! Thanks to all of you !

Voor diegenen met gevoelige magen of die er niet tegen kunnen, wil ik effe vermelden nu NIET MEER verder te kijken. Voor de andere die wél geïnteresseerd zijn...volgende foto laat het materiaal zien dat de Prof uit mijn rug genomen heeft. Het is wel maar de helft van wat er ooit ingezeten heeft. De eerste helft werd al een 3-tal jaren geleden verwijderd...

Ziezo...en nu hoop ik écht dat met dit eerste, enigste en (hopelijk) laatste verhaal over Leuven, dit hele gebeuren eindelijk tot het verleden kan behoren. IK heb er in ieder geval GENOEG van !

En nu op naar prettigere, fijnere, leukere verhalen...

Ingrid

Geef hier uw reactie door