De weg kronkelt voort naar links en rechts, omhoog en omlaag, langs cactussen en bossen. Ik kom niemand tegen, ver beneden zie ik Mocanal liggen. Daardoor ben ik zeker, dat ik een nieuwe weg beloop richting Valverde. Ik ben nu wel erg dorstig en mijn ogen dwalen af richting de rode cactusvijgen. Die zijn toch eetbaar? Ik aarzel..... De meeste rode hebben minder stekels dan de groene. Misschien vallen die er wel af als ze rijp waren. Had ik dat niet ergens gelezen? Ik neem mijn zakdoek en pluk er een. Wrijf er nog eens overheen en breek hem dan doormidden. Binnenin is de cactusvijg geel, hij ruikt lekker. Ik neem een hap en nog een en eet hem met smaak op. Het proeft fris een klein beetje zuur. Ik zou er wel meer lusten, maar ik durf niet: ik wil eerst weten, hoe mijn maag er op reageert. Ondertussen heb ik toch fijne stekeltjes overgehouden: eentje boven mijn lip en 2 in mijn vingers. Onzichtbare tekenen van mijn survival, haha
Ondertussen slaat de vermoeidheid toe. Niet wanneer ik naar boven loop, wel als ik moet afdalen. Wanneer dit op asfalt gebeurt hebben mijn knieën het hard te verduren, ondanks de stokken die ik nu steeds blijf gebruiken. Plotseling zie ik een auto verschijnen.... en nog één. De bewoonde wereld komt weer binnen bereik. Eentje wil keren op een zijwegje en ik waarschuw de bestuurster om even te wachten, omdat er een tegenligger van achter de hoek komt. Bijna was ik getuige van een van de weinige ongelukken op dit eiland.
Door dit gebeuren loop ik bijna bij een splitsing de verkeerde kant op. ik vermoed onraad en keer terug, neem vervolgens een weg die bevolkt wordt door een kudde schapen. Deze worden net op dat moment bijeen gedreven door hun herder. Ze hebben langharige vachten, zoals lama's. Vanaf dat moment ben ik regelmatig in twijfel over de juiste weg, soms lijkt de weg niet berijdbaar, zo steil is hij. En dan onverwachts ligt Valverde aan mijn voeten. En links van me zie ik een wit paard staan. Het is wat schuw, maar went snel aan me. Laat zich graag wat strelen en krabben. Even denk ik: wel een wit paard, maar waar is die prins? haha De laatste loodjes om in het stadje te komen wegen echt zwaar. ik val bijna naar beneden tot ik op een normaal voetpad terecht kom. Nét naast een huis en een drukke weg. Ik denk niet dat ik naar boven zou geraken, moest ik deze weg terug willen nemen.
Mijn hotel mét douche en bad lonkt, en honger steekt de kop op! tegen dat ik in bad lig voel ik mijn pijnlijke voeten. Niet eerder, gelukkig maar. Het is nu 18.30 uur.
Wanneer ik de kaart neem besluit ik, dat ik in vogelvlucht 10 km heb afgelegd, De werkelijke loopafstand zal wel een pak meer zijn. Natuurlijk zijn geoefende wandelaars veel sneller klaar met dit traject. Ik ben blij dat ik met niemand mee liep Nee, ik ben diepgelukkig dat ik alleen liep.
Vanavond eet ik gegrilde vis met salade en aardappel in de schil.
O ja, dat geritsel dat ik hier en daar onderweg hoorde, bleken kleine hagedisjes te zijn, die liggen te zonnen op de stenen.
In Tenor was er geen enkele winkel of café. Dus alweer geen eten of drinken. Het was al voorbij 1 uur. Ik vervolg mijn weg die nu eerder glooiend verloopt. In de verte meen ik een zwart-witte koe te zien staan en ik geloof mijn ogen niet. Ik meen dat vermoeidheid of uitdroging toeslaat, haha. Het lijkt hier een beetje op de Schotse Midlands. Het is hier erg droog en toch zie ik weilanden afgebakend met muurtjes van losse stenen, of wel grote aloës. Daarachter een grote witte stier, die me vrijwel ongeïnteresseerd bekijkt. Oops aan de andere kant van het pad ontwaar ik tussen struiken een hele kudde zwart-witte koeien. Gerustgesteld (ik had geen visioenen) bekijk ik ze wat
beter, ze zijn mager maar hebben wel vrij volle uiers. Koeien had ik hier echt niet verwacht, wel schapen en geiten. Ik vervolg mijn weg, op meerdere plaatsen zijn de wegwijzers een kwartslag
gedraaid.. Op één plaats wordt ik zogezegd een heel andere
richting ingeleid, want rechtdoor lijkt het alsof ik op privé gebied van een boer terecht kom. Gelukkig vervolg ik mijn weg omdat ik vermoed dat die boer de toeristen ver weg van zijn dieren wil
houden. En ja, nu zie ik kleine kalfjes die onbeschut aan een touw vasthangen. Ze lijken me nog erg jong, niet dat ik er verstand van heb.... maar waarschijnlijk waren dat daarstraks de moeders.
Ik vervolg mijn weg en besluit af te wijken van El
Camino di Virgin. Ik wil Arbol Santo bezoeken: een van de bekendste bezienswaardigheden van het
eiland. Een plaats waar een laurierboom wordt vereerd, omdat naar het schijnt aan de voet hiervan op vele plaatsen water is te vinden. Ik meen dat daar wel iets is om te pauzeren. Nu kom ik ook de eerste mensen tegen sinds ik
vanmorgen vertrok. Op dit punt heb ik een uitzicht naar de beide zijden
van het eiland, ik zie de oceaan. Prachtig en het is hier ook zo stil.....
Bij Arbol Santo vind ik slechts een klein gebouwtje, met hierin wat plaatselijke kunst en een studente (met een jong hondje) Zij is daar om te noteren waar de bezoekers vandaan
komen. Ze spreekt Engels. Voor de rest: geen eten, geen drinken. De studente wijst me een dorp aan (San Andrès) waarvoor ik een deel rechtsomkeer moet maken, ofwel heel véél verderop en veel lager gelegen
(Mocanal). Ze vreest echter dat ik daar dan aan kom wanneer iedereen siësta houdt. Ik besluit toch de laatste optie te nemen, omdat ik het beter vind om eerst noordelijker te
wandelen en dan terug naar het oosten af te wijken richting
Valverde. Dit pad is minder gebruikt dan hetgeen ik nu achter me
laat. Op sommige plaatsen is het wel eens een rivier
geweest, met diepe groeven. Hier en daar ontwaar ik gaten in de bergwanden waarin water wordt verzameld voor vee. Daar groeien ook prachtige planten, die ik herken als kamerplanten van bij ons. Een eind verderop is het een holle bedding met aan weerszijden hoge wanden waarin ik vele vulkaanuitbarstingen in kan aflezen. Oranje-gele-grijze-witte strepen. Wel zeker 30 strepen boven elkaar. Het is hier erg dor, ik loop tussen cactussen en aloës en andere
vetplanten op lavagrit. Ik geraak dus moeizaam vooruit. Ik besluit vanaf nu mijn Nordic sticks te gebruiken. Vooral tijdens afdalingen. Op het laatste stuk van dit gedeelte (want verderop zou een serieus pad beginnen, richting de bewoonde wereld) is er bijna geen pad meer te zien, op een afstandje wel, maar van dichtbij lijkt het helemaal op te gaan in de
omgeving. Ik voel me een beetje ontdekkingsreizigster. Na een laatste afdaling beland ik op een geasfalteerde
weg. Tekens geven aan dat ik naar links moet gaan, richting de bewoonde wereld en El Mocanal. Ik zie autos rijden en hoor allerlei werkgeluiden. Daar heb ik geen behoefte aan, dus ik besluit rechts te gaan en op grotere hoogte te
blijven lopen. Deze weg loopt dood op de kaart, maar omdat hij vrij vers geasfalteerd lijkt besluit ik
hem toch te volgen. Iedere bocht is weer een openbaring, elke helling brengt weer opwinding over wat ik
daarachter zal vinden. Het is ondertussen al 4 uur. De eerste wolken verschijnen.... Ik kan totaal niet inschatten hoe lang ik nog moet
lopen. Toch voel ik me eigenlijk heel blij en vrij, verdwalen kan niet echt op zon eiland, koud is het er ook niet als het donker wordt.
Ik vind het fijn om alles op mijn eigen tempo te
kunnen doen.
Vandaag kwam de zon op
uit de zee En dat recht voor mijn
raam. Ik heb uitstekend
geslapen. Het is hier zo rustig
en het bed is goed. Na een lekker ontbijt
verkies ik toch wat te wandelen. Ik kies een pad uit dat
de bergen in leidt, Zodat ik vandaar uit
Valverde kan zien liggen. Iemand wijst me naar
het begin En vertelt me dat dit
El camino di Virgen is: De weg van de maagd. Hierover wordt iedere 4
jaar een processie gehouden. Na enige tijd klimmen
en buiten adem zijnde, Verloor ik even het pad
uit het oog. Het uitzicht was wel al
prachtig. Ik besluit eventjes
terug af te dalen En ja hoor daar is het
weer. Een stukje verder vraag
ik me in stilte af of dit echt wel die
processie weg is: ik moet onder een boom
doorkruipen en over een
afrastering.... wel spannend. In plaats van af te
wijken om die berg helemaal te beklimmen Besluit ik dat
processiepad te volgen. Dan pas realiseer ik
me, dat ik door mijn
wandeling te verlengen, straks wel honger en
dorst zal hebben, want ik heb niks bij. Nou ja, verloren kon ik
niet lopen op dit eiland En er zou toch wel
ergens wát te koop zijn? Eh........ Wel.... Ik vertrok om 10.30 uur en kwam terug in het
hotel om 18.30 uur zonder iets op mijn weg
tegen te komen. Pure survival, haha. Nee, serieus, het viel
wel mee. Het was niet zo heet,
ik was wel bezweet, Maar voor winkels moest
ik honderden meters afdalen, En dit wilde ik
vermijden, omdat ik dan op het
eind van de piste Weer helemaal naar
boven zou moeten klimmen. Mezelf kennende was dit
zwaarder dan honger of dorst.
Na het eerste stuk van
de wandeling kwam ik uit op een
geasfalteerd pad, wat steil naar beneden
liep en dan weer rustig naar boven. Tot alweer een hek dat
hoog was op slot zat. Gelukkig tilde ik het
slot op En zag dat het hangslot
gewoon los was. Dus ik opende het hek
en sloot het weer af Zoals ik het gevonden
had. Meer dan waarschijnlijk
wilde men autos uit dit natuurgebied
weren... Daarna belandde ik op
een gewone weg. Dus lopende op de
asfalt in de brandende zon Vervolgde ik deze
langzame oplopende wandeling. Langs zon weg lijkt
het veel langer te duren Dan op een kronkelig
pad, Terwijl ik
waarschijnlijk veel sneller vooruit kwam. Ik liep richting Tenor
en zag in de verte De eilanden La Gomera
en Tenerife liggen. Overal waren kleine
roofvogels actief En ik hoorde ook
dikwijls geritsel, Maar ik zag toen nog
niet wat dit was.
Terwijl ik loop, zoeven
de autos me hier voorbij. De vrachtautos niet,
die halen niet meer dan 30 km per uur.
In Tenor aangekomen
begon er weer een steil pad. Overal lagen er buizen
langs dit pad. Ik besefte dat men in
deze harde bodem Geen buizen netwerk kan
aanbrengen. Dus water; gas en
elektriciteit ligt bovengronds. Soms zie ik tussen
huizen onderling ook touwtjes hangen. Het
lijkt er op dat men daarmee onderling contact heeft.
Voorlaatste en laatste etappe Daarmee bedoel ik dus dat ik de bus naar het hotel was vergeten :)
Maar ok, ik vaar op El Hierro aan ik zit op de eerste rij, rechts van me varen we La Gomera voorbij. Op de deining van de golven heb ik even geslapen. Ondanks het getaterwater van 2 Duitse echtparen naast me, die overigens wel vriendelijk waren.
Eindelijk vakantie! mijn maaltijd bestond uit een grote vers fruit salade en ik knapte er helemaal van op.
El Hierro komt al maar dichterbij: wat een immens hoog eiland. Zo compact en boordevol cactussen en vetplanten (en vangnetten langs de wegen om vallend gesteente op te vangen. maar dat zag ik vanaf het schip nog niet) Op de boot was het personeel zeer vriendelijk en op de wal nog vriendelijker. Ik voel een verschil tussen beleefde vriendelijkheid of gemeende vriendelijkheid die van binnenuit komt.
In Tenerife moesten we zelf bagage sleuren. En ook liet de chauffeur ons erg lang in de koude ochtendwind wachten terzijl hij een geanimeerd telefoontje pleegde. Van beleefdheid gesproken. ik kan wel alles zelf hoor, maar ik ben geen hond.
In El Hierro komt de buschaufeur iedereen lachend tegemoet En hij laadt alles zelf in. Er zijn ook families die allerlei booschappen bij hadden tot 2 zakken van 25 kg pataten toe. Geen probleem, alles wordt eventjes anders geschikt. We stappen in, daar onderaan die reusachtige bergwand. Een spaans muziekje wordt opgezet: ik voel me als in een of andere Mexicaanse film. Mijn ogen prikken en tranen van geluk: het is hier perfect! Alle inspanningen waard. Ook deze chauffeur rijdt fel foor de bochten alweer de volgende helling op: steekt onderweg zelfs 2 vrachtwagens voorbij. Op zijn gemakske, maar eens op snelheid, wil hij die behouden. De weg slingert zich om hoog tot 600 m. In Valverde aangekomen laadt hij rustig alles uit, groet me en verdwijnt om de hoek. Het is hier de hoofdstraat van de hoofdstad van het eiland. eh...... echt waar het lijkt een dorp ietsje verderop zitten mannen te keuvelen op een bankske en te kijken naar wie er met de bus komt. .....
De andere passagiers van de bus verspreiden zich en ik haal mijn plannetje te voorschijn. Hotel Boomerang is niet zo ver.... maar wel steil bergafwaarts. Zo steil dat mijn voeten in mijn schoenen naar voor gleden. Mijn tenen krulden op, haha Mijn reiszal op wieltjes reed ik voor me uit in plaats van deze voort te slepen. Een politie auto stopte en reed zelfs achteruit om me te laten oversteken.
Dan arriveer ik bij het hotel: morgen ochtend wordt ik waarschijnlijk wakker van klokkengelui en kinderstemmen, want recht over mijn raam is een school. Bij de receptie spreekt niemand engels, de baas wel, maar die is er niet. Mijn paspoort volstaat: ik krijg kamer 103 toegewezen. Super de luxe, mét bad en haardroger en .... en...... O ja, uitzicht op de zee, eh oceaan. In ieder geval kan ik hier mezelf 's avonds lekker verwennen.
Ik laad mijn spullen uit en onderneem een verkenning van de stad: altijd maar hoger en hoger én buiten adem. Gelukkig worden mijn logen dit al vrij snel gewoon. In de winkels spreekt niemand engels en een kaart met enige uitleg in het engels beweert niemand te hebben. Aangezien ik dat niet voor mogelijk houd, snol ik in iedere winkel tussen de kaarten. En ja, ik vind er een, met alle wandelroutes er op én meteen een duidelijke aanwijzing van de hoogten. Op deze kaart staan ook de buslijnen: ze rijden 1x per dag heen en 1 x per dag terug probleempje: in de verkeerde richting..... oei, niet alle lijnen rijden iedere dag... tjonge, geraak hier maar eens weg..... Ik wil ondertussen steeds liever wandelen en heel het eiland bekijken, dus waarschijnlijk huur ik een van de dagen een auto.
Ik loop terug naar het hotel en val er in slaap. Wanneer ik wakker word, heb ik het koud. Hier heeft geen enkele kamer verwarming, het is dan ook 20°C, die kou komt door het slapen. Ik ga naar beneden en het bediend personeel van de bar/restaurant spreekt Engels.
Mijn aperitief bestaat uit sherry en brood met pesto daarna soep en vervolgens vis met aardappel in de schil en ui. lekker,lekker
Er zitten ook 2 dames uit Nederland die denken dat ik engelstalig ben en ik laat dat maar zo. Ze hebben over alles een mening, maar vertellen elkaar niks over zichzelf. Muziek uit de jaren 70 speelt op de achtergrond. Filmmuziek of soms zoals je vroeger hoorde bij een circus op tv: In mijn fantasie zie ik de paarden hun kunstjes vertonen. Dan weer muziek zoals mams vroeger thuis placht op te zetten: viool en trompetmuziek, vioolmuziek, kapitein Zeppos muziek, adamo, Beatles.... maar alles instrumentaal. Zie je: ook ik heb over alles een mening, haha, kben dan ook Nederlandse van geboorte...
Ik waan me op het einde van de wereld, daar waar de tijd stil staat. Op de achtergrond klinkt hard Spaans wat ik niet versta. Het restaurant heeft geen vensters.
Vandaag voelde ik al de kriebels om een huis te tekenen dat een dak bezat was helemaal begroeid was met cactussen en vetplanten, prachtig. De Aloës staan in bloei. Hele grote kerststerstruiken ook. Cactussen dragen rode vruchten. Allerlei kamerplanten van bij ons zijn hier struiken. Dwars door het stadje dat tegen een berg aanligt lopen uitgesleten rivierlopen die nu droog staan. Sommigen lopen onder de huizen door, 't is een vreemd gezicht: Het water zoekt hier zijn weg en de mens past zich aan.
Veel rosse katers zijn er ook en prachtige vergezichten en nogal wat wolken die zich vanuit het noorden over de bergkam naar beneden storten.
Morgen voormiddag is het hier vast lekker warm, in de namiddag valt hier de schaduw eerder, dus wordt het frisser, maar niet te fris voor een wandeling. Ik neem me voor om dus smorgens te tekenen en daarbij wat kleur te krijgen en na de middag zal ik wandelen en rondtoeren.
Na deze overpeinzingen duik ik terug mijn bedje in.
Oh what a night (in Madrid). De aansluitende vlucht werd met 2 uur vertraagd. We kregen een ander vliegtuig, omdat de eerste mankementen vertoonde. Met het beetje dat ik 's avonds had gegeten werd ik bijna luchtziek. Ik heb m'n maag dan maar een beetje gevuld met nootjes. Dat hielp. Die luchthav ens zijn wel enorm luidruchtig. Volgens mij heb ik geen oog toe gedaan, dus niet geslapen. De busdienst heb ik uitgezocht: om 8.10 uur vertrek ik met lijn 487 richting de Ferry van Fred Olson Lines. Het perron werd om 6 uur al geduchtig gepoetst!
Grappig: ik zie overal Bougainvillea én kerstrozen. En er vroeg me een duitse vrouw om 15 euro of kleren. Ik weigerde vriendelijk, ik was meteen oninteressant, haha. Ik vind op dit moment spaanssprekenden enorm luidruchtig En wanneer ik iets wil vragen, negeren ze me eerst een tijdje, door voort te tetteren met hun gesprekspartner. Ze zullen hier toeristen al moe zijn, zeker? Ik hoop dat het op EL HIERRO anders zal zijn.
Ehhhh Wat bezielt me om naar een Spaanstalig eiland te gaan? Om me op te sluiten in mezelf om te tekenen, schilderen, schrijven, etc.... Ik ben moe, ik klink moe en wat depri, ik weet het.. nou ja, het zij zo.
Dat boek is ook al geen lachertje: Het gaat over de strijd tegen het ouder worden. Nogmaals: wat bezoelt me toch? haha. ... Na een rit met een waanzinnige buschauffeur ben ik in Los Cristianos beland. Ik ben blij dat ik niet in Tenerife verblijf. Het is hier helemaal volgebouwd aan de kust. Niet te doen!!!!
Mijn ticket voor de Bonanza Express heb ik al op zak. Mijn fototoestel heeft platte batterijen, dus van de bootreis heb ik heen geen foto's. misschien wel van de terug weg. Ik zal zowiezo wel fotokaarten kopen op het eiland.
Vanmorgen heb ik ontbeten met koffie en croissant. Hola, de boot komt er aan. De laatste etappe!
Vorige woensdag heb ik pas deze reis vastgelegd. Het nadeel(?) ervan is, dat er meer moet worden overgestapt of gewacht, Dat vraagteken zet ik er bij, omdat ik daar toch gemengde gevoelens over heb. Positief vind ik dat ik er meer naar toegroei, in plaats van er plotseling 'gedropt' te worden. En ik hou er ook van om naar mensen te kijken op vlieghavens of stations nog meer dan ergens anders! Vandaag heb ik echter wat hoofdpijn en een wazig 'zicht': Meestal komt dit door de aircondition en, tja, ik ken geen vliegtuig of luchthaven zonder, dus.... Het maakt dat mijn wereld rondom me erg klein is, ik ben een beetje opgesloten in mezelf. Gelukkig heb ik het tijdschrift 'OPZIJ' gekocht, boordevol verhalen over vrouwen die 'het' gemaakt hebben op hun eigen manier, successtories. Hier in Madrid moet ik 6 uur wachten, 'Opzij' is al uit! In mijn tas zit ook nog een boek van Benoîte Groult "Uit liefde voor het leven" te wachten om gelezen te worden.
Vannacht kom ik om 2 uur aan in Aeropuerto Reina Sofia in zuid Tenerife morgen reis ik dan met de bus naar Los Cristianos En dan de Ferry op. Ik hoop dat ik dan fris genoeg ben om van de reis en het uitzicht te genieten . Ik denk dat het beter is om in Tenerife mijn lensen uit te doen voor een paar uur. Want dan kan ik bij mijn bagage en mijn lenzenvloeistof.
In december wist ik dat ik even op verlof wilde in een warmer land dan hier..... Waar maakte me niet uit, ik zou wel iets fiksen op last minute basis. Voor alle zekerheid had ik een paspoort aangevraagd, zodat ik daardoor meer mogelijkheden zou hebben. Eerlijk gezegd: mijn visie was niet echt positief ingesteld. Want zeg nu zelf: het maakte me niet uit! Dat wilde zeggen dat ik me maar zou laten leiden door een ander. Toen ik dat inzag (en nog steeds niks vond) was het al januari....... En begon ik te zoeken met een andere ingesteldheid:
Welke regionen had ik binnen mijn budget? Welke ware de minst toeristische? Waar had ik ooit wel een naar toe gewillen. En waar wil ik beslist niet naar toe? Wat zijn de suggesties van anderen?
Ik begon zaterdag 30 december mijn neus te richten naar de Canarische eilanden. met gemengde gevoelens ...... En dinsdag viel mijn oog op EL HIERRO ooooooo ja!!!!! Dat was dat eilandje, waar je wat moeite voor moest doen om er te geraken! wat vroeger het einde van de (platte) Westerse wereld was. wat nauwelijks interesse opwekte bij reisbureaus. ....... Woensdag lagen mijn vliegtuigen en hotel vast. Donderdag kreeg ik al commentaar dat ik gek was om zo maar ongeorganiseerd en helemaal alleen op reis te vertrekken naar een land waar men nauwelijks engels sprak.
Who cares Annemiek zou Annemiek niet zijn. Dat eiland zoog me inmiddels naar me toe. Ik was verloren naarmate mijn vertrek naderde. Op internet kreeg ik er een beter beeld van. Zaterdag besloot ik voor alle zekerheid om van die Noorse wandelstokken te kopen, want die konden nog wel eens van pas komen.
En vandaag, zondag, vertrek ik. John brengt me naar de trein in Roosendaal en vanaf daar sta ik er alleen voor. Ik voel me opgewonden en vol vertrouwen. Ik voel me veel vrolijker dan 2 weken geleden: ik wil naar warmere streken... het maakt me niet uit...... wat een zeur/depri houding had ik toen. Wat een contrast met vandaag: I can reach every mountain, hahaha Niemand die me nog kan tegenhouden, ik vertrek naar een eiland van mijn dromen.
De kerstmarkt loop op zijn einde... Morgen de laatste dag. Ieder jaar schenken we de reuze chocolade kerstman van 1 meter aan een vzw die mensen in moeilijkheden opvangt. Dit jaar was het vluchthuis voor vrouwen 'De Stobbe" aan de beurt. In plaats van de laatste dag, heb ik hem nu al gebracht, dan is het een echt kerstgeschenk. Het is wel leeg in onze kerstmarktstal...... Maar ik ben wel blij met de glunderende gezichten, die ik me inbeeld in dat centrum.
Voor de rest zijn we allen steendoodmoe. Het was goed-het is genoeg-op naar het volgende jaar.
Gisteren ben ik naar een chinese dokter geweest. Eentje die o.a. accupuntuur beoefent. Een bijzondere vrouw, eenvoudig en wijs. Wat ze met me gedaan heeft, moet zijn uitwerking nog bewijzen en volgende week heb ik een nieuwe afspraak. Ik ging voor een tennisarm, omdat gewone onstekingsremmers geen enkele verlichting brachten. Mijn visie rond gezondheidsproblemen is dat lichaam en geest invloed hebben op elkaar. Mijn rechterarm vertelt me wat ik al langer weet: Mijn wilskracht om mijn eigen plannen voor mezelf om te zetten in daden ontbreekt in ieder opzicht. De oorsprong is me bekend, daar werk ik momenteel aan, Maar die pijn is dus ook een gevolg van een blokkade. Dus leek me accupunctuur geschikt.
Die Chinese dokter ontdekte meteen zomaar eventjes veel meer blokkades. Overal waar zij haar vinger zette, verging ik van de pijn. Meteen beseft ik dat ik reeds lange tijd al die pijnplaatsen vermeed aan te raken. Alsof ik mijn pijn niet wilde voelen. Het wordt dus hoog tijd om in te grijpen anders komen er ergere kwalen op mijn pad.
Wat vandaag betreft: Dinsdag is altijd een eerste marktdag van mijn werkweek, meteen twee markten achter elkaar. Deze keer hard gewerkt, goed verkocht, fijne mensen ontmoet. Op dagen als deze geniet ik vol uit. Zorgen liggen dan op de achtergrond. Maar 's avonds ben ik wel steen dood moe. Dus ik duik nu mijn bedje in.
Gisteren avond ben ik eindelijk eens op bezoek geweest bij Marjolein Ze is kunstenares en dit is haar website: http://www.marjoleininnemee.nl/ Haar huis is een juweeltje boordevol fantasie en lijkt binnenin op een klein kasteeltje. Helemaal bovenaan kijkt ze rechtstreeks uit op de Westerschelde. Marjolein heeft me geïnspireerd om zelf ook weer mijn artistieke talenten aan te boren. En daar ben ik haar dankbaar voor. Daarnaast voel ik me bij haar en haar man vrij om me zelf te zijn. Iedere keer wanneer ik haar gezien heb heb ik nieuwe ideeën, nieuwe plannen en ook meer inzicht in hoe ik functioneer in het leven. Het is echter laat geworden en vandaag heb ik dus een beetje concentratie stoornissen. Het lijkt een lamme dag te worden... Maar nee, ik verhef me van deze stoel en ga wat werken. Want ik heb genoeg rondgesurfd op het net, mailtjes beantwoord, mogelijkheden bekeken om mijn eigen boek te publiceren, Kaarten van mijn tekeningen te laten afdrukken. Op zich al een fijne dag eigenlijk.
Wanneer ik mijn waren uitstal in mijn wagen komt er ook een heleboel op een plank vóór mijn toog te liggen. Steeds krijg ik te horen: "dat ligt klaar om gepikt te worden." Dan vraag ik: "Zou U dat doen?" "Nee" is dan het antwoord, "maar je weet toch nooit met al die vreemdelingen......" Tot nu toe heb ik enkele keren ervaren, dat mensen soms die intentie hadden. Ik voel dat, vraag me niet hoe, maar ik kijk ze dan aan en geef ze een knipoog. Blijkbaar werkt dat.
En natuurlijk zijn er wel eens kinderen die iets meenemen. Dan neem ik ze apart en vraag of ze niks van mij in hun zakken hebben. Er volgt dan een ontkenning en dan vraag ik nogmaals vriendelijk of ze toch eens eventjes willen kijken. Na enige aarzeling komt het dan tevoorschijn en dan zeg ik "geef het maar snel terug aan mij en dan praten we er niet meer over. Beloof je dat je dat nooit meer zal doen?" Rel schop ik daar nooit over, ik heb immers ook ooit wel eens een mooie postzegel ontvreemd. Ik ben ook jong en onbezonnen geweest.
Wat er ook wel eens voorkomt is, dat er een grote groep kinderen van het middelbaar onderwijs langs komt. Een of twee daarvan kopen wat en de anderen staan er rond te draaien. Die hou ik in het oog, altijd, met een lach en een zwans vang ik hun aandacht. En soms trakteer ik heel de groep, zogezegd omdat anders het zakje meteen leeg is van diegene die koopt. Op termijn worden ze alsnog klant of in ieder geval ben ik geen vreemde meer die zij willen benadelen.
Een tijdje terug was er een vervelendere groep waarmee ik op een of andere manier komaf mee wilde maken. En die kans kwam er doordat er eentje iedereen trakteerde met een bakje met nootjes van een marokkaanse marktkramer. Nu weet ik dat die man alles verkoopt in plastic zakjes en dat die bakjes gewoon op zijn toog staan om iedereen te laten proeven. Dus vroeg ik die jongen: "Waar komt dat vandaan?" Hij zei brutaal: "Gekocht!" Ik zei hardop: "Nee, gepikt! Want die man verkoopt zijn nootjes in zakjes en die bakjes staan daar om te proeven" Dat manneke kleurde helemaal rood en verdween gauw uit zicht. Die groep loopt sindsdien met een boogje voorbij mijn kraam. haha, 't was opgelost!
Van mijn marokkaanse collega's had ik meteen iets geleerd: Proevertjes op de toog zetten. Doe ik nu ook en het leuke van al is dat er nooit iemand zonder geld zich rot voelt als die voorbij komt. Alle kindjes hebben minstens één snoepje. En andere mensen kopen dan weer gemakkelijker iets van wat ze geproefd hebben. Bovendien is er nu altijd volk aan mijn kraam en volk trékt volk er wordt dus meer verkocht. Bovendien zijn er ouders die weten, dat hun kinderen soms een snoepje hebben genomen. Een de eerstvolgende keer dat ze bij me iets kopen, Zeggen ze "laat dat kleingeld maar zitten." Hun manier om te laten merken dat ze mijn houding appreciëren.
De jeugd moet ik dan soms wel eens terecht wijzen, dat die bakjes echt niet leeg moeten, hè. Maar wat me het meeste verbaast is, dat er veel keurige mensen zijn, die zogenaamd aan de lijn doen en daarom niks durven te kopen. En dan werkelijk graaien naar mijn proevertjes. Ziekelijk is dat gewoon. Die kijk ik lachend aan en dan vraag ik "U denkt aan uw lijn zeker? U durft dit waarschijnlijk niet te kopen? Want u denkt zeker: van 100 gram kom ik 1 kilo aan?" Ja, die lach ik dus echt wel uit, dat meen ik. Wat denken ze wel, profiteurekes.
Ziezo, dat is gezegd. 'T is tijd om in mijn bedje te duiken.
Vandaag was het een koudere dag, gelukkig had ik me warm aangekleed. Vanmorgen een fijn gesprek gehad met iemand die zo'n verwaarloosde hazewindhond had geadopteerd. Ze liep te wandelen met deze hond en een Basset hond. Ik was gelukkig wanneer ik die dieren zag, ze hadden een goede thuis gevonden. Beiden kwamen ze speels op me af.
Meteen dacht ik weer aan mijn honden die ik vanaf mijn jeugd gekend heb. Altijd kwamen ze uit het asiel ofwel vonden we ze zelf, terwijl ze net gedumpt waren langs de kant van de weg. Dikwijls hoor ik vooroordelen over honden die een fout karakter hebben. Dat je met de miserie zit die een ander veroorzaakt heeft. Zelf heb ik daar mijn eigen idee over. Iedere hond die mijn ouders, mijn broers en ik hebben (of hebben gehad) waren in het begin inderdaad probleemhonden. Maar de problemen verdwenen naarmate ze langer bij ons waren. Daarvoor in de plaats kregen we lieve dieren, hun karakter veranderde, niet dat ze minder eigenwijs werden, geen sprake van, maar ze pasten na verloop van tijd perfect in ons gezin. Volgens mij spiegelen honden het karakter van hun baasjes. Iedere keer wanneer ik versteld sta over het gedrag van een hond, kijk ik meteen naar hoe het baasje zich gedraagt en dan valt dit gedrag meteen te plaatsen. Wijzig het baasje en de hond wijzigt mee.
Wat me ook opviel aan mijn eigen honden, was dat ik in iedere fase van mijn leven, andere honden aantrok die perfect bij die fase pasten.
Mijn eerste hond was mijn troost en toeverlaat. Hoe die bij ons kwam. Ik ging naar het asiel en mijn dochter vroeg om een herdershond te kiezen. Ik wilde dat niet, want ik was als kind 2x gebeten door een herdershond. Mijn man vroeg me (als ik dan tóch een hond wilde, want voor hem hoefde dat niet) dat het een kortharige zou zijn. Ik had een daarom een beetje voorkeur voor een bouvier. Ofschoon ik eigenlijk liever een dier met een zachtere pels had.
In het asiel aangekomen zag ik meerdere bouviers, maar met geen van hen voelde ik een prettig contact. Ik liep verder tot bij een hele hoop dieren, die allemaal bij elkaar in een ren zaten. Het was er een kabaal van jewelste, alsof ze allen vroegen: neem mij mee!
Eentje stond dichtbij en blafte niet. Ze keek alleen maar naar mij en in keek in haar ogen. Die werd het. Alle papieren werden ingevuld en ik diepgelukkig met Moetie naar huis.
Daar aangekomen liet ik haar uit de auto komen en mijn dochter stormde naar buiten. Héééé Mama, tóch een herdershond!!! ik zei: "nee hoor, volgens mij niet." Mijn man zei sip: "het is er wél een met lang haar." En ik zei: "nee hoor, ze verdient een goede wasbeurt en dan zal ze er helemaal anders uit zien"
ehhhhhhh, ik zal eens in haar papieren kijken. Daar stond met koeienletters nét boven mijn handtekening: Een langharige oudduitseherderhond.......
Ik was gewoon blind geweest. Ik was betoverd geweest door haar ogen. Ik had zelfs niet gezien dat ze doodziek was. Pancreasproblemen. Ze was mijn oogappel, maar ze voldeed dus helemaal niet aan mijn uiterlijke wensen.
Waar ze wel aan voldeed, was aan mijn innerlijke wens om een dier te hebben, dat helemaal mijn lieveling was, mijn kroeledier, mijn troostdier, een moeke.
Door diverse bezoeken aan dierenartsen, waarvan er eentje op het idee kwam om zetmeelpillen voor te schrijven, kwam ze er helemaal bovenop. Tot die tijd heb ik wel een half jaar bijna iedere dag uitwerpselen moeten opruimen, want ze hield niks op. Al die tijd was ik er voor haar en zij voor mij. Ze was mijn schaduw als ik thuis was. Zou geen vlieg kwaad doen.
Plots was ze onverwachts op straat en werd ze overreden, meteen dood. Hoe, waarom, wie, wat, het maakte niet uit, mijn oogappel was er niet meer.
De avond voordien had ik met haar buiten op de bank gezeten, in tranen, omdat een baby in onze familie heel ernstig ziek was, om de wanhoop die in mijn familie heerste. Die avond voordien had ik gezegd bij mezelf en tegen Moetie: " ik zou iets heel dierbaar willen opgeven voor de gezondheid van die baby"
Moetie is hier alweer 10 jaar niet meer, ze was een lieverd, liep nooit weg, die dag wel .... Die baby van toen is nu 10 en dat is mijn troost.
Wat is een ervaringsdeskundige? Iemand die het een en ander heeft meegemaakt? En daardoor denkt dat hij perfect weet hoe een ander zo'n soortgelijke gebeurtenis ervaart? Of is dat iemand die heeft geleerd hoe hij/zij zelf met die gebeurtenissen kan omgaan? En daarover wil getuigen? Of daarover wil vertellen hoe een ander het MOET doen? Of door eigen ervaringen ervan uitgaat dat hij/zij "de wereld" kent? Is dat iemand die straffen bedenkt voor de daders? Is dat iemand die meent iedere dader meteen te herkennen? Is dat iemand die andermans daden veroordeelt? Of is dat iemand die zijn/haar eigen gedrag ook onder de loep durft te leggen?
Zoveel vragen ..... Zovele mensen die zich zo noemen. en van al die ervaringsdeskundigen zovelen die denken, dat ze 'de waarheid' in pacht hebben. Terwijl hun slechts een hoofdstukje beslaat van de geschiedenis van de mensheid. Vele hoofdstukken, vele waarheden, vele visies maar of ze objectief zijn, dat is de vraag.
Mijn waarheid kan jou kwetsen, jouw waarheid laat de mijne niet bestaan.
Ik zou iedere ervaringsdeskundige willen vragen, om zijn/haar verhaal terug onder de loep van zelfbevraging te leggen. En meteen zou ik willen vragen of de keuzes die ze maken onder het mom van 'ervaringsdeskundige' te zijn, of die keuzes gemaakt worden uit angst of uit liefde voor de ware mens die zich achter alle fascades bevindt.
Tot slot: Iedereen heeft zijn/haar levensgeschiedenis. Hoe je er mee omgaat, bepaalt de kwaliteit van je bestaan.
Iedere dinsdag doe ik twee markten achter elkaar. En beide doe ik graag, maar soms is het wel vermoeiend. Zeker nu de winter er aankomt, dan is er geen tijd om tussendoor wat op te warmen. Tijdens de warmere dagen heb ik 's avonds al minder energie, In de koude periode wil ik na mijn avondeten (wat mijn man of dochter bereidt) direct mijn bedje in duiken. Mijn kaken gloeien dan, toch ben ik binnenin mijn botten nog ijskoud.
Ik ben graag marktkramer, ondertussen al 25 jaar. In het begin vind ik dat ik mijn werk nooit had mogen opgeven, maar na verloop van tijd nadat ik mijn eigen toer had opgebouwd, is alles beginnen veranderen.
De dichteres Alive Vandenbulck die in Antwerpen woon, schreef een aantal jaren geleden een gedichtje over me. Zij geeft op een fijne manier weer, hoe ze mij ervaart in mijn werk. (Het is zelfs in de Story gepubliceerd) HET SNOEPKRAAM
Daar komt Annemiek met haar snoepwagen aangereden op donderdag steevast naar de markt! Ze is een bezig bijtje daarom staat groot en klein bij haar snoepkraam geduldig in het rijtje... Voor zoutjes, zoetjes en zuurtjes koekjes naar ieders keuze, smaakvolle rode neuzen Engelse drop in oude glazen bokalen met een glimlach wil men hier betalen. Doosjes, pakjes, zakjes van hand tot hand. Het zoetste plekje zo geplukt uit Luilekkerland!
Wat een dag!
Van alles opruimen van gisteren,
Nog maar weer eens een mini brunch gehouden met de overschot,
5 machines was gedraaid
Eerst nogal euforisch geweest over gisteren
Later steen-dood-moe even op bed gelegen en dus in slaap gevallen.
Gedroomd, pffff
Depri wakker geworden.
Tot ik doorkreeg waarom:
In die droom gebeurde van alles waarvan ik niet op de hoogte gebracht was.
Iedereen wist ervan behalve ik.
Daarna niks meer gegeten, behalve een verfrissende fruitsalade.
Mijn marktwagen geladen.
Een boek review geschreven.
Mijn motivatie neergepend om vrijwilliger te zijn bij De Lichtbron vzw.
En nu bezig met mijn weblog.
Toch wel leuk die weblog!
Waarom ben en blijf ik vrijwilliger bij De Lichtbron?
Toen ik
jaren geleden arriveerde als bezoeker was mijn eerste ervaring die van een
soort van warme thuiskomst. Ik taterde er lustig op los. Later zag ik dat de
meeste aankondigingen op een bord werden geschreven. Die wilde ik verfraaien
via computerwerk en zo is mijn vrijwilligerswerk gestart.
Terwijl ik
enkele activiteiten volgde werd me gevraagd om de opleiding te volgen. Ik weet
nog goed dat ik dacht dat ik daar wel geschikt voor was, omdat ik vlot met
mensen babbelde.
Ondertussen
weet ik wel beter, die eigenschap is niet de belangrijkste. Luisteren zonder
oordelen en veroordelen, me open stellen voor iedereen was belangrijker. Voor
ik in De Lichtbron arriveerde had ik gewoon niet door, dat ik me voor velen
afsloot. Ik was slechts spontaan met diegenen, waarmee het vanaf het eerste
moment klikte. Onbewust hield ik me afzijdig van een heel groot deel van mijn
medemensen. Ook had ik geen idee wat er in een ander omging. Wat ik in de
mensen gewaar werd, interpreteerde ik via mijn eigen gevoelswereld, die soms
erg verschillend was. Daar is gelukkig veel verandering in gekomen.
De
vrijwilligers opleidingbracht meveel kennis bij, zoveel zelfs, dan ik nadat
ik al een jaar vrijwilliger was wederom deze opleiding volgde. Dit omdat ik
ondertussen met meerdere vragen en ervaringen uit de praktijk zat, die om meer
inzicht vroegen.
Ondertussen
verzorg ik al enkele jaren het onthaal op woensdag avond. Denk ik mee over
allerlei vormen van promotie rondom deze vereniging. Heb ik ontdekt dat ik
graag schrijf en schilder. Dit wist ik niet voor ik in deze vereniging kwam. In
mijn verhaal wil ik eigenlijk vertellen dat het vrijwilligerswerk een kwestie
is van geven én van daar veel voor terug krijgen. Er is ook tijd voor mijn
eigen innerlijke processen, voor mijn eigen creatieve uitspattingen, dus voor
mijn eigen innerlijke groei. En daar voel ik me dankbaar voor.
En er is
nog iets..... Voor ik hier terecht kwam zwierf ik van groep naar groep, voelde
me nergens voor lange tijd thuis. Ik toonde me altijd langs mijn mooiste kant:
energiek en enthousiast. Wanneer de mensen te vriendelijk waren, te dichtbij me
kwamen, zagen ze me na verloop van tijd niet meer. Ik kon de oprechte warme
vriendschap niet aan.... Het gaf een gevoel van verstikking en ik keerde me af.
(maar eigenlijk liet ik mezelf niet toe, mij te tonen hoe ik was)
Ondanks dat
het een rode draad is in mijn leven, voel ik in De Lichtbron, dat mijn afstand
die ik soms nodig heb, niet leidt tot een breuk. Dat ik er altijd welkom ben in
eender welke geestesgesteldheid. Dat ik mijn twijfels mag en durf uiten zonder
me bedreigd of buitengesloten te voelen. Dat ik me durf te tonen wanneer ik me
beroerd, depressief, verdrietig en overstuur voel. Dat heb ik vroeger nooit gedaan,
ik kroop dan weg.
Daarom
vooral ben ik vrijwilliger bij de Lichtbron, omdat ik weet dat er zo maar
weinig plekken zijn. Ik geloof dat we aan vele anderen die veiligheid (die ook
ik zelf zocht) kunnen bieden. Het geeft een meerwaarde in mijn leven.
Onlangs
viel mijn oog op dit interessant boek: De juiste vragen geschreven door
Debbie Ford.De ondertitel heette: Stap uit je
angsten, negatieve gewoonten en verborgen motieven en leef een krachtig en
positief leven.
Dit
onderwerp en dan meer specifiek over onze schaduwkanten vind ik bij meerdere
boeken, maar deze keer viel mijn oog op een andere benadering.
De
schrijfster gaat uit van 10 wezenlijke vragen die je een weg wijzen naar een
bijzonder leven. Het gaat over de keuzes die je maakt in het leven. En meer
bepaald over het gevolg inschatten voor je geestelijk welzijn.
Die vragen
zijn:
1.Zal
deze keuze mij voortbewegen naar een bezielde toekomst of zal ik erdoor in het
verleden blijven vastzitten?
2.Zal
deze keuze mij op de lange termijn bevredigen of zal zij mij kortstondig
bevredigen?
3.Eis ik
mijn aandacht op of probeer ik een ander tevreden te stellen?
4.Ben ik
op zoek naar wat juist is of ben ik op zoek naar wat verkeerd is?
5.Zal
deze keuze mijn levenskracht vergroten of mij van mijn energie beroven?
6.Zal ik
deze situatie gebruiken als katalysator voor groei en ontwikkeling of om
mijzelf te straffen?
7.Neem
ik door deze keuze mijn lot in eigen handen of geef ik het erdoor uit handen?
8.Doe ik
dit uit eigenliefde of doe ik dit om mijzelf te ondermijnen?
9.Handel
ik op basis van geloof of vanuit angst?
10.Kies
ik vanuit mijn goddelijkheid of vanuit mijn mens-zijn?
Wat me
bijzonder verwonderde is dat ik door mijn leven te overschouwen tot enkele
verbazende conclusies kwam. Van sommige beslissingen wist ik wel dat die zeker
niet aan die vragen in positieve zin beantwoordden, maar van vele ander
beslissingen had ik simpelweg mijn onderliggende motieven zelfs niet door
gehad. Deze sloegen (en slaan nog steeds) op meestal op kortstondige
bevredigende invullingen van mijn behoeften. Die dus achteraf een gevoel van
onbehagen achter lieten. En toch maakte ik geregeld dezelfde fouten in min of
meer dezelfde situaties. Ik zit dus vast in gewoonten die deze vragen niet in
positieve zin konden beantwoorden. Maar zoals gewoonlijk is het nooit te laat
om met dit boekje als leidraad mijn leven een andere richting te geven.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
