29 mei 2010 ! Dé grote dag voor mijn nichtje Christy en haar vriend Peter want het is de dag waar ze al heel lang naar uitkijken...hun "Huwelijksdag". En dat komt goed uit voor ons, want nu kunnen we bij dit feest zijn. Bij een speciale gebeurtenis hoort een speciaal kaartje en deze is voor hen. PROFICIAT !
Christy is bij de ruitervereniging en daarom worden ze - met paard en koets - naar het gemeentehuis en de kerk gebracht. Wat is Christy een mooie bruid !!! En Peter natuurlijk een hele fiere bruidegom ! Eén van de bruidsmeisjes zal je zeker herkennen...het is mijn kleindochter Lien.
Natuurlijk hoort er ook een foto bij te zijn van het Kerkelijk gedeelte. Christy glunderd van kop tot teen...bekijk die jurk ook maar eens goed, 't is net een prinses. En Peter is een gelukkig man met zo'n mooie bruid.
Mijn nicht Jella en haar broer Dirk zorgen voor het muzikale gedeelte van de huwelijksmis.
Niksvermoedend komen Christy en Peter als man en vrouw de kerk buitengewandeld, maar daar staan familie en vrienden hen op te wachten. Er wordt er kwistig met rijst gegooid. Zie je hem vliegen ?
Een andere hobby van Christy zijn haar honden en die mogen vandaag al helemaal niet vergeten worden. Zij komen hun baasje graag feliciteren...da's eens iets anders dan een hondenshow !
Na een intiem diner met ouders en grootouders, zijn familie en vrienden uitgenodigd voor het avondfeest. Peter - die in een drumband speelt - moet er aan geloven en mag een demonstratie geven. Hij zal de eer van zijn familie hoog moeten houden, want het is zijn opa die deze drumband opgericht heeft.
Daarna is het tijd voor de eerste dans als man en vrouw...wat zien ze er gelukkig uit !
Maar als het klokje bijna 12 uur slaat dan...nee hoor, het verhaaltje is nog helemaal niet uit...want dan worden ma en pa naar de dansvloer geroepen. Zij zijn 30 mei precies 57 jaar getrouwd !
PROFICIAT ook voor hen !!! En dáár hoort natuurlijk een dansje met het bruidspaar bij.
Het is een fijn feest en een heel gezellig avond geworden. We hebben lekker gegeten en gedronken, maar voor we naar huis gaan wil ik toch persé eens een foto van mezelf met mijn 2 kids. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want die 2 vonden het natuurlijk nodig om afwisselend gekke bekken te trekken. We hebben zeker 10 foto's opnieuw en opnieuw moeten nemen...nét zolang tot er eindelijk ééntje bijwas die kon dienen voor hier op mijn blog. Voilà...het uiteindelijke resultaat
En met deze laatste foto zet ik een punt achter deze huwelijksreportage. Ik hoop dat ze "nog lang en gelukkig zullen leven".
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en die blies dit verhaaltje...uit !
Nu ik Leuven heb mogen verlaten ga ik een weekje bij mijn dochter Joni herstellen. Dit wordt een fijne periode ! Nu kan ik eens een ganse week genieten van hun aanwezigheid, want ik mis hen allemaal toch wel erg als ik in Utah ben hoor ! Het herstel verloopt allemaal prima, de pijn is onder controle en met de nodige rust komt alles weer in orde. Tijd om te genieten nu...
Op woensdag volgt Lien dansles en ik ga mee om te kijken. Net zoals volwassen dat doen bij de fitness, gaan ook deze kleintjes beginnen met opwarmingsoefeningen
en daarna wordt een dansje geoefend op muziek van Michael Jackson. Jongens wat hebben die kinderen een energie...om jaloers op te worden ! Ze blijven maar rondspringen en rondhuppelen...
Aan het eind van de les moet er wel nog een "officiële" groepsfoto genomen worden.
Zondag 23/5 zijn Joni en Rob 13 jaar samen. Van harte proficiat Joni & Rob !! En omdat ik nu toch daar ben, hebben zij de gelegenheid om met z'n 2-tjes "hun dag" te vieren. Lien en ik profiteren daar natuurlijk ook van...wij gaan naar de Kermis in Hoeselt.
Terug thuis houdt Lien zich een tijdje bezig met het plukken van boterbloempjes. Terwijl ik een beetje zit te rusten, kom ik op het idee kom om daar een kransje van te maken. Wat is ze fier op haar "bloemenkrans" !!! En als een volleerd fotomodel gaat ze poseren...mooi hé !!!
Lien is niet alleen maar een "echt" meisje hoor...je zou je wel eens ferm kunnen vergissen. Ze heeft ook echte jongenskuren. Zo gaat ze bv. regelmatig met haar papa op de quad rijden. Als je dan haar gezichtje dan bekijkt, wéét je gewoon dat ze geniet. Tot zover het "meisje"...
Deze week is veel te vlug voorbij gegaan. Ik heb - in de mate van het mogelijke - genoten van mijn logement bij mijn dochter en haar man, maar vooral van de tijd die ik kon spenderen met mijn kleindochter...kostbare herinneringen die ik zal koesteren als ik weer in Utah ben.
En morgen...dan komt Niki aan in Zaventem en gaan we nog een weekje doorbrengen bij zijn ma. Maar er staat ook nog een feest op het programma...het huwelijk van Christy & Peter !
Eén van de redenen waarom ik al vanaf 9 mei in België ben is een - hopelijk laatste - operatie aan mijn rug. Toen we vorig jaar november in België waren, ben ik op controle in het ziekenhuis geweest. De Prof. wist mij te vertellen dat het hoog tijd werd om de laatste resten metaal en schroeven uit mijn rug te verwijderen. Wie het hele verhaal kent, weet dat dit nog een restant is van het ongeval dat Niki en ik hadden in juli 2001. Iedereen begrijpt wel dat ik niet zit te springen om dit "weer maar eens" te ondergaan zeker ? Maar het moet gebeuren...
Jo en Antje brengen mij op maandag 10 mei naar het - wat door Niki mijn "privé-buitenverblijf" genoemd wordt - Gasthuisberg ziekenhuis in Leuven. Ik krijg meteen een armbandje aan
Sinds 1999 ben ik hier al zóóó dikwijls geweest dat ik de weg naar de afdeling en naar mijn kamer al weet (zelfs met mijn ogen dicht zou ik die zo kunnen vinden...), maar het is de eerste keer dat ik mijn fototoestel meeneem. Ik wil van hier eigenlijk ook wel eens paar foto's hebben... Na de nodige papierwinkel ben ik er klaar voor en Jo mag (nu wél nog) een foto nemen
En dan is het D-Day ! Terwijl ik met een bang hartje in mijn bed lig te wachten tot de verpleging mij komt halen, komt plots de Prof. binnen. Hij is - door de jaren heen - niet alleen mijn dokter, maar ook mijn vriend geworden. Het is dus een prettig weerzien, alleen had ik het wél liever onder andere omstandigheden gehad...bv. ergens op een terrasje met een "zjetje kaffee" of iets sterkers...Vandaag is het íetsjes anders. Ik heb heel wat aan deze man (en nog zovelen anderen met hem !) te danken, vandaar deze foto van ons 2-tjes. Professor...bedankt voor alles !!!
Een paar dagen later begin ik me beetje beter te voelen. De pijn is ongeveer onder controle (tenminste als ik mijn pijnmedicatie op tijd inneem) en er mogen weer foto's gemaakt worden
Mijn kinderen wisselen mekaar af om mij gezelschap te komen houden. Maar ook mijn ouders zijn er samen met mijn broer en zijn vriendin geweest. Met het bezoek van mijn zussen en mijn nichtjes is de ganse familie in het ziekenhuis langsgekomen. De vele kaartjes die ik ontvangen heb, kwamen van héél ver. De Internationals in Utah hebben - op aangeven van Niki - de weg gevonden om via het internet kaartjes door te sturen en het doet me deugd te merken dat er zovele mensen aan me denken en me steunen...zelfs van op afstand ! Thanks to all of you !
Voor diegenen met gevoelige magen of die er niet tegen kunnen, wil ik effe vermelden nu NIET MEER verder te kijken. Voor de andere die wél geïnteresseerd zijn...volgende foto laat het materiaal zien dat de Prof uit mijn rug genomen heeft. Het is wel maar de helft van wat er ooit ingezeten heeft. De eerste helft werd al een 3-tal jaren geleden verwijderd...
Ziezo...en nu hoop ik écht dat met dit eerste, enigste en (hopelijk) laatste verhaal over Leuven, dit hele gebeuren eindelijk tot het verleden kan behoren. IK heb er in ieder geval GENOEG van !
En nu op naar prettigere, fijnere, leukere verhalen...
Dit keer geen "verrassingsfeestje" zoals de vorige keer toen we naar België gereisd zijn, maar wel een heel ander verhaal. Enerzijds moet ik (voor de zoveelste keer op rij) geopereerd worden aan mijn rug, anderzijds zijn we er dan ook voor het huwelijk van mijn nichtje Christy en haar vriend Peter. Maar laat ik maar beginnen bij het begin...
Op zaterdag 8 Mei vertrek ik (alleen) vanuit Salt Lake City via Atlanta naar België. Niki heeft het te druk en kan geen 3 weken verlof nemen. Hij komt pas 25 mei naar België.
Op 9 mei ben ik er. Mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje zijn er om mij te verwelkomen.
Daarna gaat het richting mijn dochter Joni, haar man Rob
en mijn kleindochter Lien
Als ik terug kom van het ziekenhuis in Leuven zal ik hier komen herstellen, maar...zover zijn we nog niet. Ik vind het wel fantastisch om net vandaag (Moederdag) hier in België toe te komen en meteen mijn kinderen te zien !!! Maar...het is niet alleen voor mij Moederdag hé...in Hoeselt zitten nog 2 mama's te wachten tot ik bij hen langs kom. Speciaal voor "Moederdag" dit kaartje
Amerika zou Amerika niet zijn als Moederdag daar niet op een wel zeer speciale manier gevierd zou worden. Net als in België zie je rond die periode, in ieder reclameblaadje, een advertentie staan voor deze gelegenheid, maar deze is toch wel heel vreemd...een winkel van geweren en revolvers die reclame maakt voor een veiligheidscursus speciaal voor Moederdag !!!
Zo zie je maar...vanaf vanaf 5-6 jaar mag je een cursus volgen om te leren hoe je moet omgaan met een geweer, vanaf 16 jaar mag je met de auto rijden en vanaf die leeftijd heeft ook bijna iedere jongere een jobke in één of andere eetgelegenheid. Maar als we een aperitief bestellen, een glaasje wijn of een biertje, dan mag iemand onder de 21 jaar dat NIET brengen...dat moet een oudere kelner doen. Ik heb het nogal gezegd...het is en het blijft een vreemd land !
Als ik bij Niki zijn ma aankom liggen er de gemeenteberichten. Niks bijzonders zou je denken, ware het niet dat dit een boekje is van vorig jaar met op de achterzijde "ons verhaal". Echt waar...we zijn "wereldberoemd" in Hoeselt ! En dat dank zij dit krantje... Ik had vorig jaar al vernomen dat vele mensen de naam van mijn blog wilden hebben. Dus had ik mijn "stoute schoenen" aangetrokken en een emailtje gestuurd naar de gemeente Hoeselt. Zowel naar Gaby Somers - die verantwoordelijk is voor de gemeenteberichten - maar ook naar onze Burgemeester Annette Stulens die een leeftijdsgenote en vriendin is van mij. Gaby is gaan rondneuzen op het blog en even later stond dit bericht in het Hoeselts Gazetje.
Annette...Gaby...bedankt voor het artikel ! Want nu kan iedereen die dat wil hier even komen lezen, ons avontuur blijven volgen én iets schrijven in ons "gastenboek". We hebben al een aantal reacties gehad, maar we blijven steeds weer uitkijken naar nieuwe !
Zaterdag had ik in de gazet gelezen dat er op zondag een "Bike Blessing" zou plaatsvinden in Ogden, georganiseerd door de Christian Motorcycle Association (CMA). Vermits we alletwee aangesloten zijn bij een Christelijke motorclub - Bikers For Christ (BFC) - willen we daar uiteraard naartoe gaan.
Iedere motor met zijn rijder en passagier, wordt individueel gezegend door de Elder van het CMA Chapter, terwijl de andere bikers in gebed er omheen staan.
Na de zegening krijgt de motor een originele sticker opgeplakt (leuk ideetje voor BFC Belgie) !
Na de zegening hebben we nog een ritje gedaan in de bergen via "Trappers Road". Het was een aangename tocht onder een stralende lente-zon.
Tijdens de rustpauze, een kiekje van Ingrid (onder de Bikers "Tabitha" genoemd) op de Goldwing met de collega-bikers van CMA. We gaan zeker nog meerdere ritjes samen doen.
Na ongeveer 2 uur hebben we afscheid genomen en zijn we terug huiswaarts gereden.
Nadat we afscheid genomen hadden van de familie Yerna en nadat we er zéker van waren dat ze dit keer écht wel vertrokken waren, hebben we weeral iets nieuws meegemaakt wat we nog nooit eerder gedaan hadden...een yard-sale. Eigenlijk is het niet meer of niet minder dan mensen die bv. gaan verhuizen, die hun "overbodige rommel" te koop aanbieden. Onze vrienden Trond & Stephanie verhuizen in july terug naar Noorwegen en binnenkort word hun hele hebben en houden op de container gezet. Ook zij hebben "teveel" en hielden een "yard-sale". Zij zullen het eerste koppel zijn die wij hier zien vertrekken en waar we heel goed bevriend geworden zijn...
Trond en Niki kunnen het samen heel goed vinden vandaar dat ik graag een foto van hun 2-tjes wilde
Zijn vrouw, Stephanie, is een hele lieve mevrouw en als ze dit kunnen lezen zou ze écht niet als "mevrouw" omschreven willen worden. Het is een gezellig dame en één van die mensen die mij meteen liet voelen dat ze altijd tijd zou hebben voor "nieuwelingen" zoals ik, een paar maanden geleden.
Na de yard-sale hadden we geen zin om meteen terug naar huis te gaan. Het was een heerlijke, zonnige dag (+/- 15°) en we besloten een wandeling gaan te maken in het park. We zagen een zwarte zwaan
meeuwen en vogels van allerlei pluimage
maar dit was toch wel een héél speciale "vogel" (hoe krijgt-ie het klaar ?!)
En uiteraard moest Niki "de eendjes voederen"(lees Canadese ganzen)...waarvan hier het bewijs...(hihi)
Toen ik dichterbij kwam zag ik eigenlijk pas wat er daar precies aan de hand was en waarom die ganzen zoveel lawaai maakten als Niki het waagde om korterbij te komen, ze beschermden hun jongen natuurlijk
Zo'n klein plekje in het park, in een "kleine" stad als Layton, in een staat zoals Utah en dat in het grote Amerika...en toch...zoveel moois te zien. Wat is de natuur toch prachtig...
Zoals ik al vertelde in mijn verslag van AC/DC hebben we de familie Yerna op bezoek gehad. En omdat we in SLC passeerden - op onze terugweg van Las Vegas - zijn we hen daar gaan verwelkomen.
Zondag 11/4 maakten zij hun eerste uitstap : Antilope Island. Dominique ging mee, ik kon niet omdat ik mijn - intussen wereldberoemde "stoofvlees"- maakte voor het International Buffet van maandag 12/4.
Maar blijkbaar heb ik weer iets gemist. Op het eiland leven bizons en het gebeurd wel eens dat je ze ziet. Maar zo dichtbij als die zondag...da's écht wel geluk hebben
Maandag 12/4 hadden we het International Buffet, maar daar heb ik al een apart hoofdstuk aan besteed. Dinsdag 13/4 was het - zoals gewoonlijk ieder 2de en 4de dinsdag - ontbijt met de Internationale dames maar daar zijn Danièle en Sarah niet mee naar toe geweest. Zij verkozen om een dagje te gaan shoppen. Woensdag 14 april gingen we richting SLC om te gaan wandelen/shoppen in "The Gateway". Da's een shoppingcenter dat je best kan vergelijken met Maasmechelen Village of Wijnegem Shoppingcenter. Het is heel "Europees" en je vind er de betere kledingmerken zoals bv. Abercrombie & Fitch.
En nadat we 's middag (uiteraard) frietjes zijn gaan eten bij "de Belg" (wat anders !), zette we onze uitstap verder naar de Bingham Coppermines. Ik ben hier al een aantal keer geweest, maar het is en blijft indrukwekkend. Ga maar eens kijken op www.utahoutdooractivities.com/kennecott.html
De dag werd afgeronden met een gezellige "vrouwenavondje". We hadden een "Stampin-Up-Card-Making-avondje". We waren met z'n 15 en dat het een drukte van jewelst was hoef ik er waarschijnlijk niet bij te vertellen. Het waren zovele dames dat ik ze moest opsplitsen in 2 groepjes. En terwijl de ene groep zeer aandachtig luisterd naar de uitleg van Julie (de lesgeefster)
kletste de andere groep een beetje bij met de nodige tas koffie of thee en genoten zij van mijn zelfgemaakte, verse "Belgian Wafels" !
Donderdag 15 april hebben we eigenlijk niet zo veel gedaan. We hadden een rustige dag. Alex, Danièle en Sarah hebben er dan van geprofiteerd om de andere Belgen (François, Sarah & Kids én Rudi, Isabelle en Kids) te gaan opzoeken en 's avonds was er voor alle Belgen een gezellige BBQ bij Swa & Sarah.
Het volgende uitstapje dat op het programma stond was een tochtje naar Snow Basin. Dat deden we op vrijdag 16/4 en we hadden meteen al geluk. Op weg er naar toe zagen we een "Moose" (eland). Ook voor Niki en voor mezelf was dat de eerste keer dat we zo'n eland zagen
Na ongeveer 20 minuten bereikten we Snow Basin. Het maakt écht niet uit of je nu in de zomer of de winter hier naar toe komt, het is een hier altijd even mooi. En als het zonnetje dan ook nog eens door de wolken komt en je op het terras een kopje koffie kan drinken...en daar geniet een mens dan van !
Nog een beeldverslag van de omgeving
en dan zetten we ons reisje verder via - het nog steeds gedeeltelijke bevroren - Echo Lake
naar Park City. Hier waren we vorig jaar september ook al eens omdat het toen Art & Craft Festival was. Robert Redford zou één van de inwoners zijn van Park City...alleen...wij hebben hem nog niet gezien.
Dit stadje is één van de vele steden die gastheer waren voor de velen atleten en toeristen die in 2002 afzakten naar Utah voor de Olympische Winterspelen. Via East Canyon ging het terug huiswaarts en weer hadden we geluk. Dit keer stonden de Mule Deers blijkbaar op ons te wachten.
%
Kleine Sarah was natuurlijk in de wolken dat we zovele dieren zomaar in de vrije natuur konden bewonderen...wat zal ze veel te vertellen gehad hebben toen ze terug in België naar school moest...
En toen kwam de avond er al aan dat we afscheid moesten nemen. We maakten er een klein feestje van en genoten nog een laatste avond van mekaars gezelschap.
Maar Niki zou Niki niet zijn als hij niet voor één of ander grap zou zorgen en dus werd hij "Heino"...
Zoiets werkt aanstekelijk (en zeker bij deze mannen) en al vlug ging de pruik van de ene naar de andere. Ik moest - op mijn communiezieltje - plechtig beloven dat ik deze foto zéker hier op mijn blog zou zetten dus...Alex...deze is speciaal voor jou hé !!!
Zaterdag 17 april zou de familie Yerna terug naar België vertrekken. Ik zeg wel duidelijk "zou", want toen kwam natuurlijk vulkaan Eyjafjallajökull (oef...ik heb het eruit...) "roet (of zal ik zeggen "as") in het eten gooien" en dát veranderde de plannen. Een half uurtje voor vertrek naar de luchthaven hadden we nog op het internet gekeken en stond de vlucht nog gewoon geprogrammeerd. Maar toen we in SLC aankwamen kregen we meteen te horen dat er die dag geen enkele vlucht meer zou zijn...én dat hun vlucht sowieso ten vroegste de volgende week, zaterdag 24/4 zou zijn. Voor ons geen probleem, maar voor hen wel. Alex en Danièle moesten eigenlijk maandag weer gaan werken en Sarah zou naar school moeten...maar er was niks aan te doen, ze moesten noodgedwongen nog een weekje extra blijven.
Zondag 18/4 nam Niki hen mee toen hij ging vliegvissen...dát wilden ze écht wel eens van dichtbij zien...
Er werd van de nood een deugd gemaakt en vermits zij nog een weekje extra hadden gebruikten ze enkele dagen om één van de 5 Nationale parken (Bryce Canyon) te gaan bezoeken. Voor ons ging het leventje gewoon zijn gangetje want Niki kan niet zomaar een weekje vrij nemen en ik liet hem liever niet alleen omdat ik kort daarna ook al zou vertrekken richting België. En opnieuw werd er vrijdag 23 april afscheid genomen, maar dit keer hadden we zo'n vermoeden dat het nu écht zou zijn en dat - zelfs die vulkaan - hen niet langer in Utah zou kunnen houden. Dus organiseerden we een BBQ en het was Sarah die deze foto nam...Dank je wel Sarah(ke) !
Met pijn in het hart maar met een heleboel mooie, heerlijke herinneringen hebben we zaterdag 24/4 dan toch afscheid genomen. Mooie liedjes duren niet lang, maar in dit uitzonderlijke geval heeft het wel een weekje langer geduurd dan verwacht. Wij hebben ervan genoten en ik denk...zij ook ! Alex, Danièle, Sarah...het was een heerlijke tijd ! Bedankt voor jullie vriendschap en gezelschap !!
Ieder jaar wordt er door de Internationale Gemeenschap een Buffet georganiseerd. De bedoeling is om mensen laten kennis te maken met je eigen land. We zijn hier met 19 verschillende landen en je kan je voorstellen dat dat een hele organisatie vraagt. De Duitse Manuela en ik nemen die taak op ons.
Manuela heeft dit al een aantal jaren gedaan maar voor mij is het helemaal nieuw. Feestjes organiseren is een kolfje naar mijn hand en van het hele internationale gezelschap ben ik diegene die hier het langst zal verblijven, dus...de continuïteit is voorlopig verzekerd.
Een aantal dames hebben voor de tafelversiering gezorgd.
Ieder land maakt zijn/haar eigen typische gerecht en zorgt informatie over hun land. Ik maakte voor België het "stoofvlees", Sarah zorgde voor "pannekoeken" en Isabelle zorgde voor "chocomousse" (uiteraard gemaakt met échte Belgische chocolade !). Onze mannen staan vandaag achter het "Buffet" om iedereen te bedienen (vlnr. Rudi, Swa & Niki).
Ik laat jullie even kennismaken met een aantal landen :
Thailand : Kasetsoontorn Ittikorn & Kritsadaporn Phahan (gelukkig kan ik dat van mijn spiekbriefje aflezen en hoef ik het niet luidop te zeggen...). Wij noemen hen Mun & Mod...
Nederland : Hengeveld Marcel & Anja (da's al een beetje makkelijker !)
Jordanië : Ajlouni Yousef & Iman
Griekenland : vlnr. Karagkiozakis Christina & Dimitrios en Tzotzi Christina
Amaai...ben ik nu blij dat ik die namen juist geschreven heb !!! Zeg nu zelf...Hendrickx is toch véél gemakkelijker uitgesproken én gelezen dan die Thaïse of Griekse namen hé.
Het is de hele namiddag een komen en gaan geweest van zo'n 300 mensen. De genodigden konden van 15u tot 18u aanschuiven aan de buffetten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Je kan niet iedere dag zomaar een "wereldreisje" maken en overal gaan proeven.
Ook onze buurvrouw Liz en onze huisbazen Lily & Hector waren er.
Iedereen is supercontent naar huis gegaan en volgend jaar doen we het weer allemaal over...
Ziezo...mijn allereerste AC/DC concert is een feit !
Vrijdag 9 april zijn we naar Las Vegas gereden voor het - van vorig jaar uitgestelde - concert van AC/DC. Mensen die mij kennen, weten dat ik eigenlijk absoluut géén fan ben van deze hardrockgroep, maar voor mijn ventje moet ik zo af en toe al eens een "efforeke" doen hé. Het was de bedoeling dat Niki en Hector (onze huisbaas) vorig jaar al naar AC/DC gingen en Lily (huisbazin) en ik zouden dan naar Barry Manilow gaan. Dat laatste is inderdaad doorgegaan, maar de mannen waren eraan voor de moeite want een week op voorhand vernamen we dat het concert afgelast werd. Onze Las Vegas trip van toen kan je lezen hier op deze blog.
Zoals ik al zei...vrijdag zijn we naar L.V. gereden. Het is een lange rit van om en bij de 7 uur. Op een gegeven moment kom je aan het eindpunt van de staat Utah (Saint George). Daar duiken we de canyons en de woestijn in voor de eerstvolgende 1,5 uur tot 2 uurtjes.
En na een lange maar oh zo mooie rit komen we aan in de gokstad bij uitstek...Las Vegas. We logeren vannacht in "The Stratosphere", een casino/hotel dat hoog boven de stad uittorend. Je kan er zelf eens een visueel bezoekje gaan brengen op www.stratospherehotel.com
Natuurlijk ga ik daar ook eens een gokje wagen. We zijn niet voor niks in de gokstad hé...
En omdat we hier logeren hebben we ook toegang tot de liften die ons helemaal boven in het hoogste gebouw van Las Vegas brengt en dat doen we dan ook. We zijn altijd al benieuwd geweest om daar boven eens een kijkje te gaan nemen. En dit is het uitzicht dat je daar hebt
Maar wat nog spectaculairder is, bevindt zich helemaal boven op het dak...kijk maar
Het dak is ingericht als een soort "pretpark". Jahoor...je hebt het goed gezien...die kraan die daar boven staat is één van de 3 attracties en zo ziet dat er van dichtbij uit
Ik geef het toe...dát...is helemaal NIET aan mij besteed ! Daar durf ik écht niet in ! En terwijl Niki foto's maakt, kan ik de angst gewoon aflezen van die gezichten. De kraan wordt óver het gebouw uitgetilt en dan gaat de arm van de kraan open. De mensen die daar in die zeteltjes zitten kijken in de diepte naar de drukte van de stad, zo'n 107 verdiepingen lager !!!
In de 2de attractie zit je achter mekaar zoals in een treintje. Eens dat deze wagon boven de afgrond hangt laten ze hem als het ware plots "vallen" waardoor de voorkant van de wagon enkel meters naar beneden zakt, alsof je neerstort (ik dénk er nog niet aan om daar in te gaan zitten...)
De 3de attractie is de "slingshot" of "katapult". Die staat in het midden op het dak. Als je daarin zit wordt je, letterlijk, omhoog gekatapulteerd om daarna in sneltreinvaart terug naar beneden te zakken.
Maar de allernieuwste attractie wordt vandaag getest. De mensen die je - op bovenstaande foto - aan de rand van reling ziet staan, zijn de waaghalzen van dienst. Als alles goed is, wordt in juli van dit jaar ermee gestart. Dan mag je van het dak springen tot beneden. Wat een idee !!!
Gelukkig (voor mij) hebben we ook helemaal geen tijd meer om dit soort dingen uit te proberen. We moeten ons gaan klaarmaken om naar het concert te gaan want daarvoor zijn we hier hé !
Voilà...Niki op de "Strip" in Las Vegas, richting het MGM hotel voor het optreden van AC/DC !
En wie lopen we - in de gangen van de concertzaal tussen die grote menigte - tegen het lijf ? François ! We wisten dat hij zou komen en we hadden afgesproken om mekaar te zoeken, maar om mekaar dan ook nog te vinden in tussen die 18.000 fans...da's wel effe iets anders hoor.
Je hebt fans in alle kleuren en maten, maar deze viel wel héél erg op ! En natuurlijk moesten de mannen met hem op de foto (je herkent in deze verjongde versie Angus Young toch zeker wel ?!)
Eenmaal binnen telt Dominique de minuten af...hij kan zijn zenuwen niet meer de baas...
...en dan is het eindelijk zover...ze gaan eraan beginnen...
Na 2 uur nonstop hardrockmuziek ben ik stiekem toch wel blij dat het laatste liedjes ingezet wordt. Ik neem nog vlug een paar foto's om Niki helemaal gelukkig te maken...
Moe maar tevreden, én aangenaam verrast door het concert, gaan we terug naar het hotel. Ik ben blij dat ik het overleefd heb en deze rockgroep nu eens aan het werk gezien heb. Helaas voor Niki, zal het nooit mijn favoriete muziek worden (en daar ben ik nu héél zeker van!). Maar toch...chapeau AC/DC !!
Zaterdagmorgen - na de "champagnebrunch - nemen we helaas al afscheid van Las Vegas. We moeten op tijd terug thuis zijn want vanaf vanavond krijgen we bezoek. Familie Yerna komt ons opzoeken. En omdat we in Salt Lake City passeren, gaan we hen in de luchthaven verwelkomen.
Bij het weerzien van Belgische vrienden hoort natuurlijk een Belgisch biertje. Je denkt misschien dat er iets mis is met ons fototoesel, maar dat is niet zo. Om in de sfeer van Las Vegas te blijven, drinken ze uit speciale glazen met in de bodem knipperlichtjes in alle kleuren...
En zo komt dit verhaal nu tot een eindpunt. Het eerstvolgend dat nu op het programma staat is het "International Buffet". Meer daarover in een volgende aflevering van onze avonturen...
...want toen we vanmorgen opstonden was dit het eerste dat we te zien kregen...
En wij die dachten dat we de Lente - en op sommige dagen zelfs al de Zomer - al te pakken hadden. Gisteren hadden we nog een aangename 12°C tot 15°C en vannacht heeft het dan weer hard gesneeuwd. Het weer gaat écht als een jojo, op en neer !! Gelukkig had de weerman ons hier op voorbereidt en zijn we een kwartiertje eerder aan onze dag begonnen, ttz. vooral Dominique moest een kwartiertje eerder uit zijn bed. Hij moet dan eerst gaan sneeuwruimen met zijn snowblowerke. Maar dat doet hij graag voor mij want dan kan ik netjes en zonder al te veel problemen uit de garage kan met de auto. Wat een schatje hé !
Om jullie even te laten zien hoeveel sneeuw er wel gevallen is maakte ik deze foto
Ik heb van de gelegeheid gebruik gemaakt en nog wat foto's extra genomen, maar ik moet nu ook wel toegeven dat we nu écht wel genoeg sneeuw gezien hebben voor een hele lange tijd hoor ! De vogels kunnen voorlopig niet komen eten. Hun voederbak ligt onder een laagje van bijna 10cm
Toen het eindelijk een beetje "dag" begon te worden heb ik nog een paar "sfeerbeelden" genomen want -eerlijk is eerlijk - onze tuin ziet er in de winter toch wel heel erg mooi uit
Rond 7:45am komt het zonnetje van achter de bergen tevoorschijn en natuurlijk begint het dan ook te dooien. Zo erg zelfs dat op een paar uurtjes tijd de sneeuw alweer bijna weg is. Tegen dat het 4pm is, is er van sneeuw niet veel meer te zien. Hier en daar (op plaatsen waar de zon niet schijnt) ligt nog een dun laagje, maar voor morgen geven ze rond de 12°C, dus 't zal weer gauw allemaal verdwenen zijn. Voor hoelang, weten we niet want het kan tot eind mei nog altijd serieuze sneeuwbuien geven.
Dit weekend gaan we terug naar Las Vegas voor het uitgestelde concert van AC/DC. Dominique kijkt er enorm naar uit maar voor mij wordt het mijn allereerste concert ooit (tja...ge moet zo soms al eens iets overhebben voor je wederhelft hé....). Ik ben benieuwd, maar ik heb veiligheidshalve toch al maar mijn oorstopkes klaargelegd !
In Las vegas zal er geen sneeuw zijn. Daar voorspellen ze dit weekend 30°C !!! JIEHA !!!
en dit jaar een Pasen zonder dat Lien komt Paaseieren rapen. Het is voor ons een hele rare dag geweest...precies of er iets mankeerde. Ik mis mijn kinderen en vooral ons kleinkind op zulke momenten. Pasen, Kerstmis, Nieuwjaar, verjaardagen, moederdag, vaderdag...het zijn dagen waar ik altijd heel veel waarde aan gehecht heb, dagen waarvan ik vind dat het "familie-dagen" zijn, dagen die eigenlijk een beetje aan ons voorbij gaan zonder al te veel tralala.
Dit jaar géén paaseieren rapen, maar op bezoek bij de familie Ricour die - samen met de rest van het Internationale gezelschap - zo'n beetje onze familie geworden zijn sinds we hier wonen.
Ik voel me in mijn nopjes als oma-ad-interim en zeker nu Sarah en François ook nog een 2de kindje erbij hebben. De klein Clémence is intussen alweer zo'n 10 weken oud
en het doet me goed een beetje tijd met haar en haar zusje Eloïse, door te brengen
Terwijl ik zo met hen speel, een liedje zing en vooral veel knuffel, denk ik - met heel veel weemoed - aan onze kleindochter Lien. Ze wordt dit jaar al 6 jaar en gaat vanaf september naar het 1ste leerjaar...wat wordt ze groot ! Gelukkig zorgt Joni voor een beetje afleiding. Ze stuurt me een aantal foto's door van Lien en ik kan het natuurlijk niet nalaten een beetje te "stoeffen" !
Wat is mijn kleindochter toch een knappe meid hé...net haar Oma Nana (hahaha) !!!
Binnenkort zie ik haar (en de rest van familie en vrienden) weer terug. Begin mei reis ik terug naar België. De reden is niet zo plezant...ik moet opnieuw geopereerd worden aan mijn rug en ik kijk er écht niet naar uit. Maar wat moet, dat moet en gelukkig kan ik achteraf bij Rob, Joni en Lien gaan herstellen. Natuurlijk zijn er ook nog Jo en Antje die er ook wel voor zullen zorgen dat ik me niet helemaal alleen zal voelen en 25 mei komt Dominique want Christy en Peter trouwen op 29 mei.
Maar zover zijn we nog niet. Eerst komt de familie Yerna nog op bezoek (zaterdag 10 april zijn ze er) en we hebben ook nog het Internationale Buffet op 12 april. En daarna...naar België.
Allemaal dingen die nog in de toekomst liggen en waarvan nog een apart verhaal volgt.
We hebben Niki zijn verjaardag dit jaar 2 X gevierd ! De eerste keer bij ons thuis, de tweede keer hebben we het feestje nog eens overgedaan bij Paul en Manuela (onze Duitse vrienden). Jullie kijken raar op ? Wel laat me er even bij vertellen dat Niki én Paul precies op dezelfde dag (2 april) jarig zijn. Maar omdat 2 april dit jaar "Goede Vrijdag" was, hebben we op 1 april onze vrienden uitgenodigd om bij ons te komen dineren. Twee dagen later moesten wij bij hen thuis naar het volgende verjaardagsfeestje. Vandaar dus 2 X gevierd ! Ik kan hier met mijn wensen niet achterblijven en heb een kaartje gemaakt...
HAPPY BIRTHDAY Niki en Paul !!!
Een foto van de 2 feestvarkentjes mag ook zéker niet ontbreken (jammer...hij is onduidelijk)
Natuurlijk moest er gezongen worden. Niet zomaar "Happy Birhtday"...neen, AC/DC ! Dominique kreeg hulp van Alexander, die het geweldig vond om Niki te horen met zijn gitaar !
Dat er behoorlijk wat bier gedronken werd bewijst de volgende foto. Maar hoe kan het ook anders als een Belg en een Duits gelijk hun verjaardag vieren...
Zaterdag 3 april was het dan het feestje bij Paul & Manuela. Manu had voor een heerlijke, typisch Duitse, zelfgemaakte verjaardagstaart gezorgd (Schwartz-Wälder-torte)
Er waren nog andere genodigden zoals Karin (die Dominique toch zo'n fijne meneer vindt)
als haar man Jimmy (die het Duitse bier helemaal niet kan weerstaan)
Nog vlug een foto van Manu en mezelf bij een heerlijk glaasje wijn en een biertje want
we moesten even "de koppen bij mekaar steken". Wij zijn verantwoordelijk voor de organisatie van het Internationaal Buffet op 12 april. Dat hele verhaal volgt na afloop daarvan.
Zoals jullie wellicht al wel gedacht hebben, dient die moto niet alleen maar om rondritjes te maken. Vanaf begin maart gebruikt Dominique dit vervoermiddel ook om werken te gaan.
Ik blij natuurlijk, want dan heb ik de auto en kan ik lekker gaan "shoppen" ! Zo dus ook op 16 maart. Ik had één en ander op het progamma staan en was al om 06.00u mee opgestaan met mijn ventje. Kwestie van alle noodzakelijk huishoudelijk karweitjes gedaan te hebben voor ik aan de leukere dingen zou beginnen (anders lagen die werkjes nóg op me te wachten als ik terug thuis kwam). En net omdat ik zo vroeg al opgestaan was, had ik nu eindelijk dé gelegenheid om foto's te maken van Niki die vertrekt naar het werk
en een zonsopgang (het lijkt precies of de bergen in vuur staan...)
Wist ik veel dat het binnen een paar dagen alweer uit zou zijn met dit heerlijke lenteweer...
"Mooie liedjes duren niet lang" is een spreekwoord en dat is "een waarheid als een koe" ! Half april (Valentijndag om precies te zijn) zaten we hier in het zonnetje op ons terras te genieten van "de zomer" met 26°C...en kijk nu naar onderstaande foto's - we zijn vandaag 1 april en dit is écht géén aprilgrap - het is terug winter geworden !!!
Ik vind het wel ontzettend mooi, maar dan wél liefst op het moment dat het winter hoort te zijn en niet meer als de lente in 't land is, of als de zomer al een beetje van zichzelf heeft laten zien (en voelen). Dan hoeft het voor mij ook niet meer.
Zaterdag 6 maart was het prachtig weer (+/- 12°C) en ik had zin in een motor ritje. Ingrid ging niet mee (ze vind het nog te fris), maar ze heeft wel de eerste 2 foto's genomen.
Na een paar telefoontjes besloot ik met de collega's naar "Kelly's Roadhouse" te gaan. Dus dit werd meteen mijn eerste motor rit richting Stoddard naar een bikerpub
Mijn Duitse collega Marco, vertelde me dat ze er heerlijke "Peanutbutter" burgers hebben, en ik kan dat nu beamen, ik zal hier zeker terugkomen om mijn Mupke te laten meegenieten van al dat lekkers
Vliegvissen is eigenlijk al altijd iets geweest wat ik wilde leren, maar in Belgie vond ik nooit de motivatie of had ik daar toen geen tijd voor. Hier in het prachtige Utah met mooie rivieren en uitgestrekte meren, vol met verschillende soorten forel, moest ik dit gewoon doen ! In september '09 zag ik een advertentie in de krant om een beginnerscursus "vliegvissen" te volgen in de Davis High School in Kaysville bij leraar Mike (http://wildtrouts.com). Dus heb ik daar uiteraard gebruik van gemaakt. In de cursus zaten 3 praktijkdagen en meteen was het bingo. Na een kwartiertje ving ik een prachtige "mountain white fish"
al snel volgde de tweede
Ook mooie beekforellen werden gevangen diezelfde dag
Als Kerstgeschenk kreeg ik van mijn Mupke een "Fly-tying kit" en dus ging ik in januari een cursus "vliegbinden" volgen, waarin we 20 populaire vliegen maakten. Mijn favoriete vliegen zijn de "Wooley Bugger" en de "Pink Ray Charles", de forellen zijn er gek van !
Eind februari kon ik een "Utah Sucker" vangen die de Wooley Bugger niet kon weerstaan
Een paar weken geleden kon ik een mooie "Bonneville Cuthtroat Trout" vangen, die alleen hier in Utah te vinden is, kenmerkend aan zijn twee rode vlekken onderaan zijn kaken.
In mei ga ik de cursus voor gevorderden volgen, waarin uitstappen gepland zijn naar Montana, Wyoming, Idaho en in Utah. De foto's met bijpassende commentaren zullen daarna zeker volgen...
Dit wordt een heel raar verslag. Je houdt het misschien niet voor mogelijk (jullie denken immers dat wij hier niks anders doen dan de "feestbeestjes" uithangen...), maar de afgelopen 2 weken (sinds Valentijndag) is hier ECHT NIKS te doen geweest.
Het weekend van 20/21 februari zijn we - voor één keertje - nergens naar toe geweest, hebben we géén bezoek gehad en was er ook nérgens een etentje waar we naar toe moesten. Raar hé...
Dominique is braafjes (zoals dat hoort) alle dagen werken geweest. Gisteren (zaterdag 27/2) is hij nog eens een paar uurtjes vissen geweest. Niet zomaar ergens aan een vijvertje stilletjes zitten wachten tot het visje wil bijten...nee hoor ! Hij is gaan "Vliegvissen"...Maar dat is een verhaal waar ik niet al te veel van weet/ken, dat zal hij zelf wel vertellen, uiteraard vergezeld van het nodige bewijsmateriaal !
En ik ? Ik heb deze 2 weken gewoon mijn huishouden gedaan zoals ik dat al jááááren doe. Blijkbaar willen jullie dat ook wel eens horen/lezen...Ik heb de was en de strijk gedaan, bedden opgemaakt, de keuken en de badkamer gepoetst. Het stofzuigen en dweilen enz... laat ik aan Dominique over, dat is te zwaar voor mij. Ik heb ook nog stof afgenomen, ben winkelen geweest en heb gesport. Jaja...ik ben terug begonnen met zwemmen en volg 1 keer in de week Zumba !
Wat hebben we nog meer gedaan ? Wel...Dominique en ik volgen alle 2 gitaarles. Niki heeft een elektrische gitaar en ik een akoestische. Nu maken we "om ter harst" lawaai hier in huis, want we willen mekaar overtreffen...
We hebben deze week wél mooi afgesloten. Niki heeft sinds vrijdagavond opnieuw een moto ! En wat voor eentje ! Een Honda Goldwing van '86. Een oud beestje, maar nog in goeie staat. Hij heeft die moto overgenomen van onze Nederlandse vrienden Marcel & Anja. En vrijdagavond is hij - fier als een gieter - die moto gaan ophalen. Nu kunnen we EINDELIJK terug gaan rondtoeren !
Toen Niki die moto ging halen hadden we het erover dat de winter hier blijkbaar al bijna voorbij is (op de achtergrond zie je nog een beetje sneeuw) en dat Niki zóóóó erg uitkijkt naar de lente en de zomer om weer te kunnen moto-rijden. Marcel en Anja (en nog zovele andere Internationalen ) vertelden ons dat dit jaar wel héél uitzonderlijk weinig sneeuw gevallen is. Ze lieten ons een paar foto's laten zien van vorige winter. De 1ste foto werd genomen op 17/2/2010 en - ter vergelijking - de 2de op 17/2/2009. Voilà...nu weten we meteen wat er ons waarschijnlijk de volgende jaren te wachten staat...
Ik ben natuurlijk blij en gelukkig als een kind ! Ik was al tevreden met de sneeuw die we dit jaar gehad hebben, maar dit zit er fantastisch uit ! 't Was immers al veel meer dan dat we - de voorbije jaren - in België gehad hebben. Maar Niki is er niet gerust in... hij zal zijn snowblower nog heel veel nodig hebben, denk ik en dát ziet hij dan weer helemaal NIET zitten.
En zo hebben deze 2 laatste weken van februari toch nog gezorgd voor een "heugelijk einde". Morgen is het al 1 maart en je merkt dat de Lente écht wel in aantocht is !
Ik heb er deze morgen écht wel van opgekeken. Na het feestje van gisteren is Dominique tegen 11u al uit zijn bed en voelt zich prima. Gelukkig, want het is "Valentijn" vandaag en het zou toch zonde zijn als je die dag "ziek" in bed zou moeten doorbrengen. En dat alleen maar omwille van een Karnaval-feestje. Maar vandaag hangt de Lente (wat zeg ik...de Zomer !) al in de lucht. Wij installeren ons in het zonnetje op het terras achter ons huis. De sneeuw ligt nog op de bergen, maar in onze tuin is die bijna verdwenen.
Ik haal er even de thermometer bij om jullie te laten watertanden (...asjeblieft...26°C !)
We hebben vorige week een voederplaats voor vogels gekocht. Die trekken zich er helemaal niks van aan dat Niki daar zit te kijken en dat ik er bij sta om foto's te nemen
Nadat we terug binnen zijn komen er nog meer vogeltjes. De ene al mooier dan de andere.
Er zijn een paar dagen in het jaar dat ik géén eten maak. Dat zijn de dagen dat ik mezelf ook eens wil laten verwennen. En dat zijn dagen als vandaag, Valentijndag, maar ook Moederdag en mijn verjaardag. En vanavond gaan we uit eten bij de Japanner. Lekker !!!
Het eten wordt - met veel poeha - voor je neus klaargemaakt door een kok die écht wel met zijn messen overweg kan. Het is al een festijn op zich, om die mannen bezig te zien
En ik kijk héél aandachtig toe...ik wil dat thuis immers ook eens een keertje uitproberen. Maar de kok merkt het en zegt..."don't try this at home !"...met een lachje tot achter zijn oren !
Uit uienringen nog even een "vulkaanuitbarsting" tevoorschijn getoverd en dan kunnen we eten
Als al het eten verdeeld is wil die kok ons natuurlijk nog een beetje imponeren met nog meer kunstjes. Iedereen aan tafel krijgt een hapje "toegeworpen" (letterlijk hé !). De kok gooit een stukje scampi of kip rechtstreeks in je mond (als je goed kan vangen natuurlijk hé Dominique...). Hilariteit alom !
En zo komt er een eind aan een hele mooie, fijne Valentijndag. De eerste dag waarop we écht gevoeld hebben dat de Lente en de Zomer niet ver meer af zijn. Hoera !!!
Echte Kölnsche Karnevalisten vindt je wellicht overal ter wereld en hier dus ook. Onze Duitse vrienden, die afkomstig zijn uit Keulen, organiseren ieder jaar een Karnaval-party. En dat er gefeest is én dat het plezant was zullen onderstaande foto's wel duidelijk maken. Ik hoef hier écht niet veel commentaar bij te geven, de foto's spreken voor zich. Zaterdag 13/2 was het zover en dit zijn de organisatoren : Paul & Manuela alias "Pepi & Koki"
Bij het binnenkomen wordt er van iedereen een foto gemaakt (om te kunnen vergelijken met láát op de avond !). Wie herkent die man met zijn witte pruik en bijhorende donkere zonnebril ? Het is niemand minder dan de Duitse charmezanger "Heino", in gezelschap van een "piraten-dame". Heino zal later op de avond nog een privé-optreden geven voor zijn ongeduldige fans !
Op zo'n feestje tref je volk van allerhande pluimage. Een Mexicaan in gezelschap van een Ridder en in het midden een Thaise Dracula...
Het spreekwoord zegt wel dat : "Waar de brouwer komt moet de bakker niet wezen", maar honger krijg je toch en iedereen had - zoals gewoonlijk op onze feestjes - iets te eten meegebracht. Kwestie van de innerlijke mens te sterken om al die drank te kunnen tollereren.
En ja...ik zit hier héél braafjes met mijn watertje aan tafel (alléén maar tijdens het eten hoor !).
En dan is het eindelijk tijd voor een gast-optreden van niemand minder dan...HEINO !!! Wat zijn de fans gelukkig dat ze zo kort in zijn buurt mogen/kunnen komen !
Het "Köln-Alaaf" weerklinkt de ganse avond door het hele huis en ook de Polonaise ontbreekt niet
Nog zo'n "sfeerbeeldje" van al héél laat op de avond...
En dan is het tijd om naar huis te gaan...het is intussen 02.00 uur geworden. Heino heeft het moeilijk, hij krijgt precies zijn jas niet aan. Hij zoekt en zoekt naar zijn mouw, maar dat ding wil helemaal niet meewerken. Bekijk Heino eens goed...zijn jas wil niet aan en er is niemand die hem kan/wil helpen, zijn oogjes verraden teveel wijn, bier en borreltjes (en dat allemaal onder mekaar gemengd) en zijn pruik hangt "op half zeven" en staat achterstevoren (wat een zicht !!!).
Gelukkig hebben we een taxi besteld. Die heeft wel halverwege moeten stoppen (en dat was niet om naar de mooie sterrenhemel te kijken !) en zo heeft Heino - van héél dichtbij - kennis gemaakt met de stoep én de straat ergens in Layton (wat zullen die mensen in hun auto raar opgekeken hebben...). Tot de volgende keer,
Ik heb zo'n idee dat hier iets in de lucht hangt...Of zou het komen omdat wij hier in Utah (de staat van de Mormonen) wonen ? Ik weet het niet zeker, maar volgens mij heeft het er wél iets mee te maken. We hebben alweer een babytje bij ! Dit keer is het de Israëlische Galit die bevallen is van haar 4de dochter "Hili". Natuurlijk is er dan ook weer een baby-feestje. Maar omdat Galit en haar gezin uit Israël komen had zij dat feestje liever ná de geboorte. Het zou anders ongeluk brengen. Dus...zo gezegd, zo gedaan.
Dit is Hili (10 dagen)
Dat zij niet de enigste baby is hier, dat weten jullie al. Sinds wij hier wonen (7 maanden) is dit al de vierde baby op rij en het zijn allemaal meisjes Zo hadden we - in augustus '09 - als eerste de Belgische Victoria
Daarna kwam de Italiaanse Veronica (links, 7 weken) en de Belgische Clémence (3 weken)
En vooralleer hier commentaren komen van "pas dan zelf ook maar goed op want..." Neen hoor ! Dat gebeurd écht NIET bij ons. Wij zijn hier enkel en alleen maar "surrogaat-grootouders". Het voordeel daarvan is dat - als die kindjes lastig, huilerig of teveeleisend worden - dat wij altijd kunnen zeggen : "allez...vooruit...terug naar mama en papa" (haha) !
Dominique heeft het eerste half werkjaar achter de rug. Het is behoorlijk stresserend en inspannend geweest en dat, samen met de verhuis naar Amerika, maakt dat hij dringend aan ontspanning toe is. Hij heeft nog een paar dagen verlof maar in de winter maken we geen uitstapjes en dus moeten we iets anders verzinnen.
Na veel zoekwerk hebben we het eindelijk gevonden...een "sauna & massage" complex !
Er zijn hier wel genoeg mogelijkheden voor massages (Spa's), maar een sauna - zoals je dat in België wel in iedere stad of dorp vindt - blijkt hier niet te zijn. Vermits, zowel Dominique als ik, houden van een dagje zalig niksdoen en genieten, zijn we natuurlijk in de wolken met het gevonden resultaat. De foto's heb ik van het internet gehaald want omwille van "onze privé" worden er hier vandaag géén persoonlijke foto's bij geplaatst hé.
Het Japanse kuuroord "The Kura Door" (www.thekuradoor.com) , is gelegen in Salt Lake City. Vanaf het moment dat je binnen gaat, straalt dit gebouw één en al rust uit. Het lijkt wel of je zo Japan binnenstapt. Kleine Japanse lantaarntjes, Japanse schilderijen en natuurlijk traditionele Japanse meubels sieren het hele gebouw. Overal staat er thee en klink Japanse muziek. Je wordt op slag ondergedompeld in een andere wereld...
We hebben vandaag gekozen voor de "Ofuro Experience". Dat is een ganse dag ontspannen in de sauna, een héérlijk bad én een massage er bovenop. Eerst moeten er natuurlijk de nodige papieren ingevuld worden. Daarna krijgen we een paar slippers en na de nodige uitleg gaan we ons omkleden en kan het genieten beginnen.
Terwijl we in de sauna zitten komt een jongedame er ons attent op maken dat ons badje klaarstaat...een grote zinken badkuip met zorgvuldig uitgekozen badzout, drankjes en kaarsjes verwacht ons.
In die "privé badkamer" wordt er éérst verse thee gemaakt en dan worden we alleen gelaten. 50 minuten later herinnert een gong ons eraan dat de tijd in het bad bijna voorbij is...
Na de nodige rustpauze en het stoombad is het dan tijd voor onze massage. Ik hoef jullie niet te vertellen dat Dominique geopteerd heeft voor een masseuze zeker ? Jongens...wat kan zo'n massage deugd doen !!
Als we, een uurtje later, terug in de relax-ruimte zitten zijn we het er alletwee over eens...dit is écht wel voor herhaling vatbaar. En na nog eens terug in de sauna te zijn geweest, wordt het zo stillaan tijd om terug naar huis te gaan.
Jammer dat hier niet een restaurantje bij is, we hebben er alletwee honger van gekregen. Een échte Sushi-bar zou het geheel volledig gemaakt hebben.
Een beetje doorweekt en een beetje gestoomd zijn we, moe maar voldaan, terug thuis gekomen. De batterijtjes zijn weer een beetje opgeladen. We hebben nog het ganse weekend om te herkomen en het beloven zonnige wandeldagen te worden.
