ik deel hier mijn belevingen en gedachten......jij bepaalt wat je er mee doet!

Zoeken in blog

figtree

mijn andere blogs:

	bloggen.be
	kunstforum
	Regenboogvrouwtje
	Architects Of A New Dawn
	Pinterest

Categorieën

365 dagen iets (9)

boeken (3)

eenheid door verscheidenheid (3)

vrijwilligerschap (2)

Inhoud blog

	Signalen
	Droom
	Nog eens een goed voornemen
	Niets doen en dan toch durven
	Dag 8 Waarom verder doen?
	Dag 7 Wát een dag!
	Dag 6 Afsprak met d'n elsenboom
	Dag 5 En dan lig ik plots klaar wakker.....
	Dag 4 ~ wildeplantenstampot
	Dag 3 ~ afname van multitaskvaardigheid
	Dag 2 papiertje is te klein :)
	Elke dag een schrijfseltje of wat anders:1
	gedachteknronkelingen van vandaag
	Eerste mini boekje is af.
	Gouden herinneringen met soms een donker randje....
	Kunstkronkels
	Naaimachine
	Veilig door de sneeuw

	All I like to do this 365 days
	Gedachtenkronkelingen
	Bloggen
	Elke dag
	U i t d e f l o w
	They got the look!
	Opvliegers of........
	Onze'n haan
	Inspiratie

	Synchroniciteit 2
	Synchroniciteit
	eigen weg wensen
	Gefaald
	Mijn wens voor 2011
	Is de wereld echt zo slecht
	Een kerstdag als een ander.....
	Het leven is mooi.... of?
	gevaarlijke aardappelschiller
	on/off line
	Bijgeloof
	universele waarheid
	Lichtje
	Cijfers in de media
	Licht en donker
	Foute programma's
	Paps' verjaardag
	met mams op schok
	schrijven
	Mijn godsdienst leraar
	What would you attempt to do if you knew you could not fail?
	zweven op de vleugels van de ziel
	extremisme
	veer en klissebol
	Wankelen
	manipulatie van ons(me)zelf
	Les in geduld
	het verleden komt in zicht
	Een bijzondere workshop: cursus bio-logica psycho-logica
	hommel
	In mijn moeders schoenen
	interactieve Escher
	simpel
	tegenstellingen
	Hemelvaart en opendeurdag
	oud zeer
	Onze Nieuwjaarsbrunch bij De Lichtbron vzw
	Nieuwjaarswensen

	unusual x mass song
	Doen wat je doet voor jezelf en de anderen mogen mee genieten.
	Italiaanse stoofschotel
	feestelijke pompoensoep
	this little light of mine
	50.... een half jaar verder
	Champagne
	Dansend in de regen
	facebook en een oproep tot positief gedrag
	veilig?
	Geert Kimpen
	Intensief weekend
	Anahata Katkin
	:)
	Baalhoek
	Crisis
	mandala in acryl
	in 4e versnelling
	Zomerweek in de Ardennen 10-14 augustus
	smile and move
	5 belangrijke vragen
	Het ideale werk
	Acht principes
	kben al terug

	plots
	21 juni: Opendeurdag bij De Lichtbron vzw
	Geneviève Cooreman - Een nieuw licht op goed en kwaad (Een psychosociaal en spiritueel ontwikkelingsperspectief)

	50
	Interview in Het Nieuwsblad
	elke vrijdag is anders
	zacht
	't ging vanzelf!
	Leerlingen van de Piva hebben de geleden schade vergoed
	schrijf ik niet meer?
	www....
	Petje af voor de leerlingen begeleiders van de PIVA
	De "Stad" reguleert een bloeiende markt kapot!
	Naar aanleiding van een mail over geweld op de bus.
	nu lees ik: De nacht van de schreeuw
	Net uit:
	Voor Angela en iedereen die 'mijn wereld' een beetje raar vindt.
	veranderingen
	Kben terug!
	De dieven van Provinciaal Instituut PIVA in Desguinlei te Antwerpen
	dit voelt niet ok.......
	Mag ik U even voorstellen:
	kronkelingen
	mijn maat is vol
	Waarover maakte ik me zorgen?
	windows live update
	Terug naar af en weer terug naar af, steeds weer onderuit.
	Verstand van zaken?
	interview vragen en antwoorden
	lazy evening
	A thought for the day from Living The Field
	motivational quote of the day
	Samenwerking
	Nieuwjaar brunch
	welterusten
	mijn ouders
	Zonnebos
	een voorschriftje
	Australia - Brandon Walters
	Virus!!! ( http://www.myspacy.biz)
	Jan van Rijswijcklaan
	tegenstrijdigheden
	Brussel
	onze wens voor 2009
	gisteren op het NECKOCALYPSE FEST in Leuven
	over zelfgenezing en mijn proces daarin
	Time flies
	een motortje
	Eten werken slapen
	Einstein
	Een enquete van een studente
	Belgisch Vuurwerk
	foto reuze kerstman
	kou
	de hond, de kat en de rat
	deze week is voorbij gevlogen
	nog eentje van verder af
	Brasschaat, hé, hier staat een snoepkraam!
	geen spoken, in tegendeel, ik slaap goed
	Eindelijk
	Ja zeker, ik was weer eens bij de kapper!
	sneeuw

	hij komt....
	beelden die na zinderen...
	@Redstar
	terug naar binnen
	Schiermonnikoog
	een speech van een 13-jarige
	tuimelaar
	misbaar
	onmisbaar
	De ridder op zijn (witte?) paard
	pijn in de flank ---- griep?
	griep in huis
	you have a choice
	Laika (het ex-asiel hondje)
	Walsoorden-Arnemuiden-Goese Sas-Goes
	een dagje vrij
	Schiermonnikoog
	Vlaamse knuffeldag
	impressies van een zondagwandeling
	druk maken op de weg
	vliegen of zweven
	affiche
	niet naar het 'andere boek'
	slaapweek
	in my name
	engels gras
	oude woekeraars en opgediepte waarden
	de volgende ronde
	dag van de klant
	reading a book
	vervolg met Laika
	Het gaat niet...
	in de huid kruipen
	Wat een week
	Joe Bar Team
	reacties
	mijn gevoel vanavond
	kleuterklasjes
	vermenigvuldigen
	en nog iets
	natuur mens
	de laatste ballonvaart filmpjes
	nog 4 filmpjes van de ballonvaart

Archief per maand

	11-2014
	07-2014
	01-2014
	10-2013
	08-2013
	06-2013
	05-2013
	05-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	04-2011
	03-2011
	01-2011
	12-2010
	09-2010
	08-2010
	06-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	04-2009
	03-2009
	02-2009
	01-2009
	12-2008
	11-2008
	10-2008
	09-2008
	08-2008
	07-2008
	06-2008
	05-2008
	04-2008
	03-2008
	02-2008
	01-2008
	12-2007
	11-2007
	10-2007
	09-2007
	08-2007
	07-2007
	06-2007
	05-2007
	04-2007
	03-2007
	01-2007
	12-2006
	11-2006
	10-2006
	09-2006
	08-2006
	07-2006
	06-2006
	05-2006
	03-2006
	02-2006
	01-2006
	12-2005
	11-2005
	09-2005
	08-2005
	07-2005
	06-2005

1001 gedachtenkronkelingen

waarom ik doe wat ik doe en ben wie ik ben

08-01-2007

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Voorlaatste en laatste etappe

Klik op de afbeelding om de link te volgen

Voorlaatste en laatste etappe
Daarmee bedoel ik dus dat ik de bus naar het hotel was vergeten :)

Maar ok,
ik vaar op El Hierro aan
ik zit op de eerste rij,
rechts van me varen we La Gomera voorbij.
Op de deining van de golven heb ik even geslapen.
Ondanks het getaterwater van 2 Duitse echtparen naast me,
die overigens wel vriendelijk waren.

Eindelijk vakantie!
mijn maaltijd bestond uit een grote vers fruit salade
en ik knapte er helemaal van op.

El Hierro komt al maar dichterbij:
wat een immens hoog eiland.
Zo compact en boordevol cactussen en vetplanten
(en vangnetten langs de wegen om vallend gesteente op te vangen.
maar dat zag ik vanaf het schip nog niet)
Op de boot was het personeel zeer vriendelijk
en op de wal nog vriendelijker.
Ik voel een verschil tussen beleefde vriendelijkheid
of gemeende vriendelijkheid die van binnenuit komt.

In Tenerife moesten we zelf bagage sleuren.
En ook liet de chauffeur ons erg lang in de koude ochtendwind wachten
terzijl hij een geanimeerd telefoontje pleegde.
Van beleefdheid gesproken.
ik kan wel alles zelf hoor,
maar ik ben geen hond.

In El Hierro komt de buschaufeur iedereen lachend tegemoet
En hij laadt alles zelf in.
Er zijn ook families die allerlei booschappen bij hadden
tot 2 zakken van 25 kg pataten toe.
Geen probleem, alles wordt eventjes anders geschikt.
We stappen in, daar onderaan die reusachtige bergwand.
Een spaans muziekje wordt opgezet:
ik voel me als in een of andere Mexicaanse film.
Mijn ogen prikken en tranen van geluk:
het is hier perfect!
Alle inspanningen waard.
Ook deze chauffeur rijdt fel foor de bochten
alweer de volgende helling op:
steekt onderweg zelfs 2 vrachtwagens voorbij.
Op zijn gemakske,
maar eens op snelheid, wil hij die behouden.
De weg slingert zich om hoog tot 600 m.
In Valverde aangekomen laadt hij rustig alles uit,
groet me en verdwijnt om de hoek.
Het is hier de hoofdstraat van de hoofdstad van het eiland.
eh...... echt waar
het lijkt een dorp
ietsje verderop zitten mannen te keuvelen op een bankske
en te kijken naar wie er met de bus komt.
.....

De andere passagiers van de bus verspreiden zich
en ik haal mijn plannetje te voorschijn.
Hotel Boomerang is niet zo ver....
maar wel steil bergafwaarts.
Zo steil dat mijn voeten in mijn schoenen naar voor gleden.
Mijn tenen krulden op, haha
Mijn reiszal op wieltjes reed ik voor me uit
in plaats van deze voort te slepen.
Een politie auto stopte en reed zelfs achteruit
om me te laten oversteken.

Dan arriveer ik bij het hotel:
morgen ochtend wordt ik waarschijnlijk wakker
van klokkengelui en kinderstemmen,
want recht over mijn raam is een school.
Bij de receptie spreekt niemand engels,
de baas wel, maar die is er niet.
Mijn paspoort volstaat: ik krijg kamer 103 toegewezen.
Super de luxe, mét bad en haardroger en .... en......
O ja, uitzicht op de zee, eh oceaan.
In ieder geval kan ik hier mezelf 's avonds lekker verwennen.

Ik laad mijn spullen uit
en onderneem een verkenning van de stad:
altijd maar hoger en hoger én buiten adem.
Gelukkig worden mijn logen dit al vrij snel gewoon.
In de winkels spreekt niemand engels
en een kaart met enige uitleg in het engels
beweert niemand te hebben.
Aangezien ik dat niet voor mogelijk houd,
snol ik in iedere winkel tussen de kaarten.
En ja, ik vind er een, met alle wandelroutes er op
én meteen een duidelijke aanwijzing van de hoogten.
Op deze kaart staan ook de buslijnen:
ze rijden 1x per dag heen en 1 x per dag terug
probleempje: in de verkeerde richting.....
oei, niet alle lijnen rijden iedere dag...
tjonge, geraak hier maar eens weg.....
Ik wil ondertussen steeds liever wandelen
en heel het eiland bekijken,
dus waarschijnlijk huur ik een van de dagen een auto.

Ik loop terug naar het hotel en val er in slaap.
Wanneer ik wakker word, heb ik het koud.
Hier heeft geen enkele kamer verwarming,
het is dan ook 20°C,
die kou komt door het slapen.
Ik ga naar beneden
en het bediend personeel van de bar/restaurant spreekt Engels.

Mijn aperitief bestaat uit sherry en brood met pesto
daarna soep
en vervolgens vis met aardappel in de schil en ui.
lekker,lekker

Er zitten ook 2 dames uit Nederland
die denken dat ik engelstalig ben
en ik laat dat maar zo.
Ze hebben over alles een mening,
maar vertellen elkaar niks over zichzelf.
Muziek uit de jaren 70 speelt op de achtergrond.
Filmmuziek of soms zoals je vroeger hoorde bij een circus op tv:
In mijn fantasie zie ik de paarden hun kunstjes vertonen.
Dan weer muziek zoals mams vroeger thuis placht op te zetten:
viool en trompetmuziek, vioolmuziek, kapitein Zeppos muziek, adamo,
Beatles.... maar alles instrumentaal.
Zie je: ook ik heb over alles een mening, haha,
kben dan ook Nederlandse van geboorte...

Ik waan me op het einde van de wereld,
daar waar de tijd stil staat.
Op de achtergrond klinkt hard Spaans wat ik niet versta.
Het restaurant heeft geen vensters.

Vandaag voelde ik al de kriebels om een huis te tekenen
dat een dak bezat was helemaal begroeid was
met cactussen en vetplanten, prachtig.
De Aloës staan in bloei.
Hele grote kerststerstruiken ook.
Cactussen dragen rode vruchten.
Allerlei kamerplanten van bij ons zijn hier struiken.
Dwars door het stadje dat tegen een berg aanligt
lopen uitgesleten rivierlopen die nu droog staan.
Sommigen lopen onder de huizen door,
't is een vreemd gezicht:
Het water zoekt hier zijn weg en de mens past zich aan.

Veel rosse katers zijn er ook
en prachtige vergezichten
en nogal wat wolken die zich vanuit het noorden
over de bergkam naar beneden storten.

Morgen voormiddag is het hier vast lekker warm,
in de namiddag valt hier de schaduw eerder,
dus wordt het frisser,
maar niet te fris voor een wandeling.
Ik neem me voor om dus smorgens te tekenen
en daarbij wat kleur te krijgen
en na de middag zal ik wandelen en rondtoeren.

Na deze overpeinzingen duik ik terug mijn bedje in.

08-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

07-01-2007

Oh what a night.....

Oh what a night (in Madrid).
De aansluitende vlucht werd met 2 uur vertraagd.
We kregen een ander vliegtuig,
omdat de eerste mankementen vertoonde.
Met het beetje dat ik 's avonds had gegeten
werd ik bijna luchtziek.
Ik heb m'n maag dan maar een beetje gevuld met nootjes.
Dat hielp.
Die luchthav ens zijn wel enorm luidruchtig.
Volgens mij heb ik geen oog toe gedaan,
dus niet geslapen.
De busdienst heb ik uitgezocht:
om 8.10 uur vertrek ik met lijn 487
richting de Ferry van Fred Olson Lines.
Het perron werd om 6 uur al geduchtig gepoetst!

Grappig: ik zie overal Bougainvillea én kerstrozen.
En er vroeg me een duitse vrouw om 15 euro of kleren.
Ik weigerde vriendelijk, ik was meteen oninteressant, haha.
Ik vind op dit moment spaanssprekenden enorm luidruchtig
En wanneer ik iets wil vragen, negeren ze me eerst een tijdje,
door voort te tetteren met hun gesprekspartner.
Ze zullen hier toeristen al moe zijn, zeker?
Ik hoop dat het op EL HIERRO anders zal zijn.

Ehhhh
Wat bezielt me om naar een Spaanstalig eiland te gaan?
Om me op te sluiten in mezelf
om te tekenen, schilderen, schrijven, etc....
Ik ben moe, ik klink moe en wat depri,
ik weet het..
nou ja, het zij zo.

Dat boek is ook al geen lachertje:
Het gaat over de strijd tegen het ouder worden.
Nogmaals: wat bezoelt me toch? haha.
...
Na een rit met een waanzinnige buschauffeur
ben ik in Los Cristianos beland.
Ik ben blij dat ik niet in Tenerife verblijf.
Het is hier helemaal volgebouwd aan de kust.
Niet te doen!!!!

Mijn ticket voor de Bonanza Express heb ik al op zak.
Mijn fototoestel heeft platte batterijen,
dus van de bootreis heb ik heen geen foto's.
misschien wel van de terug weg.
Ik zal zowiezo wel fotokaarten kopen op het eiland.

Vanmorgen heb ik ontbeten met koffie en croissant.
Hola, de boot komt er aan.
De laatste etappe!

07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

EL HIERRO I'm on my way

Vorige woensdag heb ik pas deze reis vastgelegd.
Het nadeel(?) ervan is,
dat er meer moet worden overgestapt of gewacht,
Dat vraagteken zet ik er bij,
omdat ik daar toch gemengde gevoelens over heb.
Positief vind ik dat ik er meer naar toegroei,
in plaats van er plotseling 'gedropt' te worden.
En ik hou er ook van om naar mensen te kijken
op vlieghavens of stations nog meer dan ergens anders!
Vandaag heb ik echter wat hoofdpijn en een wazig 'zicht':
Meestal komt dit door de aircondition
en, tja, ik ken geen vliegtuig of luchthaven zonder, dus....
Het maakt dat mijn wereld rondom me erg klein is,
ik ben een beetje opgesloten in mezelf.
Gelukkig heb ik het tijdschrift 'OPZIJ' gekocht,
boordevol verhalen over vrouwen die 'het' gemaakt hebben
op hun eigen manier, successtories.
Hier in Madrid moet ik 6 uur wachten, 'Opzij' is al uit!
In mijn tas zit ook nog een boek van Benoîte Groult
"Uit liefde voor het leven"
te wachten om gelezen te worden.

Vannacht kom ik om 2 uur aan in Aeropuerto Reina Sofia
in zuid Tenerife
morgen reis ik dan met de bus naar Los Cristianos
En dan de Ferry op.
Ik hoop dat ik dan fris genoeg ben
om van de reis en het uitzicht te genieten .
Ik denk dat het beter is om in Tenerife
mijn lensen uit te doen voor een paar uur.
Want dan kan ik bij mijn bagage en mijn lenzenvloeistof.

07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

Vakantie op EL HIERRO

In december wist ik dat ik even op verlof wilde
in een warmer land dan hier.....
Waar maakte me niet uit,
ik zou wel iets fiksen op last minute basis.
Voor alle zekerheid had ik een paspoort aangevraagd,
zodat ik daardoor meer mogelijkheden zou hebben.
Eerlijk gezegd: mijn visie was niet echt positief ingesteld.
Want zeg nu zelf: het maakte me niet uit!
Dat wilde zeggen dat ik me maar zou laten leiden door een ander.
Toen ik dat inzag (en nog steeds niks vond) was het al januari.......
En begon ik te zoeken met een andere ingesteldheid:

Welke regionen had ik binnen mijn budget?
Welke ware de minst toeristische?
Waar had ik ooit wel een naar toe gewillen.
En waar wil ik beslist niet naar toe?
Wat zijn de suggesties van anderen?

Ik begon zaterdag 30 december mijn neus te richten
naar de Canarische eilanden.
met gemengde gevoelens
......
En dinsdag viel mijn oog op EL HIERRO
ooooooo ja!!!!!
Dat was dat eilandje,
waar je wat moeite voor moest doen om er te geraken!
wat vroeger het einde van de (platte) Westerse wereld was.
wat nauwelijks interesse opwekte bij reisbureaus.
.......
Woensdag lagen mijn vliegtuigen en hotel vast.
Donderdag kreeg ik al commentaar dat ik gek was
om zo maar ongeorganiseerd en helemaal alleen
op reis te vertrekken
naar een land waar men nauwelijks engels sprak.

Who cares
Annemiek zou Annemiek niet zijn.
Dat eiland zoog me inmiddels naar me toe.
Ik was verloren naarmate mijn vertrek naderde.
Op internet kreeg ik er een beter beeld van.
Zaterdag besloot ik voor alle zekerheid
om van die Noorse wandelstokken te kopen,
want die konden nog wel eens van pas komen.

En vandaag, zondag, vertrek ik.
John brengt me naar de trein in Roosendaal
en vanaf daar sta ik er alleen voor.
Ik voel me opgewonden en vol vertrouwen.
Ik voel me veel vrolijker dan 2 weken geleden:
ik wil naar warmere streken...
het maakt me niet uit......
wat een zeur/depri houding had ik toen.
Wat een contrast met vandaag:
I can reach every mountain, hahaha
Niemand die me nog kan tegenhouden,
ik vertrek naar een eiland van mijn dromen.

EL HIERRO HERE I COME

07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek

25-12-2006

Kerstman richting "De Stobbe"

De kerstmarkt loop op zijn einde...
Morgen de laatste dag.
Ieder jaar schenken we de reuze chocolade kerstman van 1 meter
aan een vzw die mensen in moeilijkheden opvangt.
Dit jaar was het vluchthuis voor vrouwen 'De Stobbe" aan de beurt.
In plaats van de laatste dag,
heb ik hem nu al gebracht,
dan is het een echt kerstgeschenk.
Het is wel leeg in onze kerstmarktstal......
Maar ik ben wel blij met de glunderende gezichten,
die ik me inbeeld in dat centrum.

Voor de rest zijn we allen steendoodmoe.
Het was goed-het is genoeg-op naar het volgende jaar.

25-12-2006 om 15:49 geschreven door annemiek

26-11-2006

Ik worstel en kom boven!

Ik worstel en kom boven

Als een echte Zeeuw!

Bijna kopje onder geweest dus....

Bijna verzopen in massas werk voor de Sint

Bijna door de bomen het bos niet meer gezien.

Ook sloeg een depressie toe...

Ik ken de symptomen, ik ben er bang voor.

Vooral voor overspanning:

Dat heb ik één keer meegemaakt

en sindsdien ben ik er dus bang voor...

Angst verlamt al evengoed, net als depressie.

Het kwam niet alleen door het vele werk,

dat ik me minder goed voelde.

Onlangs ben ik op bezoek geweest bij een EFT therapeut

Omdat ik EFT heel goed ken

en al jaren bestudeer,

geloof ik helemaal in de werking ervan.

Maar voor het kan werken,

Moest er een barrière in mezelf verwijderd worden.

Een oude barrière die er al van mijn geboorte zat.

Die in de daarop volgende jaren steeds versterkt werd.

Alle mensen die ik kennen zijn er verbaasd om:

Ik vind het mezelf niet waard om geholpen te worden.

Ik bezie hulp aan mij als verloren moeite.

Het haalt niks uit.

Dat is dus mijn barrière.

En die barrière heb ik met getracht te doorbreken

Met behulp van de EFT therapeut.

Want elke keer als ik zelf EFT trachtte toe te passen,

Viel ik in slaap

Of er gebeurden andere dingen die me verhinderden.

Dat is nu gelukkig verholpen.

Dus begon ik vol goede moed met thuis te oefenen.

En ook dat werkte goed

Tot ik heel zwaar verkouden werd

En alles terug op de lange baan geschoven werd.

Ik werd erg kwaad op mezelf en op mijn lichaam:

Ik voelde me verraden.

En toen gaf ik bijna alweer alles op.

En donderde de depressie in...

Of toch bijna.

Want een weekje later heb ik terug alle moed bijeen geraapt

En ben ik terug begonnen.

Ik ben beginnen werken aan mijn gevoel

van hopeloosheid en nutteloosheid

aan het gevoel van niet meer vooruit te kunnen....

aan mijn gevoel van door de bomen

het bos niet meer te kunnen zien.

Resultaat:

Vandaag ging het weer veel beter,

Ik heb een berg werk kunnen verzetten,

Kreeg weer inzicht in hoofdzaken en bijzaken.

Gelukkig maar.

Dus ik worstelde en kwam weer boven.

Genoeg voor vandaag.

26-11-2006 om 20:28 geschreven door annemiek

12-11-2006

mensen in moeilijkheden

Vandaag voel ik me niet goed in staat

om de juiste woorden te vinden.

Parallel met verhalen van mensen (die ik ken) in moeilijkheden,

ben ik ook boeken aan het lezen over mensen,

wie ernstig onrecht werden aangedaan.

Vluchtelingen in deze tijd.

De boeken zijn geschreven door Jennie Vanleberghe:

Een mens op de vlucht

Van Antwerpen naar Jeruzalem

De verhalen van deze mensen

en hun machteloosheid om een wending te bekomen in hun leven

en het trauma raken van ieder raken me diep.

Mensen maken keuzes die op dat moment de beste keuzes lijken....

En wij

(diegenen die zoiets niet meegemaakt hebben)

staan er bij en kijken er naar.

Wij trachten te analyseren,

oplossingen naar voor te schuiven

en we brengen er niks van terecht.

Immers, daar waar traumas de kop op steken,

is de rede ver te zoeken.

Iedere getraumatiseerde mens schakelt over

op een soort instinctief gedrag dat enkel nog zorgt voor overleving.

Dit gaat maar door en door

tot sommigen de gedachte krijgen om op te geven.

Een optie die aanzien wordt als laatste kans.

Een kans om aan dit leven te ontsnappen.

Ook ik voel een zekere machteloosheid,

weet niet goed wat te doen.

Plotseling dacht ik wel weer aan het feit,

dat aandacht geven,

laten voelen dat ik luister en meeleef,

toch wel een krachtig instrument is.

Zeker in deze tijd.

Daardoor ben altijd weer zoek naar een opening,

naar een lichtpuntje.

Bovendien ben ik al heel lang op zoek naar methoden

om denkcirkels (die mensen vastzetten) te doorbreken.

Morgen bezoek ik iemand die me enige praktijk zal bijbrengen

van een theoretische kennis die ik reeds jaren bezit.

Ook ik bezit denkcirkels die ik heb te doorbreken.

Denkcirkels die me vastzetten,

die me tegenhouden om in mijn krachten te komen

om datgene te doen wat goed is voor mezelf

én voor de wereld rondom mij.

Ik bezie mezelf dus als proefkonijn

en hoop daarna iets met die kennis te kunnen doen.

12-11-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

07-11-2006

accupunctuur en mijn gezondheid

Gisteren ben ik naar een chinese dokter geweest.
Eentje die o.a. accupuntuur beoefent.
Een bijzondere vrouw, eenvoudig en wijs.
Wat ze met me gedaan heeft,
moet zijn uitwerking nog bewijzen
en volgende week heb ik een nieuwe afspraak.
Ik ging voor een tennisarm,
omdat gewone onstekingsremmers geen enkele verlichting brachten.
Mijn visie rond gezondheidsproblemen
is dat lichaam en geest invloed hebben op elkaar.
Mijn rechterarm vertelt me wat ik al langer weet:
Mijn wilskracht om mijn eigen plannen voor mezelf
om te zetten in daden ontbreekt in ieder opzicht.
De oorsprong is me bekend,
daar werk ik momenteel aan,
Maar die pijn is dus ook een gevolg van een blokkade.
Dus leek me accupunctuur geschikt.

Die Chinese dokter ontdekte meteen zomaar eventjes
veel meer blokkades.
Overal waar zij haar vinger zette,
verging ik van de pijn.
Meteen beseft ik dat ik reeds lange tijd
al die pijnplaatsen vermeed aan te raken.
Alsof ik mijn pijn niet wilde voelen.
Het wordt dus hoog tijd om in te grijpen
anders komen er ergere kwalen op mijn pad.

Wat vandaag betreft:
Dinsdag is altijd een eerste marktdag van mijn werkweek,
meteen twee markten achter elkaar.
Deze keer hard gewerkt, goed verkocht, fijne mensen ontmoet.
Op dagen als deze geniet ik vol uit.
Zorgen liggen dan op de achtergrond.
Maar 's avonds ben ik wel steen dood moe.
Dus ik duik nu mijn bedje in.

07-11-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

05-11-2006

Op bezoek bij Marjolein

Gisteren avond ben ik eindelijk eens op bezoek geweest bij Marjolein
Ze is kunstenares en dit is haar website:
http://www.marjoleininnemee.nl/
Haar huis is een juweeltje
boordevol fantasie en lijkt binnenin op een klein kasteeltje.
Helemaal bovenaan kijkt ze rechtstreeks uit op de Westerschelde.
Marjolein heeft me geïnspireerd
om zelf ook weer mijn artistieke talenten aan te boren.
En daar ben ik haar dankbaar voor.
Daarnaast voel ik me bij haar en haar man vrij om me zelf te zijn.
Iedere keer wanneer ik haar gezien heb
heb ik nieuwe ideeën, nieuwe plannen
en ook meer inzicht in hoe ik functioneer in het leven.
Het is echter laat geworden
en vandaag heb ik dus een beetje concentratie stoornissen.
Het lijkt een lamme dag te worden...
Maar nee, ik verhef me van deze stoel
en ga wat werken.
Want ik heb genoeg rondgesurfd op het net,
mailtjes beantwoord,
mogelijkheden bekeken om mijn eigen boek te publiceren,
Kaarten van mijn tekeningen te laten afdrukken.
Op zich al een fijne dag eigenlijk.

05-11-2006 om 20:32 geschreven door annemiek

03-11-2006

wordt er gestolen?

Wanneer ik mijn waren uitstal in mijn wagen
komt er ook een heleboel op een plank vóór mijn toog te liggen.
Steeds krijg ik te horen: "dat ligt klaar om gepikt te worden."
Dan vraag ik: "Zou U dat doen?"
"Nee" is dan het antwoord,
"maar je weet toch nooit met al die vreemdelingen......"
Tot nu toe heb ik enkele keren ervaren,
dat mensen soms die intentie hadden.
Ik voel dat, vraag me niet hoe,
maar ik kijk ze dan aan en geef ze een knipoog.
Blijkbaar werkt dat.

En natuurlijk zijn er wel eens kinderen die iets meenemen.
Dan neem ik ze apart
en vraag of ze niks van mij in hun zakken hebben.
Er volgt dan een ontkenning en dan vraag ik nogmaals vriendelijk
of ze toch eens eventjes willen kijken.
Na enige aarzeling komt het dan tevoorschijn
en dan zeg ik "geef het maar snel terug aan mij
en dan praten we er niet meer over.
Beloof je dat je dat nooit meer zal doen?"
Rel schop ik daar nooit over,
ik heb immers ook ooit wel eens een mooie postzegel ontvreemd.
Ik ben ook jong en onbezonnen geweest.

Wat er ook wel eens voorkomt is,
dat er een grote groep kinderen van het middelbaar onderwijs langs komt.
Een of twee daarvan kopen wat en de anderen staan er rond te draaien.
Die hou ik in het oog, altijd,
met een lach en een zwans vang ik hun aandacht.
En soms trakteer ik heel de groep,
zogezegd omdat anders het zakje meteen leeg is van diegene die koopt.
Op termijn worden ze alsnog klant
of in ieder geval ben ik geen vreemde meer die zij willen benadelen.

Een tijdje terug was er een vervelendere groep
waarmee ik op een of andere manier komaf mee wilde maken.
En die kans kwam er doordat er eentje iedereen trakteerde
met een bakje met nootjes van een marokkaanse marktkramer.
Nu weet ik dat die man alles verkoopt in plastic zakjes
en dat die bakjes gewoon op zijn toog staan om iedereen te laten proeven.
Dus vroeg ik die jongen: "Waar komt dat vandaan?"
Hij zei brutaal: "Gekocht!"
Ik zei hardop: "Nee, gepikt!
Want die man verkoopt zijn nootjes in zakjes
en die bakjes staan daar om te proeven"
Dat manneke kleurde helemaal rood en verdween gauw uit zicht.
Die groep loopt sindsdien met een boogje voorbij mijn kraam.
haha, 't was opgelost!

Van mijn marokkaanse collega's had ik meteen iets geleerd:
Proevertjes op de toog zetten.
Doe ik nu ook
en het leuke van al is dat er nooit iemand zonder geld
zich rot voelt als die voorbij komt.
Alle kindjes hebben minstens één snoepje.
En andere mensen kopen dan weer gemakkelijker iets
van wat ze geproefd hebben.
Bovendien is er nu altijd volk aan mijn kraam
en volk trékt volk
er wordt dus meer verkocht.
Bovendien zijn er ouders die weten,
dat hun kinderen soms een snoepje hebben genomen.
Een de eerstvolgende keer dat ze bij me iets kopen,
Zeggen ze "laat dat kleingeld maar zitten."
Hun manier om te laten merken dat ze mijn houding appreciëren.

De jeugd moet ik dan soms wel eens terecht wijzen,
dat die bakjes echt niet leeg moeten, hè.
Maar wat me het meeste verbaast is,
dat er veel keurige mensen zijn,
die zogenaamd aan de lijn doen
en daarom niks durven te kopen.
En dan werkelijk graaien naar mijn proevertjes.
Ziekelijk is dat gewoon.
Die kijk ik lachend aan en dan vraag ik
"U denkt aan uw lijn zeker?
U durft dit waarschijnlijk niet te kopen?
Want u denkt zeker: van 100 gram kom ik 1 kilo aan?"
Ja, die lach ik dus echt wel uit, dat meen ik.
Wat denken ze wel, profiteurekes.

Ziezo, dat is gezegd.
'T is tijd om in mijn bedje te duiken.

03-11-2006 om 22:31 geschreven door annemiek

ervaringsdeskundige(n) vervolg..

Dit woord zag ik enige tijd geleden opduiken in de media,

Mensen die zo genoemd werden, werden geintervieuwd.

Meestal waren dat mensen
die aan de rand van de maatschappij hadden vertoefd.

Uitgeslotenen.

Die zich ondanks alle slechte vooruitzichten,

toch uit die nest naar boven hadden gewerkt.

Mensen die zich daarna bezighielden met een of ander project,

zodat ze ook anderen konden helpen die in soortgelijke situaties zaten.

Toen vond ik dit nog een mooi woord.

Omdat ik vond dat die mensen zo'n mooie titel verdienden.

Maar onlangs heb ik ook een verhaal gehoord,

waarbij "ervaringsdeskundigen" gehoord werden,

in en zaak van vermeend kindermisbruik.

In dit geval vroeg ik me af of dit geval uit de periode van Dutroux,

juist door die ervaringsdeskundigen volledig uit zijn context kan zijn gerukt.

Ik vroeg me af of die mensen die zelf dus zulke ervaringen hadden gehad,

wel in staat waren

om personen, daden en feiten op een objectieve manier te bekijken.

Ik vroeg me af of iedere ervaringsdeskundige

misschien slechts alle inspanningen verrrichtte om deze 'dader' te straffen,

terwijl niemand zich nog bezighield met de mogelijkheid,

dat deze dader, helemaal niet de dader was.

Ik vroeg me af of ervaringsdeskundigen soms nog wel in staat zijn,

om hun gekleurde bril af te zetten

en alle feiten in een normaal daglicht kunnen plaatsen.

Ik vroeg me af of iemand die vals beschuldigd wordt in een periode,

waarin een overvloed van soortgelijke gebeurtenissen het nieuws halen,

platgewalst wordt door allerlei "bewijzen"

Murw geslagen wordt en alle vertrouwen in "de wereld" verliest.

Mentaal vernietigd wordt, gezin verliest, werk verliest.....

Of zo iemand nog wel objectief beoordeeld wordt.

Ok, ik was er niet bij, ik weet niet wat waar is en wat niet.

Maar ik vroeg me toch af,

of de mening van ervaringsdeskundigen de doorslag kunnen geven in een proces.

03-11-2006 om 10:05 geschreven door annemiek

02-11-2006

Moetie

Vandaag was het een koudere dag,
gelukkig had ik me warm aangekleed.
Vanmorgen een fijn gesprek gehad
met iemand die zo'n verwaarloosde hazewindhond had geadopteerd.
Ze liep te wandelen met deze hond en een Basset hond.
Ik was gelukkig wanneer ik die dieren zag,
ze hadden een goede thuis gevonden.
Beiden kwamen ze speels op me af.

Meteen dacht ik weer aan mijn honden die ik vanaf mijn jeugd gekend heb.
Altijd kwamen ze uit het asiel ofwel vonden we ze zelf,
terwijl ze net gedumpt waren langs de kant van de weg.
Dikwijls hoor ik vooroordelen over honden die een fout karakter hebben.
Dat je met de miserie zit die een ander veroorzaakt heeft.
Zelf heb ik daar mijn eigen idee over.
Iedere hond die mijn ouders, mijn broers en ik hebben (of hebben gehad)
waren in het begin inderdaad probleemhonden.
Maar de problemen verdwenen naarmate ze langer bij ons waren.
Daarvoor in de plaats kregen we lieve dieren,
hun karakter veranderde, niet dat ze minder eigenwijs werden,
geen sprake van, maar ze pasten na verloop van tijd perfect in ons gezin.
Volgens mij spiegelen honden het karakter van hun baasjes.
Iedere keer wanneer ik versteld sta over het gedrag van een hond,
kijk ik meteen naar hoe het baasje zich gedraagt
en dan valt dit gedrag meteen te plaatsen.
Wijzig het baasje en de hond wijzigt mee.

Wat me ook opviel aan mijn eigen honden,
was dat ik in iedere fase van mijn leven,
andere honden aantrok die perfect bij die fase pasten.

Mijn eerste hond was mijn troost en toeverlaat.
Hoe die bij ons kwam.
Ik ging naar het asiel
en mijn dochter vroeg om een herdershond te kiezen.
Ik wilde dat niet,
want ik was als kind 2x gebeten door een herdershond.
Mijn man vroeg me
(als ik dan tóch een hond wilde, want voor hem hoefde dat niet)
dat het een kortharige zou zijn.
Ik had een daarom een beetje voorkeur voor een bouvier.
Ofschoon ik eigenlijk liever een dier met een zachtere pels had.

In het asiel aangekomen zag ik meerdere bouviers,
maar met geen van hen voelde ik een prettig contact.
Ik liep verder tot bij een hele hoop dieren,
die allemaal bij elkaar in een ren zaten.
Het was er een kabaal van jewelste,
alsof ze allen vroegen: neem mij mee!

Eentje stond dichtbij en blafte niet.
Ze keek alleen maar naar mij
en in keek in haar ogen.
Die werd het.
Alle papieren werden ingevuld en ik diepgelukkig met Moetie naar huis.

Daar aangekomen liet ik haar uit de auto komen
en mijn dochter stormde naar buiten.
Héééé Mama, tóch een herdershond!!!
ik zei: "nee hoor, volgens mij niet."
Mijn man zei sip: "het is er wél een met lang haar."
En ik zei: "nee hoor,
ze verdient een goede wasbeurt en dan zal ze er helemaal anders uit zien"

ehhhhhhh, ik zal eens in haar papieren kijken.
Daar stond met koeienletters nét boven mijn handtekening:
Een langharige oudduitseherderhond.......

Ik was gewoon blind geweest.
Ik was betoverd geweest door haar ogen.
Ik had zelfs niet gezien dat ze doodziek was.
Pancreasproblemen.
Ze was mijn oogappel,
maar ze voldeed dus helemaal niet aan mijn uiterlijke wensen.

Waar ze wel aan voldeed,
was aan mijn innerlijke wens om een dier te hebben,
dat helemaal mijn lieveling was,
mijn kroeledier, mijn troostdier, een moeke.

Door diverse bezoeken aan dierenartsen,
waarvan er eentje op het idee kwam om zetmeelpillen voor te schrijven,
kwam ze er helemaal bovenop.
Tot die tijd heb ik wel een half jaar bijna iedere dag
uitwerpselen moeten opruimen,
want ze hield niks op.
Al die tijd was ik er voor haar en zij voor mij.
Ze was mijn schaduw als ik thuis was.
Zou geen vlieg kwaad doen.

Plots was ze onverwachts op straat
en werd ze overreden, meteen dood.
Hoe, waarom, wie, wat,
het maakte niet uit, mijn oogappel was er niet meer.

De avond voordien had ik met haar buiten op de bank gezeten,
in tranen, omdat een baby in onze familie heel ernstig ziek was,
om de wanhoop die in mijn familie heerste.
Die avond voordien had ik gezegd bij mezelf en tegen Moetie:
" ik zou iets heel dierbaar willen opgeven voor de gezondheid van die baby"

Moetie is hier alweer 10 jaar niet meer,
ze was een lieverd, liep nooit weg, die dag wel
....
Die baby van toen is nu 10 en dat is mijn troost.

02-11-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

01-11-2006

ervaringsdeskundige

Wat is een ervaringsdeskundige?
Iemand die het een en ander heeft meegemaakt?
En daardoor denkt dat hij perfect weet hoe een ander zo'n soortgelijke gebeurtenis ervaart?
Of is dat iemand die heeft geleerd hoe hij/zij zelf met die gebeurtenissen kan omgaan?
En daarover wil getuigen?
Of daarover wil vertellen hoe een ander het MOET doen?
Of door eigen ervaringen ervan uitgaat dat hij/zij "de wereld" kent?
Is dat iemand die straffen bedenkt voor de daders?
Is dat iemand die meent iedere dader meteen te herkennen?
Is dat iemand die andermans daden veroordeelt?
Of is dat iemand die zijn/haar eigen gedrag ook onder de loep durft te leggen?

Zoveel vragen
.....
Zovele mensen die zich zo noemen.
en van al die ervaringsdeskundigen zovelen die denken,
dat ze 'de waarheid' in pacht hebben.
Terwijl hun slechts een hoofdstukje beslaat van de geschiedenis van de mensheid.
Vele hoofdstukken, vele waarheden,
vele visies
maar of ze objectief zijn, dat is de vraag.

Mijn waarheid kan jou kwetsen,
jouw waarheid laat de mijne niet bestaan.

Ik zou iedere ervaringsdeskundige willen vragen,
om zijn/haar verhaal terug onder de loep van zelfbevraging te leggen.
En meteen zou ik willen vragen of de keuzes die ze maken
onder het mom van 'ervaringsdeskundige' te zijn,
of die keuzes gemaakt worden uit angst of uit liefde
voor de ware mens die zich achter alle fascades bevindt.

Tot slot:
Iedereen heeft zijn/haar levensgeschiedenis.
Hoe je er mee omgaat, bepaalt de kwaliteit van je bestaan.

01-11-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

31-10-2006

markt van 7 tot 7

Iedere dinsdag doe ik twee markten achter elkaar.
En beide doe ik graag, maar soms is het wel vermoeiend.
Zeker nu de winter er aankomt,
dan is er geen tijd om tussendoor wat op te warmen.
Tijdens de warmere dagen heb ik 's avonds al minder energie,
In de koude periode wil ik na mijn avondeten
(wat mijn man of dochter bereidt)
direct mijn bedje in duiken.
Mijn kaken gloeien dan,
toch ben ik binnenin mijn botten nog ijskoud.

Ik ben graag marktkramer,
ondertussen al 25 jaar.
In het begin vind ik dat ik mijn werk nooit had mogen opgeven,
maar na verloop van tijd nadat ik mijn eigen toer had opgebouwd,
is alles beginnen veranderen.

De dichteres Alive Vandenbulck die in Antwerpen woon,
schreef een aantal jaren geleden een gedichtje over me.
Zij geeft op een fijne manier weer,
hoe ze mij ervaart in mijn werk.
(Het is zelfs in de Story gepubliceerd)

HET SNOEPKRAAM

Daar komt Annemiek
met haar snoepwagen aangereden
op donderdag steevast naar de markt!
Ze is een bezig bijtje
daarom staat groot en klein
bij haar snoepkraam geduldig in het rijtje...
Voor zoutjes, zoetjes en zuurtjes
koekjes naar ieders keuze,
smaakvolle rode neuzen
Engelse drop in oude glazen bokalen
met een glimlach wil men hier betalen.
Doosjes, pakjes, zakjes van hand tot hand.
Het zoetste plekje zo geplukt
uit Luilekkerland!

31-10-2006 om 20:05 geschreven door annemiek

30-10-2006

monday......monday

Wat een dag!
Van alles opruimen van gisteren,
Nog maar weer eens een mini brunch gehouden met de overschot,
5 machines was gedraaid

Eerst nogal euforisch geweest over gisteren
Later steen-dood-moe even op bed gelegen en dus in slaap gevallen.
Gedroomd, pffff
Depri wakker geworden.
Tot ik doorkreeg waarom:
In die droom gebeurde van alles waarvan ik niet op de hoogte gebracht was.
Iedereen wist ervan behalve ik.

Daarna niks meer gegeten, behalve een verfrissende fruitsalade.
Mijn marktwagen geladen.
Een boek review geschreven.
Mijn motivatie neergepend om vrijwilliger te zijn bij De Lichtbron vzw.
En nu bezig met mijn weblog.

Toch wel leuk die weblog!

30-10-2006 om 22:36 geschreven door annemiek

Waarom ben en blijf ik vrijwilliger bij De Lichtbron?

Toen ik jaren geleden arriveerde als bezoeker was mijn eerste ervaring die van een soort van warme thuiskomst. Ik taterde er lustig op los. Later zag ik dat de meeste aankondigingen op een bord werden geschreven. Die wilde ik verfraaien via computerwerk en zo is mijn vrijwilligerswerk gestart.

Terwijl ik enkele activiteiten volgde werd me gevraagd om de opleiding te volgen. Ik weet nog goed dat ik dacht dat ik daar wel geschikt voor was, omdat ik vlot met mensen babbelde.

Ondertussen weet ik wel beter, die eigenschap is niet de belangrijkste. Luisteren zonder oordelen en veroordelen, me open stellen voor iedereen was belangrijker. Voor ik in De Lichtbron arriveerde had ik gewoon niet door, dat ik me voor velen afsloot. Ik was slechts spontaan met diegenen, waarmee het vanaf het eerste moment klikte. Onbewust hield ik me afzijdig van een heel groot deel van mijn medemensen. Ook had ik geen idee wat er in een ander omging. Wat ik in de mensen gewaar werd, interpreteerde ik via mijn eigen gevoelswereld, die soms erg verschillend was. Daar is gelukkig veel verandering in gekomen.

De vrijwilligers opleiding bracht me veel kennis bij, zoveel zelfs, dan ik nadat ik al een jaar vrijwilliger was wederom deze opleiding volgde. Dit omdat ik ondertussen met meerdere vragen en ervaringen uit de praktijk zat, die om meer inzicht vroegen.

Ondertussen verzorg ik al enkele jaren het onthaal op woensdag avond. Denk ik mee over allerlei vormen van promotie rondom deze vereniging. Heb ik ontdekt dat ik graag schrijf en schilder. Dit wist ik niet voor ik in deze vereniging kwam. In mijn verhaal wil ik eigenlijk vertellen dat het vrijwilligerswerk een kwestie is van geven én van daar veel voor terug krijgen. Er is ook tijd voor mijn eigen innerlijke processen, voor mijn eigen creatieve uitspattingen, dus voor mijn eigen innerlijke groei. En daar voel ik me dankbaar voor.

En er is nog iets..... Voor ik hier terecht kwam zwierf ik van groep naar groep, voelde me nergens voor lange tijd thuis. Ik toonde me altijd langs mijn mooiste kant: energiek en enthousiast. Wanneer de mensen te vriendelijk waren, te dichtbij me kwamen, zagen ze me na verloop van tijd niet meer. Ik kon de oprechte warme vriendschap niet aan.... Het gaf een gevoel van verstikking en ik keerde me af. (maar eigenlijk liet ik mezelf niet toe, mij te tonen hoe ik was)

Ondanks dat het een rode draad is in mijn leven, voel ik in De Lichtbron, dat mijn afstand die ik soms nodig heb, niet leidt tot een breuk. Dat ik er altijd welkom ben in eender welke geestesgesteldheid. Dat ik mijn twijfels mag en durf uiten zonder me bedreigd of buitengesloten te voelen. Dat ik me durf te tonen wanneer ik me beroerd, depressief, verdrietig en overstuur voel. Dat heb ik vroeger nooit gedaan, ik kroop dan weg.

Daarom vooral ben ik vrijwilliger bij de Lichtbron, omdat ik weet dat er zo maar weinig plekken zijn. Ik geloof dat we aan vele anderen die veiligheid (die ook ik zelf zocht) kunnen bieden. Het geeft een meerwaarde in mijn leven.

30-10-2006 om 22:35 geschreven door annemiek

"De juiste vragen" door Debbie Ford

DE JUISTE VRAGEN van DEBBIE FORD

Onlangs viel mijn oog op dit interessant boek: De juiste vragen geschreven door Debbie Ford. De ondertitel heette: Stap uit je angsten, negatieve gewoonten en verborgen motieven en leef een krachtig en positief leven.

Dit onderwerp en dan meer specifiek over onze schaduwkanten vind ik bij meerdere boeken, maar deze keer viel mijn oog op een andere benadering.

De schrijfster gaat uit van 10 wezenlijke vragen die je een weg wijzen naar een bijzonder leven. Het gaat over de keuzes die je maakt in het leven. En meer bepaald over het gevolg inschatten voor je geestelijk welzijn.

Die vragen zijn:

1. Zal deze keuze mij voortbewegen naar een bezielde toekomst of zal ik erdoor in het verleden blijven vastzitten?

2. Zal deze keuze mij op de lange termijn bevredigen of zal zij mij kortstondig bevredigen?

3. Eis ik mijn aandacht op of probeer ik een ander tevreden te stellen?

4. Ben ik op zoek naar wat juist is of ben ik op zoek naar wat verkeerd is?

5. Zal deze keuze mijn levenskracht vergroten of mij van mijn energie beroven?

6. Zal ik deze situatie gebruiken als katalysator voor groei en ontwikkeling of om mijzelf te straffen?

7. Neem ik door deze keuze mijn lot in eigen handen of geef ik het erdoor uit handen?

8. Doe ik dit uit eigenliefde of doe ik dit om mijzelf te ondermijnen?

9. Handel ik op basis van geloof of vanuit angst?

10. Kies ik vanuit mijn goddelijkheid of vanuit mijn mens-zijn?

Wat me bijzonder verwonderde is dat ik door mijn leven te overschouwen tot enkele verbazende conclusies kwam. Van sommige beslissingen wist ik wel dat die zeker niet aan die vragen in positieve zin beantwoordden, maar van vele ander beslissingen had ik simpelweg mijn onderliggende motieven zelfs niet door gehad. Deze sloegen (en slaan nog steeds) op meestal op kortstondige bevredigende invullingen van mijn behoeften. Die dus achteraf een gevoel van onbehagen achter lieten. En toch maakte ik geregeld dezelfde fouten in min of meer dezelfde situaties. Ik zit dus vast in gewoonten die deze vragen niet in positieve zin konden beantwoorden. Maar zoals gewoonlijk is het nooit te laat om met dit boekje als leidraad mijn leven een andere richting te geven.

Uitgeverij: Servire ISBN 90 215 3820 2

30-10-2006 om 22:32 geschreven door annemiek

29-10-2006

brunch

Vandaag hebben we een brunch georganiseerd voor ongeveer 70 personen.
Dit ter ere van de 50ste verjaardag van mijn schatje
én omdat dit jaar ook onze marktzaak 25 jaar bestaat.

Aangezien hij nooit weet wat hij als kado wil
en omdat ik ook zelden te horen krijg wat hij graag zou willen dat ik doe,
dacht ik aan een nieuwjaarsbrunch van zo'n 10 jaar geleden.
Toen had hij daar zo van genoten.
Dus stelde ik voor om ook nu een brunch te houden voor vrienden en familie.
Dat was ok, als hij zich er maar niet moest om druk maken.

Zo gezegd, zo gedaan.
Onverwachts kreeg ik ook een geweldige ondersteuning
van een vrouw van een duikmaatje die ik niet echt kende.
Ook zij zette zich voluit aan het werk
en dát was een echt moteureke, haha.

Wat hebben we de gasten voorgescholteld:
diverse soepen, diverse groente quiches,
vol-au-vent, frikandelleballen en warme kriekskes,
kaassoorten à volonté
diverse soorten charcuterie
diverse vlaaien
diverse salades
lekker snoeperijtjes.
Een waar festijn!

Alles liep op rolletjes en de sfeer was warm en hartelijk.
ik dus nu: moe maar héél gelukkig.

Wat me opviel was dat ik vooraf behoorlijk zenuwachtig was
soms aan mijn eigen capaciteiten twijfelde
vond dat ik de organisatie niet helder kreeg
voelde dat ik hulp nodig had.
Pas vanaf vrijdag ging het beter.
En alles viel op zijn plaats.

fijn

29-10-2006 om 20:20 geschreven door annemiek

26-10-2006

De schort

De kinderen van vandaag weten waarschijnlijk niet wat een schort is.

Het gebruik van de schort van oma moest de kleding onderaan beschermen, maar die diende tegelijk als pannenlap voor hete pannen uit de oven.

Hij deed perfect dienst als tranendroger voor huilende kinderen, en werd bij gelegenheid zelfs gebruikt voor het leeghalen van vuile oren. Het was van vele kleuren en drukken.

Voor de kippenren werd de schort gebruikt voor het dragen van eieren, piepkleine kuikens, en soms half uitgebroede eieren die in de verwarmende oven moesten uitkomen.

Wanneer er bezoek kwam, waren die schorten ideale bergplaatsen voor schuwe jonge kinderen - en toen het weer koud was, sloeg oma de schort rond haar armen.

Die grote oude schorten veegden de transpiratie weg, wanneer ze over het hete houten fornuis hing. Het brandhout werd in die schort in de keuken gebracht.

Uit de tuin droeg het alle soorten groenten. En het voerde de schillen van de erwten naar buiten. Op de terugweg werd de schort dan weer gebruikt om de appelen te dragen die van de bomen waren gevallen.

Als er onverwacht bezoek opdook, was het verrassend hoeveel stof die oude schort in enkele seconden van het meubilair kon verwijderen.

Wanneer het eten klaar was, wuifde oma op de veranda met haar schort, en vader en de kinderen zagen van verre, dat ze aan tafel moesten komen.

Het zal lang duren alvorens iemand iets uitvindt die die "schort van weleer" zal vervangen welke zo multifunctioneel was.

HERINNER Ook DIT! "Oma gebruikte hem om haar hete versgebakken gebakken appeltaart op de koele vensterbank te plaatsen. Haar kleindochters plaatsen die van hun op de vensterbank om te ontdooien.

(gevonden op interenet vertaald uit het engels, ik weet niet wie de schrijver is)

26-10-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

05-09-2006

Stoppen met denken?

stoppen met denken

....

en houden van mezelf

het eerste lukt me als ik tekeningen maak

het tweede lukt me ook af en toe

als ik me soms zie stralen wanneer ik in de spiegel kijk

....

ik wil alleen minder afhankelijk zijn

van de mening van anderen

ik heb opgemerkt dat ik mezelf ook verwerp

wanneer ik niet "gezien" word door anderen

dus blijkbaar heb ik anderen wel heel hard nodig

om me lekker in mijn vel te voelen

daarnaast komt dan weer het andere uiterste:

niemand nodig hebben om gelukkig te zijn

klinkt ferm egocentrisch

daar zit waarschijnlijk een denkfout

ik ken mensen die perfect gelukkig zijn en dat ook uitstralen,

die mij niet nodig hebben om hun dag geslaagd te vinden,

die wél gelukkig zijn als ik een stukje van die dag met hun deel,

die ook gelukkig zijn als ik hun dag niet deel

ze willen dus wel hun dag met me delen

maar hun geluk hangt niet van mij af

ik ben al meermaals in diep verdriet gekomen bij deze gedachte

en meteen daarna in boosheid

om mijn afhankelijkheid

en om mijn nood aan iets te betekenen voor iemand

en meteen daarna om mijn onzekerheid

(en soms zelfs prikkelbaarheid)

wanneer iemand me echt wél nodig heeft om gelukkig te zijn

te véél nodig heeft....

knoop daar maar eens een draad aan vast

stoppen met denken

of is het filosoferen?

willen doorgronden...

door er niet langer over na te denken

krijg ik het gevoel dat ik niet wil nadenken

over mijn onbewuste drijfveren van mijn daden

terwijl ik juist wél inzicht wil krijgen.

om bepaalde patronen te kunnen doorbreken

misschien uit afgunst voor die mensen

die niemand nodig hebben om zich goed te voelen

die mensen die gewoon "zijn"

in hun puurste vorm.

ongebonden en toch warm van hart

mild voor zichzelf en voor hun omgeving

nergens afhankelijk van

met een open blik

ik schijf zoveel

en kom nog niet eens toe aan de werkelijke gebeurtenissen in mijn leven

In één week tijd is er op emotioneel vlak erg veel gebeurd

te veel om te kunnen omschrijven op een begrijpelijke manier

wat ik zondag nacht schreef in pure chaos

benadert slecht een klein fascet van hoe ik me voel(de)

vorige week dinsdag huilde ik nog een uur

om mijn vader die leek weg te zinken in apathie

ik kon totaal geen hart contact meer maken

en alles leek steeds hopelozer

woensdag reed ik terug naar daar

en zag een ander mens:

zijn antidepressiva begonnen eindelijk te werken

er kwam terug levenslust en we maakten plannen

paps, mams en ik gingen mijn broer bezoeken.

Hij is werkzaam bij de bouw van een replica van een oud zeeuws zeilschip

maandag was het zover

en het werd een toffe dag

paps dolgelukkig, mams ook

tot de drang naar drank toesloeg bij paps

ik nam hun mee naar een plaatsje

waar we vroeger in mijn kinderjaren graag vertoefden

altijd gelukkige momenten die meteen vertroebeld werden door drank

mijn ouders waren beiden blij dat we daar nog eens passeerden

en naar een paar biertjes toerden we verder rond in Zeeland

daarna naar Lillo:

mijn voorstel waarmee ze dolgelukkig waren

daar lekker gegeten

en ik maakte aangestalten om af te rekenen

en hun terug naar huis te brengen

en plots zegt paps:

nog een biertje, terwijl er nog een half glas stond

....

ik zei dat dat geen goed idee was en wilde vertrekken

als bij een kind verscheen een pruillip

getreuzel met dat pintje

bekken trekken

naar de auto

thuis beginnen over dat pintje dat hem geweigerd was

ik zei dat dat pintje toch niet de dag mocht bederven

de hel brak los

ik bleef rustig, onwaarschijnlijk kalm

en vertelde dat ik van hem hield

maar onmogelijk kon meewerken aan zijn dronkenschap

dat hij andere manieren moest gebruiken om in opstand te komen

tegen het bemoederende gedrag van mijn moeder

dat zij hem wel als een kind behandelde

maar dat hij zich daarom niet als een kind moest gedragen

hij wil me nooit meer zien

schold me uit voor vanalles en nog wat

ik vertelde hem dat hij me had voorgelogen

dat hij zijn drankgedrag onder controle had

ik vertelde dat als dat zo was

dat hij dan zijn dag niet liet verkloten door één geweigerd pintje

ik vertelde dat ik nooit geloofde,

dat hij zulke lelijke dingen tegen mams zei,

wanneer wij terug naar huis waren, na een fijne dag

maar dat ik dat nu zelf ervoer.

dat hij waarschijnlijk weer tegenover iedereen zal doen

alsof hij dol is op mams en op de kinderen en kleinkinderen

maar razend vernijnig is als iemand zijn pintje weigert

niet direct, nee

als iedereen weg is

tegen de laatste die overblijft

dus meestal tegen mams

ze legt hem in de watten

uit angst hem te verliezen door hartproblemen

ze verstikt hem daardoor

en hij laat alles leidzaam over zich heen gaan

tot

iemand zegt:

genoeg gedronken

en dan breekt de dijk rondom zijn frustratie

....

allé vooruit, het is er uit

hier thuis heeft nog niemand gevraagd hoe gisteren mijn dag was

en eerlijk gezegd:

mijn dag was goed

reuze goed

mijn vader is van zijn pied de stalle gevallen

en ik hou van hem, onvoorwaardelijk

ook al wil hij mij niet meer zien

waarom mijn dag goed was?

ik heb genoten van alles

en ook van het feit dat ik voor de eerste keer mijn mond niet hield

dat ik rustig bleef

en helder onderscheid kon maken

tussen houden van en iets niet tolereren

tussen houden van en mijn grenzen bewaken

ik ben verworpen door mijn vader

en toch bleef ik "staan"

ondanks zijn razernij

kon ik mezelf in de spiegel aankijken

en zeggen:

ik hou van mezelf en heb jou daar niet meer voor nodig

dit is een mijlpaal die bereikt is

mijn rust en helderheid

dit wil niet zeggen dat ik dit conflict goed heb aangepakt

verre van

naar mijn vader toe is er nog werk te verzetten

een andere aanpak wil ik wel proberen

als ik daartoe nog de kans krijg

maar ik ben voor het eerst in ik weet niet hoe lang verlost

van de angst om zijn liefde te verliezen

mijn vader is een mens

die liefde koppelt aan voorwaarden

en ik heb dat nooit ingezien

ik heb me altijd gedragen in functie van zijn liefde

die ik niet wilde verliezen

alles in mezelf verborgen

wat er toe zou kunnen leiden

dat ik verworpen zou worden

het is bezig: de grote verandering

in juni vertelde een wijze vrouw me dat ik de oorzaak

van het diep verdriet in mij en zo veel meer

moest zoeken bij mijn vader

maar ik dacht daar niet meer aan

ik dacht dat er een simpele verklaring was

ik dacht dat het niet zo erg was

in augustus vertelde een andere wijze vrouw me

dat ik moest leren omgaan met verlies of loslaten

en ik dacht: huh? wat bedoelt ze

nu weet ik dat beide vrouwen de waarheid spraken

via mijn vader heb ik geleerd

om te spreken en toch staande te blijven

zonder angst om verworpen te worden

velen denken dat ik rondom dit gegeven geen probleem heb

ik weet nu dat dit de diep verborgen kern is

de innerlijke drijfveer tot daden die onbegrijpelijk zijn

naar iedereen, dus niet alleen naar mijn vader

stoppen met denken?

.....

nee,

het is beter om te stoppen met piekeren

en dingen te doen voor mezelf

en niet om erkenning te krijgen

houden van mezelf?

o ja

momenteel hou ik (eventjes) van mezelf

en wanneer ik even vind dat ik overdrijf met dit alles hier neer te schrijven

vind ik meteen daarna

dat ik meer inzichten dan ik hier vind

(door dit hier wél neer te schijven)

op een andere manier nooit zou kunnen bekomen

denkcirkels worden doorbroken

wat nooit is kunnen gebeuren

toen ik alles gewoon neerschreef in een dagboek

.....

05-09-2006 om 00:00 geschreven door annemiek

IK BEN
VÓÓR ONTDEKKING
VAN HET UNIEKE
IN IEDERE MENS!
WAT EEN RIJKDOM!

gewoonlijk schrijf ik tekstjes,
overpeinzingen,
gedachtenkronkelingen,
gedichtjes, verhaaltjes...
die overal en nergens gepubliceerd worden.
dan weer hier,
dan weer daar,
op websites, msn groepen,
in verenigings kwartaaluitgaves.
Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen:
ik lag verspreid over het internet
....
dat is nu dus veranderd
openbaar reageren kan
- als jouw reactie iets vertelt over je zelf
- als je iets waardevol hebt toe te voegen
- als je je echt niet kan inhouden ;)
...
een gastenboek vind ik overbodig
want in zo'n brievenbus komt doorgaans
alleen reclame

Volg me op:

	Annemiek Verras
	All I like to do everyday day
	a rolling stone in rainbowland
	facebook

Druk op onderstaande knop om mij te mailen.

Laatste commentaren

Geïnspireerd door: (Annemiek)
op Nog eens een goed voornemen

Compliment (Annemiek)
op gedachteknronkelingen van vandaag

Tekeningen (Karel Mortier)
op gedachteknronkelingen van vandaag

Leven (Annemiek)
op Gouden herinneringen met soms een donker randje....

Figtree (Karel Mortier)
op Gouden herinneringen met soms een donker randje....

aanbevolen blogs 1

	feltingyoursoul
	Margreet
	Whisperings of the Soul
	Nagolore
	Wolkenadem
	Parelstuif
	Stef
	Wim-Del-Arte
	Uvi

aanbevolen blogs 2

	Valerie
	Regenboog - Melissa
	Vierkant
	Aanbeelden
	Schilderia
	Novelle
	Think Pink
	Loesjes blog en Write on Wednesday (WOW)
	Plato
	RedStar

kunstig

	Café de Kunst
	Artoon
	awaken visions
	the mandala project
	Dale Chihuly
	1001 liefdes
	Andy Goldsworth
	arts & letters daily
	Kunstforum

Mijn bronnen en/of achtergrond info

	dagelijkse gedachten
	innerned
	Free Political Documentaires
	spirituele quotes, boeken, films, enz
	EFT homepage
	tekens van leven
	Ode
	kim peek
	zinrijk
	virusalert

Warm aanbevolen:

	De Lichtbron vzw, huis voor dialoog en herbronning
	de vrolijke kunstenaar
	Schelde Informatie Centrum
	Paulo Coelho
	ik ben voor!
	het zomerhuis
	alternatief hof van wonderen
	Tallship Thalassa
	Online vluchten boeken
	Blokwatch

warm aanbevolen - vervolg

	Loodsvaartuig
	colourf4kids
	artcard
	just be
	vakblad voor spirituele ontwikkeling
	inside-outside
	Zen-Durckheim centrum
	Be your self
	Stormwind
	popocatepetl

warm aanbevolen - nog een vervolg

	Pension op Schiermonnikoog
	Penney Peirce
	Sfeer in Huis (van Kate)
	tastingopinions
	Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth
	Hart en ziel (tests)
	Byron Katie -The work

NIEUWS

	De Redactie
	Krantenkoppen
	Aardbevingen

E-mail mij

Zoeken in blog

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

handige sites

	heel veel lettertypes
	hobbytips
	wandelroutes

Aanbevolen discussiegroepen of forums

	EFT forum
	the intention experiment
	stef&vrienden
	Community feedback
	Petities
	Vrienden voor vrede
	Freedom underground
	Werner Voets - de waarheid?
	Emotional freedom techniques

op mijn nachtkastje:

Attunement interviews - I

	Andy Couturier - Writing Open The Mind
	Anodea Judith, Ph.D. - Waking The Global Heart
	Bruce Lipton, Ph.D. - The Biology of Belief: Unleashing the Power of Consciousness, Matter, & Miracles
	Carolyn Godschild Miller - "Creating Miracles"
	Penney Peirce - The Intuitive Way
	Furyu Nancy Schroeder - San Francisco Zen Center's Green Gulch Farm
	John Welwood, Ph.D - Perfect Love, Imperfect Relationships
	Kay Cordell Whitaker - Sacred Link
	Dr. Michael Wayne - Quantum-Integral Medicine
	Wendy McLaughlin - Sufism: The Heart of Islam

Attunement intervieuws II

	Trebbe Johnson - The World is a Waiting Lover
	Adam Wolpert - Occidental Arts and Ecology Center "Painting as a Practice"
	Brenda Anderson - Playing The Quantum Field
	Diane Frank (Poet) - in the Dream House
	Darrin Owens - Reader of Hearts
	Echo Bodine - The KEY to Psychic Development
	Swami Kriyananda - The Essence of the Bhagavad Gita Explained
	Jean Houston - The Wound and the Hound of Heaven
	Kokomon & Aeeshah Clottey - Beyond Fear: 12 Spiritual Keys to Racial Healing
	Dr. Michael Nagler - The Search For A Non-Violent Future

Attunement interviews III

	Richard Tarnas, Ph.D. - Cosmos and Psyche: Archetypal Astrology
	Phil Roundtree - Returning to Faith
	Stanislav Grof, M.D., Ph.D. - When The Impossible Happens
	Starhawk - Winter Solstice
	John Daido Loori, Roshi - The Zen of Creativity